Η μήτρα του καινούργιου.
Σκίτσο του Μ.ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ
Η προεκλογική περίοδος ξεγυμνώνει, δραματικά και ανέλπιδα, τον εγχώριο ευτελισμό της πολιτικής.
Η διαφθορά, η ανικανότητα, ο τυφλός φανατισμός μπορούν να καταγγελθούν και η καταγγελία να αφυπνίσει τους πολίτες (έστω εφήμερα). Ο ευτελισμός της πολιτικής είναι κάτι άλλο: Για να αντιδράει κάποιος με αποτροπιασμό, προϋποτίθεται καλλιέργεια δυσκατόρθωτη στους καιρούς μας.
Ενας ορισμός της ευτέλειας θα ήταν, να την ταυτίσουμε με τη σκόπιμη υποκατάσταση της πραγματικότητας από τις εντυπώσεις. Η «πολιτική» σήμερα αρχίζει και τελειώνει με αυτή την υποκατάσταση. Εχει υιοθετήσει τη λογική του μάρκετινγκ, τα τεχνάσματα των opinion makers, την «κατασκευή» της πραγματικότητας από τα τηλεοπτικά-ραδιοφωνικά «μέσα» και το «διαδίκτυο». Ευτελισμός της πολιτικής ήταν: να ασκείται η εξουσία (αλλά και η αντιπολίτευση) με αποκλεισμένη (έντεχνα εξουδετερωμένη) τη λογική-κριτική ικανότητα των πολιτών.
Η χρηστική εκδοχή του σχολείου, η αξιολογική υπεροχή (ρεαλιστικότατη) του φροντιστηρίου, ο έλεγχος των πανεπιστημίων από τις κομματικές νεολαίες, η μεθοδική επιβολή της ποδοσφαιρολαγνείας και του τζόγου στις μάζες είναι η στανική (ανεπίγνωστη) «παιδαγωγία» που έχει οδηγήσει την ελλαδική κοινωνία, χρόνια τώρα, στην υποκατάσταση της πολιτικής από τις εντυπώσεις. Η αντίσταση στη μεθοδικότατη αυτή υποδούλωση δεν είναι εύκολη, γι’ αυτό και σπανίζει.
Ζούμε και πολιτευόμαστε με την ψευδαίσθηση ότι επιλέγουμε και αυτενεργούμε, ενώ είμαστε υποταγμένοι στο δόλιο παιχνίδι των μεθοδευμένων εντυπώσεων. Μας λανσάρουν το μαύρο για άσπρο, το άσπρο για μαύρο. Ποιος είναι ο «προοδευτικός» και ποιος ο «συντηρητικός» και «σκοταδιστής» το καθορίζουν τα υπανθρωπάκια κομματικών επιτελείων και το αναμηρυκάζουν θλιβερές μαριονέτες εκφωνητών και «σχολιαστών» σε ραδιόφωνα και τηλεοπτικά κανάλια. Πόσοι Ελληνες έχουν κιόλας λησμονήσει το ιστορικό κορύφωμα ευτελισμού της πολιτικής: την αδιάντροπη «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι η οποιαδήποτε «Αριστερά», αλλά η αλαζονικά κλασαυχενιζόμενη σαν «Ριζοσπαστική», πούλησε ξεδιάντροπα, μέσα σε μια νύχτα, την αριστεροσύνη της και τη δημοψηφισματική ετυμηγορία του λαϊκού σώματος, μόνο για την ηδονή της εξουσίας.
Αυτή η έσχατη ευτέλεια, η ατιμωτική ντροπή της ωμής προδοσίας «αρχών» και επαγγελιών, εμφανίζεται σήμερα, στο προεκλογικό παραλήρημα του πρωθυπουργού, σαν σπουδαίο πολιτικό κατόρθωμα. Κατόρθωμα που «απειλείται» από το ενδεχόμενο επανάκαμψης του «παλαιού καθεστώτος», δηλαδή κομμάτων που τη μνημονιακή τους χαμέρπεια αναπαράγει αδιάντροπα ο ΣΥΡΙΖΑ, τρία χρόνια τώρα, λειτουργώντας «αντ’ αυτών».
Πώς να ξεχωρίσει ο πολίτης τον λακεδισμό της «ριζοσπαστικής» Αριστεράς από τον λακεδισμό του «παλαιού καθεστώτος» («Κεντροδεξιάς» - «Κεντροαριστεράς»); Η υποταγή ολόκληρου του κομματικού φάσματος (πλην των άγονα ακραίων) στην απολυταρχία της επιτρόπευσης δεν αφήνει περιθώρια πολιτικών διαφοροποιήσεων – όλοι «γλείφουν εκεί που έφτυναν». Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός του «επικρατείας» (θλιβερή φιγούρα αυτοκαταργημένης αξιοπρέπειας) διεκδικούν τη διαφοροποίηση καταφεύγοντας στην ευκολία της ετικέτας, με τελική συνέπεια τη λασπολογία: Τσουβαλιάζουν όλους αναμίξ τους πολιτικούς τους αντιπάλους κάτω από τους χαρακτηρισμούς: «Λαϊκισμός», «Εθνικισμός», «Ακρα Δεξιά». Το δίλημμα που θέλουν να «χάψει» ο ψηφοφόρος είναι πολωτικό, βάναυσα ανέντιμο. «Ή εμείς ή το χάος» – όλοι οι άλλοι είναι η στενοκεφαλιά της συντήρησης, αυτοί που παγίδευσαν τη χώρα στα μνημόνια.
Το κυβερνητικό «καθεστώς» και τα φερέφωνά του λογαριάζουν όλους τους πολίτες αμνήμονες: Οτι έχουν πάψει να συντηρούν στη μνήμη την εξευτελιστική αλλαξοπιστία και εξωμοσία των «ριζοσπαστών» της «Αριστεράς». Οτι δεν αντιλήφθηκαν ότι τα άλλοτε «μαύρα πρόβατα» του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος μεταμορφώθηκαν (με δόλωμα την εξουσία) σε χαϊδεμένα παιδιά του ίδιου αυτού ιστορικο-υλιστικού στρατοπέδου.
Δεν είναι οπωσδήποτε αμνήμονες οι πολίτες. Κάποιοι θυμούνται τη φασιστική τρομοκρατία των «προοδευτικών δυνάμεων» που εξανάγκαζε και τον Καραμανλή (τον ελάσσονα) να αποφεύγει σχολαστικά τη λέξη «πατρίδα», δέσμιος του συμπλεγματικού φόβου μήπως τον χαρακτηρίσουν «εθνικιστή» – ίδια και με τον Κυριάκο σήμερα.
Ομως στην προεκλογική αμάχη τα κόμματα επιμένουν να λογαριάζουν τον πολίτη όχι μόνο αμνήμονα, αλλά και ηλίθιο. Οι «διαμορφωτές κοινής γνώμης» έχουν πείσει τους κομματανθρώπους ότι πρέπει να εκφράζουν «βεβαιότητα» για τη νίκη τους. Και η φαιδρότητα ξεχειλίζει ασυμμάζευτη, μικρονοϊκή, πραγματικό ρεσιτάλ μωρολογίας και κρετινισμού: «Την επομένη των εκλογών θα είμαστε κυβέρνηση...». «Θα είναι συντριπτική η νίκη μας...». «Θα κερδίσουμε απόλυτη πλειοψηφία...». «Θα νικήσουμε με μεγάλη διαφορά...» – η εντολή των διαφημιστών για «εικόνα αυτοπεποίθησης» παράγει φτηνιάρικη παιδαριωδία.
Η προτεραιότητα των εντυπώσεων και η χρησιμοποίησή τους για τη διαβουκόληση των μαζών είναι το καίριο εύρημα του Ιστορικού Υλισμού (μηδενισμού και αμοραλισμού τόσο των «Αγορών» όσο και του παραισθησιογόνου μαρξισμού). Το καινούργιο στην πολιτική θα υπάρξει, όταν εμφανιστεί πειστική πρόταση για μια ριζικά καινούργια οργάνωση και λειτουργία του σχολείου και του πανεπιστημίου. Είναι η μήτρα της αλλαγής.
2/3/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
1.
Η ηθική του αγώνα
© ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΖΑΜΑΡΟΣ / INTIME NEWS
2.
Καμία ελπίδα για την Αθήνα.
Η ελπίδα για οποιαδήποτε αλλαγή προς το καλύτερο
είναι φρούδα.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι όσο οι ψηφοφόροι μένουν ίδιοι και απαράλλαχτοι, οι επιλογές τους δεν πρόκειται να φέρουν μεγάλες αλλαγές. Κατά συνέπεια, δεν είχα καμία ψευδαίσθηση ότι η (μάλλον βέβαιη) εκλογή Μπακογιάννη στη θέση του Δημάρχου της Αθήνας θα έφερνε καμία μεγάλη αλλαγή στην πιο ταλαιπωρημένη και εγκαταλειμμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Ήλπιζα, όμως, ότι θα μπορούσε να γίνει η αρχή μικρών αλλαγών που, κάποια στιγμή, θα φέρουν και τις μεγάλες. Και φυσικά έκανα λάθος.
Η πρώτη απόδειξη του λάθους μου ήταν το ψηφοδέλτιο του συνδυασμού του που έχει τον ευφάνταστο τίτλο «Αθήνα Ψηλά». Το ψηφοδέλτιο που κοσμείται από την παρουσία του Γιούρκα του Σεϊταρίδη, της Κατερίνας Γκαγκάκη και του Πουρουπουπού (όπως είναι γνωστός στους φιλάθλους ο αθλητικός συντάκτης, σπορτκάστερ και για ένα διάστημα υπεύθυνος επικοινωνίας της ΕΠΟ, Παύλος Παπαδημητρίου). Το ψηφοδέλτιο που δείχνει ότι ο, δήθεν διαφορετικός, Μπακογιάννης ακολουθεί το χειρότερο κομμάτι της πεπατημένης και επιλέγει έναν ποδοσφαιριστή και δυο τηλεπερσόνες προκειμένου να προσελκύσει ψηφοφόρους. Έναν ποδοσφαιριστή και δυο τηλεπερσόνες των οποίων την έγνοια για τον δήμο της Αθήνας δεν τη συνάντησα ποτέ σ’ αυτό που ονομάζεται δημόσια σφαίρα, αλλά, από την άλλη, δεν μπορώ να αποκλείσω την πιθανότητα να εξέθεταν τις αγωνίες για την πρωτεύουσα στον στενό τους κύκλο και από εκεί να τις έμαθε και ο διάδοχος του Καμίνη.
Ο διάδοχος ο οποίος φαίνεται να εκτιμά ιδιαιτέρως το έργο του προκατόχου του, να το θεωρεί ιδιαίτερα επιτυχημένο σε κομβικούς τομείς και γι αυτό να φροντίζει να συμπεριλάβει στον συνδυασμό του τρεις (!) νυν αντιδημάρχους. Τον κύριο Βαρελά, αντιδήμαρχο Κέντρου Πόλης και Δημοτικής Αστυνομίας, τον κύριο Αποστολόπουλο, αντιδήμαρχο Αστικής Υποδομής, Κατασκευών και Κτηριακών Έργων και την κυρία Μυριβήλη, αντιδήμαρχο Πρασίνου, Αστικής Πανίδας, Αστικής Ανθεκτικότητας (μη ρωτάτε, δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό) και Προσαρμογής στην Κλιματική Αλλαγή (όχι δεν είναι κείμενο από σκετς των Μόντι των Πάιθον)
Ομολογώ πως δεν γνωρίζω κάτι για τις αρμοδιότητες κάποιου που είναι αντιδήμαρχος «Αστικής Υποδομής» αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το έργο της Δημοτικής Αστυνομίας όσο και την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι χώροι πρασίνου, τα πάρκα δηλαδή, στον Δήμο. Η πρώτη είναι ανύπαρκτη (μάρτυρας τα κατειλημμένα από τραπεζοκαθίσματα πεζοδρόμια) και η δεύτερη είναι περίπου σαν εκπομπή του Νάσιοναλ του Τζεογκράφικ. Ζούγκλα και όταν ο ήλιος πέφτει, σκοτάδι.
Κι αν η υποψηφιότητα σελέμπριτιζ άσχετων με τα προβλήματα του Δήμου ή η ανακύκλωση αντιδημάρχων δεν αρκούν για να σας πείσουν ότι η ελπίδα για οποιαδήποτε αλλαγή προς το καλύτερο είναι φρούδα, θα σας περιγράψω τι έπαθε το Μετς όταν είχε την ατυχία να διασταυρωθεί με τον επόμενο δήμαρχό του.
Το κλειστό γήπεδο του Μετς δεν έχει καμία απολύτως υποδομή. Δεν έχει πάρκινγκ, δεν έχει χώρο συγκέντρωσης των θεατών όταν δεν είναι στην κερκίδα και βρίσκεται σε έναν δρόμο διπλής κατεύθυνσης στον οποίο απαγορεύεται αυστηρά (κίτρινη διαγράμμιση) η στάθμευση καθώς αρκεί ένα αυτοκίνητο σταθμευμένο για να τον κάνει μονόδρομο. Η παραμικρή εκδήλωση σημαίνει αφόρητη ταλαιπωρία για τους κατοίκους και μεγάλα προβλήματα στην συγκοινωνία, πράγμα που καθόλου δεν εμπόδισε τον Μπακογιάννη να το επιλέξει για την παρουσίαση του Σεϊταρίδη, της Γκαγκάκη, του Πουρουπουπού και των τριών αντιδημάρχων του Καμίνη.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα απόγευμα κόλασης με αυτοκίνητα και μηχανάκια στο πεζοδρόμιο, πεζούς και μαμάδες με καρότσια στο δρόμο (οι ανάπηροι έτσι κι αλλιώς δε μπορούν να κυκλοφορήσουν), με τη διπλή κατεύθυνση να έχει πάει περίπατο μαζί με τα πάρκινγκ των γύρω πολυκατοικιών που είχαν αποκλειστεί από τους χειροκροτητές του επόμενου δημάρχου. Με μια λέξη Χάος. Και μέσα σ΄αυτό το χάος, ο αδιάφορος αλλά πάντα χαμογελαστός και φωτογενής Κωστής, παρουσίαζε τους υποψηφίους του μιλώντας για το «καινούργιο», το «καινοτόμο», το «σύγχρονο» και άλλες ωραίες λέξεις που παραδοσιακά γοητεύουν την πελατεία.
Ο Κωστής που επέλεξε να βασανίσει τους κατοίκους τις περιοχής για ώρες, ο Κωστής που δεν απαίτησε αυξημένη παρουσία της αστυνομίας ώστε να αποφευχθεί η μετατροπή των πεζοδρομίων σε πάρκινγκ γαϊδουριών (συγγνώμη καλά γαϊδουράκια), ο Κωστής που δεν έβαλε 10 εθελοντές του στο πεζοδρόμιο να αποτρέπουν τους υποστηρικτές του από το να το κάνουν πάρκινγκ. Ο Κωστής που το μόνο νέο πάνω του φαίνεται να είναι η ηλικία που γράφει η ταυτότητα του. Και μπράβο του.
Μάνος Βουλαρίνος
https://www.athensvoice.gr/politics/529530
_kamia-elpida-gia-tin-athina
20/3/2019
1.
Η ηθική του αγώνα
Δεν μπορούμε να θάψουμε
το παρελθόν
Τα όνειρα των αιώνων
Την ουράνια γαλήνη
Τις οργές που καίνε
Ζωές εφιάλτες,σχισμένες σελίδες βιβλίων
Π. Καραβασίλης, Νέα βία
Στο ιδιότυπο αυτό "πολιτικό παιδομάζωμα" (από κάθε χώρο και με κάθε δικαιολογία), σε μιαν Ελλάδα που είναι πολύ μικρή για να κρυφτεί κανείς (ή για να κρύψει το παρελθόν του), το όποιο εναπομείναν ηθικό πλεονέκτημα/μειονέκτημα του πολιτικού συστήματος δεν αφήνει περιθώρια για "λεύκανση" όλων των λεκέδων.
Σε τούτη την Πατρίδα, τούτη τη στιγμή πρέπει ν’ αποφασίσουμε -ο καθείς μόνος του κι όλοι μαζί (τουλάχιστον οι της αριστερής κοπής)- αν εντασσόμαστε στους πολίτες του κόσμου (των ιδεών, του δικαίου, του καλού, του ωραίου) ή αν κυκλοφορούμε σαν τερμίτες του υποκόσμου (της μίζας, της λαμογιάς, της απάτης, της ψευτομαγκιάς). Πρέπει να τελειώνουμε μια για πάντα με τα ψέμματα, ιδίως εκείνα που λέμε για να τ’ακούσουμε και να πειστούμε εμείς οι ίδιοι.
Οι τεχνητοί παράδεισοι δεν συνδέονται μόνο με τα ναρκωτικά (ως όπιο του λαού), αλλά εμπεριέχονται και στα Μεγάλα Αφηγήματα, στα οποία κάποια νομενκλατούρα, και όχι όλος ο (ναρκωμένος;) λαός , κρατάει τα μυστικά και τα κλειδιά της αιώνιας ευτυχίας.
Άπαντες επιθυμούν να τάζουν Παραδείσους επί Γης, ελλείψει όμως προτέρων στοιχείων και δυνατοτήτων απόδειξης, καταλήγουν στο να μεταβάλλουν τη ζωή μας σε Κόλαση, αρνούμενοι βέβαια για τους εαυτούς τους να περάσουν από το Καθαρτήριο.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πολλοί ένδοξοι πεθαίνουν άδοξα και οι περισσότεροι φιλόδοξοι εξαφανίζονται με παράδοξο τρόπο.
Κι όλα τούτα μέσα σ’ ένα κλίμα γενικευμένου λαϊκισμού και αυτο-αθωωτικής ανομίας που ακυρώνουν εξαρχής την ηθική του (όποιου) αγώνα.
ΥΓ. Λόγω της εθνικής παλιγγενεσίας της 25ης Μαρτίου θέλω να διευκρινίσω κάποια αυτονόητα για τους ανήκοντες στην αστική αριστερά. Είμαι υπέρ των λαών που δεν μισούν τους άλλους λαούς, αλλά και υπέρ των λαών που αγαπούν τον δικό τους λαό. Ο ελληνικός λαός (αν τέτοιος πράγματι υπάρχει και λειτουργεί ενιαία εν έτει 2019) επιδεικνύει περίεργη, και συχνά παράλογη, συμπεριφορά. Μοιάζει να συντάσσεται με τα δίκαια[;] αιτήματα των άλλων λαών και ν’αποτάσσεται ο,τιδήποτε σχετίζεται με τις ιστορικές/πολιτικές παρακαταθήκες της ελληνικής ιστορίας από το 1821 και μετά.
Ένας λαός χωρίς Ελλάδα; Ένας άπατρις λαός, ο οποίος χειροκροτεί όσους αυτομολούν, που δοξολογεί τους ριψάσπιδες, που αγιοποιεί τους διπρόσωπους και δυσπιστεί απέναντι στους καθαρούς; Απάντηση σε αυτά ούτε ο Θεός της Ελλάδας, τον οποίο συχνά επικαλούμαστε (κυρίως όταν τα έχουμε κάνει θάλασσα), δεν θα μπορούσε να δώσει.
Για ένα είμαι σίγουρος.
Αυτός ο λαός πρέπει να εξετασθεί από τη Μικροβιολογία της Ιστορίας μήπως ακόμα τρέχει στο αίμα του η ορμόνη του διχασμού.
ΥΓ2 ."Μ’ανύπαρκτες αποδράσεις
σκηνοθετείς
φανταστικές επαναστάσεις"
(Αλεξάνδρα Γαλανού, Πορτραίτο)
Γιάννης Πανούσης
Καθηγητής Εγκληματολογίας,
πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη
26/3/2019
© ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΖΑΜΑΡΟΣ / INTIME NEWS
2.
Καμία ελπίδα για την Αθήνα.
Η ελπίδα για οποιαδήποτε αλλαγή προς το καλύτερο
είναι φρούδα.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι όσο οι ψηφοφόροι μένουν ίδιοι και απαράλλαχτοι, οι επιλογές τους δεν πρόκειται να φέρουν μεγάλες αλλαγές. Κατά συνέπεια, δεν είχα καμία ψευδαίσθηση ότι η (μάλλον βέβαιη) εκλογή Μπακογιάννη στη θέση του Δημάρχου της Αθήνας θα έφερνε καμία μεγάλη αλλαγή στην πιο ταλαιπωρημένη και εγκαταλειμμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Ήλπιζα, όμως, ότι θα μπορούσε να γίνει η αρχή μικρών αλλαγών που, κάποια στιγμή, θα φέρουν και τις μεγάλες. Και φυσικά έκανα λάθος.
Η πρώτη απόδειξη του λάθους μου ήταν το ψηφοδέλτιο του συνδυασμού του που έχει τον ευφάνταστο τίτλο «Αθήνα Ψηλά». Το ψηφοδέλτιο που κοσμείται από την παρουσία του Γιούρκα του Σεϊταρίδη, της Κατερίνας Γκαγκάκη και του Πουρουπουπού (όπως είναι γνωστός στους φιλάθλους ο αθλητικός συντάκτης, σπορτκάστερ και για ένα διάστημα υπεύθυνος επικοινωνίας της ΕΠΟ, Παύλος Παπαδημητρίου). Το ψηφοδέλτιο που δείχνει ότι ο, δήθεν διαφορετικός, Μπακογιάννης ακολουθεί το χειρότερο κομμάτι της πεπατημένης και επιλέγει έναν ποδοσφαιριστή και δυο τηλεπερσόνες προκειμένου να προσελκύσει ψηφοφόρους. Έναν ποδοσφαιριστή και δυο τηλεπερσόνες των οποίων την έγνοια για τον δήμο της Αθήνας δεν τη συνάντησα ποτέ σ’ αυτό που ονομάζεται δημόσια σφαίρα, αλλά, από την άλλη, δεν μπορώ να αποκλείσω την πιθανότητα να εξέθεταν τις αγωνίες για την πρωτεύουσα στον στενό τους κύκλο και από εκεί να τις έμαθε και ο διάδοχος του Καμίνη.
Ο διάδοχος ο οποίος φαίνεται να εκτιμά ιδιαιτέρως το έργο του προκατόχου του, να το θεωρεί ιδιαίτερα επιτυχημένο σε κομβικούς τομείς και γι αυτό να φροντίζει να συμπεριλάβει στον συνδυασμό του τρεις (!) νυν αντιδημάρχους. Τον κύριο Βαρελά, αντιδήμαρχο Κέντρου Πόλης και Δημοτικής Αστυνομίας, τον κύριο Αποστολόπουλο, αντιδήμαρχο Αστικής Υποδομής, Κατασκευών και Κτηριακών Έργων και την κυρία Μυριβήλη, αντιδήμαρχο Πρασίνου, Αστικής Πανίδας, Αστικής Ανθεκτικότητας (μη ρωτάτε, δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό) και Προσαρμογής στην Κλιματική Αλλαγή (όχι δεν είναι κείμενο από σκετς των Μόντι των Πάιθον)
Ομολογώ πως δεν γνωρίζω κάτι για τις αρμοδιότητες κάποιου που είναι αντιδήμαρχος «Αστικής Υποδομής» αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το έργο της Δημοτικής Αστυνομίας όσο και την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι χώροι πρασίνου, τα πάρκα δηλαδή, στον Δήμο. Η πρώτη είναι ανύπαρκτη (μάρτυρας τα κατειλημμένα από τραπεζοκαθίσματα πεζοδρόμια) και η δεύτερη είναι περίπου σαν εκπομπή του Νάσιοναλ του Τζεογκράφικ. Ζούγκλα και όταν ο ήλιος πέφτει, σκοτάδι.
Κι αν η υποψηφιότητα σελέμπριτιζ άσχετων με τα προβλήματα του Δήμου ή η ανακύκλωση αντιδημάρχων δεν αρκούν για να σας πείσουν ότι η ελπίδα για οποιαδήποτε αλλαγή προς το καλύτερο είναι φρούδα, θα σας περιγράψω τι έπαθε το Μετς όταν είχε την ατυχία να διασταυρωθεί με τον επόμενο δήμαρχό του.
Το κλειστό γήπεδο του Μετς δεν έχει καμία απολύτως υποδομή. Δεν έχει πάρκινγκ, δεν έχει χώρο συγκέντρωσης των θεατών όταν δεν είναι στην κερκίδα και βρίσκεται σε έναν δρόμο διπλής κατεύθυνσης στον οποίο απαγορεύεται αυστηρά (κίτρινη διαγράμμιση) η στάθμευση καθώς αρκεί ένα αυτοκίνητο σταθμευμένο για να τον κάνει μονόδρομο. Η παραμικρή εκδήλωση σημαίνει αφόρητη ταλαιπωρία για τους κατοίκους και μεγάλα προβλήματα στην συγκοινωνία, πράγμα που καθόλου δεν εμπόδισε τον Μπακογιάννη να το επιλέξει για την παρουσίαση του Σεϊταρίδη, της Γκαγκάκη, του Πουρουπουπού και των τριών αντιδημάρχων του Καμίνη.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα απόγευμα κόλασης με αυτοκίνητα και μηχανάκια στο πεζοδρόμιο, πεζούς και μαμάδες με καρότσια στο δρόμο (οι ανάπηροι έτσι κι αλλιώς δε μπορούν να κυκλοφορήσουν), με τη διπλή κατεύθυνση να έχει πάει περίπατο μαζί με τα πάρκινγκ των γύρω πολυκατοικιών που είχαν αποκλειστεί από τους χειροκροτητές του επόμενου δημάρχου. Με μια λέξη Χάος. Και μέσα σ΄αυτό το χάος, ο αδιάφορος αλλά πάντα χαμογελαστός και φωτογενής Κωστής, παρουσίαζε τους υποψηφίους του μιλώντας για το «καινούργιο», το «καινοτόμο», το «σύγχρονο» και άλλες ωραίες λέξεις που παραδοσιακά γοητεύουν την πελατεία.
Ο Κωστής που επέλεξε να βασανίσει τους κατοίκους τις περιοχής για ώρες, ο Κωστής που δεν απαίτησε αυξημένη παρουσία της αστυνομίας ώστε να αποφευχθεί η μετατροπή των πεζοδρομίων σε πάρκινγκ γαϊδουριών (συγγνώμη καλά γαϊδουράκια), ο Κωστής που δεν έβαλε 10 εθελοντές του στο πεζοδρόμιο να αποτρέπουν τους υποστηρικτές του από το να το κάνουν πάρκινγκ. Ο Κωστής που το μόνο νέο πάνω του φαίνεται να είναι η ηλικία που γράφει η ταυτότητα του. Και μπράβο του.
Μάνος Βουλαρίνος
https://www.athensvoice.gr/politics/529530
_kamia-elpida-gia-tin-athina
20/3/2019