Οι υπερηχητικοί πύραυλοι και το «άγχος» των ΗΠΑ.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Οι υπερηχητικοί πύραυλοι και το «άγχος» των ΗΠΑ.
(2) Τι προέβλεπε η Συνθήκη INF και γιατί η Ρωσία
μπορεί να είναι ο μεγάλος χαμένος από την ακύρωσή της.
Ουάσιγκτον και Μόσχα αποχώρησαν
από τη Συμφωνία για τα πυρηνικά.
Η Ρωσία ανακοίνωσε σήμερα το τέλος της συνθήκης πυρηνικού αφοπλισμού INF «με πρωτοβουλία των ΗΠΑ», με αφορμή την ανακοίνωση από την Ουάσιγκτον της αποχώρησής της από τη συμφωνία αυτή που συνήφθη την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.
«Στις 2 Αυγούστου του 2019, με αμερικανική πρωτοβουλία, παύει η ισχύς της Συνθήκης που υπεγράφη στις 8 Δεκεμβρίου του 1987 στην Ουάσιγκτον από τη Σοβιετική Ένωση και τις ΗΠΑ για την κατάργηση των πυραύλων μέσου βεληνεκούς», ανακοίνωσε το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών.
Λίγο νωρίτερα ο υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Ριαμπκόφ δήλωσε σε συνέντευξή του στο ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων TASS ότι η Ρωσία πρότεινε στις ΗΠΑ ένα μορατόριουμ στην ανάπτυξη των πυρηνικών όπλων που απαγορεύονται από τη συμφωνία αυτή.
«Προτείναμε στις ΗΠΑ και σε άλλα μέλη του ΝΑΤΟ να εξετάσουν την πιθανότητα να ανακοινώσουμε ένα μορατόριουμ στα όπλα μέσου βεληνεκούς», σημείωσε ο Ριαμπκόφ. «Θα είναι ένα μορατόριουμ το οποίο θα μπορεί να συγκριθεί με αυτό που ανακοίνωσε ο Βλαντίμιρ Πούτιν όταν είπε ότι αν οι ΗΠΑ δεν αναπτύξουν τους εξοπλισμούς τους αυτούς σε ορισμένες περιοχές τότε και η Ρωσία θα απόσχει από το να το κάνει αυτό», συνέχισε ο Ριαμπκόφ, προσθέτοντας ότι η υπογραφή μιας νέας συμφωνίας δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.
Σύμφωνα με τον Ρώσο αξιωματούχο, δεν θα πρέπει ωστόσο να «πιστεύουμε» τις δηλώσεις του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με τις οποίες η συμμαχία δεν θα αναπτύξει τέτοιους εξοπλισμούς.
Η Ουάσιγκτον επιβεβαιώνει την επίσημη αποχώρησή της
Οι ΗΠΑ επιβεβαίωσαν την επίσημη αποχώρησή τους από τη συνθήκη πυρηνικού αφοπλισμού INF, κατηγορώντας εκ νέου τη Ρωσία ότι παραβιάζει τη σημαντική αυτή διμερή συμφωνία που είχε συναφθεί την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου και προσάπτοντας στη Μόσχα ότι είναι «η μόνη υπεύθυνη».
«Η αποχώρηση των ΗΠΑ σύμφωνα με το άρθρο XV της συνθήκης τίθεται σήμερα σε ισχύ επειδή η Ρωσία δεν επανήλθε στον πλήρη και εξακριβωμένο σεβασμό» της συνθήκης, υπογραμμίζει σε ανακοίνωσή του ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο από την Μπανγκόκ όπου μετέχει σε περιφερειακή σύνοδο.
«Οι ΗΠΑ δεν θα παραμείνουν μέρος μιας συνθήκης που παραβιάζεται σκοπίμως από τη Ρωσία», προσθέτει στην ανακοίνωσή του ο Πομππέο.
«Η μη συμμόρφωση της Ρωσίας με τη συνθήκη διακυβεύει τα ύψιστα συμφέροντα των ΗΠΑ καθώς η ανάπτυξη και η εγκατάσταση από τη Ρωσία ενός πυραυλικού συστήματος που παραβιάζει τη συνθήκη αντιπροσωπεύει μια άμεση απειλή για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους και εταίρους μας», σημειώνει ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών.
Υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της αμερικανικής κυβέρνησης, οι οποίοι ζήτησαν να μην κατονομαστούν, δήλωσαν ότι η Ρωσία έχει αναπτύξει σε παραβίαση της συμφωνίας «πολλές συστοιχίες» ενός ρωσικού πυραύλου κρουζ στη Ρωσία, και στο δυτικό τμήμα της, που έχουν «τη δυνατότητα να πλήξουν σημαντικούς ευρωπαϊκούς στόχους».
https://tvxs.gr/news/kosmos/oyasigkton-kai-mosxa
-apoxorisan-apo-ti-symfonia-gia-ta-pyrinika
2/8/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Οι υπερηχητικοί πύραυλοι και το «άγχος» των ΗΠΑ.
Σπάνια, οι ακροάσεις «επιβεβαίωσης» ενός προσώπου που επιλέγει ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ για την πλήρωση μιας θέσης έχουν κάποιο ιδιαίτερο παρασκήνιο ή κάποιο σημαντικό «νέο». Όμως, η πρόσφατη ακρόαση της Επιτροπής Άμυνας της Γερουσίας για την θέση του επικεφαλής των πολεμικών επιχειρήσεων του Ναυτικού των ΗΠΑ έδωσε σημαντικές αν μη τι άλλο ειδήσεις.
Η συζήτηση πήρε άλλη τροπή, όταν τον λόγο πήρε ο ανεξάρτητος Γερουσιαστής Άνγκους Κινγκ, ο οποίος είπε απευθυνόμενος στον υποψήφιο για την παραπάνω θέση, υποναύαρχο Μάικλ Γκίλντεϊ: «Βρίσκεστε στο νέο αεροπλανοφόρο Τζεραλντ Φορντ ανοικτά της Ισλανδίας και σας ενημερώνουν ότι κατευθύνεται προς το μέρος σας ένας υπερηχητικός πύραυλος με ταχύτητα 6.000 μίλια την ώρα, τι κάνετε τότε;»
Μάλιστα ο Γερουσιαστής Κινγκ χρησιμοποίησε ένα ιστορικό παράδειγμα για να στηρίξει το επιχείρημά του: «Στη Μάχη του Αζενκούρ το 1415, η νίκη των Γάλλων ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρη έναντι των καταπονημένων βρετανικών δυνάμεων. Όμως, η μάχη που ακολούθησε κατέληξε σε μια μεγάλη ήττα για το γαλλικό στρατόπεδο: οι σιδηρόφρακτοι Γάλλοι ιππότες χτυπήθηκαν από τους Άγγλους και Ουαλούς τοξότες, που ήταν εξοπλισμένοι με το βρετανικό μακρύ τόξο μεγάλης βαλλιστικής απόστασης. Αυτή η μάχη ήταν σημείο καμπή για την εξέλιξη του πολέμου», πρόσθεσε ο Γερουσιαστής για να κλείσει λέγοντας: «Υποναύαρχε μιλάμε για ένα όπλο-εφιάλτη, το οποίο μπορεί να αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων».
Μπορεί ο υποναύαρχος Γκίλντεϊ να απάντησε κάπως αμήχανα και τετριμμένα λέγοντας «θα κάνω ό,τι καλύτερο για να υπερασπιστώ το πλοίο μου», όμως το θέμα που έθεσε ο Γερουσιαστής από το Μέιν έρχεται σιγά-σιγά στην κορυφή της ατζέντας των συζητήσεων για το μέλλον του πόλεμου και τις αλλαγές που επίκεινται.
Η ανάπτυξη των υπερηχητικών πυραύλων, οι οποίοι σημειώνουν ταχύτητες 5 φορές την ταχύτητα του ήχου απασχολεί την Ρωσία, την Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες, χώρες δηλαδή που μπορούν να παράγουν τέτοια όπλα. Το πλεονέκτημα τους έγκειται στην αυξημένη ταχύτητά τους όχι μόνο θα προκαλεί μεγαλύτερη καταστροφή μόλις το βλήμα χτυπήσει το στόχο του, αλλά θα είναι επίσης πολύ πιο δύσκολο να εντοπιστούν και να αναχαιτιστούν από τα εχθρικά συστήματα αεροπορικής άμυνας και τα ραντάρ.
Ειδικοί ασφαλείας έχουν προειδοποιήσει για τον κίνδυνο να μείνουν οι ΗΠΑ πίσω από την Κίνα και τη Ρωσία ως προς την ανάπτυξη του όπλου, αυτού. Πέρυσι, ο Μάικλ Γκρίφιν, Υφυπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, αρμόδιος για την Έρευνα επιβεβαίωσε το γεγονός ότι η Κίνα έχει διεξάγει δεκάδες επιτυχημένες δοκιμές, ενώ σημείωσε ότι και η Ρωσία κατασκευάζει επιτυχώς υπερηχητικά οπλικά συστήματα. Το 2018 εξάλλου, ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν ανακοίνωσε ότι η Ρωσία θα αναπτύξει την πρώτη μονάδα υπερηχητικών, πυρηνικής ικανότητας, πυραύλων για το τρέχον έτος, λέγοντας ότι αυτό σημαίνει ότι η χώρα του έχει πλέον στην κατοχή της ένα νέο είδος στρατηγικού όπλου.
Με φόντο τα παραπάνω δεν είναι τυχαίο ότι η Υπηρεσία Πυραυλικής Άμυνας των ΗΠΑ ζητά όλο και περισσότερα χρήματα από τον κορβανά του Πενταγώνου για το όπλο αυτό.
Του Γιάννη Μαντζίκου
2 Αυγούστου 2019
Τι προέβλεπε η Συνθήκη INF και γιατί η Ρωσία
μπορεί να είναι ο μεγάλος χαμένος από την ακύρωσή της.
Με την εκπνοή χθες της εξάμηνης προθεσμίας που είχαν θέσει οι Ηνωμένες Πολιτείας στις 2 Φεβρουαρίου 2019 για την αποχώρησή τους από την συμφωνία INF (Intermediate-Range Nuclear Forces) σε περίπτωση μη συμμόρφωσης της Ρωσικής Ομοσπονδίας σχετικά με παραβιάσεις για τις οποίες η Ουάσιγκτον κατηγορούσε τη Μόσχα, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι δεν δεσμεύονται πλέον τους όρους (κυρίως το άρθρο XV) της.
Η Συνθήκη INF (Intermediate-Range Nuclear Forces) που υπεγράφη στις 8 Δεκεμβρίου 1987 από τον Πρόεδρο Ρήγκαν και τον Σοβιετικό ομόλογό του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ απαγόρευε την ανάπτυξη βαλλιστικών πυραύλων με βεληνεκές από 500 έως 5.500 χλμ, οδηγώντας ουσιαστικά στην εξάλειψη πυρηνικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς όπως τους αμερικάνικους Pershing II και τους σοβιετικούς SS-20 Saber (РСД-10 ‘Пионер’) από την Ευρώπη. Ήταν μια συμφωνία ιστορικής σημασίας και δικαίως χαρακτηρίσθηκε τότε ως ακρογωνιαίος λίθος στρατηγικής σταθερότητας.
Για πρώτη φορά ακύρωνε μια ολόκληρη κατηγορία βαλλιστικών πυραύλων και πυραύλων cruise, θεσπίζοντας παράλληλα ένα άνευ προηγουμένου σύστημα επιθεωρήσεων που έθετε φραγμό σε μια επικίνδυνα κλιμακούμενη κούρσα εξοπλισμών μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων. Μέχρι τον Ιούνιο του 1991, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν καταστρέψει 846 τέτοια όπλα και η ΕΣΣΔ 1.846 ενώ οι επιτόπιες επιθεωρήσεις εμπειρογνωμόνων για να διαπιστωθεί η συμμόρφωση με τους όρους της Συνθήκης θα συνεχίζονταν για μια περίοδο 10 ετών.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, η ΕΣΣΔ ανέπτυξε το βλήμα μέσου βεληνεκούς με δυνατότητα μεταφοράς πυρηνικής κεφαλής, SS-20, με σκοπό να το χρησιμοποιήσει εναντίον νατοϊκών βάσεων στην Ευρώπη, δίνοντας μια αξιοπρεπή δυνατότητα επιτυχούς πρώτου πλήγματος.
Οι ΗΠΑ απάντησαν με την ανάπτυξη αντίστοιχων βλημάτων μέσου βεληνεκούς Pershing II και Gryphon (επίγεια έκδοση του Tomahawk). Η ΕΣΣΔ συνειδητοποίησε γρήγορα πως το σχέδιό της εκπυρσοκρότησε. Ο σοβιετικός SS-20 δεν ήταν σε θέση να πλήξει τις ΗΠΑ (δεν ήταν εξάλλου αυτός ο ρόλος του), αλλά τα αμερικανικά βλήματα και ειδικά ο Pershing II που μπήκε σε υπηρεσία το 1983, μπορούσε να πλήξει ακόμη και τη Μόσχα, σε μόλις 8 λεπτά από τη στιγμή της εκτόξευσης. Ο χρόνος αντίδρασης των Σοβιετικών ήταν σχεδόν ανύπαρκτος και οι Αμερικανοί θα μπορούσαν θεωρητικά να εξαϋλώσουν το Κρεμλίνο και την ηγεσία της ΕΣΣΔ, πριν η τελευταία προλάβει να αντιδράσει.
Όπως προαναφέραμε, η Συνθήκη INF απαγόρευσε τους επίγειους πυραύλους μέσου βεληνεκούς από τα οπλοστάσια των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, αλλά ήδη από το 2014, η Ουάσιγκτον άρχισε να διατυπώνει ανησυχίες πως η Μόσχα αναπτύσσει όπλο που παραβιάζει τη Συνθήκη, που στη πορεία ταυτοποιήθηκε ως “9M729.”
Η ανάπτυξη του επίγειου 9M729, ίσως αποτελούσε μονόδρομο για τη Ρωσία. Ενώ η INF απαγορεύει την ανάπτυξη και χρήση επίγειων βλημάτων μέσου βεληνεκούς, δεν επιβάλει κανένα περιορισμό στη χρήση βλημάτων μέσου βεληνεκούς που εκτοξεύονται από θαλάσσιες, υποβρύχιες και εναέριες πλατφόρμες, όπως ο Tomahawk και ο JASSM-ER.
Το πρόβλημα με τη Ρωσία είναι πως είναι μια υπερδύναμη που έχει δώσει έμφαση σε χερσαία συστήματα, ενώ δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί ούτε ποσοτικά, ούτε ποιοτικά με τις ΗΠΑ στο τομέα των βομβαρδιστικών, των πλοίων και των υποβρυχίων. Αντί επομένως να ακολουθήσει την “ακριβή” (και νόμιμη βάση INF) οδό για την ανάπτυξη περισσοτέρων αεροσκαφών και λοιπών πλατφορμών μεταφοράς βλημάτων αυτής της κατηγορίας, προτίμησε μια οικονομικότερη λύση, αναπτύσσοντας τον 9M729.
Επομένως με την λήξη της INF, η Ρωσία πιθανότατα θα βρεθεί με ένα μεγάλο αριθμό βαλλιστικών πυραύλων με δυνατότητα μεταφοράς πυρηνικής κεφαλής, κυριολεκτικά στη πίσω αυλή της.
Ακόμη και το σενάριο τοποθέτησης αντίστοιχων ρωσικών πυραύλων κοντά στις ηπειρωτικές ΗΠΑ, φαντάζει απίθανο, δεδομένου πως όποια χώρα τολμήσει να τους δεχτεί, θα δεχτεί σφοδρές κυρώσεις, ή και χειρότερα.
Το μόνο αντίμετρο είναι η χρήση πυρηνοκίνητων ρωσικών υποβρυχίων κοντά στις αμερικανικές ακτές, οι οποίες ωστόσο διαθέτουν ένα εξαιρετικά πυκνό και προηγμένο δίκτυο προστασίας από τέτοιες απειλές.
Επομένως, ίσως ο Πούτιν τελικά έπεσε στο λάκκο που ο ίδιος έσκαψε, αφού η παρουσία αμερικανικών βλημάτων στην Ευρώπη (και τώρα πια και στην Ανατολική που βρίσκεται στους κόλπους του NATO), σημαίνει πως το “παράθυρο” των 8 λεπτών, μπορεί να είναι ακόμη μικρότερο, και η Ρωσία μάλλον δεν διαθέτει ίδιο “χρονικό” αντίμετρο. Φανταστείτε λοιπόν στον παρακάτω χάρτη, ένα σύγχρονο αμερικανικό “Pershing II”, όχι στη Δυτική Γερμανία (περίπου 2.000 χιλιόμετρα από Μόσχα) του Ψυχρού Πολέμου, αλλά σε κάποια χώρα της Βαλτικής που συνορεύει απευθείας με τη Ρωσία (πχ Λετονία – Μόσχα, απόσταση 600 χλμ).
Η ιστορία επαναλαμβάνεται;
Η ανάπτυξη του σοβιετικού SS-20 Saber στα τέλη της δεκαετίας του ’70, οδήγησε στην μεγάλη αύξηση του αμερικανικού οπλοστασίου βαλλιστικών πυραύλων με δυνατότητα πυρηνικού πλήγματος, με την τοποθέτησή τους σε συμμαχικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης. Το 1979, όταν ελήφθη αυτή η απόφαση, η ΕΣΣΔ είχε διαθέσιμους ελάχιστους SS-20, ενώ συνολικά θα κατασκευάσει 654 βλήματα. Το NATO και οι ΗΠΑ επιχείρησαν να διαπραγματευτούν με την ΕΣΣΔ τον περιορισμό αυτών των όπλων, ωστόσο ουδέποτε επιτευχθεί συμφωνία, και οι ΗΠΑ ανέπτυξαν στην Ευρώπη 572 βλήματα Pershing II και Gryphon (εικόνα εξώφυλλου). Η Ρωσία, μην μπορώντας να ακολουθήσει αυτή την εξοπλιστική φρενίτιδα, θα υπογράψει τελικά τη Συνθήκη INF στις 8 Δεκεμβρίου 1987.
Το ερώτημα είναι λοιπόν εάν η ιστορία επαναληφθεί και οι ΗΠΑ αναπτύξουν βαλλιστικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς στην Ευρώπη, πως θα αντιδράσει η Ρωσία; Θα μπορέσει να ακολουθήσει μια νέα κούρσα εξοπλισμών, ή θα αναζητήσει μια πιο “διπλωματική” λύση; Σε κάθε περίπτωση, το “πρόβλημα” της Κίνας -που ουδέποτε περιορίστηκε από κάποια συνθήκη- θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Επομένως θα συνεχίσει να υπάρχει και η ανάγκη ανάπτυξης αντίστοιχων βαλλιστικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς για αντίμετρο.
Από Thanos S. Epachtitis - Αύγουστος 3, 2019
https://www.ptisidiastima.com/inf-and-russia/
μπορεί να είναι ο μεγάλος χαμένος από την ακύρωσή της.
Με την εκπνοή χθες της εξάμηνης προθεσμίας που είχαν θέσει οι Ηνωμένες Πολιτείας στις 2 Φεβρουαρίου 2019 για την αποχώρησή τους από την συμφωνία INF (Intermediate-Range Nuclear Forces) σε περίπτωση μη συμμόρφωσης της Ρωσικής Ομοσπονδίας σχετικά με παραβιάσεις για τις οποίες η Ουάσιγκτον κατηγορούσε τη Μόσχα, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι δεν δεσμεύονται πλέον τους όρους (κυρίως το άρθρο XV) της.
Η Συνθήκη INF (Intermediate-Range Nuclear Forces) που υπεγράφη στις 8 Δεκεμβρίου 1987 από τον Πρόεδρο Ρήγκαν και τον Σοβιετικό ομόλογό του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ απαγόρευε την ανάπτυξη βαλλιστικών πυραύλων με βεληνεκές από 500 έως 5.500 χλμ, οδηγώντας ουσιαστικά στην εξάλειψη πυρηνικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς όπως τους αμερικάνικους Pershing II και τους σοβιετικούς SS-20 Saber (РСД-10 ‘Пионер’) από την Ευρώπη. Ήταν μια συμφωνία ιστορικής σημασίας και δικαίως χαρακτηρίσθηκε τότε ως ακρογωνιαίος λίθος στρατηγικής σταθερότητας.
Για πρώτη φορά ακύρωνε μια ολόκληρη κατηγορία βαλλιστικών πυραύλων και πυραύλων cruise, θεσπίζοντας παράλληλα ένα άνευ προηγουμένου σύστημα επιθεωρήσεων που έθετε φραγμό σε μια επικίνδυνα κλιμακούμενη κούρσα εξοπλισμών μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων. Μέχρι τον Ιούνιο του 1991, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν καταστρέψει 846 τέτοια όπλα και η ΕΣΣΔ 1.846 ενώ οι επιτόπιες επιθεωρήσεις εμπειρογνωμόνων για να διαπιστωθεί η συμμόρφωση με τους όρους της Συνθήκης θα συνεχίζονταν για μια περίοδο 10 ετών.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, η ΕΣΣΔ ανέπτυξε το βλήμα μέσου βεληνεκούς με δυνατότητα μεταφοράς πυρηνικής κεφαλής, SS-20, με σκοπό να το χρησιμοποιήσει εναντίον νατοϊκών βάσεων στην Ευρώπη, δίνοντας μια αξιοπρεπή δυνατότητα επιτυχούς πρώτου πλήγματος.
Οι ΗΠΑ απάντησαν με την ανάπτυξη αντίστοιχων βλημάτων μέσου βεληνεκούς Pershing II και Gryphon (επίγεια έκδοση του Tomahawk). Η ΕΣΣΔ συνειδητοποίησε γρήγορα πως το σχέδιό της εκπυρσοκρότησε. Ο σοβιετικός SS-20 δεν ήταν σε θέση να πλήξει τις ΗΠΑ (δεν ήταν εξάλλου αυτός ο ρόλος του), αλλά τα αμερικανικά βλήματα και ειδικά ο Pershing II που μπήκε σε υπηρεσία το 1983, μπορούσε να πλήξει ακόμη και τη Μόσχα, σε μόλις 8 λεπτά από τη στιγμή της εκτόξευσης. Ο χρόνος αντίδρασης των Σοβιετικών ήταν σχεδόν ανύπαρκτος και οι Αμερικανοί θα μπορούσαν θεωρητικά να εξαϋλώσουν το Κρεμλίνο και την ηγεσία της ΕΣΣΔ, πριν η τελευταία προλάβει να αντιδράσει.
Όπως προαναφέραμε, η Συνθήκη INF απαγόρευσε τους επίγειους πυραύλους μέσου βεληνεκούς από τα οπλοστάσια των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, αλλά ήδη από το 2014, η Ουάσιγκτον άρχισε να διατυπώνει ανησυχίες πως η Μόσχα αναπτύσσει όπλο που παραβιάζει τη Συνθήκη, που στη πορεία ταυτοποιήθηκε ως “9M729.”
Η ανάπτυξη του επίγειου 9M729, ίσως αποτελούσε μονόδρομο για τη Ρωσία. Ενώ η INF απαγορεύει την ανάπτυξη και χρήση επίγειων βλημάτων μέσου βεληνεκούς, δεν επιβάλει κανένα περιορισμό στη χρήση βλημάτων μέσου βεληνεκούς που εκτοξεύονται από θαλάσσιες, υποβρύχιες και εναέριες πλατφόρμες, όπως ο Tomahawk και ο JASSM-ER.
Το πρόβλημα με τη Ρωσία είναι πως είναι μια υπερδύναμη που έχει δώσει έμφαση σε χερσαία συστήματα, ενώ δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί ούτε ποσοτικά, ούτε ποιοτικά με τις ΗΠΑ στο τομέα των βομβαρδιστικών, των πλοίων και των υποβρυχίων. Αντί επομένως να ακολουθήσει την “ακριβή” (και νόμιμη βάση INF) οδό για την ανάπτυξη περισσοτέρων αεροσκαφών και λοιπών πλατφορμών μεταφοράς βλημάτων αυτής της κατηγορίας, προτίμησε μια οικονομικότερη λύση, αναπτύσσοντας τον 9M729.
Επομένως με την λήξη της INF, η Ρωσία πιθανότατα θα βρεθεί με ένα μεγάλο αριθμό βαλλιστικών πυραύλων με δυνατότητα μεταφοράς πυρηνικής κεφαλής, κυριολεκτικά στη πίσω αυλή της.
Ακόμη και το σενάριο τοποθέτησης αντίστοιχων ρωσικών πυραύλων κοντά στις ηπειρωτικές ΗΠΑ, φαντάζει απίθανο, δεδομένου πως όποια χώρα τολμήσει να τους δεχτεί, θα δεχτεί σφοδρές κυρώσεις, ή και χειρότερα.
Το μόνο αντίμετρο είναι η χρήση πυρηνοκίνητων ρωσικών υποβρυχίων κοντά στις αμερικανικές ακτές, οι οποίες ωστόσο διαθέτουν ένα εξαιρετικά πυκνό και προηγμένο δίκτυο προστασίας από τέτοιες απειλές.
Επομένως, ίσως ο Πούτιν τελικά έπεσε στο λάκκο που ο ίδιος έσκαψε, αφού η παρουσία αμερικανικών βλημάτων στην Ευρώπη (και τώρα πια και στην Ανατολική που βρίσκεται στους κόλπους του NATO), σημαίνει πως το “παράθυρο” των 8 λεπτών, μπορεί να είναι ακόμη μικρότερο, και η Ρωσία μάλλον δεν διαθέτει ίδιο “χρονικό” αντίμετρο. Φανταστείτε λοιπόν στον παρακάτω χάρτη, ένα σύγχρονο αμερικανικό “Pershing II”, όχι στη Δυτική Γερμανία (περίπου 2.000 χιλιόμετρα από Μόσχα) του Ψυχρού Πολέμου, αλλά σε κάποια χώρα της Βαλτικής που συνορεύει απευθείας με τη Ρωσία (πχ Λετονία – Μόσχα, απόσταση 600 χλμ).
Η ιστορία επαναλαμβάνεται;
Η ανάπτυξη του σοβιετικού SS-20 Saber στα τέλη της δεκαετίας του ’70, οδήγησε στην μεγάλη αύξηση του αμερικανικού οπλοστασίου βαλλιστικών πυραύλων με δυνατότητα πυρηνικού πλήγματος, με την τοποθέτησή τους σε συμμαχικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης. Το 1979, όταν ελήφθη αυτή η απόφαση, η ΕΣΣΔ είχε διαθέσιμους ελάχιστους SS-20, ενώ συνολικά θα κατασκευάσει 654 βλήματα. Το NATO και οι ΗΠΑ επιχείρησαν να διαπραγματευτούν με την ΕΣΣΔ τον περιορισμό αυτών των όπλων, ωστόσο ουδέποτε επιτευχθεί συμφωνία, και οι ΗΠΑ ανέπτυξαν στην Ευρώπη 572 βλήματα Pershing II και Gryphon (εικόνα εξώφυλλου). Η Ρωσία, μην μπορώντας να ακολουθήσει αυτή την εξοπλιστική φρενίτιδα, θα υπογράψει τελικά τη Συνθήκη INF στις 8 Δεκεμβρίου 1987.
Το ερώτημα είναι λοιπόν εάν η ιστορία επαναληφθεί και οι ΗΠΑ αναπτύξουν βαλλιστικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς στην Ευρώπη, πως θα αντιδράσει η Ρωσία; Θα μπορέσει να ακολουθήσει μια νέα κούρσα εξοπλισμών, ή θα αναζητήσει μια πιο “διπλωματική” λύση; Σε κάθε περίπτωση, το “πρόβλημα” της Κίνας -που ουδέποτε περιορίστηκε από κάποια συνθήκη- θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Επομένως θα συνεχίσει να υπάρχει και η ανάγκη ανάπτυξης αντίστοιχων βαλλιστικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς για αντίμετρο.
Από Thanos S. Epachtitis - Αύγουστος 3, 2019
https://www.ptisidiastima.com/inf-and-russia/