George Gershwin.


      George Gershwin     

 In a career tragically cut short in mid-stride by a brain tumor, George Gershwin (1898-1937) proved himself to be not only one of the great songwriters of his extremely rich era, but also a gifted "serious" composer who bridged the worlds of classical and popular music. The latter is all the more striking, given that, of his contemporaries, Gershwin was the most influenced by such styles as jazz and blues.
Gershwin's first major hit, interpolated into the show Sinbad in 1919, was "Swanee," sung by Al Jolson. Gershwin wrote both complete scores and songs for such variety shoes as George White's Scandals (whose annual editions thus were able to introduce such songs as "I'll Build a Stairway to Paradise" and "Somebody Loves Me").
After 1924, Gershwin worked primarily with his brother Ira as his lyricist. The two scored a series of Broadway hits in the '20s and early '30s, starting with Lady Be Good (1924), which included the song "Fascinatin' Rhythm." 1924 was also the year Gershwin composed his first classical piece, "Rhapsody in Blue," and he would continue to work in the classical field until his death.
By the '30s, the Gershwins had turned to political topics and satire in response to the onset of the Depression, and their Of Thee I Sing became the first musical to win a Pulitzer Prize. In the mid '30s, Gershwin ambitiously worked to meld his show music and classical leanings in the creation of the folk opera Porgy and Bess, with lyrics by Ira and Dubose Heyward. The Gershwins had moved to Hollywood and were engaged in several movie projects at the time of George Gershwin's death.
( Artist Biography by William Ruhlmann)



   Τζορτζ Γκέρσουιν:  ο εθνικός συνθέτης της Αμερικής.   

«Η πραγματική μουσική πρέπει να αντανακλά το πνεύμα και τις εμπνεύσεις ενός λαού και μιας εποχής. Ο δικός μου λαός είναι οι Αμερικανοί. Και η εποχή μου το παρόν». Αυτή η τόσο ξεκάθαρη και συμπαγής αντίληψη για την ουσία και τη λειτουργία της μουσικής ίσως είναι και η «μαγική» δύναμη που έκανε το «θαύμα»: το ταλέντο ενός μικρού ρωσοεβραίου γιου μεταναστών, του Jacob Gershovitz, να γίνει η (μουσική) φωνή της Αμερικής. Ο Τζορτζ Γκέρσουιν (με αυτό το όνομα κατέκτησε την Αμερική ο μικρός Ρωσοεβραίος που μεγάλωσε στο Μπρούκλιν) πρέπει να πίστευε βαθιά στην αλήθεια αυτής της ρήσης του.

Ο Γκέρσουιν ήταν 19 χρόνων όταν το τραγούδι του «Swanee» πούλησε μέσα σε ένα χρόνο δύο εκατομμύρια δίσκους. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία του. Ακολούθησαν πολλές ακόμη στη σύντομη ζωή του και όχι μόνο σε ένα πεδίο. Μπορεί να έγινε γρήγορα θρύλος από τα τραγούδια του αλλά κατάφερε να διαγράψει και μια εντυπωσιακή τροχιά στη συμφωνική μουσική και στην όπερα. Τα έργα του σε αυτές τις μορφές είναι στην πραγματικότητα ελάχιστα: ένα κοντσέρτο για πιάνο, η περίφημη «Rhapsody in blue», το υπέροχο «An American in Paris», η «Cuban overture» και η όπερα «Porgy and Bess» είναι το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό μέρος των συνθέσεών του, ο απολογισμός του σε αυτά τα μουσικά είδη. Ακριβώς όμως επειδή είναι τόσο λίγα και ακριβώς επειδή έχουν τις εμφανείς αδυναμίες που έχουν, είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι ο δημιουργός τους ταυτίστηκε στη διεθνή μουσική κοινή γνώμη με την έντεχνη αμερικανική μουσική ενώ εξέφρασαν τον θαυμασμό τους γι’ αυτόν κάποιοι από τους σημαντικότερους συνθέτες της εποχής του, όπως ο Σένμπεργκ, o Ραβέλ και o Πουλένκ.

Ο Γκέρσουιν ήταν από τη φύση του εξαίρετος τραγουδοποιός. Μπορούσε να αυτοσχεδιάζει επί ώρες στο πιάνο κόβοντας την ανάσα όσων τον άκουγαν (είναι ίσως ο μοναδικός συνθέτης του οποίου οι αυτοσχεδιασμοί έχουν εκδοθεί σε παρτιτούρες) αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να διαβάσει καλά μια πολύπλοκη μουσική γραφή ούτε να ερμηνεύσει χωρίς προβλήματα ένα μικρό έστω κομμάτι για πιάνο του Ντεμπυσί. Βέβαιον είναι ότι είχε το ταλέντο να χειρίζεται εξαίρετα τη μελωδία και να γράφει ακαταμάχητα τραγούδια τα οποία κέρδιζαν το ενδιαφέρον, ήταν πάντα εύληπτα και αμέσως αναγνωρίσιμα. Το κύριο επίτευγμά του στον συμφωνικό χώρο ήταν ότι κατάφερε να δώσει μια πρώτη ταυτότητα, ένα ευρέως αναγνωρίσιμο σημείο αναφοράς, σε μια εθνική σχολή μιας μεγάλης χώρας από την οποία όμως έλειπε η παράδοση. Παράδοση που άρχισε να δημιουργείται λίγο πριν από αυτόν και που παρέμενε αφανής και ανίκανη να κεντρίσει το διεθνές ενδιαφέρον της εποχής της. Βέβαια, αυτό που ήταν ευχή για την εμβρυώδη αμερικανική μουσική της εποχής του ήταν ίσως κατάρα για κάποιους από τους συνθέτες της πατρίδας τους, των οποίων η μουσική έπρεπε τώρα να προσδιορίζεται εν πολλοίς σε σχέση με τη διαμορφωμένη από τον Gershwin αμερικανική ταυτότητα. Δηλαδή, από το πόσα στοιχεία τζαζ ή εβραϊκών ύμνων περιείχε (το κύριο άκουσμα του νεαρού Γκέρσουιν στις συναγωγές του Νοτιοανατολικού Μανχάταν), από το πόσο αυτοσχεδιαστικός έμοιαζε ο χαρακτήρας της ή ακόμη και από το πόσο εύληπτη μπορούσε να είναι για το πλατύτερο κοινό.

Περισσότερο όμως και από τα συμφωνικού χαρακτήρα έργα του εκείνη που έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η όπερά του «Porgy and Bess», η οποία γράφτηκε μόλις δύο χρόνια πριν από τον θάνατό του. Ηταν, από πολλές πλευρές, ένα επαναστατικό έργο. Μια όπερα με θέμα βγαλμένο από την καθημερινή ζωή των μαύρων της Αμερικής, μια «λούμπεν» όπερα, την οποία οι λευκοί δέχθηκαν τελικά να ακούσουν, να αποδεχθούν και να εντάξουν στο ρεπερτόριο της ιερής τέχνης τους. Μια όπερα που δεν ήταν μόνο βγαλμένη από τη ζωή των πιο ταλαιπωρημένων ανθρώπων της κοινωνίας του (ο Γκέρσουιν πέρασε το καλοκαίρι του 1934 σε ένα νησάκι της Νότιας Καρολίνας γράφοντας το έργο μέσα στο περιβάλλον της πλοκής του) αλλά και που απευθυνόταν κυρίως σε αυτούς. Και που και πάλι η δομή της ήταν σφραγισμένη από τις ισορροπίες που χαρακτηρίζουν όλο το έντεχνο κομμάτι του έργου του.

Γ. Π. Μαλούχος



   Τζορτζ Γκέρσουιν.  

Ο Τζορτζ Γκέρσουιν (George Gershwin [Jacob Gershvin][15], Νέα Υόρκη, 26 Σεπτεμβρίου 1898 — Χόλιγουντ, 11 Ιουλίου 1937) ήταν Αμερικανός συνθέτης, τραγουδοποιός και πιανίστας, δημιουργός πολλών έργων για το μουσικό θέατρο και τον κινηματογράφο και με σημαντική συμβολή στη διαμόρφωση της τζαζ στις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1920. Στις σημαντικότερες συνθέσεις του ανήκουν το κλασικό έργο για ορχήστρα και πιάνο Rhapsody in Blue και η φολκ όπερα Porgy and Bess, η πρώτη αμερικανική όπερα που εκτελέστηκε στη Σκάλα του Μιλάνου. Συγκαταλέγεται στους δημοφιλέστερους και πιο επιτυχημένους Αμερικανούς συνθέτες όλων των εποχών[16], που συνδύασε τις τεχνικές και τις φόρμες του κλασικού τραγουδιού με το είδος της τζαζ, ενώ παράλληλα το ύφος του σημαδεύτηκε από πρωτότυπες μετατροπίες και περίπλοκους ρυθμούς[17]. Κύριος συνεργάτης του και στιχουργός πολλών συνθέσεών του υπήρξε ο αδελφός του, Άιρα Γκέρσουιν. Γόνος Ρώσων μεταναστών, εβραϊκής καταγωγής, που εγκαταστάθηκαν στην Αμερική τη δεκαετία του 1890, ο Γκέρσουιν πέθανε πρόωρα σε ηλικία 38 ετών, κληροδοτώντας πολλά τραγούδια που ανήκουν πλέον στο κλασικό τζαζ ρεπερτόριο[18], ηχογραφημένα σε πολυάριθμες εκτελέσεις και από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του είδους. Μετά το θάνατό του, οι ορχηστρικές συνθέσεις του επανεκτελέστηκαν περισσότερες φορές από τα έργα οποιουδήποτε Αμερικανού συνθέτη[19].

Βιογραφία

Νεανικά χρόνια και εκπαίδευση

Ο Γκέρσουιν γεννήθηκε το 1898 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και υπήρξε γόνος Ρώσων μεταναστών από την Αγία Πετρούπολη, που εγκαταστάθηκαν στην αμερικανική πόλη στα τέλη του 19ου αιώνα. Καταφθάνοντας στη Νέα Υόρκη, σε μια εποχή κατά την οποία φιλοξενούσε μία αρκετά μεγάλη εβραϊκή κοινότητα, ο πατέρας του, Μόρις Γκέρσβιν (Moshe Gershvin), εργάστηκε σε βιοτεχνία γυναικείων παπουτσιών και σε σύντομο χρονικό διάστημα ανελίχθηκε σε θέση προϊσταμένου. Αργότερα, διηύθυνε διάφορες επιχειρήσεις, όπως εστιατόρια, αρτοποιεία καθώς και ένα ξενοδοχείο, τις οποίες όμως εγκατέλειπε σε σύντομο χρονικό διάστημα όταν έχανε το ενδιαφέρον του. Με τη σύζυγό του, Ρόζα Μπρούσκιν, απέκτησε συνολικά τέσσερα παιδιά, τα οποία είχαν ως μητρική γλώσσα την Αγγλική, καθώς δεν χρησιμοποιούσαν ποτέ ρωσικά ή γίντις[20].

Σε μικρή ηλικία, ο Γκέρσουιν χαρακτηριζόταν ως παιδί του δρόμου που αποστρεφόταν το σχολείο και ήταν απείθαρχος[21]. Το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον του δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως στενά δεμένο με τη μουσική, ωστόσο ο ίδιος ανέπτυξε ενδιαφέρον σε νεαρή σχετικά ηλικία. Η μουσική του εκπαίδευση ξεκίνησε περίπου το 1910, όταν οι γονείς του αγόρασαν ένα μεταχειρισμένο πιάνο, το οποίο προοριζόταν για χρήση από τον αδελφό του Άιρα. Δύο χρόνια αργότερα, έγινε δεκτός ως μαθητής του διακεκριμένου πιανίστα και δασκάλου Charles Hambitzer, ο οποίος διέκρινε τις δεξιότητες του Γκέρσουιν και τον μύησε στο χώρο της κλασικής μουσικής, συνοδεύοντάς τον σε κοντσέρτα αλλά και μέσα από τη διδασκαλία κλασικών έργων στο πιάνο, συνθετών όπως ο Φρεντερίκ Σοπέν και ο Φραντς Λιστ. Η πίστη του Hambitzer στις δυνατότητες του νεαρού Γκέρσουιν αναδεικνύεται από το γεγονός πως αρνήθηκε να λάβει χρήματα για την εκπαίδευσή του, καθώς και μέσα από επιστολή του προς την αδελφή του, στην οποία τον περιέγραφε ως ιδιοφυή[16]. Ο Γκέρσουιν έστρεψε παράλληλα το ενδιαφέρον του στη δημοφιλή μουσική της εποχής του, θαυμάζοντας ειδικότερα συνθέσεις των Τζερόμ Κερν και Ίρβινγκ Μπέρλιν, και επέκτεινε τις μουσικές του γνώσεις στην αρμονία υπό την καθοδήγηση του Edward Kilenyi.

Σταδιοδρομία

Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, εγκατέλειψε το γυμνάσιο και εργάστηκε για περίπου τρία χρόνια ως πιανίστας διαφημιστής τραγουδιών του Τιν Παν Άλι, για τη μουσική εταιρεία του Τζερόμ Ρέμικ[22]. Η πολύωρη και καθημερινή εξάσκησή του στην εκτέλεση τραγουδιών επέδρασε ευεργετικά στο παίξιμό του, το οποίο βελτιώθηκε σημαντικά μέσα από την εμπειρία που αποκτούσε. Σε εφηβική ακόμα ηλικία, αναγνωριζόταν ως ένας από τους πλέον ταλαντούχους πιανίστες της Νέας Υόρκης και σύντομα ανέλαβε τη συνοδεία στο πιάνο δημοφιλών τραγουδιστών της εποχής. Την ίδια περίπου περίοδο, ξεκίνησε να γράφει δικά του τραγούδια, και οι πρώτες συνθέσεις του, ένα τραγούδι με τίτλο When You Want 'Em You Can't Get 'Em και το κομμάτι για πιάνο Rialto Ripples,
Gershwin : When You Want'em, You Can't Get'em,
 When You've Got'em, You Don't Want'em (1916)
Gershwin: Rialto Ripples for piano with score 

  χρονολογούνται το 1916. Παράλληλα, εργάστηκε ως πιανίστας στις πρόβες έργων του Μπρόντγουεϊ (Broadway) και σύντομα άρχισε να αναγνωρίζεται για τις ικανότητές του στη σύνθεση. Από το 1918, τραγούδια του συνόδευαν σόου του Μπρόντγουεϊ, ενώ στις 26 Μαΐου του 1919, παρουσιάστηκε το έργο La La Lucille σε μουσική εξολοκλήρου γραμμένη από τον Γκέρσουιν. Την ίδια χρονιά, ο δημοφιλής τραγουδιστής Αλ Γιόλσον ερμήνευσε τη σύνθεση του Swannee στο μιούζικαλ Sinbad, η οποία ηχογραφήθηκε τον επόμενο χρόνο και αποτέλεσε μία από τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες του, που τού απέφερε σημαντικά οικονομικά κέρδη. Το πρώτο κλασικό έργο του, μία σύνθεση για κουαρτέτο εγχόρδων με τίτλο Lullaby, χρονολογείται επίσης το 1919 και υπήρξε πιθανώς αποτέλεσμα μουσικής άσκησης στην αρμονία από την περίοδο της μαθητείας του δίπλα στον Kilenyi[23].

 GERSHWIN -''Lullaby'' for String Orchestra.
Leonard Slatkin conducts this touching, brief piece. 

Τα επόμενα χρόνια, ο Γκέρσουιν συνέθεσε αρκετά τραγούδια για θεατρικές επιθεωρήσεις, εξασφαλίζοντας συμβόλαιο με τον παραγωγό Τζορτζ Γουάιτ για πέντε ετήσιες παραγωγές του Μπρόντγουεϊ (1920-24). Στα τέλη του 1923, ο διευθυντής ορχήστρας Πωλ Γουάιτμαν ζήτησε από τον Γκέρσουιν να συνθέσει ένα έργο για ένα πολυδιαφημισμένο κοντσέρτο, το οποίο περιγραφόταν ως «Πείραμα στη Μοντέρνα Μουσική». Αποτέλεσμα της συνεργασίας τους ήταν το έργο για πιάνο και ορχήστρα με τίτλο Rhapsody in Blue, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 12 Φεβρουαρίου 1924 στο Aeolian Concert Hall της Νέας Υόρκης, και κατάφερε να εξασφαλίσει θερμή υποδοχή από το κοινό και τους κριτικούς. Συγκαταλέγεται στις σημαντικότερες συνθέσεις του, εισάγοντας ουσιαστικά τζαζ φόρμες, όπως «μπλου» νότες και συγκοπτόμενους ρυθμούς, στο πλαίσιο της συμφωνικής μουσικής, και εξασφάλισε στον Γκέρσουιν διεθνή φήμη αποτελώντας μία από τις πλέον ηχογραφημένες ορχηστρικές συνθέσεις του 20ου αιώνα. Σε αντίθεση με τα περισσότερα σημαντικά έργα του, δεν ενορχηστρώθηκε από τον ίδιο, αλλά από τον Ferde Grofé για συμφωνική ή τζαζ ορχήστρα. Σύμφωνα με ένα θρύλο, ο Γκέρσουιν είχε ξεχάσει την παραγγελία του Γουάιτμαν και συνέθεσε γρήγορα το έργο, σε διάστημα τριών εβδομάδων, αφού διάβασε την αναγγελία της συναυλίας στον ημερήσιο τύπο[16].
Rhapsody In Blue: Gershwin.
 Gershwin's famous "Rhapsody in Blue" played by Libor Pesek
 and the Slovak National Philharmonic Orchestra.


Η δεκαετία 1924-34 υπήρξε εν γένει μία περίοδος ευμάρειας για τον Γκέρσουιν, κατά την οποία αποκτούσε ολοένα μεγαλύτερη φήμη, καταλαμβάνοντας μοναδική θέση μεταξύ των Αμερικανών συνθετών της εποχής[23]. Την ίδια περίοδο ταξίδεψε αρκετά και γνωρίστηκε με σημαντικούς συνθέτες σύγχρονης κλασικής μουσικής, όπως τους Σεργκέι Προκόφιεφ, Μωρίς Ραβέλ και Άλμπαν Μπεργκ. Μετά την επιτυχία του Rhapsody in Blue, αφοσιώθηκε κυρίως σε ορχηστρικά έργα, χωρίς ωστόσο να εγκαταλείψει και τη σύνθεση τραγουδιών για το θέατρο. Στιχουργός των περισσότερων υπήρξε ο αδελφός του, Άιρα Γκέρσουιν, του οποίου οι πνευματώδεις στίχοι – συχνά ενσωματώνοντας αργκό εκφράσεις και λογοπαίγνια – αναγνωρίζονται εξίσου με τις μελωδίες του Τζορτζ Γκέρσουιν. Το 1925, ο Walter Damrosch τού ανέθεσε τη σύνθεση ενός κοντσέρτου, για τη συμφωνική ορχήστρα της Νέας Υόρκης. Για το σκοπό αυτό, ο Γκέρσουιν ολοκλήρωσε το Κοντσέρτο σε Φα μείζονα, έργο για πιάνο και ορχήστρα που αποτελείται από τρία μέρη (Allegro, Adagio - Andante con moto και Allegro agitato) και συνιστά τη μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεσή του. Αν και δεν γνώρισε την ίδια αποδοχή σε σύγκριση με το Rhapsody in Blue, θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα του, γραμμένο για συμφωνική ορχήστρα χωρίς όργανα της τζαζ, και αποτελεί πιθανώς το πιο δημοφιλές κοντσέρτο για πιάνο Αμερικανού συνθέτη[16]. Το συμφωνικό ποίημα An American in Paris, σύνθεση που ολοκληρώθηκε το 1928, αντανακλά τις εντυπώσεις του Γκέρσουιν από τα ταξίδια του στο Παρίσι και απεικονίζει μουσικά την ατμόσφαιρα της πόλης όπως την εισέπραξε ο ίδιος. Θεωρείται έργο που αντλεί στοιχεία από την παράδοση των μπλουζ, ενώ με τους εναλλασσόμενους ρυθμούς του και την ελεύθερη δομή του παραπέμπει επίσης στο είδος του μπαλέτου.
George Gershwin - Concerto in F for Piano and Orchestra (1925)  
Yuja Wang, piano.
George Gershwin Piano Concerto in F major Wang Yuja - HD
George Gershwin Piano Concerto in F major - Piano: Wang Yuja.
Conductor: Michael Tilson Thomas.

  Το επόμενο διάστημα, ο Γκέρσουιν συνέχισε να γράφει μουσική για το θέατρο, με τα μιούζικαλ Strike up the Band (1927/30), Girl Crazy (1930) και Of Thee I Sing (1931) να αποτελούν αξιοσημείωτες επιτυχίες. Το τελευταίο, αποτέλεσε τολμηρή πολιτική σάτιρα, για την οποία ο Άιρα Γκέρσουιν μοιράστηκε το Βραβείο Πούλιτζερ με τους λιμπρετίστες George S. Kaufman και Morrie Ryskind. Η δεύτερη ραψωδία του, Second Rhapsody (1931), της ίδιας περιόδου, χαρακτηρίζεται συχνά ως το πλέον πειραματικό έργο του και το αρτιότερο ως προς τη δομή και την ενορχήστρωσή του[16], δείγμα της αυξανόμενης πολυπλοκότητας των συνθέσεών του[24]. Ο αρχικός τίτλος του έργου ήταν Rhapsody in Rivets και για τη σύνθεσή του αξιοποίησε υλικό που είχε χρησιμοποιήσει παλαιότερα για τη μουσική της ταινίας Delicious (1930)[25].
Strike Up the Band (George Gershwin)
George Gershwin - Girl Crazy (Selections)
Richard Hayman Symphony Orchestra.
Of Thee I Sing Overture.
Of Thee I Sing Overture: Buffalo Philharmonic,
George Gershwin, Ira Gershwin.

Gershwin - Second Rhapsody for piano and orchestra 
Saint Louis Symphony Orchestra, Leonard Slatkin & Jeffrey Siegel.
George Gershwin's Second Rhapsody for Piano and Orchestra.
Temple University Symphony Orchestra.William Wolfram, piano 
& Andreas Delfs, conductor.

Την περίοδο 1932-36, κατά την οποία παρακολούθησε μαθήματα υπό τον συνθέτη και θεωρητικό της μουσικής Joseph Schillinger, ολοκλήρωσε την Κουβανική Εισαγωγή (Cuban Overture), 1932, μία σειρά από παραλλαγές για πιάνο και ορχήστρα πάνω στη δική του προγενέστερη σύνθεση I got rhythm (1914), καθώς και την τρίπρακτη όπερα Πόργκυ και Μπες (Porgy and Bess), 1935. 
George Gershwin - Cuban Overture.
Richard Hayman Symphony Orchestra.
Joshua Dos Santos. Gershwin, ''Cuban Overture''.
Teresa Carreño Symphony Orchestra-Simón Bolívar Hall


George and Ira Gershwin's ''Porgy and Bess''
 - The complete 2002 Lincoln Center Production. 
Ella Fitzgerald Ft. Louis Armstrong - Porgy and Bess (Full Album)


Για τη σύνθεση της όπερας, ο Γκέρσουιν εμπνεύστηκε από το μυθιστόρημα του DuBose Heyward Porgy (1925) και για ένα διάστημα ταξίδεψε στον αμερικανικό Νότο προκειμένου να έρθει σε επαφή με την αφροαμερικανική μουσική παράδοση. Το λιμπρέτο του έργου, το οποίο ο ίδιος χαρακτήριζε ως μία αμερικανική φολκ όπερα, πραγματεύεται τη ζωή των μαύρων στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας και γράφτηκε από τον αδελφό του, σε συνεργασία με το ζεύγος DuBose και Dorothy Heyward. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1935 στη σκηνή του Μπρόντγουεϊ και ακολούθησαν 124 παραστάσεις, οι οποίες ωστόσο δεν κάλυψαν οικονομικά τα έξοδα για το ανέβασμα του έργου[23]. Η όπερα του Γκέρσουιν έχει υποβληθεί σε εκτεταμένη κριτική. Από την πρώτη στιγμή, μετά την πρεμιέρα της, αμφισβητήθηκε η οπερατική καταγωγή του έργου, ενώ κατά πολλούς η αξία του βρισκόταν σε μεμονωμένα μουσικά κομμάτια και λιγότερο στο δομημένο σύνολό του, άποψη που ενισχύθηκε από την επιτυχία που είχαν τραγούδια της όπερας ερμηνευμένα ανεξάρτητα[26], όπως τα Summertime, It Ain't Necessarily So, Bess, You Is My Woman Now και I Got Plenty O' Nuttin'. Η αρνητική κριτική εστίασε επίσης στον στερεότυπο τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται οι χαρακτήρες και εν γένει η ζωή των μαύρων της Αμερικής, σε μια εποχή που η αφροαμερικανική κοινότητα εξακολουθούσε να υπόκειται σε ρατσιστικές διαθέσεις. Το γεγονός πως η όπερα βασίστηκε στο μυθιστόρημα ενός λευκού και συντέθηκε από έναν επίσης λευκό μουσικό με έδρα τη Νέα Υόρκη, αποτέλεσε επίσης πρόσφορο έδαφος για αμφισβήτηση της αυθεντικότητάς της[26]. Από την άλλη πλευρά, αρκετοί κριτικοί του θεάτρου υποδέχθηκαν θερμά το έργο, ενώ σήμερα θεωρείται για πολλούς το σημαντικότερο του Γκέρσουιν. Υπήρξε η πρώτη αμερικανική όπερα που ανέβηκε στη Σκάλα του Μιλάνου, στα πλαίσια διεθνούς περιοδείας.
George Gershwin - Summertime.
 Porgy & Bess - It Ain't Necessarily So.


Ella Fitzgerald / Louis Armstrong / Bess, You Is My Woman Now.
Ella Fitzgerald / Louis Armstrong / I Got Plenty O'Nuttin'

Από τις αρχές του 1937, ο Γκέρσουιν ξεκίνησε να νιώθει σοβαρούς πονοκεφάλους και να βιώνει προσωρινές απώλειες μνήμης. Μέχρι το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου είχε χάσει πολύ βάρος και χρειαζόταν υποστήριξη προκειμένου να περπατήσει. Στις 9 Ιουλίου υπέπεσε σε κώμα και τότε διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο. Ο πρόωρος θάνατός του, δύο ημέρες αργότερα, συγκλόνισε την αμερικανική κοινή γνώμη, σε μία περίοδο που ο Γκέρσουιν βρισκόταν ακόμα στην ακμή του και ενώ προετοίμαζε αρκετές νέες συνθέσεις. Το 1983, το Θέατρο Ούρις του Μπρόντγουεϊ μετονομάστηκε σε Θέατρο Τζορτζ Γκέρσουιν προς τιμή του, ενώ το 2007 η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου καθιέρωσε το βραβείο Γκέρσουιν, το οποίο απονέμεται ετησίως σε συνθέτες για τη συνολική προσφορά τους στη μουσική. Το 2006 τιμήθηκε επίσης με την είσοδό του στο Long Island Music Hall of Fame.

Επιλεγμένη εργογραφία.

Έργα για ορχήστρα
Rhapsody in Blue (1924), για πιάνο και ορχήστρα. Concerto in F (1925), κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα σε Φα μείζονα. An American in Paris (1928)
Second Rhapsody (1931), για πιάνο και ορχήστρα (αρχικός τίτλος Rhapsody in Rivets). Cuban Overture (1932), αρχικά γνωστό ως Rumba. Variations on "I Got Rhythm" (1934), για πιάνο και ορχήστρα. Catfish Row (1936), σουίτα βασισμένη στη μουσική της όπερας Porgy and Bess

Μιούζικαλ
Primrose (1924), Λονδίνο. Blue Monday (1922). George White's Scandals (1920-24). Lady, Be Good (1924). Tip-Toes (1925). Song of the Flame (1925). Tell Me More! (1925).  Oh, Kay! (1926). Strike Up the Band (1927). Funny Face (1927). Rosalie (1928). Show Girl (1929). Girl Crazy (1930). Of Thee I Sing (1931). Pardon My English (1933). Let 'Em Eat Cake(1933).

Όπερα
Porgy and Bess (1935), πρώτη εκτέλεση στη σκηνή του Μπρόντγουεϊ

Μουσική για ταινίες
Delicious (1931).Shall We Dance (1937).The Goldwyn Follies (1938). The Shocking Miss Pilgrim (1947).

Βραβείο Γκέρσουιν
Το όνομά του δόθηκε σε βραβείο, που απονέμεται κάθε χρόνο από το 2007. 
Οι τιμηθέντες είναι: 2007 - Πολ Σάιμον,2008 - Στίβι Γουόντερ,2009 - Πολ Μακ Κάρτνεϊ,2011 - Μπερτ Μπάκαρακ και Χαλ Ντέιβιντ.

ΠΗΓΗ: Τζορτζ Γκέρσουιν - https://el.wikipedia.org/


George Gershwin: Rhapsody in Blue



Fred Astaire, Ginger Rogers et George Gershwin 
sur le tournage de 'Shall We Dance'



George Gershwin - Blue Monday (135th Street Blues)  

 [00:00] Overture and Prologue;[03:24] Blue Monday Blues; [07:04] Has one of you seen Joe?;[10:37] Blue Monday Blues (reprise); [12:10] I'm Goin' to see my Mother;[15:23] Dance;[18:30] Vi, I'm expecting a telegram."

George Gershwin - "An American in Paris" - Andrè Previn



  George Gershwin - An American in Paris
performed by the Los Angeles Philarmonic Orchestra 
and directed by Gustavo Dudamel.


George Gershwin - They can't take that away from me.
Fascinating Rhythm/Someone To Watch Over Me


The Best of Gershwin.

Prelude 1 0:00, Prelude 2 1:47, Prelude 3 6:32, The man I love 8:00, Swanee 10:22, Nobody but you 11:18, I'll build a stairway 12:14, Do it again 13:14, Fascinating rhythm 15:02, Oh, Lady be good 16:13, Somebody loves me 17:26, Sweet and low down 18:53, Clap yo'hands 20:12, Do do do 21:11, My one and only 22:41, 's wonderful 23:49, Strike up the band 24:55, Who cares 26:21, That certain feelin' 28:39, Liza 29:57, I got rhythm 32:29.