Τα δύο ισχυρά σκέλη της διχοτόμησης.

  A handout photograph dated 20 July 1974 and made available by the Turkish Veteran Soldiers Association, showing military vehicles on a road in the aftermath of the Turkish invasion of Cyprus. The year 2014 marks the 40th anniversary of the Turkish invasion of Cyprus in 1974. Cyprus has been split since July 1974, when Turkish troops invaded the northern third of the island in response to a Greek-inspired coup aimed at uniting the island with Greece. The July invasion resulted in some three per cent of the Island being captured by Turkish forces before a ceasefire was announced, while some 40 per cent of the Island was occupied in the second Turkish invasion in August 1974. The Turkish-occupied north is only recognized as a separate entity by Turkey. EPA/VETERAN SOLDIERS ASSOCIATION / HANDOUT BLACK AND WHITE ONLY HANDOUT EDITORIAL USE ONLY/NO SALES

Τα δύο ισχυρά σκέλη της διχοτόμησης.

Η Κύπρος μοιράστηκε δύο φορές κατά τον περασμένο αιώνα. Το 1963 και το 1974. Ο διαμελισμός το 1963 δεν ήταν πλήρης, ήταν μερικός. Ακόμα υπήρχαν μεικτά χωριά στα οποία ζούσαν μαζί Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι. Δεν υπήρχε πράσινη γραμμή στις περιοχές εκτός Λευκωσίας.
  • Ο πραγματικός διαμελισμός έγινε το 1974. Οι δύο κοινότητες αποκόπηκαν εντελώς η μία από την άλλη μαζί με το έδαφος. Και έτσι άρχισαν δύο διαφορετικές ζωές στο νησί. Στον νότο. Και στον βορρά. Στον νότο άλλη ζωή. Στον βορρά άλλη ζωή.

Τα παιδιά που γεννήθηκαν στον νότο το 1974 ζυμώθηκαν με την τουρκική βαρβαρότητα. Μεγάλωσαν ακούγοντας τις ιστορίες για τα εδάφη και τα σπίτια τους που πάρθηκαν με τη βία των όπλων μέσα από τα χέρια τους. Τα δε παιδιά στον βορρά ζυμώθηκαν με την τρέλα του πλιάτσικου. Μεγάλωσαν γιορτάζοντας τη νίκη της 20ής Ιουλίου. Τα παιδιά του 1974 στην κάθε πλευρά δεν είδαν το άλλο μισό της πατρίδας τους μέχρι να γίνουν 29 χρονών. Οι Ελληνοκύπριοι για 29 χρόνια ούτε την Κερύνεια είδαν, ούτε την Αμμόχωστο, ούτε τη Μόρφου, ούτε το άλλο μισό της Λευκωσίας. Και οι Τουρκοκύπριοι δεν είδαν τη Λάρνακα, τη Λεμεσό, την Πάφο και το άλλο μισό της Λευκωσίας. 29 χρόνια. Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Έτσι μέσα σε αυτά τα 29 χρόνια τοποθετήθηκαν τα πιο γερά θεμέλια της διχοτόμησης στο νησί.
  •  Ο 29χρονος Ελληνοκύπριος κοίταξε σαν ξένος την Κερύνεια την οποία είδε για πρώτη φορά. Σαν τουρίστας. Έβγαλε αναμνηστικές φωτογραφίες στη χρυσή αμμουδιά στην Καρπασία. Έτσι κοίταξε και ένας Τουρκοκύπριος τη Λεμεσό. Όταν του είπε ο πατέρας του «ιδού αυτό ήταν το σπίτι στο οποίο μέναμε», δεν ένιωσε αυτά που ένιωθε ο πατέρας του.

Μετά το 1974 οι Τουρκοκύπριοι έφαγαν ο ένας τον άλλον με τη λεηλασία και τις μοιρασιές του πλιάτσικου. Οι δε Ελληνοκύπριοι ασχολήθηκαν με την επούλωση των πληγών του 1974. Τα μεγαλύτερα θύματα του 1974 ήταν όσοι είχαν αγνοούμενους, απώλειες, οι γυναίκες που βιάστηκαν και οι πρόσφυγες. Οι Ελληνοκύπριοι εκδιώχθηκαν με τη βία των όπλων στον νότο. Οι δε Τουρκοκύπριοι μετανάστευσαν οικειοθελώς στον βορρά από τον νότο.

Όταν οι Τουρκοκύπριοι έγραφαν «κρατημένο» στα ελληνοκυπριακά σπίτια που άρπαξαν στον βορρά, οι Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες ζούσαν σε αντίσκηνα στον νότο. Όσοι άφησαν περιουσία στον νότο και δεν μπόρεσαν να πάρουν αυτό που δικαιούνταν στον βορρά, θίχτηκαν πολύ. Μάλιστα, ένας συμπολίτης μας, ο οποίος δεν άντεξε τα όσα υπέφερε και πέθανε από καημό, έβαλε να γράψουν στον τάφο του το εξής: «Ένα θύμα στέγασης»!
Η διχοτόμηση έχει δύο ισχυρά σκέλη. Δύο ζωές. Όχι μία ζωή. Δύο χωριστές ζωές. Σίγουρα το αντιλαμβάνεστε. Ζούμε στο ίδιο νησί εδώ, αλλά σε διαφορετικούς κόσμους. Το άνοιγμα των πυλών μετά από 29 χρόνια δεν ήταν αρκετό για να ενώσει τη ζωή μας και να την κάνει ενιαία. Επιπλέον, οι σχέσεις γειτονίας φάνηκαν σε όλους πιο γλυκές από τη συμβίωση στο ίδιο σπίτι. Και στις δύο πλευρές υπάρχει μια καθεστηκυία τάξη εδώ και 45 χρόνια. Δεν δίδουν σημασία αν είναι καλή ή κακή. Αν είναι κακή ονειρεύονται να την κάνουν καλή, ενώ αν είναι καλή να την κάνουν πιο καλή. Όλοι συνήθισαν στη δική τους τάξη πραγμάτων. Και δεν θέλουν να την αλλάξουν επειδή είναι πολύ συντηρητικοί. Το νέο τους τρομάζει.

Δεν ενδιαφερόμαστε ο ένας για τον άλλο και δεν μας νοιάζει καν τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά. Τα τεκταινόμενα στον βορρά δεν ενδιαφέρουν καθόλου τους διαμένοντες στον νότο, εκτός από μερικούς στενούς πολιτικούς κύκλους. Και τα τεκταινόμενα στον νότο δεν ενδιαφέρουν τους διαμένοντες στον βορρά.

Γράφω τόσα χρόνια στην εφημερίδα «Πολίτης» και το αντιλαμβάνομαι αυτό. Τα άρθρα που συγκεντρώνουν το λιγότερο ενδιαφέρον είναι αυτά που γράφω σε σχέση με τα γεγονότα στον βορρά. Οι φουσκωμένοι τραπεζικοί λογαριασμοί του πρωθυπουργού για παράδειγμα. Ή τα περιουσιακά των πολιτικών μας. Οι ατασθαλίες στη συνεργατική. Η καταστροφή ληγμένων φαρμάκων αξίας 200 εκατομμυρίων λιρών. Οι χρεωκοπημένοι δήμοι κ.λπ. Ποιον ενδιαφέρουν σε εκείνη την πλευρά; Ή παρόμοια γεγονότα στον νότο. Μήπως ενδιαφέρουν τους διαμένοντες στον βορρά; Δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου. Ιδού δύο ζωές. Τα δύο ισχυρά σκέλη της διχοτόμησης! Πηγαίνετε και ρωτήστε στα πανεπιστήμια στον βορρά: «Ποιος είναι ο Νίκος Χριστοδουλίδης;» Να δούμε, ξέρει έστω και ένα άτομο ποιος είναι; Ρωτήστε στα πανεπιστήμια στον νότο: «Ποιος είναι ο Χασάν Τάτσοϊ;» Μήπως υπάρχει ένας που ξέρει ότι είναι ο υπουργός οικονομίας και ενέργειας στον βορρά;
Τα θέματα εκτός από εκείνα που είναι κοινά δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Ποια είναι τα κοινά μας θέματα; Το Κυπριακό. Η κατοχή. Οι αγνοούμενοι, τα εγκλήματα. Η περιουσία στη θάλασσα. Η ΤΜΤ, η ΕΟΚΑ κ.λπ. Και λίγη νοσταλγία. Ώς εδώ. Οι διαμένοντες στον νότο ανέχονται αυτήν τη διχοτόμηση. Ενώ εμείς αφανιζόμαστε όσο πάει.

ΠΗΓΗ: Αφρίκα, Πολίτης

Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ


26/9/2019