Τι σημαίνουν οι αποφάσεις του Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Η θαλάσσια διάσταση στη σχέση Ρωσίας- Τουρκίας- Ιράν.
(2) Οι ΗΠΑ ρισκάρουν νέο πόλεμο στη Μέση Ανατολή.
(1) Η θαλάσσια διάσταση στη σχέση Ρωσίας- Τουρκίας- Ιράν.
(2) Οι ΗΠΑ ρισκάρουν νέο πόλεμο στη Μέση Ανατολή.
Στις 8 Μαΐου 2018 ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωνε την απόσυρση των ΗΠΑ από την διεθνή συμφωνία του 2015 (JCPOA) για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης.
Ακριβώς έναν χρόνο μετά, ήταν η σειρά του Ιράν να ανακοινώσει τις απαντητικές του κινήσεις – σε ένα τοπίο στο οποίο οι εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή του Περσικού Κόλπου δείχνουν να κλιμακώνονται επικίνδυνα.
Ήδη η σκηνοθεσία από αμερικανικής πλευράς υπήρξε θεαματική: το βράδυ της Κυριακής ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ Τζον Μπόλτον ανακοίνωσε την αποστολή του αμερικανικού αεροπλανοφόρου Abraham Lincoln στον Περσικό Κόλπο, καθώς και στρατηγικών βομβαρδιστικών αεροσκαφών σε γειτονικές χώρες, ενώ την Τρίτη ο επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Μάικλ Πομπέο ακύρωσε αιφνιδιαστικά, επικαλούμενος "πιεστικά ζητήματα”, την μετάβασή του στο Βερολίνο, για να πραγματοποιήσει, όπως αποδείχθηκε ολιγόωρη επίσκεψη-έκπληξη στο Ιράκ.
Και στις δύο περιπτώσεις, έγινε λόγος για πληροφορίες περί επικείμενης επιθετικής ενέργειας του Ιράν (ή περιφερειακών συνεργατών του, όπως η Χεζμπολλάχ του Λιβάνου και οι Χούθι της Υεμένης), εναντίον αμερικανικών ή συμμαχικών στόχων στην περιοχή – εξού και η προληπτική επίδειξη αποφασιστικότητας από πλευράς της Ουάσιγκτον.
Για την πηγή αυτών των πληροφοριών δεν υπάρχουν πολλές απορίες: η πρόσφατη μετάβαση του επικεφαλής των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών στις ΗΠΑ εξηγεί πολλά.
Η Τεχεράνη δεν έδειξε να εντυπωσιάζεται και χαρακτήρισε τα πολεμικά παίγνια ως "ψυχολογικό πόλεμο”. Ο δε αμερικανοτραφής υπουργός Εξωτερικών του Ιράν Μοχάμαντ Τζαβάντ Ζαρίφ προσέφερε ήδη από τα τέλη Απριλίου, σε συνέντευξή του στο Fox News την δική του αναλυτική εκδοχή για το παιχνίδι που παίζεται.
Όπως υποστήριξε, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν ενδιαφέρεται για μια πολεμική αναμέτρηση στον Περσικό Κόλπο. Εξελέγη καταγγέλλοντας τις στρατιωτικές περιπέτειες, κόστους 7 τρισ. δολαρίων, που απλώς κατάφεραν να αποσταθεροποιήσουν έτι περαιτέρω τη Μέση Ανατολή και τώρα είναι απορροφημένος από την προσπάθεια επανεκλογής του. Υπάρχει όμως, πάντα κατά τον Ζαρίφ, μία "B-team”, η οποία επιχειρεί να τον εξωθήσει σε πόλεμο. Πρόκειται για τον Μπόλτον, τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπίμπι Νετανιάχου, τον Σαουδάραβα διάδοχο Μοχάμαντ Μπιν Σαλμάν και τον μέντορά του Μοχάμαντ Μπιν Ζάγιεντ, διάδοχο των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Σε κάθε περίπτωση, όπως επισημαίνουν αναλυτές, η αποστολή στον Περσικό Κόλπο του Abraham Lincoln (του ίδιου αεροπλανοφόρου επί του οποίου ο Τζορτζ Μπους ο νεώτερος ανακοίνωσε πανηγυρικά το 2003 τον τερματισμό των επιχειρήσεων στο Ιράκ), ήταν προ πολλού προγραμματισμένη, ενώ οι επαφές του αμερικανικού στρατού με τους Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης για την απρόσκοπτη θαλάσσια κυκλοφορία στα Στενά του Ορμούζ συνεχίζονται, παρά την κήρυξή τους από την Ουάσιγκτον ως τρομοκρατικής οργάνωσης. Όμως, σύμφωνα με τον Ζαρίφ, ο κίνδυνος "ατυχήματος” (ή όπως υπονοεί, προβοκάτσιας) είναι μεγάλος.
Είναι αληθές ότι ο Μπόλτον αδημονεί για επιδείξεις "μυώδους” πολιτικής που θα επιβεβαιώνουν την αμερικανική "εξαίρεση”, είτε πρόκειται για την Βόρειο Κορέα, όπου υπονόμευσε την προοπτική συμφωνίας Κιμ-Τραμπ, είτε για τη Βενεζουέλα είτε για τον Ιράν – περνώντας ταχέως από μέτωπο σε μέτωπο, χωρίς έως τώρα την καταγραφή κάποιας επιτυχίας.
Στην περίπτωση της Ισλαμικής Δημοκρατίας, πάντως, η ακολουθούμενη πολιτική μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία δημιουργίας ενός "κράτους-ταραξία”, με την ακύρωση κάθε κινήτρου για ενσωμάτωση του Ιράν στην διεθνή σκηνή.
Η JCPOA επέτρεπε στην Τεχεράνη να συνεχίσει τον εμπλουτισμό ουρανίου, αρκεί τα προϊόντα του να εξάγονται. Επέτρεπε επίσης την μετατροπή του σταθμού βαρέος ύδατος στο Αράκ (που θα είχε ως υποπροϊόν την παραγωγή πλουτωνίου) σε εργοστάσιο ιατρικών ραδιοϊσοτόπων υπό τη διαχείριση ρωσικής εταιρείας. Όμως οι νέες αμερικανικές κυρώσεις κατά του Ιράν δεν αφορούν μόνο τις πετρελαϊκές του εξαγωγές προς τρίτους (για τις οποίες από τις αρχές Μαΐου δεν ισχύουν πλέον εξαιρέσεις) αλλά και αυτές τις δραστηριότητες. Με άλλα λόγια, το Ιράν θα συγκεντρώνει πλέον πυρηνικό υλικό σε ποσότητα τέτοια που θα το καθιστά παραβάτη της JCPOA, δικαιολογώντας την επιβολή κυρώσεων από όλη τη διεθνή κοινότητα.
Στους ηγετικούς κύκλους της Ισλαμικής Δημοκρατίας επικρατούσε προβληματισμός για το αν η χώρα θα έπρεπε να αποσυρθεί από την JCPOA ή και από την Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων, επαναλαμβάνοντας πλήρως τις πυρηνικές δραστηριότητες, ώστε να έχει μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ σε μια επόμενη φάση επανάληψης των συνομιλιών.
Επικράτησε όμως μια περισσότερο ήπια γραμμή, με το νου στραμμένο στους "3 μεγάλους” της Ευρώπης” (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία) που συνυπέγραψαν την JCPOA και εξακολουθούν να την υπερασπίζονται.
Εξού και τα όσα ανακοίνωσε σήμερα Τετάρτη η Τεχεράνη, εγγράφονται στις προβλέψεις τις ίδιας της συμφωνίας, ήτοι τα άρθρα 26 και 36.
Σε επιστολή του προς τους πρεσβευτές της Γαλλίας, της Βρετανίας, της Γερμανίας, της Κίνας και της Ρωσίας, ο Ιρανός πρόεδρος Ροχανί ανακοινώνει ότι η χώρα του θα σταματήσει να εφαρμόζει περιορισμούς στα αποθέματα του βαρέος ύδατος και του εμπλουτισμένου ουρανίου, ενώ προειδοποιεί για τη λήψη πρόσθετων μέτρων "εντός 60 ημερών”.
Ήδη στις Βρυξέλλες πραγματοποιήθηκε, με τη συμμετοχή του Ιρανού υφυπουργού Εξωτερικών Αραγτσί έκτακτη συνάντηση της Κοινής Επιτροπής EU+E3, κατά τις προθέσεις του άρθρου 36, ενώ η Γαλλία διαμήνυσε μέσω πηγών του Μεγάρου των Ηλυσίων ότι τυχόν απόσυρση του Ιράν από την JCPOA θα οδηγούσε και την ευρωπαϊκή πλευρά στην επιβολή κυρώσεων.
Ο Ροχανί επιμένει ότι η σημερινή κίνηση δεν αποτελεί το "τέλος της JCPOA”. Ωστόσο ούτε ο ίδιος ούτε άλλος στο διεθνές τοπίο μπορεί να θεωρεί πλέον την Ουάσιγκτον αξιόπιστο συνομιλητή. Η Μόσχα και το Πεκίνο βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Οι αραβικές μοναρχίες του Κόλπου, παρά τον βαθύ ανταγωνισμό τους με το Ιράν, μοιάζουν στη συγκυρία περισσότερο απορροφημένες από την ανάγκη εκκαθάρισης του εσωτερικού τους μετώπου με το δίδυμο Τουρκίας-Κατάρ και πάντως απρόθυμες για μεγάλες περιπέτειες. Οι δε Ευρωπαίοι αδυνατούν να υπερασπισθούν τα συμφέροντά τους στην ιρανική αγορά, τουλάχιστον όσο δεν δοκιμάζεται το ειδικό όχημα πληρωμών που δημιούργησαν για συνέχιση των συναλλαγών με το Ιράν κατά παράκαμψη των αμερικανικών κυρώσεων.
Του Κώστα Ράπτη
8/5/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
2.Sink the Carriers: How Iran Could Go to War Against the U.S. Navy
1.
Η θαλάσσια διάσταση στη σχέση Ρωσίας- Τουρκίας- Ιράν.
Το ΝΑΤΟ και πιο συγκεκριμένα η ηγέτης της συμμαχίας, ΗΠΑ, αντιμετωπίζει ένα προβληματικό τοπίο απειλής στη Μεσόγειο και στην ευρύτερες θαλάσσιες περιοχές της Μέσης Ανατολής. Η Συμμαχία έχει μια σειρά καυτών θεμάτων που κυμαίνονται από την ισχυρή στρατιωτική στάση της Ρωσίας στη Συρία, τις παράπλευρες δονήσεις από τον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας με την τρομοκρατία του ISIS, την κρίση του μεταναστευτικού, την ιρανική απειλή κατά των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή και τελευταία το βαθύ ρήγμα με την Τουρκία. Για να απαντήσει σε όλες αυτές τις προκλήσεις, το ΝΑΤΟ θα πρέπει να ενισχύσει τη δέσμευσή του με τους αξιόπιστους συμμάχους και εταίρους, να παράγει μια νέα προσέγγιση ασφάλειας στη θάλασσα και να αντισταθμίσει το στρατηγικό σημείο στήριξης της Ρωσίας, της Τουρκίας και του Ιράν.
Η ανάπτυξη των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Συρία στο τέλος του 2015, ενώ φάνηκε στην αρχή ως μια απελπισμένη προσπάθεια της Ρωσίας να διασώσει έναν καταδικασμένο σύμμαχο, που πιθανότατα θα είχε ένα άσχημο τέλος, αντ’ αυτού η Ρωσική Πολεμική Αεροπορία απέκτησε άμεσα τον έλεγχο του εναερίου χώρου στο θέατρο των επιχειρήσεων, αποδεικνύοντας την ικανότητα τους να εκτελούν επιθέσεις με εξαιρετική ακρίβεια. Επίσης οι Ρώσοι στρατιωτικοί σύμβουλοι, κατάφεραν με σχετική ευκολία, την αναδιάρθρωση των συριακών ενόπλων δυνάμεων και την απόκτηση μιας σημαντικής ικανότητας ελιγμών κατά τις διεξαγόμενες εχθροπραξίες. Τελικά οι ρώσοι κατάφεραν και αναμείχθηκαν στη διαπραγμάτευση για την πολιτική ειρήνευση, και ίσως το πιο εκπληκτικό επίτευγμά τους ήταν, να διαμορφώσουν ένα πλαίσιο επίλυσης σύγκρουσης που προφανώς η Μόσχα επέβαλε οριστικά στους συμμάχους του Ιράν και της Συρίας.
Προκειμένου να επιτευχθεί η πραγματική νίκη στη Συρία, ο Πούτιν και η ρωσική κυβέρνηση έπρεπε να εξισορροπήσουν τη διπλωματική επίλυση των συγκρούσεων, με την επιλογή τουλάχιστον ορισμένων από τους περιφερειακούς παίκτες και την περιθωριοποίηση των άλλων. Η ευκαιρία παρουσιάστηκε με το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου 2016 κατά του Ερντογάν στην Τουρκία, οπότε αμέσως είδαμε μια εντυπωσιακή αναθέρμανση των σχέσεων Τουρκίας-Ρωσίας. Σε αυτό το στάδιο, είναι δύσκολο να πούμε εάν οι Ρώσοι πίστευαν πραγματικά ότι θα μπορέσουν να πετύχουν σε αυτή την προσπάθεια τους ή αν απλά έθεταν τα θεμέλια για το επόμενο στάδιο της διπλωματικής στρατηγικής τους, που είναι η προσέγγιση του Ιράν και η διείσδυση στην Τουρκία με σκοπό τον κατακερματισμό της συμμαχίας και την απαξίωση της αμερικανικής επιρροής.
Η Μόσχα για αυτές τις υπηρεσίες θέτει τις απαιτήσεις της. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, θέλει να έχει και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη σε ότι αφορά τη Σύμβαση του Μοντρέ στις σχέσεις της με την Τουρκία. Μια σύμβαση η οποία διέπει τη ναυσιπλοΐα των Στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων και ρυθμίζει την στρατιωτική δραστηριότητα στην περιοχή. Η σύμβαση παραχωρεί στη Τουρκία τον πλήρη έλεγχο των Στενών και εγγυάται την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στα εμπορικά πλοία σε καιρό ειρήνης, ενώ για τα πολεμικά υπάρχουν περιορισμοί. Οι όροι της σύμβασης αποτέλεσαν πηγή διαμάχης για χρόνια, κυρίως όσον αφορά τη διέλευση πολεμικών σκαφών της Σοβιετικής Ένωσης από τα Στενά στη Μεσόγειο Θάλασσα. Έτσι εμφανίζεται ως υποστηρικτής αυτής της συμβάσεως, όταν λειτουργεί προς όφελός της, αλλά παράλληλα την αγνοεί και εργάζεται με σκοπό να την υπονομεύσει όταν δεν συμφωνεί. Αυτή η εκούσια ταλάντωση αντιπροσωπεύει την τελευταία «υβριδική» προσπάθεια του Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν να εκτοπίσει τις Δυτικές δυνάμεις από τη Μαύρη Θάλασσα, μια περιοχή όπου η Ρωσία θεωρεί ως το κρίσιμο εγγύς τμήμα της. Αυτή η “στρατηγική του εκκρεμούς” όμως, έχει όλα τα στοιχεία για να προκαλέσει σοβαρή σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ. Πράγματι, της συγκέντρωσης ναυτικών δυνάμεων υποδηλώνουν ότι ο κίνδυνος μπορεί να κλιμακωθεί.
Η σύμβαση του Μοντρέ που συνάφθηκε το 1936 περιορίζει τον αριθμό των ξένων ναυτικών δυνάμεων που μπορούν να εισέλθουν στη Μαύρη Θάλασσα μέσω των στενών και υπαγορεύει τον χρόνο που θα μπορούν να παραμείνουν στην περιοχή αυτά τα πλοία. Υπάρχουν δύο αναγνώσεις της συνθήκης, στη Μόσχα. Η μια τη θεωρεί σημαντικό στοιχείο της ρωσικής εθνικής ασφάλειας, ενώ η άλλη τη βλέπει, ως ανοικτή πρόσκληση για τη δυτική ανάμειξη στα ύδατα που η Ρωσία θεωρεί ότι της ανήκουν με αποκλειστικότητα. Επιπλέον, οι επικριτές της συμφωνίας του Μοντρέ θεωρούν ότι η σύμβαση αυτή, ηλικίας άνω των 80 ετών, περιορίζει την ελευθερία της Ρωσίας να χρησιμοποιεί τα “Τουρκικά Στενά” για να προβάλει σκληρή ισχύ στις θερμές θάλασσες (Μεσόγειο). Κατά συνέπεια, προτρέπουν τη Ρωσία να επιδιώξει την αναθεώρηση της σύμβασης, ενώ υπάρχουν φωνές που προειδοποιούν ότι η Μόσχα μπορεί θα χάσει περισσότερα από ότι θα κέρδιζε με δεδομένη την επιθυμία της να αναπτύξει καλύτερες σχέσεις με την Τουρκία.
Η εμφάνιση των ναυτικών δυνάμεων από χώρες του ΝΑΤΟ πλην των τριών παράκτιων κρατών της Μαύρης Θάλασσας, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Τουρκία, και συγκεκριμένα εκείνων των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου, είναι ένα πρόβλημα για τη Ρωσία, διότι αποτελούν ένδειξη ότι η Δύση είναι έτοιμη να αναμιχθεί στις ουκρανικές «προκλήσεις». Αυτός είναι και ο κύριος λόγος επιθυμίας να τεθεί σε ισχύ ένας ρωσικός έλεγχος των στενών, ώστε τα πλοία του ΝΑΤΟ να μην μπορούν να εισέλθουν και να εξέλθουν από τη Μαύρη Θάλασσα. Από τη μία πλευρά, βλέπουμε να αναζωογονείται το μακρόπνοο ρωσικό ενδιαφέρον για τον έλεγχο της Κωνσταντινούπολης, κάτι που η αυτοκρατορική Ρωσία ακολούθησε μέχρι το τέλος της. Από την άλλη όμως, είναι σαφής η αντίσταση της Άγκυρας στο ρωσικό έλεγχο. Συγκεκριμένα, η Μόσχα επιθυμεί να γίνει πλήρης εταίρος στα στενά, ένα σχέδιο, που θα επιτρέψει στα ρωσικά πλοία να περάσουν στη Μεσόγειο χωρίς διατυπώσεις και περιορισμούς.
Πάντως το ρωσικό ναυτικό, δεδομένης της γεωγραφίας και των εθνικών παραδόσεων, δεν έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει το στόλο του ΝΑΤΟ. Τα γηρασμένα πλοία βγαίνουν εκτός λειτουργίας πριν αντικατασταθούν από νέα και ως εκ τούτου, τα πλοία που είναι επιχειρησιακά ικανά να φτάσουν στη Μεσόγειο μπορούν να υπολογίζονται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Ο αριθμός αυτός, στην πραγματικότητα, έχει συρρικνωθεί σε τρία και κανένα από αυτά δεν είναι φορέας αεροσκαφών. Όσο για τα υποβρύχια, δεν πιστεύω ότι η κατάσταση τους είναι καλύτερη από ότι τα πλοία επιφανείας.
Ακόμα πιο ξεκάθαρη, είναι η εικόνα για την πραγματική κατάσταση του ρωσικού ναυτικού, όταν έχουμε μηδενική ανταπόκριση στην πρόσφατη εμφάνιση δύο αμερικανικών πολεμικών ναυτικών ομάδων κρούσεως στη Μεσόγειο. Κάθε μία από αυτές τις ομάδες, δήλωσε ο John Huntsman, πρέσβης των ΗΠΑ στη Ρωσική Ομοσπονδία, αντιπροσωπεύει “100.000 τόνους διεθνούς διπλωματίας”
Έτσι η ναυτική ισχύς διαδραματίζει τον κρισιμότερο ρόλο στην περιοχή του μεγάλου ανταγωνισμού ισχύος στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Παρέχει ασφάλεια, σταθερότητα και προστατεύει την οικονομική ευημερία βοηθώντας στη διατήρηση της ελευθερίας των θαλασσών για τα έθνη. Αυτός είναι ο κύριος λόγος σήμερα που δύο από τα 11 αμερικανικά αεροπλανοφόρα το USS Abraham Lincoln (CVN-72) και το USS John C. Stennis (CVN-74) επιχειρούν ήδη με αντίστοιχες ομάδες κρούσεως στην περιοχή της Μεσογείου. Επίσης τα δύο αμερικανικά αεροπλανοφόρα επιχειρούν ταυτόχρονα και έχουν ενταχθεί προωθώντας τη διαλειτουργικότητα των ΝΑΤΟικών συμμάχων και των εταίρων, παρέχοντας μια άνευ προηγουμένου αποτρεπτική ισχύ κατά της όποιας μονομερούς επιθετικής ενέργειας, καθώς αποδεικνύει και τη δυνατότητα για συνδυασμό αεροναυτικών επιχειρήσεων.
Στη Μεσόγειο Θάλασσα η Τουρκία θέλει να επιβάλλει κατάσταση χάους. Στόχος της δημιουργίας χαοτικού πεδίου είναι η παράλυση του αντιπάλου. Το ανθρώπινο δυναμικό που αποφασίζει και εκτελεί τα σχέδια άμυνας μιας χώρας παρουσιάζει κόπωση λόγω της συνεχούς άγνοιας της κατάληξης μιας τακτικής κίνησης εκείνου που απειλεί. Υπό αυτούς τους όρους ο ”υπνωτισμός” του αντιπάλου, είναι η προϋπόθεση για την εξαπάτησή του, μέσω του αιφνιδιασμού. Το χάος εγγυάται και τον υπνωτισμό και την εξαπάτηση και τον αιφνιδιασμό. Στοιχεία που άλλωστε υπάρχουν έντονα στην ανατολική στρατηγική. Σκοπός της δημιουργίας χάους από μέρους της Τουρκίας είναι η διάλυση όλων των συμμετρικών σχεδίων που έχουν εκπονηθεί για την αντιμετώπιση ενός αντιπάλου.
Πώς αντιμετωπίζεται μια τέτοια κατάσταση; Με τον ίδιο τρόπο. Αν η επιθυμία μας είναι η ειρήνη τότε οφείλουμε να στοχεύσουμε στην ισορροπία. Οφείλει δηλαδή ο αντίπαλος να γνωρίζει ότι το χάος που επιθυμεί να επικρατήσει, μπορούμε να το εφαρμόσουμε και εμείς ώστε να φορτώσουμε με ερωτηματικά τους τρόπους αντιμετώπισης που επιθυμεί να σχεδιάσει.
Επίσης οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοίνωσαν ότι θα αναπτύξουν την μια ναυτική ομάδα κρούσεως με αεροπλανοφόρο στη Μέση Ανατολή. Αυτό αποφασίστηκε όταν ο πρόεδρος του Ιράν, απείλησε να κλείσει το Στενό του Ορμούζ μετά την απόφαση της κυβέρνησης των ΗΠΑ να επιβάλλουν νέα μέτρα κατά του Ιράν. Δεν έχει ακόμη καταπλεύσει αυτή η ναυτική δύναμη και θα πάρει κάποιο χρόνο για να φτάσει στην περιοχή. Έτσι μπορούμε να υποθέσουμε ότι η απειλή δεν θεωρείται άμεση. Και θα υποθέσουμε ότι το είδος της απειλής που οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι προκαλείται από το Ιράν μπορεί να αντιμετωπιστεί από την ναυτική ισχύ που αναπτύσσεται σε όλες τις θαλάσσιες περιοχές.
Το Στενό του Ορμούζ είναι ένα από τα βασικά θαλάσσια σημεία του κόσμου. Αυτή η στενή θαλάσσια δίοδος συνδέει τον Ινδικό Ωκεανό με τον Αραβικό / Περσικό Κόλπο. Ιστορικά, ο θαλάσσιος αυτός διάδρομος έχει συνδέσει τον αραβικό και τον περσικό πολιτισμό με την ινδική υποήπειρο, την Ασία του Ειρηνικού και την Αμερική. Για παράδειγμα, πριν από την άνοδο των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών στη θάλασσα τον 15ο και 16ο αιώνα, η πορσελάνη από την Κίνα και τα μπαχαρικά από την χερσόνησο της Ινδοκίνας περνούσαν συχνά από αυτόν το στενό δρόμο προς την Κεντρική Ασία και την Ευρώπη.
Σήμερα, το Στενό του Ορμούζ διαχωρίζει το σύγχρονο ιρανικό κράτος από τις χώρες του Ομάν και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, οι οποίες έχουν ισχυρές αμυντικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία. Όλη η εμπορική ναυτιλία από τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες του Κόλπου συγκλίνει στο στενό, συμπεριλαμβανομένων των εξαγωγών αργού πετρελαίου και υγροποιημένου φυσικού αερίου από το Ιράν, το Ιράκ, το Κουβέιτ, το Μπαχρέιν, το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Το τριάντα τοις εκατό του παγκόσμιου αργού πετρελαίου διέρχεται από αυτή την πλωτή οδό μήκους 21 μιλίων. Αυτό το θαλάσσιο σημείο ελέγχου (chokepoint) μετατράπηκε σε αρένα σύγκρουσης κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ τη δεκαετία του 1980. Κάθε πλευρά του επονομαζόμενου «πολέμου των δεξαμενοπλοίων» προσπάθησε να υπονομεύσει τις εξαγωγές ενέργειας του άλλου. Το Ιράν δεν χρειάζεται κάποια ειδική στρατιωτική δύναμη για να εκπληρώσει την απειλή του και να διαταράξει τις εμπορικές ροές μέσω του στενού. Θα μπορούσε να βλάψει την εμπορική ναυτιλία με σχετικά φτηνούς πυραύλους κατά των πλοίων, ταχύπλοα σκάφη και υποβρύχια.
Αντιλαμβανόμαστε, πως σε όλες αυτές τις αναπτύξεις ναυτικών δυνάμεων, υπάρχουν στρατιωτικά, ψυχολογικά και πολιτικά στοιχεία που απορρέουν από τη θαλάσσια διάσταση στη σχέση Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν. Φαίνεται ότι οι θάλασσες της Μεσογείου, της Ερυθράς, της Αραβικής και οι κόλποι του Άντεν, του Ομάν του Περσικού προσεχώς θα είναι διακεκαυμένη ζώνη στο θέατρο των ναυτικών επιχειρήσεων.
του Δημήτρη Τσαϊλά,
Υποναυάρχου ε.α.
http://www.anixneuseis.gr/%CE%B7-%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B7-%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84/
10/5/2019
2.
Οι ΗΠΑ ρισκάρουν νέο πόλεμο στη Μέση Ανατολή.
Η στάση της υπερδύναμης απέναντι στο Ιράν αυξάνει την ένταση σε μια εύφλεκτη περιοχή. Το σχίσμα σουνιτών-σιιτών και ο ρόλος της Σαουδικής Αραβίας. Η αναζωπύρωση στη Γάζα και ο κίνδυνος ατυχήματος.
Η απόφαση των ΗΠΑ να στείλουν στρατιωτική δύναμη στη Μέση Ανατολή παρουσιάστηκε την Κυριακή από τον Τζον Μπόλτον, σύμβουλο του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ σε θέματα εθνικής ασφάλειας ως «μια ξεκάθαρη και αδιαμφισβήτητη προειδοποίηση στο ιρανικό καθεστώς» ότι οποιαδήποτε επίθεση στις ΗΠΑ ή στους συμμάχους της θα αντιμετωπιστεί με «αδυσώπητη ισχύ».
Δεν είναι σαφές τι πληροφορίες έχουν οι ΗΠΑ για κάποια άμεση, ιρανοκίνητη επίθεση, αν έχουν καμία. Η ομάδα κρούσης του αεροπλανοφόρου USS Abraham Lincoln, στην οποία αναφέρθηκε ο κ. Μπόλτον, έβαλε πλώρη για τη Μεσόγειο και τον Περσικό Κόλπο πριν από περισσότερο από έναν μήνα, στο πλαίσιο προγραμματισμένης εναλλαγής. O κ. Μπόλτον είναι πολεμοχαρής. Εντούτοις, η επιθετική ρητορική που χρησιμοποιούν απέναντι στο Ιράν γεράκια της κυβέρνησης Τραμπ, όπως ο κ. Μπόλτον και ο Μάικ Πομπέο, ο υπουργός Εξωτερικών, είναι μέρος μιας εκστρατείας κατά της ισλαμικής δημοκρατίας η οποία αυξάνει τον κίνδυνο πολέμου.
Ο κίνδυνος αυτός αυξήθηκε σημαντικά ήδη από τότε που ο πρόεδρος Τραμπ αποχώρησε μονομερώς από την πυρηνική συμφωνία την οποία είχε υπογράψει το Ιράν με τις ΗΠΑ και άλλες πέντε μεγάλες δυνάμεις το 2015. Η Ουάσιγκτον συνεπώς απελευθέρωσε την Τεχεράνη από τη δέσμευση να βάλει στον πάγο το μεγαλύτερο μέρος του πυρηνικού της προγράμματος με αντάλλαγμα την άρση οικονομικών κυρώσεων.
Μέχρι τώρα, το Ιράν τιμούσε τη συμφωνία μολονότι ο κ. Τραμπ έχει επαναφέρει κυρώσεις και έχει απειλήσει συμμάχους, καθώς και αντιπάλους, να σταματήσουν να συναλλάσσονται με το Ιράν. Οι ΗΠΑ αυξάνουν τώρα ακόμα περισσότερο την πίεση.
Πρόσφατα κατέταξε τους Φρουρούς της Επανάστασης (IRGC) – τους πραιτοριανούς στο εσωτερικό του καθεστώτος και την εκστρατευτική του δύναμη στο εξωτερικό – ως τρομοκρατική οργάνωση, στον πρώτο τέτοιο χαρακτηρισμό ενός οργάνου της κυβέρνησης μιας άλλης χώρας. Τώρα ανακοίνωσε τη λήξη των εξαιρέσεων από τις κυρώσεις για χώρες που συνεχίζουν ακόμα να αγοράζουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο από το Ιράν, όπως η Κίνα, η Ινδία και η Τουρκία, με στόχο να μειώσει τις εξαγωγές ιρανικού αργού στο μηδέν και να πυροδοτήσει την κατάρρευση της οικονομίας της.
Μόνο τα μέτρα αυτά, έχουν αντικαταστήσει ένα σπάνιο θρίαμβο της διπλωματίας με έναν πυροκροτητή – στην πιο εύφλεκτη περιοχή στον κόσμο, η οποία μαστίζεται ήδη από πολέμους δι’ αντιπροσώπων. To Iράν βρίσκεται στη μια πλευρά αυτών τον τοπικών συγκρούσεων, εκμεταλλευόμενο με κυνικό τρόπο το σεχταριστικό χάος που προκάλεσε στην περιοχή η αμερικανοκίνητη εισβολή στο Ιράκ το 2003 και την αναταραχή της Αραβικής Άνοιξης το 2011.
H αναζωπύρωση του σχίσματος ανάμεσα στο σιιτικό και το σουνιτικό Ισλάμ – το οποίο εκπροσωπούν αντίστοιχα το Ιράν και η Σαουδική Αραβία – έχει συμβάλλει στη λεηλασία μεγάλου μέρους της Συρίας και του Ιράκ, εκκολάπτοντας την πενταετή κυριαρχία του ISIS μέσω ενός κρατικού μορφώματος το οποίο έχει πλέον καταρρεύσει. Αλλά το σουνιτικό μίσος για τη δημιουργία από την Τεχεράνη ενός σιιτικού και περσικού άξονα που φτάνει ως το Ιράκ, τον Λίβανο και τη Συρία συνεχίζει να βράζει, ακόμα και αν το Ιράν βλέπει το μέτωπο αυτό στις αραβικές ως «γραμμή άμυνας».
Ακόμα και το Ισραήλ θεωρεί πως δεν είναι ανεκτή η παρουσία στη Συρία των Φρουρών της Επανάστασης και των μαχητών του, όπως και της Χεζμπολάχ, των παραστρατιωτικών του Λιβάνου. Αυτή τη στιγμή, το Ισραήλ, υπό την σκληρή δεξιά ηγεσία του Μπενιαμίν Νετανιάχου, είναι η αιχμή του δόρατος κατά του Ιράν, πραγματοποιώντας εκατοντάδες αεροπορικές επιθέσεις εντός της Συρίας κατά ιρανικών στόχων και της Χεζμπολάχ. Πρόκειται για μια ακήρυχτη μάχη η οποία κινδυνεύει συχνά να μετατραπεί σε έναν κανονικό πόλεμο.
Οι υπόλοιποι περιφερειακοί πρωταγωνιστές
Η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στηρίζουν ισχυρές πολιτοφυλακές Κούρδων της Συρίας, οι οποίοι κατόρθωσαν να λάβουν τον έλεγχο της βορειοανατολικής Συρίας με την αεροπορική κάλυψη που προσέφεραν οι ΗΠΑ στη μάχη κατά του ISIS. Αλλά οι Σαουδάραβες και τα Εμιράτα το κάνουν αυτό για να χτυπήσουν το Ιράν και την Τουρκία – που και οι δύο αντιμάχονται τις δικές τους κουρδικές μειονότητες.
Έχουν ένα επιπρόσθετο λόγο στην περίπτωση της Άγκυρας: ο Ταγίπ Ερντογάν, ο πρόεδρος της Τουρκίας, στηρίζει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Έχουν μπλοκάρει για δύο χρόνια το Κατάρ, το πλούσιο εμιράτο του Κόλπου, ως φωλιά της Αδελφότητας και Ιρανών πληρεξούσιων – παρότι το Κατάρ φιλοξενεί τη μεγαλύτερη αεροπορική βάση των ΗΠΑ στην περιοχή.
Η σύγχυση και η θολούρα εντείνεται από το ακόμα διακριτικό ενδιαφέρον των χωρών του Κόλπου για τη Συρία. Η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Κατάρ στήριξαν σουνίτες αντάρτες εναντίον του στηριζόμενου από το Ιράν και τη Ρωσία καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Άσσαντ. Αλλά τώρα, οι Σαουδάραβες και τα Εμιράτα δείχνουν έτοιμοι να ξαναχτίσουν φράχτες και ακόμα και να βοηθήσουν την ανοικοδόμηση κατεστραμμένων περιοχών της Συρίας. Τα Εμιράτα επαναλειτούργησαν την πρεσβεία τους στη Δαμασκό τον Δεκέμβριο.
Οι χώρες του Κόλπου, υπό την καθοδήγηση της Σαουδικής Αραβίας, δείχνουν αγχωμένοι να μην επαναλάβουν το λάθος που έκανε το Ριάντ διακόπτοντας τη διπλωματική επαφή με το ως επί το πλείστον σιιτικό Ιράκ και παραχωρώντας την στο Ιράν. Αυτή είναι μια, τουλάχιστον, πιο σκεπτόμενη απάντηση από εκείνη που είχε ζητήσει ο κ. Τραμπ στο πρώτο του ταξίδι ως πρόεδρος στο εξωτερικό τον Μάιο του 2017, στο Ριάντ, καλώντας τους Σαουδάραβες να ηγηθούν μια σουνιτική τζιχάντ ενάντια στο Ιράν.
Ωστόσο, σε αυτό το μέρος του κόσμου, κάθε δράση οδηγεί σε μια ισοδύναμη αντίδραση. Η τρέχουσα αναζωπύρωση στη Γάζα, για παράδειγμα, φαίνεται να σχετίζεται με το Ιράν. Ο πιο στενός προστατευόμενος της Τεχεράνης, η Ισλαμική Τζιχάντ, φαίνεται να την ξεκίνησε επιτιθέμενη κατά του Ισραήλ.
Στη βορειοδυτική Συρία, εν τω μεταξύ, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και το καθεστώς Άσσαντ στη Συρία έχουν ξεκινήσει επίθεση στην Ιντλίμπ, το τελευταίο προπύργιο των σουνιτών ανταρτών, παραβιάζοντας τη συμφωνία που υπέγραψαν με την Τουρκία τον περασμένο Οκτώβριο.
Στη Μέση Ανατολή, υπάρχουν πολλά επικίνδυνα κινούμενα μέρη και πολλοί αμετροεπείς δρώντες που πιστεύουν στην εκτελεστική δράση (οι κ.κ. Μπόλτον, Πομπέο, Νετανιάχου, Πούτιν, Άσσαντ, Ερντογάν και ο στρατηγός Κασέμ Σολεϊμάνι, ο διοικητής των Φρουρών της Επανάστασης στα αραβικά εδάφη). Και στις ΗΠΑ υπάρχει ένας πρόεδρος τόσο αλλοπρόσαλλος όσο ο κ. Τραμπ.
Με αυτούς τους πρωταγωνιστές είναι λογικό να αναμένει κανείς μια αναποδιά – όπως επισήμανε τον περασμένο μήνα στη Νέα Υόρκη ο υπουργός Εξωτερικών του Ιράν, Μοχάμμαντ Τζαβάντ Ζαρίφ.
Ορισμένοι πόλεμοι μπορούν να συμβούν και συμβαίνουν από ατύχημα...
Του David Gardner
The Financial Times
https://www.euro2day.gr/ftcom/ftcom_gr/article-ft-gr/
1680177/oi-hpa-riskaroyn-neo-polemo-sth-mesh-anatolh.html
9 Μαΐου 2019
3.
At Sea: Iranian drone films
At Sea: Iranian drone films
alleged US aircraft carrier in Persian Gulf.
Iran's Revolutionary Guard Corps (IRGC) released undated drone footage on Sunday, of what they allege to be a United States aircraft carrier steaming through the Persian Gulf.
The drone footage, made available by the Tasnim News Agency, captures footage of what is reported to be the USS 'Dwight D. Eisenhower' aircraft carrier. Military aircraft are seen parked on the deck of the vessel which was apparently sailing close to another warship.
The US has responded by saying the 'Dwight D. Eisenhower' has not entered the Persian Gulf since 2016, according to media reports.
The footage of the alleged surveillance mission was released just weeks after the US designated the IRGC as a "terrorist" organisation. Iran responded to the move by labelling all US military forces as terrorists, according to Iranian state media.
Ruptly
https://www.youtube.com/watch?v=9WZfKQF948k
4.
US Iran standoff: Assault ship and missile battery
deployed to Persian Gulf | DW News.
The drone footage, made available by the Tasnim News Agency, captures footage of what is reported to be the USS 'Dwight D. Eisenhower' aircraft carrier. Military aircraft are seen parked on the deck of the vessel which was apparently sailing close to another warship.
The US has responded by saying the 'Dwight D. Eisenhower' has not entered the Persian Gulf since 2016, according to media reports.
The footage of the alleged surveillance mission was released just weeks after the US designated the IRGC as a "terrorist" organisation. Iran responded to the move by labelling all US military forces as terrorists, according to Iranian state media.
Ruptly
https://www.youtube.com/watch?v=9WZfKQF948k
4.
US Iran standoff: Assault ship and missile battery
deployed to Persian Gulf | DW News.
The United States is deploying an assault ship and a missile battery to the Persian Gulf to bolster other military vessels already in the area. The US said the move is in response to a possible threat to US forces in the region by Iran, but didn't specify the nature of that threat. Iran has dismissed the claim. The newly deployed vessels are the USS Arlington, which transports marines and conventional landing craft, as well as the Patriot air defense system. They will join the USS Abraham Lincoln carrier that's already there. Though US President Donald Trump campaigned against wars in the Middle East, Secretary of State Mike Pompeo and National Security Advisor John Bolton are noted hawks. So who is making the decisions?
DW News
https://www.youtube.com/watch?v=LDyIaurlRZs
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
«Τύμπανα» πολέμου από Ισραήλ: «Τουρκία & Ιράν ενορχήστρωσαν
επίθεση εναντίον μας – Θα κτυπήσουν την Σ.Αραβία»
10/5/2019. Aπ. Αποστολόπουλος:Με κόντρα άνεμο ο Τραμπ
σε Βενεζουέλα, Τουρκία και Μέση Ανατολή.
Οι ΗΠΑ του Τραμπ δίνουν την εντύπωση ότι επιτίθενται σε όλα τα μέτωπα, Συρία, Τουρκία, Βενεζουέλα, Ιράν, πλην, όμως, δεν ακούγεται σήμα νίκης. Στη Συρία εξήγγειλαν αποχώρηση αλλά μένουν. Στη Βενεζουέλα απειλούν, καταδικάζουν στην πείνα ένα λαό αλλά αποτυγχάνουν. Το Ιράν τους είναι έμμονη ιδέα επειδή το Ισραήλ φοβάται. Και ο γ.γ. του ΝΑΤΟ κ. Στόλτενμπεργκ διέψευσε την αμερικανική προπαγάνδα, λέγοντας ότι η Τουρκία έχει κάθε δικαίωμα να πάρει όποια όπλα θέλει από όποιον θέλει, δηλαδή τους S-400 από τη Ρωσία.
Πιο κοντά Μόσχα και Τεχεράνη, λόγω της έντασης στον Περσικό
Γιατί η Χαμάς παίζει με τα νεύρα του Ισραήλ
Οι Φρουροί της Επανάστασης και τα Στενά του Ορμούζ.
* * *
Οι απόψεις, που δημοσιεύονται στα εκάστοτε- αποκλειστικά χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα (ή κάθε είδους κείμενα) του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που επώνυμα τις διατυπώνουν. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στους δημιουργούς των κειμένων, εικόνων κλπ και των ιστολογίων που αναφέρονται.
Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό πρωτότυπο κείμενο παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.
DW News
https://www.youtube.com/watch?v=LDyIaurlRZs
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
«Τύμπανα» πολέμου από Ισραήλ: «Τουρκία & Ιράν ενορχήστρωσαν
επίθεση εναντίον μας – Θα κτυπήσουν την Σ.Αραβία»
10/5/2019. Aπ. Αποστολόπουλος:Με κόντρα άνεμο ο Τραμπ
σε Βενεζουέλα, Τουρκία και Μέση Ανατολή.
Οι ΗΠΑ του Τραμπ δίνουν την εντύπωση ότι επιτίθενται σε όλα τα μέτωπα, Συρία, Τουρκία, Βενεζουέλα, Ιράν, πλην, όμως, δεν ακούγεται σήμα νίκης. Στη Συρία εξήγγειλαν αποχώρηση αλλά μένουν. Στη Βενεζουέλα απειλούν, καταδικάζουν στην πείνα ένα λαό αλλά αποτυγχάνουν. Το Ιράν τους είναι έμμονη ιδέα επειδή το Ισραήλ φοβάται. Και ο γ.γ. του ΝΑΤΟ κ. Στόλτενμπεργκ διέψευσε την αμερικανική προπαγάνδα, λέγοντας ότι η Τουρκία έχει κάθε δικαίωμα να πάρει όποια όπλα θέλει από όποιον θέλει, δηλαδή τους S-400 από τη Ρωσία.
Πιο κοντά Μόσχα και Τεχεράνη, λόγω της έντασης στον Περσικό
Γιατί η Χαμάς παίζει με τα νεύρα του Ισραήλ
Οι Φρουροί της Επανάστασης και τα Στενά του Ορμούζ.
* * *
Οι απόψεις, που δημοσιεύονται στα εκάστοτε- αποκλειστικά χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα (ή κάθε είδους κείμενα) του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που επώνυμα τις διατυπώνουν. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στους δημιουργούς των κειμένων, εικόνων κλπ και των ιστολογίων που αναφέρονται.
Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό πρωτότυπο κείμενο παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.