''Στα σέα τους, στα μέα τους και στα βυζαντινά τους'' ...





      Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός, σ' αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει. Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα. «Ίσως», λέει ο θυρωρός, «τώρα όμως όχι». Μα η πύλη είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα από την πύλη. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελάει και λέει: «Αν τόσο σε σκανδαλίζει η πύλη, δοκίμασε να μπεις, μ' όλο που σου το απαγόρεψα. Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν είμαι παρά ο έσχατος απ' όλους τους θυρωρούς. Από αίθουσα σε αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. Τη θέα του τρίτου ούτ' εγώ καλά-καλά μπορώ να την αντέξω». Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός. Ο νόμος ωστόσο πρέπει να 'ναι στον καθένα και πάντα προσιτός, σκέφτεται, και καθώς τώρα κοιτάζει προσεχτικά τον θυρωρό, τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι του, με τη μεγάλη σουβλερή του μύτη, με τη μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα, αποφασίζει πως είναι καλύτερα να περιμένει μέχρι να πάρει την άδεια να μπει. Ο θυρωρός του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πύλη. Εκεί δα κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει και κουράζει τον θυρωρό με τα παρακάλια του. Ο θυρωρός τού κάνει συχνά μικρές ερωτήσεις, τον ρωτάει για τον τόπο του και για πολλά άλλα. Μα οι ερωτήσεις του είναι αδιάφορες, όπως αυτές που κάνουν οι μεγαλοκύριοι και στο τέλος του λέει πάντα πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος, που ήταν καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι του, τα ξοδεύει όλα, ακόμη κι ό,τι πολύτιμο είχε, για να εξαγοράσει τον θυρωρό. Εκείνος τα δέχεται βέβαια όλα κι έπειτα λέει: «Τα δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις πως παράλειψες τίποτα». Όλα αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί το θυρωρό αδιάκοπα. Απολησμονάει τους άλλους θυρωρούς κι αυτός ο πρώτος τού φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για να μπει στο νόμο. Καταριέται την κακή του τύχη. Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρατημό και δυνατά, αργότερα, όσο γερνάει, μουρμουρίζει μόνο. Αρχίζει να ξεμωραίνεται και, μια και μελετώντας χρόνια το θυρωρό γνώρισε και τους ψύλλους του γούνινου γιακά του, παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν και ν' αλλάξουν τη γνώμη του θυρωρού. Τέλος, εξασθενίζει το φως του και δεν ξέρει αν γύρω του στ' αλήθεια σκοτεινιάζει, ή αν μοναχά τα μάτια του τον απατούν. Ωστόσο, τώρα διακρίνει μέσα στο σκοτάδι μια λάμψη, που ξεχύνεται άσβεστη μέσα από του νόμου την πύλη. Δεν έχει πια πολλή ζωή. Πριν από το θάνατό του σμίγουν οι πείρες όλης του της ζωής σε ένα ερώτημα, που ποτέ ως τα τώρα δεν είχε βάλει στο θυρωρό. Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν' ανασηκώσει το ξυλιασμένο κορμί του. Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει πολύ κοντά του, γιατί ο άνθρωπος έχει πολύ μαζέψει. «Τι θες ακόμα να μάθεις;» ρωτάει ο θυρωρός, «είσαι αχόρταγος...». «Όλοι αγωνίζονται για το νόμο», λέει ο άνθρωπος, «πώς γίνεται να μην έχει ζητήσει όλα αυτά τα χρόνια κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;» Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος είναι πια στο τέλος του κι επειδή χάνεται η ακοή του, φωνάζει στ' αυτί του μ' όλη τη δύναμη της φωνής του για να τον ακούσει: «Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ, γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω».

                                                 Φρανς Κάφκα ''Η δίκη'' (1925),
                                                     απόσπασμα ''Μπροστά στο Νόμο''. 
               ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ         


'' Ένας δημόσιος υπάλληλος δεν αστειεύεται ποτέ.''
                                                                           Ευγένιος Ιονέσκο

Εδώ και εννέα χρόνια μια δύστυχη προσπαθεί να εγγράψει το γιο της στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Στο μεταξύ έχει χωρίσει στην Ολλανδία, έχει ξαναπαντρευτεί και έχει κάνει κι άλλο παιδί. Της ζητούν σειρά εγγράφων τα οποία έχει στείλει τρεις φορές από την Ολλανδία, αλλά συνεχώς... χάνονται. Την τελευταία φορά τα έστειλε όλα η ίδια η Πρόξενος και επικοινώνησε μαζί τους για να σιγουρευτεί ότι όντως έχουν παραληφθεί. Παρά ταύτα και αφού πέρασε πολύς καιρός, η ρημάδα η εγγραφή καθυστερούσε. Είδε και απόειδε και έβαλε δικηγόρο. Πηγαίνω Θεσσαλονίκη και ζητώ να κάνω τη διαδικασία η ίδια, γιατί η αρμόδια υπάλληλος δεν απαντούσε ΠΟΤΕ το τηλέφωνο. 
Θαύμα, θαύμα! Η υπάλληλος βρίσκεται, ζητά από άλλο υπάλληλο το φάκελο, ο οποίος έρχεται από το αρχείο στο λεπτό και αφού τον ανοίγει με ρωτάει όλο τσαχπινιά αλλά και θράσος "μα, καλά... τρεις φορές τα έγγραφα γιατί τα έχουμε;". Γιατί υποτίθεται ότι δεν τα βρίσκατε και τα ξαναστέλναμε, αλλά προφανώς δεν κάνατε τον κόπο να ανοίξετε το ρημαδοφάκελο να δείτε τί υπάρχει μέσα. Μιλιά, ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ. 
"Τα έγγραφα θα πάνε στην αποκεντρωμένη Διοίκηση για να εγγραφεί και στα μητρώα Αρρένων και θα επιστρέψουν πίσω σε μας για την τελική εγγραφή". Όλα αυτά έγιναν την 30-1-2018. Να πω πως η διαδικασία αυτή κράτησε 15 λεπτά ΜΟΝΟ, μπορούσε να και επρεπε να είχε γίνει από την υπάλληλο και παρά ταύτα η εντολέας χρεώθηκε έξοδα μετάβασης στη Θεσσαλονίκη και αμοιβή δικηγόρου για αυτό. 
Το Μάιο 2018 λαμβάνω επιστολή από την Αποκεντρωμένη ότι λείπουν δύο έγγραφα για να συμπληρωθεί ο φάκελος και ειχαν στείλει σχετική ειδοποίηση στο Δήμο". Ο εξαιρετικός υπάλληλος κ. Γ. με ευγένεια αλλά και συνέπεια προσπάθησε με κάθε τρόπο να μας βοηθήσει. Τα έγγραφα δεν μπορούσαμε εμείς να τα βρούμε αλλά υπήρχαν στο αρχείο του Δήμου, στο φάκελο του γάμου της εντολέως μου. Έλα μου όμως που "το Δημοτολόγιο δεν συνεργάζεται με το Ληξιαρχείο και δεν μπορούμε να τα πάρουμε αυτά τα εγγραφα"... Απίστευτα πράγματα... 
"Θα έρθει η πελάτισσά μου από την Ολλανδία να πάρει από το ένα γραφείο το έγγραφο για να το πάει στο άλλο ή θα έρθω εγώ από την Αθήνα με έξοδα που θα την επιβαρύνουν για τον ίδιο λόγο;". "Σας καταλαβαίνω.." έλεγε. Και με καταλάβαινε. Και γω καταλάβαινα πόσο ντρεπόταν. Έκανε τα αδύνατα δυνατά. Έστειλε άνθρωπο δικό του να ψάξει στο τρίτο υπόγειο στο φακελομάνι, τα βρήκε και τα έστειλε. 
Η περιπέτεια ομως συνεχίζεται. Ο φάκελος πηγαίνει πάλι στην Αποκεντρωμένη, όπου από το τέλος του 2018 συνέβησαν αλλαγές. Τι αλλαγές; Άνθρωποι μετακινήθηκαν σε άλλες θέσεις. Όχι στο Τιμπουκτού, αλλά "στο ίδιο κτίριο" όπως με ενημέρωσε η κ. Τάδε, άλλη μία ευγενής κυρία με την οποία μίλησα. 
"Για να καταλάβετε τί συμβαίνει, ο διευθυντής πήγε σε άλλη θέση αλλά έχει πάρει μαζί του το αρχείο, συγκεκριμένα το έχει κλειδώσει κάπου και εμεις δεν μπορούμε να δουλέψουμε γιατί δεν μας επιτρέπεται η πρόσβαση. Ο αρχικός φάκελος που έχετε υποβάλει βρίσκεται σε αυτό το αρχείο, ενώ θα έπρεπε να τον έχουμε εδώ. Δεν μπορούμε λοιπόν να τον βρούμε, να συσχετίσουμε τα συμπληρωματικά έγγραφα και να συνεχιστεί η διαδικασία". Νόμισα ότι δεν άκουσα καλά. "Τι εννοείτε το αρχείο το έχει πάρει μαζί του; Δικό του είναι;" 
"Δεν ξέρω, πραγματικά τι να σας πω.. Ξέρω ότι το Κράτος και η Διοίκηση πρέπει να έχουν συνέχεια. Είναι απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει. Λυπάμαι πάρα πολύ.."
Μιλούσε με τόση ντροπή και απολογούνταν. Παρά τα νεύρα μου τη λυπήθηκα... Συνεχίζοντας μου είπε πως θα αιτηθεί την επιστροφή κάποιων φακέλων αλλά μόνο αυτό. Δεν έχει δικαίωμα να ζητήσει όλο το αρχείο!! Όποιος ενόχλησε για να γίνει η δουλειά του, θα ζητηθεί ο φάκελός του. Οι υπόλοιποι απλά θα νομίζουν ότι η υπόθεσή τους διεκπεραιώνεται.

Εγώ λέω να μην έρθουν οι επενδυτές στην Ελλάδα. Κανείς να μην έρθει. Να γλιτώσουμε τη ντροπή τουλάχιστον...

Sophia Kantzelis
4/4/2019



  ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ - ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ   

Η Δίκη της Γραφειοκρατίας από τον Κάφκα 
- Ένας διάλογος της Λογοτεχνίας με τις Κοινωνικές Επιστήμες 
για τη Δημόσια Γραφειοκρατία.
 https://www.academia.edu/37105680