Steve Reich.


1. Stephen Michael Reich (born October 3, 1936)  is an American composer who, along with La Monte Young, Terry Riley, and Philip Glass, pioneered minimal music in the mid to late 1960s. 

Reich's style of composition influenced many composers and groups. His innovations include using tape loops to create phasing patterns (for example, his early compositions ''It's Gonna Rain'' and ''Come Out''), and the use of simple, audible processes to explore musical concepts (for instance, ''Pendulum Music'' and ''Four Organs''). These compositions, marked by their use of repetitive figures, slow harmonic rhythm and canons, have significantly influenced contemporary music, especially in the US. Reich's work took on a darker character in the 1980s with the introduction of historical themes as well as themes from his Jewish heritage, notably ''Different Trains''.

Writing in ''The Guardian'', music critic Andrew Clements suggested that Reich is one of "a handful of living composers who can legitimately claim to have altered the direction of musical history". The American composer and critic Kyle Gann has said that Reich "may ... be considered, by general acclamation, America's greatest living composer". 


  

2. Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον της μουσικής, εκτός κι αν κληρονόμησε πανευτυχής τα γονίδια του Τειρεσία. Και όμως οιωνοί υπάρχουν πάντα. Και πιονέροι. Στην Καλιφόρνια των αρχών της δεκαετίας του '70 οι ιδέες που οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στη νέα ηλεκτρονική μουσική, στους τελετουργικούς χορούς των τέκνο φυλών, φορούσαν ακόμη χίπικο καφτάνι και διακοσμούνταν με μαντάλα και σύμβολα γιν-γιανγκ. Ηταν το 1974 όταν ο συνθέτης Τζον Ανταμς άκουσε το ''Drumming'', «κυκλικό» έργο αφρικανικής έμπνευσης του Στιβ Ράιχ. Εύλογα, για όσους έχουν ακούσει την εν λόγω σύνθεση, η εντύπωση που αποκόμισε ο Ανταμς ήταν αντιφατική. Από τη μία τον εξάντλησαν η ζάλη της επαναληπτικότητας και η ηθελημένη φτώχεια του μουσικού υλικού ­ ήταν σαν να χτυπάς ρυθμικά τα δάχτυλά σου σε ένα τραπέζι παγιδευμένο με μικρόφωνα επαφής. Από την άλλη, όμως, κάτι ενδιαφέρον συνέβαινε εδώ, κάτι περίεργα γοητευτικό, κάτι καινούργιο. Ο ίδιος περιγράφει την εμπειρία του ως εξής: «Γύρω στα 1974 άκουσα στο Σαν Φρανσίσκο το 
''Drumming''. Η τεχνική εκείνη την εποχή ήταν πολύ παρθένα, πολύ απλή, ρηχή, αφελής. Θύμιζε χίπις που κάθονταν γύρω γύρω, κάπνιζαν μαριχουάνα και χτυπούσαν τύμπανα και κατσαρολικά. Ωστόσο πλανιόταν στον αέρα κάτι φρέσκο, μια υπόσχεση. Ενιωσα ότι αυτή η ηχητική γλώσσα μπορούσε κάλλιστα να αναπτυχθεί σε κάτι πολύ εκφραστικότερο». Οπως ακριβώς και έγινε. Οχι μόνο στο πρωτότυπο πλην μετριοπαθές έργο του Στιβ Ράιχ αλλά στο σύνολο των αισθητικών αντιλήψεων και της κοινωνικής φιλοσοφίας της «γενιάς των μινιμαλιστών». Ο Ράιχ είχε εμφανώς κληρονομήσει στοιχεία τόσο από τον θιβετιανό μυστικισμό του Λα Μοντ Γιανγκ όσο και από τον ίλιγγο της λούπας (ηχορυθμικού βρόχου) στις συναυλίες του Τέρι Ράιλι, των δύο γκουρού του είδους. Παράλληλα ήδη η μουσική από την Ινδία και το Μπαλί, τη Συρία και το Μαρόκο αποτελούσε κύριο πιάτο όσων τέκνων της πρωτοπορίας έβλεπαν τα ευρωπαϊκά δόγματα ενός Σένμπεργκ ή ενός Στοκχάουζεν να ισοπεδώνονται από τον διονυσιασμό της τζαζ και του ροκ, να μαραίνονται από τη λάμψη των Μπιτλς και των Στόουνς. Ο Μεγάλος Ρυθμός, η τονικότητα, η μελωδία, η αμεσότητα, η απλότητα, η επικοινωνία, η κοινωνικότητα, η χειραφέτηση του σώματος ήταν τα χαρακτηριστικά μιας εποχής ανανέωσης. Μιας εποχής ανοίγματος της Δύσης στους «άλλους» πολιτισμούς, παραδοσιακούς ή εναλλακτικούς. Σήμερα, στο κατώφλι του 21ου αιώνα, όλα αυτά κάθε άλλο παρά χθεσινά νέα είναι. Σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης, όπου η δημιουργικότητα βρίσκει τους στόχους και τους τρόπους της στην ιδέα της ανακύκλωσης των πάντων, οι αξίες της δεκαετίας του '60, μαζί με τις ψευδαισθήσεις που τις στήριξαν και την κριτική ή την ειρωνεία που τις διαδέχθηκαν, αναβιώνουν. Τις συναντήσαμε ήδη στην άνοδο και στην πτώση του rave, του new age και όποιου άλλου κινήματος συλλογικής αναζήτησης ταυτότητας. Μέσα σε αυτό το κλίμα το άλμπουμ Reich Remixed (Nonesuch) δεν αποτελεί έκπληξη.Επίλεκτοι d.j. και ambient συνθέτες αποτίουν φόρο τιμής σε έναν λάτρη των παλμών και των τελετουργιών. Ο αισθησιασμός των ρυθμών και η τελετουργική μέθεξη δεν συνιστούν κριτήρια καταξίωσης των techno υβριδίων; Ο Ράιχ, έστω και δειλά, συνέβαλε μαζί με άλλους στη θέσπιση αυτών των κριτηρίων. Ακουσε το επείγον κάλεσμα της εποχής του. Στο έργο του τόλμησε και γι' αυτό τιμάται. Οι συνθέσεις του It's Gonna Rain (1965), Come Out (1966), Piano Phase (1967), Drumming (1971), Clapping Music (1972), Six Marimbas (1973-1986), Music for 18 Musicians (1976), Eight Lines (1979), The Desert Music (1984), Three Movements (1986), The Four Sections (1987), Electric Counterpoint (1987), City Life (1995) και Proverb (1996), μουσικές για οργανικά σύνολα ή μοντάζ μαγνητοταινιών, μπήκαν στο σάμπλερ των Ken Issii, DJ Spooky, Nobukazu Takemura, Howie Β, Mantronik, D*Note, Andrea Parker, Nasty & Β.L.Ι.Μ., Tranquility Bass και Coldcut και άλλαξαν διάσταση. Αναβαθμίστηκαν με νέες ιδέες στα κανάλια της μείξης, πλημμύρισαν με ηχοχρώματα, φορτίστηκαν, επιταχύνθηκαν. Ηλεκτρονικά μεταλλαγμένες και ξαναμονταρισμένες, θυμίζουν πλέον μουσικά στιγμιότυπα από κυβερνοπάνκ σίριαλ και, στις εσωστρεφείς τους στιγμές, σάουντρακ για ντοκυμαντέρ με θέμα εξωγήινες αποικίες μικροβίων! Καμία σχέση ωστόσο με το ιερό πάθος των Prodigy ή τον ατμοσφαιρικό εκλεκτισμό του Ινο. Πάντως οι αρχέτυπες δομές της μουσικής του Ράιχ, από τις θρησκευτικές υμνωδίες του Μεσαίωνα ως τους χτύπους της καρδιάς, δεν σβήνουν. Αντιθέτως, επιτείνουν τον σουρεαλισμό της μουσικής, θυμίζουν αιθέριες μυθικές σειρήνες σε έναν αληθοφανή ψηφιακό ωκεανό.

Οιδιπόδεια συμπλέγματα, τέλος: οι εκλεκτικές συγγένειες διαφορετικών εποχών βγήκαν στον αφρό. Ολο και πιο μαζικά η μινιμαλιστική γενιά της δυτικής και ανατολικής ακτής των ΗΠΑ αναγνωρίζεται ως ιδιαιτέρως καθοριστική για το μέλλον της μουσικής παγκοσμιότητας, το πολιτιστικό χαρμάνι παραδόσεων, εποχών, ανθρώπων και μηχανών! Αν όχι το γράμμα, τουλάχιστον το πνεύμα του μινιμαλισμού θριαμβεύει παντού: από την εύκολη χορευτική μουσική εκτόνωσης ή τη βίντεο-αρτ ως τους ψηφιακούς αγκιτάτορες, τις νεοεποχικές τεχνικές διαλογισμού και τους πειραματισμούς με τον συντονισμό καρδιάς και νου στα λεγόμενα «γυμναστήρια του μυαλού» (brain gyms). Η νοοτροπία της νεανικής μουσικής του μέλλοντος φαίνεται πια, πιο καθαρά από ποτέ άλλοτε, ότι αποτελεί φυσική συνέχεια αισθητικών τομών και ψυχολογικών αναζητήσεων του παρελθόντος. Είναι πραγματικά συναρπαστικό να διαπιστώνεις ότι οι πρώτες νύξεις για ό,τι ζούμε σήμερα είχαν καταγραφεί προφητικά, ως ψυχικές εντάσεις και ενστάσεις, ατμόσφαιρες και παιχνίδια του νου, στα πρώτα έργα ενός Λα Μοντ Γιανγκ, ενός Τέρι Ράιλι, ενός Στιβ Ράιχ ή ενός Γκέιβιν Μπράιας. Με εκείνες τις χαρακτηριστικές σόλο νότες. Τις επίμονες ατμόσφαιρες. Τις αναφορές στις μουσικές του Τρίτου Κόσμου. Τους αέναους σωματικούς παλμούς. Τους κυκλικούς μηχανικούς ρυθμούς (που παραισθησιακά γλιστρούν «εκτός φάσης»). Τα κολάζ «κοινόχρηστων» μελωδιών. Την αλλοίωση της συμβατικής αίσθησης του χρόνου. Τις τελετές αυτοσυγκέντρωσης. Το ιδεατό μιας μακαριότητας για όλους, σαν τις εξαγγελίες της προγενέστερης «beat γενιάς». Η μουσική, πέρα από είδη, καταγωγές και συρμούς, ευλογεί ανεξάντλητα τις κοινωνίες και τον αγώνα συμβιβασμού των αντιφάσεων του καθενός μας. Σε αυτό, για να μην αδικούμε και τη χίπικη ενόραση, η μουσική μοιάζει όντως με τα θρυλικά «μαντάλα». Αυτά τα αρχέγονα σχήματα που παίρνουν τη μορφή λουλουδιού, σταυρού ή ρόδας συναντιούνται εξίσου στην Ανατολή, σε χριστιανικά χειρόγραφα του Μεσαίωνα ή στους ινδιάνους Πουέμπλο και αναγνωρίζονται ως σύμβολα του συμβιβασμού αντίρροπων δυνάμεων μέσα στην τελειότητα ενός κύκλου. Σαν τις κινητήριες αντιφάσεις, δηλαδή, πίσω από τη λάμψη μιας προσωπικότητας, τη δράση ενός κινήματος, την ορμή της ιστορίας. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. 
(...)




3. A highly influential avant-garde composer and one of the key founders of the minimalist school of music, Reich has embraced a wide variety of musical styles and interests, forging from them a unique synthesis.
Reich took piano lessons as a youngster, but his first big musical revelations came at 14, when he encountered the music of Bach and Stravinsky. He also had his first exposure to bebop, and immediately started learning drums and playing in a jazz band with friends. He played on weekends while studying at Cornell, which he entered at age 16 and where he received a degree in philosophy, specializing in the work of Wittgenstein. In 1957, he entered Juilliard, studying with William Bergsmaand Vincent Persichetti (and meeting fellow student Philip Glass). Here Reich first heard 12-tone music; he got a further dose of it during graduate studies at Mills College in Oakland, working with Luciano Berio and Darius Milhaud, and eventually earning his master's degree.
At about that time Reich met Terry Riley, who was in the process of writing In C (1964). Reich played in its premiere, and In C's tonal approach and use of repeating patterns had a big influence on Reich's own music. In turn, Reich suggested the use of the eighth note pulse, which is now standard in performance of the piece. Reich had been experimenting with tapes, creating loops of speech and layering them, allowing the layers to move in and out of sync with one another. His early works It's Gonna Rain (1965) and Come Out (1966) led to similar experiments with live performers, the first of which was Piano Phase for two pianos (1967). Back in New York, Reich and Glass formed an ensemble to perform their music (1968-1971). Several of those players later formed Steve Reich and Musicians, which has toured the world many times over.
In 1970, Reich studied for several weeks at the University of Ghana. His encounter with Ghanaian music and dance inspired his ambitious work Drumming (1970). Encounters with Indonesian gamelan music in 1973-1974 at Seattle and Berkeley were equally significant, and broadened Reich's rhythmic and timbral palette. His most significant composition of the time was Music for 18 Musicians (1974-1976), a large and colorful work which brought Reich worldwide recognition.
In the mid-'70s, Reich started taking Torah classes with his future wife, video artist Beryl Korot. He also studied traditional Jewish cantillation and incorporated it into his psalm settings, Tehillim (1981). Several chamber and orchestral works followed in the 1980s. For Different Trains (1988, a Grammy winner), Reich used a digital sampler to record speaking voices and derived the rhythmic and melodic ideas of the piece from those voices. Reich knew that Different Trains was going to lead to some kind of new documentary form incorporating both video and music. Collaborating with his wife for the first time, the two completed their theater work The Cave in 1993. They continued to explore the combination of music and video with Three Tales (1998-2002).
By the end of the 21st century's first decade, the lasting significance of Reich's music was being recognized worldwide. After 1998's new recording of Music for 18 Musicians won a Grammy, Reich received honorary doctorates and awards from Juilliard, Budapest's Franz Liszt Academy and other schools; the 2007 Polar Music Prize; the 2009 Pulitzer Prize for Music (for Double Sextet); and, in 2012, an American Academy of Arts and Letters Gold Medal for Music.
In 2016, as Reich celebrated his 80th birthday, he continued to debut new material -- Pulse, a composition for winds, strings, piano, and electric bass, premiered at New York's Carnegie Hall as part of a special birthday concert on November 1, 2016, while Runner, a dance piece for winds, percussion, pianos, and strings, was introduced by London's Royal Ballet less than two weeks later, on November 10.
 (Artist Biography by Chris Morrison) 

   ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΠΗΓΕΣ:     

Τσανάκας, Χρήστος - ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΣΤΙΒ ΡΑΪΧ:

*  *  * 
 Steve Reich, "Music for 18 Musicians" - FULL PERFORMANCE
 with eighth blackbird. Vic Firth 
 Les Percussions de Strasbourg - Steve REICH - Six Marimbas.
Les Percussions de Strasbourg


Steve Reich - Electric Counterpoint, Recordings (2015 Compile)
ambient2000


[FULL] Tehillim & The Desert Music：
Steve Reich / Alarm Will Sound (Lilium Laminae)

Steve Reich - Different Trains (Parts 1).mp4 (musique brassens)
Steve Reich - Different Trains (Parts 2).mp4 (musique brassens)
Steve Reich - Different Trains (Parts 3).mp4 (musique brassens)


Steve Reich: WTC 9/11 | Mallet Quartet | Dance Patterns – Kronos Quartet (Audio video), Faces of Classical Music – 8

Steve Reich - Proverb. amerattila
City Life (Complete). Alexandra Rosas

Steve Reich: Three Movements, for orchestra (Kristjan Järvi, Tonkünstler-Orchester Niederösterreich), Rique Borges
Steve Reich - Pulse. Zelig
Quartet: I. Fast. Colin Currie Group - Θέμα
Quartet: II. Slow.  Colin Currie Group - Θέμα


Music for a Large Ensemble - Steve Reich
Animalll2003lll