Η τετραήμερη εργασιακή εβδομάδα και η αύξηση της παραγωγικότητας.
Η τετραήμερη εργασιακή εβδομάδα
και η αύξηση της παραγωγικότητας.
Στην κωμική σειρά "The Office", ένας "τρελός" διευθυντής ξοδεύει μεγάλο μέρος του χρόνου του στο να αποσπά την προσοχή των άμοιρων υπαλλήλων ενός τοπικού παραρτήματος μιας φανταστικής εταιρείας χαρτιού. Με κάποιο τρόπο, παρά τις αστείες καταστάσεις που δεν αφήνουν σχεδόν καμία ενέργεια στον χώρο εργασίας να ολοκληρωθεί κανονικά, το παράρτημα καταφέρνει να είναι το πλέον κερδοφόρο της εταιρείας. Αν και αυτό λογικά θα φάνηκε γοητευτικά μη ρεαλιστικό για πολλούς οπαδούς της σειράς, αποδεικνύεται ότι στην πραγματικότητα θα είχε κάποια βάση.
Το περασμένο καλοκαίρι, η Microsoft πραγματοποίησε ένα πείραμα στην Ιαπωνία. Σε μια χώρα όπου οι άνθρωποι συνηθίζουν να εργάζονται "άπειρες" ώρες καθημερινά, η αμερικανική εταιρεία λογισμικού έδωσε στους υπαλλήλους της πέντε συνεχόμενα τριήμερα "σαββατοκύριακα". Παραδόξως, τα έσοδα της Microsoft ανά εργαζόμενο αυξήθηκαν κατά 40% σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Η εταιρεία γλίτωσε επίσης χρήματα από τους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος, καθώς και από τα αναλώσιμα.
Βέβαια, η επιβεβαίωση αυτών των αποτελεσμάτων θα χρειαστεί μια πιο συστηματική μελέτη. Πολλοί άλλοι παράγοντες θα μπορούσαν να έχουν συμβάλει στην αύξηση των πωλήσεων το καλοκαίρι. Προκειμένου να διαπιστωθεί εάν η περικοπή ωρών εργασίας αυξάνει πράγματι την παραγωγικότητα, οι εταιρείες θα πρέπει να δοκιμάσουν το πρόγραμμα σε ορισμένα παραρτήματά τους, ενώ σε άλλα να αφήσουν την κατάσταση ως έχει και στο τέλος να πραγματοποιήσουν τη σύγκριση.
Υπάρχουν ωστόσο λόγοι να πιστέψει κανείς ότι δεν επρόκειτο απλώς για ένα παιχνίδι της τύχης. Ένα παρόμοιο πείραμα σε μια εταιρεία της Νέας Ζηλανδίας το 2018 παρήγαγε παρόμοια αποτελέσματα. Και η έρευνα του John Pencavel, οικονομολόγου του Πανεπιστημίου του Stanford, σχετικά με τους εργάτες των βρετανικών βιομηχανιών παραγωγής πυρομαχικών κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, διαπίστωσε ότι από ένα συγκεκριμένο όριο ωρών εργασίας, η ωριαία παραγωγή ανά εργαζόμενο μειώνεται σημαντικά.
Δεν είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς ορισμένους λόγους που θα συνηγορούσαν προς αυτή τη διαπίστωση. Οι πολλές ώρες στη δουλειά προκαλούν κόπωση, τόσο σωματική όσο και ψυχική. Αυτή η κόπωση δεν επηρεάζει μόνο τις τελευταίες ώρες μιας εργάσιμης μέρας, αλλά και όλες τις ώρες της επόμενης. Ένας εργαζόμενος που γυρίζει πίσω στην εργασία του μετά από λίγες μόνον ώρες ανάπαυσης δεν θα είναι ιδιαίτερα παραγωγικός εκείνο το πρωινό. Η επόμενη μακρά ημέρα εξαντλεί τον εργαζόμενο ακόμη περισσότερο και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Τελικά ο εργαζόμενος αρχίζει να πέφτει σε μικρά λάθη, επιβραδύνοντας τους ρυθμούς του και παραλείποντας να αναλάβει πρωτοβουλίες για τη διόρθωση προβλημάτων και την εκμετάλλευση νέων ευκαιριών.
Ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι πολλές ώρες εργασίας οδηγούν σε μειωμένη παραγωγικότητα είναι ότι ένας εργαζόμενος μπορεί απλώς να τελειώσει νωρίς και να βρεθεί - για τη συγκεκριμένη ημέρα - χωρίς να έχει άλλα πράγματα να κάνει. Ορισμένες εργασίες μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή, ωστόσο ορισμένες πρέπει να αναμείνουν τα χρονοδιαγράμματα των άλλων. Το φορτηγό παράδοσης ενός εστιατορίου δεν μπορεί απλώς να αποφασίσει να παραδώσει περισσότερο φαγητό σε μια ημέρα χωρίς ανάλογες παραγγελίες. Ένας πωλητής πρέπει να προσαρμοστεί στα χρονοδιαγράμματα των πελατών του. Ένας ερευνητής εργαστηρίου πρέπει να περιμένει να "τρέξουν" τα εργαστηριακά πειράματα και ούτω καθεξής. Οι εργαζόμενοι είναι βέβαια πιθανό πάντα να βρίσκουν κάτι χρήσιμο να κάνουν τις επιπλέον ώρες τους στη δουλειά, ωστόσο η παραγωγικότητα μειώνεται με κάθε επιπλέον ώρα. Τελικά, καταλήγουν να χρησιμοποιούν το Twitter ή να πιάνουν την κουβέντα με άλλους, μη απασχολούμενους εκείνη τη στιγμή εργαζόμενους, περιμένοντας το τέλος της ημέρας.
Ένας τρίτος πιθανός λόγος για τις αντιπαραγωγικά μακρές εργάσιμες ημέρες μπορεί να έχει να κάνει με την κοινωνική νοηματοδότηση. Δεδομένου ότι είναι αδύνατο για τους διευθυντές και προϊσταμένους να παρακολουθούν στενά τους εργαζόμενους όλη την ημέρα για να βεβαιώνονται ότι οι τελευταίοι εκτελούν εργασία, οι υπάλληλοι πιθανόν να προσπαθούν να δείξουν ότι είναι σκληρά εργαζόμενοι παραμένοντας μέχρι αργά στο γραφείο. Κάποιος που έχει τελειώσει τη δουλειά του από νωρίς μπορεί να μένει στο γραφείο της μέχρι την ώρα που θα φύγει το αφεντικό του (ή οι συνάδελφοί του) λόγω του φόβου να μην φανεί ότι επιδεικνύει χαλαρότητα σχετικά με τη δουλειά του.
Η προφανής λύση είναι να δώσει κανείς οδηγία στους υπαλλήλους του να επιστρέφουν νωρίτερα στο σπίτι τους. Εάν οι εργαζόμενοι είναι κουρασμένοι, αυτό θα τους δώσει περισσότερη ενέργεια. Εάν προσπαθούν να φαίνονται απασχολημένοι, αυτό θα τους απαλλάξει από την ανάγκη να εμφανίζουν μια πλαστή εικόνα. Και αν έχουν πραγματικά περισσότερη δουλειά από εκείνη που προλαβαίνουν να κάνουν στο γραφείο, μπορούν πάντα να πάρουν λίγη για το σπίτι.
Οι τετραήμερες εργασιακές εβδομάδες, όπως εκείνη στην Microsoft της Ιαπωνίας, είναι ένας τρόπος μείωσης των ωρών εργασίας των εργαζομένων. Ένας άλλος είναι οι εταιρείες να δίνουν στους εργαζόμενους περισσότερες ημέρες άδειας. Ένας τρίτος είναι απλώς η συντόμευση της εβδομάδας εργασίας, επιτρέποντας στις εταιρείες να αποφασίζουν πώς θα κατανέμουν τις ώρες εργασίας μέσα στο πενθήμερο. Ορισμένες χώρες χρησιμοποιούν έναν συνδυασμό αυτών των προσεγγίσεων - η Γαλλία, για παράδειγμα, έχει 35ωρη εβδομάδα εργασίας και 36 ημέρες ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Γαλλία έχει ένα από τα υψηλότερα επίπεδα παραγωγικότητας ανά ώρα στον ανεπτυγμένο κόσμο.
Η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ είναι δύο χώρες που χρειάζονται αυτή την προσέγγιση. Οι Αμερικανοί εργάζονται περισσότερες ώρες από τους ομολόγους τους σε πιο παραγωγικές χώρες της Βόρειας Ευρώπης, ενώ δεν υπάρχει θεσμοθετημένη από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση ελάχιστη άδεια μετ’ αποδοχών για όλη τη χώρα.
Στην Ιαπωνία, την ίδια ώρα, επισήμως οι ώρες εργασίας είναι λιγότερες σε σχέση με τις ΗΠΑ, ωστόσο πολλές ιαπωνικές εταιρείες συνεχίζουν να επιβάλλουν στους εργαζόμενους να μένουν στο γραφείο για απλήρωτες υπερωρίες, οι οποίες δεν καταγράφονται πουθενά. Η κυβέρνηση του Ιάπωνα πρωθυπουργού Shinzo Abe προσπάθησε να αλλάξει την κουλτούρα της υπερεργασίας, ωστόσο δυσκολεύεται να το κάνει. Ένα σχέδιο για την αποζημίωση των εργαζομένων με βάση τα αποτελέσματα και όχι τις ώρες εργασίας αποσύρθηκε, αφού τα στοιχεία έδειξαν ότι είχε ελάχιστη επίδραση, ενώ ένα μέτρο για την τιμωρία των εταιρειών που απαιτούν απλήρωτες υπερωρίες από το προσωπικό τους δεν έχει ακόμη εγκριθεί.
Για τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, καθώς και για άλλες χώρες όπου οι εργαζόμενοι εργάζονται αντιπαραγωγικά ατελείωτες εργατοώρες ημερησίως, η μείωση των ωρών εργασίας - μέσω τετραήμερων εβδομάδων, συντομότερων εργασιακών ημερών ή περισσότερων ημερών άδειας μετ’ αποδοχών - θα μπορούσε να είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται για την αύξηση της παραγωγικότητας, καθώς και για τη βελτίωση της ισορροπίας μεταξύ της εργασίας και της υπόλοιπης καθημερινής ζωής των εργαζομένων.
Του Noah Smith,
''Bloomberg'' Opinion Columnist
8/11/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Ξεκούραση: Υποτιμημένο εργασιακό "προσόν"
και ανεκτίμητο σύγχρονο αγαθό.
Σε πρόσφατο άρθρο τους οι Financial Times έθιξαν ένα ταμπού του σύγχρονου τρόπου εργασίας: "Μπορούν οι εργαζόμενοι να μάθουν να πηγαίνουν σπίτι και να κοιμούνται περισσότερο; Η έρευνα αφορά τους δικηγόρους αλλά στην πραγματικότητα κάθε μέσο εργαζόμενο της πόλης που δουλεύει με ανεξέλεγκτα ωράρια.
Μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε κληρονόμοι ενός υγιούς και παραδοσιακού τρόπου ζωής ως Έλληνες και μεσογειακοί, που συμπεριλαμβάνει συνήθειες που αφορούν τον ύπνο, τη διατροφή, τον τρόπο ζωής. Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά πια δεν ισχύει. Είναι καιρός να το παραδεχτούμε.
Η μεσημεριανή σιέστα μια παράδοση χιλιετιών στη μεσόγειο και άλλες χώρες με παρεμφερές κλίμα, που συντελούσε τα μέγιστα στην υγεία των ανθρώπων έχει πλήρως εκλείψει.
Η αστικοποίηση και η έμφαση στα οφέλη της καριέρας αλλά και η οικονομική κρίση που από ανάγκη ώθησε τους ανθρώπους σε αγώνα επιβίωσης έχουν απαλείψει το αναγκαίο για την ανθρωπινή λειτουργικότητα συμπλήρωμα της ξεκούρασης.
Oλο και περισσότερες μελέτες αναφέρουν τους τεράστιους κινδύνους που επιφέρει η αλλαγή του τρόπου ζωής στην υγεία, με συνέπειες από πρόωρη γήρανση, οξύ στρες, χρόνια σωματική κόπωση, μείωση του i.q. μέχρι προβλήματα καρδιάς και πιθανότητα προώρου θανάτου. Με άλλα λόγια πλήρης χειροτέρευση της ποιότητας ζωής.
Το ζήτημα αυτό ήταν άγνωστο μέχρι τη δεκαετία του '80 και στους ανθρώπους που σήμερα είναι υπερήλικες, δηλαδή άνω των 80. Θεωρήθηκε μάλιστα δεδομένο αγαθό στους νεότερους που με την πάροδο όμως των χρόνων είδαν ότι δεν ήταν καθόλου δεδομένος ο παλιός τρόπος ζωής.
Στην πραγματικότητα η έλλειψη ύπνου είναι πρόβλημα αστικό. Η Ελλάδα όμως που έχει αυξήσει τον αστικό πληθυσμό της από 10% περίπου το 1940 σε 70% σχεδόν σήμερα, ίσως το μεγαλύτερο παγκοσμίως για ανεπτυγμένη χώρα, έχει αλλάξει βίαια πολιτισμική ταυτότητα. Μόνο η ελληνική επαρχία καταφέρνει να διακρατά έναν πιο ανθρώπινο τρόπο ζωής.
Οι μεγάλες πόλεις της Ελλάδας δεν προσφέρουν ούτε κατά διάνοια την δυνατότητα αυτή. Οι μακρινές αποστάσεις σπιτιού - χώρου εργασίας, η βλακώδης αντίληψη περί παραγωγικότητας που επικράτησε, οι λάθος προτεραιότητες σε έναν καθαρά καταναλωτικό κόσμο, έχουν επιφέρει μείωση της αξίας αλλά και της τεχνογνωσίας της ξεκούρασης.
Ο συνδυασμός της διαιώνισης της κουλτούρας της πρωινής εργασίας σε μια εποχή που οι νεότερες γενιές εθίζονται μαζικά να κοιμούνται όλο και πιο αργά, με την ενοχική αντίληψη της αποδοτικότητας και υπεραπασχόλησης πέρα από τα ανθρώπινα όρια, κατάργησε όχι μόνο τον μεσημεριανό ύπνο αλλά ενοχοποίησε αμετάκλητα κάθε σκέψη επιλεκτικής χαλάρωσης και κατέστρεψε τους ανθρώπινους βιορυθμούς. Η δυνατότητα απογευματινών ωραρίων δεν εξετάστηκε ποτέ για την μερική άμβλυνση της ως άνω σύγκρουσης.
Ακόμα χειρότερα: όσο η σημερινή εργασιακή κουλτούρα κυριαρχεί, γεμίζει την κοινωνία με όλο και πιο στρεσαρισμένους ανθρώπους που ασυνείδητα στρεσάρουν και τους υπόλοιπους. Σε συνδυασμό με την μαζική κουλτούρα διασκέδασης ακόμα και τις ελάχιστες μέρες που μπορούν να ξεκουραστούν οι άνθρωποι -πχ στα τριήμερα- να συνεχίζουν να ταλαιπωρούνται σωματικά καθώς για να ικανοποιήσουν την ανάγκη αναψυχής, αναγκάζονται να στερούνται τον ύπνο και τη γαλήνη: τα θεωρούμε ήσσονος σημασίας αγαθά.
Στην πραγματικότητα η διανοητική αφαίμαξη που συντελείται είναι άκρως αντιπαραγωγική και αντιεξελικτική για την κοινωνία καθώς την εθίζει σε ένα προκάτ μέλλον υψηλού καθημερινού στρες, συνθήκη που απουσίαζε στην εποχή που η ανθρωπότητα καινοτομούσε.
Ακόμη και τον μεσαίωνα οι άνθρωποι δούλευαν λιγότερο και παρά τη δύσκολη διαβίωσή τους απολάμβαναν τη ζωή που είχαν περισσότερο.
Η σύγχρονη εργασιακή κουλτούρα είναι εξόφθαλμα παρακμιακή: το ζητούμενο δεν είναι η εργασιακή εξειδίκευση, ο νεωτερισμός και η ευφυΐα αλλά μόνο η απέραντη, ακούραστη και πρόθυμη χρονική και τοπική διαθεσιμότητα του εργαζόμενου, που έφτασε να ξεπερνά κάθε λογικό όριο. Έτσι απαξιώνονται οι πρώτες ιδιότητες ολοκληρωτικά ενώ συνάμα καταστρέφεται η δυνατότητα ουσιώδους ζωής με κοινωνικά δίκτυα, ελεύθερο χρόνο κλπ.
Η σημερινή κουλτούρα δημιουργήθηκε από μια γενιά η οποία είχε κληρονομήσει και θεωρούσε δεδομένα σειρά αγαθών όπως οι παραδοσιακοί ρόλοι των φύλων, η οικογένεια, ο ανθρώπινος τρόπος ζωής κλπ. Σήμερα αυτά καταρρέουν. Σχεδόν κανείς δε θα βρει τίποτα έτοιμο στο σπίτι όταν γυρίσει.
Το εργατικό δίκαιο της Ελλάδας ζει στο 1960. Άρα η μόνη λύση στα σημερινά αδιέξοδα έρχεται από την αυτορύθμιση του χώρου εργασίας, τουλάχιστον στην αυτοαπασχόληση και στον ιδιωτικό τομέα.
Δύσκολο να αναδυθούν λύσεις σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο κουρασμένος χωρίς να το καταλαβαίνει, γιατί αυτές θα θίξουν θέματα ταμπού:
Να δημιουργηθούν χώροι ξεκούρασης στους εργασιακούς χώρους; Να αλλάξει η αντίληψη μας για τα ωράρια απασχόλησης και τις διακοπές; Να προσλαμβάνονται στις επιχειρήσεις συνεργάτες μερικής απασχόλησης, ώστε να αποφορτίζονται τακτικά οι υπόλοιποι; Όλες αυτές είναι λογικές λύσεις. Στην πραγματικότητα με μικρό κόστος οι επιχειρήσεις μπορούν να πετύχουν δυσαναπλήρωτη αναζωογόνηση του προσωπικού τους και της αποδοτικότητας.
"Όλες οι δικηγορικές εταιρείες δηλώνουν ότι έχουν πρόβλημα με το άγχος", λέει ο Geoff Bird, νευροεπιστήμονας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι συχνός επισκέπτης σε δικηγορικά γραφεία, όπου μιλά για τις επιπτώσεις της στέρησης ύπνου τόσο στην ψυχική υγεία όσο και στη σωματική ευεξία και συνέστησε "η ψυχική υγεία και το άγχος να θεωρηθούν ως βασικό επιχειρηματικό ζήτημα για τα δικηγορικά γραφεία".
Ο καθηγητής Bird αναφέρει ότι η κατάσταση στις δικηγορικές εταιρείες επιδεινώνεται από την έλλειψη κοινωνικής στήριξης. Ένας λόγος είναι ο τρόπος με τον οποίο οι δικηγόροι αποδεικνύουν τη δέσμευση στον εργοδότη τους: "Τα εξοντωτικά ωράρια δημιουργούν έναν πολιτισμό ανταγωνισμού", λέει. Τα υψηλά πρότυπα κινδυνεύουν να κανονικοποιήσουν την κατάθλιψη και το άγχος δημιουργώντας μια εντύπωση ότι αποτελούν μέρος της επαγγελματικής ζωής.
Τον Οκτώβριο του 2018, οι δικηγορικές εταιρείες Pinsent Masons και Addleshaw Goddard και οι δικηγόροι της Τράπεζας Barclays συμφωνήσαν σε ένα κείμενο ευαισθητοποίησης των επιχειρήσεων (Business Welfare Charter) 22 αρχών που αποσκοπεί στην αντιμετώπιση των επαχθών ωραρίων και στην άμβλυνση του άγχους. Έκτοτε άλλοι οργανισμοί, συμπεριλαμβανομένων δικηγορικών γραφείων και πελατών, έχουν προσυπογράψει το χάρτη.
Η Kate Dodd που βοήθησε στην εκπόνηση του χάρτη, λέει ότι η κίνηση έχει ξεκινήσει μια συζήτηση σχετικά με τις ώρες που οι εργαζόμενοι αναμένεται να εργαστούν: Να "σεβόμαστε" τη ζωή των ανθρώπων - να εντοπίσουμε μερικές μη διαπραγματεύσιμες ανάγκες, όπως να πάρουμε το παιδί από το σχολείο μια μέρα την εβδομάδα, να πάμε σπίτι για μπάνιο ή να παρακολουθήσουμε μια τάξη γιόγκα.
"Έχουμε εξελιχθεί σε μια κουλτούρα όπου οι δικηγόροι πρέπει να ανταποκρίνονται υπερβολικά [σε απαιτήσεις από πελάτες και συναδέλφους]". "Συνηθίσαμε να πιστεύουμε ότι όλα είναι επείγοντα", λέει η κ. Dodd. "Δεν υπάρχει κανένα άτομο του οποίου η εργασία να είναι πάντα επείγουσα.
Στο μέλλον, ο καθηγητής Bird ελπίζει ότι η ψυχική υγεία θα αποτελέσει ένα ευρύτερης σημασίας ζήτημα: "Οι άνθρωποι που υποφέρουν από άγχος χρειάζονται δύο έως τρεις φορές περισσότερο για να κάνουν μια δουλειά .
"Αν ξέρω ότι υπάρχει μια επιχείρηση που έχει ξεκούραστους συνεργάτες , θα τους αναθέσω την δουλειά μου. Εκεί τα λεφτά μου θα πιάσουν τόπο (value for money)".
Κωνσταντίνος Παπακασόλας,
δικηγόρος Αθηνών
capital.gr/me-apopsi/3392109/xekourasi-upotimimeno-ergasiako-proson-kai-anektimito-sugxrono-agatho?fbclid=IwAR1DpWIyzgbEU15aoY222DdX9OW6YNVE8JMyopMaE04jYpbchT8cuXcws3s
7/11/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Ξεκούραση: Υποτιμημένο εργασιακό "προσόν"
και ανεκτίμητο σύγχρονο αγαθό.
Σε πρόσφατο άρθρο τους οι Financial Times έθιξαν ένα ταμπού του σύγχρονου τρόπου εργασίας: "Μπορούν οι εργαζόμενοι να μάθουν να πηγαίνουν σπίτι και να κοιμούνται περισσότερο; Η έρευνα αφορά τους δικηγόρους αλλά στην πραγματικότητα κάθε μέσο εργαζόμενο της πόλης που δουλεύει με ανεξέλεγκτα ωράρια.
Μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε κληρονόμοι ενός υγιούς και παραδοσιακού τρόπου ζωής ως Έλληνες και μεσογειακοί, που συμπεριλαμβάνει συνήθειες που αφορούν τον ύπνο, τη διατροφή, τον τρόπο ζωής. Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά πια δεν ισχύει. Είναι καιρός να το παραδεχτούμε.
Η μεσημεριανή σιέστα μια παράδοση χιλιετιών στη μεσόγειο και άλλες χώρες με παρεμφερές κλίμα, που συντελούσε τα μέγιστα στην υγεία των ανθρώπων έχει πλήρως εκλείψει.
Η αστικοποίηση και η έμφαση στα οφέλη της καριέρας αλλά και η οικονομική κρίση που από ανάγκη ώθησε τους ανθρώπους σε αγώνα επιβίωσης έχουν απαλείψει το αναγκαίο για την ανθρωπινή λειτουργικότητα συμπλήρωμα της ξεκούρασης.
Oλο και περισσότερες μελέτες αναφέρουν τους τεράστιους κινδύνους που επιφέρει η αλλαγή του τρόπου ζωής στην υγεία, με συνέπειες από πρόωρη γήρανση, οξύ στρες, χρόνια σωματική κόπωση, μείωση του i.q. μέχρι προβλήματα καρδιάς και πιθανότητα προώρου θανάτου. Με άλλα λόγια πλήρης χειροτέρευση της ποιότητας ζωής.
Το ζήτημα αυτό ήταν άγνωστο μέχρι τη δεκαετία του '80 και στους ανθρώπους που σήμερα είναι υπερήλικες, δηλαδή άνω των 80. Θεωρήθηκε μάλιστα δεδομένο αγαθό στους νεότερους που με την πάροδο όμως των χρόνων είδαν ότι δεν ήταν καθόλου δεδομένος ο παλιός τρόπος ζωής.
Στην πραγματικότητα η έλλειψη ύπνου είναι πρόβλημα αστικό. Η Ελλάδα όμως που έχει αυξήσει τον αστικό πληθυσμό της από 10% περίπου το 1940 σε 70% σχεδόν σήμερα, ίσως το μεγαλύτερο παγκοσμίως για ανεπτυγμένη χώρα, έχει αλλάξει βίαια πολιτισμική ταυτότητα. Μόνο η ελληνική επαρχία καταφέρνει να διακρατά έναν πιο ανθρώπινο τρόπο ζωής.
Οι μεγάλες πόλεις της Ελλάδας δεν προσφέρουν ούτε κατά διάνοια την δυνατότητα αυτή. Οι μακρινές αποστάσεις σπιτιού - χώρου εργασίας, η βλακώδης αντίληψη περί παραγωγικότητας που επικράτησε, οι λάθος προτεραιότητες σε έναν καθαρά καταναλωτικό κόσμο, έχουν επιφέρει μείωση της αξίας αλλά και της τεχνογνωσίας της ξεκούρασης.
Ο συνδυασμός της διαιώνισης της κουλτούρας της πρωινής εργασίας σε μια εποχή που οι νεότερες γενιές εθίζονται μαζικά να κοιμούνται όλο και πιο αργά, με την ενοχική αντίληψη της αποδοτικότητας και υπεραπασχόλησης πέρα από τα ανθρώπινα όρια, κατάργησε όχι μόνο τον μεσημεριανό ύπνο αλλά ενοχοποίησε αμετάκλητα κάθε σκέψη επιλεκτικής χαλάρωσης και κατέστρεψε τους ανθρώπινους βιορυθμούς. Η δυνατότητα απογευματινών ωραρίων δεν εξετάστηκε ποτέ για την μερική άμβλυνση της ως άνω σύγκρουσης.
Ακόμα χειρότερα: όσο η σημερινή εργασιακή κουλτούρα κυριαρχεί, γεμίζει την κοινωνία με όλο και πιο στρεσαρισμένους ανθρώπους που ασυνείδητα στρεσάρουν και τους υπόλοιπους. Σε συνδυασμό με την μαζική κουλτούρα διασκέδασης ακόμα και τις ελάχιστες μέρες που μπορούν να ξεκουραστούν οι άνθρωποι -πχ στα τριήμερα- να συνεχίζουν να ταλαιπωρούνται σωματικά καθώς για να ικανοποιήσουν την ανάγκη αναψυχής, αναγκάζονται να στερούνται τον ύπνο και τη γαλήνη: τα θεωρούμε ήσσονος σημασίας αγαθά.
Στην πραγματικότητα η διανοητική αφαίμαξη που συντελείται είναι άκρως αντιπαραγωγική και αντιεξελικτική για την κοινωνία καθώς την εθίζει σε ένα προκάτ μέλλον υψηλού καθημερινού στρες, συνθήκη που απουσίαζε στην εποχή που η ανθρωπότητα καινοτομούσε.
Ακόμη και τον μεσαίωνα οι άνθρωποι δούλευαν λιγότερο και παρά τη δύσκολη διαβίωσή τους απολάμβαναν τη ζωή που είχαν περισσότερο.
Η σύγχρονη εργασιακή κουλτούρα είναι εξόφθαλμα παρακμιακή: το ζητούμενο δεν είναι η εργασιακή εξειδίκευση, ο νεωτερισμός και η ευφυΐα αλλά μόνο η απέραντη, ακούραστη και πρόθυμη χρονική και τοπική διαθεσιμότητα του εργαζόμενου, που έφτασε να ξεπερνά κάθε λογικό όριο. Έτσι απαξιώνονται οι πρώτες ιδιότητες ολοκληρωτικά ενώ συνάμα καταστρέφεται η δυνατότητα ουσιώδους ζωής με κοινωνικά δίκτυα, ελεύθερο χρόνο κλπ.
Η σημερινή κουλτούρα δημιουργήθηκε από μια γενιά η οποία είχε κληρονομήσει και θεωρούσε δεδομένα σειρά αγαθών όπως οι παραδοσιακοί ρόλοι των φύλων, η οικογένεια, ο ανθρώπινος τρόπος ζωής κλπ. Σήμερα αυτά καταρρέουν. Σχεδόν κανείς δε θα βρει τίποτα έτοιμο στο σπίτι όταν γυρίσει.
Το εργατικό δίκαιο της Ελλάδας ζει στο 1960. Άρα η μόνη λύση στα σημερινά αδιέξοδα έρχεται από την αυτορύθμιση του χώρου εργασίας, τουλάχιστον στην αυτοαπασχόληση και στον ιδιωτικό τομέα.
Δύσκολο να αναδυθούν λύσεις σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο κουρασμένος χωρίς να το καταλαβαίνει, γιατί αυτές θα θίξουν θέματα ταμπού:
Να δημιουργηθούν χώροι ξεκούρασης στους εργασιακούς χώρους; Να αλλάξει η αντίληψη μας για τα ωράρια απασχόλησης και τις διακοπές; Να προσλαμβάνονται στις επιχειρήσεις συνεργάτες μερικής απασχόλησης, ώστε να αποφορτίζονται τακτικά οι υπόλοιποι; Όλες αυτές είναι λογικές λύσεις. Στην πραγματικότητα με μικρό κόστος οι επιχειρήσεις μπορούν να πετύχουν δυσαναπλήρωτη αναζωογόνηση του προσωπικού τους και της αποδοτικότητας.
"Όλες οι δικηγορικές εταιρείες δηλώνουν ότι έχουν πρόβλημα με το άγχος", λέει ο Geoff Bird, νευροεπιστήμονας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι συχνός επισκέπτης σε δικηγορικά γραφεία, όπου μιλά για τις επιπτώσεις της στέρησης ύπνου τόσο στην ψυχική υγεία όσο και στη σωματική ευεξία και συνέστησε "η ψυχική υγεία και το άγχος να θεωρηθούν ως βασικό επιχειρηματικό ζήτημα για τα δικηγορικά γραφεία".
Ο καθηγητής Bird αναφέρει ότι η κατάσταση στις δικηγορικές εταιρείες επιδεινώνεται από την έλλειψη κοινωνικής στήριξης. Ένας λόγος είναι ο τρόπος με τον οποίο οι δικηγόροι αποδεικνύουν τη δέσμευση στον εργοδότη τους: "Τα εξοντωτικά ωράρια δημιουργούν έναν πολιτισμό ανταγωνισμού", λέει. Τα υψηλά πρότυπα κινδυνεύουν να κανονικοποιήσουν την κατάθλιψη και το άγχος δημιουργώντας μια εντύπωση ότι αποτελούν μέρος της επαγγελματικής ζωής.
Τον Οκτώβριο του 2018, οι δικηγορικές εταιρείες Pinsent Masons και Addleshaw Goddard και οι δικηγόροι της Τράπεζας Barclays συμφωνήσαν σε ένα κείμενο ευαισθητοποίησης των επιχειρήσεων (Business Welfare Charter) 22 αρχών που αποσκοπεί στην αντιμετώπιση των επαχθών ωραρίων και στην άμβλυνση του άγχους. Έκτοτε άλλοι οργανισμοί, συμπεριλαμβανομένων δικηγορικών γραφείων και πελατών, έχουν προσυπογράψει το χάρτη.
Η Kate Dodd που βοήθησε στην εκπόνηση του χάρτη, λέει ότι η κίνηση έχει ξεκινήσει μια συζήτηση σχετικά με τις ώρες που οι εργαζόμενοι αναμένεται να εργαστούν: Να "σεβόμαστε" τη ζωή των ανθρώπων - να εντοπίσουμε μερικές μη διαπραγματεύσιμες ανάγκες, όπως να πάρουμε το παιδί από το σχολείο μια μέρα την εβδομάδα, να πάμε σπίτι για μπάνιο ή να παρακολουθήσουμε μια τάξη γιόγκα.
"Έχουμε εξελιχθεί σε μια κουλτούρα όπου οι δικηγόροι πρέπει να ανταποκρίνονται υπερβολικά [σε απαιτήσεις από πελάτες και συναδέλφους]". "Συνηθίσαμε να πιστεύουμε ότι όλα είναι επείγοντα", λέει η κ. Dodd. "Δεν υπάρχει κανένα άτομο του οποίου η εργασία να είναι πάντα επείγουσα.
Στο μέλλον, ο καθηγητής Bird ελπίζει ότι η ψυχική υγεία θα αποτελέσει ένα ευρύτερης σημασίας ζήτημα: "Οι άνθρωποι που υποφέρουν από άγχος χρειάζονται δύο έως τρεις φορές περισσότερο για να κάνουν μια δουλειά .
"Αν ξέρω ότι υπάρχει μια επιχείρηση που έχει ξεκούραστους συνεργάτες , θα τους αναθέσω την δουλειά μου. Εκεί τα λεφτά μου θα πιάσουν τόπο (value for money)".
Κωνσταντίνος Παπακασόλας,
δικηγόρος Αθηνών
capital.gr/me-apopsi/3392109/xekourasi-upotimimeno-ergasiako-proson-kai-anektimito-sugxrono-agatho?fbclid=IwAR1DpWIyzgbEU15aoY222DdX9OW6YNVE8JMyopMaE04jYpbchT8cuXcws3s
7/11/2019