Τα… μεγαλόπνοα εξοπλιστικά και οι προτεραιότητες για την αντιμετώπιση της απειλής.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ:
Mirage 2000-5/EGM: Τι ακριβώς συμβαίνει;
 Όλο για FOS ακούμε αλλά… φως δεν βλέπουμε.


Τα… μεγαλόπνοα εξοπλιστικά 
και οι προτεραιότητες για την αντιμετώπιση της απειλής.

Η συνεχώς κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα, τόσο σε πραγματικό επίπεδο όσο και σε ρητορική, επιβάλλει στη χώρα μας την άμεση, πολυεπίπεδη προετοιμασία για πιθανή σύγκρουση με τη γειτονική χώρα. Ας επισημανθεί εδώ, ότι ακόμη και η ρητορική της ηγεσίας της γειτονικής χώρας προκαλεί σημαντική βλάβη στα εθνικά συμφέροντα αφού συστηματικά οικοδομεί σε κυβερνήσεις και την παγκόσμια κοινή γνώμη την αντίληψη, ότι οι τουρκικές διεκδικήσεις δεν αποτελούν βάναυση παραβίαση του διεθνούς δικαίου αλλά απλώς μία ακόμη «συνήθη» -και θεμιτή- διαφορά μεταξύ δύο γειτονικών χωρών.

Δυστυχώς, δεν φαίνεται να έχει γίνει πλήρως αντιληπτό ότι η μέθοδος της ρητορικής επιθετικότητας δοκιμάστηκε από την Τουρκία με απόλυτη επιτυχία μετά το 1974 στο Αιγαίο και έτσι σήμερα η ελληνική πλευρά βρίσκεται αντιμέτωπη με τις «γκρίζες» ζώνες και τη «γαλάζια πατρίδα». Κατά συνέπεια, τυχόν ελληνική παθητικότητα ή ολιγωρία ακόμη και σε επίπεδο ρητορικής, μακροπρόθεσμα θα επιφέρει σοβαρές βλάβες στα εθνικά συμφέροντα.

Είναι βέβαια γεγονός, ότι η χώρα την παρούσα περίοδο δεν βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Ακόμη βιώνει τα αποτελέσματα μίας οξείας οικονομικής κρίσης που άρχισε πριν σχεδόν μία δεκαετία και έχει προκαλέσει σημαντικά τραύματα, μια κρίση η οποία δεν έχει ακόμα παρέλθει οριστικά.

Μεταξύ των «θυμάτων» της κρίσης περιλαμβάνονται και οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις που συμπληρώνουν μία δεκαετία «ισχνών αγελάδων» με ότι αυτό συνεπάγεται. Για κάποιον όμως περίεργο λόγο, τόσο η πολιτική όσο και η στρατιωτική ηγεσία φαίνεται να ασχολούνται με το μεσοπρόθεσμο ή και απώτερο μέλλον παρά με την ταχεία επίλυση των προβλημάτων του παρόντος.

Για παράδειγμα πόση βαρύτητα και ρεαλιστικό αποτέλεσμα έχει η καλλιεργούμενη αντίληψη ότι η προμήθεια δύο φρεγατών που θα παραδοθούν σε τέσσερα έως πέντε χρόνια από σήμερα (εφόσον οι διαδικασίες για την κατάρτιση της σχετικής σύμβασης ολοκληρωθούν αστραπιαία και πέραν της αβεβαιότητας για την τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων για τη ναυπήγηση του πρώτου πλοίου του τύπου) θα αποκαταστήσει τον συσχετισμό της στρατιωτικής ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο;

Άραγε θεωρείται ότι η σύγκρουση (με τη γενική έννοια του όρου) με την Τουρκία για τους ενεργειακούς πόρους της Ανατολικής Μεσογείου θα εκδηλωθεί τα μέσα της επόμενης δεκαετίας; Για να μην προστεθεί και κάτι ακόμα, βγαλμένο από τις διδαχές του Θουκυδίδη τις οποίες θα έπρεπε να μελετάμε περισσότερο…

Σύμφωνα με τη στρατηγική θεωρία λοιπόν, η αναμονή προσθήκης ενός οπλικού συστήματος που θα επηρεάσει σημαντικά το τοπικό ισοζύγιο ισχύος, δημιουργεί “παράθυρο τρωτότητας” (window of vulnerability), καθώς η άλλη πλευρά θα μπορούσε να προτιμήσει να κινηθεί πριν την ένταξη και επιχειρησιακή του αξιοποίηση.

Σημειώνεται δε, ότι τα ανωτέρω ΔΕΝ πρέπει να εκληφθούν ως αντίθεση στον πραγματικά κρίσιμο αμυντικό σχεδιασμό, αλλά ως κριτική στην πρακτική που επιχειρεί να αντιμετωπίσει τα σοβαρά προβλήματα του παρόντος με τη «φυγή (στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλλον άτακτη) προς τα εμπρός».

Είναι απόλυτα κατανοητό ότι η ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία αντιμετωπίζουν δυσεπίλυτα προβλήματα και κατά συνέπεια βιώνουν μία δυσάρεστη πραγματικότητα αρνητικών συσχετισμών.

Όμως θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι αυτή ακριβώς την πραγματικότητα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν και να βελτιώσουν στο συντομότερο δυνατό χρόνο υπό συνθήκες έλλειψης ανθρώπινων και οικονομικών πόρων.

Τα σχεδιαζόμενα για το μέλλον έχουν τη μεγάλη αξία τους και τη σημασία τους αλλά όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι οι ελληνοτουρκικοί… λογαριασμοί θα ξεκαθαρισθούν στο άμεσο μέλλον. Δυστυχώς με… μεταχρονολογημένες επιταγές η τουρκική απειλή δεν αντιμετωπίζεται ριζικά και η όποια αρνητική εξέλιξη θα είναι μη αναστρέψιμη.

 12/9/2019  


 Mirage 2000-5/EGM: Τι ακριβώς συμβαίνει;
 Όλο για FOS ακούμε αλλά… φως δεν βλέπουμε.

Τα Mirage 2000-5 ως γνωστόν συνιστούν τον ένα από τους δύο κύριους τύπους μαχητικών αεροσκαφών που η ΠΑ στηρίζει σήμερα την αποτρεπτική της ισχύ.

 Αυτό τόσο για τα πολύ καλά ηλεκτρονικά τους συστήματα με κυριότερο το εξαιρετικό ραντάρ RDY-2 όσο και για τα όπλα που αυτά φέρουν. Ειδικά στο τελευταίο κομμάτι το βλήμα  SCAMP-EG των 450+ χλμ. εμβέλειας είναι το κορυφαίο όπλο στρατηγικού πλήγματος της ΠΑ και τα οποία προμηθευτήκαμε κάτω από δύσκολες συνθήκες, καθώς κανείς από τους «συμμάχους» δεν επιθυμούσε και εξακολουθεί να μην επιθυμεί την παρουσία του στο ελληνικό οπλοστάσιο.

 Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει με την προοπτική η χώρα να αποκτούσε τη ναυτική έκδοση του SCALP τον MdCN, αλλά το πιθανότερο είναι αυτό να μην γίνει, καθώς οι SCALP-NAVAL μάλλον τέλειωσαν με τις FREMM. Είναι απίθανο έως πολύ απίθανο η προμήθεια των δύο φρεγατών  Belh@rra να συνοδευθεί με παράλληλη προμήθεια MdCN. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να εγκατασταθεί ο εκτοξευτής Sylver A70, αλλά φυσικά θα πουν όταν θα έρθει εκείνη η  στιγμή "τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Το αυξημένο  κόστος δεν μας επιτρέπει τέτοια πιστοποίηση". Και το θέμα θα παραπεμφθεί στις γνωστές καλένδες με στόχο να μην υλοποιηθεί ποτέ.

 Βάσει των παραπάνω και για να επανέλθουμε στα Mirage 2000 δεν είναι καθόλου δύσκολο να εξηγηθεί γιατί η περίφημη FOS των Mirage 2000 έχει γίνει το γεφύρι της Άρτας για την ΠΑ και ποτέ δεν υπογράφεται.

 Για FOS ακούμε χρόνια τώρα αλλά φως δεν βλέπουμε. Υπάρχει σχέδιο απαξίωσης των Mirage 2000 των φορέων των SCALP; Δεν θα θέλαμε να φτάσουμε σε τέτοια επίπεδα  συνομωσιολογίας, οπότε μάλλον θα απορρίπταμε μια τέτοια εξήγηση.

 Παρ΄όλα αυτά το ερώτημα παραμένει: Για ποιο λόγο δεν υπογράφεται αυτή η έρμη η FOS;

 Σύμφωνα με τα υφιστάμενα δεδομένα, το κόστος για τη σύμβαση Follow On Support ανέρχεται στα 260 εκατομμύρια ευρώ για επτά χρόνια αντί τετραετούς σύμβασης  με κόστος 140 εκατομμύρια ευρώ που ε΄χιε αρχικά εξεταστεί.

 Στο  κόστος αυτό των 260 εκατομμυρίων ευρώ, θα απαιτηθούν επιπρόσθετα περίπου 150 εκατομμύρια ευρώ για τη συντήρηση του υφιστάμενου οπλοστασίου που περιλαμβάνει τα βλήματα MICA, EXOCET και φυσικά τους… SCALP EG. Το συνολικό κόστος για τα δύο παραπάνω προγράμματα ανέρχεται στα 410 εκατομμύρια ευρώ, κάτι που σημαίνει ότι για να επανέλθουν τα αεροσκάφη στην αποδεκτή από την ΠΑ επιχειρησιακή τους ετοιμότητα  τόσο είναι τα χρήματα που θα απαιτηθούν.

 Φυσικά γνωρίζουμε, όλοι γνωρίζουμε την δεινή οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, με την τήρηση των πλεονασμάτων, τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την τήρηση των μνημονίων κ.οκ.

 Γνωρίζουμε όμως όλοι την ίδια στιγμή ότι η Τουρκία έχει «ξεφύγει» κυριολεκτικά, ότι θέλει μια σύγκρουση με την Ελλάδα, ή τουλάχιστον έτσι διατείνεται, προσκρούει όμως πάνω στην γνωστή ελληνική «στρατηγική ψυχραιμία».

 Αυτή όμως δεν θα μας σώζει πάντα. Και το ερώτημα, που διαμορφώνεται εδώ είναι εύλογο: Έχουν βρεθεί κονδύλια για την αναβάθμιση των F-16, των Ρ-3Β ακόμη και για αυτή την ενδεχόμενη αγορά 7 ελικοπτέρων MH-60R (600 εκατ. $ για τα τελευταία) αλλά δεν μπορούν να βρεθούν τα 450 εκατ. € για τα πολύτιμα από κάθε άποψη Mirage 2000;

Τι συμβαίνει τελικά; Θα δούμε FOS ή και του χρόνου εδώ πάλι θα είμαστε να συζητάμε για τη FOS που όλο στα τελικά στάδια βρίσκεται χωρίς να υπογράφεται, ενώ οι διαθεσιμότητες των Mirage θα καταρρέουν και η ανύπαρκτη συντήρηση των όπλων θα οδηγήσουν ουσιαστικά σε αχρηστία την 114ΠΜ;

  Πάνος Σπαγόπουλος

 https://www.pronews.gr/opinion-makers/803582_mirage-2000-5egm-ti-akrivos-ginetai-olo-gia-fos-akoyme-alla-fos-den-vlepoyme

12/9/2019