Βαθμοί κυριαρχίας και υποτέλεια: Βαθμοί κυριαρχίας και υποτέλειας: Διλήμματα και επιλογές σε έναν ταραγμένο κόσμο.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ:
(1) Η επίσκεψη Πομπέο, η αμυντική συμφωνία και οι προσδοκίες.
(2) Οι Ελληνοτουρκικές αυταπάτες και το “ασφαλές λιμάνι” της Βαλκανικής δουλοπρέπειας.
Το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Φωτογραφία kathimerini.gr
Βαθμοί κυριαρχίας και υποτέλεια: Βαθμοί κυριαρχίας και υποτέλειας:
Διλήμματα και επιλογές σε έναν ταραγμένο κόσμο.
Oι πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις του συστήματος (ή κατεστημένου) στην Ελλάδα, έχουν επίγνωση ότι πιθανόν να αντιμετωπίσουν δύο μεγάλα προβλήματα. Το πρώτο αφορά στα εθνικά θέματα, με κυρίαρχο τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την πιθανότητα σύγκρουσης ή παραχώρησης χωρίς σύγκρουση τμημάτων της κυριαρχίας της χώρας. Θέμα που προφανώς συνεπάγεται και σημαντικές πολιτικές εξελίξεις. Το δεύτερο σχετίζεται με την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας και τις επιπτώσεις που θα έχει μια κρίση για την εγχώρια οικονομική ζωή. Το πρόβλημα αυτό, υπολογίζεται ότι μπορεί πιο εύκολα να αποδοθεί στη γενικότερη κατάσταση, ώστε να αποφευχθούν μεγάλα τραντάγματα στο πολιτικό σκηνικό.
Ο τρόπος αντιμετώπισης και των δύο προβλημάτων, δεν έχει καμία πρωτοτυπία. Ως πανάκεια επιλέγεται η εθελοντική παραχώρηση βαθμών κυριαρχίας, τόσο σε διεθνείς οργανισμούς και συνασπισμούς (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ), όσο και η επιδίωξη μέσω της «ελληνοτουρκικής φιλίας» να παραχωρηθούν αρκετά από όσα ζητά η Τουρκία «για να ησυχάσουμε επιτέλους». Σημαία του πολιτικού συστήματος είναι η διαχειριστική υποτέλεια και η παρασιτική πρόσδεση της χώρας και της οικονομίας της στους δυτικούς «εταίρους».
Προσαρμοστικότητα των ελίτ
Στην εποχή της γεωπολιτικής που έχουμε εισέλθει, δηλαδή σε μια περίοδο επίλυσης διαφορών δια της ισχύος και νέων περιχαρακώσεων, αποτελεί ουτοπία η αναζήτηση «ησυχίας» ή χώρου κίνησης μέσα στην αγκαλιά μεγάλων παικτών ή ανερχόμενων επεκτατικών δυνάμεων. Η Ελλάδα ως μικρή χώρα –έκταση, οικονομία, πληθυσμός κ.λπ.– ενδιαφέρει ισχυρούς και επεκτατιστές, όχι για την αγορά της, αλλά για τη γεωπολιτική της θέση. Πέρασμα και διαμετακομιστικός κόμβος (κλασικά), στρατηγικό σημείο βάσεων και ηλεκτρονικός κόμβος (Κρήτη κ.λπ.), και βασικό φράγμα σήμερα των προσφυγικών ροών προς τη Δύση. Το Αιγαίο, και η Μεσόγειος γενικά, έχουν μετατραπεί σε υγρό τάφο για χιλιάδες ανθρώπους στον βωμό των γεωπολιτικών σχεδίων για τη Μέση Ανατολή και τη Β. Αφρική. Το Προσφυγικό έχει μετατραπεί σε όπλο στα χέρια αδίστακτων και επεκτατικών δυνάμεων.
Τα μνημόνια δεν αποσκοπούσαν ως σχεδιασμός στην οικονομική σωτηρία και ανόρθωση της χώρας. Ήταν δρόμος και τρόπος για την περεταίρω κυριαρχία και διείσδυση δυτικών συμφερόντων. Για πειράματα προς εξαγωγή ή παραδειγματισμό, για τον χωρισμό σε ζώνες και πύλες εισόδου και εξόδου. Τέλος, υπήρχαν πάντα στον σχεδιασμό στοιχεία κατάλυσης της κυριαρχίας. Πολιτειακά, συνοριακά, πολιτιστικά, εδαφικά. Όποιος αντιμετωπίσει τα μνημόνια αποκλειστικά ως προς την οικονομική τους διάσταση, χάνει από την οπτική του την αλλαγή καθεστώτος που αυτά επέφεραν. Είναι ζήτημα αν η «έξοδος» από τα μνημόνια οδήγησε σε μεγαλύτερο βαθμό κυριαρχίας σε όλους τους αποφασιστικούς τομείς της κοινωνικής ζωής. Κανένα σημάδι δεν μαρτυρά κάτι τέτοιο.
Η προσαρμοστικότητα που κλασικά έφεραν ως αρετή οι ελληνικές ελίτ, τις οδήγησε και τις οδηγεί να μην έχουν καθαρή ματιά για όσα συμβαίνουν. Για παράδειγμα, ολόκληρη την Ευρώπη διαπερνούν μεγάλα κύματα πολιτικής αστάθειας και αποσταθεροποίησης. Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία διαπερνούνται από εκδηλώσεις πολιτικής κρίσης και γήρανσης, από έλλειψη εναλλακτικών απέναντι σε άλλες τάσεις. Η Γηραιά Ήπειρος στέκεται αμήχανη και αποσβολωμένη απέναντι στο δίλλημα πόσο πολύ αντιρωσική πολιτική πρέπει να ακολουθήσει και πόση υποταγή να επιδεικνύει στις ΗΠΑ. Ο κόσμος αλλάζει με ταχύτητα και νέες δυνάμεις αναδύονται. Η Ελλάδα επιλέγει την υπαγωγή στη γερμανική Ευρώπη tout court και σε ό,τι θέλουν οι ΗΠΑ (υπό Τραμπ σήμερα, Ομπάμα, Κλίντον χθες κ.λπ.). Και όχι μόνο. Νομίζει ότι στο ταραγμένο τοπίο, μια «συμφωνία», όπως την περιγράφει ο πολύς Σημίτης, με την Τουρκία, θα περισώσει την κατάσταση και θα φέρει ηρεμία.
Σε εποχές γενικευμένης αστάθειας και μεγάλων ανακατατάξεων, σε εποχές που ο καθένας μεριμνά για «τα του οίκου του», οι εγχώριες ελίτ δεν πιστεύουν ούτε στον εαυτό τους. Θέλουν να ακουμπήσουν σε ισχυρές πλάτες, να πληρώσουν προστάτες όσο-όσο, να υποταχθούν στον νταή της περιοχής. Κι αυτό το παρουσιάζουν ως σχέδιο για την Ελλάδα του 2021… Η απώλεια κυριαρχίας και η μετατροπή της χώρας σε αποικία πολλών αφεντάδων, θεωρείται αναπότρεπτη επιλογή που μάλιστα βάζει την Ελλάδα στον προθάλαμο της νέας ψηφιακής εποχής. Χρειαζόμαστε 6 ουρανοξύστες στο Ελληνικό, πολλές μαρίνες σε όλες τις θάλασσες, καζίνο, μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, ξεπούλημα όλων των δημόσιων επιχειρήσεων και εφαρμογή όσων έχουν συμφωνηθεί με τους «θεσμούς» για μέχρι το 2060 ή για 99 χρόνια. Επέκταση της βάσης στη Σούδα, Λάρισα και Αλεξανδρούπολη, ναυπηγεία στην Σύρο, όλα για τον αμερικάνικο στρατό. Ο Πομπέο, της κυβέρνησης Τραμπ, θα τιμηθεί ιδιαίτερα σε λίγες μέρες που θα βρίσκεται στην Αθήνα.
Το πραγματικό ζητούμενο
Ορισμένοι στην Ελλάδα αμφισβητούν το αν υφίσταται τούρκικος επεκτατισμός. Πρόσφατα, ο Α. Ανδριανόπουλος αναρωτήθηκε: «Έχει πραγματικά επεκτατικές τάσεις η Τουρκία; Από πού προκύπτει ένα τέτοιο συμπέρασμα; Τα τελευταία 150 χρόνια, η Τουρκία συρρικνώνεται. Δεν επεκτείνεται. Οι όποιες επιθετικές προς τα έξω κινήσεις της, προκύπτουν από την ανασφάλεια για τη μελλοντική της πορεία». Απλά ανασφαλής χώρα που θέλει να αντιστρέψει τη διαρκή της συρρίκνωση… Τέτοιες αναλύσεις πλασάρονται και κυκλοφορούν.
Ο Τραμπ από το βήμα του ΟΗΕ το λέει καθαρά: «Το μέλλον δεν ανήκει στους παγκοσμιοποιητές, ανήκει στους πατριώτες». Άλλωστε το έχει διακηρύξει από παλιά («θα ξανακάνουμε την Αμερική ισχυρή»). Αυτό είναι το νόημα του τραμπικού «πατριωτισμού», μια διαφορετική ιεράρχηση και στρατηγική για να σταματήσει τη φθίνουσα πορεία των ΗΠΑ. Ο Ερντογάν έχει την δική του στρατηγική: Να μεγαλώσει την Τουρκία, να την κάνει πρωταγωνιστική διεθνή δύναμη ισάξια ή και ανώτερη από πολλές ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Γαλλία κ.λπ.). Γι αυτό αμφισβητεί ανοιχτά το μονοπώλιο των πυρηνικών όπλων από μερικές χώρες.
Οι ελληνικές ελίτ είναι άνετες. Αποφεύγουν κάθε επιλογή. Τι Τραμπ, τι Ομπάμα, υπό τις ΗΠΑ και βλέπουμε. Υπό το διευθυντήριο της Ε.Ε. είτε με Γιούνκερ, είτε με Φον ντερ Λάιεν. Ουδεμία αμφισβήτηση. Πειθήνιοι και καλοί σύμμαχοι, υποτελείς εντεταλμένοι. Δεν χρειάζεται εγχώριο σχέδιο. Μόνο σχεδιάκια για να εμφανίζεται η μία παράταξη καταλληλότερη της άλλης. Ιδιαίτερη επιδίωξη, να εμποτιστεί και ολόκληρο το κοινωνικό σώμα στην ανάγκη αυτής της «πρόσδεσης».
Το πραγματικό ζητούμενο, και επιβεβαιωμένο από την ιστορία, είναι πως η κυριαρχία των χωρών, η κατάκτηση βαθμών κυριαρχίας, είναι όρος για τη διαχείριση διεθνών ζητημάτων προς όφελός τους χωρίς αρπαγή του πλούτου τους και εξανδραποδισμό των λαών τους. Είναι όρος για την υπεράσπιση της ειρήνης και του περιβάλλοντος. Η υπαγωγή στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους οργανισμούς τους, οδηγούν σε πραγματικές καταστροφές.
Η κυριαρχία των χωρών μαζί με το στοιχείο του διαρκούς εκδημοκρατισμού, αποτελούν όρο για έναν καλύτερο κόσμο. Μια τέτοια προοπτική μάχεται και την παγκοσμιοποίηση αλλά και τις εκδοχές τραμπικής αναδίπλωσης, όπως και επίδοξες επεκτατικές δυνάμεις σε διάφορες περιοχές. Η Ελλάδα χρειάζεται εναλλακτικό πρόγραμμα διεξόδου προς αυτήν την κατεύθυνση.
ΡΟΥΝΤΙ ΡΙΝΑΛΝΤΙ
3/10/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
1.
Η επίσκεψη Πομπέο, η αμυντική συμφωνία
και οι προσδοκίες.
Ένα σημαντικό βήμα για την διεύρυνση και ενίσχυση της αμυντικής συνεργασίας της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, που συμπίπτει με την περίοδο που η Ουάσιγκτον στρέφει και πάλι το βλέμμα στην Ανατολική Μεσόγειο και αντιμετωπίζει νέου τύπου απειλές, πρόκειται να γίνει το Σάββατο με την υπογραφή της ανανεωμένης Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (Mutual Defence Cooperation Agreement-MDCA) κατά την διάρκεια της επίσκεψης στην Αθήνα του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών Μ. Πομπέο.
Σε μια περίοδο που η Ελλάδα εξέρχεται τραυματισμένη από την οικονομική κρίση, η οποία δεν άφησε ανεπηρέαστες και τις αμυντικές δυνατότητες της χώρας, η νέα Συμφωνία, χωρίς φυσικά να αποτελεί την λύση των προβλημάτων ασφάλειας της Ελλάδας, θέτει τις βάσεις για ένα πλέγμα ασφάλειας μέσω της όλο και μεγαλύτερης αλληλεξάρτησης των στρατηγικών συμφερόντων των δυο χωρών στην περιοχή.
Η αναβάθμιση και διεύρυνση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Ελλάδα και πέραν της Σούδας, εκτιμάται από την κυβέρνηση ότι πέραν του πρακτικού οφέλους για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι και σε συμβολικό επίπεδο ένδειξη της αναγνώρισης από την Ουάσιγκτον του στρατηγικού ρόλου που μπορεί να έχει η χώρα στην ευρύτερη περιοχή. Και αυτή η επιλογή και μάλιστα την συγκεκριμένη στιγμή είναι μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις και φυσικά και προς την Άγκυρα.
Η παρουσία του Μ. Πομπέο στην Αθήνα είναι εξαιρετικά σημαντική καθώς ο Αμερικανός ΥΠΕΞ είναι ο μόνος που έχει επιβιώσει από τις καρατομήσεις όλων των συνεργατών του προέδρου Τραμπ που χειρίζονταν τα θέματα Άμυνας και Εξωτερικής πολιτικής και ίσως μαζί με τον γαμπρό του Αμερικανού προέδρου είναι οι μόνοι αξιόπιστοι συνομιλητές στην αμερικανική κυβέρνηση για θέματα στρατηγικής.
Ανώτερη πηγή του Στειτ Ντιπάρτμεντ στην διάρκεια ενημέρωσης για την επίσκεψη Πομπέο, τόνισε ότι «η Ανατολική Mεσόγειος είναι μα περιοχή στρατηγικής σημασίας. Έχουμε δει πολλές δραστηριότητες τους τελευταίους μήνες και χρόνια και η εταιρική σχέση με την σύμμαχο μας Ελλάδα είναι θεμελιώδους σημασίας γι αυτό..»
Ο ίδιος αξιωματούχος πρόσθεσε ότι η «Ελλάδα είναι σημαντικός εταίρος του ΝΑΤΟ και η Ανατολική Μεσόγειος, το Αιγαίο, η Μαύρη Θάλασσα είναι όλες σημαντικές περιοχές για την Εθνική Στρατηγική Ασφάλειας των ΗΠΑ». Και σε ότι αφορά και τις οικονομικές σχέσεις των δυο χωρών ο Αμερικανός αξιωματούχος έκανε λόγο για μια «νέα Ελλάδα στην οποία γίνονται πολλά σε σχέση με την οικονομική ανάπτυξη και τις οικονομικές ευκαιρίες.
Ο κ.Πομπεο θα έχει συνάντηση το Σάββατο με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Υπουργό Άμυνας Ν.Παναγιωτόπουλο και κατόπιν θα έχει συνομιλίες στο Υπουργείο Εξωτερικών με τον Νίκο Δένδια με τον οποίο και θα υπογράψουν το αναθεωρημένο τμήμα της Συμφωνίας MDCA, η οποία τέθηκε σε ισχύ πρώτη φορά το 1990 και μετά την λήξη της δεκαετούς ισχύος της, ανανεώνεται έκτοτε κάθε χρόνο.
Στην διαπραγμάτευση της Συμφωνίας η οποία είχε ξεκινήσει και είχε φθάσει σε σημείο ωρίμανσης από την προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ, την τελική ώθηση για την ολοκλήρωση της έδωσαν από αμερικανικής πλευράς ο πρεσβευτής Τ.Πάϊατ και από ελληνικής, οι υπουργοί εξωτερικών και άμυνας Ν.Δένδιας και Ν.Παναγιωτόπουλος, ο γ.γ. του ΥΠΕΞ Θ.Δεμίρης, η Διπλωματική Σύμβουλος του πρωθυπουργού Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Αλέξανδρος Διακόπουλος και εμπειρογνώμονες του ΥΠΕΞ και του ΥΕΘΑ.
Με την νεα Συμφωνία αποκτούν πλέον και θεσμική κάλυψη δραστηριότητες που μέχρι τώρα διεξάγονταν με ad hoc τεχνικές ρυθμίσεις στην περιοχή Μαράθι της Σούδας, στην αεροπορική βάση της Λάρισας, στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και στο Στεφανοβικειο Μαγνησίας.
Σημαντικό στοιχείο είναι ότι στις υποδομές αυτές η διοίκηση παραμένει στην Ελλάδα (οι Αμερικανοί θα έχουν αρμοδιότητα διοίκησης μόνο των δικών τους δυνάμεων), ενώ ο εκσυγχρονισμός των υποδομών θα γίνει με αμερικανική χρηματοδότηση,(καθώς πλέον η ένταξη τους στην MDCA δίνει την δυνατότητα στο Κογκρέσο να εγκρίνει τα σχετικά κονδύλια), ενώ οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα έχουν την δυνατότητα χρήσης των αναβαθμισμένων αυτών υποδομών όταν δεν γίνεται χρήση τους από τους Αμερικανούς. Η αναθεώρηση του τμήματος αυτού της Συμφωνίας ήταν αναγκαίο όχι μόνο για να ανταποκρίνεται και στις νέες απειλές ασφάλειας αλλά και για να αφαιρεθούν από το κείμενο εγκαταστάσεις όπως η βάση του Ελληνικού, που έχουν πάψει να υφίστανται εδώ και πολλά χρόνια.
Η «διασπορά» αυτή σε διαφορετικές περιοχές της χώρας θα προσφέρει οικονομικό όφελος στις τοπικές κοινωνίες και τοπικές επιχειρήσεις τόσο από την πραγματοποίηση των έργων όσο και από την φιλοξενία προσωπικού του Αμερικανικού Στρατού.
Ιδιαίτερη σημασία αποδίδει η Αθήνα στην αξιοποίηση και αναβάθμιση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης καθώς έτσι ενισχύεται ο εθνικός στόχος για μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε στρατηγικό κόμβο ενεργειακό και μεταφορικό, καθώς με την ανάπτυξη και παράλληλων υποδομών προσφέρει εναλλακτική οδό εξόδου στην Μεσόγειο για την Βουλγαρία και την Ρουμανία, που μέχρι τώρα είναι «εξαρτημένες» από την Τουρκία λόγω των Στενών.
Πάντως από την Συμφωνία απουσιάζουν χειροπιαστά ανταλλάγματα για τις διευκολύνσεις που θα προσφερθούν στις ΗΠΑ.
Η Ελληνική πλευρά είχε επιδιώξει τα τελευταία δυο χρόνια να εξασφαλίσει πρόσβαση σε πλεονάζον αμυντικό υλικό των ΗΠΑ με πιο σημαντική αυτήν της παραχώρησης 2-3 αντιτορπιλικών τύπου Arleigh Burke προσπάθεια που δεν ευοδώθηκε μέχρι στιγμής, αλλά δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί.
Με την Συμφωνία που θα υπογραφτεί το Σάββατο μπαίνει μια ακόμη ψηφίδα σε μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας που οικοδομείται από τους Αμερικάνους στην περιοχή, με πυλώνες το Ισραήλ και την Αίγυπτο χωρίς να κρύβουν την ενεργό στήριξη τους στην διασύνδεση και με την Ελλάδα και την Κύπρο, τόσο σε θέματα Ασφάλειας όσο και στην ανάπτυξη εναλλακτικών πηγών και μεταφοράς ενέργειας προς την Ευρώπη
Δεν θα πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι αρκεί μια… διευκόλυνση στο Στεφανοβικειο, για να γυρίσει την πλάτη η Ουάσιγκτον στην Τουρκία και ότι με την Συμφωνία αυτή θωρακίζεται οριστικά η χώρα έναντι της τουρκικής απειλής. Όπως όμως εκτιμά η Αθήνα από καλύτερη θέση μπορεί να ενισχύσει τον στρατηγικό ρόλο της στην περιοχή και να έχει πιο πειστικό λόγο στην Ουάσιγκτον με την όλο και μεγαλύτερη διασύνδεση των αμερικανικών και ελληνικών στρατηγικών επιδιώξεων στην περιοχή.
Του Νίκου Μελέτη
https://www.liberal.gr/diplomacy/i-episkepsi-pompeo
-i-amuntiki-sumfonia-kai-ta-minumata-pros-agkura/268851
3 Οκτωβρίου 2019
2.
Οι Ελληνοτουρκικές αυταπάτες
και το “ασφαλές λιμάνι” της Βαλκανικής δουλοπρέπειας.
Οι πιέσεις των Αμερικανών στις πρόθυμες κυβερνήσεις της Αθήνας που αποσκοπούν στην διαχρονική -και όπως όλα δείχνουν αμετάκλητη- ενσωμάτωση της πατρίδας μας στους Αμερικανικούς τυχοδιωκτισμούς, είναι η μια πλευρά του σύνθετου προβλήματος της εξάρτησης και των κινδύνων νέας γενιάς, με τους οποίους βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα…
Για τους Αμερικανούς αυτή η επιδίωξη, έχει ιδιαίτερη στρατηγική βαρύτητα διότι η «αναβαθμισμένη στρατηγική συνεργασία» με την Ελλάδα, έρχεται σε μια εποχή που…
Όταν λοιπόν ο κ. Πάιατ, αναμασά τις υπέροχες ομορφιές του περί «ελληνικού πυλώνα σταθερότητας» τις οποίες σπεύδει να αναπαράξει και η ντόπια πολιτική ελίτ, αυτό που εννοεί είναι πως για τους Αμερικανούς, η Ελλάδα συνιστά το «χρυσό πακέτο» που τους διασφαλίζει την απαραίτητη σταθερότητα, μέσα από την διαχρονική δουλοπρεπή προθυμία, εκεί που οι υπόλοιποι γεωπολιτικοί δρώντες διαθέτουν σχέδιο, βλέψεις, στόχους και διεκδικήσεις για την Γεωπολιτική της επόμενης μέρας.
Το γεγονός ότι σε αυτήν την «μπάντα» της γεωπολιτικής πιάτσας, η Ελλάδα παραμένει παρκαρισμένη αλα μπρατσέτο με τα Σκόπια, είναι φανερό ότι συνιστά καραμπινάτη γεωπολιτική υποβάθμιση, παρά τους όποιους πανηγυρισμούς περί του αντιθέτου.
Η άλλη πλευρά αυτού του σύνθετου προβλήματος των κινδύνων νέας γενιάς, είναι η τουρκική στρατηγική και η γενικευμένη αναθεωρητική της φυσιογνωμία, την οποία η ελληνική πολιτική ελίτ, επιμένει να την προσεγγίζει με την λάθος ανάγνωση, με την πατροπαράδοτη νωχελικότητα, με την αδιέξοδη συμβιβαστική – διαχειριστική λογική στην οποία ενσωματώνονται ανεπίτρεπτες εθνικές και μεθοδολογικές υπαναχωρήσεις.
Η Τουρκία αυτήν την στιγμή και στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, δεν διεκδικεί μονάχα από την χώρα μας και από την Κύπρο, ούτε αναζητεί απλώς δίοδο για να διοχετεύσει εσωτερικούς κρισιακούς παράγοντες που σχετίζονται με τον εξευτελισμό της Δημοκρατίας και με την εθνική ανομοιογένεια και τις αντιπαραθέσεις που αφορούν στην εσωτερική της συνοχή.
Η Τουρκία διεκδικεί ρόλο στο Διεθνές Σύστημα. Λόγο στην διαμόρφωση των κανόνων του… Αρμοδιότητα στην διαμόρφωση του γεωπολιτικού του χάρτη… Ισχυρή παρουσία στα γεωπολιτικά καλντερίμια της ευρύτερης περιοχής.
Διεκδικεί για τον εαυτό της μια πολλαπλά αναβαθμισμένη γεωπολιτική ταυτότητα. Και επιδιώκει να την επιβάλει με αυτάρκεια εξοπλιστική… Με διευρυμένη ισχυρή αεροναυτική παρουσία… Με πρωτοβουλίες που θα την καταστήσουν συμπρωταγωνιστή στην διαμόρφωση κανόνων Διεθνούς Δικαίου.
Η Τουρκική στρατηγική στην Συρία, είναι περιφερειακή στρατηγική. Ομοίως και στην Κύπρο… Ομοίως και στην Μεσόγειο… Μια περιφερειακή στρατηγική που επεκτείνεται ΚΑΙ στα Βαλκάνια… Και στην Βόρεια και Κεντρική Αφρική… ΚΑΙ στην περιοχή του Κόλπου… ΚΑΙ στην σχεδιασμένη «εμφύτευση» προβλημάτων στην Κεντρική Ευρώπη… Ακόμη και στην προσπάθειά της να οικοδομήσει συμμαχίες με στρατηγικά χαρακτηριστικά στην Λατινική Αμερική και όχι μόνο.
Και η περιφερειακή στρατηγική, χτίζεται πρωτίστως με πολιτικές διεύρυνσης κυριαρχίας και ελέγχου. Και αυτές οι πολιτικές, δεν αντλούν υλικό διεύρυνσης από την δεξαμενή του πουθενά. Το αντλούν μέσα από επιλογές αμφισβήτησης, αφαίμαξης και εν τέλει περιστολής της κυριαρχίας άλλων.
Κι ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, η Ελληνική πολιτική ελίτ, συνεχίζει να παραμένει εγκλωβισμένη στο διπλό μοιραίο ολίσθημα, που αναπαράγει επικίνδυνα αδιέξοδα και νέας γενιάς προβλήματα για την χώρα.
Συνεχίζει να παραμένει εγκλωβισμένη στις αυταπάτες του εξευμενισμού, με αποτέλεσμα η διαρκής υποχωρητικότητα, τα φοβικά σύνδρομα και η ανυπαρξία στρατηγικής, να δημιουργούν καθημερινά νέα επικίνδυνα τετελεσμένα ΚΑΙ στην Ελλάδα αλλά ΚΑΙ στην Κύπρο.
Η πρόσφατη Ελληνική άρνηση να σταλούν τα F-16 στην παρέλαση στην Κύπρο, σηματοδοτεί την επίσημη εγκατάλειψή της στην Τουρκική βουλιμία. Είναι μια απόφαση που συνιστά απαράδεκτη στρατηγική υπαναχώρηση, και ως τέτοια, όχι μόνο δεν ανακαλείται, αλλά από τούδε και στο εξής θα εμφανίζεται ως αδιαπραγμάτευτο Τουρκικό κεκτημένο…
Η ελληνική πολιτική ελίτ, συνεχίζει επίσης να παραδέρνει στην αδιέξοδη λογική του παρασιτικού προστατευτισμού, θεωρώντας πως κάθε ξένη παρουσία που δρα στην χώρα, έχει την αυτονόητη υποχρέωση να την προστατεύσει την κρίσιμη στιγμή. Τραγικό λάθος…
Οι Ευρωπαίοι το ξεκαθάρισαν… Και οι Αμερικανοί είναι φανερό πως δεν αναζήτησαν το «ασφαλές λιμάνι» της Βαλκανικής δουλοπρέπειας, για να μετακομίζουν εδώ τους ανταγωνισμούς τους με την Τουρκία.
Αυτοί που λυμαίνονται την αξιοπρέπεια της χώρας, θέλουν ένα ήσυχο οικόπεδο για να οργανώσουν την γεωπολιτική τους μπίζνα. Ένα οικόπεδο στο οποίο εν πολλοίς να έχει κριθεί αμετάκλητα η «υπέρτατη κυριαρχία» και δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τα περιστασιακά εθνικά καπρίτσια μιας πολιτικής ηγεσίας, η οποία το μόνο στο οποίο επιδίδεται με αξιοθαύμαστες επιδώσεις, είναι στην συνήθειά της σε επικύψεις και συμβιβασμούς.
Έτσι έχουν τα πράγματα, και καλό θα είναι η Ελληνική κοινωνία να πάψει να λειτουργεί ως όχλος, με εργαλείο… Πότε τους απερίσκεπτους πανηγυρισμούς και πότε το αδιέξοδο ανάθεμα, αφού το μόνο που τονώνουν και τα δυο είναι τις αυταπάτες μας, και προετοιμάζουν το έδαφος για την αμετάκλητη συνενοχή μας.
του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
http://www.anixneuseis.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%bf%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%ac%cf%84%ce%b5%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%ce%b1/
3/10/2019
* * *
Οι απόψεις, που δημοσιεύονται στα εκάστοτε- αποκλειστικά χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα (ή κάθε είδους κείμενα) του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που τις διατυπώνουν.Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του blogger. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στους δημιουργούς των κειμένων, εικόνων κλπ και των ιστολογίων που αναφέρονται. Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό πρωτότυπο κείμενο παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
1.
Η επίσκεψη Πομπέο, η αμυντική συμφωνία
και οι προσδοκίες.
Ένα σημαντικό βήμα για την διεύρυνση και ενίσχυση της αμυντικής συνεργασίας της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, που συμπίπτει με την περίοδο που η Ουάσιγκτον στρέφει και πάλι το βλέμμα στην Ανατολική Μεσόγειο και αντιμετωπίζει νέου τύπου απειλές, πρόκειται να γίνει το Σάββατο με την υπογραφή της ανανεωμένης Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (Mutual Defence Cooperation Agreement-MDCA) κατά την διάρκεια της επίσκεψης στην Αθήνα του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών Μ. Πομπέο.
Σε μια περίοδο που η Ελλάδα εξέρχεται τραυματισμένη από την οικονομική κρίση, η οποία δεν άφησε ανεπηρέαστες και τις αμυντικές δυνατότητες της χώρας, η νέα Συμφωνία, χωρίς φυσικά να αποτελεί την λύση των προβλημάτων ασφάλειας της Ελλάδας, θέτει τις βάσεις για ένα πλέγμα ασφάλειας μέσω της όλο και μεγαλύτερης αλληλεξάρτησης των στρατηγικών συμφερόντων των δυο χωρών στην περιοχή.
Η αναβάθμιση και διεύρυνση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Ελλάδα και πέραν της Σούδας, εκτιμάται από την κυβέρνηση ότι πέραν του πρακτικού οφέλους για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι και σε συμβολικό επίπεδο ένδειξη της αναγνώρισης από την Ουάσιγκτον του στρατηγικού ρόλου που μπορεί να έχει η χώρα στην ευρύτερη περιοχή. Και αυτή η επιλογή και μάλιστα την συγκεκριμένη στιγμή είναι μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις και φυσικά και προς την Άγκυρα.
Η παρουσία του Μ. Πομπέο στην Αθήνα είναι εξαιρετικά σημαντική καθώς ο Αμερικανός ΥΠΕΞ είναι ο μόνος που έχει επιβιώσει από τις καρατομήσεις όλων των συνεργατών του προέδρου Τραμπ που χειρίζονταν τα θέματα Άμυνας και Εξωτερικής πολιτικής και ίσως μαζί με τον γαμπρό του Αμερικανού προέδρου είναι οι μόνοι αξιόπιστοι συνομιλητές στην αμερικανική κυβέρνηση για θέματα στρατηγικής.
Ανώτερη πηγή του Στειτ Ντιπάρτμεντ στην διάρκεια ενημέρωσης για την επίσκεψη Πομπέο, τόνισε ότι «η Ανατολική Mεσόγειος είναι μα περιοχή στρατηγικής σημασίας. Έχουμε δει πολλές δραστηριότητες τους τελευταίους μήνες και χρόνια και η εταιρική σχέση με την σύμμαχο μας Ελλάδα είναι θεμελιώδους σημασίας γι αυτό..»
Ο ίδιος αξιωματούχος πρόσθεσε ότι η «Ελλάδα είναι σημαντικός εταίρος του ΝΑΤΟ και η Ανατολική Μεσόγειος, το Αιγαίο, η Μαύρη Θάλασσα είναι όλες σημαντικές περιοχές για την Εθνική Στρατηγική Ασφάλειας των ΗΠΑ». Και σε ότι αφορά και τις οικονομικές σχέσεις των δυο χωρών ο Αμερικανός αξιωματούχος έκανε λόγο για μια «νέα Ελλάδα στην οποία γίνονται πολλά σε σχέση με την οικονομική ανάπτυξη και τις οικονομικές ευκαιρίες.
Ο κ.Πομπεο θα έχει συνάντηση το Σάββατο με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Υπουργό Άμυνας Ν.Παναγιωτόπουλο και κατόπιν θα έχει συνομιλίες στο Υπουργείο Εξωτερικών με τον Νίκο Δένδια με τον οποίο και θα υπογράψουν το αναθεωρημένο τμήμα της Συμφωνίας MDCA, η οποία τέθηκε σε ισχύ πρώτη φορά το 1990 και μετά την λήξη της δεκαετούς ισχύος της, ανανεώνεται έκτοτε κάθε χρόνο.
Στην διαπραγμάτευση της Συμφωνίας η οποία είχε ξεκινήσει και είχε φθάσει σε σημείο ωρίμανσης από την προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ, την τελική ώθηση για την ολοκλήρωση της έδωσαν από αμερικανικής πλευράς ο πρεσβευτής Τ.Πάϊατ και από ελληνικής, οι υπουργοί εξωτερικών και άμυνας Ν.Δένδιας και Ν.Παναγιωτόπουλος, ο γ.γ. του ΥΠΕΞ Θ.Δεμίρης, η Διπλωματική Σύμβουλος του πρωθυπουργού Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Αλέξανδρος Διακόπουλος και εμπειρογνώμονες του ΥΠΕΞ και του ΥΕΘΑ.
Με την νεα Συμφωνία αποκτούν πλέον και θεσμική κάλυψη δραστηριότητες που μέχρι τώρα διεξάγονταν με ad hoc τεχνικές ρυθμίσεις στην περιοχή Μαράθι της Σούδας, στην αεροπορική βάση της Λάρισας, στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και στο Στεφανοβικειο Μαγνησίας.
Σημαντικό στοιχείο είναι ότι στις υποδομές αυτές η διοίκηση παραμένει στην Ελλάδα (οι Αμερικανοί θα έχουν αρμοδιότητα διοίκησης μόνο των δικών τους δυνάμεων), ενώ ο εκσυγχρονισμός των υποδομών θα γίνει με αμερικανική χρηματοδότηση,(καθώς πλέον η ένταξη τους στην MDCA δίνει την δυνατότητα στο Κογκρέσο να εγκρίνει τα σχετικά κονδύλια), ενώ οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα έχουν την δυνατότητα χρήσης των αναβαθμισμένων αυτών υποδομών όταν δεν γίνεται χρήση τους από τους Αμερικανούς. Η αναθεώρηση του τμήματος αυτού της Συμφωνίας ήταν αναγκαίο όχι μόνο για να ανταποκρίνεται και στις νέες απειλές ασφάλειας αλλά και για να αφαιρεθούν από το κείμενο εγκαταστάσεις όπως η βάση του Ελληνικού, που έχουν πάψει να υφίστανται εδώ και πολλά χρόνια.
Η «διασπορά» αυτή σε διαφορετικές περιοχές της χώρας θα προσφέρει οικονομικό όφελος στις τοπικές κοινωνίες και τοπικές επιχειρήσεις τόσο από την πραγματοποίηση των έργων όσο και από την φιλοξενία προσωπικού του Αμερικανικού Στρατού.
Ιδιαίτερη σημασία αποδίδει η Αθήνα στην αξιοποίηση και αναβάθμιση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης καθώς έτσι ενισχύεται ο εθνικός στόχος για μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε στρατηγικό κόμβο ενεργειακό και μεταφορικό, καθώς με την ανάπτυξη και παράλληλων υποδομών προσφέρει εναλλακτική οδό εξόδου στην Μεσόγειο για την Βουλγαρία και την Ρουμανία, που μέχρι τώρα είναι «εξαρτημένες» από την Τουρκία λόγω των Στενών.
Πάντως από την Συμφωνία απουσιάζουν χειροπιαστά ανταλλάγματα για τις διευκολύνσεις που θα προσφερθούν στις ΗΠΑ.
Η Ελληνική πλευρά είχε επιδιώξει τα τελευταία δυο χρόνια να εξασφαλίσει πρόσβαση σε πλεονάζον αμυντικό υλικό των ΗΠΑ με πιο σημαντική αυτήν της παραχώρησης 2-3 αντιτορπιλικών τύπου Arleigh Burke προσπάθεια που δεν ευοδώθηκε μέχρι στιγμής, αλλά δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί.
Με την Συμφωνία που θα υπογραφτεί το Σάββατο μπαίνει μια ακόμη ψηφίδα σε μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας που οικοδομείται από τους Αμερικάνους στην περιοχή, με πυλώνες το Ισραήλ και την Αίγυπτο χωρίς να κρύβουν την ενεργό στήριξη τους στην διασύνδεση και με την Ελλάδα και την Κύπρο, τόσο σε θέματα Ασφάλειας όσο και στην ανάπτυξη εναλλακτικών πηγών και μεταφοράς ενέργειας προς την Ευρώπη
Δεν θα πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι αρκεί μια… διευκόλυνση στο Στεφανοβικειο, για να γυρίσει την πλάτη η Ουάσιγκτον στην Τουρκία και ότι με την Συμφωνία αυτή θωρακίζεται οριστικά η χώρα έναντι της τουρκικής απειλής. Όπως όμως εκτιμά η Αθήνα από καλύτερη θέση μπορεί να ενισχύσει τον στρατηγικό ρόλο της στην περιοχή και να έχει πιο πειστικό λόγο στην Ουάσιγκτον με την όλο και μεγαλύτερη διασύνδεση των αμερικανικών και ελληνικών στρατηγικών επιδιώξεων στην περιοχή.
Του Νίκου Μελέτη
https://www.liberal.gr/diplomacy/i-episkepsi-pompeo
-i-amuntiki-sumfonia-kai-ta-minumata-pros-agkura/268851
3 Οκτωβρίου 2019
2.
Οι Ελληνοτουρκικές αυταπάτες
και το “ασφαλές λιμάνι” της Βαλκανικής δουλοπρέπειας.
Οι πιέσεις των Αμερικανών στις πρόθυμες κυβερνήσεις της Αθήνας που αποσκοπούν στην διαχρονική -και όπως όλα δείχνουν αμετάκλητη- ενσωμάτωση της πατρίδας μας στους Αμερικανικούς τυχοδιωκτισμούς, είναι η μια πλευρά του σύνθετου προβλήματος της εξάρτησης και των κινδύνων νέας γενιάς, με τους οποίους βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα…
Για τους Αμερικανούς αυτή η επιδίωξη, έχει ιδιαίτερη στρατηγική βαρύτητα διότι η «αναβαθμισμένη στρατηγική συνεργασία» με την Ελλάδα, έρχεται σε μια εποχή που…
- Η Αμερικανική παντοδυναμία βρίσκεται σε γενικευμένη στρατηγική υποχώρηση…
- Το ναυάγιο της «Αραβικής Άνοιξης» σηματοδότησε εκτεταμένες ανατροπές στον Αμερικανικό στρατηγικό σχεδιασμό. Και…
- Οι διεργασίες που συντελούνται στην Ευρασία, οριστικοποιούν την ανάδειξη νέων ισχυρών περιφερειακών δρώντων, σε έναν κόσμο που η φυσιογνωμία του τροποποιείται δραματικά. Αυτές οι περιφερειακές δυνάμεις, διαθέτουν αυτοτελή στρατηγική και δεν δείχνουν διατεθειμένες να συνεχίσουν να «υποσιτίζονται» από τα «περισσεύματα» και στο περιθώριο των αμερικανικών σχεδιασμών.
- Η Ελληνική προθυμία λοιπόν, εξασφαλίζει στους Αμερικανούς λύσεις με πολλαπλά πλεονεκτήματα, και αυτό είναι που καθιστά προοπτικά, ακόμη πιο επονείδιστη την θέση της χώρας, ακυρώνοντας σε βάθος αρκετών δεκαετιών, την πραγματική γεωπολιτική της υπόσταση.
- Προνομιακό γεωστρατηγικά οικόπεδο, πάνω στο οποίο «χτίζεται» ένας πολυσύνθετος μηχανισμός ελέγχου και ισχύος, ανισομερώς κατανεμημένος στο πλαίσιο μιας ενιαίας επικράτειας, πράγμα το οποίο διασφαλίζει πολλαπλά στάνταρντς λειτουργικότητας, ασφάλειας και δυνατοτήτων ελέγχου της ευρύτερης περιοχής. Η «προστιθέμενη αξία» του παρόντος «οικοπέδου» είναι εμφανώς προσαυξημένη, πολύ περισσότερο σήμερα που η ευρύτερη περιοχή αναδεικνύεται σε υπέρθερμος γεωπολιτικός κόμβος, με τους σχεδιασμούς των ισχυρών να βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, και σε δυναμική διαρκούς και μεταβαλλόμενης ρήξης.
- Προνομιακό πολιτικά περιβάλλον, μέσα στο οποίο ακόμη και συμβάντα πολιτικής αποσταθεροποίησης μπορούν να είναι απολύτως ελεγχόμενα, με αποτέλεσμα να κεφαλαιοποιείται επιχειρησιακά στο έπακρο το φαινόμενο του παραδοσιακού γιεσμενισμού.
- Προνομιακό γεωπολιτικά περιβάλλον, σε μια χώρα με ανύπαρκτη εθνική στρατηγική, με μηδενικά οράματα και στοχεύσεις για την Γεωπολιτική της επόμενης μέρας, σε μια χώρα με δυο λόγια που η ανυπαρξία εθνικών προτεραιοτήτων, διασφαλίζει περιβάλλον απόλυτης «σταθερότητας» για κάθε επικυρίαρχο που δεν ρισκάρει να του χαλάσει η σούπα, το σχέδιο, ο εγγύς και ο μακροπρόθεσμος γεωστρατηγικός του προγραμματισμός.
Όταν λοιπόν ο κ. Πάιατ, αναμασά τις υπέροχες ομορφιές του περί «ελληνικού πυλώνα σταθερότητας» τις οποίες σπεύδει να αναπαράξει και η ντόπια πολιτική ελίτ, αυτό που εννοεί είναι πως για τους Αμερικανούς, η Ελλάδα συνιστά το «χρυσό πακέτο» που τους διασφαλίζει την απαραίτητη σταθερότητα, μέσα από την διαχρονική δουλοπρεπή προθυμία, εκεί που οι υπόλοιποι γεωπολιτικοί δρώντες διαθέτουν σχέδιο, βλέψεις, στόχους και διεκδικήσεις για την Γεωπολιτική της επόμενης μέρας.
Το γεγονός ότι σε αυτήν την «μπάντα» της γεωπολιτικής πιάτσας, η Ελλάδα παραμένει παρκαρισμένη αλα μπρατσέτο με τα Σκόπια, είναι φανερό ότι συνιστά καραμπινάτη γεωπολιτική υποβάθμιση, παρά τους όποιους πανηγυρισμούς περί του αντιθέτου.
Η άλλη πλευρά αυτού του σύνθετου προβλήματος των κινδύνων νέας γενιάς, είναι η τουρκική στρατηγική και η γενικευμένη αναθεωρητική της φυσιογνωμία, την οποία η ελληνική πολιτική ελίτ, επιμένει να την προσεγγίζει με την λάθος ανάγνωση, με την πατροπαράδοτη νωχελικότητα, με την αδιέξοδη συμβιβαστική – διαχειριστική λογική στην οποία ενσωματώνονται ανεπίτρεπτες εθνικές και μεθοδολογικές υπαναχωρήσεις.
Η Τουρκία αυτήν την στιγμή και στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, δεν διεκδικεί μονάχα από την χώρα μας και από την Κύπρο, ούτε αναζητεί απλώς δίοδο για να διοχετεύσει εσωτερικούς κρισιακούς παράγοντες που σχετίζονται με τον εξευτελισμό της Δημοκρατίας και με την εθνική ανομοιογένεια και τις αντιπαραθέσεις που αφορούν στην εσωτερική της συνοχή.
Η Τουρκία διεκδικεί ρόλο στο Διεθνές Σύστημα. Λόγο στην διαμόρφωση των κανόνων του… Αρμοδιότητα στην διαμόρφωση του γεωπολιτικού του χάρτη… Ισχυρή παρουσία στα γεωπολιτικά καλντερίμια της ευρύτερης περιοχής.
Διεκδικεί για τον εαυτό της μια πολλαπλά αναβαθμισμένη γεωπολιτική ταυτότητα. Και επιδιώκει να την επιβάλει με αυτάρκεια εξοπλιστική… Με διευρυμένη ισχυρή αεροναυτική παρουσία… Με πρωτοβουλίες που θα την καταστήσουν συμπρωταγωνιστή στην διαμόρφωση κανόνων Διεθνούς Δικαίου.
Η Τουρκική στρατηγική στην Συρία, είναι περιφερειακή στρατηγική. Ομοίως και στην Κύπρο… Ομοίως και στην Μεσόγειο… Μια περιφερειακή στρατηγική που επεκτείνεται ΚΑΙ στα Βαλκάνια… Και στην Βόρεια και Κεντρική Αφρική… ΚΑΙ στην περιοχή του Κόλπου… ΚΑΙ στην σχεδιασμένη «εμφύτευση» προβλημάτων στην Κεντρική Ευρώπη… Ακόμη και στην προσπάθειά της να οικοδομήσει συμμαχίες με στρατηγικά χαρακτηριστικά στην Λατινική Αμερική και όχι μόνο.
Και η περιφερειακή στρατηγική, χτίζεται πρωτίστως με πολιτικές διεύρυνσης κυριαρχίας και ελέγχου. Και αυτές οι πολιτικές, δεν αντλούν υλικό διεύρυνσης από την δεξαμενή του πουθενά. Το αντλούν μέσα από επιλογές αμφισβήτησης, αφαίμαξης και εν τέλει περιστολής της κυριαρχίας άλλων.
Κι ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, η Ελληνική πολιτική ελίτ, συνεχίζει να παραμένει εγκλωβισμένη στο διπλό μοιραίο ολίσθημα, που αναπαράγει επικίνδυνα αδιέξοδα και νέας γενιάς προβλήματα για την χώρα.
Συνεχίζει να παραμένει εγκλωβισμένη στις αυταπάτες του εξευμενισμού, με αποτέλεσμα η διαρκής υποχωρητικότητα, τα φοβικά σύνδρομα και η ανυπαρξία στρατηγικής, να δημιουργούν καθημερινά νέα επικίνδυνα τετελεσμένα ΚΑΙ στην Ελλάδα αλλά ΚΑΙ στην Κύπρο.
Η πρόσφατη Ελληνική άρνηση να σταλούν τα F-16 στην παρέλαση στην Κύπρο, σηματοδοτεί την επίσημη εγκατάλειψή της στην Τουρκική βουλιμία. Είναι μια απόφαση που συνιστά απαράδεκτη στρατηγική υπαναχώρηση, και ως τέτοια, όχι μόνο δεν ανακαλείται, αλλά από τούδε και στο εξής θα εμφανίζεται ως αδιαπραγμάτευτο Τουρκικό κεκτημένο…
Η ελληνική πολιτική ελίτ, συνεχίζει επίσης να παραδέρνει στην αδιέξοδη λογική του παρασιτικού προστατευτισμού, θεωρώντας πως κάθε ξένη παρουσία που δρα στην χώρα, έχει την αυτονόητη υποχρέωση να την προστατεύσει την κρίσιμη στιγμή. Τραγικό λάθος…
Οι Ευρωπαίοι το ξεκαθάρισαν… Και οι Αμερικανοί είναι φανερό πως δεν αναζήτησαν το «ασφαλές λιμάνι» της Βαλκανικής δουλοπρέπειας, για να μετακομίζουν εδώ τους ανταγωνισμούς τους με την Τουρκία.
Αυτοί που λυμαίνονται την αξιοπρέπεια της χώρας, θέλουν ένα ήσυχο οικόπεδο για να οργανώσουν την γεωπολιτική τους μπίζνα. Ένα οικόπεδο στο οποίο εν πολλοίς να έχει κριθεί αμετάκλητα η «υπέρτατη κυριαρχία» και δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τα περιστασιακά εθνικά καπρίτσια μιας πολιτικής ηγεσίας, η οποία το μόνο στο οποίο επιδίδεται με αξιοθαύμαστες επιδώσεις, είναι στην συνήθειά της σε επικύψεις και συμβιβασμούς.
Έτσι έχουν τα πράγματα, και καλό θα είναι η Ελληνική κοινωνία να πάψει να λειτουργεί ως όχλος, με εργαλείο… Πότε τους απερίσκεπτους πανηγυρισμούς και πότε το αδιέξοδο ανάθεμα, αφού το μόνο που τονώνουν και τα δυο είναι τις αυταπάτες μας, και προετοιμάζουν το έδαφος για την αμετάκλητη συνενοχή μας.
του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
http://www.anixneuseis.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%bf%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%ac%cf%84%ce%b5%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%ce%b1/
3/10/2019
* * *
Οι απόψεις, που δημοσιεύονται στα εκάστοτε- αποκλειστικά χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα (ή κάθε είδους κείμενα) του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που τις διατυπώνουν.Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του blogger. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στους δημιουργούς των κειμένων, εικόνων κλπ και των ιστολογίων που αναφέρονται. Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό πρωτότυπο κείμενο παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.