Μωροί και Μορόπουλοι α(δια)κρίτως.


Μωροί και Μορόπουλοι α(δια)κρίτως.

 Ας μην επιμείνουμε ιδιαίτερα στο προφανές: Πως άλλη απαξία έχει η –και «ποινικώς ενδιαφέρουσα»- παράλειψη δήλωσης από τον υπόχρεο του θανάτου κάποιου προσώπου, με αποτέλεσμα ο παραλείψας ή η παραλείψασα να καρπούται επί χρόνια τη σύνταξη του τεθνεώτος/της τεθνεώσης. Και άλλη η μη ενημέρωσή σου, έστω η μη μέριμνα για ενημέρωση, για την αλλαγή νομοθεσίας, που σου στέρησε το συνταξιοδοτικό δικαίωμα από το οποίο έως τότε νομίμως επωφελείσο. 

Βεβαίως «άγνοια νόμου δεν συγχωρείται», λένε οι νομικοί και πρωτίστως οι δικαστές, πλην όμως εγώ ο κακεντρεχής να θυμίσω πως την άγνοια της νομοθετημένης υποχρέωσής τους για υποβολή δηλώσεως Πόθεν Έσχες είχαν επικαλεσθεί οι συνδικαλιστές δικαστές, όταν ζήτησαν από τον τότε αρμόδιο υπουργό Προκόπη Παυλόπουλο να προωθήσει τη νομοθετική αμνήστευση αυτής της παράλειψης εκατοντάδων μελών του δικαστικού κλάδου. (Και επειδή εκείνος αρνήθηκε, όλες οι σχετικές υποθέσεις δικαστικών αφέθηκαν –εκ συναδελφικής αλληλεγγύης προφανώς- να παραγραφούν).

Της διαφοράς ταύτης καταγραφείσης, όμως, τι συνάγεται ή τι καθίσταται ευρύτερα γνωστό από το πρόσφατο –και αδιαμφισβήτητο- «Τώνειον άγος»; 

Πρώτον, ότι ο μεγαλύτερος μύθος της Μεταπολίτευσης είναι ο συνδεόμενος με το υποτιθέμενο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Μάλλον για ηθική νομιμοποίηση του δικαιώματος στο θράσος (ή στην εξαχρείωση) πρόκειται.

Δεύτερον, ότι οι κρατικές υπηρεσίες, μολονότι εγνώριζαν την αλλαγή νομοθεσίας που στερούσε το σχετικό δικαίωμα συνταξιοδότησης από χιλιάδες πρόσωπα, συνέχισαν ακρίτως, αδιακρίτως και άνευ ελέγχου να καταβάλλουν σε όλους και σε όλες τις -μη δικαιούμενες πλέον- συντάξεις. Επί σειρά ετών. Προς ζημία του κράτους. Αλλά και του καλοπίστως –γιατί ασφαλώς θα υπάρχουν και τέτοιοι- παρανόμως συνταξιοδοτούμενου, από τον οποίο ή την οποία απαιτείται σήμερα η επιστροφή ενός τεράστιου ποσού: Κράτος αδιάφορο και εξ αυτού του λόγου, λοιπόν, κράτος δυνάστης. (Ιδιότητα που υπέστην και εγώ προσωπικώς προ ημερών, όταν επιχείρησα να καταθέσω φορολογική μου δήλωση και διαπίστωσα πως ακόμη εμφανίζεται ως ιδιοκτησία μου το όχημα που κάηκε πέρυσι στην πυρκαγιά στο Μάτι! Από το Υπουργείο Συγκοινωνιών μού είπαν ότι μόνο το Υπουργείο Οικονομικών θα μπορούσε να κάνει τη διαγραφή, οι ίδιοι δε αρκέστηκαν να μου δώσουν βεβαίωση ότι το συγκεκριμένο όχημα είχε οριστικώς αποσυρθεί στις 27 Ιουλίου 2018. Πλην όμως από το Υπουργείο Οικονομικών –αρμόδια ΔΥΟ Π. Φαλήρου- με διαβεβαίωσαν πως τη διαγραφή έπρεπε να την κάνει το Υπουργείο Συγκοινωνιών…).

Τέλος, δε… Τρίτον, πως τέτοιου είδους παροχές –ουσιαστικά επιδοματικού χαρακτήρα, αφού ο λαμβάνων τη σύνταξη την παίρνει ή την έπαιρνε ως κληρονόμος του πρωτογενώς δικαιούχου- καταβάλλονται ή καταβάλλονταν, ανεξαρτήτως της εισοδηματικής ή περιουσιακής κατάστασης του (απο)λαμβάνοντος. Αυτό, όμως, είναι γενικό εθνικό χαρακτηριστικό. Όλα τα προνόμια, οιασδήποτε φύσης, παρέχονται ακρίτως και αδιακρίτως. Για παράδειγμα τα επιδόματα ανθυγιεινής ή επικινδύνου εργασίας ή δεν θα τα πάρει ουδείς πυροσβέστης ή θα τα πάρει και ο εργαζόμενος στο ανακριτικό του σώματος. Ή δεν θα τα πάρει ουδείς λιμενικός ή θα τα πάρει και αυτός που κάνει τον παρκαδόρο στο λιμάνι πχ της Αίγινας. Προσωπικά, δε, ενοχλούμαι από τις εκπτώσεις ή άλλες παροχές που δικαιούμαι λόγω ηλικίας, όχι γιατί μου θυμίζουν την ηλικία μου, αλλά γιατί παρέχονται χωρίς συνεκτίμηση της οικονομικής ή περιουσιακής κατάστασης του επωφελούμενου…

Ελπίζω, τουλάχιστον, οι παροχές της ΝΔ για κάθε γεννώμενο παιδί να εξαρτώνται από την οικονομική κατάσταση της δικαιούχου, διότι διαφορετικά θα τις παίρνουν σε κάθε τοκετό τους και οι κόρες του Βαρδινογιάννη, αν βέβαια έχει ο άνθρωπος. (Και όπως να το κάνουμε μια «ταξική μεροληψία», αντίστροφη από αυτή του Τσακαλώτου, την έχει η παράταξη αυτή: θυμίζω πως η κυβέρνηση Καραμανλή είχε ουσιαστικά καταργήσει τη φορολόγηση τεράστιων μεταβιβαζόμενων περιουσιών με γονικές παροχές. Και ότι πολλοί σημαιοφόροι του πελατειασμού και της γενικότερης νοοτροπίας εκείνης της εποχής είναι και σήμερα υποψήφιοι στις λίστες του κόμματος).

  Θανάσης Διαμαντόπουλος,
Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης.

  25 Ιουνίου 2019 


            ΣΧΕΤΙΚΑ    ΚΕΙΜΕΝΑ             





1.
Τώνια Μοροπούλου : Δεν έπαιρνα εγώ την σύνταξη.
  ...Μου την έδιναν (Video).  

Για την απόσυρσή της από τα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας μίλησε στον ΑΝΤ1 η Τώνια Μοροπούλου ύστερα από τις καταγγελίες ότι εισέπρατε τη σύνταξη του πατέρα της.

Η κυρία Μοροπούλου επέμεινε στον χαρακτηρισμό περί «πολέμου λάσπης» σε βάρος της υποστηρίζοντας ότι «η λάσπη βρίσκεται στο ότι ενώ έδωσα όλα τα γεγονότα σχετικά με τη σύνταξη του πατέρα μου για την οποία βρίσκομαι σε διαδικασία διευθέτησης με το δημόσιο υπήρξε μια παραφθορά ότι κάπου εξαπάτησα ή κοροΐδεψα και αυτή η συνέχιση της λάσπης από τον ΣΥΡΙΖΑ με ανακοίνωσή του είναι προφανές ότι έχει να κάνει με την πολιτική επιλογή μου να βρεθώ στο πλευρό του Μητσοτάκη παρά το γεγονός ότι δεν βρίσκομαι στο χώρο αυτό και είναι ένας πόλεμος που προσπαθεί να σπιλώσει το έργο μου με αήθη τρόπο από αυτούς που ενορχηστρώνουν την επίθεση».

Στις δηλώσεις της επανέλαβε τα όσα είχε πει μία μέρα νωρίτερα με ανάρτησή της στο Facebook και ανέφερε ότι δεν είχε καμία πρόθεση να παίρνει τη σύνταξη, αλλά της πιστωνόταν στον λογαριασμό από τον ασφαλιστικό της φορέα.

Όπως είπε, από την στιγμή που ο φορέας της έδινε το ποσό, δεν θεωρούσε πως είναι κάτι παράνομο και δεν ήξερε πως ο νόμος άλλαξε το 2010. Τόνισε ακόμη πως ήδη έχει επιστρέψει ένα ποσό από τα χρήματα που έχει λάβει.

Στη συνέχεια, σημείωσε πως ο τρόπος που αναδείχτηκε το θέμα φανερώνει μια ενορχηστρωμένη επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να πλήξει την ΝΔ ενόψει των εθνικών εκλογών της 7ης Ιουλίου. Γι' αυτό το λόγο τέθηκε εκτός των ψηφοδελτίων, παρά το γεγονός ότι ήταν υποψήφια βουλευτής Δωδεκανήσου, προκειμένου να μην «χτυπηθεί» ο Κυριάκος Μητσοτάκης, χωρίς ο ίδιος να της ζητήσει να παραιτηθεί.


 24.6.2019 / ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ WEB
http://www.topontiki.gr/node/329286


 2.
Η ιστορία της Δέσποινας, μιας άγαμης θυγατέρας…

 Αναρωτιόμουν πάντα πως είναι μια άγαμη θυγατέρα. Είχα βέβαια μία εικόνα στο μυαλό μου αλλά δεν ταίριαζε πολύ με τα αισθητικά δεδομένα της εποχής μας. Φανταζόμουν κάτι σαν την Βασιλειάδου σε μία ελληνική ταινία που προσπαθεί ανεπιτυχώς, ο δυστυχής αδερφός Αυλωνίτης να την παντρέψει. Η κάτι σαν την απόμακρη και βυθισμένη στην ρομαντική ποίηση, κόρη  πάμπλουτης αλλά νευρωτικής οικογένειας.

 Ομολογώ πως δεν είχα ιδέα. Γιατί δεν είχα συναντήσει ποτέ δια ζώσης, άγαμες θυγατέρες. Και δικαιολογημένα, θεωρούσα πως είτε υπάρχουν μόνο στις ελληνικές ταινίες είτε σε κάποια σκοτεινά δωμάτια, ντυμένες με ασπρόμαυρο πέπλο και παίζοντας στο πιάνο, την ένατη συμφωνία του Μπετόβεν…

 Kαι ξαφνικά, άρχισα να γνωρίζω τη μία μετά την άλλη, διάφορες κυρίες που ούτε άγαμες ήταν ούτε  και θυγατέρες. Και επιπλέον, δεν ντύνονταν περίεργα και δεν έπαιζαν πιάνο. Πολλές εξ αυτών δε, ήταν και πολύ γνωστές και επώνυμες. Όπως η κόρη του Μάνου Λοίζου και η καθηγήτρια, πρώην αριστερή, νυν κεντροδεξιά, Τώνια Μοροπούλου.

 Παρόλα αυτά, πιο ενδιαφέρουσα είναι η περίπτωση μιας άλλης, εκτός δημόσιας σφαίρας, κυρίας που λέγεται Δέσποινα. Και δεν πρωταγωνιστεί ως αδυσώπητος κριτής των πάντων στο facebook ούτε και συμμετέχει σε ψηφοδέλτια κομμάτων. Αυτή λοιπόν, η κα Δέσποινα συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης άγαμης θυγατέρας η οποία απέχει ασφαλώς παρασάγγας από την δική μου φασματική φιγούρα. Έχει τρία παιδιά, ζει μεταξύ αστικού διαμερίσματος και εξοχικού και ο άντρας είναι δημόσιος υπάλληλος. Νομίζω ή στην ΔΕΗ ή στην ΕΥΔΑΠ, θα σας γελάσω. Και παραμένει «άγαμη» μέχρι σήμερα. Μολονότι ο μπαμπάς της, πρώην στρατιωτικός δεν ζει πια- οπότε πως παραμένει θυγατέρα;-  και ο καρπερός σύζυγός της – τρία παιδιά δεν είναι λίγα- συγκεντρώνει όλα τα πλεονεκτήματα του  προστάτη της οικογένειας…

 Είναι προφανές ότι η ιδιότητα της «άγαμης» που διατηρεί δεν αφορά την οικογενειακής της υπόσταση αλλά μόνο αυτή που προσδιορίζεται από την σχέση της με το κράτος πρόνοιας. Με λίγα λόγια, είναι «άγαμη θυγατέρα» επειδή συνεχίζει να εισπράττει την σύνταξη που εισέπραττε πριν από τον γάμο της αλλά ποτέ δεν διέκοψε.

 Την Δέσποινα την συναναστρέφονται πολλοί οι οποίοι γνωρίζουν ότι επιμένει να προσδιορίζεται με αυτή την ιδιότητα. Και ότι κάθε μήνα στον λογαριασμό της πιστώνεται ένα όχι και τόσο ευκαταφρόνητο ποσό, το οποίο το κράτος καταβάλλει στερώντας το από κάποια άλλη ανάπηρη ίσως, Δέσποινα ή κάποιον μακροχρόνια άνεργο που δεν έχει την δυνατότητα να ζήσει την οικογένειά του. Και επιπλέον, απαιτώντας από έναν τρίτο που εξαναγκάζεται να κλείσει το μαγαζί του επειδή δεν μπορεί να αντέξει τους φόρους που του επιβάλλονται.

 Πόσες τέτοιες Δέσποινες υπάρχουν πανελλαδικά, υπάρχει τρόπος να τις ανακαλύψουμε; Και αν πάλι το κάνουμε- χωρίς αρμοδιότητα φυσικά- τι ακριβώς θα τους συμβεί; Θα επιστρέψουν τα ποσά στο δημόσιο ταμείο; Θα τιμωρηθούν; Θα υπάρξει κάποια δημόσια «διδαχή» που να λειτουργεί παιδαγωγικά, για όσους σιτίζονται ακόμα παρανόμως από το ελληνικό κράτος;

 Εδώ ακριβώς ζητώ δύο απαντήσεις: Επέστρεψε ποτέ στο Δημόσιο τις συντάξεις που εισέπραττε η Μυρσίνη Λοίζου; Και υπάρχει περίπτωση να μου χορηγήσει  ένας φορέας κάποιον επίσημο αριθμό σχετικά με το  πόσες άγαμες θυγατέρες υπάρχουν αυτή την στιγμή στην Ελλάδα;  

 Γιατί πρόοδος δεν είναι οι αποκαλύψεις επώνυμων περιπτώσεων για τις άγαμες θυγατέρες. Πρόοδος είναι αν, μετά από αυτές, έχει ληφθεί μέριμνα ώστε να κοπεί η σύνταξη σε χιλιάδες άλλες παράνομες που επιβαρύνουν το χρεοκοπημένο μας κράτος.

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

 https://www.liberal.gr/apopsi/
i-istoria-tis-despoinas-mias-agamis-thugaterasi/256985

 25 Ιουνίου 2019