Η απόφαση. Eπιλογές και στάσεις έναντι της τουρκικής προκλητικότητας.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Να περιμένουμε το χειρότερο σενάριο με την Τουρκία.
(2) Αδικαιολόγητος εφησυχασμός έναντι του τουρκικού κινδύνου.
(3α) Τουρκία και πυρηνικά - Θα εμπιστευτεί ο πλανήτης βόμβα υδρογόνου στα χέρια του Ερντογάν; (3β) Bλέψεις Ερντογάν για την απόκτηση πυρηνικών όπλων. «Μας λένε ότι δεν μπορούμε να έχουμε. Αυτό, δεν το δέχομαι». (3γ) Η Τουρκία επιθυμεί να γίνει πυρηνική δύναμη; Η απομάκρυνση από τη Δύση ουσιαστικά βγάζει κάθε δικλείδα αποτροπής για την Τουρκία στο να αποκτήσει πυρηνικό εξοπλισμό.
(4) Η στρατιωτική “ερμηνεία” του πλήρους χάρτη της “Γαλάζιας Πατρίδας”. (5) Αυτή είναι η διαχρονική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας. (6) Η συμπλεγματική εμμονή της Τουρκικής κοινωνίας και η δραματική κρίση ταυτότητας των Ελλήνων “αναλυτών”. (7) Προβοκάτσιες το κατεξοχήν εργαλείο των Τούρκων.
(4) Η στρατιωτική “ερμηνεία” του πλήρους χάρτη της “Γαλάζιας Πατρίδας”. (5) Αυτή είναι η διαχρονική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας. (6) Η συμπλεγματική εμμονή της Τουρκικής κοινωνίας και η δραματική κρίση ταυτότητας των Ελλήνων “αναλυτών”. (7) Προβοκάτσιες το κατεξοχήν εργαλείο των Τούρκων.
ASSOCIATED PRESS. FILE - In this Tuesday, July 9, 2019 file photo, a Turkish Navy warship patrols near Turkey's drilling ship ' Fatih ' that is making its way towards the eastern Mediterranean near Cyprus. Turkish officials say the drillships Fatih and Yavuz will drill for gas, which has prompted protests from Cyprus. (Turkish Defence Ministry via AP, Pool)
Η απόφαση.
Eπιλογές και στάσεις έναντι της τουρκικής προκλητικότητας.
Το παρόν σημείωμα δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας: οι επιλογές μας έναντι της αυξημένης το τελευταίο διάστημα τουρκικής προκλητικότητας είναι στην πραγματικότητα γνωστές και έχουν ήδη επισημανθεί προ πολλού από άλλους αξιότερους από μένα αναλυτές και ειδικούς επιστήμονες. Αρκεί μόνο να αναφέρω τον Παναγιώτη Κονδύλη και τη σχετική συζήτηση που είχαν προκαλέσει οι επισημάνσεις του πριν από ακριβώς είκοσι χρόνια. Επειδή όμως εξακολουθούμε να μην αποφασίζουμε το δέον γενέσθαι αφήνοντας στην Τουρκία να έχει την πλήρη πρωτοβουλία των κινήσεων, είναι απαραίτητο να επαναφέρουμε το ζήτημα στη δημόσια συζήτηση.
Ουσιαστικά, έχουμε δύο επιλογές:αντίσταση ή υποταγή. Προϋπόθεση ωστόσο της απάντησης στο ερώτημα είναι η αποδοχή της κοινής μας πορείας ως λαού, της συλλογικότητάς μας ως έθνους. Εάν ισχύει το αντίθετο, εάν δηλαδή απορρίπτουμε τη συμμετοχή μας στο ελληνικό έθνος, αλλά ακόμη και την ίδια την ύπαρξή του, παύει κάθε ανησυχία για το εάν η Τουρκία ή οποιοσδήποτε άλλος απειλεί την εθνική μας κυριαρχία και ακεραιότητα. Σ’ αυτή την περίπτωση μπορούμε αυτάρεσκα να αναπαράγουμε εξυπνακίστικα συνθήματα του τύπου: «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», όταν δεν «βρομάει Ελλάδα». Το λέω αυτό, όχι επειδή θεωρώ αυτή ότι αυτή η θέση, του δήθεν αντεξουσιαστικού (εθνο)μηδενισμού, αντιπροσωπεύει κάποιο σημαντικό ποσοστό στην κοινωνία, αλλά διότι, inextremis, εκφράζει συνεπέστερα μία στάση που υπαγορεύει την υποχωρητικότητα έναντι των τουρκικών απαιτήσεων και διεκδικήσεων. Και σ’ αυτές περιλαμβάνονται η νομιμοποίηση των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής και κατοχής μέσω της αποδοχής κάποιου σχεδίου δήθεν λύσης στο Κυπριακό, η συγκυριαρχία μέσω της συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων των υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και η σταδιακή τουρκοποίηση της Θράκης.
Απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου σε Ελλάδα και Κύπρο έχει επιλέξει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, εδώ και αρκετά χρόνια, τη λογική του «κατευνασμού του θηρίου» με μοναδικό αποτέλεσμα την αποθράσυνση της τουρκικής επιθετικότητας. Από τη θεωρία και την εθνικιστική ρητορική του νεοθωμανισμού φτάσαμε στις ανοιχτές απειλές και τη δεύτερη, σήμερα, μετά το 1974 εισβολή και τις παράνομες γεωτρήσεις στην Κύπρο.
Παράλληλα, καλλιεργείται συστηματικά από το 1974, ιδιαίτερα όμως από τη δεκαετία του ’90 και μετά, κυρίως στην Ελλάδα αλλά και στην Κύπρο, τόσο ένα φοβικό σύνδρομο έναντι της τουρκικής στρατιωτικής ισχύος («σύμπλεγμα της ήττας» το χαρακτηρίζω σε σχετική μου μελέτη) όσο και το απαραίτητο συμπλήρωμά του, η «αποδόμηση του εθνικού αφηγήματος», στην ουσία η υπονόμευση της εθνικής μας ταυτότητας, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για την αποδοχή της υποταγής μας τόσο στην Τουρκία όσο και στη Δύση. Ειδικά στα πανεπιστήμια, η τάση αυτή αποτελεί το κυρίαρχο πλέον αφήγημα και κάθε άλλη άποψη που υποστηρίζει την διαχρονική ιστορική παρουσία του ελληνισμού και το έθνος, ως συλλογικό υποκείμενο με ιστορική δράση και ιδιαίτερη ταυτότητα, απορρίπτεται μετά βδελυγμίας ως εθνικιστική.
Ευτυχώς όμως, η αντιμετώπιση των τουρκικών επιδιώξεων, 200 περίπου χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, είναι ένα ζήτημα που δεν αφορά αποκλειστικά ούτε την πολιτική ούτε την οικονομική ούτε την ακαδημαϊκή ελίτ (ο Θεός να την κάνει), αλλά αφορά το σύνολο του ελληνισμού, ιδιαίτερα όμως τους πολίτες της Κύπρου και της Ελλάδας. Καλούμαστε λοιπόν να πάρουμε επιτέλους μία συγκεκριμένη απόφαση: είτε να αποδεχθούμε το αναπότρεπτο της μετατροπής της μεν Ελλάδας σε χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, (με αυξημένο μουσουλμανικό πληθυσμό), σε δορυφόρο της Τουρκίας, της δε Κύπρου σε ένα νησί πλήρως ελεγχόμενο από την Τουρκία και τις πολυεθνικές, είτε να αντισταθούμε σ’ αυτήν την προοπτική. Διότι εάν συνεχιστεί αυτή η τακτική της διολίσθησης προς τις τουρκικές θέσεις, της σταδιακής αποδοχής, έστω και με «κόνξες» για την τιμή των όπλων, της τουρκικής κυριαρχίας σε Κύπρο, Αιγαίο και Θράκη χωρίς τη λήψη μέτρων που να εγγυώνται την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, τότε θα φτάσουμε, μέσω κάποιου σοβαρού επεισοδίου, στο οποίο θα ηττηθούμε, στο αποτέλεσμα που επιθυμεί η Τουρκία, δηλαδή στις διαπραγματεύσεις με αντικείμενο κυριαρχικά μας δικαιώματα, κάτι που ήδη συμβαίνει στο Κυπριακό μετά την επιβολή, χωρίς αντίσταση, της παρουσίας του γεωτρύπανου στα κυπριακά χωρικά ύδατα.
Εάν, αντίθετα, επιλέξουμε να αντιμετωπίσουμε την τουρκική απειλή, αυτό συνεπάγεται πολύ συγκεκριμένες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις. Και αυτές έχουν κόστος στην οικονομία και στην καθημερινότητά μας. Είναι ένα κόστος ωστόσο που θα πρέπει να το αναλάβουμε εάν θέλουμε να διατηρήσουμε την ελευθερία μας και να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε το προνόμιο να κατοικούμε σ’ αυτή τη χώρα ως άμεσοι κληρονόμοι και συνεχιστές – ακόμη ζητούμενο – ενός σπουδαίου πολιτισμού.
Πρώτα πρώτα, οι ένοπλες δυνάμεις μας θα πρέπει να καταστούν το συντομότερο μία αξιόπιστη δύναμη αποτροπής που, σε συνθήκες όπου τον κύριο ρόλο τον έχουν οι νέες τεχνολογίες, θα έχει τη δυνατότητα να πλήξει τον αντίπαλο πριν εκδηλώσει την επίθεσή του ή έστω να του επιφέρει ένα ασύμφορο για τη συνέχεια των επιχειρήσεων πλήγμα. Θα πρέπει δηλαδή η Ελλάδα να αναλάβει το κόστος της της στρατιωτικής της ενίσχυσης σε τέτοιο επίπεδο ώστε να λειτουργεί αποτρεπτικά απέναντι σε οποιαδήποτε απειλή. Διαφορετικά, εάν δηλαδή, συντηρούμε ένοπλες δυνάμεις που θα βρεθούν από τις πρώτες ώρες εξαιτίας ενός εχθρικού πλήγματος στα κέντρα επικοινωνίας τους, αχρηστευμένες, θα ήταν ίσως πιο πρακτικό να διατηρήσουμε απλώς μία διακοσμητική φρουρά!
Οι ισχυρές και σύγχρονες ένοπλες δυνάμεις, προσαρμοσμένες στην αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας, κυρίως στο Αιγαίο, αλλά και στην Κύπρο, είναι απαραίτητες και για έναν ακόμη λόγο: όντας ισχυροί γινόμαστε πειστικότεροι έναντι των συμμάχων μας, το δεύτερο στοιχείο το οποίο η Ελλάδα θα πρέπει να εξασφαλίσει προκειμένου να διαφυλάξει την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της. Επειδή κανείς δεν πρόκειται να μας υπερασπίσει, ειδικά όταν οι ίδιοι δεν είμαστε διατεθειμένοι να προβούμε σε θυσίες, η πολεμική προπαρασκευή αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την διασφάλιση ισχυρών συμμάχων. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα δεν μπορεί να στηρίζεται αποκλειστικά στον αμερικανικό παράγοντα, όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά να ασκεί μία πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική εξασφαλίζοντας ερείσματα και σε άλλες δυνάμεις στη Δύση, την ανατολική Μεσόγειο, τον αραβικό κόσμο, τα Βαλκάνια, τον Εύξεινο Πόντο και την Ανατολική Ευρώπη.
Αυτονόητη επίσης, για κάθε κράτος, η αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων και ο έλεγχος της εισόδου σε αυτήν με μία λογική και οπωσδήποτε ανεκτή για την ασφάλεια, την οικονομία, την κοινωνία και την ταυτότητά μας, ανθρωπιστική διαχείριση του προσφυγικού και μεταναστατευτικού ζητήματος
Το σημαντικότερο ωστόσο είναι να πάρουμε την απόφαση, να αναλάβουμε την ευθύνη έναντι της Ιστορίας και του μέλλοντος αυτού του τόπου. Να αποφασίσουμε το εάν επιθυμούμε να ζήσουμε εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας με τους όρους που υπαγορεύει η Τουρκία ή με όρους αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας. Κι ευτυχώς τόσο η Ιστορία όσο και η σύγχρονη πραγματικότητα του πώς αντιμετωπίζει το τουρκικό κράτος τους αντιπάλους του, πραγματικούς ή φανταστικούς, δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια επιλογής. Κι αν διατηρούμε αμφιβολίες, μπορούμε να μελετήσουμε την Ιστορία του Πόντου, της Μικράς Ασίας και των Αρμενίων, τον τρόπο με τον οποίον αφανίστηκαν συστηματικά οι Ίμβριοι, οι Τενέδιοι, οι Κωνσταντινουπολίτες, οι «εγκλωβισμένοι» στα κατεχόμενα της Κύπρου, το πώς αντιμετωπίζονται σήμερα οι Κούρδοι, οι Αλεβίτες και οι δημοκράτες στην Τουρκία και πάν’ απ’ όλα το πώς οι Κύπριοι βρέθηκαν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα και σήμερα κινδυνεύουν με οριστική εξαφάνιση στο τελευταίο ελληνικό άκρο της πάλαι ποτέ ελληνιστικής περιμέτρου και της Μικράς Ασίας.
Καλούμαστε επομένως να πάρουμε μία απόφαση κι αυτήν την απόφαση πρέπει να την πάρουμε τώρα. Οι καιροί ου μενετοί.
Τάσος Χατζηαναστασίου,
Δρ Ιστορίας
6/9/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
1.
Να περιμένουμε το χειρότερο σενάριο με την Τουρκία.
Το υπαρκτό ενδεχόμενο η Τουρκία να κάνει πράξη τις απειλές της στο προσφυγικό με αποτέλεσμα η Ελλάδα να έρθει αντιμέτωπη με το χειρότερο δυνατό σενάριο, επισημαίνει ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο και επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο Kadir Has της Κωνσταντινούπολης , Κώστας Υφαντής. Μιλώντας στο Liberal, σημειώνει πως ο Τ. Ερντογάν γίνεται συνεχώς πιο θρασύς απέναντι σε μία αμήχανη Ευρώπη και δεν αποκλείει την πιθανότητα να «εκβιάσει» με την οριοθέτηση ΑΟΖ ώστε να επιδιώξει μία λύση πακέτο, σε μία μελλοντική διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους
«H κυβέρνηση έχει ήδη ανακοινώσει μία σειρά από κινήσεις που βρίσκονται προς τη σωστή κατεύθυνση. Σε ότι αφορά τη διαδικασία του ασύλου και την καλύτερη φύλαξη των συνόρων. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να είμαστε σε ετοιμότητα για κάθε ενδεχόμενο και να περιμένουμε το χειρότερο σενάριο», τονίζει χαρακτηριστικά ο Κ. Υφαντής.
Συνέντευξη στον Ανδρέα Ζαμπούκα
- Κύριε Υφαντή, ο πρόεδρος της Τουρκίας απειλεί πλέον ευθέως την Ευρώπη ότι θα απελευθερώσει ορδές προσφύγων, αν η Άγκυρα δεν λάβει επαρκή διεθνή υποστήριξη στη διαχείριση των Σύρων προσφύγων.
- Ναι, είναι γεγονός πως ο Τούρκος πρόεδρος γίνεται συνεχώς πιο θρασύς απέναντι σε μία αμήχανη Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, προσπαθεί να σύρει τους Ευρωπαίους σε μία συζήτηση εφ' όλης της ύλης. Αφορμή βεβαίως, για τον πανικό του Ερντογάν είναι ότι οι Ρώσοι δεν τον στηρίζουν στη ζώνη ασφαλείας του Ευφράτη, εντείνοντας την ανασφάλεια της τουρκικής κυβέρνησης. Ο Ερντογάν θέλει η Τουρκία να πατήσει πόδι στη Συρία, δημιουργώντας έναν θύλακα εντός του εδάφους της Συρίας. Αυτό προσπαθεί αλλά δεν μπορεί να τα καταφέρει.
Οπωσδήποτε, τα θέματα που τον απασχολούν σχετίζονται με τις γεωτρήσεις στην Κύπρο, με το ενεργειακό και με τις σχέσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης Τουρκίας. Γενικότερα, έχουμε να κάνουμε με μία επικίνδυνη ρητορική που μπορεί να βάλει σε περιπέτειες την ευρωπαϊκή διπλωματία και κυρίως την ελληνική εξωτερική πολιτική. Στόχος επίσης του Τούρκου προέδρου είναι και η κοινή γνώμη στο εσωτερικό της Τουρκίας η οποία έχει ανάγκη από μία εκτόνωση εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.
- Ανησυχείτε για την πιθανότητα να κάνει πράξη τις απειλές;
- Aν αισθανθεί ότι εντείνεται η διεθνής απομόνωση της Τουρκίας, μπορεί να το κάνει. Έχουμε να κάνουμε με μία εξωτερική πολιτική της Τουρκίας η οποία επιθυμεί να καταλάβει δεσπόζουσα θέση στην περιοχή. Να εκβιάσει στην ενέργεια, στην οριοθέτηση της ΑΟΖ και να επιδιώξει μία λύση πακέτο, σε μία μελλοντική διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους.
- Οι Ευρωπαίοι γιατί δεν αντιδρούν;
Πρώτον, γιατί αυτή τη στιγμή βιώνουμε ένα τεράστιο έλλειμμα ηγεσίας στις περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Δεύτερον, γιατί βρισκόμαστε σε αλλαγή ηγεσίας στην Κομισιόν και τρίτον επειδή οι Ευρωπαίοι έχουν συνηθίσει στην ρητορική επιθετικότητα της Τουρκίας. Οι μόνοι που αντιδρούν και προσπαθούν να κεφαλαιοποιήσουν τις απειλές του Ερντογάν είναι οι Ευρωπαίοι λαϊκιστές, χωρίς ασφαλώς κανένα ουσιαστικό όφελος για την ευρωπαϊκή πολιτική.
- Και η Ελλάδα; Είμαστε έτοιμοι να αντιδράσουμε, σε περίπτωση που συνεχιστούν οι αθρόες εισροές των προσφύγων;
- H κυβέρνηση έχει ήδη ανακοινώσει μία σειρά από κινήσεις που βρίσκονται προς τη σωστή κατεύθυνση. Σε ό,τι αφορά τη διαδικασία του ασύλου και την καλύτερη φύλαξη των συνόρων. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να είμαστε σε ετοιμότητα για κάθε ενδεχόμενο και να περιμένουμε το χειρότερο σενάριο. Τι μπορούμε να κάνουμε; Ενίσχυση των τεχνικών μέσων για την αποτρεπτική μας δυνατότητα και ενδυνάμωση των διπλωματικών μας επαφών, ώστε να «ξυπνήσουμε» τους Ευρωπαίους για τους κινδύνους που εγκυμονούν για ολόκληρη την Ευρώπη. Να ξέρετε πάντως, ότι για να αφυπνίσουμε την αποφασιστικότητα της Ευρώπης, πρέπει πρώτα να κάνουμε σαφή και ξεκάθαρη την δική μας αποφασιστικότητα στο Αιγαίο. Χωρίς όπως να παραβλέψουμε την ανθρωπιστική μας διάθεση και ότι είμαστε πάντα ένα ευρωπαϊκό κράτος δικαίου.
- Πως είδατε την ανταλλαγή δεσμεύσεων περιοχών με Navtex στα νότια του Καστελόριζου;
- Για πρώτη φορά, η Ελλάδα προχώρησε σε μία κίνηση εγρήγορσης, απαντώντας στην Navtex της Τουρκίας με δική της Navtex. Πρόκειται για μία απόδειξη αποφασιστικότητας η οποία θα πρέπει να επαναλαμβάνεται, όποτε κρίνεται απαραίτητη. Οι κινήσεις αυτές από την πλευρά της Τουρκίας, γίνονται την στιγμή που ο Τ. Ερντογάν δεν αρκείται πλέον να διακηρύσσει το νέο δόγμα της Τουρκίας της «Γαλάζιας Πατρίδας» που βάφει τουρκικό το μισό Αιγαίο και όλη την ελληνική και κυπριακή υφαλοκρηπίδα στην ανατολική Μεσόγειο, αλλά και να το επιδεικνύει στους χάρτες των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Το γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζει ο Ερντογάν με τη Δύση μας βρίσκει στη μέση και πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή. Για κανένα λόγο δεν πρέπει να ανεχθούμε τον εκβιασμό της Τουρκίας, μεταφέροντας την δική μας ανησυχία σε ευρωπαϊκή. Η Αθήνα πολύ σωστά διαχωρίζει το Αιγαίο από την Ανατολική Μεσόγειο. Και γι’ αυτό χρειάζεται να υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο την σημασία του Καστελόριζου ώσπου να καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Άγκυρα. Μόνο αφελείς πιστεύουν ότι αυτό δεν θα συμβεί. Γι’ αυτό, όταν θα έλθει αυτή η ώρα, οφείλουμε να έχουμε διατηρήσει όλα τα διπλωματικά και γεωστρατηγικά όπλα μας.
- Ο Τούρκος πρόεδρος έθεσε ακόμα και θέμα απόκτησης και πυρηνικών όπλων...
- Εδώ είναι καθαρά θέμα εθνικής διέγερσης μεγάλων μαζών στο εσωτερικό της Τουρκίας. Έτσι θέλει να δικαιολογήσει την αδυναμία της Τουρκίας να προωθήσει τους στόχους της στην Συρία, στην Μέση Ανατολή, στην Ανατολική Μεσόγειο. Και βεβαίως, να ενισχύσει την επικίνδυνη ρητορική του απέναντι στη Δύση. Ο «μεγαλοϊδεατισμός» της Τουρκίας θεωρείται μέσο πολιτικής επιβίωσης του ίδιου του Ερντογάν και της εθνικής συνοχής των Τούρκων…
Φωτογραφία: ΑPImages
6 Σεπτεμβρίου 2019
2.
Αδικαιολόγητος εφησυχασμός
έναντι του τουρκικού κινδύνου.
Σήμερα η κατάσταση στην Κύπρο από πλευράς συνθηκών ασφάλειας, μόνο ως τραγική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Η Τουρκία, κατοχική δύναμη του βορείου τμήματος της Κύπρου, έχει εισβάλει και στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ), με το πολεμικό ναυτικό της, τα ερευνητικά σκάφη και γεωτρύπανά της για να αρπάξει το φυσικό αέριο των θαλασσών της. Τα ΗΕ παραμένουν απαθή και η ΕΕ αντιδρά υποτονικά.
Στην κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου, οι τουρκικές δυνάμεις κατοχής (ΤΔΚ) παρά την υπεροπλία τους έναντι της Εθνικής Φρουράς (ΕΦ), ενισχύθηκαν πρόσφατα με νέα επιθετικά οπλικά συστήματα (γερμανικά άρματα Λέοπαρτ 2Α4 και αυτοκινούμενα πυροβόλα 155χιλ. μακρού βεληνεκούς) και η απειλή κατά των ελεύθερων εδαφών της Κύπρου έχει μεγεθυνθεί επικίνδυνα.
Οι συνεχιζόμενες επιθετικές δράσεις της Τουρκίας, που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο αντιμετωπίζονται υποτονικά από την ΚΔ, η οποία ακολουθεί πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας. Δεν επικεντρώνει την προσπάθειά της στην αντιμετώπιση της νέας εισβολής, αλλά στην επανέναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών. Απόρροια αυτής της στάσης υποβάθμισης του κινδύνου, είναι η συνέχιση της επιθετικότητας της Τουρκίας αλλά και ο εφησυχασμός και η απάθεια των Ελληνοκυπρίων πολιτών, που δεν αντιλαμβάνονται τον τουρκικό κίνδυνο και την κρισιμότητα της κατάστασης. Ενδεικτικό είναι το γεγονός, ότι υπό συνθήκες νέας τουρκικής εισβολής, αυξάνουν τις δαπάνες τους στις κατεχόμενες περιοχές.
- Η εναπόθεση των ελπίδων της ΚΔ στα ΗΕ και την ΕΕ, για ανακοπή της τουρκικής επεκτατικότητας είναι μία ψευδαίσθηση, αφού τα ισχυρά κράτη αυτών των οργανισμών, έχουν μεγάλα συμφέροντα με την Τουρκία. Οι γειτονικές χώρες της ΚΔ με τις οποίες ανέπτυξε στρατηγικές συνεργασίες δεν επεμβαίνουν γιατί δεν απειλούνται τα δικά τους ζωτικά συμφέροντα, ούτε υπάρχουν με αυτές αμυντικές συμμαχίες. Η Ελλάδα υποστηρίζει την ΚΔ, αλλά δεν διακινδυνεύει δυναμική αντίδραση έναντι της Τουρκίας. Οι διακοινοτικές συνομιλίες, όπως διεξάγονται επί 40 χρόνια με την υποτελή διοίκηση που εγκατέστησε η Τουρκία στην Κύπρο και υπό την απειλή των ΤΔΚ, είχαν ως συνέπεια την παγίωση των τετελεσμένων της κατοχής, τις συνεχείς υποχωρήσεις των Ελληνοκυπρίων και την κατάληξη σε συγκλίσεις, που οδηγούν σε λύση τουρκικών όρων.
Η παρούσα κυβέρνηση της ΚΔ αλλά και οι προηγούμενες, έδωσαν το βάρος στους τομείς της διπλωματικής και ενεργειακής θωράκισης και παραμέλησαν την αμυντική. Προχώρησαν σε πρόγραμμα αξιοποίησης του φυσικού αερίου της ΑΟΖ της Κύπρου, χωρίς να μεριμνήσουν για την εξασφάλιση των αναγκαίων συνθηκών ασφάλειας, αλλά και σήμερα που η Κύπρος τελεί υπο νέα τουρκική εισβολή στην ΑΟΖ της και αυξημένη απειλή κατά των ελεύθερων εδαφών της δεν υπάρχει ενεργός κινητοποίηση για ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης. Αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό γιατί φαίνεται ότι η τουρκική απειλή δεν έχει αξιολογηθεί στις πραγματικές διαστάσεις της και η αμυντική θωράκιση της ΚΔ, που πάσχει, δεν έχει τεθεί στις επείγουσες προτεραιότητες του κράτους μας που πρέπει να περιλαμβάνουν την ενίσχυση της ΕΦ, την επιδίωξη σύναψης στρατιωτικών συμμαχιών και την αναζωογόνηση του δόγματος του ΕΑΧ Ελλάδας – Κύπρου.
Η Τουρκία στον θαλάσσιο χώρο, έθεσε υπό τον έλεγχό της το μεγαλύτερο μέρος της ΑΟΖ της Κύπρου. Επί του εδάφους οι ΤΔΚ με την ενίσχυσή τους, σε συνδυασμό και με τα άλλα πλεονεκτήματά τους (πλήρης επάνδρωση, προωθημένη διάταξη, πεδινό έδαφος χωρίς σοβαρά κωλύματα, δυνατότητα υποστήριξής τους από θαλάσσης και αέρος) έχουν αυξήσει τις δυνατότητές τους να διεξαγάγουν αιφνιδιαστικά επιθετικές επιχειρήσεις και να επιτύχουν σε μικρό χρόνο τον έλεγχο ζωτικών χώρων της ΚΔ μεγάλης στρατηγικής αξίας πλησίον της γραμμής αντιπαράταξης, με πολιτικό στόχο να αναγκάσουν την ΚΔ να αποδεχθεί λύση στο Κυπριακό, που θα εξυπηρετεί την τουρκική στρατηγική για έλεγχο όλης της Κύπρου. Η δυνατότητα αυτή των ΤΔΚ δεν πρέπει να υποτιμάται, ούτε να αποκλείεται επιθετική ενέργεια της Τουρκίας κατά των ελευθέρων εδαφών αν δεν πετύχει τον πολιτικό στόχο της με τα άλλα μέσα που χρησιμοποιεί: Τη θαλάσσια περικύκλωση του νησιού και την αρπαγή του φυσικού αερίου του, τις διακοινοτικές συνομιλίες υπό την απειλή των ΤΔΚ, τους εκφοβισμούς, τις απειλές και τη δημογραφική αλλοίωση.
Θανάσιμος ο κίνδυνος
Η ΚΔ διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο από τη συνέχιση της τουρκικής επέκτασης και πρέπει να ενεργοποιήσει όλους τους συντελεστές ισχύος της και πρωτίστως την αμυντική ικανότητά της που απαιτεί επείγουσα ενδυνάμωση. Είμαστε ουσιαστικά μόνοι έναντι ενός ισχυρού αδίστακτου επιδρομέα κατακτητή, αλλά δεν πρέπει να παραδοθούμε. Πρέπει να διασώσουμε το κράτος της ΚΔ και τις ελεύθερες περιοχές και να μη νομιμοποιήσουμε τη διχοτόμηση με την υπογραφή λύσης τουρκικών όρων. Να αγωνιστούμε με όλα τα μέσα για την επιβίωσή μας και αυτό πρέπει να είναι το υπέρτατο χρέος της κυβέρνησης και του πολιτικού κόσμου μας. Αυτό το μήνυμα να διαποτίσει τη σκέψη και τη θέληση όλου του κυπριακού Ελληνισμού.
- Η ενδυνάμωση της στρατιωτικής ισχύος ενισχύει και τη διπλωματική ικανότητα της ΚΔ, τη δυνατότητα αυτοάμυνάς της, την αποτρεπτική ικανότητά της και την προοπτική σύναψης αμυντικών συμμαχιών. Να υπολογίζει η Τουρκία κόστος σε αίμα και διεθνή κατακραυγή, αν επιχειρήσει επιθετική ενέργεια κατά των ελεύθερων εδαφών.
Η ΕΦ που στερείται αδικαιολόγητα πολεμικού ναυτικού και αεροπορίας, αντιμετωπίζει προβλήματα και ελλείψεις λόγω μείωσης των προυπολογισμών άμυνας και της θητείας. Απαιτείται έστω και καθυστερημένα η λήψη άμεσων μέτρων ενίσχυσής της και ο προγραμματισμός μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων. Εξαιρετικά επείγουσα είναι η προτεραιότητα, να δοθεί βαρύτητα στην τεχνική υποστήριξη και τον εκσυγχρονισμό των μεγάλης ηλικίας μέσων και οπλικών συστημάτων που διαθέτει η ΕΦ, να συμπληρωθούν με νέα προς κάλυψη κρίσιμων κενών, να επανεξεταστεί η αναδιοργάνωσή της και το βάρος της επάνδρωσης να δοθεί στις μονάδες εκστρατείας, της εκπαίδευσης στις ΤΑΜΣ και τη διακλαδικότητα.
Για την ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης, απαιτείται πρωτίστως πολιτική βούληση και διάθεση όλων των εισπράξεων του ΤΑΘ για τους εξοπλισμούς της ΕΦ. Για να υπάρχει πολιτική βούληση πρέπει να συνειδητοποιηθεί το μέγεθος της τουρκικής απειλής και να κατανοηθεί η αξία της στρατιωτικής ισχύος για την επιβίωση ενός κράτους.
Επιδίωξη της Τουρκίας είναι η διάλυση της ΚΔ και η αντικατάστασή της από ένα κρατικό μόρφωμα, υπό την κηδεμονία της. Η διαμόρφωση της στρατηγικής μας για εθνική επιβίωση, πρέπει να λαμβάνει υπόψιν τον αμετακίνητο διαχρονικό στόχο της Τουρκίας, να θέσει όλη την Κύπρο υπό τον έλεγχό της. Στόχος ο οποίος υλοποιείται σταδιακά, αδίστακτα και μεθοδικά, προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Τουρκίας, που σχετίζονται με την ασφάλειά της, την ενέργεια και την ενίσχυση του ρόλου της στην Ανατολική Μεσόγειο.
ΦΟΙΒΟΣ ΚΛΟΚΚΑΡΗΣ
Αντιστράτηγος ε.α.
6/9/2019
3α.
Τουρκία και πυρηνικά - Θα εμπιστευτεί ο πλανήτης βόμβα υδρογόνου
στα χέρια του Ερντογάν;
Η επαρχία της Μερσίνας στην Τουρκία φιλοξενεί περίπου 2 εκατομμύρια ψυχές και έχει μια ακτογραμμή 321 χιλιομέτρων με αμμώδεις παραλίες. Η πρωτεύουσά της είναι η πόλη Μερσίνα και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη η Ταρσός, γενέθλια γη του Αποστόλου Παύλου. Η πόλη Μερσίνα που πήρε την ονομασία της από το φυτό μυρσίνη «βλέπει» στη Μεσόγειο. Διαθέτει πανεπιστήμιο και είναι το μεγαλύτερο μεσογειακό λιμάνι της Τουρκίας. Έχει διυλιστήριο πετρελαίου, βιομηχανική ζώνη και θεσμοθετημένη ελεύθερη εμπορική ζώνη (άλλως, Ελεύθερη Οικονομική Ζώνη).
Στην πόλη Büyükeceli κατοικούν 1.068 άνθρωποι. Η πόλη υπάγεται διοικητικά στην Μερσίνα, είναι εγκατεστημένη στους πρόποδες του Ταύρου σε υψόμετρο 60 μέτρων και απέχει 3 χιλιόμετρα από τη Μεσόγειο. Οι άνθρωποι ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με τη γεωργία και ειδικότερα την καλλιέργεια μελιτζάνας, τομάτας και αγγουριού. Είναι μια πόλη στην οποία δεν έχουν παρατηρηθεί ταραχές και δεν έχουν διαδραματισθεί σοβαρά γεγονότα τα προηγούμενα χρόνια.
Η Μερσίνα έχει τουρισμό, η Büyükeceli όχι. Εκεί ακριβώς, λοιπόν, που δεν επισκέπτονται πληθυσμοί τουριστών έχει σχεδιάσει η Τουρκία την κατασκευή του πρώτου πυρηνικού της εργοστασίου. Η περιοχή Ακκούγιου εξάλλου βρίσκεται στην Büyükeceli και το εγχείρημα φέρει την πλήρη ονομασία «Akkuyu Nükleer Enerji Santrali» (ANES), δηλαδή «Εργοστάσιο Πυρηνικής Ενέργειας Ακκούγιου». Το τουρκικό κράτος προτίμησε εξαρχής αυτήν την περιοχή επειδή δεν έχει τουρισμό και συγχρόνως δεν παρατηρείται σεισμική δραστηριότητα, η οποία θα έθετε σε κίνδυνο και το έργο αλλά και ανθρώπινες ζωές σε περίπτωση ενός ατυχήματος για παράδειγμα. Η άδεια για την περιοχή αυτή χορηγήθηκε το μακρινό 1976.
Οι υπογραφές για την κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου τέθηκαν τον Μάιο του 2010 μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας και την ανέγερσή του ανέλαβαν θυγατρικές της ρωσικής ROSATOM. Η συνολική αξία της επένδυσης ανέρχεται στα 25 δισεκατομμύρια δολάρια και αποτελεί το πρώτο από τα 4 παρόμοια φιλόδοξα έργα της γείτονος. Το δεύτερο έχει σχεδιαστεί να γίνει στη Σινώπη του Δυτικού Πόντου, πατρίδα του Μιθριδάτη του Μεγάλου, από μια γαλλοϊαπωνική κοινοπραξία. Το τρίτο σχεδιάζεται για την περιοχή Igneada του Ευξείνου Πόντου με τη συνεργασία Κίνας και ΗΠΑ και το τέταρτο – που περισσότερο θα είναι ένα μικρό ορυχείο – ουρανίου, στην Κωνσταντινούπολη.
Άμεσες προτεραιότητες της Τουρκίας είναι η ενεργειακή αυτάρκεια και η ενεργειακή ασφάλεια δοθέντος ότι εισάγει ενέργεια κατά ποσοστό ακόμη και 75% με στοιχεία του 2015. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η Τουρκία επιδιώκει την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου, το οποίο βέβαια θα μετασχηματίσει και ολόκληρη την τουρκική οικονομία. Μια οικονομία η οποία μέχρι τώρα είναι προσανατολισμένη σταθερά στην αμυντική βιομηχανία και τα οφέλη της, που ωστόσο γρήγορα εξατμίζονται, εκτός και αν πρωταγωνιστήσει σε παγκόσμιο πόλεμο. Η τουρκική στόχευση να βρίσκεται το 2023 στις 10 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου περνάει και μέσα από την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου. Η εκτιμώμενη τεράστια μείωση της ανάγκης της Τουρκίας για εισαγωγή ενέργειας και αντιθέτως, η δυνατότητα εσωτερικής χρήσης και περαιτέρω εξαγωγής ενέργειας αναμένεται ότι θα θωρακίσει την τουρκική οικονομία. Γι’ αυτό σχεδιάζει να έχει το 2023 πυρηνική ικανότητα 4,8 GWe. Το Ακκούγιου προγραμματίζεται να λειτουργεί με 4 μονάδες ικανότητας 1200 MWe. Μακροπρόθεσμα αναμένεται οι θυγατρικές της ROSATOM να αναλάβουν το 51% της ιδιοκτησίας και η κοινοπραξία 3 τουρκικών εταιρειών το 49%. Στην επίσκεψη του Ρώσου προέδρου στις 3/4/2018 θα τεθεί ο θεμέλιος λίθος του έργου.
Φυσικά, το βλέμμα της Τουρκίας είναι στραμμένο και στην ευκαιρία που έτσι θα αποκτήσει να μετατραπεί σε χώρα που θα έχει πυρηνικά, όπως είναι το Πακιστάν, η Ρωσία, το Ιράν, η Γαλλία κ.λπ. Και αυτή η προοπτική εμβάλλει σε προβληματισμό και ανησυχία πολλές ισχυρές χώρες – μεταξύ των οποίων και τη σύμμαχο Ρωσία – με αποτέλεσμα να καθίσταται αβέβαια.
Η Τουρκία από το 1945 και εντεύθεν αποτελούσε τη νοητή γραμμή σύγκρουσης Δύσης – Ρωσίας, ήτοι το πεδίο των επιχειρήσεων σε περίπτωση που οι δύο αντίπαλοι του Ψυχρού Πολέμου οδηγούνταν σε θερμό πόλεμο. Η χρησιμότητά της αυτή την είχε καταστήσει στρατηγικό σύμμαχο της Δύσης, η οποία ουδέποτε ήθελε στην πραγματικότητα την ουσιαστική ενδυνάμωση της Τουρκίας ώστε η τελευταία να μην είναι ικανή να αυτονομηθεί. Εξέλιξη που παρακολουθούμε αυτόν τον καιρό να παίρνει σάρκα και οστά. Η κατάρρευση της πολυπόθητης και δύσκολης ισορροπίας δυνάμεων οδηγεί εξάλλου σε ανισότητα. Άλλες χώρες ακμάζουν και άλλες παρακμάζουν. Την παρούσα στιγμή η Τουρκία έχει σπάσει την αλυσίδα της ισορροπίας δυνάμεων και αυτονομείται από τους παλιούς πάτρωνές της. Αυτομάτως ο υπαρκτός κίνδυνος είναι να στραφεί και εναντίον τους. Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος για τον οποίον η Ουάσιγκτον δεν βλέπει με καλό μάτι τις πρόσφατες κινήσεις της Άγκυρας.
Σε επόμενο κείμενο θα εξετάσουμε τον τρόπο που η κατασκευή του ANES θα επιδράσει στις διμερείς σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία και ποια θα πρέπει να είναι η – ανύπαρκτη μέχρι στιγμής για το θέμα – στάση της πατρίδας μας.
Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά τις 3 Απριλίου 2018
Παναγιώτης Μπαλακτάρης
5/9/2019
3β
Τουρκία: Τρομακτικές βλέψεις Ερντογάν για την απόκτηση πυρηνικών όπλων. «Μας λένε ότι δεν μπορούμε να έχουμε. Αυτό, δεν το δέχομαι».
Ο πρόεδρος της Τουρκίας θεωρεί απαράδεκτο το γεγονός ότι οι χώρες που διαθέτουν πυρηνικά όπλα απαγορεύουν στην Αγκυρα να τα αποκτήσει και η ίδια, εκφράζοντας εμμέσως πλην σαφώς την επιθυμία του για δημιουργία δικού του πυρηνικού οπλοστασίου.
«Ορισμένες χώρες έχουν πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές, όχι έναν ή δύο. Αλλά (λένε σε εμάς) ότι δεν μπορούμε να τους έχουμε. Αυτό, δεν το δέχομαι», είπε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μιλώντας σε μέλη του κυβερνώντος κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) στη Σεβάστεια (Σίβας). «Δεν υπάρχει καμία ανεπτυγμένη χώρα στον κόσμο που να μην τα έχει», ισχυρίστηκε ο Τούρκος πρόεδρος. Στην πραγματικότητα, πολλές αναπτυγμένες χώρες δεν διαθέτουν πυρηνικά όπλα.
President Erdoğan: Developed Countries Have Nuclear Missiles,
but I'm Not Supposed to Have Them?
Η Τουρκία υπέγραψε το 1980 τη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Oπλων ενώ το 1996 υπέγραψε και τη Συνθήκη για την Πλήρη Απαγόρευση των Πυρηνικών Δοκιμών, που απαγορεύει τις πυρηνικές δοκιμές για οποιονδήποτε λόγο. Ο Ερντογάν άφησε να εννοηθεί ότι η χώρα του δικαιούται την ίδια προστασία που έχει και το Ισραήλ. «Εχουμε εδώ κοντά το Ισραήλ, είμαστε σχεδόν γείτονες. Φοβίζουν (σ.σ. οι Ισραηλινοί τις άλλες χώρες) κατέχοντάς τα. Κανείς δεν μπορεί να τους αγγίξει», είπε.
Ο Τούρκος πρόεδρος αναφέρθηκε επίσης σε μια από τις επισκέψεις του σε έναν «πρώην ηγέτη» που επιδίωξε να αποκτήσει τόσους πυρηνικούς πυραύλους όσους έχουν οι ΗΠΑ και η Ρωσία. «Δεν πρόκειται να αποκαλύψω το όνομα», αυτού του ηγέτη που τότε ήταν πρόεδρος της χώρας του, συνέχισε. «Ο ηγέτης είπε, έχουμε περίπου 7.500 πυρηνικές κεφαλές. Η Ρωσία και οι ΗΠΑ έχουν περίπου 12.000-15.000 πυραύλους. Θα κατασκευάσουμε κι άλλους. Θα ανταγωνίζονται για να κατασκευάσουν περισσότερες πυρηνικές κεφαλές», κατέληξε.
Πηγή: ΑΠΕ
5/9/2019
3γ.
Η Τουρκία επιθυμεί να γίνει πυρηνική δύναμη;
Η απομάκρυνση από τη Δύση ουσιαστικά βγάζει κάθε δικλείδα αποτροπής για την Τουρκία στο να αποκτήσει πυρηνικό εξοπλισμό.
Όλες οι ενδείξεις δείχνουν πώς η Τουρκία βρίσκεται καθ’οδόν προς κτήση πυρηνικών όπλων. Φυσικά δεν προκαλεί έκπληξη αυτή η παρατήρηση, καθώς είναι αρκετοί αυτοί που είχαν το έχουν προβλέψει με βάση δεδομένα από το 2015 κιόλας. Ενδεικτική ήταν τότε η αναφορά του Carnegie Group:
A fractured relationship with NATO could change Turkey’s interest in nuclear weapons. The only scenario in which Turkey might contemplate seeking its own nuclear deterrent would be in the unlikely case that its security relationship with NATO and the United States collapses, forcing the country to fend for itself. Μετάφραση: Μια κατακερματισμένη σχέση με το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να αλλάξει το ενδιαφέρον της Τουρκίας για πυρηνικά όπλα. Το μόνο σενάριο στο οποίο η Τουρκία θα μπορούσε να εξετάσει το ενδεχόμενο να επιδιώξει το δικό της πυρηνικό αποτρεπτικό οπλοστάσιο, θα ήταν στην απίθανη περίπτωση που θα καταρρεύσει η σχέση ασφαλείας με το ΝΑΤΟ και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αναγκάζοντας τη χώρα να φροντίσει για τον εαυτό της.
Έχει σημασία επίσης να δούμε και μερικά ακόμα σημεία αναφοράς, που σίγουρα μεμονωμένα δεν δείχνουν κάτι σημαντικό, όμως αν τοποθετηθούν μαζί συνθέτουν ένα πάζλ που μπορεί να προβληματίσει στο πώς η Τουρκία ίσως είναι πιο κοντά από ποτέ στο να αποκτήσει πυρηνικά όπλα τακτικής μορφής.
Η απομάκρυνση από τη Δύση, όπως αναφέρει το παραπάνω έγγραφο, ουσιαστικά βγάζει κάθε δικλείδα αποτροπής για την Τουρκία στο να αποκτήσει πυρηνικό εξοπλισμό. Η Ε.Ε. και η σχέση της κυβέρνησης του Ερντογάν με τη Δύση γενικότερα έχει μειωθεί. Η Τουρκία νιώθοντας απομονωμένη ίσως αναθεωρήσει το δόγμα ισορροπιών που αντιμετωπίζει, ειδικά με το ενεργειακό στο Αιγαίο να βαίνει εις βάρος της. Μια κατοχή τακτικών πυρηνικών όπλων σίγουρα αλλάζει τη δυναμική και, ανά περιπτώσεις, επιβάλλει κάποιες επιθυμίες ως διαταγές από πλευράς Τουρκίας. Ένα κατάλληλο παράδειγμα για αυτό είναι οι πρόσφατες κόντρες των ΗΠΑ με την Β. Κορέα, όπου το πυρηνικό οπλοστάσιο της δεύτερης αποδείχτηκε παράγοντας πολλαπλασιαστικής ισχύος σε συνομιλίες που έγιναν με τις ΗΠΑ.
Το δεύτερο σημείο αναφοράς είναι η επίσπευση της κατασκευής πυρηνικών εργοστασίων παραγωγής ενέργειας από την ROSATOM. Σε πρώτο επίπεδο φυσικά αυτό δεν παραβαίνει κανένα κανονισμό ή διεθνή νομοθεσία/συνθήκη, όμως εκείνο που κάνει εντύπωση είναι το κόστος. Το μέσο κόστος για ένα τέτοιο εργοστάσιο υπολογίζεται στα 2-6 δις δολάρια σύμφωνα με ειδικούς. Στην Τουρκία όμως, τα δύο εργοστάσια που έχουν συμφωνηθεί να κατασκευαστούν, ήδη βλέπουν το κόστος στα 20 δις δολάρια (!!!) που προφανώς δημιουργεί ερωτήματα όσο αφορά τί προβλέπει αυτό το υπέρογκο κόστος ως παροχή και παράδοση υπηρεσιών από την ROSATOM προς την Τουρκία.
Σε όλο αυτό σημασία έχει και η δήλωση του Τούρκου δημοσιογράφου Abdullah Bozkurt πώς ο μεγάλος πόθος του Ερντογάν είναι η μετατροπή της Τουρκίας σε πυρηνική δύναμη, ενώ είχε ήδη προδιαγράψει από το 2017 πώς με συναντήσεις που είχαν γίνει μεταξύ Τουρκίας, Κίνας και Ρωσίας, ο Ερντογάν είχε ήδη δηλώσει την πρόθεση του να απομακρυνθεί από τη συμμαχία του ΝΑΤΟ.
Φυσικά, έχει και συνέχεια, καθώς τον Μάρτιο του 2018 ο Ερντογάν δεσμεύθηκε με δημόσια δήλωση του να αποκτήσει προηγμένο στρατιωτικό υλικό, συμπεριλαμβανομένων πυρηνικών πυραύλων, συγκρίνοντας τις στρατιωτικές ικανότητες της Τουρκίας με εκείνες των ΗΠΑ, λέγοντας ότι η Τουρκία έχει τον Θεό από την πλευρά της και ότι ο λαός του προχωράει σε μαρτύριο, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς.
Όλα αυτά προφανώς είναι κάποια στοιχεία που δείχνουν πρόθεση. Πόσο κοντά όμως είναι πραγματικά η Τουρκία σε ένα πιθανό πρόγραμμα ανάπτυξης τακτικών πυρηνικών όπλων;
Εδώ πρέπει να γίνει μια σύντομη ανασκόπηση στο παρελθόν.
Η Τουρκία συμμετείχε στις δραστηριότητες του Πακιστανού λαθρέμπορου πυρηνικών όπλων Abdul Qadeer Khan, ο οποίος μεταξύ 1987 και 2002 πούλησε χιλιάδες φυγοκεντρικές μηχανές στο Ιράν, τη Βόρεια Κορέα και τη Λιβύη. Τα ηλεκτρονικά των φυγόκεντρων μηχανών προέρχονταν από την Τουρκία. Ο Khan είχε σκεφτεί ακόμη και να μετακινήσει όλη την παράνομη παραγωγική του ικανότητα των φυγόκεντρων μηχανών στην Τουρκία. Το 1998, ο Πακιστανός πρωθυπουργός Nawaz Sharif προσέφερε στην Τουρκία μια «πυρηνική συνεργασία» για πυρηνική έρευνα. Επιπλέον, εξακολουθεί να υπάρχει μια στρατηγική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών, η οποία χρονολογείται από την υποστήριξη της Τουρκίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Πακιστάν. Τότε, πολλά φορτία υλικών, τα οποία το Πακιστάν δεν μπορούσε να αποκτήσει νόμιμα μεταφέρθηκαν μέσω της Τουρκίας στο Πακιστάν.
Με αυτό ως δεδομένο, δεν αποτελεί έκπληξη όταν οι υπηρεσίες πληροφοριών της Γερμανίας και της Βρετανίας αναφέρουν ότι μέχρι σήμερα υπάρχει ενεργή επιστημονική τεχνογνωσία του τομέα ως ανταλλαγή μεταξύ των δύο χωρών. Πόσο μάλλον να υπάρχουν ακόμα και σήμερα φυγόκεντρες μηχανές σε κάποια εγκατάσταση της Τουρκίας που δεν έχει αποκαλυφθεί διότι δεν έχει ενεργοποιηθεί. Μια δραστηριότητα που εύκολα μπορεί να ξεκινήσει με την εκκίνηση παραγωγής από πυρηνικό εργοστάσιο (βλ. εμπλουτισμό ουρανίου για υλικά ράβδων).
Οι φυγόκεντρες μηχανές της Τουρκίας ίσως είναι κατά πολλούς προϊόντα λαθραίας συναλλαγής στα μέσα του 2003, όπου μια αποστολή τέτοιων εξαρτημάτων και εργαλείων που προορίζονταν για τη Λιβύη «εξαφανίστηκε» κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού από τη Μαλαισία μέσω του Ντουμπάι στην Τρίπολη. Είχε παραγγελθεί – και πιθανώς είχε προπληρωθεί – από τον Καντάφι, ως μέρος μιας μεγάλης συμφωνίας για 10.000 φυγόκεντρες μηχανές καθώς και σχέδια (blueprint) για κατασκευή πυρηνικών όπλων, τα οποία προορίζονταν να μετατρέψουν τη Λιβύη σε πυρηνική δύναμη. Μέχρι και σήμερα δεν έχουν ανακτηθεί σύμφωνα με την ΙΑΕΑ και ουδείς γνωρίζει ακριβώς τί έχουν γίνει. Μόνο ότι στο ταξίδι τους είχαν ως ενδιάμεσο και την Τουρκία.
Tρίτο σημείο αναφοράς είναι η μετάδοση πληροφοριών από υπηρεσίες της Μοσάντ προς την Ελληνική κυβέρνηση. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Netanyahu ενημέρωσε τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου στις 15 Μαρτίου 2010 ότι η Τουρκία θα μπορούσε να γίνει πυρηνική δύναμη όποτε θελήσει. Μια πληροφορία που δεν δίνεται ποτέ ελαφριά τη καρδία.
Τέταρτο σημείο αναφοράς είναι η δυνατότητα της Τουρκίας να εκτοξεύσει μέσου βεληνεκούς πυραύλους με ικανότητα μεταφοράς κεφαλής τακτικού επιπέδου. Το πρόγραμμα βαλλιστικών πυραύλων τύπου BORA θεωρείται ήδη επιτυχές και μάλιστα με δοκιμές να έχουν γίνει κατά στόχων σε Συρία και Ιράκ.
Σύμφωνα με την Yeni Safak :
«Ο εγχώριος τακτικός βαλλιστικός πυραύλος BORA της Τουρκίας έπληξε επιτυχώς τον στόχο του, αφού χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά εντός του πεδίου δράσης για την επιχείρηση Operation Claw κατά Κούρδων στο βόρειο Ιράκ. Ο πύραυλος Bora αναπτύχθηκε από την τουρκική αμυντική εταιρία ROKETSAN. η εξαγωγή του έκδοση ονομάζεται Khan. » (σ.σ. περίεργη σύμπτωση το όνομα του πυραύλου να μοιάζει με εκείνο του Πακιστανού λαθρέμπορου όπλων).
Πέμπτο σημείο αναφοράς είναι η εταιρία τουρκικών συμφερόντων S.I.A. Falcon International Group που της επιβλήθηκαν οικονομικά μέτρα και εμπάργκο από τις ΗΠΑ με άμεση απειλή μάλιστα και για παραπάνω μέτρα. Η εταιρία είχε πολλαπλές συναλλαγές με την Β. Κορέα σε θέματα εξοπλισμών και πολυτελών αγαθών. Το ενδιαφέρον εδώ είναι πώς υπήρξαν πολλές κινήσεις και μεταφορές υλικών για την Τουρκία με την σφραγίδα «ενεργειακών project» που είχαν ως αφετηρία την Β. Κορέα. Μια χώρα με σημαντικές οικονομικές δυσκολίες που δεν έχει κανένα πρόβλημα να πουλήσει τεχνογνωσία σε άλλες χώρες, όπως έχει δηλώσει ήδη πολλές φορές ο Κιμ Γιόνγκ Ούν.
Έκτο σημείο αναφοράς είναι μια είδηση που πέρασε σχετικά στα ψιλά γράμματα η οποία έχει όμως τη δική της ιδιαιτερότητα. Η αστυνομία στην επαρχία Bolu της βόρειας Τουρκίας κατέσχεσε ραδιενεργό στοιχείο Καλιφόρνιο αξίας 72 εκατομμυρίων δολαρίων, στοιχείο που χρησιμοποιείται σε πυρηνικά όπλα και αντιδραστήρες. Περίπου 18,1 γραμμάρια Καλιφόρνιου κατασχέθηκαν από τις Αρχές εκεί. Η ιδιαιτερότητα είναι πώς τέτοιο ραδιενεργό στοιχείο διαθέτουν αποκλειστικά μόνο οι ΗΠΑ και Ρωσία! Το πώς βρέθηκε λοιπόν στην Τουρκία διασχίζοντας αρκετές χώρες είναι ένα σημαντικό ερώτημα, όπως και αν τελικά αυτή είναι η συνολική ποσότητα ή είναι μέρος μόνο ενός φορτίου που κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει το σημείο προέλευσης του, άρα και να εξακριβώσει το ακριβές του μεγέθους/βάρους του.
Προφανώς τα παραπάνω είναι στοιχεία που λειτουργούν ως ενδείξεις και δεν μπορούν να αποδείξουν αν η Τουρκία ήδη διαθέτει ή είναι στην διαδικασία ανάπτυξης πυρηνικού οπλοστασίου. Όμως στο νόμο των μαθηματικών οι πολλαπλές ενδείξεις που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα δημιουργούν και αξίωμα. Μ’ αυτό ως σκεπτικό δεν μπορεί κανείς να νιώθει σίγουρος πώς μια Τουρκία που δείχνει πρόθεση στο να κυριαρχήσει ως περιφερειακή δύναμη δεν θα προχωρήσει σε μια ανάπτυξη πυρηνικού οπλοστασίου, όταν μάλιστα ήδη θα διαθέτει τεχνογνωσία και υλικά γι’ αυτό.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Ερντογάν κατά του Ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανάχιου πώς «τα πυρηνικά του Ισραήλ ενδεχομένως να μην παίζουν τον ρόλο που πιστεύουν στο άμεσο μέλλον» είναι μια σοβαρή ένδειξη πρόθεσης για τα παραπάνω.
Ο προβληματισμός βέβαια είναι στο πώς αυτό μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες για τη δική μας χώρα. Επειδή είναι θεώρημα το παραπάνω με σοβαρές ενδείξεις, μπορεί να τεθεί μόνο σύνολο ερωτήσεων παρά μια σειρά δράσεων, καθώς δεν υπάρχει και αλληλουχία δεδομένων για κάτι τέτοιο.
Οπότε τα ερωτήματα είναι τα εξής.
Το θέμα των πυρηνικών, δυστυχώς διαχρονικά, έχει αντιμετωπιστεί φοβερά επιπόλαια από τη χώρα μας, καθώς μπορεί να μην ήθελε ποτέ να τα αποκτήσει, αλλά σίγουρα αυτό δεν θα έπρεπε να αποτελεί τροχοπέδη σκέψης στην δημιουργία στρατηγικής αποτροπής και άμυνας κατά όποιας χώρας θα ήταν εχθρός μας και θα είχε την δυνατότητα χρήσης τέτοιου οπλοστασίου. Δυστυχώς, αυτή η οπτική επικρατεί ακόμα και σήμερα, αφού για κάποιο λόγο τόσο η στρατιωτική όσο και η πολιτική ηγεσία βλέπουν το ζήτημα των πυρηνικών ως taboo και αρνούνται ακόμα και να αποδεχτούν πώς υπάρχουν χώρες στην ευρύτερη περιοχή μας, που αποζητούν την κτήση τους ως μοχλό ισχύος και πίεσης προς άλλους. Μια τακτική που ενδεχομένως να μας φέρει σε δύσκολη θέση πολύ πιο νωρίς από όσο πιστεύουμε, καθώς παριστάνουμε την στρουθοκάμηλο σε μια περιοχή που απέχει πολύ πλέον από την «καθαρή ζώνη από πυρηνικά» που ευαγγελίζονταν οι χώρες της Ευρασίας την δεκαετία του 1970.
Πηγές:
https://www.researchgate.net/publication/329702753_Nuclear_Latency_The_Turkish_Case
https://www.israelhayom.com/2019/07/07/nuclear-weapon-material-worth-72m-seized-in-a-car-in-turkey/
https://www.nytimes.com/2018/10/04/world/asia/us-sanctions-turkey-north-korea.html
http://www.hurriyetdailynews.com/rosatom-seeks-partners-for-stake-in-akkuyu-plant-141716
https://www.express.co.uk/news/world/838694/Turkey-atomic-bomb-Recep-Tayyip-Erdo-an-nuclear-weapon-fears
https://nationalinterest.org/blog/buzz/war-talk-turkey-has-fired-ballistic-missiles-iraq-66862
http://siafalcon.com/falcondefence/
https://dergipark.org.tr/download/article-file/19309
https://nationalinterest.org/feature/turkey-secretly-working-nuclear-weapons-13898?page=0%2C1
https://www.turkishminute.com/2018/07/18/opinion-erdogan-inching-closer-to-going-nuclear/
Πρώτη δημοσίευση στο ''Geopolitics and Daily News''
Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας - IISCA Sec Group
https://www.huffingtonpost.gr/entry/e-toerkia-epithemei-na-yinei-perenike-dename_gr_5d5f2d8ce4b02cc97c8b34d0?utm_hp_ref=gr-homepage&fbclid=IwAR1JvdJRj-1ikwH3RTjN4mLBeVWy7zCA9MW1etne5zYolT8fgaqeAuIyDGM
28/8/2019
4.
Η στρατιωτική “ερμηνεία” του πλήρους χάρτη
της “Γαλάζιας Πατρίδας”.
Παριστάμενος στην τελετή απονομής πτυχίων στους αποφοίτους όλων των Κλάδων, της Σχολής Εθνικής Αμύνης, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 31 Αυγούστου στις εγκαταστάσεις της Ναυτικής Ακαδημίας (αντίστοιχη της δικής μας Σχολής Ναυτικών Δοκίμων) στην Τούζλα, ο πρόεδρος Ερντογάν υπέγραψε στο βιβλίο επισκεπτών της δεύτερης. Ήταν φυσικό το ενδιαφέρον να επικεντρωθεί στον πίνακα – χάρτη που κοσμεί πλέον τον τοίχο της Ακαδημίας στο συγκεκριμένο σημείο, με σκοπό ασφαλώς την προβολή και διαρκή υπενθύμιση, όχι μόνο στους Τούρκους επισήμους αλλά και τους ξένους σπουδαστές (από τους 325 αποφοίτους, οι 101 ήταν ξένοι από 16 χώρες) και υψηλούς επισκέπτες.
Ο χάρτης που απεικονίζει την εκτάσεως 462.000 τ. χλμ. θαλάσσια περιοχή που κυκλώνει την Τουρκία και αποκαλείται πλέον “Γαλάζια Πατρίδα”, προβάλει μια τεράστια την οποία πλέον η Τουρκία θεωρεί περίπου ως χώρο εθνικής κυριαρχίας. Πρόκειται για την τουρκική εκδοχή της “Μεγάλης Ιδέας” εις βάρος του Ελληνισμού, που ενώ μέχρι τώρα διάφοροι χάρτες εμφάνιζαν την διεκδικούμενη ΑΟΖ στην θαλάσσια περιοχή από Κρήτη μέχρι Κύπρο, εκτάσεως 153.900 τ. χλμ., στον χάρτη που κοσμεί την Ναυτική Ακαδημία, περιλαμβάνεται και τμήμα του Αιγαίου.
Η εξέλιξη δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση, εάν ληφθεί υπ’ όψιν ότι αμέσως μετά την κρίση των Ιμίων, τον Μάιο του 1996, σε έκδοση του τουρκικού Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων καταγράφηκε για πρώτη φορά η επεξεργασμένη στρατηγική αμφισβητήσεως της ελληνικής κυριαρχίας σε συγκεκριμένα νησιωτικά εδάφη του Αιγαίου. Η στρατηγική αυτή που κατέστη επίσημο δόγμα εξωτερικής πολιτικής, αποτελεί προϊόν επεξεργασίας της τουρκικής Σχολής Εθνικής Αμύνης, βάσει εισηγήσεων ναυάρχων. Σε αυτή, περιλαμβάνεται αναλυτικός κατάλογος 156 νησιών, νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο, των οποίων η κυριαρχία δεν έχει καθορισθεί (κατά την τουρκική άποψη) από διεθνείς συμφωνίες ή διμερείς συνθήκες με την Ελλάδα.
Ο νέος χάρτης της “Γαλάζιας Πατρίδας” στην Ναυτική Ακαδημία, περιλαμβάνει ακριβώς τις περιοχές εκείνες στο Αιγαίο όπου υπάρχουν οι 156 νήσοι, νησίδες και βραχονησίδες που καθόρισε η τουρκική Σχολή Εθνικής Αμύνης το 1996. Η συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή, δεν ταυτίζεται απολύτως με την περιοχή του FIR Αθηνών στην οποία η Τουρκία διεκδικεί έλεγχο, ούτε με την περιοχή που η ίδια υποστηρίζει ότι έχει δικαιοδοσία για Έρευνα & Διάσωση.
Μπορεί ο χάρτης να έχει συμβολική σημασία αλλά σε στρατιωτικό επίπεδο, η απλούστερη ερμηνεία που μπορεί να γίνει είναι ότι οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν καταρτίσει σχέδια ειδικώς για την περίπτωση των ζωνών στις οποίες εντοπίζονται οι 156 διεκδικούμενες νήσοι, νησίδες και βραχονησίδες. Σχέδια στα οποία προφανώς θα καταφύγει η τουρκική κυβέρνηση όταν αυτή κρίνει ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να προκαλέσει μια κατάσταση εντάσεως – κρίσεως με υπολογισμένη χρήση στρατιωτικής ισχύος.
Η πρόβλεψη και αντιμετώπιση αυτών των ειδικών σχεδίων, συνιστά μείζονα πρόκληση από πλευράς επιτελικού σχεδιασμού των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ώστε να μην αιφνιδιασθούν από απρόσμενες καταστάσεις, λόγω του ενισχυμένου ενδεχομένου της συλλήψεως ανορθόδοξης ιδέας ενεργείας από πλευράς εχθρού. Το ενδεχόμενο αυτό και η ειδική φύση της ελληνικής ανταποκρίσεως σε μια τέτοια περίπτωση, προσεγγίζονται σε σχετικό άρθρο στο προσεχές τεύχος του ΔΟΥΡΕΙΟΥ ΙΠΠΟΥ που κυκλοφορεί τις επόμενες ημέρες.
Σάββας Δ. Βλάσσης
https://doureios.com/i-stratiotiki-erminia-tou-plirous-harti-tis-galazias-patridas/?fbclid=IwAR1eDM-5rKa_uQmuJub8jTcWoFofA_DFtX711u4nuYGfDtiqABmqrQzYb80
2/9/2019
5.
Αυτή είναι η διαχρονική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας
έναντι της Ελλάδας.
Στις 27 Αυγούστου 2019, σε μία μόνον ημέρα, είχαμε 19 εικονικές αερομαχίες πάνω από το Αιγαίο. Ο αριθμός είναι εξαιρετικά υψηλός ακόμη και για τον εναέριο χώρο «κόσκινο» του Αιγαίου (δεν περιποιεί τιμή στη χώρα μας ο όρος «κόσκινο», αλλά δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε εάν θέλουμε να την αντιμετωπίσουμε). Επίσης, μέσα στον Αύγουστο είχαμε 11 υπερπτήσεις στα ελληνικά νησιά, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας. Την αντίστοιχη περίοδο πέρυσι είχαμε δύο υπερπτήσεις. Μπορεί να είναι για δευτερόλεπτα, αλλά δεν παύουν να είναι υπερπτήσεις χερσαίων εδαφών. Τέλος, στις 29 Αυγούστου 2019 είχαμε 550 αφίξεις προσφύγων και μεταναστών στα ανατολικά νησιά του Αιγαίου. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο αριθμό αφίξεων σε μία μόνον ημέρα από τον Μάρτιο του 2016, οπότε το ανακοινωθέν Ε.Ε. – Τουρκίας κόπασε τις ροές.
Ολα αυτά μπορούν να θεωρηθούν το προανάκρουσμα της εντάσεως, στην οποία θα περάσουν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις με το τέλος του καλοκαιριού και συνακόλουθα της τουριστικής περιόδου.
Τους επόμενους μήνες θα βρούμε μπροστά μας το σύνολο των τουρκικών διεκδικήσεων, όπως διατυπώθηκαν κατά καιρούς μετά το 1974. Δεν παίζει ρόλο εάν τις διεκδικήσεις πρωτοέθεσαν οι κεμαλικοί ή ο Ερντογάν. Στην Τουρκία, οι διεκδικήσεις μετατρέπονται αργά ή γρήγορα σε εθνικά ταμπού. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον Τούρκο πολιτικό να διαφοροποιηθεί από την εθνική γραμμή, να ελιχθεί και να βρει λύση επί τη βάσει των συμφερόντων και των πραγματικών ωφελειών που θα απεκόμιζε η χώρα του και όχι επί τη βάσει εθνικιστικών και άκαμπτων ιδεολογημάτων.
Ετσι οι διεκδικήσεις καταλήγουν να στηρίζονται απ’ όλο το πολιτικό σύστημα της γείτονος χώρας, ασχέτως ιδεολογίας. Υπ’ αυτή την έννοια, η πολιτική της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος είναι κρατική πολιτική. Σε αυτό συμβάλλει και το γεγονός ότι, παρά τις διαφορές τους, όλες οι πολιτικές ομάδες της Τουρκίας λειτουργούν με αίσθηση του αυτοκρατορικού παρελθόντος της χώρας τους.
Συνήθως, όταν μιλάμε για τις διεκδικήσεις, αναφερόμαστε στις συγκεκριμένες αμφισβητήσεις. Υπάρχει, όμως, συγκεκριμένο ιδεολογικό υπόβαθρο της Τουρκίας για τις σχέσεις με την Ελλάδα που θα μπορούσε να συνοψισθεί ως εξής:
1. Στο Αιγαίο η ελληνική πλευρά προχώρησε σταδιακά από το 1931 και εντεύθεν σε διατάραξη της ισορροπίας μεταξύ των δύο χωρών που είχε κατοχυρωθεί με τη Συνθήκη της Λωζάννης.
2. Λόγω της ελληνικής στάσεως στο Αιγαίο, σωρεύθηκαν πολλές διαφορές μεταξύ των δύο χωρών. Η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, που αποδέχεται η ελληνική πλευρά, είναι μόνον μία από τις πολλές διαφορές.
3. Οι διαφορές είναι κυρίως πολιτικές, οι οποίες πιθανόν να εμπεριέχουν και νομικές πτυχές. Η λύση, όμως, θα πρέπει να είναι πολιτική. Για αυτόν τον λόγο η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων θα αποτελέσει αιτία πολέμου. Η Ελλάδα επιδιώκει με νομικά μέσα να δώσει λύση σε ένα πολιτικό πρόβλημα.
4. Για τους λόγους αυτούς δεν χωρεί μεμονωμένη αντιμετώπιση του καθενός από τα προβλήματα του Αιγαίου χωριστά. Πρέπει να υπάρξει «συνολική συμφωνία» (package deal) για όλα τα θέματα. Η συνολική συμφωνία θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν αφενός τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στην περιοχή και αφετέρου το γεγονός ότι οι γεωγραφικές συνθήκες του Αιγαίου είναι μοναδικές σε όλο τον κόσμο. Επομένως, στο Αιγαίο δεν μπορούν να ισχύσουν κανόνες ή λύσεις που εφαρμόσθηκαν σε άλλες περιοχές.
5. Στην Ανατολική Μεσόγειο καταβάλλεται προσπάθεια του ελληνικού παράγοντα (Ελλάδα – Κύπρος) να περιορίσει την Τουρκία σε μια στενή ζώνη κατά μήκος των τουρκικών ακτών. Αυτή πρέπει να ανατραπεί με έννοιες όπως αυτή της γαλάζιας πατρίδας, που καταλαμβάνει το ήμισυ της Ανατολικής Μεσογείου.
6. Το Κυπριακό έχει λυθεί από το 1974. Μοναδικός λόγος συζητήσεως με την ελληνική πλευρά είναι η διανομή των υδρογονανθράκων που ανακαλύπτονται νοτίως του νησιού. Αλλιώς η Τουρκία κινδυνεύει να χάσει την ηγεμονική θέση που έχει στις προτάσεις για επίλυση του Κυπριακού.
7. Στη Θράκη κατοικεί τουρκική (ή τουρκο-μουσουλμανική) μειονότητα, που καταπιέζεται συστηματικά από το ελληνικό κράτος. Παράλληλα, η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη μειονότητας στα Δωδεκάνησα.
Η Τουρκία γειτνιάζει μέσω χερσαίων συνόρων με ασταθείς περιοχές. Κινδυνεύει να δει τις γειτονικές της κρίσεις να μεταφέρονται εντός των συνόρων της και να την καθιστούν και εκείνη τμήμα του προβλήματος. Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε, όμως. Οι υπαρκτές απειλές στα νοτιοανατολικά της σύνορα δεν είναι –προς το παρόν– ικανές να ανατρέψουν τις προαναφερόμενες αντιλήψεις της για τα ελληνοτουρκικά.
Άγγελος Μ. Συρίγος,
βουλευτής Α΄ Αθηνών με τη Ν. Δ., αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
https://www.defence-point.gr/news/ayti-einai-i-diachroniki-exoteriki-politiki-tis-toyrkias-enanti-tis-elladas?fbclid=IwAR3VobarWOeTUGYYNGfAwHSnng2nJZBm5MUME7Udc9ke-X7-pCfSM-5SFxw
4/9/2019
5.
Η συμπλεγματική εμμονή της Τουρκικής κοινωνίας
και η δραματική κρίση ταυτότητας των Ελλήνων “αναλυτών”.
Τα διαδραματιζόμενα στο εσωτερικό της Τουρκίας, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με την προϋπόθεση όμως ότι θα «διαβαστούν» σωστά από την Ελληνική πλευρά η οποία περιέργως πως, συνηθίζει να επιμένει πεισματικά σε λαθεμένες και μεροληπτικές αναγνώσεις…
Πολιτικό μέτωπο…
Το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο στην Τουρκία ΔΕΝ είναι αρραγές. Ουδέποτε ήταν επί της ουσίας. Αλλά αυτήν την φορά -για πρώτη ίσως φορά- κατά την διάρκεια της Ερντογανικής παντοδυναμίας, αυτή η ρήξη καθίσταται εμφανής και επομένως ουδείς δικαιούται να την προσπεράσει.
Είναι κυρίως οι αφανείς πρωταγωνιστές που εν δυνάμει θα μπορούσαν να αιφνιδιάσουν τους πάντες και να πρωτοστατήσουν σε καταλυτικές ανατροπές του σκηνικού, με προεξάρχοντα σε αυτήν την δυναμική λίστα, τον νυν Υπουργό Άμυνας της Τουρκίας τον κ. Χουλουσί Ακάρ.
Καθοριστικό στοιχείο στην αξιολόγηση αυτών των εκδηλωμένων και εν δυνάμει πολιτικών διαφοροποιήσεων, δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά και μόνο η στάση που τηρούν ή που πρόκειται να τηρήσουν απέναντι στον Ερντογάν, ΑΛΛΑ το κυρίαρχο σύστημα αντιλήψεων από το οποίο εμφορούνται τα κοινωνικά τμήματα που τους στηρίζουν, όπως επίσης και τα παράλληλα πολιτικά δεκανίκια που έχουν εκδηλώσει ήδη ή πρόκειται να εκδηλώσουν στο μέλλον την διάθεση για πολιτική στήριξη.
Και δεν αναφερόμαστε μονάχα στις γνωστές αποκρουστικές θέσεις τόσο του κ. Ντεβλέτ Μπαχτσελί των «Γκρίζων Λύκων» που ενδέχεται να διολισθήσει ως αντιερντογανικό δεκανίκι, ή της κ. Μεράλ Ακσενέρ του «Καλού Κόμματος» η οποία συμπεριφέρεται ως αντιερντογανικό δεκανί έτσι κι αλλιώς.
Αναφερόμαστε κυρίως στο γεγονός ότι η ίδια η Τουρκική κοινωνία εν συνόλω, δείχνει να γοητεύεται από την ακραία ρητορική, την ακραία ατζέντα, και την επιθετικά αναθεωρητική αντίληψη μέσα από την οποία πιστεύει πως υπηρετείται αποτελεσματικά η διαχρονική συμπλεγματική εμμονή που προσβλέπει στην ισχυροποίηση ενός μεγάλου “Τουρκικού Έθνους”.
Από αυτήν την άποψη, θα πρέπει να συμφωνήσουμε, πως η όποια πολιτειακή αλλαγή στην Τουρκία, όχι μόνο δεν είναι δεδομένο πως θα κινηθεί σε θετική κατεύθυνση ικανή να αποδομήσει τις «πειρατικές» της διαθέσεις στην περιοχή, αντιθέτως είναι πάρα πολύ πιθανό να συρθεί σε ακόμη πιο ακραίες αντιλήψεις, με την επιπρόσθετη αβάντα του διεθνούς παράγοντα (μηδέ των συμμάχων μας εξαιρουμένων).
Δημοσκοπήσεις…
Βρίσκονται σε εξέλιξη και καταγράφουν ΠΤΩΣΗ της δημοτικότητας του Ερντογάν για την οποία υπάρχει μια βεβιασμένη τάση πανηγυρισμών από Έλληνες αναλυτές και μιντιακά συγκροτήματα. Οι πανηγυρισμοί γίνονται ξέφρενοι, από την στιγμή που αυτή η πτώση της δημοτικότητας, ξεπερνά τις 10 ποσοστιαίες μονάδες, με αποτέλεσμα τον Ερντογάν και το έργο του να αποδέχεται «μόνο» το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 44% των πολιτών, το οποίο βεβαίως είναι μικρότερο από το 53,1% του περασμένου έτους.
Είναι αφελείς αυτοί οι πανηγυρισμοί, και το λέμε έχοντας πλήρη συνείδηση της βαρύτητας της λέξης. Και είναι αφελείς…
Η Τουρκική κοινωνία διψά γι’ αποτελέσματα που να τονώνουν τις μαξιμαλιστικές προσδοκίες που της καλλιέργησαν και ΔΕΝ απορρίπτει γενικά και αόριστα κανέναν.
Οι διεκδικητές πολιτικού ρόλου -εμφανείς ή όχι- γνωρίζουν καλά τις διαθέσεις της Τουρκικής κοινωνίας και ΟΥΔΕΙΣ υποσχέθηκε κάτι ηπιότερο που να αποκαθηλώνει την ατζέντα Ερντογάν.
Η συμβολή του Νταβούτογλου στην ενεργοποίηση των πυλών της κολάσεως, υπήρξε καταλυτική τις ημέρες της δόξας. Το ξεχάσαμε;;;
Ο σοσιαλιστής Ετσεβίτ μπουκάρισε στην Κύπρο. Το λησμονήσαμε;;;
Η κ. Ακσενέρ κράτησε συγκεκριμένη στάση στις εκλογές της Κωνσταντινούπολης. Μας διαφεύγει;;;
Κρίση ταυτότητας… Πρόβλημα θεμελιώδες…
Θεμελιώδες και κρίσιμο για την στάση των αναλυτών αλλά και των μιντιακών συγκροτημάτων που παράλληλα με την είδηση, αναπαράγουν αυθαίρετες και προβληματικές αξιολογήσεις.
Έχουν ενδιαφέρον τα διαδραματιζόμενα στην γειτονική Τουρκία; Φυσικά και έχουν. Οποιαδήποτε λεπτομέρεια έχει την χρησιμότητά της και προφανώς θα πρέπει να αποτελεί αντικείμενο επεξεργασίας στα πολιτικά και επιχειρησιακά επιτελεία της χώρας μας.
Διαφορετικά όμως προσεγγίζονται τα ζητήματα από την σκοπιά των απαιτήσεων της Εθνικής ασφάλειας και των αναγκαίων προσανατολισμών μιας μαχητικής εξωτερικής πολιτικής… Και εντελώς διαφορετικά τα αξιολογούν όσοι επιμένουν αμετανόητα να συμπεριφέρονται ως δεκανίκια της πολιτικής των ισχυρών στην διεθνή σκακιέρα.
Οι Αμερικανοί για παράδειγμα, έχουν κάθε λόγο ΚΑΙ να προσβλέπουν… ΚΑΙ ενδεχομένως να ενισχύουν ή ακόμη ΚΑΙ να χορογραφούν αρκετά απ’ όσα συμβαίνουν στην γείτονα, στο πλαίσιο της σταθερής επιδίωξής τους να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος που αφήνει στο διάβα της η αντιπαράθεση με τον Ερντογάν, στο περιβάλλον μιας ευρύτερης γεωγραφικής περιφέρειας που τελεί υπό γενικευμένη γεωπολιτική αναδιάταξη.
Από αυτήν την άποψη, οι μεταβολές στα πρόσωπα κρίνονται σημαντικές, έστω και αν στην πράξη δεν συνιστούν από μόνες τους ουσιώδεις μεταβολές στους συνολικότερους γεωστρατηγικούς προσανατολισμούς της χώρας.
Αυτό όμως για την χώρα μας, δεν αποτελεί από μόνο του ΟΥΤΕ ικανή αλλά ΟΥΤΕ και αναγκαία συνθήκη για αφελείς πανηγυρισμούς και υπερφίαλες μεγαλοστομίες.
Το αντίπαλο δέος, ΔΕΝ υφίσταται πλέον με τον τρόπο και την φυσιογνωμία που το γνωρίσαμε. Επομένως και οι στρατηγικές αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΡΩΣΙΑ, δεν έχουν πρόσημο κοινωνικοπολιτικό αλλά σχετίζονται με μια μεταμοντέρνα αντίληψη περί «σφαιρών επιρροής», και αυτό οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές το γνωρίζουν.
Το γνωρίζει βεβαίως και η Τουρκική πολιτικοστρατιωτική ελίτ που σε όποια εκδοχή της στο επίπεδο της εξουσίας, ΔΕΝ προτίθεται να καταστρέψει ότι οικοδόμησε το πέρασμα του Ερντογάν από αυτήν, διότι απλούστατα δεν μπορεί να αποποιηθεί τον ιστορικό γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας ως ισχυρή, (plus) περιφερειακή δύναμη στην νέα εποχή…
Δυστυχώς οι εμμονικοί αγαπούληδες που παραμένουν προσκολλημένοι στην ψευδαίσθηση της Αμερικανικής παντοκρατορίας και γνωμοδοτούν αυτόκλητα για λογαριασμό της, δεν λειτουργούν απλά αφελώς.
Συμπεριφέρονται πάνω απ’ όλα επικίνδυνα όσο επιμένουν να επενδύουν στο παιχνίδι των ψευδαισθήσεων, συμπαρασύροντας σε αυτήν την αδιέξοδη λογική και κυρίαρχες αντιλήψεις στο πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Και επειδή ισχύει το «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» εμείς θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε στους πάντες ότι…
Γι’ αυτό… Μικρότερα καλάθια κύριοι και περισσότερη περισυλλογή αφού τα όρια ανάμεσα στους πανηγυριστές και στους πανηγυρτζήδες είναι ασαφή και εύκολα προσπελάσιμα.
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
http://www.anixneuseis.gr/%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%bc%cf%80%ce%bb%ce%b5%ce%b3%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b5%ce%bc%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82/
5/9/2019
Από εδώ πέρασε ο τουρκικός όχλος. Κωνσταντινούπολη 1955.
Φωτογραφία αρχείου
6
Προβοκάτσιες το κατεξοχήν εργαλείο των Τούρκων.
Οι ενορχηστρωμένες προβοκάτσιες για τη νομή και διατήρηση της εξουσίας υπήρξαν, ανέκαθεν, το κατεξοχήν εργαλείο- ο τρόπος λειτουργίας (modus operandi)- του τουρκικού κράτους (δεβλέτ), τόσο στη διάρκεια της Οσμανλικής (Οθωμανικής) Χαλιφείας όσο και μετά το 1923.
Στο παρόν κείμενο θα ασχοληθώ συνοπτικά με κάποιες από τις πιο σημαντικές προβοκάτσιες των κεμαλιστών και των ισλαμιστών μετά το 1945. Και αφορμή δεν είναι μόνο η 64η επέτειος του προγκρόμ των Σεπτεμβριανών (5-6 Σεπτεμβρίου 1955) στην Κωνσταντινούπολη. Είναι και μια συναφής εκρηκτική αποκάλυψη που έκανε στις 23 Αυγούστου ο ισλαμιστής Αχμέτ Νταβούτογλου, πρώην ΥΠΕΞ, Πρωθυπουργός αλλά και υποτακτικός του Ταγίπ Ερντογάν («Μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες»), που αποτόλμησε πρόσφατα να αποστασιοποιηθεί, να επικρίνει τον Ερντογάν και το κόμμα του και να σκέφτεται να ιδρύσει το δικό του- πάντοτε ισλαμιστικό- αντιπολιτευτικό κόμμα.
Ο Νταβούτογλου που το 2015 ήταν Πρωθυπουργός και αρχηγός του ισλαμιστικού κόμματος AKP (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης), κατηγορεί τον Ερντογάν, τον πολιτικό συνέταιρο του Ντεβλέτ Μπαχτσελί (αρχηγό του εξτρεμιστικού κόμματος των Γκρίζων Λύκων) και τα κόμματά τους, πως οργάνωσαν τις δυο πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις στις 20 Ιουλίου και 10 Οκτωβρίου του 2015, ώστε ο συνασπισμός Ερντογάν- Μπαχτσελί να ωφεληθεί και να κερδίσει την πλειοψηφία στις έκτακτες βουλευτικές εκλογές της 1ης Νοεμβρίου.
Ο συνασπισμός είχε αποτύχει να εξασφαλίσει την πλειοψηφία στις εκλογές της 7ης Ιουνίου, διότι το κουρδικό κόμμα του Σελαχατίν Ντεμιρτάς (φυλακισμένου σήμερα με χιλιάδες άλλους) μπήκε θριαμβευτικά στη εθνοσυνέλευση με 80 βουλευτές. Και αυτό χάλαγε τα σχέδια Ερντογάν-Μπαχτσελί για την υπό εξέλιξη υπερπροεδρία Ερντογάν, που θα διασφάλιζε κατά αυτούς την Τουρκία από μελλοντικές περιπέτειες με τους Κούρδους.
Οι δυο τρομοκρατικές επιθέσεις αυτοκτονίας Ιουλίου και Οκτωβρίου, που άφησαν 35 και 109 νεκρούς αντίστοιχα και εκατοντάδες τραυματίες, αποδόθηκαν στο ισλαμικό κράτος. Όμως το περιβάλλον Νταβούτογλου υποστηρίζει πως ήταν «υπεργολαβίες» του συνασπισμού Ερντογάν- Μπαχτσελί ώστε ο Πρωθυπουργός Νταβούτογλου να μην μπορέσει να φτιάξει κυβέρνηση συνασπισμού με την αντιπολίτευση μετά τις εκλογές του Ιουνίου. Και έτσι έγινε. Ο Νταβούτογλου απέτυχε, άλλαξε το κλίμα κατά των Κούρδων που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι, ξανάρχισε ο βρώμικος πόλεμος εναντίον τους, προκηρύχθηκαν έκτακτες εκλογές την 1η Νοεμβρίου και κέρδισε την πλειοψηφία ο συνασπισμός Ερντογάν-Μπαχτσελί. Ακολούθησε το δημοψήφισμα του 2017 και οι εκλογές το 2018 που έκανε τον Ερντογάν παντοδύναμο.
Υποστηρίζει σχετικά ο Νταβούτογλου: «Εάν οι σχετικές τρομοκρατικές περιπτώσεις διερευνηθούν, πολλοί δεν θα μπορούν να βγουν και να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Αυτοί που μας επικρίνουν δεν θα μπορούν να κυκλοφορούν δημόσια. Σας το δηλώνω αυτό ειλικρινά. Γνωρίζετε γιατί; Όταν γραφτεί η τουρκική ιστορία, η περίοδος μεταξύ 7ης Ιουνίου και 1ης Νοεμβρίου θα είναι η πιο κρίσιμη».
Είναι γεγονός πως μετά τις εκλογές Νοεμβρίου ο Νταβούτογλου εκπαραθυρώθηκε από τον Ερντογάν, παραιτήθηκε από αρχηγός του AKP τον Μάιο του 2016 (λίγο πριν το πραξικόπημα-μαϊμού) και είναι λογικό να αναζητά δικαίωση καθώς και εκδίκηση. Αυτό, όμως, δεν ακυρώνει τις κατηγορίες του, που συνάδουν με τον δολοφονικό τρόπο συμπεριφοράς του τουρκικού κράτους κατά των πολιτών του. Παρά την κατακραυγή, ο Νταβούτογλου δεν έδωσε συνέχεια. Όμως οι συνεργάτες του συνεχίζουν να φωτογραφίζουν ως υπαίτιους τους Ερντογάν – Μπαχτσελί, τα κόμματά τους και το βαθύ κράτος. Στην αντεπίθεση το περιβάλλον του Ερντογάν τον αποκαλεί προδότη, υπόγειο συνεργάτη του Χότζα Γκουλέν- που ο Ερντογάν κατηγορεί για όλα τα δεινά της Τουρκίας σήμερα- ενώ το AKP τον έχει αποπέμψει πρόσφατα από το κόμμα.
Διεθνώς η πιο γνωστή τουρκική προβοκάτσια παραμένει το πογκρόμ των Σεπτεμβριανών του 1955 κατά των Τούρκων πολιτών ελληνικής καταγωγής στην Πόλη. Το πογκρόμ οργανώθηκε με αφορμή την τριμερή διάσκεψη του Λονδίνου για το Κυπριακό και ήταν βασισμένο στο ψέμα πως Έλληνες έβαλαν βόμβα στο φερόμενο σπίτι που γεννήθηκε ο Τούρκος ηγέτης Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη. Στην πραγματικότητα, τη βόμβα την τοποθέτησε Τούρκος. Το πογκρόμ της Πόλης οργανώθηκε με εντολή της τότε κυβέρνησης Μεντερές και υλοποιήθηκε από το βαθύ κράτος με τη συμβολή χιλιάδων φανατικών Τούρκων που μεταφέρθηκαν οργανωμένα από την επαρχία. Ιστορικοί παρομοιάζουν τα Σεπτεμβριανά με το Ναζιστικό Kristallnact του Χίτλερ κατά των Γερμανοεβραίων του 1937. Μαζί με την ολοκληρωτική καταστροφή των περιουσιών Ελλήνων πολιτών της Τουρκίας το 1955, υπήρξαν 30 νεκροί και πέραν των 2.000 βιασμών.
Το πογκρόμ του 1955 έχει τεκμηριωθεί από Τούρκους, Έλληνες και ξένους ιστορικούς και ερευνητές, με κλασική τη μελέτη του αείμνηστου Speros Vryonis, Jr., The Mechanism of Catastrophe: the Turkish Pogrom of September 6-7, 1955, and the Destruction of the Greek Community of Istanbul (2005). Αλλά όπως παραδέχθηκε με περηφάνια σε δημοσιογράφο το 1991 ένας αξιωματικός του βαθέως κράτους που ήταν οργανωτής, ο τετράστερος στρατηγός Sabri Yirmibesoglu, το πογκρόμ υλοποιήθηκε από το Τμήμα Ειδικού Πολέμου του Τουρκικού Στρατού (Special Warfare Department). Δήλωσε: «η 6-7 Σεπτ. ήταν έργο του Τμήματος Ειδικού Πολέμου. Ήταν μια εκπληκτικά οργανωμένη επιχείρηση που συντέλεσε τον σκοπό της. Δεν ήταν εκπληκτικά οργανωμένη;» περηφανεύτηκε στον δημοσιογράφο Sabri Yirmibesoglu που του πήρε συνέντευξη.
Ο κατάλογος των προβοκάτσιων του τουρκικού δεβλετιού είναι κυριολεκτικά ατελείωτος. Θύματα του υπήρξαν Τούρκοι, Κούρδοι, Αλεβίτες, Έλληνες, Αρμένιοι, Εβραίοι, Άραβες και σήμερα ειδικά, Σύριοι.
Τον Ιούνιο του 1958 και με προβοκάτσια τη βόμβα στο Γραφείο Τύπου της Τουρκίας στη Λευκωσία, (καρμπόν της περίπτωσης της Θεσσαλονίκης του 1955) που οι ίδιοι οι Τούρκοι τοποθέτησαν κατά δημόσια παραδοχή του Ραούφ Ντεκτάς, τουρκικές ορδές έκαψαν το κέντρο της Λευκωσίας. Ο τότε Άγγλος κυβερνήτης της Κύπρου Sir Hugh Foot παραδέχεται ευθέως πως η εντολή να καεί η Λευκωσία δόθηκε από την Άγκυρα.
Αρχές του 1960 Τούρκοι πράκτορες βομβάρδιζαν τζάμια στη Λευκωσία αποδίδοντας την ευθύνη σε Έλληνες, κατά παραδοχή και πάλι Τούρκων στρατιωτικών που συμμετείχαν. Οι ίδιοι οργανωτές-αξιωματούχοι, οργάνωσαν κατά παραδοχή τους, εισαγωγή 10.000 όπλων από τη Τουρκία το 1959-61, ενώ είχαν ήδη υπογραφτεί οι συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου. Και μέχρι το 1963 οργάνωναν δολοφονίες άσχετων ανθρώπων- random killings- στη Λευκωσία και άλλου στο πλαίσιο της «στρατηγικής της έντασης» («strategy of tension») του Τμήματος Ειδικού Πολέμου. Η ένταση αυτή προηγήθηκε εσκεμμένα του πολιτικό-στρατιωτικού πραξικοπήματος για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκατίας το 1963-64. Ουσιαστικά υπήρξε προπομπός της.
Ο επιδρομικός πόλεμος κατά της Συρίας
Για οικονομία θα περιοριστώ σε μια ακόμη διεθνούς εμβέλειας προβοκάτσια που αφορά στον επιδρομικό πόλεμο κατά της Συρίας, με μάρτυρά μου τον παγκοσμίως καλύτερο δημοσιογράφο-ερευνητή, τον Seymour Hersh. Σε κείμενο του «The Red Line and the Rat Line: Seymour Hersh on Obama, Erdogan and the Syrian Rebels» (London Review of Books, 17 April, 2014), ο Hersh υποστηρίζει με μαρτυρίες από αξιωματούχους του Λευκού Οίκου και της Αμερικανικής Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών- Defense Intelligence Agency- πως η περιβόητη επίθεση με χημικά όπλα στην περιοχή Ghouda της 21ης Αυγούστου 2013, ήταν οργανωμένη προβοκάτσια της Άγκυρας για να παρασυρθεί ο Ομπάμα να δώσει εντολή για μαζική επίθεση κατά της Συρίας. Η χημική επίθεση άφησε εκατοντάδες νεκρούς. Ο πονηρεμένος όμως Ομπάμα δεν τσίμπησε, αφήνοντας έτσι ένα εξαγριωμένο Ερντογάν να τον βρίζει και να κουνά «το γ… του δάκτυλο κατά του Προέδρου μέσα στον Λευκό Οίκο», κατά ένα αυτόπτη μάρτυρα. Επί πλέον γνωρίζουμε πως τότε οι τουρκικές υπηρεσίες σχεδίαζαν προβοκατόρικες πυραυλικές επιθέσεις από συριακό έδαφος κατά της Τουρκίας, ώστε να δικαιολογηθεί τουρκική «αμυντική» αντεπίθεση κατά της Συρίας.
Δολοφόνος το βαθύ κράτος
Το τουρκικό βαθύ κράτος- το περιβόητο derin devlet ή gizli devlet- ποτέ δεν είχε κανένα ενδοιασμό να δολοφονεί τους πολίτες του, ακόμη και ακραιφνείς Τούρκους, συμπεριλαμβανομένων και αξιωματικών του τουρκικού στρατού. Όχι τυχαία, Τούρκοι πολίτες το αποκαλούν «κράτος δολοφόνο» («kadik devlet»).
Δυστυχώς στο πλαίσιο μιας κατά φαντασία «ελληνο-τουρκικής φιλίας» και μιας εικαζόμενης μελλοντικής «ειρηνικής συνύπαρξης», (καζάν-καζάν, πάντοτε), ο εξαγνισμός ενός καθόλα φασιστικού κράτους που δολοφονεί ακόμη και τους πολίτες του, που τους εξαφανίζει, φυλακίζει και βασανίζει αυθαίρετα, συνεχίζεται χωρίς προβληματισμό σε Κύπρο και Ελλάδα από μια μετά-μοντέρνα αριστερή, τάχατες, νομενκλατούρα.
Ο ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ
Υ. Γ. Ο Νταβούτογλου μπορεί να παραπονιέται για τη νομή της εξουσίας στην Τουρκία αλλά παραμένει ένας σαλαφιστής, δηλαδή φανατικός ισλαμιστής και ιμπεριαλιστής, πολύ χειρότερος από τον Ερντογάν. Υπήρξε ο διαμορφωτής της επιδρομικής πολιτικής κατά της Συρίας και συμμετείχε ενεργά στις αποφάσεις για προβοκατόρικες ενέργειες, όπως στην περίπτωση της τουρκικής χημικής επίθεσης στην Ghouda της 21ης Αυγούστου 2013.
Υ.Γ. 2. Η πρώτη είδηση στον ιστότοπο Nordic Monitor της 4ης Σεπτεμβρίου τιτλοφορείται, «İlhami Balı, the mastermind of ISIL attacks in Turkey, worked with Turkish intelligence agency MİT», δηλ. «Ο Ilhami Bali (Τούρκος), που οργάνωσε τις τρομοκρατικές επιθέσεις του ισλαμιστικού κράτους στην Τουρκία, δούλευε για τη μυστική τουρκική υπηρεσία, την ΜΙΤ. Ήταν δηλαδή ο “υπεργολάβος” του τουρκικού βαθέως κράτους στον οποίο αναφέρεται ο Νταβούτογλου.
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
https://www.apopseis.com/
provokatsies-to-katexochin-ergaleio-ton-toyrkon/
8/9/2019
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Σταύρος Λυγερός:Μετά την Κύπρο το Καστελλόριζο και η Κρήτη
- Copy paste τουρκικά τετελεσμένα (8/9/2019)
Αναστάσιος Λαυρέντζος; Ο υβριδικός πόλεμος της Τουρκίας
εναντίον της Ελλάδας (8/9/2019)
Γεώργιος Παπασίμος: Από τη χρεοκοπία
στον εθνικό ακρωτηριασμό (7/9/2019)
Κώστας Βενιζέλος:Τρύπα στο νερό ο ΟΗΕ,
τρίτο γεωτρύπανο οι Τούρκοι! (6/9/2019)
Μιχάλης Ιγνατίου:Η Τουρκία ξεσπαθώνει, οι σύμμαχοι κοιτάζουν
και εμείς αναρωτιόμαστε (6/9/2019)
Κώστας Βενιζέλος: Κυπριακό - Όταν ο κρόταφος Ελληνοκυπρίων
ψάχνει το πιστόλι (7/9/2019)
Κώστας Βενιζέλος:Ετοιμάζονται να εποικίσουν
την κλειστή πόλη της Αμμοχώστου (5/9/2019)
Ποιες κυρώσεις για F-35; Στα 100 δισ. το διμερές εμπόριο ΗΠΑ-Τουρκίας!
– Τι ανακοίνωσε ο υπουργός Εμπορίου των ΗΠΑ (7/9/2019)
Κρίση μεγαλείου από τον Ερντογάν – Θέλει και πυρηνικά όπλα (5/9/2019)
Η Τουρκία επιθυμεί να γίνει πυρηνική δύναμη;
Η απομάκρυνση από τη Δύση ουσιαστικά βγάζει κάθε δικλείδα αποτροπής για την Τουρκία στο να αποκτήσει πυρηνικό εξοπλισμό.
Όλες οι ενδείξεις δείχνουν πώς η Τουρκία βρίσκεται καθ’οδόν προς κτήση πυρηνικών όπλων. Φυσικά δεν προκαλεί έκπληξη αυτή η παρατήρηση, καθώς είναι αρκετοί αυτοί που είχαν το έχουν προβλέψει με βάση δεδομένα από το 2015 κιόλας. Ενδεικτική ήταν τότε η αναφορά του Carnegie Group:
A fractured relationship with NATO could change Turkey’s interest in nuclear weapons. The only scenario in which Turkey might contemplate seeking its own nuclear deterrent would be in the unlikely case that its security relationship with NATO and the United States collapses, forcing the country to fend for itself. Μετάφραση: Μια κατακερματισμένη σχέση με το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να αλλάξει το ενδιαφέρον της Τουρκίας για πυρηνικά όπλα. Το μόνο σενάριο στο οποίο η Τουρκία θα μπορούσε να εξετάσει το ενδεχόμενο να επιδιώξει το δικό της πυρηνικό αποτρεπτικό οπλοστάσιο, θα ήταν στην απίθανη περίπτωση που θα καταρρεύσει η σχέση ασφαλείας με το ΝΑΤΟ και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αναγκάζοντας τη χώρα να φροντίσει για τον εαυτό της.
Έχει σημασία επίσης να δούμε και μερικά ακόμα σημεία αναφοράς, που σίγουρα μεμονωμένα δεν δείχνουν κάτι σημαντικό, όμως αν τοποθετηθούν μαζί συνθέτουν ένα πάζλ που μπορεί να προβληματίσει στο πώς η Τουρκία ίσως είναι πιο κοντά από ποτέ στο να αποκτήσει πυρηνικά όπλα τακτικής μορφής.
Η απομάκρυνση από τη Δύση, όπως αναφέρει το παραπάνω έγγραφο, ουσιαστικά βγάζει κάθε δικλείδα αποτροπής για την Τουρκία στο να αποκτήσει πυρηνικό εξοπλισμό. Η Ε.Ε. και η σχέση της κυβέρνησης του Ερντογάν με τη Δύση γενικότερα έχει μειωθεί. Η Τουρκία νιώθοντας απομονωμένη ίσως αναθεωρήσει το δόγμα ισορροπιών που αντιμετωπίζει, ειδικά με το ενεργειακό στο Αιγαίο να βαίνει εις βάρος της. Μια κατοχή τακτικών πυρηνικών όπλων σίγουρα αλλάζει τη δυναμική και, ανά περιπτώσεις, επιβάλλει κάποιες επιθυμίες ως διαταγές από πλευράς Τουρκίας. Ένα κατάλληλο παράδειγμα για αυτό είναι οι πρόσφατες κόντρες των ΗΠΑ με την Β. Κορέα, όπου το πυρηνικό οπλοστάσιο της δεύτερης αποδείχτηκε παράγοντας πολλαπλασιαστικής ισχύος σε συνομιλίες που έγιναν με τις ΗΠΑ.
Το δεύτερο σημείο αναφοράς είναι η επίσπευση της κατασκευής πυρηνικών εργοστασίων παραγωγής ενέργειας από την ROSATOM. Σε πρώτο επίπεδο φυσικά αυτό δεν παραβαίνει κανένα κανονισμό ή διεθνή νομοθεσία/συνθήκη, όμως εκείνο που κάνει εντύπωση είναι το κόστος. Το μέσο κόστος για ένα τέτοιο εργοστάσιο υπολογίζεται στα 2-6 δις δολάρια σύμφωνα με ειδικούς. Στην Τουρκία όμως, τα δύο εργοστάσια που έχουν συμφωνηθεί να κατασκευαστούν, ήδη βλέπουν το κόστος στα 20 δις δολάρια (!!!) που προφανώς δημιουργεί ερωτήματα όσο αφορά τί προβλέπει αυτό το υπέρογκο κόστος ως παροχή και παράδοση υπηρεσιών από την ROSATOM προς την Τουρκία.
Σε όλο αυτό σημασία έχει και η δήλωση του Τούρκου δημοσιογράφου Abdullah Bozkurt πώς ο μεγάλος πόθος του Ερντογάν είναι η μετατροπή της Τουρκίας σε πυρηνική δύναμη, ενώ είχε ήδη προδιαγράψει από το 2017 πώς με συναντήσεις που είχαν γίνει μεταξύ Τουρκίας, Κίνας και Ρωσίας, ο Ερντογάν είχε ήδη δηλώσει την πρόθεση του να απομακρυνθεί από τη συμμαχία του ΝΑΤΟ.
Φυσικά, έχει και συνέχεια, καθώς τον Μάρτιο του 2018 ο Ερντογάν δεσμεύθηκε με δημόσια δήλωση του να αποκτήσει προηγμένο στρατιωτικό υλικό, συμπεριλαμβανομένων πυρηνικών πυραύλων, συγκρίνοντας τις στρατιωτικές ικανότητες της Τουρκίας με εκείνες των ΗΠΑ, λέγοντας ότι η Τουρκία έχει τον Θεό από την πλευρά της και ότι ο λαός του προχωράει σε μαρτύριο, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς.
Όλα αυτά προφανώς είναι κάποια στοιχεία που δείχνουν πρόθεση. Πόσο κοντά όμως είναι πραγματικά η Τουρκία σε ένα πιθανό πρόγραμμα ανάπτυξης τακτικών πυρηνικών όπλων;
Εδώ πρέπει να γίνει μια σύντομη ανασκόπηση στο παρελθόν.
Η Τουρκία συμμετείχε στις δραστηριότητες του Πακιστανού λαθρέμπορου πυρηνικών όπλων Abdul Qadeer Khan, ο οποίος μεταξύ 1987 και 2002 πούλησε χιλιάδες φυγοκεντρικές μηχανές στο Ιράν, τη Βόρεια Κορέα και τη Λιβύη. Τα ηλεκτρονικά των φυγόκεντρων μηχανών προέρχονταν από την Τουρκία. Ο Khan είχε σκεφτεί ακόμη και να μετακινήσει όλη την παράνομη παραγωγική του ικανότητα των φυγόκεντρων μηχανών στην Τουρκία. Το 1998, ο Πακιστανός πρωθυπουργός Nawaz Sharif προσέφερε στην Τουρκία μια «πυρηνική συνεργασία» για πυρηνική έρευνα. Επιπλέον, εξακολουθεί να υπάρχει μια στρατηγική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών, η οποία χρονολογείται από την υποστήριξη της Τουρκίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Πακιστάν. Τότε, πολλά φορτία υλικών, τα οποία το Πακιστάν δεν μπορούσε να αποκτήσει νόμιμα μεταφέρθηκαν μέσω της Τουρκίας στο Πακιστάν.
Με αυτό ως δεδομένο, δεν αποτελεί έκπληξη όταν οι υπηρεσίες πληροφοριών της Γερμανίας και της Βρετανίας αναφέρουν ότι μέχρι σήμερα υπάρχει ενεργή επιστημονική τεχνογνωσία του τομέα ως ανταλλαγή μεταξύ των δύο χωρών. Πόσο μάλλον να υπάρχουν ακόμα και σήμερα φυγόκεντρες μηχανές σε κάποια εγκατάσταση της Τουρκίας που δεν έχει αποκαλυφθεί διότι δεν έχει ενεργοποιηθεί. Μια δραστηριότητα που εύκολα μπορεί να ξεκινήσει με την εκκίνηση παραγωγής από πυρηνικό εργοστάσιο (βλ. εμπλουτισμό ουρανίου για υλικά ράβδων).
Οι φυγόκεντρες μηχανές της Τουρκίας ίσως είναι κατά πολλούς προϊόντα λαθραίας συναλλαγής στα μέσα του 2003, όπου μια αποστολή τέτοιων εξαρτημάτων και εργαλείων που προορίζονταν για τη Λιβύη «εξαφανίστηκε» κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού από τη Μαλαισία μέσω του Ντουμπάι στην Τρίπολη. Είχε παραγγελθεί – και πιθανώς είχε προπληρωθεί – από τον Καντάφι, ως μέρος μιας μεγάλης συμφωνίας για 10.000 φυγόκεντρες μηχανές καθώς και σχέδια (blueprint) για κατασκευή πυρηνικών όπλων, τα οποία προορίζονταν να μετατρέψουν τη Λιβύη σε πυρηνική δύναμη. Μέχρι και σήμερα δεν έχουν ανακτηθεί σύμφωνα με την ΙΑΕΑ και ουδείς γνωρίζει ακριβώς τί έχουν γίνει. Μόνο ότι στο ταξίδι τους είχαν ως ενδιάμεσο και την Τουρκία.
Tρίτο σημείο αναφοράς είναι η μετάδοση πληροφοριών από υπηρεσίες της Μοσάντ προς την Ελληνική κυβέρνηση. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Netanyahu ενημέρωσε τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου στις 15 Μαρτίου 2010 ότι η Τουρκία θα μπορούσε να γίνει πυρηνική δύναμη όποτε θελήσει. Μια πληροφορία που δεν δίνεται ποτέ ελαφριά τη καρδία.
Τέταρτο σημείο αναφοράς είναι η δυνατότητα της Τουρκίας να εκτοξεύσει μέσου βεληνεκούς πυραύλους με ικανότητα μεταφοράς κεφαλής τακτικού επιπέδου. Το πρόγραμμα βαλλιστικών πυραύλων τύπου BORA θεωρείται ήδη επιτυχές και μάλιστα με δοκιμές να έχουν γίνει κατά στόχων σε Συρία και Ιράκ.
Σύμφωνα με την Yeni Safak :
«Ο εγχώριος τακτικός βαλλιστικός πυραύλος BORA της Τουρκίας έπληξε επιτυχώς τον στόχο του, αφού χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά εντός του πεδίου δράσης για την επιχείρηση Operation Claw κατά Κούρδων στο βόρειο Ιράκ. Ο πύραυλος Bora αναπτύχθηκε από την τουρκική αμυντική εταιρία ROKETSAN. η εξαγωγή του έκδοση ονομάζεται Khan. » (σ.σ. περίεργη σύμπτωση το όνομα του πυραύλου να μοιάζει με εκείνο του Πακιστανού λαθρέμπορου όπλων).
Πέμπτο σημείο αναφοράς είναι η εταιρία τουρκικών συμφερόντων S.I.A. Falcon International Group που της επιβλήθηκαν οικονομικά μέτρα και εμπάργκο από τις ΗΠΑ με άμεση απειλή μάλιστα και για παραπάνω μέτρα. Η εταιρία είχε πολλαπλές συναλλαγές με την Β. Κορέα σε θέματα εξοπλισμών και πολυτελών αγαθών. Το ενδιαφέρον εδώ είναι πώς υπήρξαν πολλές κινήσεις και μεταφορές υλικών για την Τουρκία με την σφραγίδα «ενεργειακών project» που είχαν ως αφετηρία την Β. Κορέα. Μια χώρα με σημαντικές οικονομικές δυσκολίες που δεν έχει κανένα πρόβλημα να πουλήσει τεχνογνωσία σε άλλες χώρες, όπως έχει δηλώσει ήδη πολλές φορές ο Κιμ Γιόνγκ Ούν.
Έκτο σημείο αναφοράς είναι μια είδηση που πέρασε σχετικά στα ψιλά γράμματα η οποία έχει όμως τη δική της ιδιαιτερότητα. Η αστυνομία στην επαρχία Bolu της βόρειας Τουρκίας κατέσχεσε ραδιενεργό στοιχείο Καλιφόρνιο αξίας 72 εκατομμυρίων δολαρίων, στοιχείο που χρησιμοποιείται σε πυρηνικά όπλα και αντιδραστήρες. Περίπου 18,1 γραμμάρια Καλιφόρνιου κατασχέθηκαν από τις Αρχές εκεί. Η ιδιαιτερότητα είναι πώς τέτοιο ραδιενεργό στοιχείο διαθέτουν αποκλειστικά μόνο οι ΗΠΑ και Ρωσία! Το πώς βρέθηκε λοιπόν στην Τουρκία διασχίζοντας αρκετές χώρες είναι ένα σημαντικό ερώτημα, όπως και αν τελικά αυτή είναι η συνολική ποσότητα ή είναι μέρος μόνο ενός φορτίου που κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει το σημείο προέλευσης του, άρα και να εξακριβώσει το ακριβές του μεγέθους/βάρους του.
Προφανώς τα παραπάνω είναι στοιχεία που λειτουργούν ως ενδείξεις και δεν μπορούν να αποδείξουν αν η Τουρκία ήδη διαθέτει ή είναι στην διαδικασία ανάπτυξης πυρηνικού οπλοστασίου. Όμως στο νόμο των μαθηματικών οι πολλαπλές ενδείξεις που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα δημιουργούν και αξίωμα. Μ’ αυτό ως σκεπτικό δεν μπορεί κανείς να νιώθει σίγουρος πώς μια Τουρκία που δείχνει πρόθεση στο να κυριαρχήσει ως περιφερειακή δύναμη δεν θα προχωρήσει σε μια ανάπτυξη πυρηνικού οπλοστασίου, όταν μάλιστα ήδη θα διαθέτει τεχνογνωσία και υλικά γι’ αυτό.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Ερντογάν κατά του Ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανάχιου πώς «τα πυρηνικά του Ισραήλ ενδεχομένως να μην παίζουν τον ρόλο που πιστεύουν στο άμεσο μέλλον» είναι μια σοβαρή ένδειξη πρόθεσης για τα παραπάνω.
Ο προβληματισμός βέβαια είναι στο πώς αυτό μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες για τη δική μας χώρα. Επειδή είναι θεώρημα το παραπάνω με σοβαρές ενδείξεις, μπορεί να τεθεί μόνο σύνολο ερωτήσεων παρά μια σειρά δράσεων, καθώς δεν υπάρχει και αλληλουχία δεδομένων για κάτι τέτοιο.
Οπότε τα ερωτήματα είναι τα εξής.
- Πόσο σίγουρη μπορεί να αισθάνεται η Ελλάδα δίπλα σε μια χώρα όπως η Τουρκία με άκρως επιθετικές διαθέσεις που θα μπορεί να έχει στο οπλοστάσιο της τακτικά πυρηνικά όπλα και ισχυρή θέληση να τα διαχειριστεί αν χρειαστεί κατά αντιπάλων της;
- Πόσο έτοιμες μπορεί να είναι οι ένοπλες δυνάμεις μια χώρας όπως αυτές της Ελλάδος, αν η ζυγαριά αλλάξει τόσο πολύ υπέρ μιας χώρας που είναι ιστορικά αντίπαλος με εδαφικές διεκδικήσεις;
- Είναι διατεθειμένη η χώρα μας να προχωρήσει σε αντίστοιχες κινήσεις ή να μπει σε διαδικασία αλλαγής δόγματος όπως έκανε το Ισραήλ όταν απειλήθηκε από την Αίγυπτο, το Ιράκ και την Συρία αντίστοιχα για μια τέτοια ενέργεια; Μιλάμε για ενέργειες όπως βομβαρδισμοί πυρηνικού αντιδραστήρα στην Συρία την δεκαετία του 1990 καθώς και στις εκτελέσεις επιστημόνων της Αιγύπτου επί Νάσερ, όταν στρατολόγησε επιστήμονες των Ναζί για να αποκτήσει οπλοστάσιο με πυρηνικούς πυραύλους ή την κίνηση χειρουργικών βομβαρδισμών κατά σημείων του Ιράκ επί Σαντάμ (σ.σ. την περίοδο πολέμου Ιράν Ιράκ).
Το θέμα των πυρηνικών, δυστυχώς διαχρονικά, έχει αντιμετωπιστεί φοβερά επιπόλαια από τη χώρα μας, καθώς μπορεί να μην ήθελε ποτέ να τα αποκτήσει, αλλά σίγουρα αυτό δεν θα έπρεπε να αποτελεί τροχοπέδη σκέψης στην δημιουργία στρατηγικής αποτροπής και άμυνας κατά όποιας χώρας θα ήταν εχθρός μας και θα είχε την δυνατότητα χρήσης τέτοιου οπλοστασίου. Δυστυχώς, αυτή η οπτική επικρατεί ακόμα και σήμερα, αφού για κάποιο λόγο τόσο η στρατιωτική όσο και η πολιτική ηγεσία βλέπουν το ζήτημα των πυρηνικών ως taboo και αρνούνται ακόμα και να αποδεχτούν πώς υπάρχουν χώρες στην ευρύτερη περιοχή μας, που αποζητούν την κτήση τους ως μοχλό ισχύος και πίεσης προς άλλους. Μια τακτική που ενδεχομένως να μας φέρει σε δύσκολη θέση πολύ πιο νωρίς από όσο πιστεύουμε, καθώς παριστάνουμε την στρουθοκάμηλο σε μια περιοχή που απέχει πολύ πλέον από την «καθαρή ζώνη από πυρηνικά» που ευαγγελίζονταν οι χώρες της Ευρασίας την δεκαετία του 1970.
Πηγές:
https://www.researchgate.net/publication/329702753_Nuclear_Latency_The_Turkish_Case
https://www.israelhayom.com/2019/07/07/nuclear-weapon-material-worth-72m-seized-in-a-car-in-turkey/
https://www.nytimes.com/2018/10/04/world/asia/us-sanctions-turkey-north-korea.html
http://www.hurriyetdailynews.com/rosatom-seeks-partners-for-stake-in-akkuyu-plant-141716
https://www.express.co.uk/news/world/838694/Turkey-atomic-bomb-Recep-Tayyip-Erdo-an-nuclear-weapon-fears
https://nationalinterest.org/blog/buzz/war-talk-turkey-has-fired-ballistic-missiles-iraq-66862
http://siafalcon.com/falcondefence/
https://dergipark.org.tr/download/article-file/19309
https://nationalinterest.org/feature/turkey-secretly-working-nuclear-weapons-13898?page=0%2C1
https://www.turkishminute.com/2018/07/18/opinion-erdogan-inching-closer-to-going-nuclear/
Πρώτη δημοσίευση στο ''Geopolitics and Daily News''
Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας - IISCA Sec Group
https://www.huffingtonpost.gr/entry/e-toerkia-epithemei-na-yinei-perenike-dename_gr_5d5f2d8ce4b02cc97c8b34d0?utm_hp_ref=gr-homepage&fbclid=IwAR1JvdJRj-1ikwH3RTjN4mLBeVWy7zCA9MW1etne5zYolT8fgaqeAuIyDGM
28/8/2019
4.
Η στρατιωτική “ερμηνεία” του πλήρους χάρτη
της “Γαλάζιας Πατρίδας”.
Παριστάμενος στην τελετή απονομής πτυχίων στους αποφοίτους όλων των Κλάδων, της Σχολής Εθνικής Αμύνης, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 31 Αυγούστου στις εγκαταστάσεις της Ναυτικής Ακαδημίας (αντίστοιχη της δικής μας Σχολής Ναυτικών Δοκίμων) στην Τούζλα, ο πρόεδρος Ερντογάν υπέγραψε στο βιβλίο επισκεπτών της δεύτερης. Ήταν φυσικό το ενδιαφέρον να επικεντρωθεί στον πίνακα – χάρτη που κοσμεί πλέον τον τοίχο της Ακαδημίας στο συγκεκριμένο σημείο, με σκοπό ασφαλώς την προβολή και διαρκή υπενθύμιση, όχι μόνο στους Τούρκους επισήμους αλλά και τους ξένους σπουδαστές (από τους 325 αποφοίτους, οι 101 ήταν ξένοι από 16 χώρες) και υψηλούς επισκέπτες.
Ο χάρτης που απεικονίζει την εκτάσεως 462.000 τ. χλμ. θαλάσσια περιοχή που κυκλώνει την Τουρκία και αποκαλείται πλέον “Γαλάζια Πατρίδα”, προβάλει μια τεράστια την οποία πλέον η Τουρκία θεωρεί περίπου ως χώρο εθνικής κυριαρχίας. Πρόκειται για την τουρκική εκδοχή της “Μεγάλης Ιδέας” εις βάρος του Ελληνισμού, που ενώ μέχρι τώρα διάφοροι χάρτες εμφάνιζαν την διεκδικούμενη ΑΟΖ στην θαλάσσια περιοχή από Κρήτη μέχρι Κύπρο, εκτάσεως 153.900 τ. χλμ., στον χάρτη που κοσμεί την Ναυτική Ακαδημία, περιλαμβάνεται και τμήμα του Αιγαίου.
Η εξέλιξη δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση, εάν ληφθεί υπ’ όψιν ότι αμέσως μετά την κρίση των Ιμίων, τον Μάιο του 1996, σε έκδοση του τουρκικού Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων καταγράφηκε για πρώτη φορά η επεξεργασμένη στρατηγική αμφισβητήσεως της ελληνικής κυριαρχίας σε συγκεκριμένα νησιωτικά εδάφη του Αιγαίου. Η στρατηγική αυτή που κατέστη επίσημο δόγμα εξωτερικής πολιτικής, αποτελεί προϊόν επεξεργασίας της τουρκικής Σχολής Εθνικής Αμύνης, βάσει εισηγήσεων ναυάρχων. Σε αυτή, περιλαμβάνεται αναλυτικός κατάλογος 156 νησιών, νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο, των οποίων η κυριαρχία δεν έχει καθορισθεί (κατά την τουρκική άποψη) από διεθνείς συμφωνίες ή διμερείς συνθήκες με την Ελλάδα.
Ο νέος χάρτης της “Γαλάζιας Πατρίδας” στην Ναυτική Ακαδημία, περιλαμβάνει ακριβώς τις περιοχές εκείνες στο Αιγαίο όπου υπάρχουν οι 156 νήσοι, νησίδες και βραχονησίδες που καθόρισε η τουρκική Σχολή Εθνικής Αμύνης το 1996. Η συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή, δεν ταυτίζεται απολύτως με την περιοχή του FIR Αθηνών στην οποία η Τουρκία διεκδικεί έλεγχο, ούτε με την περιοχή που η ίδια υποστηρίζει ότι έχει δικαιοδοσία για Έρευνα & Διάσωση.
Μπορεί ο χάρτης να έχει συμβολική σημασία αλλά σε στρατιωτικό επίπεδο, η απλούστερη ερμηνεία που μπορεί να γίνει είναι ότι οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν καταρτίσει σχέδια ειδικώς για την περίπτωση των ζωνών στις οποίες εντοπίζονται οι 156 διεκδικούμενες νήσοι, νησίδες και βραχονησίδες. Σχέδια στα οποία προφανώς θα καταφύγει η τουρκική κυβέρνηση όταν αυτή κρίνει ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να προκαλέσει μια κατάσταση εντάσεως – κρίσεως με υπολογισμένη χρήση στρατιωτικής ισχύος.
Η πρόβλεψη και αντιμετώπιση αυτών των ειδικών σχεδίων, συνιστά μείζονα πρόκληση από πλευράς επιτελικού σχεδιασμού των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ώστε να μην αιφνιδιασθούν από απρόσμενες καταστάσεις, λόγω του ενισχυμένου ενδεχομένου της συλλήψεως ανορθόδοξης ιδέας ενεργείας από πλευράς εχθρού. Το ενδεχόμενο αυτό και η ειδική φύση της ελληνικής ανταποκρίσεως σε μια τέτοια περίπτωση, προσεγγίζονται σε σχετικό άρθρο στο προσεχές τεύχος του ΔΟΥΡΕΙΟΥ ΙΠΠΟΥ που κυκλοφορεί τις επόμενες ημέρες.
Σάββας Δ. Βλάσσης
https://doureios.com/i-stratiotiki-erminia-tou-plirous-harti-tis-galazias-patridas/?fbclid=IwAR1eDM-5rKa_uQmuJub8jTcWoFofA_DFtX711u4nuYGfDtiqABmqrQzYb80
2/9/2019
5.
Αυτή είναι η διαχρονική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας
έναντι της Ελλάδας.
Στις 27 Αυγούστου 2019, σε μία μόνον ημέρα, είχαμε 19 εικονικές αερομαχίες πάνω από το Αιγαίο. Ο αριθμός είναι εξαιρετικά υψηλός ακόμη και για τον εναέριο χώρο «κόσκινο» του Αιγαίου (δεν περιποιεί τιμή στη χώρα μας ο όρος «κόσκινο», αλλά δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε εάν θέλουμε να την αντιμετωπίσουμε). Επίσης, μέσα στον Αύγουστο είχαμε 11 υπερπτήσεις στα ελληνικά νησιά, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας. Την αντίστοιχη περίοδο πέρυσι είχαμε δύο υπερπτήσεις. Μπορεί να είναι για δευτερόλεπτα, αλλά δεν παύουν να είναι υπερπτήσεις χερσαίων εδαφών. Τέλος, στις 29 Αυγούστου 2019 είχαμε 550 αφίξεις προσφύγων και μεταναστών στα ανατολικά νησιά του Αιγαίου. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο αριθμό αφίξεων σε μία μόνον ημέρα από τον Μάρτιο του 2016, οπότε το ανακοινωθέν Ε.Ε. – Τουρκίας κόπασε τις ροές.
Ολα αυτά μπορούν να θεωρηθούν το προανάκρουσμα της εντάσεως, στην οποία θα περάσουν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις με το τέλος του καλοκαιριού και συνακόλουθα της τουριστικής περιόδου.
Τους επόμενους μήνες θα βρούμε μπροστά μας το σύνολο των τουρκικών διεκδικήσεων, όπως διατυπώθηκαν κατά καιρούς μετά το 1974. Δεν παίζει ρόλο εάν τις διεκδικήσεις πρωτοέθεσαν οι κεμαλικοί ή ο Ερντογάν. Στην Τουρκία, οι διεκδικήσεις μετατρέπονται αργά ή γρήγορα σε εθνικά ταμπού. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον Τούρκο πολιτικό να διαφοροποιηθεί από την εθνική γραμμή, να ελιχθεί και να βρει λύση επί τη βάσει των συμφερόντων και των πραγματικών ωφελειών που θα απεκόμιζε η χώρα του και όχι επί τη βάσει εθνικιστικών και άκαμπτων ιδεολογημάτων.
Ετσι οι διεκδικήσεις καταλήγουν να στηρίζονται απ’ όλο το πολιτικό σύστημα της γείτονος χώρας, ασχέτως ιδεολογίας. Υπ’ αυτή την έννοια, η πολιτική της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος είναι κρατική πολιτική. Σε αυτό συμβάλλει και το γεγονός ότι, παρά τις διαφορές τους, όλες οι πολιτικές ομάδες της Τουρκίας λειτουργούν με αίσθηση του αυτοκρατορικού παρελθόντος της χώρας τους.
Συνήθως, όταν μιλάμε για τις διεκδικήσεις, αναφερόμαστε στις συγκεκριμένες αμφισβητήσεις. Υπάρχει, όμως, συγκεκριμένο ιδεολογικό υπόβαθρο της Τουρκίας για τις σχέσεις με την Ελλάδα που θα μπορούσε να συνοψισθεί ως εξής:
1. Στο Αιγαίο η ελληνική πλευρά προχώρησε σταδιακά από το 1931 και εντεύθεν σε διατάραξη της ισορροπίας μεταξύ των δύο χωρών που είχε κατοχυρωθεί με τη Συνθήκη της Λωζάννης.
2. Λόγω της ελληνικής στάσεως στο Αιγαίο, σωρεύθηκαν πολλές διαφορές μεταξύ των δύο χωρών. Η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, που αποδέχεται η ελληνική πλευρά, είναι μόνον μία από τις πολλές διαφορές.
3. Οι διαφορές είναι κυρίως πολιτικές, οι οποίες πιθανόν να εμπεριέχουν και νομικές πτυχές. Η λύση, όμως, θα πρέπει να είναι πολιτική. Για αυτόν τον λόγο η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων θα αποτελέσει αιτία πολέμου. Η Ελλάδα επιδιώκει με νομικά μέσα να δώσει λύση σε ένα πολιτικό πρόβλημα.
4. Για τους λόγους αυτούς δεν χωρεί μεμονωμένη αντιμετώπιση του καθενός από τα προβλήματα του Αιγαίου χωριστά. Πρέπει να υπάρξει «συνολική συμφωνία» (package deal) για όλα τα θέματα. Η συνολική συμφωνία θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν αφενός τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στην περιοχή και αφετέρου το γεγονός ότι οι γεωγραφικές συνθήκες του Αιγαίου είναι μοναδικές σε όλο τον κόσμο. Επομένως, στο Αιγαίο δεν μπορούν να ισχύσουν κανόνες ή λύσεις που εφαρμόσθηκαν σε άλλες περιοχές.
5. Στην Ανατολική Μεσόγειο καταβάλλεται προσπάθεια του ελληνικού παράγοντα (Ελλάδα – Κύπρος) να περιορίσει την Τουρκία σε μια στενή ζώνη κατά μήκος των τουρκικών ακτών. Αυτή πρέπει να ανατραπεί με έννοιες όπως αυτή της γαλάζιας πατρίδας, που καταλαμβάνει το ήμισυ της Ανατολικής Μεσογείου.
6. Το Κυπριακό έχει λυθεί από το 1974. Μοναδικός λόγος συζητήσεως με την ελληνική πλευρά είναι η διανομή των υδρογονανθράκων που ανακαλύπτονται νοτίως του νησιού. Αλλιώς η Τουρκία κινδυνεύει να χάσει την ηγεμονική θέση που έχει στις προτάσεις για επίλυση του Κυπριακού.
7. Στη Θράκη κατοικεί τουρκική (ή τουρκο-μουσουλμανική) μειονότητα, που καταπιέζεται συστηματικά από το ελληνικό κράτος. Παράλληλα, η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη μειονότητας στα Δωδεκάνησα.
Η Τουρκία γειτνιάζει μέσω χερσαίων συνόρων με ασταθείς περιοχές. Κινδυνεύει να δει τις γειτονικές της κρίσεις να μεταφέρονται εντός των συνόρων της και να την καθιστούν και εκείνη τμήμα του προβλήματος. Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε, όμως. Οι υπαρκτές απειλές στα νοτιοανατολικά της σύνορα δεν είναι –προς το παρόν– ικανές να ανατρέψουν τις προαναφερόμενες αντιλήψεις της για τα ελληνοτουρκικά.
Άγγελος Μ. Συρίγος,
βουλευτής Α΄ Αθηνών με τη Ν. Δ., αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
https://www.defence-point.gr/news/ayti-einai-i-diachroniki-exoteriki-politiki-tis-toyrkias-enanti-tis-elladas?fbclid=IwAR3VobarWOeTUGYYNGfAwHSnng2nJZBm5MUME7Udc9ke-X7-pCfSM-5SFxw
4/9/2019
5.
Η συμπλεγματική εμμονή της Τουρκικής κοινωνίας
και η δραματική κρίση ταυτότητας των Ελλήνων “αναλυτών”.
Τα διαδραματιζόμενα στο εσωτερικό της Τουρκίας, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με την προϋπόθεση όμως ότι θα «διαβαστούν» σωστά από την Ελληνική πλευρά η οποία περιέργως πως, συνηθίζει να επιμένει πεισματικά σε λαθεμένες και μεροληπτικές αναγνώσεις…
Πολιτικό μέτωπο…
Το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο στην Τουρκία ΔΕΝ είναι αρραγές. Ουδέποτε ήταν επί της ουσίας. Αλλά αυτήν την φορά -για πρώτη ίσως φορά- κατά την διάρκεια της Ερντογανικής παντοδυναμίας, αυτή η ρήξη καθίσταται εμφανής και επομένως ουδείς δικαιούται να την προσπεράσει.
- Ο πρώτος πόλος στο όνομα του οποίου μορφοποιείται το περιβάλλον της ρήξης, είναι το πρόσωπο του νεοεκλεγμένου δημάρχου της Κωνσταντινούπολης, του κ. Ιμάμογλου, η πανηγυρική επανεκλογή του οποίου, κουρέλιασε στην πράξη τον Ερντογανικό τσαμπουκά.
- Ο δεύτερος και πιο σημαντικός ίσως σε αυτήν την ιστορική συγκυρία πόλος, είναι ο πρώην ΥΠΕΞ, φίλος του Ερντογάν και μέντορας του «Στρατηγικού Βάθους», ο κ. Νταβούτογλου, ο οποίος απεπέμφθη από τον Ερντογάν, ελάχιστες μέρες πριν την εκδήλωση του περίεργου πραξικοπήματος του 2016.
Είναι κυρίως οι αφανείς πρωταγωνιστές που εν δυνάμει θα μπορούσαν να αιφνιδιάσουν τους πάντες και να πρωτοστατήσουν σε καταλυτικές ανατροπές του σκηνικού, με προεξάρχοντα σε αυτήν την δυναμική λίστα, τον νυν Υπουργό Άμυνας της Τουρκίας τον κ. Χουλουσί Ακάρ.
Καθοριστικό στοιχείο στην αξιολόγηση αυτών των εκδηλωμένων και εν δυνάμει πολιτικών διαφοροποιήσεων, δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά και μόνο η στάση που τηρούν ή που πρόκειται να τηρήσουν απέναντι στον Ερντογάν, ΑΛΛΑ το κυρίαρχο σύστημα αντιλήψεων από το οποίο εμφορούνται τα κοινωνικά τμήματα που τους στηρίζουν, όπως επίσης και τα παράλληλα πολιτικά δεκανίκια που έχουν εκδηλώσει ήδη ή πρόκειται να εκδηλώσουν στο μέλλον την διάθεση για πολιτική στήριξη.
Και δεν αναφερόμαστε μονάχα στις γνωστές αποκρουστικές θέσεις τόσο του κ. Ντεβλέτ Μπαχτσελί των «Γκρίζων Λύκων» που ενδέχεται να διολισθήσει ως αντιερντογανικό δεκανίκι, ή της κ. Μεράλ Ακσενέρ του «Καλού Κόμματος» η οποία συμπεριφέρεται ως αντιερντογανικό δεκανί έτσι κι αλλιώς.
Αναφερόμαστε κυρίως στο γεγονός ότι η ίδια η Τουρκική κοινωνία εν συνόλω, δείχνει να γοητεύεται από την ακραία ρητορική, την ακραία ατζέντα, και την επιθετικά αναθεωρητική αντίληψη μέσα από την οποία πιστεύει πως υπηρετείται αποτελεσματικά η διαχρονική συμπλεγματική εμμονή που προσβλέπει στην ισχυροποίηση ενός μεγάλου “Τουρκικού Έθνους”.
Από αυτήν την άποψη, θα πρέπει να συμφωνήσουμε, πως η όποια πολιτειακή αλλαγή στην Τουρκία, όχι μόνο δεν είναι δεδομένο πως θα κινηθεί σε θετική κατεύθυνση ικανή να αποδομήσει τις «πειρατικές» της διαθέσεις στην περιοχή, αντιθέτως είναι πάρα πολύ πιθανό να συρθεί σε ακόμη πιο ακραίες αντιλήψεις, με την επιπρόσθετη αβάντα του διεθνούς παράγοντα (μηδέ των συμμάχων μας εξαιρουμένων).
Δημοσκοπήσεις…
Βρίσκονται σε εξέλιξη και καταγράφουν ΠΤΩΣΗ της δημοτικότητας του Ερντογάν για την οποία υπάρχει μια βεβιασμένη τάση πανηγυρισμών από Έλληνες αναλυτές και μιντιακά συγκροτήματα. Οι πανηγυρισμοί γίνονται ξέφρενοι, από την στιγμή που αυτή η πτώση της δημοτικότητας, ξεπερνά τις 10 ποσοστιαίες μονάδες, με αποτέλεσμα τον Ερντογάν και το έργο του να αποδέχεται «μόνο» το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 44% των πολιτών, το οποίο βεβαίως είναι μικρότερο από το 53,1% του περασμένου έτους.
Είναι αφελείς αυτοί οι πανηγυρισμοί, και το λέμε έχοντας πλήρη συνείδηση της βαρύτητας της λέξης. Και είναι αφελείς…
- Γιατί δεν σταθμίζουν το ποιοτικό αποτύπωμα του περυσινού 53,1%. Τι προσδοκούσε από τον Ερντογάν η Τουρκική κοινωνία όταν του το διασφάλισε;;;Γοητεύτηκε από κάποια διαφορετική λελογισμένη ατζέντα και αιφνιδιάστηκε από τους μαξιμαλισμούς που ακολούθησαν;;; Ή μήπως εμπνεύστηκε από την ασύστολα επιθετική ρητορική, αντίληψη και πρακτική από την οποία συνεχίζει να εμπνέεται και σήμερα;;;
- Γιατί δεν σταθμίζουν το ποιοτικό αποτύπωμα του 44% που παραμένει και στηρίζει το έργο του. Προκύπτει από κάπου ότι είναι μικρό και ευκαταφρόνητο;;; Προκύπτει από κάπου ότι παραπέμπει αναγκαστικά σε μια διχασμένη κοινωνία στην βάση ενός διχασμού που σχετίζεται με κυρίαρχες στρατηγικές επιδιώξεις και σχεδιασμούς;;; Προκύπτει από κάπου πως το υπόλοιπο 48,5% που δεν στηρίζει το έργο του, και το 11,5% που ΔΕΝ ξέρει… και ΔΕΝ απαντά… προσεταιρίζεται κόμματα και διεκδικητές με ηπιότερη και λελογισμένη αντίληψη για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας;;;
Η Τουρκική κοινωνία διψά γι’ αποτελέσματα που να τονώνουν τις μαξιμαλιστικές προσδοκίες που της καλλιέργησαν και ΔΕΝ απορρίπτει γενικά και αόριστα κανέναν.
Οι διεκδικητές πολιτικού ρόλου -εμφανείς ή όχι- γνωρίζουν καλά τις διαθέσεις της Τουρκικής κοινωνίας και ΟΥΔΕΙΣ υποσχέθηκε κάτι ηπιότερο που να αποκαθηλώνει την ατζέντα Ερντογάν.
Η συμβολή του Νταβούτογλου στην ενεργοποίηση των πυλών της κολάσεως, υπήρξε καταλυτική τις ημέρες της δόξας. Το ξεχάσαμε;;;
Ο σοσιαλιστής Ετσεβίτ μπουκάρισε στην Κύπρο. Το λησμονήσαμε;;;
Η κ. Ακσενέρ κράτησε συγκεκριμένη στάση στις εκλογές της Κωνσταντινούπολης. Μας διαφεύγει;;;
Κρίση ταυτότητας… Πρόβλημα θεμελιώδες…
Θεμελιώδες και κρίσιμο για την στάση των αναλυτών αλλά και των μιντιακών συγκροτημάτων που παράλληλα με την είδηση, αναπαράγουν αυθαίρετες και προβληματικές αξιολογήσεις.
Έχουν ενδιαφέρον τα διαδραματιζόμενα στην γειτονική Τουρκία; Φυσικά και έχουν. Οποιαδήποτε λεπτομέρεια έχει την χρησιμότητά της και προφανώς θα πρέπει να αποτελεί αντικείμενο επεξεργασίας στα πολιτικά και επιχειρησιακά επιτελεία της χώρας μας.
Διαφορετικά όμως προσεγγίζονται τα ζητήματα από την σκοπιά των απαιτήσεων της Εθνικής ασφάλειας και των αναγκαίων προσανατολισμών μιας μαχητικής εξωτερικής πολιτικής… Και εντελώς διαφορετικά τα αξιολογούν όσοι επιμένουν αμετανόητα να συμπεριφέρονται ως δεκανίκια της πολιτικής των ισχυρών στην διεθνή σκακιέρα.
Οι Αμερικανοί για παράδειγμα, έχουν κάθε λόγο ΚΑΙ να προσβλέπουν… ΚΑΙ ενδεχομένως να ενισχύουν ή ακόμη ΚΑΙ να χορογραφούν αρκετά απ’ όσα συμβαίνουν στην γείτονα, στο πλαίσιο της σταθερής επιδίωξής τους να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος που αφήνει στο διάβα της η αντιπαράθεση με τον Ερντογάν, στο περιβάλλον μιας ευρύτερης γεωγραφικής περιφέρειας που τελεί υπό γενικευμένη γεωπολιτική αναδιάταξη.
Από αυτήν την άποψη, οι μεταβολές στα πρόσωπα κρίνονται σημαντικές, έστω και αν στην πράξη δεν συνιστούν από μόνες τους ουσιώδεις μεταβολές στους συνολικότερους γεωστρατηγικούς προσανατολισμούς της χώρας.
Αυτό όμως για την χώρα μας, δεν αποτελεί από μόνο του ΟΥΤΕ ικανή αλλά ΟΥΤΕ και αναγκαία συνθήκη για αφελείς πανηγυρισμούς και υπερφίαλες μεγαλοστομίες.
- Όχι μονάχα διότι από μόνο του ΔΕΝ παραπέμπει σε κανενός είδους ουσιώδη μεταβολή στον τρόπο προσέγγισης της Ελληνοτουρκικής «ατζέντας» από την Τουρκική πολιτική και στρατιωτική ελίτ…
- Αλλά κυρίως διότι στο πλαίσιο των διαρκών επιδιώξεων, και πρωτίστως εξ αιτίας της ουσιώδους ανάγκης των μετά Ερντογάν πρωταγωνιστών, να επιδείξουν το ουσιώδες αποτέλεσμα που ο Ερντογάν ενδεχομένως δεν επέδειξε σε μια κοινωνία διψασμένη να το δει, είναι πάρα πολύ πιθανόν η πατρίδα μας να αποτελέσει και πάλι το εύκολο θύμα, ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΗ ΓΝΩΜΗ των ισχυρών εταίρων και «στρατηγικών» συμμάχων της.
Το αντίπαλο δέος, ΔΕΝ υφίσταται πλέον με τον τρόπο και την φυσιογνωμία που το γνωρίσαμε. Επομένως και οι στρατηγικές αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΡΩΣΙΑ, δεν έχουν πρόσημο κοινωνικοπολιτικό αλλά σχετίζονται με μια μεταμοντέρνα αντίληψη περί «σφαιρών επιρροής», και αυτό οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές το γνωρίζουν.
Το γνωρίζει βεβαίως και η Τουρκική πολιτικοστρατιωτική ελίτ που σε όποια εκδοχή της στο επίπεδο της εξουσίας, ΔΕΝ προτίθεται να καταστρέψει ότι οικοδόμησε το πέρασμα του Ερντογάν από αυτήν, διότι απλούστατα δεν μπορεί να αποποιηθεί τον ιστορικό γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας ως ισχυρή, (plus) περιφερειακή δύναμη στην νέα εποχή…
Δυστυχώς οι εμμονικοί αγαπούληδες που παραμένουν προσκολλημένοι στην ψευδαίσθηση της Αμερικανικής παντοκρατορίας και γνωμοδοτούν αυτόκλητα για λογαριασμό της, δεν λειτουργούν απλά αφελώς.
Συμπεριφέρονται πάνω απ’ όλα επικίνδυνα όσο επιμένουν να επενδύουν στο παιχνίδι των ψευδαισθήσεων, συμπαρασύροντας σε αυτήν την αδιέξοδη λογική και κυρίαρχες αντιλήψεις στο πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Και επειδή ισχύει το «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» εμείς θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε στους πάντες ότι…
- Την θέση του Ερντογάν, την ζηλεύουν και την διεκδικούν όλοι οι κομψευόμενοι επίδοξοι διεκδικητές και αντικαταστάτες μηδέ και του κ. Χουλουσί Ακάρ εξαιρουμένου (κι ας μην μιλά προς το παρόν κανένας για την αφεντιά του)…
- Την θέση του Μεντερές όμως, δεν την ζηλεύει κανείς.
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
http://www.anixneuseis.gr/%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%bc%cf%80%ce%bb%ce%b5%ce%b3%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b5%ce%bc%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82/
5/9/2019
Φωτογραφία αρχείου
6
Προβοκάτσιες το κατεξοχήν εργαλείο των Τούρκων.
Οι ενορχηστρωμένες προβοκάτσιες για τη νομή και διατήρηση της εξουσίας υπήρξαν, ανέκαθεν, το κατεξοχήν εργαλείο- ο τρόπος λειτουργίας (modus operandi)- του τουρκικού κράτους (δεβλέτ), τόσο στη διάρκεια της Οσμανλικής (Οθωμανικής) Χαλιφείας όσο και μετά το 1923.
Στο παρόν κείμενο θα ασχοληθώ συνοπτικά με κάποιες από τις πιο σημαντικές προβοκάτσιες των κεμαλιστών και των ισλαμιστών μετά το 1945. Και αφορμή δεν είναι μόνο η 64η επέτειος του προγκρόμ των Σεπτεμβριανών (5-6 Σεπτεμβρίου 1955) στην Κωνσταντινούπολη. Είναι και μια συναφής εκρηκτική αποκάλυψη που έκανε στις 23 Αυγούστου ο ισλαμιστής Αχμέτ Νταβούτογλου, πρώην ΥΠΕΞ, Πρωθυπουργός αλλά και υποτακτικός του Ταγίπ Ερντογάν («Μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες»), που αποτόλμησε πρόσφατα να αποστασιοποιηθεί, να επικρίνει τον Ερντογάν και το κόμμα του και να σκέφτεται να ιδρύσει το δικό του- πάντοτε ισλαμιστικό- αντιπολιτευτικό κόμμα.
Ο Νταβούτογλου που το 2015 ήταν Πρωθυπουργός και αρχηγός του ισλαμιστικού κόμματος AKP (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης), κατηγορεί τον Ερντογάν, τον πολιτικό συνέταιρο του Ντεβλέτ Μπαχτσελί (αρχηγό του εξτρεμιστικού κόμματος των Γκρίζων Λύκων) και τα κόμματά τους, πως οργάνωσαν τις δυο πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις στις 20 Ιουλίου και 10 Οκτωβρίου του 2015, ώστε ο συνασπισμός Ερντογάν- Μπαχτσελί να ωφεληθεί και να κερδίσει την πλειοψηφία στις έκτακτες βουλευτικές εκλογές της 1ης Νοεμβρίου.
Ο συνασπισμός είχε αποτύχει να εξασφαλίσει την πλειοψηφία στις εκλογές της 7ης Ιουνίου, διότι το κουρδικό κόμμα του Σελαχατίν Ντεμιρτάς (φυλακισμένου σήμερα με χιλιάδες άλλους) μπήκε θριαμβευτικά στη εθνοσυνέλευση με 80 βουλευτές. Και αυτό χάλαγε τα σχέδια Ερντογάν-Μπαχτσελί για την υπό εξέλιξη υπερπροεδρία Ερντογάν, που θα διασφάλιζε κατά αυτούς την Τουρκία από μελλοντικές περιπέτειες με τους Κούρδους.
Οι δυο τρομοκρατικές επιθέσεις αυτοκτονίας Ιουλίου και Οκτωβρίου, που άφησαν 35 και 109 νεκρούς αντίστοιχα και εκατοντάδες τραυματίες, αποδόθηκαν στο ισλαμικό κράτος. Όμως το περιβάλλον Νταβούτογλου υποστηρίζει πως ήταν «υπεργολαβίες» του συνασπισμού Ερντογάν- Μπαχτσελί ώστε ο Πρωθυπουργός Νταβούτογλου να μην μπορέσει να φτιάξει κυβέρνηση συνασπισμού με την αντιπολίτευση μετά τις εκλογές του Ιουνίου. Και έτσι έγινε. Ο Νταβούτογλου απέτυχε, άλλαξε το κλίμα κατά των Κούρδων που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι, ξανάρχισε ο βρώμικος πόλεμος εναντίον τους, προκηρύχθηκαν έκτακτες εκλογές την 1η Νοεμβρίου και κέρδισε την πλειοψηφία ο συνασπισμός Ερντογάν-Μπαχτσελί. Ακολούθησε το δημοψήφισμα του 2017 και οι εκλογές το 2018 που έκανε τον Ερντογάν παντοδύναμο.
Υποστηρίζει σχετικά ο Νταβούτογλου: «Εάν οι σχετικές τρομοκρατικές περιπτώσεις διερευνηθούν, πολλοί δεν θα μπορούν να βγουν και να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Αυτοί που μας επικρίνουν δεν θα μπορούν να κυκλοφορούν δημόσια. Σας το δηλώνω αυτό ειλικρινά. Γνωρίζετε γιατί; Όταν γραφτεί η τουρκική ιστορία, η περίοδος μεταξύ 7ης Ιουνίου και 1ης Νοεμβρίου θα είναι η πιο κρίσιμη».
Είναι γεγονός πως μετά τις εκλογές Νοεμβρίου ο Νταβούτογλου εκπαραθυρώθηκε από τον Ερντογάν, παραιτήθηκε από αρχηγός του AKP τον Μάιο του 2016 (λίγο πριν το πραξικόπημα-μαϊμού) και είναι λογικό να αναζητά δικαίωση καθώς και εκδίκηση. Αυτό, όμως, δεν ακυρώνει τις κατηγορίες του, που συνάδουν με τον δολοφονικό τρόπο συμπεριφοράς του τουρκικού κράτους κατά των πολιτών του. Παρά την κατακραυγή, ο Νταβούτογλου δεν έδωσε συνέχεια. Όμως οι συνεργάτες του συνεχίζουν να φωτογραφίζουν ως υπαίτιους τους Ερντογάν – Μπαχτσελί, τα κόμματά τους και το βαθύ κράτος. Στην αντεπίθεση το περιβάλλον του Ερντογάν τον αποκαλεί προδότη, υπόγειο συνεργάτη του Χότζα Γκουλέν- που ο Ερντογάν κατηγορεί για όλα τα δεινά της Τουρκίας σήμερα- ενώ το AKP τον έχει αποπέμψει πρόσφατα από το κόμμα.
Διεθνώς η πιο γνωστή τουρκική προβοκάτσια παραμένει το πογκρόμ των Σεπτεμβριανών του 1955 κατά των Τούρκων πολιτών ελληνικής καταγωγής στην Πόλη. Το πογκρόμ οργανώθηκε με αφορμή την τριμερή διάσκεψη του Λονδίνου για το Κυπριακό και ήταν βασισμένο στο ψέμα πως Έλληνες έβαλαν βόμβα στο φερόμενο σπίτι που γεννήθηκε ο Τούρκος ηγέτης Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη. Στην πραγματικότητα, τη βόμβα την τοποθέτησε Τούρκος. Το πογκρόμ της Πόλης οργανώθηκε με εντολή της τότε κυβέρνησης Μεντερές και υλοποιήθηκε από το βαθύ κράτος με τη συμβολή χιλιάδων φανατικών Τούρκων που μεταφέρθηκαν οργανωμένα από την επαρχία. Ιστορικοί παρομοιάζουν τα Σεπτεμβριανά με το Ναζιστικό Kristallnact του Χίτλερ κατά των Γερμανοεβραίων του 1937. Μαζί με την ολοκληρωτική καταστροφή των περιουσιών Ελλήνων πολιτών της Τουρκίας το 1955, υπήρξαν 30 νεκροί και πέραν των 2.000 βιασμών.
Το πογκρόμ του 1955 έχει τεκμηριωθεί από Τούρκους, Έλληνες και ξένους ιστορικούς και ερευνητές, με κλασική τη μελέτη του αείμνηστου Speros Vryonis, Jr., The Mechanism of Catastrophe: the Turkish Pogrom of September 6-7, 1955, and the Destruction of the Greek Community of Istanbul (2005). Αλλά όπως παραδέχθηκε με περηφάνια σε δημοσιογράφο το 1991 ένας αξιωματικός του βαθέως κράτους που ήταν οργανωτής, ο τετράστερος στρατηγός Sabri Yirmibesoglu, το πογκρόμ υλοποιήθηκε από το Τμήμα Ειδικού Πολέμου του Τουρκικού Στρατού (Special Warfare Department). Δήλωσε: «η 6-7 Σεπτ. ήταν έργο του Τμήματος Ειδικού Πολέμου. Ήταν μια εκπληκτικά οργανωμένη επιχείρηση που συντέλεσε τον σκοπό της. Δεν ήταν εκπληκτικά οργανωμένη;» περηφανεύτηκε στον δημοσιογράφο Sabri Yirmibesoglu που του πήρε συνέντευξη.
Ο κατάλογος των προβοκάτσιων του τουρκικού δεβλετιού είναι κυριολεκτικά ατελείωτος. Θύματα του υπήρξαν Τούρκοι, Κούρδοι, Αλεβίτες, Έλληνες, Αρμένιοι, Εβραίοι, Άραβες και σήμερα ειδικά, Σύριοι.
Τον Ιούνιο του 1958 και με προβοκάτσια τη βόμβα στο Γραφείο Τύπου της Τουρκίας στη Λευκωσία, (καρμπόν της περίπτωσης της Θεσσαλονίκης του 1955) που οι ίδιοι οι Τούρκοι τοποθέτησαν κατά δημόσια παραδοχή του Ραούφ Ντεκτάς, τουρκικές ορδές έκαψαν το κέντρο της Λευκωσίας. Ο τότε Άγγλος κυβερνήτης της Κύπρου Sir Hugh Foot παραδέχεται ευθέως πως η εντολή να καεί η Λευκωσία δόθηκε από την Άγκυρα.
Αρχές του 1960 Τούρκοι πράκτορες βομβάρδιζαν τζάμια στη Λευκωσία αποδίδοντας την ευθύνη σε Έλληνες, κατά παραδοχή και πάλι Τούρκων στρατιωτικών που συμμετείχαν. Οι ίδιοι οργανωτές-αξιωματούχοι, οργάνωσαν κατά παραδοχή τους, εισαγωγή 10.000 όπλων από τη Τουρκία το 1959-61, ενώ είχαν ήδη υπογραφτεί οι συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου. Και μέχρι το 1963 οργάνωναν δολοφονίες άσχετων ανθρώπων- random killings- στη Λευκωσία και άλλου στο πλαίσιο της «στρατηγικής της έντασης» («strategy of tension») του Τμήματος Ειδικού Πολέμου. Η ένταση αυτή προηγήθηκε εσκεμμένα του πολιτικό-στρατιωτικού πραξικοπήματος για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκατίας το 1963-64. Ουσιαστικά υπήρξε προπομπός της.
Ο επιδρομικός πόλεμος κατά της Συρίας
Για οικονομία θα περιοριστώ σε μια ακόμη διεθνούς εμβέλειας προβοκάτσια που αφορά στον επιδρομικό πόλεμο κατά της Συρίας, με μάρτυρά μου τον παγκοσμίως καλύτερο δημοσιογράφο-ερευνητή, τον Seymour Hersh. Σε κείμενο του «The Red Line and the Rat Line: Seymour Hersh on Obama, Erdogan and the Syrian Rebels» (London Review of Books, 17 April, 2014), ο Hersh υποστηρίζει με μαρτυρίες από αξιωματούχους του Λευκού Οίκου και της Αμερικανικής Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών- Defense Intelligence Agency- πως η περιβόητη επίθεση με χημικά όπλα στην περιοχή Ghouda της 21ης Αυγούστου 2013, ήταν οργανωμένη προβοκάτσια της Άγκυρας για να παρασυρθεί ο Ομπάμα να δώσει εντολή για μαζική επίθεση κατά της Συρίας. Η χημική επίθεση άφησε εκατοντάδες νεκρούς. Ο πονηρεμένος όμως Ομπάμα δεν τσίμπησε, αφήνοντας έτσι ένα εξαγριωμένο Ερντογάν να τον βρίζει και να κουνά «το γ… του δάκτυλο κατά του Προέδρου μέσα στον Λευκό Οίκο», κατά ένα αυτόπτη μάρτυρα. Επί πλέον γνωρίζουμε πως τότε οι τουρκικές υπηρεσίες σχεδίαζαν προβοκατόρικες πυραυλικές επιθέσεις από συριακό έδαφος κατά της Τουρκίας, ώστε να δικαιολογηθεί τουρκική «αμυντική» αντεπίθεση κατά της Συρίας.
Δολοφόνος το βαθύ κράτος
Το τουρκικό βαθύ κράτος- το περιβόητο derin devlet ή gizli devlet- ποτέ δεν είχε κανένα ενδοιασμό να δολοφονεί τους πολίτες του, ακόμη και ακραιφνείς Τούρκους, συμπεριλαμβανομένων και αξιωματικών του τουρκικού στρατού. Όχι τυχαία, Τούρκοι πολίτες το αποκαλούν «κράτος δολοφόνο» («kadik devlet»).
Δυστυχώς στο πλαίσιο μιας κατά φαντασία «ελληνο-τουρκικής φιλίας» και μιας εικαζόμενης μελλοντικής «ειρηνικής συνύπαρξης», (καζάν-καζάν, πάντοτε), ο εξαγνισμός ενός καθόλα φασιστικού κράτους που δολοφονεί ακόμη και τους πολίτες του, που τους εξαφανίζει, φυλακίζει και βασανίζει αυθαίρετα, συνεχίζεται χωρίς προβληματισμό σε Κύπρο και Ελλάδα από μια μετά-μοντέρνα αριστερή, τάχατες, νομενκλατούρα.
Ο ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ
Υ. Γ. Ο Νταβούτογλου μπορεί να παραπονιέται για τη νομή της εξουσίας στην Τουρκία αλλά παραμένει ένας σαλαφιστής, δηλαδή φανατικός ισλαμιστής και ιμπεριαλιστής, πολύ χειρότερος από τον Ερντογάν. Υπήρξε ο διαμορφωτής της επιδρομικής πολιτικής κατά της Συρίας και συμμετείχε ενεργά στις αποφάσεις για προβοκατόρικες ενέργειες, όπως στην περίπτωση της τουρκικής χημικής επίθεσης στην Ghouda της 21ης Αυγούστου 2013.
Υ.Γ. 2. Η πρώτη είδηση στον ιστότοπο Nordic Monitor της 4ης Σεπτεμβρίου τιτλοφορείται, «İlhami Balı, the mastermind of ISIL attacks in Turkey, worked with Turkish intelligence agency MİT», δηλ. «Ο Ilhami Bali (Τούρκος), που οργάνωσε τις τρομοκρατικές επιθέσεις του ισλαμιστικού κράτους στην Τουρκία, δούλευε για τη μυστική τουρκική υπηρεσία, την ΜΙΤ. Ήταν δηλαδή ο “υπεργολάβος” του τουρκικού βαθέως κράτους στον οποίο αναφέρεται ο Νταβούτογλου.
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
https://www.apopseis.com/
provokatsies-to-katexochin-ergaleio-ton-toyrkon/
8/9/2019
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Σταύρος Λυγερός:Μετά την Κύπρο το Καστελλόριζο και η Κρήτη
- Copy paste τουρκικά τετελεσμένα (8/9/2019)
Αναστάσιος Λαυρέντζος; Ο υβριδικός πόλεμος της Τουρκίας
εναντίον της Ελλάδας (8/9/2019)
Γεώργιος Παπασίμος: Από τη χρεοκοπία
στον εθνικό ακρωτηριασμό (7/9/2019)
Κώστας Βενιζέλος:Τρύπα στο νερό ο ΟΗΕ,
τρίτο γεωτρύπανο οι Τούρκοι! (6/9/2019)
Μιχάλης Ιγνατίου:Η Τουρκία ξεσπαθώνει, οι σύμμαχοι κοιτάζουν
και εμείς αναρωτιόμαστε (6/9/2019)
Κώστας Βενιζέλος: Κυπριακό - Όταν ο κρόταφος Ελληνοκυπρίων
ψάχνει το πιστόλι (7/9/2019)
Κώστας Βενιζέλος:Ετοιμάζονται να εποικίσουν
την κλειστή πόλη της Αμμοχώστου (5/9/2019)
Ποιες κυρώσεις για F-35; Στα 100 δισ. το διμερές εμπόριο ΗΠΑ-Τουρκίας!
– Τι ανακοίνωσε ο υπουργός Εμπορίου των ΗΠΑ (7/9/2019)
Κρίση μεγαλείου από τον Ερντογάν – Θέλει και πυρηνικά όπλα (5/9/2019)
