Η Τουρκία ανάμεσα στον αρμενικό και τον κουρδικό "εφιάλτη".
ΣXETIKA KEIMENA:
(1)Η βεντέτα του βαθέως κράτους των ΗΠΑ με τον Τ. Ερντογάν.
(2) Ο εισαγγελέας της Νέας Υόρκης
που έκανε τον Ερντογάν να υποχωρήσει! Τι φοβάται.
(3) Γενοκτονία των Αρμενίων και κυρώσεις
- Προς ρήξη οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας.
(4) Πρώην Αμερικανός αξιωματούχος - "Να η απάντηση μου
στον Τούρκο πρέσβη για την Αρμενική Γενοκτονία"
(5) Αρμένιοι, οι άγνωστοι συνοδοιπόροι μας
- Η παροικία τους στην Ελλάδα μετά τη γενοκτονία.
(1)Η βεντέτα του βαθέως κράτους των ΗΠΑ με τον Τ. Ερντογάν.
(2) Ο εισαγγελέας της Νέας Υόρκης
που έκανε τον Ερντογάν να υποχωρήσει! Τι φοβάται.
(3) Γενοκτονία των Αρμενίων και κυρώσεις
- Προς ρήξη οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας.
(4) Πρώην Αμερικανός αξιωματούχος - "Να η απάντηση μου
στον Τούρκο πρέσβη για την Αρμενική Γενοκτονία"
(5) Αρμένιοι, οι άγνωστοι συνοδοιπόροι μας
- Η παροικία τους στην Ελλάδα μετά τη γενοκτονία.
Η Τουρκία ανάμεσα στον αρμενικό
και τον κουρδικό "εφιάλτη".
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα στις τουρκοαμερικανικές σχέσεις; Η αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας από την ομοσπονδιακή Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ή μήπως οι ανακοινώσεις του επικεφαλής του Πενταγώνου Μαρκ Έσπερ για την επιστροφή των αμερικανικών στρατευμάτων στην ανατολική Συρία όπου περιπολούν από κοινού με τους Κούρδους μαχητές του PYD.
Και οι δύο κινήσεις δεν μπορούν παρά να θέσουν την Άγκυρα σε συναγερμό – διότι αφορούν την εθνική συγκρότησή της. Όμως η πρώτη αφορά το επίπεδο των συμβολισμών και αναφέρεται στο παρελθόν, ενώ η δεύτερη σε επιχειρούμενες αλλαγές του αυριανού χάρτη της περιοχής.
Είναι τόσες οι φορές που ανακινήθηκε το ζήτημα της Αρμενικής Γενοκτονίας στις ΗΠΑ, χωρίς να οδηγήσει σε αναγνώριση από την κορυφή της ομοσπονδιακής εξουσίας, που τίποτε δεν αποκλείει και αυτή τη φορά, όσο και αν το μήνυμα της Βουλής ήταν ηχηρότερο από ποτέ, ένα "πάγωμα” των αμερικανικών κινήσεων την τελευταία στιγμή (πόσο μάλλον που η προγραμματισμένη για τις 13 Νοεμβρίου επίσκεψη Ερντογάν στις ΗΠΑ δεν έχει ακυρωθεί). Σε κάθε περίπτωση, στο τύπο της γείτονος χώρας εμφανίζονται τοποθετήσεις ότι η Τουρκία μπορεί να ζήσει και χωρίς να δαπανά άλλο διπλωματικό κεφάλαιο για την αποτροπή της αναγνώρισης της Γενοκτονίας.
Όμως το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον αδυνατεί, παρά τις παλινωδίες της, να "απεξαρτηθεί” από το γεωπολιτικό παιχνίδι στις όχθες του Ευφράτη και την χρησιμοποίηση του "κουρδικού χαρτιού” συνιστά για την Άγκυρα μιαν απειλή πολύ πιο υλική. Οι ελιγμοί του Ταγίπ Ερντογάν μεταξύ Τραμπ και Πούτιν, δεν δείχνουν να πετυχαίνουν παρά την απομάκρυνση του εφιάλτη ενός "μορφώματος των τρομοκρατών” υπό ξένη προστασία, κατά 30 χιλιόμετρα από τα τουρκικά σύνορα.
Οτιδήποτε άλλο βρίσκεται στην τουρκο-αμερικανική ατζέντα μπορεί να διευθετηθεί σε πνεύμα συναλλαγής – όχι όμως το κουρδικό ζήτημα. Η ακόμη μεγαλύτερη σύσφιξη των σχέσεων της Άγκυρας με τη Μόσχα και την Τεχεράνη (ενδεχομένως αύριο και με την Δαμασκό) προβάλλει ως μονόδρομος.
Η εσωτερική διάσταση
Υπάρχει σε αυτές τις εξελίξεις μια διάσταση εσωτερικής πολιτικής, τόσο για την Τουρκία (όπου ο Ερντογάν δείχνει να κερδίζει το στοίχημα, αξιοποιώντας το κλίμα "εθνικού συναγερμού”), όσο βεβαίως και για τις ΗΠΑ όπου το Κογκρέσο αντιμετωπίζει ως αυταξία την ακύρωση κάθε πρωτοβουλίας του Τραμπ. Η εποχή κατά την οποία οι τουρκο-αμερικανικές σχέσεις καθορίζονταν από στρατηγικές προτεραιότητες, που έμεναν ανεπηρέαστες από το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι, μοιάζει μακρινή.
Όμως εν προκειμένω λειτουργεί και κάτι βαθύτερο
Η Αρμενική Γενοκτονία αποτέλεσε το δραματικότερο επεισόδιο μιας ταραγμένης δεκαετίας κατά την οποία αναδύθηκε από τα ερείπια της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η οιονεί μονοεθνική Τουρκική Δημοκρατία. Η εξόντωση ή έξωση των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολίας επέτρεψε την καταρχήν ομογενοποίηση της νέας επικράτειας, με την μετατροπή των Μουσουλμάνων υπηκόων του Χαλίφη σε Τούρκους πολίτες.
Όμως η διαδικασία έμενε ημιτελής όσο η μουσουλμανική ταυτότητα αρνούνταν να υποταχθεί στο όραμα μιας δυτικότροπης ελίτ. Κυρίως όμως η εθνική οικοδόμηση έμελλε να προσκρούσει την παρουσία του κουρδικού στοιχείου – και την κατοπινή πολιτική ριζοσπαστικοποίησή του.
Το κλείσιμο του κύκλου
Η άνοδος του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στην εξουσία αποτέλεσε το πολλά υποσχόμενο πείραμα μιας σύνθεσης των μουσουλμανικών ευαισθησιών με έναν εκσυγχρονισμό προσφιλή στη Δύση και παράλληλα μιας εκτόνωσης του κουρδικού ζητήματος στο πλαίσιο μιας "νεο-οθωμανικής” ταυτότητας.
Όμως, μιάμιση δεκαετία μετά ο κύκλος κλείνει με το κουρδικό ζήτημα σε αναζωπύρωση, τον τουρκικό εθνικισμό να δίνει και πάλι τον τόνο της πολιτικής ζωής και τις σχέσεις με τη Δύση αθεράπευτα τραυματισμένες. Πρόκειται για το αποτέλεσμα της αποτυχίας του εγχειρήματος προβολής του "τουρκικού μοντέλου” ως οδηγού για ευρύτερες "αλλαγές καθεστώτος” στη Μέση Ανατολή: Οι συνανάδοχοί του αποκλίνουν και συγκρούονται ενώ η Τουρκία ειδικότερα "εισαγωγέας” των μεσανατολικών αντιφάσεων, από τις οποίες ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ επέμενε ότι πρέπει να τηρηθούν αποστάσεις ασφαλείας.
Κώστας Ράπτης
31/10/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Η βεντέτα του βαθέως κράτους των ΗΠΑ
με τον Τ. Ερντογάν.
Σε σκοτεινά μονοπάτια οδηγούνται οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας καθώς ακόμη κι αν ο Τραμπ βάλει και ξαναβάλει το χέρι του δύσκολα μπορεί πια να αποκατασταθεί στοιχειωδώς το ρήγμα που έχει ανοίξει βαθύ στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και παίρνει πλέον μορφή βεντέτας των νομοθετικών Σωμάτων των ΗΠΑ έναντι του Ερντογάν, με τελευταίο δείγμα την έγκριση με συντριπτική πλειοψηφία από το Κογκρέσο απόφασης για αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Βουλευτές και Γερουσιαστές δεν είναι μόνοι ,αλλά και το κατεστημένο πολιτικό, στρατιωτικό, διπλωματικό της Ουάσιγκτον έχει στραφεί με οργή πλέον εναντίον του Ερντογάν και του ρόλου που ο ίδιος διεκδικεί για την Τουρκία.
Η δαιμονοποίηση του τούρκου ηγέτη στην αμερικανική κοινή γνώμη για την οποία έχει φροντίσει και ο ίδιος με την πολιτική που ακολουθεί ,έχει μετατραπεί σε βαθιά καχυποψία του αμερικανικού βαθέως κράτους για τις προθέσεις αλλά και για την αξιοπιστία του Ταγιπ Ερντογάν ως Συμμάχου και στρατηγικού εταίρου των ΗΠΑ και της Δύσης.
Για το αμερικανικό κατεστημένο θεωρείται σχεδόν δεδομένο ότι ο Τ. Ερντογάν εκμεταλλεύεται την ιδιορρυθμία του Αμερικανού προέδρου ,ώστε να επιβάλει μια sui generis κατάσταση στις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. ,ενώ ο ίδιος έχει στραφεί στην «αγκαλιά» του Ρώσου προέδρου Πούτιν, ο οποίος τον χρησιμοποιεί για να διεμβολίζει και να δημιουργεί ρωγμές στην Ατλαντική Συμμαχία.
Κανείς δεν θέλει να χαθεί η Τουρκία, όμως όλοι γνωρίζουν ότι εάν δεν χαλιναγωγηθεί ο «Σουλτάνος» τότε θα είναι δύσκολο να διατηρηθεί και η Τουρκία ως προχωρημένο φυλάκιο της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Η επιλογή του Τ.Ερντογάν να έρθει σε αντιπαράθεση με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, δυο πυλώνες της αμερικανικής στρατηγικής για την Μέση Ανατολή και την Αφρική , η απόφαση του να εκβιάσει το αμερικανικό Πεντάγωνο και το Στειτ Ντιπάρτμεντ για την παραχώρηση τεχνολογίας των Patriot ,που οδήγησε σε ναυάγιο την αγορά του πυραυλικού συστήματος και στροφή της Τουρκίας στους ρωσικούς S-400 και η συνεπακόλουθη ακύρωση της συμμετοχής της Τουρκίας στο πρόγραμμα παραγωγής των F-35 και τα όσα ακολούθησαν στην Συρία έχουν συνθέσει ένα εκρηκτικό σκηνικό.
Σε αυτά θα πρέπει να προστεθεί η απόρριψη μέχρι τώρα όλων των αιτημάτων της Αγκυρας για έκδοση του Φετουλαχ Γκιουλεν, η γνωστή υπόθεση που εκκρεμεί με την δίωξη των σωματοφυλάκων του Ερντογάν που είχαν ξυλοκοπήσει διαδηλωτές στην προηγούμενη επίσκεψη του τούρκου ηγέτη στην αμερικανική πρωτεύουσα ,η δίωξη που ασκήθηκε στην τουρκική κρατική τράπεζα Halkbank για ξέπλυμα δισεκατομμυρίων δολαρίων από το λαθρεμπόριο ιρανικού πετρελαίου ,η απειλή του Κογκρέσου και της Γερουσίας για επιβολή κυρώσεων λόγω των S-400 και της εισβολής στην Συρία, και φυσικά η πειρατική πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η (μη δεσμευτική) απόφαση του Κογκρέσου για την Αρμενική Γενοκτονία ήρθε ανήμερα της εθνικής εορτής της Τουρκίας, για την Ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας ,προκαλώντας οργίλες αντιδράσεις της τουρκικής ηγεσίας που έσπευσε να απορρίψει το ψήφισμα και να κατηγορήσει το Κογκρέσο ότι επιχειρεί να εμπλέξει τις σχέσεις με την Τουρκία σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και αντιπαραθέσεις. Και ότι η απόφαση αυτή ήταν η εκδίκηση για την τουρκική πολιτική στην Συρία.
Η Τουρκική Εθνοσυνέλευση συνεδρίασε εκτάκτως προκειμένου να καταδικάσει την απόφαση του Κογκρέσου ,ενώ η Άγκυρα ζητά τώρα από τον πρόεδρο Τραμπ να απορρίψει την απόφαση για την Αρμενική Γενοκτονία.
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν έχει κρύψει την προσωπική συμπάθεια του για τον Ερντογάν αλλά είναι σαφές ότι με τους χειρισμούς του στην διάρκεια των τελευταίων μηνών για την υπόθεση των S-400 και την εγκατάλειψη των Κούρδων ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την εισβολή της Τουρκίας στην Βόρεια Συρία και την πλήρη επικράτηση της Ρωσίας , δεν έχει απεριόριστα περιθώρια χειρισμών και πλήρους αγνόησης των δυο νομοθετικών Σωμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι κατόρθωσε ο κ. Τραμπ να ενώσει ,εναντίον του και εναντίον της Τουρκίας, Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς στα δυο νομοθετικά Σώματα.
Βεβαίως για την τουρκική ηγεσία η απόφαση του Κογκρέσου λειτουργεί και αντίστροφα. Για τον Ταγίπ Ερντογάν η προβολή νέων «εχθρών» είναι βασικό στοιχείο της πολιτικής του και θεωρώντας ότι τελικά ο Τραμπ «καθαρίζει» για λογαριασμό του , δεν διστάζει να ανεβάσει τους τόνους και να χρησιμοποιεί πολεμική ρητορική εναντίον της Ουάσιγκτον .
Υπό αυτές τις συνθήκες έχει τεθεί εν αμφιβόλω και η επίσκεψη Ερντογάν στον Λευκό Οίκο στις 13 Νοεμβρίου. Γιατί ο Τ.Ερντογάν θα ήθελε να δείξει σε όλους ότι μπορεί να συνομιλεί ως ίσος προς ίσο με τον ηγέτη τη υπερδύναμης, αλλά το προφίλ του που μόλις έχει αρχίσει να ανακάμπτει στο εσωτερικό της χώρας του δεν θα αντέξει νέα γρατσουνίσματα από διαδηλώσεις εναντίον του, από αποδοκιμασίες γερουσιαστών και βουλευτών, από καμπάνιες στα αμερικανικά ΜΜΕ εναντίον του προσώπου του.
Γιατί θέλοντας και μη ο κ.Ερντογαν έχει ταυτισθεί στις ΗΠΑ με τον Ντ.Τραμπ. Και η διαφορά είναι ότι οι εχθροί του Τραμπ ασχολούνται με την εξωτερική πολιτική, την κοινωνία και με τα ΜΜΕ και διαμορφώνουν πολιτική. Οι υποστηρικτές του Αμερικανού προέδρου ίσως δεν ξέρουν κατά που πέφτει η Τουρκία..
Του Νίκου Μελέτη
https://www.liberal.gr/diplomacy/i-benteta-tou-batheos-kratous-ton-ipa-me-ton-t-erntogan-richnei-se-kinoumeni-ammo-tis-amerikanotourkikes-scheseis/272439
31 Οκτωβρίου 2019
2.
Ο εισαγγελέας της Νέας Υόρκης
που έκανε τον Ερντογάν να υποχωρήσει! Τι φοβάται.
Ο Ερντογάν μιλώντας πριν λίγες μέρες σε εκδήλωση του κόμματος του δήλωσε: “Η επιχείρηση Πηγή Ειρήνης θα συνεχιστεί μέχρι να ξεριζωθεί η ρίζα του κακού και μέχρι να σχηματιστεί η ζώνη ασφαλείας στη Συρία. Στο δικό μας βιβλίο δεν γράφει τη λέξη ανακωχή, ούτε καθόμαστε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τρομοκρατικές οργανώσεις”.
Όλα αυτά ξεχάστηκαν μετά την άφιξη του Pence και Pompeo. Μαζί με τους δυο Αμερικανούς αξιωματούχους έφθασε στην Άγκυρα και ο Αρχιεισαγγελέας της νότιας περιοχής της Νέας Υόρκης Geoffrey Berman, ο οποίος , άσκησε αγωγή κατά της τουρκικής Τράπεζας Halk Bank, για την παραβίαση του εμπάργκο έναντι του Ιράν. Το κατηγορητήριο παρόμοιο με αυτό εναντίον του Χακάν Αττίλα , με την προσθήκη της σύστασης συμμορίας εκ μέρους του μεγαλοεπιχειρηματία Ζαρράμπ, ο οποίος συνέχισε μετά την σύλληψη και αποφυλάκιση του να παραβιάζει το εμπάργκο.
Η απειλή για έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων του Ερντογάν και η νέα δίκη για την παραβίαση του εμπάργκο, ίσως ήταν οι λόγοι που ανάγκασαν τον Ερντογάν να δεχθεί τους όρους της Αμερικής και στη συνέχεια της Ρωσίας.
Μια δήλωση του Τραμπ προς τον σουλτάνο,μπορεί να επιβεβαιώνει αυτές τις σκέψεις: “Προσπάθησα πολύ για να επιλύσω ορισμένα από τα προβλήματά σας”. Ποια ήταν αυτά;
Ένα επίσης στοιχείο που μπορεί να προστεθεί είναι η σιωπή του μεγαλομανούς, αλαζόνα Ερντογάν στην υβριστική επιστολή που του έστειλε ο Αμερικανός Πρόεδρος.
Ο Τραμπ με την αλλοπρόσαλλη πολιτική του πρόσφερε στον Πούτιν σε χρυσό δίσκο τη Συρία. Αυτό προκύπτει από την απομάκρυνση των Αμερικανών από τη χώρα και την συμφωνία Ερντογάν-Πούτιν για νέα εκεχειρία στη βόρια Συρία.
Τα δέκα σημεία της συμφωνίας εμπεριέχουν κάποιες ασάφειες που θα διευκρινιστούν στη συνέχεια. Το μόνο βέβαιο είναι η ήττα των Κούρδων που μάχονται για την ανεξαρτησία τους και η επικράτηση του Άσαντ. Ο Ερντογάν από την άλλη είδε να καταρρέει το σχέδιο του για τη σύσταση ζώνης ασφαλείας 30χλμ βάθους και 480 χλμ μήκους εντός των ορίων της Συρίας για την δήθεν μεταφορά κι εγκατάσταση των Σύρων προσφύγων που διέφυγαν στην Τουρκία εξαιτίας του πολέμου.
Οι άνθρωποι αυτοί θα επιστρέψουν στον τόπο τους μόνο αν εξασφαλιστεί πολιτική σταθερότητα στην πατρίδα τους, κάτι που διαφαίνεται να επιτυγχάνεται με τις ευλογίες του Ιράν και της Ρωσίας.
Σύντομα ο τουρκικός στρατός θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει τα εδάφη της Συρίας, αφού συμφώνησε να σεβαστεί την εδαφική ακεραιότητα και εθνική κυριαρχία της Δαμασκού.
Στη συμφωνία προβλέπεται η αποχώρηση των Κούρδων μαχητών από τα σύνορα της Τουρκίας. Οι άνδρες αυτοί , όπως δήλωσαν, ενδέχεται να ενταχθούν στον Στρατό της Συρίας.
Το ερώτημα που παραμένει άλυτο και για το οποίο δεν έγινε καμία αναφορά είναι τι θα γίνουν οι 100.000 ή 110.000 τζιχαντιστές, πλιατσικολόγοι, λαφυραγωγεί, τυχοδιώκτες που μετονόμαστηκαν σε “Εθνικό Στρατό” από τον Ερντογάν και διέπραξαν φοβερά εγκλήματα σε όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ασπίδα του Ευφράτη, στον Κλάδο Ελαίας και στην Πηγή Ειρήνης.
Οι μισθοφόροι αυτοί εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν από τους Αμερικανούς αμέσως μετά την έναρξη του Εμφυλίου στην Συρία. Με την ανοχή και πιθανότατα με την έγκριση της Ρωσίας αποτέλεσαν την εμπροσθοφυλακή, το λεγόμενο κρέας των τουρκικών επιχειρήσεων.
Ο Εθνικός Στρατός διέπραξε αίσχη στο Αφρίν. Λεηλάτησε αγρούς, ελαιώνες, καταστήματα Κούρδων που ζούσαν στην περιοχή και εξαναγκάστηκαν να φύγουν. Μετά τις κατακραυγές του διεθνούς Τύπου που κατέγραψε σκηνές βίας, σφαγών και βιασμών η τουρκική στρατιωτική ηγεσία δήλωσε ότι θα ερευνήσει την υπόθεση. Μέχρι στιγμής δεν έχει ανακοινωθεί τίποτα, κανένα αποτέλεσμα της έρευνας, η οποία κανείς δεν γνωρίζει αν έγινε ή όχι.
Ο εθνικός στρατός προφανώς έπαιξε τον ρόλο της Blackrock που έκανε τα ίδια στον Πόλεμο του Ιράκ. Φαίνεται ότι οι τακτικοί στρατοί για να μην κατηγορηθούν για εγκλήματα πολέμου αναθέτουν σε άλλους να κάνουν την βρώμικη δουλειά …
Μετά τον τερματισμό της επιχείρησης τι θα γίνουν αυτοί οι αιμοσταγείς , μισάνθρωποι; Το τουρκικό Γενικό Επιτελείο θα συνεχίσει να τους πληρώνει για να τους χρησιμοποιήσει και σε άλλες “ειρηνευτικές” επιχειρήσεις του ή θα τους στείλει πακέτο στην Δύση για να συνεχίσουν τις δραστηριότητες τους; Είναι βέβαιο ότι αν τους κρατήσει στα εδάφη της , θα αναγκαστεί να τους καταπολεμήσει και αυτό θα αποτελεί έναν διαρκή, απρόβλεπτο , επικίνδυνο και αποσταθεροποιητικό παράγοντα.
Ο αρθρογράφος Αχμέτ Καχραμάν, στην τακτική του στήλη στην εφημερίδα Ozgur Politika, αναφερόμενος στις εξελίξεις και στο θέμα των μισθοφόρων γράφει:”Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ισχυριζόμαστε ότι συνέβησαν ποτέ τέτοια πράγματα. Οι Τούρκοι ήταν πάντα έτσι. Η ιστορία της τουρκικης Δημοκρατίας είναι γεμάτη αιματοχυσίες. Στην αρχή οι Αρμένιοι, οι Πόντιοι, οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, οι Ασσύριοι και τώρα οι Κούρδοι.
Στους ουρανούς της χώρας αντηχούν κραυγές ανθρώπων τα τελευταία 100 χρόνια.
Οι Τούρκοι λόγιοι έγραψαν το έπος της τουρκικής μπουρζουαζίας που δημιουργήθηκε από τη λεηλασία των περιουσιών των Ελλήνων , Αρμενίων, Ασσυρίων, Κούρδων και Εβραίων.
Άνθρωποι που απαρνήθηκαν την ταυτότητά τους, οι ντονμέδες, που δήλωσαν απλά “είμαστε Τούρκοι”, εξόντωσαν τους γηγενείς λαούς . Απέμειναν μόνο οι Κούρδοι.
Ο Ερντογάν μιμείται τον Χίτλερ. Κάνει στους Κούρδους ό,τι έκανε εκείνος στους Εβραίους. Στόχος του τώρα είναι το Νότιο Κουρδιστάν. Ήδη, οι άνθρωποι αισθάνονται την οσμή αίματος στην ανάσα του λύκου. Σύντομα θα μεταφέρουν εκεί τους εγκληματίες που αποκεφαλίζουν με χαρά αθώους ανθρώπους”.
Σίγουρα οι λεγόμενοι μεγάλοι ηγέτες, οι μεγάλες δυνάμεις, οι διεθνείς οργανισμοί, οι θεματοφύλακες της έννομης τάξης, οι υμνητές της παγκόσμιας ειρήνης και δικαιοσύνης , δυστυχώς, συνεχίζουν να θωπεύουν τον θύτη που σπέρνει παντού τη βία και το θάνατο .
Προφανώς είναι ο πρόθυμος υπεργολάβος που αναλαμβάνει να εξυπηρετήσει με το αζημίωτο τα συμφέροντα των μεγάλων. Μέχρι τώρα υπάκουε σε έναν αφέντη. Τώρα έγινε υποχείριο δυο υπερδυνάμεων . Θα συνεχίσει να βρυχάται και να κομπάζει όσο συμπίπτουν τα συμφέροντα των δυο υπερδυνάμεων. Έτσι , όμως και αλλάξουν τα πράγματα θα ξαναγίνει ο “ασθενής της Ευρώπης”. Ο μεγάλος Πέρσης φιλόσοφος Τζελαλεττίν Ρουμί διδάσκει ότι “όποιος εξαχρειώνεται βρίσκει τον μπελά ή τον δάσκαλο του”. Θα έρθει κάποια στιγμή η ώρα της πληρωμής και της δικαίωσης τόσων θυμάτων.
Της ΛΙΑΝΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ
Από Militaire News -25/10/2019
https://www.militaire.gr/o-eisaggeleas-tis-neas-yorkis
-poy-ekane-ton-erntogan-na-ypochorisei-ti-fovatai/
3.
Τα σημάδια είναι πάρα πολλά για να τα παρερμηνεύσουμε. Στην αλυσίδα, άλλωστε, κάθε τόσο προστίθεται και νέος κρίκος. Ο λόγος για το ρήγμα στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, το οποίο έγινε ακόμα πιο βαθύ μετά την απόφαση της αμερικανικής Βουλής αφενός να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων, αφετέρου να ψηφίσει υπέρ της επιβολής κυρώσεων κατά της Τουρκίας.
Είναι αξιοσημείωτο ότι η Βουλή ενέκρινε το ψήφισμα με συντριπτική πλειοψηφία (405 υπέρ έναντι 11 κατά), παρά τις προσπάθειες της Άγκυρας να αποτρέψει την υπερψήφιση. Το επόμενο βήμα είναι η --αναμενόμενη-- αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων και από τη Γερουσία, όπου έχει ήδη κατατεθεί σχετικό ψήφισμα.
Θα αναρωτηθεί κάποιος εάν είναι σημαντικό πολιτικό γεγονός η αναγνώριση μίας γενοκτονίας, η οποία συντελέσθηκε πριν έναν αιώνα. Η πραγματικότητα είναι ότι σε σημαντικό πολιτικό γεγονός το μετέτρεψε όχι μόνο η επίμονη άρνηση της Άγκυρας να αναγνωρίσει η ίδια τη Γενοκτονία, αλλά κυρίως η επιστράτευση κάθε διπλωματικού, οικονομικού και άλλου μέσου για να αποτρέψει την αναγνώριση από τρίτες χώρες.
Κάθε φορά που ετίθετο ζήτημα αναγνώρισης μετά από ενέργειες των οργανώσεων της αρμενικής διασποράς στη Δύση κι όχι μόνο, η Τουρκία έριχνε τα "ρέστα" της στο τραπέζι και για δεκαετίες κατάφερνε να αποτρέπει την αναγνώριση, έστω κι αν κατανάλωνε διπλωματικό κεφάλαιο. Με την πάροδο των χρόνων, όμως, το διπλωματικό τείχος που είχε χτίσει υπέστη ρήγματα. Τριάντα περίπου χώρες, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις και τους εκβιασμούς της Άγκυρας, έχουν αναγνωρίσει τη Γενοκτονία.
Σ' αυτόν τον μακρόχρονο διπλωματικό πόλεμο, όμως, ήταν κρίσιμη η στάση των ΗΠΑ. Όχι μόνο του ειδικού βάρους τους, αλλά και λόγω του ηγετικού ρόλου τους, ο οποίος και εμμέσως πλην σαφώς επικαθόριζε και τη στάση αρκετών ακόμα χωρών σ' αυτό το ζήτημα. Γι' αυτό και η αρμενική διασπορά εδώ και δεκαετίες δίνει μάχες με σκοπό το Κογκρέσο να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία.
Πάντα, όμως, ο Λευκός Οίκος έριχνε το βάρος του για να αποτρέψει την αναγνώριση, επικαλούμενος ύψιστα αμερικανικά συμφέροντα και εννοώντας βεβαίως την προστασία των σχέσεων με την Άγκυρα. Κι αυτό, παρότι προεκλογικά οι υποψήφιοι πρόεδροι κατά κανόνα έδιναν υποσχέσεις στους ψηφοφόρους αρμενικής καταγωγής ότι θα υποστηρίξουν την αναγνώριση. Χαρακτηριστικό και πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι ο Ομπάμα.
Αυτή τη φορά, όμως, η Τουρκία ηττήθηκε και μάλιστα ηττήθηκε κατά κράτος.
(...)
Διαβάστε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο στην πηγή:
4.
David L. Phillips:Πρώην Αμερικανός αξιωματούχος - "Να η απάντηση μου
στον Τούρκο πρέσβη για την Αρμενική Γενοκτονία"(31/10/2019)
στον Τούρκο πρέσβη για την Αρμενική Γενοκτονία"(31/10/2019)
Αυτή η δήλωση είναι μια απάντηση σε επιστολή του πρέσβη της Τουρκίας Σερντάρ Κιλίτς προς τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ στις 25 Οκτωβρίου 2019. Ο Τούρκος πρέσβης προέτρεψε το Κογκρέσο να αναβάλει την ψηφοφορία για το ψήφισμα της Αρμενικής Γενοκτονίας μεταθέτοντάς τη σε μια επιτροπή για τη μελέτη της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Έχω διατελέσει Πρόεδρος της Τουρκο-Αρμενικής Επιτροπής Συμφιλίωσης (TARC), η οποία λειτούργησε από το 1999 έως το 2003. Συντάξαμε επίσης την διπλωματική ιστορία του Πρωτοκόλλου Τουρκίας-Αρμενίας του 2009 με στόχο την ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών.
Το TARC περιλάμβανε εξέχοντες εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών από την Τουρκία και την Αρμενία. Επιδίωξε να προωθήσει έναν διάλογο για την εξομάλυνση και τη συμφιλίωση με βάση την αναγνώριση της Τουρκίας ότι τα γεγονότα του 1915 ανταποκρίνονταν στον όρο γενοκτονία. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ και πέντε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις χρηματοδότησαν τις δραστηριότητες του TARC.
Οι κυβερνήσεις της Τουρκίας και της Αρμενίας ενημερώθηκαν καθ 'όλη τη διάρκεια του διαλόγου, αλλά η Τουρκία δεν ήταν ειλικρινής όσον αφορά αυτόν τον διάλογο ή την ομαλοποίηση των σχέσεων. Η Τουρκία όμως υπέγραψε το TARC, το οποίο ζήτησε νομική εισήγηση ότι τα γεγονότα πληρούν τον ορισμό της γενοκτονίας. Η Τουρκία είναι υπεύθυνη για την εκτροπή των Πρωτοκόλλων και την αποφυγή μιας ειλικρινούς εξέτασης της ιστορίας της. Αυτή είναι η συνέπεια μιας μη δημοκρατικής κυβέρνησης στην Τουρκία, η οποία αντιμετωπίζει τον διάλογο ως μια άλλη στρατηγική στην εκστρατεία άρνησης.
Ένα εύρημα του Διεθνούς Κέντρου Μεταβατικής Δικαιοσύνης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα γεγονότα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως γενοκτονία επειδή πληρούσαν τον ελάχιστο ορισμό της γενοκτονίας:
- Περισσότερα από ένα άτομα έχασαν τη ζωή τους.
- Αυτοί που πέθαναν αντιπροσώπευαν μια ξεχωριστή εθνοτική, πολιτιστική ή θρησκευτική ομάδα.
- Υπήρχε ένα πρότυπο για τα γεγονότα με αποτέλεσμα τους θανάτους τους.-
- Οι δράστες γνώριζαν ότι οι Αρμένιοι θα πεθάνουν και επομένως είχαν την απαιτούμενη πρόθεση για να διαπράξουν.
Το εύρημα της γενοκτονίας επιβεβαιώθηκε από το Ίδρυμα Elie Wisel και από νομπελίστες. Η Τουρκία πρότεινε να ανοίξει τα αρχεία της, αλλά η προσφορά της αποδείχτηκε ουσιαστικά ανύπαρκτη καθώς από τα οθωμανικά αρχεία έχουν αφαιρεθεί τα ενοχοποιητικά στοιχεία.
(...)
Διαβάστε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο στην πηγή:
https://slpress.gr/anadimosieuseis/proin-amerikanos-axiomatoychos-quot-na-i-apantisi-moy-ston-toyrko-presvi-gia-tin-armeniki-genoktonia-quot/
5.
Αρμένιοι, οι άγνωστοι συνοδοιπόροι μας
- Η παροικία τους στην Ελλάδα μετά τη γενοκτονία.
Την περασμένη εβδομάδα οι ΗΠΑ, μέσω ψηφίσματος στη Βουλή των Αντιπροσώπων, αναγνώρισαν επίσημα τη γενοκτονία των Αρμένιων το 1915 από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. «Λυπούμαστε που μια συκοφαντική δυσφήμηση εναντίον της χώρας μας γίνεται αποδεκτή από το κοινοβούλιο μιας χώρας» ήταν η επίσημη αντίδραση του Προέδρου της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν. «Πρόκειται για μια μεγάλη δικαίωση που μας προκαλεί τεράστια ικανοποίηση», σχολιάζει από την άλλη μεριά στο «Ποντίκι» η πρόεδρος της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής Ελλάδος Χριψιμέ Χαρουτουνιάν.
Το ιστορικό πλαίσιο
Η έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αποτέλεσε την κατάλληλη αφορμή για τους Νεότουρκους ώστε να εξασφαλίσουν εθνική και θρησκευτική ομοιογένεια στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να υπηρετήσουν το όραμα του παντουρκισμού.
Με πρόσχημα λοιπόν την επιδίωξη ασφάλειας των παραμεθόριων επαρχιών από τις ρωσικές επιδρομές, το νεοτουρκικό καθεστώς μετακίνησε μαζικά και καταναγκαστικά αρμενικούς πληθυσμούς προς τις νοτιοδυτικές επαρχίες και εν συνεχεία προς τη συροαραβική έρημο της περιοχής φτάνοντας μέχρι την πόλη Ντέιρ Αλ Ζορ στις όχθες του Ευφράτη. Κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων οι στρατιώτες, σε συνεργασία πολλές φορές με τους κατά τόπους κουρδικούς πληθυσμούς, προχώρησαν σε αρπαγές παιδιών, βιασμούς, βασανιστήρια, σφαγές και εκτελέσεις των Αρμένιων.
Κύριοι καθοδηγητές της γενοκτονίας θεωρούνται ο υπουργός Εσωτερικών Μεχμέτ Ταλαάτ, ο υπουργός Πολέμου Ισμαήλ Ενβέρ και ο υπουργός Ναυτικών και στρατιωτικός διοικητής της Συρίας Αχμέτ Τζεμάλ. Ως έναρξη της γενοκτονίας των Αρμενίων (αν και σφαγές του αρμενικού λαού είχαν ξαναγίνει την περίοδο 1894-1896, επί σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β’, και το 1909 στα Άδανα και στα γύρω χωριά της Κιλικίας κατά την περίοδο εκδήλωσης του κινήματος των Νεότουρκων) θεωρείται η 24η Απριλίου 1915, όταν συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν στην Κωνσταντινούπολη εκατοντάδες Αρμένιοι διανοούμενοι.
Οι σφαγές, που συνεχίστηκαν μέχρι και το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν αποτέλεσμα τον θάνατο, σύμφωνα με Αρμένιους ιστορικούς, περισσοτέρων από 1,5 εκατομμύριο ανθρώπων (80% του πληθυσμού της δυτικής Αρμενίας) και τον εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων άλλων. Οι περισσότεροι από τους επιζήσαντες κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράκ, Ιράν, Λίβανο, Αίγυπτο) και στις ακτές τις Μικράς Ασίας.
Πρόσφυγες στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα αρχίζουν να έρχονται μαζικά Αρμένιοι πρόσφυγες μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 μαζί με τους Έλληνες πρόσφυγες. Κάποιοι καταφέρνουν να περάσουν στα Βαλκάνια φτάνοντας μέχρι και τη Γαλλία. Περίπου 200.000 Αρμένιοι υπολογίζεται πως φτάνουν το 1922 στην Ελλάδα, των οποίων η πλειονότητα είναι γυναικόπαιδα. Τα περισσότερα παιδιά είναι ορφανά. Αρμένιοι και Έλληνες πρόσφυγες συμβιώνουν για πολλά χρόνια σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς, ενώ στη συνέχεια, με τη βοήθεια του ελληνικού κράτους, μεταφέρονται στους νεοσύστατους προσφυγικούς συνοικισμούς (Καισαριανή, Δουργούτι, Νίκαια κ.α.).
Με το που φτάνουν οι Αρμένιοι στην Ελλάδα, δημιουργούν τα δικά τους σχολεία και τις δικές τους εκκλησίες, καθώς η πρώτη γενιά προσφύγων έχει την πεποίθηση και την προσδοκία πως σύντομα θα επιστρέψει στην πατρίδα της. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρία δημοτικά και ένα γυμνάσιο στην Αθήνα, πέντε εβδομαδιαία σχολεία στη Βόρεια Ελλάδα και 12 εκκλησίες σε όλη τη χώρα.
Παράλληλα δημιουργούν πολλούς πολιτιστικούς, αθλητικούς και φιλανθρωπικούς συλλόγους. Το 1924 ιδρύεται ο φιλανθρωπικός οργανισμός Αρμενικός Κυανούς Σταυρός και δημιουργείται το ποδοσφαιρικό σωματείο Αρμενική Αθηνών. Η Αρμενική μάλιστα στην πρώτη συμμετοχή στο ελληνικό πρωτάθλημα τη σαιζόν 1924-1925 κερδίζει τον Αθηναϊκό 4-2, ενώ φτάνει μέχρι τα ημιτελικά χάνοντας στην παράταση από την ΑΕΚ με σκορ 1-0.
Ιδιαίτερη σημασία δίνουν οι Αρμένιοι στον Τύπο, εκδίδοντας συνεχώς εφημερίδες και περιοδικά. Ήδη από το 1923 εκδίδουν την καθημερινή εφημερίδα «Νέα Ημέρα» γραμμένη στα αρμενικά. Η εφημερίδα κλείνει το 1940 και επαναλειτουργεί από το 1944 μέχρι και σήμερα με νέο τίτλο: «Ελεύθερη Ημέρα». Επίσης εκδίδεται σήμερα και ένα τριμηνιαίο περιοδικό «ΑρμεΝικά», γραμμένο στα ελληνικά.
Νεότερες μετακινήσεις
Το 1935 παρατηρείται ένα κύμα επιστροφής των Αρμενίων προς την πατρίδα τους, το οποίο εντείνεται μετά το τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Επίσης τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 πολλοί Αρμένιοι μεταναστεύουν μαζί με δεκάδες χιλιάδες Έλληνες στην Αμερική, με αποτέλεσμα η αρμενική κοινότητα στην Ελλάδα να χάσει περίπου το 80% του δυναμικού της.
Το 1965 ιδρύεται η Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδος με έδρα την Αθήνα και παραρτήματα σε πολλές περιοχές της χώρας. Αντίστοιχες επιτροπές υπάρχουν σε όλες τις κοινότητες της αρμενικής διασποράς. Βασικό τους αίτημα είναι η αναγνώριση και καταδίκη της γενοκτονίας του 1915 και των συνεπειών της από όσο το δυνατόν περισσότερα κράτη και κυρίως από την Τουρκία.
Οι επιτροπές συνεργάζονται με Περιφέρειες, δήμους και τοπικές κοινωνίες τόσο σε πολιτικό όσο και σε πολιτισμικό επίπεδο. Πριν από περίπου δύο δεκαετίες ο Δήμος Βύρωνα αδελφοποιήθηκε με τον Δήμο Νοεμπεριάν της Αρμενίας. Αν επισκεφθεί κάποιος σήμερα τον συγκεκριμένο δήμο της Αρμενίας, θα συναντήσει μια μεγάλη πλατεία που ονομάζεται «Κήπος Βύρωνα».
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 και την ανεξαρτητοποίηση της Δημοκρατίας της Αρμενίας μια νέα γενιά Αρμενίων, οικονομικών μεταναστών πλέον και όχι προσφύγων, αρχίζει να έρχεται στην Ελλάδα. Παράλληλα εκείνη την περίοδο πραγματοποιείται η παλιννόστηση των Ποντίων. Πολλοί λοιπόν Αρμένιοι εκμεταλλεύονται την περίσταση, αλλάζουν τα επίθετά τους (Σιλβεστρίδης, Βλαδιμιρίδης) και έρχονται στη χώρα ως Πόντιοι. Έτσι αυξάνεται ξανά ο πληθυσμός των Αρμένιων στην Ελλάδα, φτάνοντας περίπου τους 70.000, αριθμός που παραμένει σχετικά σταθερός μέχρι και σήμερα.
Ο πληθυσμός της Δημοκρατίας της Αρμενίας είναι σήμερα περίπου 3 εκατομμύρια κάτοικοι, την ίδια στιγμή που οι Αρμένιοι της διασποράς υπολογίζονται σε περισσότερους από 7,5 εκατομμύρια!
Ποιοι αναγνωρίζουν τη γενοκτονία
Τη γενοκτονία των Αρμένιων έχουν αναγνωρίσει επίσημα 32 κράτη: Αργεντινή, Βέλγιο, Καναδάς, Κύπρος, Χιλή, Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, Λίβανος, Λιθουανία, Πολωνία, Ολλανδία, Σλοβακία, Ρωσία, Ελβετία, Σουηδία, Ουρουγουάη, Αρμενία, Βενεζουέλα, Αυστρία, Βολιβία, Τσεχία, Συρία, Βουλγαρία, Βραζιλία, Λουξεμβούργο, Λιβύη, Πορτογαλία, Παραγουάη, Βατικανό, ΗΠΑ. Επίσης έχουν αναγνωρίσει τη γενοκτονία η Σκωτία, η Ουαλία και η Βόρειος Ιρλανδία από τη Μεγάλη Βρετανία, τέσσερις περιοχές της Ισπανίας (Βασκονία, Καταλωνία, Βαλεαρίδες Νήσοι, Ναβάρα) και δύο Πολιτείες της Αυστραλίας (Νέα Νότια Ουαλλία και Νότια Αυστραλία).
Δημοσιεύτηκε στο ''ΠΟΝΤΙΚΙ'',
τεύχος 2098 στις 7-11-2019
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΛΑΚΙΔΑΣ
http://www.topontiki.gr/article/351010/armenioi-oi-agnostoi-synodoiporoi-mas-i-paroikia-toys-stin-ellada-meta-ti-genoktonia
10/11/2019
5.
Αρμένιοι, οι άγνωστοι συνοδοιπόροι μας
- Η παροικία τους στην Ελλάδα μετά τη γενοκτονία.
Την περασμένη εβδομάδα οι ΗΠΑ, μέσω ψηφίσματος στη Βουλή των Αντιπροσώπων, αναγνώρισαν επίσημα τη γενοκτονία των Αρμένιων το 1915 από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. «Λυπούμαστε που μια συκοφαντική δυσφήμηση εναντίον της χώρας μας γίνεται αποδεκτή από το κοινοβούλιο μιας χώρας» ήταν η επίσημη αντίδραση του Προέδρου της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν. «Πρόκειται για μια μεγάλη δικαίωση που μας προκαλεί τεράστια ικανοποίηση», σχολιάζει από την άλλη μεριά στο «Ποντίκι» η πρόεδρος της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής Ελλάδος Χριψιμέ Χαρουτουνιάν.
Το ιστορικό πλαίσιο
Η έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αποτέλεσε την κατάλληλη αφορμή για τους Νεότουρκους ώστε να εξασφαλίσουν εθνική και θρησκευτική ομοιογένεια στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να υπηρετήσουν το όραμα του παντουρκισμού.
Με πρόσχημα λοιπόν την επιδίωξη ασφάλειας των παραμεθόριων επαρχιών από τις ρωσικές επιδρομές, το νεοτουρκικό καθεστώς μετακίνησε μαζικά και καταναγκαστικά αρμενικούς πληθυσμούς προς τις νοτιοδυτικές επαρχίες και εν συνεχεία προς τη συροαραβική έρημο της περιοχής φτάνοντας μέχρι την πόλη Ντέιρ Αλ Ζορ στις όχθες του Ευφράτη. Κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων οι στρατιώτες, σε συνεργασία πολλές φορές με τους κατά τόπους κουρδικούς πληθυσμούς, προχώρησαν σε αρπαγές παιδιών, βιασμούς, βασανιστήρια, σφαγές και εκτελέσεις των Αρμένιων.
Κύριοι καθοδηγητές της γενοκτονίας θεωρούνται ο υπουργός Εσωτερικών Μεχμέτ Ταλαάτ, ο υπουργός Πολέμου Ισμαήλ Ενβέρ και ο υπουργός Ναυτικών και στρατιωτικός διοικητής της Συρίας Αχμέτ Τζεμάλ. Ως έναρξη της γενοκτονίας των Αρμενίων (αν και σφαγές του αρμενικού λαού είχαν ξαναγίνει την περίοδο 1894-1896, επί σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β’, και το 1909 στα Άδανα και στα γύρω χωριά της Κιλικίας κατά την περίοδο εκδήλωσης του κινήματος των Νεότουρκων) θεωρείται η 24η Απριλίου 1915, όταν συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν στην Κωνσταντινούπολη εκατοντάδες Αρμένιοι διανοούμενοι.
Οι σφαγές, που συνεχίστηκαν μέχρι και το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν αποτέλεσμα τον θάνατο, σύμφωνα με Αρμένιους ιστορικούς, περισσοτέρων από 1,5 εκατομμύριο ανθρώπων (80% του πληθυσμού της δυτικής Αρμενίας) και τον εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων άλλων. Οι περισσότεροι από τους επιζήσαντες κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράκ, Ιράν, Λίβανο, Αίγυπτο) και στις ακτές τις Μικράς Ασίας.
Πρόσφυγες στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα αρχίζουν να έρχονται μαζικά Αρμένιοι πρόσφυγες μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 μαζί με τους Έλληνες πρόσφυγες. Κάποιοι καταφέρνουν να περάσουν στα Βαλκάνια φτάνοντας μέχρι και τη Γαλλία. Περίπου 200.000 Αρμένιοι υπολογίζεται πως φτάνουν το 1922 στην Ελλάδα, των οποίων η πλειονότητα είναι γυναικόπαιδα. Τα περισσότερα παιδιά είναι ορφανά. Αρμένιοι και Έλληνες πρόσφυγες συμβιώνουν για πολλά χρόνια σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς, ενώ στη συνέχεια, με τη βοήθεια του ελληνικού κράτους, μεταφέρονται στους νεοσύστατους προσφυγικούς συνοικισμούς (Καισαριανή, Δουργούτι, Νίκαια κ.α.).
Με το που φτάνουν οι Αρμένιοι στην Ελλάδα, δημιουργούν τα δικά τους σχολεία και τις δικές τους εκκλησίες, καθώς η πρώτη γενιά προσφύγων έχει την πεποίθηση και την προσδοκία πως σύντομα θα επιστρέψει στην πατρίδα της. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρία δημοτικά και ένα γυμνάσιο στην Αθήνα, πέντε εβδομαδιαία σχολεία στη Βόρεια Ελλάδα και 12 εκκλησίες σε όλη τη χώρα.
Παράλληλα δημιουργούν πολλούς πολιτιστικούς, αθλητικούς και φιλανθρωπικούς συλλόγους. Το 1924 ιδρύεται ο φιλανθρωπικός οργανισμός Αρμενικός Κυανούς Σταυρός και δημιουργείται το ποδοσφαιρικό σωματείο Αρμενική Αθηνών. Η Αρμενική μάλιστα στην πρώτη συμμετοχή στο ελληνικό πρωτάθλημα τη σαιζόν 1924-1925 κερδίζει τον Αθηναϊκό 4-2, ενώ φτάνει μέχρι τα ημιτελικά χάνοντας στην παράταση από την ΑΕΚ με σκορ 1-0.
Ιδιαίτερη σημασία δίνουν οι Αρμένιοι στον Τύπο, εκδίδοντας συνεχώς εφημερίδες και περιοδικά. Ήδη από το 1923 εκδίδουν την καθημερινή εφημερίδα «Νέα Ημέρα» γραμμένη στα αρμενικά. Η εφημερίδα κλείνει το 1940 και επαναλειτουργεί από το 1944 μέχρι και σήμερα με νέο τίτλο: «Ελεύθερη Ημέρα». Επίσης εκδίδεται σήμερα και ένα τριμηνιαίο περιοδικό «ΑρμεΝικά», γραμμένο στα ελληνικά.
Νεότερες μετακινήσεις
Το 1935 παρατηρείται ένα κύμα επιστροφής των Αρμενίων προς την πατρίδα τους, το οποίο εντείνεται μετά το τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Επίσης τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 πολλοί Αρμένιοι μεταναστεύουν μαζί με δεκάδες χιλιάδες Έλληνες στην Αμερική, με αποτέλεσμα η αρμενική κοινότητα στην Ελλάδα να χάσει περίπου το 80% του δυναμικού της.
Το 1965 ιδρύεται η Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδος με έδρα την Αθήνα και παραρτήματα σε πολλές περιοχές της χώρας. Αντίστοιχες επιτροπές υπάρχουν σε όλες τις κοινότητες της αρμενικής διασποράς. Βασικό τους αίτημα είναι η αναγνώριση και καταδίκη της γενοκτονίας του 1915 και των συνεπειών της από όσο το δυνατόν περισσότερα κράτη και κυρίως από την Τουρκία.
Οι επιτροπές συνεργάζονται με Περιφέρειες, δήμους και τοπικές κοινωνίες τόσο σε πολιτικό όσο και σε πολιτισμικό επίπεδο. Πριν από περίπου δύο δεκαετίες ο Δήμος Βύρωνα αδελφοποιήθηκε με τον Δήμο Νοεμπεριάν της Αρμενίας. Αν επισκεφθεί κάποιος σήμερα τον συγκεκριμένο δήμο της Αρμενίας, θα συναντήσει μια μεγάλη πλατεία που ονομάζεται «Κήπος Βύρωνα».
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 και την ανεξαρτητοποίηση της Δημοκρατίας της Αρμενίας μια νέα γενιά Αρμενίων, οικονομικών μεταναστών πλέον και όχι προσφύγων, αρχίζει να έρχεται στην Ελλάδα. Παράλληλα εκείνη την περίοδο πραγματοποιείται η παλιννόστηση των Ποντίων. Πολλοί λοιπόν Αρμένιοι εκμεταλλεύονται την περίσταση, αλλάζουν τα επίθετά τους (Σιλβεστρίδης, Βλαδιμιρίδης) και έρχονται στη χώρα ως Πόντιοι. Έτσι αυξάνεται ξανά ο πληθυσμός των Αρμένιων στην Ελλάδα, φτάνοντας περίπου τους 70.000, αριθμός που παραμένει σχετικά σταθερός μέχρι και σήμερα.
Ο πληθυσμός της Δημοκρατίας της Αρμενίας είναι σήμερα περίπου 3 εκατομμύρια κάτοικοι, την ίδια στιγμή που οι Αρμένιοι της διασποράς υπολογίζονται σε περισσότερους από 7,5 εκατομμύρια!
Ποιοι αναγνωρίζουν τη γενοκτονία
Τη γενοκτονία των Αρμένιων έχουν αναγνωρίσει επίσημα 32 κράτη: Αργεντινή, Βέλγιο, Καναδάς, Κύπρος, Χιλή, Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, Λίβανος, Λιθουανία, Πολωνία, Ολλανδία, Σλοβακία, Ρωσία, Ελβετία, Σουηδία, Ουρουγουάη, Αρμενία, Βενεζουέλα, Αυστρία, Βολιβία, Τσεχία, Συρία, Βουλγαρία, Βραζιλία, Λουξεμβούργο, Λιβύη, Πορτογαλία, Παραγουάη, Βατικανό, ΗΠΑ. Επίσης έχουν αναγνωρίσει τη γενοκτονία η Σκωτία, η Ουαλία και η Βόρειος Ιρλανδία από τη Μεγάλη Βρετανία, τέσσερις περιοχές της Ισπανίας (Βασκονία, Καταλωνία, Βαλεαρίδες Νήσοι, Ναβάρα) και δύο Πολιτείες της Αυστραλίας (Νέα Νότια Ουαλλία και Νότια Αυστραλία).
Δημοσιεύτηκε στο ''ΠΟΝΤΙΚΙ'',
τεύχος 2098 στις 7-11-2019
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΛΑΚΙΔΑΣ
http://www.topontiki.gr/article/351010/armenioi-oi-agnostoi-synodoiporoi-mas-i-paroikia-toys-stin-ellada-meta-ti-genoktonia
10/11/2019