Τα RADAR στο Αιγαίο και άλλες ιστορίες για κλάματα.
Τα RADAR στο Αιγαίο
και άλλες ιστορίες για κλάματα.
Για να καταλαβαίνουμε τι πραγματικά συμβαίνει, πρέπει να αποδίδουμε στίς λέξεις τις πραγματικές τους σημασίες. Και όχι αυτές που θέλει η προπαγάνδα να μας περάσει.
Παράδειγμα: Όταν ο ΄Ερντοαν μιλάει για 4 εκατομ. πρόσφυγες που φιλοξενεί στήν Τουρκία, η ακριβής μετάφραση είναι ότι έχει 4 εκατομ. αιχμαλώτους πολέμων για να τους χρησιμοποιεί ως επιχείρημα στα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας. Απόδειξη, ότι τώρα θέλει να εισβάλει πιο βαθειά στη Συρία, χρησιμοποιώντας κάποιους από αυτούς ως νέους κατοίκους "σε μεγάλες ανθρώπινες πόλεις, που θα χτίσει εκεί η Τουρκία".
Στήν πραγματικότητα θέλει να αρπάξει τη βόρεια Συρία και να διώξει τους Κούρδους από τα εκεί εδάφη τους. Φυσικά, όλη η διεθνής κοινότητα ξέρει την πραγματικότητα. Αλλά, δεν αντιδρά, ο καθείς για τα δικά του συμφέροντα.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και όταν χιλιάδες από αυτούς τους πρόσφυγες διοχετεύονται από τους δουλέμπορους της Τουρκίας στο Αιγαίο, με σαφές σχέδιο. Κατά της Ελλάδας και για εκβιασμό της ΕΕ. Ο ρυθμός των ροών και οι κατευθύνσεις δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία. Για έναν πολύ απλό λόγο:
Η τεχνολογία που μπορεί να έχει και ο καθένας μας σπίτι του, πολύ δε περισσότερο η στρατιωτική, επιτρέπει να διαπιστώνεται με λεπτομέρεια χρώματος εσώρουχου ποιός κινείται στα παράλια της Τουρκίας όλο το 24ωρο.
Είναι απορίας άξιο πώς έρχονται ξαφνικά βάρκες με πρόσφυγες στα ελληνικά νησιά χωρίς να έχουν αναγνωριστεί από τα GPS και RADAR ακριβούς απεικόνησης την ώρα που ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να φορτωθούν. Όχι απλώς την ώρα που ξεκινούν.
Και πώς είναι δυνατόν αυτή η καταγραφή να μην αποδεικνύει εκεί και τότε εμπράκτως ότι οι τουρκικές αρχές είτε κάνουν τα στραβά μάτια, είτε συμμετέχουν στα κυκλώματα έναντι αδράς αμοιβής; Γιατί, τα Radar σάρωσης εικόνας δείχνουν και την απουσία αστυνόμευσης, αλλά και την παρουσία, ακόμα και μέρες πρίν από κάθε επιβίβαση. Γιατί, οι πρόσφυγες δεν ξεφυτρώνουν από το πουθενά. Δρόμους ακολουθούν και αυτοκίνητα.
Αναρωτιέται εύλογα κανείς, λοιπόν, τι ακριβώς κάνουν οι ελληνικές; στρατιωτικές και πολιτικές υπηρεσίες που είναι επιφορτισμένες με την φύλαξη των συνόρων! Δεν βλέπουν; Και, αν δεν βλέπουν γιατί το κάνουν; Αν πάλι βλέπουν γιατί δεν δρούν. Όχι βουλιάζοντας βάρκες όπως κάνουν οι απέναντι υπάνθρωποι. Αλλά, πρώτον ειδοποιώντας και προειδοποιώντας και απειλώντας τους ΄'ετσι κι αλλιώς διαπλεκόμενους στρατοχωροφύλακες απέναντι, για να ξέρουν τουλάχιστον ότι εδώ δεν είναι κράτος μπάτε σκύλοι αλέστε, δεύτερον (αφού οι απέναντι δεν πρόκειται να ανακόψουν τίποτε) μαζεύοντας τα οπτικά και ακουστικά τεκμήρια και τρίβοντάς τα στη μούρη των Ευρωπαίων "εταίρων" σε κάθε επαφή μαζί τους. Των Ευρωπαίων, οι οποίοι συμμετέχουν στη σωματεμπορία δια της συμμετοχής τους στούς πολέμους και δια της απροθυμίας τους να επωμιστούν το βάρος που τους αναλογεί σε ψυχές ανθρώπων.
τρίτον, σέρνοντας με όλα αυτά τα πειστήρια την Τουρκία στον ΟΗΕ και σε κάθε διεθνές δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε όλα αυτά τα όργανα, δηλαδή, που προκαλούν γέλιο σε κάθε έναν που τα ακούει. Εκτός αν πρόκειται για τίποτε Σέρβους, οι οποίοι πρέπει να απαγχωνιστούν επειδή δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις.
Και το καραγκιοζοπαιχτήριο συνεχίζεται με την άδεια του Τραμπ στόν Έρντοαν να εισβάλει ακόμα πιο βαθειά στη Συρία, αποσύροντας τα στρατεύματά του από την περιοχή. Για να "γυρίσουν τα παιδιά μας στο σπίτι τους, μακρυά από αυτούς τους ηλίθιους φυλετικούς πολέμους". Μάλιστα.
Ο Τράμπ απευθύνεται στην αμόρφωτη πούλπα των Αμερικανών, τώρα που τη χρειάζεται εν όψει της παραπομπής του σε δίκη στο τέλος του χρόνου. Χρειάζεται οπαδούς για πίεση, όπως αγοράζουν οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων εδώ για πίεση διάφοροι επιχειρηματίες. "Να γυρίσουν τα παιδιά μας πίσω και να μην πληρώνουμε εμείς για να ταϊζουμε πολέμους και αιχμαλώτους".
Στίς ΗΠΑ θα βρεί χιλιάδες ηλίθιους που θα τον χειροκροτήσουν. Αλλά, εμείς επειδή δεν είμαστε ηλίθιοι ρωτάμε:
Οι ΗΠΑ θα εγκαταλείψουν τη Μέση Ανατολή στη Ρωσία και το Ιραν, αλλά και στούς Ευρωπαίους, σύμφωνα με το twit του Τραμπ, για να ασχοληθούν αυτοί με τους "ηλίθιους φυλετικούς τους πολέμους";; Δηλαδή, θα εγκαταλείψει το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία, που είναι τα προπύργια των ΗΠΑ στήν περιοχή; Αλλά και η καρδιά του Μανχάταν; Θα εγκαταλείψουν τα οικόπεδα των υδρογονανθράκων, τα οποία εκμεταλλεύονται οι πετρελειοεταιρίες τους;
Αν ο κόσμος πιστεύει ότι ο Αμερικανός πρόεδρος έκανε μια διαχρονική κίνηση, πρέπει να πιστέψει ότι απλώς κούνησε ένα πιονάκι στη σκακιέρα. Πρόσκαιρα.
Αλλά...
Προσέξτε: Οι ΗΠΑ δεν θέλουν να πέσει η Τουρκία στήν αγκαλιά της Ρωσίας. Η Ρωσία κράτησε και κρατάει την τελευταία μεγάλη βάση της στη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο, τη Συρία, με νύχια και με δόντια. Και δεν πρόκειται να την αφήσει, όπως άφησε το Ιρακ, τη Λιβύη και την Αιγυπτο.
Η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη τις αμερικανοβρετανικές εισβολές σε Αφγανιστάν, Ιρακ, Συρία αιχμαλώτισε 4 εκατομ. πρόσφυγες για να τους εκμεταλλεύεται για τα επεκτατικά της σχέδια και εισέβαλε στη Β Συρία για να αρπάξει όσα εδάφη της μπορεί. Ταυτόχρονα εξαφανίζει τους Κούρδους της περιοχής για να μην απειλείται από Κουρδικό κράτος. Δεδομένου ότι σχεδόν όλη η νοτιοανατολική Τουρκία είναι εν δυνάμει Κουρδιστάν.
Τι θα κάνει η Ρωσία σε μια τουρκική εισβολή; Θα την επιτρέψει, εγκαταλείποντας τον Άσσαντ, ή θα αντιδράσει συγκρουόμενη με τον νέο της "σύμμαχο" των S 400 και του πυρηνικού εργαστασίου στο Ακούγιου, Έρτνοαν; Θα εγκαταλείψει τους Κούρδους, που χρησιμοποιεί στη Συρία, στο Ιρακ και στο Ιραν σαν πατήματα;
Προσέξτε: Η Τουρκία λέει ότι θα χτίσει πόλεις στη Συρία που θα καταλάβει για να στεγάσει τους πρόσφυγες που έχει στο έδαφός της. Παραμύθια. Στα παλιά της τα παπούτσια για ανθρώπους η Τουρκία. Τους βλέπει σαν ευρώ και δολλάρια που ξεκοκκαλίζει από την ΕΕ για να μην τους στείλει μαζικά εκεί. Ξέροντας, ότι Ευρώπη δεν υπάρχει. Μια γριά φαφούτα που το κάθε μέλος της κοιτάζει το τομάρι του και πληρώνει για να αποφύγει ό,τι έχει σχέση με υποχρεώσεις, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και άλλα τέτοια κουραφέξαλα.
Μόλις μάλιστα μπεί στη Συρία, εκατοντάδες χιλάδες πρόσφυγες θα πλημμυρίσουν τον Λίβανο και την Τουρκία, πολλοί από τους οποίους θα διοχετευτούν στο Αιγαίο, προκειμένου η μαμά όλων των μουσουλμάνων, όπως θέλει να είναι η Τουρκία, να τους έχει για κάθε χρήση. Μα, δεν θα έχτιζε πόλεις να τους στεγάσει στη Συρία; Ναι, αλλά μέχρι να χτιστούν ξεφεύγουν πολλοί!
Σ αυτό το καραγκιοζοπαιχτήριο, που είναι βαμένο με αίμα αθώων και με ατελείωτη δυστυχία αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς κάνει ή σκοπεύει να κάνει η Ελλάδα. Η οποία αρνήθηκε προ ημερών να εντάξει την Κύπρο στόν Ευρωπάικό δίαυλο ηλεκτρικής σύνδεσης Ευρώπη- Ελλάδα- Κύπρος- Ισραήλ, αφήνοντάς την ενεργειακά στα νύχια της διπλανής Τουρκίας!
Δεν αναφέρθηκα καθόλου στην ανάσταση του ISIS, που θα φέρει η εγκατάλειψη των Κούρδων στη Συρία από τις ΗΠΑ. Χαράς ευαγγέλια για τον Έρντοαν, ο οποίος είχε υιοθετήσει οικογενειακώς τον εξοπλισμό και την τροφοδοσία των ισλαμιστών υπανθρώπων του Ισλαμικού κράτους. Αρκετοί από τους οποίους θα περάσουν με το πάσο τους στην Ελλάδα. Σάμπως τους ελέγχει κανείς;
Επ ευκαιρία, μία FRONTΕΧ που φύλαγε με περιπολίες τα ελληνικά θαλάσσια σύνορα υπάρχει; Ή πίνει ούζα στη Μυτιλήνη; Και ποιός την πληρώνει; Τα κορόιδα;
Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης
7/10/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Syria Could be Turkey’s Vietnam.
Erdoğan may believe striking a blow against Kurds while confiscating their oil is a win for Turkey, but he is wrong: He is simply opening the door for a war of attrition that Turkey cannot afford and which it ultimately might lose.
by Michael Rubin*
President Recep Tayyip Erdoğan’s is once again threatening to invade northeastern Syria and, late Sunday night, President Donald Trump greenlighted a Turkish operation. While Erdogan has threatened to send troops into the Kurdish-governed area more than a dozen times before, this time he appears serious: His economy is teetering, he suffered a blow to his prestige when the opposition party won Istanbul twice, and he is in desperate need of a distraction.
Erdoğan may talk about a terror threat emanating from northern Syria, but he has yet to prove that one exists. Quite the contrary: Not only were Syrian Kurds the most effective indigenous fighting force against the Islamic State, there is also overwhelming evidence that Turkey cooperated, profited from, and at times coordinated with Syria’s Al Qaeda affiliates and the Islamic State.
The Kurdish administered regions of Syria are the most secure and tolerant within the country. Erdoğan’s desire to conquer them has far less to do with supposed terrorism, and more to do with a desire to expand Turkey’s borders, eradicate the precedent of any Kurdish self-governance not subordinate to Turkish dictates, and to grab local oil wells. Turkey occupied over one-third of Cyprus more than forty-five years ago and now seeks to loot its natural resources. It has ethnically cleansed Syria’s Afrin district, and has opened civilian Turkish post offices in Jarabulus, Syria, as it increasingly treats conquered territories as its own. In Bashiqa and elsewhere, Turkey occupies outposts in Iraq from which it refuses to leave. Erdoğan has spoken about reclaiming territory from Greece and Bulgaria, and Turkish maps increasingly include large chunks of territory belonging to Turkey’s neighbors.
Erdoğan believes conquest will be easy. Trump has little desire to fight another Middle Eastern war and, like Obama before him, tends to believe the assurances of Erdoğan over evidence and the advice of his aides. Senior Trump administration officials say privately the logic which Special Envoy Jim Jeffrey operates under is that with withdrawal inevitable, any promise he can solicit from Ankara is gaining something for nothing. But even if Jeffrey does not give Turkey diplomatic cover, he is correct that U.S. forces may evaporate in the face of a Turkish onslaught.
Erdoğan may be cocky, but he could be falling into a trap. Turkey’s drones may give it a qualitative military edge in mountains and rural regions but may be of substantially less utility in the northern Syrian cities if limiting collateral damage is any concerns. The Kurds have extensive experience fighting on the ground. Meanwhile, recent political purges of the Turkish military make the Turkish Army a shell of its former self. With Kurdish insurgents voluntarily going into Syria at Turkey’s request as part of the previous peace agreement, Syrian Kurds simply have no place to go. A century ago, Turkish forces slaughtered the Armenians by marching them into the desert to their deaths; the Kurds refuse to be the sequel. Turkish invasion and ethnic cleansing—Turkey’s stated purpose is to settle a couple million Arabs in the region—will spark insurgency in northeastern Syria and across Turkey.
Even if the Turkish military makes initial gains, Erdoğan’s greatest mistake may be his belief that a fight between Turkey and Syrian Kurds will remain limited to that. Turkey has engaged in proxy warfare in the Gaza Strip, Libya, and political warfare against Saudi Arabia. Erdoğan may champion press freedom in the Washington Post but, in reality, he is its greatest opponent. While Saudi Arabia’s murder of Jamal Khashoggi is abhorrent, Erdoğan’s interest has only been using the episode as a means to delegitimize Saudi Arabia in his quest to acquire the prime leadership role the Islamic world and, ultimately, stake claim to internationalization under the Organization of Islamic Cooperation of Mecca and Medina.
On my last visit to northeastern Syria, I was surprised by the presence of Saudi defense and intelligence officials. As proxy warfare spreads across the region, it is reasonable to guess that Saudi authorities might provide weaponry and intelligence to Syrian Kurds to bleed Turkey, if not destabilize the country internally. As Erdoğan and Turkish intelligence proxies like the private contractor firm SADAT have supported Hamas, Israeli authorities, too, might believe that they have an interest in supporting Turkey’s Kurds militarily. So, too, might Greece and the Assad regime in Syria, both of which helped and supported Kurdistan Workers Party (PKK) leader Abdullah Öcalan in the past for much the same realpolitik reasons. Syrian Kurds have suffered at the hands of both Assad and Turkey but say that if forced to choose between the two, then they would choose Assad over Erdoğan any day.
Turkish forces might march into Syria with the arrogance that the Red Army invaded Afghanistan, or the United States entered Vietnam. As both Moscow and Washington both learned, getting in was far easier than getting out.
Erdoğan may believe striking a blow against Kurds while confiscating their oil is a win for Turkey, but he is wrong. He is simply opening the door for a war of attrition Turkey cannot afford and which it ultimately might lose.
*Michael Rubin is a resident scholar
at the American Enterprise Institute.
Image: Reuters
https://nationalinterest.org/blog/middle-east-watch/syria-could-be-turkey%E2%80%99s-vietnam-86256
7/10/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Syria Could be Turkey’s Vietnam.
Erdoğan may believe striking a blow against Kurds while confiscating their oil is a win for Turkey, but he is wrong: He is simply opening the door for a war of attrition that Turkey cannot afford and which it ultimately might lose.
by Michael Rubin*
President Recep Tayyip Erdoğan’s is once again threatening to invade northeastern Syria and, late Sunday night, President Donald Trump greenlighted a Turkish operation. While Erdogan has threatened to send troops into the Kurdish-governed area more than a dozen times before, this time he appears serious: His economy is teetering, he suffered a blow to his prestige when the opposition party won Istanbul twice, and he is in desperate need of a distraction.
Erdoğan may talk about a terror threat emanating from northern Syria, but he has yet to prove that one exists. Quite the contrary: Not only were Syrian Kurds the most effective indigenous fighting force against the Islamic State, there is also overwhelming evidence that Turkey cooperated, profited from, and at times coordinated with Syria’s Al Qaeda affiliates and the Islamic State.
The Kurdish administered regions of Syria are the most secure and tolerant within the country. Erdoğan’s desire to conquer them has far less to do with supposed terrorism, and more to do with a desire to expand Turkey’s borders, eradicate the precedent of any Kurdish self-governance not subordinate to Turkish dictates, and to grab local oil wells. Turkey occupied over one-third of Cyprus more than forty-five years ago and now seeks to loot its natural resources. It has ethnically cleansed Syria’s Afrin district, and has opened civilian Turkish post offices in Jarabulus, Syria, as it increasingly treats conquered territories as its own. In Bashiqa and elsewhere, Turkey occupies outposts in Iraq from which it refuses to leave. Erdoğan has spoken about reclaiming territory from Greece and Bulgaria, and Turkish maps increasingly include large chunks of territory belonging to Turkey’s neighbors.
Erdoğan believes conquest will be easy. Trump has little desire to fight another Middle Eastern war and, like Obama before him, tends to believe the assurances of Erdoğan over evidence and the advice of his aides. Senior Trump administration officials say privately the logic which Special Envoy Jim Jeffrey operates under is that with withdrawal inevitable, any promise he can solicit from Ankara is gaining something for nothing. But even if Jeffrey does not give Turkey diplomatic cover, he is correct that U.S. forces may evaporate in the face of a Turkish onslaught.
Erdoğan may be cocky, but he could be falling into a trap. Turkey’s drones may give it a qualitative military edge in mountains and rural regions but may be of substantially less utility in the northern Syrian cities if limiting collateral damage is any concerns. The Kurds have extensive experience fighting on the ground. Meanwhile, recent political purges of the Turkish military make the Turkish Army a shell of its former self. With Kurdish insurgents voluntarily going into Syria at Turkey’s request as part of the previous peace agreement, Syrian Kurds simply have no place to go. A century ago, Turkish forces slaughtered the Armenians by marching them into the desert to their deaths; the Kurds refuse to be the sequel. Turkish invasion and ethnic cleansing—Turkey’s stated purpose is to settle a couple million Arabs in the region—will spark insurgency in northeastern Syria and across Turkey.
Even if the Turkish military makes initial gains, Erdoğan’s greatest mistake may be his belief that a fight between Turkey and Syrian Kurds will remain limited to that. Turkey has engaged in proxy warfare in the Gaza Strip, Libya, and political warfare against Saudi Arabia. Erdoğan may champion press freedom in the Washington Post but, in reality, he is its greatest opponent. While Saudi Arabia’s murder of Jamal Khashoggi is abhorrent, Erdoğan’s interest has only been using the episode as a means to delegitimize Saudi Arabia in his quest to acquire the prime leadership role the Islamic world and, ultimately, stake claim to internationalization under the Organization of Islamic Cooperation of Mecca and Medina.
On my last visit to northeastern Syria, I was surprised by the presence of Saudi defense and intelligence officials. As proxy warfare spreads across the region, it is reasonable to guess that Saudi authorities might provide weaponry and intelligence to Syrian Kurds to bleed Turkey, if not destabilize the country internally. As Erdoğan and Turkish intelligence proxies like the private contractor firm SADAT have supported Hamas, Israeli authorities, too, might believe that they have an interest in supporting Turkey’s Kurds militarily. So, too, might Greece and the Assad regime in Syria, both of which helped and supported Kurdistan Workers Party (PKK) leader Abdullah Öcalan in the past for much the same realpolitik reasons. Syrian Kurds have suffered at the hands of both Assad and Turkey but say that if forced to choose between the two, then they would choose Assad over Erdoğan any day.
Turkish forces might march into Syria with the arrogance that the Red Army invaded Afghanistan, or the United States entered Vietnam. As both Moscow and Washington both learned, getting in was far easier than getting out.
Erdoğan may believe striking a blow against Kurds while confiscating their oil is a win for Turkey, but he is wrong. He is simply opening the door for a war of attrition Turkey cannot afford and which it ultimately might lose.
*Michael Rubin is a resident scholar
at the American Enterprise Institute.
Image: Reuters
https://nationalinterest.org/blog/middle-east-watch/syria-could-be-turkey%E2%80%99s-vietnam-86256
7/10/2019