Ο γόρδιος δεσμός του μεταναστευτικού – Τα επτά μέτρα που μπορούν να τον λύσουν.
A handout photo made available by NGO Open Arms shows some of the 60 migrants rescued at sea, near the coast of Libya, 30 June 2018 (issued 01 July 2018). EPA, OPEN ARMS HANDOUT HANDOUT
Ο γόρδιος δεσμός του μεταναστευτικού
– Τα επτά μέτρα που μπορούν να τον λύσουν.
Ο γόρδιος δεσμός του μεταναστευτικού εξελίσσεται σε εφιάλτη όχι μόνο για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ούτε μόνο για τις τοπικές κοινωνίες που φιλοξενούν κέντρα υποδοχής, κυρίως των νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Εξελίσσεται σε πρόβλημα-εφιάλτη για την Ελλάδα. Μπορεί με τις ιδεοληψίες της η κυβέρνηση Τσίπρα να επιδείνωσε την κατάσταση, αλλά η ανυπαρξία επεξεργασμένης αποτελεσματικής μεταναστευτικής πολιτικής πάει πιο πίσω.
Σε άρθρο μου στην “Καθημερινή” (1 Απριλίου 2012) είχα όχι μόνο υπογραμμίσει το κενό, αλλά και καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις. Ημέρες που είναι, αξίζει να τις υπενθυμίσω επικαιροποιημένες. Κατά την άποψή μου, το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο εάν βασική πτυχή μίας μεταναστευτικής πολιτικής είναι η μηδενική ανοχή στην παράνομη μετανάστευση. Αυτή πρέπει να συνδυασθεί με παραχώρηση ιθαγένειας σε μακροχρόνιους μετανάστες που είναι πολιτισμικά συμβατοί και ως εκ τούτου ενσωματώνονται στην ελληνική κοινωνία, κυρίως ανατολικοευρωπαίους.
Οι δράσεις πρέπει να αφορούν ταυτοχρόνως πολλά μέτωπα:
Πρώτον: Πρέπει να εξετασθούν ταχύτατα οι δεκάδες χιλιάδες συσσωρευμένες αιτήσεις για άσυλο, ώστε να είναι σαφές ποιοι δικαιούνται προστασίας και ποιοι όχι. Σήμερα, όλοι αυτοί προστατεύονται από απέλαση επειδή εκκρεμεί η αίτησή τους. Ακόμα και όσοι δεν έχουν καμία ελπίδα να τους δοθεί άσυλο, υποβάλλουν αίτηση, επειδή έτσι παραμένουν για χρόνια νομίμως στην Ελλάδα.
Η εκκαθάριση των αιτήσεων μπορεί να γίνει και με την κατάργηση περιττών διαδικασιών και κυρίως με τη συγκρότηση όσων επιτροπών απαιτούνται αφενός για να εξετασθούν οι συσσωρευμένες αιτήσεις, αφετέρου για να διεκπεραιώνεται εντός 2-3 μηνών κάθε νέα αίτηση. Για τον σκοπό αυτό μπορούν να χρησιμοποιηθούν συνταξιούχοι δικαστικοί και δημόσιοι υπάλληλοι με πτυχίο νομικής, αφού γίνει η κατάλληλη νομοθετική ρύθμιση για τον τρόπο αμοιβής τους.
Φύλαξη συνόρων και επαναπροωθήσεις
Δεύτερον: Πρέπει να ληφθούν δραστικά μέτρα για την αποτροπή παράνομης εισόδου. Οι εισροές δεν θα μηδενισθούν, αλλά μπορούν να συρρικνωθούν. Τέτοια μέτρα είναι η φρούρηση του φράκτη στο χερσαίο τμήμα των συνόρων στον Έβρο και οι πυκνές περιπολίες στην παραποτάμια ζώνη νοτιότερα. Στο Αιγαίο, τα σύνορα είναι θαλάσσια και δεν σφραγίζονται, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί το γεγονός ότι το Λιμενικό και η FRONTEX έχουν καταντήσει μηχανισμός υποδοχής κι όχι αποτροπής παράνομης εισόδου.
Τα σύνορα μπορούν να επιτηρηθούν με drones και πυκνές περιπολίες και με τη βοήθεια της θαλάσσιας δύναμης του ΝΑΤΟ. Η επιτήρηση τουλάχιστον θα αποτρέψει σε μεγάλο βαθμό τους διακινητές να φέρνουν οι ίδιοι με ασφάλεια πρόσφυγες-μετανάστες στα ελληνικά παράλια. Για να αποφύγουν τη σύλληψη, οι διακινητές θα στέλνουν μόνους τους τους μετανάστες με πλοιάρια.
Η μέθοδος είναι η εξής: Όταν ένα πλοιάριο εντοπίζεται και εμποδίζεται να εισέλθει στα ελληνικά χωρικά ύδατα, κάποιες φορές οι μετανάστες προκαλούν οι ίδιοι ναυάγιο, ασκώντας στην πραγματικότητα ηθικό εκβιασμό. Η επιχείρηση απώθησης μετατρέπεται σε επιχείρηση διάσωσης και έτσι τους φέρνει το Λιμενικό ή η FRONTEX στα νησιά. Επειδή, όμως, η διαδικασία αυτή έχει κίνδυνο κάποιοι μετανάστες δεν θα το αποτολμήσουν.
Περιπολίες στα τουρκικά παράλια
Τρίτον: Η παρουσία της FRONTEX στο Αιγαίο θα ήταν πραγματικά χρήσιμη μόνο εάν πραγματοποιούσε περιπολίες από κοινού με την τουρκική Ακτοφυλακή στα μικρασιατικά παράλια, ώστε να αποτρέπει τον απόπλου πλοιαρίων. Πιθανότατα, η Άγκυρα θα το αρνηθεί, αλλά η ΕΕ δεν το έχει καν θέσει. Θα μπορούσε, λοιπόν, να διασυνδέσει τη μεγάλη οικονομική βοήθεια προς την Τουρκία με αυτή την απαίτηση. Μόνο τότε, ο Ερντογάν δεν θα μπορούσε ανοιγοκλείνοντας τη στρόφιγγα να εκβιάζει. Δυστυχώς, η Αθήνα, που έχει ζωτικό συμφέρον, δεν έχει αναλάβει σχετική πρωτοβουλία στο πλαίσιο της ΕΕ, παρότι υπάρχουν σημαντικά περιθώρια για τη σύναψη συμμαχιών.
Τέταρτον: Η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας του 2016 προβλέπει την υποχρέωση της Τουρκίας να δέχεται πίσω μετανάστες που πέρασαν στα ελληνικά νησιά. Στο σκέλος αυτό η συμφωνία δεν λειτούργησε. Μόνο ένα αμελητέο ποσοστό όσων εισήλθαν επαναπροωθήθηκε. Η αιτία είναι κυρίως το γεγονός ότι επί κυβέρνησης Τσίπρα οι αρμόδιες επιτροπές απέφευγαν να στέλνουν πίσω μετανάστες, με τον ισχυρισμό ότι η Τουρκία δεν είναι γι’ αυτούς ασφαλής χώρα!
Υπάρχει, ωστόσο, και μία πρόσθετη διάσταση. Τόσο η ΕΕ όσο και η Άγκυρα έχουν αυθαιρέτως αποφανθεί ότι όσοι από αυτούς που έχουν κάνει αίτηση για άσυλο μεταφερθούν από τα νησιά στην ηπειρωτική Ελλάδα, δεν μπορούν να επαναπροωθηθούν στην Τουρκία εάν η αίτησή τους απορριφθεί. Στην ευρωτουρκική συμφωνία δεν αναφέρεται τίποτα σχετικό.
Η Άγκυρα κάνει αυτή την ερμηνεία για να δέχεται λιγότερους πίσω. Η ΕΕ την κάνει για να παραμένουν οι αιτούντες στα νησιά και να μην μπορούν, έστω και λίγοι, να φθάσουν παρανόμως στη δυτική Ευρώπη. Από την άλλη πλευρά, όμως, η κυβέρνηση πιέζεται να αποσυμφορήσει τα νησιά, μεταφέροντας μετανάστες στην ηπειρωτική Ελλάδα. Έτσι, όμως, εκτός από τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών, όσοι μεταφέρονται θα εγκλωβισθούν κατά κανόνα στην Ελλάδα.
Μαζικός επαναπατρισμός
Πέμπτον: Το μέτρο-κλειδί για την ανάσχεση της παράνομης οικονομικής μετανάστευσης είναι η άμεση απέλαση-επαναπατρισμός. Τα οικονομικά κίνητρα της ΕΕ για οικειοθελή επαναπατρισμό δεν έχουν αποδώσει αξιόλογα αποτελέσματα κι αυτό ήταν αναμενόμενο. Η οικογένεια ενός τυπικού παράνομου οικονομικού μετανάστη έχει κατά κανόνα δαπανήσει σημαντικό γι’ αυτήν ποσό για να χρηματοδοτηθεί η παράνομη μετάβασή του στην Ευρώπη.
Η οικογένεια περιμένει απ’ αυτόν να πιάσει δουλειά και να αρχίσει να στέλνει πίσω εμβάσματα. Ο οικειοθελής επαναπατρισμός ισοδυναμεί με διάψευση των προσδοκιών και κατά κανόνα με ηθική απαξίωση. Είναι ντροπή για έναν μετανάστη από μία παραδοσιακή (κατά κανόνα μουσουλμανική) κοινωνία να επιστρέψει οικειοθελώς στο χωριό του. Αντιθέτως, εάν απελαθεί έχει δικαιολογία. Ο οικειοθελής επαναπατρισμός, λοιπόν, θα αποδώσει μόνο εάν οι παράνομοι μετανάστες πεισθούν από τα γεγονότα ότι όσοι δεν επαναπατρίζονται οικειοθελώς θα απελαύνονται.
Οι απελάσεις θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά και για όσους σχεδιάζουν να εισέλθουν στην Ευρώπη και το κύμα θα εξασθενήσει. Ο μαζικός επαναπατρισμός όσων δεν δικαιούνται άσυλο δεν μπορεί να γίνει μόνο από την Ελλάδα. Τα προξενεία των χωρών προέλευσης στην Αθήνα δίνουν με το σταγονόμετρο τα αναγκαία έγγραφα για την απέλαση αφενός επειδή οι κυβερνήσεις είναι απρόθυμες, αφετέρου επειδή οι εδώ προξενικές αρχές δέχονται απειλές από τα κυκλώματα ή συνεργάζονται μαζί τους.
Με το ειδικό βάρος της ΕΕ
Οι χώρες-προέλευσης εμποδίζουν τον επαναπατρισμό δικών τους πολιτών, προσδοκώντας τα εμβάσματα που αυτοί στείλουν μελλοντικά στις οικογένειές τους και τα οποία αποτελούν σημαντική ένεση για τις τοπικές οικονομίες. Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να τις πιέσει, αλλά η ΕΕ μπορεί. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να θεσμοθετηθεί κοινή ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική, η οποία να προικοδοτηθεί με επαρκείς πόρους και με τα αναγκαία εργαλεία.
Με όλες σχεδόν τις χώρες προέλευσης παράνομων μεταναστών η ΕΕ έχει συνάψει ποικίλες συμφωνίες. Με άλλα λόγια, έχει τα αναγκαία πολιτικά, διπλωματικά και οικονομικά όπλα για να τις πειθαναγκάσει. Όταν επιβάλλει οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία για το Ουκρανικό, είναι έλλειμμα πολιτικής βούλησης και όχι αδυναμία η μη άσκηση έμπρακτων πιέσεων, συμπεριλαμβανομένης της απειλής κυρώσεων, σε πολύ πιο αδύναμες χώρες.
Η διαδικασία είναι απλή. Οι λίστες με τα ονόματα των προς απέλαση παράνομων μεταναστών από όλες τις χώρες-μέλη θα στέλνονται στις αρχές των χωρών προέλευσης και από εκεί να εξασφαλίζονται τα αναγκαία έγγραφα, μέσω των διπλωματικών αντιπροσωπειών της ΕΕ στις χώρες προέλευσης. Από εκεί και πέρα, ναυλωμένα αεροπλάνα με ειδικές πτήσεις θα επαναπατρίζουν μαζικά τους παράνομους μετανάστες.
Το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης είναι ευρωπαϊκό και γι’ αυτό είναι αναγκαία η ύπαρξη κοινής ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής. Σε συμμαχία με τις άλλες χώρες-μέλη που είναι πύλες εισόδου, η Ελλάδα πρέπει να πρωτοστατήσει. Όπως έχω προαναφέρει, τα περιθώρια συμμαχιών είναι μεγάλα. Η Ελλάδα πρέπει να πρωτοστατήσει, επειδή είναι η χώρα που σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος.
Ευρωπαϊκό πρόβλημα ευρωπαϊκή αντιμετώπιση
Έκτον: Όσοι εισέρχονται πρέπει να μεταφέρονται σε κλειστά προαναχωρησιακά κέντρα μέχρι να εξεταστεί η αίτηση για παροχή ασύλου και εάν αυτή απορριφθεί να παραμένουν εκεί μέχρι την επαναπροώθησή τους στην Τουρκία, ή τον επαναπατρισμό τους. Μία λύση είναι να δημιουργηθούν σε μία ή δύο και τρεις ακατοίκητες νησίδες του κεντρικού ή δυτικού Αιγαίου να κατασκευαστούν μεγάλης χωρητικότητας προαναχωρησιακά κέντρα, ώστε να μην έχει η Άγκυρα πρόσχημα να αρνηθεί τις επαναπροωθήσεις.
Έβδομον: Το ελληνικό κράτος πρέπει επιτέλους να ανακτήσει τον έλεγχο της κατάστασης, εκδιώκοντας από τη χώρα ΜΚΟ, οι οποίες λειτουργούν σαν “νταβατζήδες” της παράνομης μετανάστευσης. Να επιτρέψει την παραμονή μόνο όσων ΜΚΟ παρέχουν ανθρωπιστικό έργο και μάλιστα υπό αυστηρή επιτήρηση. Είχαμε φθάσει στο σημείο οι ΜΚΟ να έχουν μετατραπεί σε κράτος εν κράτει.
Ο Ερντογάν απαίτησε και κέρδισε κονδύλια της ΕΕ για το μεταναστευτικό να πηγαίνουν στο τουρκικό κράτος και όχι σε ΜΚΟ. Η Ελλάδα, που είναι χώρα-μέλος δεν το έχει κερδίσει! Η κυβέρνηση έχει εκφράσει σχετική πρόθεση όσον αφορά τη δράση των ΜΚΟ, αλλά όχι και σε ό,τι αφορά τα κοινοτικά κονδύλια. Κατά κανόνα οι ΜΚΟ, αλλά και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ έχουν καταντήσει επαγγελματίες του προσφυγικού-μεταναστευτικού, με την έννοια ότι έχουν συμφέρον να υπάρχει το πρόβλημα, επειδή τους δίνει ρόλο και κονδύλια.
Θα μπορούσαν να προστεθούν κι άλλα μέτρα, αλλά και μόνο τα παραπάνω εάν εφαρμόζονταν η κατάσταση θα άλλαζε άρδην. Το πρόβλημα της ΕΕ είναι ότι δεν έχει την πολιτική βούληση να δράσει αποφασιστικά όχι μόνο λόγω υποκρισίας, αλλά και επειδή είναι διχασμένη, λόγω διαφορετικών ιδεολογικών αντιλήψεων κυρίως στο επίπεδο των πολιτικών συστημάτων. Η διαφορά είναι ότι αυτό που για τις άλλες χώρες-μέλη είναι πρόβλημα, για την Ελλάδα έχει καταντήσει εφιάλτης.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΥΓΕΡΟΣ
9/11/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Επικίνδυνος ο ρόλος της Τουρκίας στο Μεταναστευτικό.
Ο Καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, , Κώστας Α. Λάβδας,σημειώνει ότι το μεταναστευτικό έχει επιπτώσεις για Ελλάδα και Ευρώπη σε πολλαπλά επίπεδα: οικονομικό, κοινωνικό, ασφάλειας, ανθρωπιστικό, δημογραφικό, πολιτισμικό, πολιτικό. Καταγράφει τις δυνατότητες που έχει Ελλάδα και Κύπρος να εμποδίσουν την περαιτέρω προκλητικότητα της Τουρκίας και διαπιστώνει πρόοδο στην διαδικασία ασύλου η οποία κρίνεται αναγκαία για την αποσυμφόρηση των νησιών. Τέλος, αναφέρεται στο ζήτημα των μελλοντικών ειδικών σχέσεων της ΕΕ με χώρες όπως η Τουρκία.
Συνέντευξη στον Ανδρέα Ζαμπούκα
- Το μεταναστευτικό - προσφυγικό λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις ενώ παράλληλα η Τουρκία το αξιοποιεί προς όφελος της. Εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Να εξακολουθούμε να συζητάμε με την Τουρκία;
Η Τουρκία παίζει έναν επικίνδυνο ρόλο με την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού στην ευρύτερη περιοχή. Στη Συρία με την προσπάθεια δημογραφικής αλλοίωσης μιας ολόκληρης περιοχής και στο Αιγαίο και τη Θράκη με την πίεση ταυτόχρονα σε ΕΕ και Ελλάδα. Στην Τουρκία φιλοξενούνται περίπου 3,6 εκατομμύρια καταγεγραμμένοι πρόσφυγες. Μια ρήξη των σχέσεων ΕΕ – Τουρκίας που θα καταργούσε το πλαίσιο συνεννόησης θα είχε εκρηκτικές επιπτώσεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Οπότε ναι, εξακολουθούμε τις επαφές αλλά – το κυριότερο – αρχίζουμε επιτέλους να πράττουμε. Πρέπει να γίνει σαφές ότι άλλο μετανάστης, άλλο πρόσφυγας. Σε ιδεατό επίπεδο, τον μετανάστη τον δέχεσαι εφόσον η κοινωνία και η οικονομία σου έχει σχετικές ανάγκες ή/και ανοχές. Τον πρόσφυγα τον δέχεσαι – βάσει σχετικής διαδικασίας – διότι το αξιακό και κανονιστικό πλαίσιο στο οποίο ορθά ανήκουμε του παρέχει προστασία, βάσει της Σύμβασης της Γενεύης για το Καθεστώς των Προσφύγων και άλλα διεθνή και ευρωπαϊκά κείμενα.
Βέβαια στην καθημερινή, πιεστική εμπειρία, στο πλαίσιο των λεγόμενων «μικτών μεταναστευτικών ροών», οι διακρίσεις δεν είναι πάντοτε τόσο σαφείς, παρόλο που (α) κάθε κατηγορία απαιτεί διαφορετική αντιμετώπιση και (β) κάθε ατομική περίπτωση πρέπει να εξετάζεται βάσει των ιδιαιτεροτήτων της ώστε να κριθεί που υπάγεται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ελάχιστα θέματα έχουν τόσο κρίσιμη επίδραση σε πολλαπλά επίπεδα ταυτόχρονα: οικονομικό, κοινωνικό, ασφάλειας, ανθρωπιστικό, δημογραφικό, πολιτισμικό, πολιτικό.
- Πώς αξιολογείτε τα νέα μέτρα στην Ελλάδα;
Η υιοθέτηση πρόσφατα μιας ταχύτερης διαδικασίας από την Ελλάδα είναι μια ορθή κίνηση. Από την άλλη πλευρά, η αποσυμφόρηση των νησιών με μεταφορά προς άλλες περιοχές της Ελλάδας θα έχει νόημα μόνο εάν και στο βαθμό που (α) αναμένουμε μια νέα πολιτική σε επίπεδο ΕΕ και (β) αναμένουμε καλύτερους ελέγχους των συνόρων και μείωση των νέων αφίξεων. Οι κινήσεις σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να επεξηγούνται νηφάλια στους πολίτες, ώστε να υπάρξει η ευρύτερη δυνατή συναίνεση σε αυτό το σύνθετο ζήτημα.
Δυστυχώς σε επίπεδο ΕΕ, το «Σύστημα του Δουβλίνου» όπως εξελίχθηκε μέχρι σήμερα, βασίζεται στον κανόνα ότι υπεύθυνο κράτος μέλος για την εξέταση της αίτησης ασύλου είναι καταρχήν η πρώτη χώρα εισόδου του αιτούντος στην ΕΕ. Οπότε τα συνοριακά κράτη της ΕΕ, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, σηκώνουν μεγάλο βάρος. Έχουν κάθε λόγο να επιμένουν να ενισχυθεί η αλληλεγγύη μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών, ώστε να κατανέμονται δικαιότερα τα βάρη. Επίσης, είναι πολύ αργή η πρόοδος στην κατεύθυνση μιας ενιαίας διαδικασίας ασύλου στην ΕΕ με την παροχή κοινών εγγυήσεων και την υιοθέτηση ενός ενιαίου καθεστώτος για τους πρόσφυγες.
- Θα υπάρξουν επιτέλους αλλαγές στην πολιτική του ασύλου σε ευρωπαϊκό επίπεδο;
Η Επιτροπή είχε επεξεργαστεί προτάσεις ώστε οι χώρες πρώτης άφιξης να μην είναι αυτόματα υπεύθυνες για τους αιτούντες άσυλο. Δυστυχώς οι διαδικασίες υιοθέτησης ενός δικαιότερου επιμερισμού μεταξύ των μελών ανακόπηκαν από τις ευρωεκλογές του 2019 και το φόβο νέας ανόδου των ευρωσκεπτικιστών.
Μόλις πριν λίγες ημέρες, εκδηλώθηκε η νέα προσπάθεια για τη διαμόρφωση πολιτικών πέραν του λεγόμενου συστήματος του Δουβλίνου: οι προτάσεις Ζέεχοφερ για κοινούς κανόνες ασύλου και καλύτερη φύλαξη των κοινών εξωτερικών συνόρων. Με τις νέες προτάσεις οι διαδικασίες ασύλου θα ξεκινούν και πάλι στις χώρες άφιξης αλλά θα μπορούν να ολοκληρώνονται σε άλλα μέλη της ΕΕ. Στις χώρες άφιξης θα γίνεται μόνο η προκαταρκτική εξέταση του αιτήματος παροχής ασύλου και μάλιστα βάσει κοινών ευρωπαϊκών κριτηρίων για την παροχή προστασίας στην ΕΕ. Οι περιπτώσεις που απορρίπτονται θα επαναπροωθούνται στις χώρες προέλευσης ενώ εκείνες που καταρχήν εγκρίνονται θα προωθούνται στα μέλη της ΕΕ όπου θα κρίνεται οριστικά το αίτημα ασύλου. Φαίνεται όμως ότι όπως συνέβη και με τις αντίστοιχες γαλλικές σκέψεις προ μηνών, οι νέες συνεργασίες για εξεύρεση λύσεων πέρα από το σύστημα του Δουβλίνου θα αφορούν ομαδοποιήσεις κρατών και όχι απαραίτητα όλα τα μέλη. Η Ελλάδα θα πρέπει να παίξει ενεργό ρόλο.
Σε αυτό το πλαίσιο, τέσσερα θα είναι σε τελική ανάλυση τα κρίσιμα σημεία. Οι ταχύτερες δυνατότητες επιστροφής, όταν καταρχήν κρίνονται αρνητικά οι αιτήσεις. Η πραγματική, στην πράξη ενίσχυση της κοινής ευθύνης του ελέγχου των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ. Η ύπαρξη πρόθυμων μελών της ΕΕ να αναλάβουν τα στάδια μετά τον προκαταρκτικό έλεγχο βάσει συμφωνίας γαι τον επιμερισμό της ευθύνης. Και, τέταρτο αλλά κρίσιμο σημείο, η διαμόρφωση ενός πραγματικά κοινού και ενιαίου ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου.
- Η Τουρκία μπορεί να πιεστεί μέσω της δυνατότητας που έχουν η Ελλάδα και η Κύπρος να μπλοκάρουν την επανεκκίνηση της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Παρά τις επίσημες δηλώσεις από την Άγκυρα, π.χ. την αρθρογραφία Τσαβούσογλου τον Μάϊο στο Politico για την επανεκκίνηση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, στην πραγματικότητα η Τουρκία βρίσκεται σε πορεία απομάκρυνσης από την Ευρώπη. Δεν εξυπηρετεί να είναι η Αθήνα ή η Λευκωσία που θα φανεί ότι επιταχύνουν αυτή την πορεία. Υπάρχουν άλλοι πιο πρόθυμοι. Το περίφημο «όπλο πίεσης» προς την Τουρκία μέσω ΕΕ είναι πια σχεδόν ανύπαρκτο. Η ουσία για μένα βρίσκεται στην περαιτέρω καλλιέργεια των αντιλήψεων περί ειδικών εταιρικών σχέσεων, τις οποίες επί χρόνια προτάσσει η Γαλλία με διαφορετικές αφορμές. Αντί να αντιδρούμε με επιπολαιότητα φωνάζοντας μαζί με τον κ. Ζάεφ ότι «αποσταθεροποιούνται» τα Βαλκάνια, θα πρέπει να να σκύψουμε με σοβαρότητα στο ζήτημα των μελλοντικών ειδικών σχέσεων της ΕΕ με χώρες όπως η Τουρκία και – γιατί όχι – κάποιες που θεωρούνται σε δυνάμει ενταξιακή πορεία.
Χρειαζόμαστε εμπόριο, οικονομική ανάπτυξη, καλές σχέσεις. Όχι μια ακόμη μεγαλύτερη, αποδιαρθρωμένη ΕΕ χωρίς συνοχή, ενισχυμένη αλληλεγγύη και κοινή φωνή.
https://www.liberal.gr/apopsi/kostas-labdas-epikindunos-o-rolos-tis-tourkias-me-tin-ergaliopoiisi-tou-metanasteutikou/272889?fbclid=IwAR2-gctz_iwRyajx9jhu6YIAi1ODd6D_BEHqQqNWUJYuHaEjIb4q_muDH1c
4 Νοεμβρίου 2019
2.
Προσφυγομεταναστών κατάβασις.
Το είπε πρώτος ο –για πολλούς λόγους αμφιλεγόμενος, αλλά επί του συγκεκριμένου θέματος μάλλον ορθοφρονών- Ζαν Πωλ Σαρτρ: «Η Κόλαση είναι οι άλλοι». Αυτό είναι το πρώτο, η γενική αρχή.
Κατά δεύτερον, τα «θρησκευτικά πιστεύω» παλαιόθεν αποτελούσαν έναν από τους ισχυρότερους, πλέον περιεκτικούς και πλέον απορριπτικούς των αλλόπιστων, παράγοντες συλλογικής ταύτισης και δημιουργίας συλλογικών ταυτοτήτων: Έχουν βρεθεί γκραβούρες από την περίοδο των θρησκευτικών πολέμων, όπου προτεστάντες εισβάλλοντες σε χωριά καθολικών ή καθολικοί εισβάλλοντες σε χωριά προτεσταντών κάρφωναν τους «κακούς» στα ξύλινα δάπεδα, έβαζαν στο στόμα τους ένα χωνί και απήλλασσαν την ανθρωπότητα από αυτούς τους άθλιους ουρώντας εντός του χωνιού…
Τρίτον, τα πράγματα επιδεινώνονται περαιτέρω, όταν η πλειονότητα των «εισβολέων» στο εθνικό έδαφος ασπάζεται θρησκευτικά πιστεύω, τα οποία τους προσεγγίζουν πολιτιστικά, ίσως και πολιτικά, με γείτονα ο οποίος έχει καταγραφεί σε αυτό που ο Γιουνγκ θα ονόμαζε εθνικό συλλογικό και ιστορικό σου ασυνείδητο ως την μεγαλύτερη απειλή για την εθνική υπόσταση των γηγενών.
Τέταρτον, προφανώς δεν βελτιώνεται η κατάσταση και δεν εξυψώνεται στα ουράνια η διάθεση υποδοχής από τους αυτόχθονες, όταν το θρησκευτικό πιστεύω της συντριπτικής πλειονότητας των αφικνουμένων –θεωρείται πως- χαρακτηρίζεται από δυσανεξία απέναντι στο αλλόγνωμο, το πολιτισμικά διαφοροποιούμενο, τη χειραφέτηση των γυναικών κλπ, γενικώς δηλαδή όσα συγκροτούν την ευρύτερη ταυτότητα του δυτικού πολιτισμού, στον οποίον θέλεις να μετέχεις.
Πέμπτον, την ίδια ακριβώς επίπτωση στη διάθεση υποδοχής εκ μέρους των γηγενών έχει η εκ μέρους τους πλήρης συνείδηση του γεγονότος πως ο λαός υποδοχής έχει πολύ χαμηλότερη δημογραφική δυναμική από τους εισερχόμενους, με αποτέλεσμα και η αφομοίωσή τους να φαντάζει αδιανόητη και η εθνική/πολιτισμική ταυτότητα των ντόπιων να εμφανίζεται ως απειλούμενη.
Έκτον, σε μια χώρα που πέρασε –και ίσως ακόμη περνάει- μια μακρά περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης, με αποτέλεσμα να μειωθεί το μέρος του πληθυσμού που διατηρεί ιδιωτικές ασφάλειες, οι υπηρεσίες των δημόσιων δομών υγείας, σε στενότητα αφεύκτως, γίνονται ακόμη πιο περίβλεπτες, με αποτέλεσμα οι γηγενείς να είναι απρόθυμοι να τις μοιράζονται με τους νεοαφικνούμενους. Άρα η έναντι των τελευταίων δυσανεξία και δυσφορία να επιτείνεται.
Όλων τούτων, λοιπόν, δοθέντων, συνιστά ύψιστη μορφή αφέλειας η εκτίμηση πολλών, είτε εξ ανθρωπιστικών κινήτρων είτε εκ διεθνιστικών προτύπων είτε εκ ποικίλων ιδιοτελειών κινούμενων, πως οι γηγενείς θα μπορούσαν να ανοίξουν μια πελώρια αγκαλιά –ενδεχομένως αναμιμνησκόμενοι των προσφυγικών ριζών πολλών εξ αυτών- προκειμένου να δεχθούν, να ενσωματώσουν και να εντάξουν στις τοπικές κοινωνίες τους μη ευρωπαϊκούς πληθυσμούς που φτάνουν σωρηδόν στη χώρα μας. Όποιος θέλει να αγνοεί πως η δυναμική των πραγμάτων είναι προς την κατεύθυνση της περαιτέρω ενδυνάμωσης της εχθρικής αντιμετώπισης αυτών των ξένων –κάτι που δεν αποκλείει, παράλληλα προς την εκλογική αναζωογόνηση/ανάσταση της Χρυσής Αυγής, την ανάπτυξη και φαινομένων ρατσιστικής βίας-, αυτός εθελοτυφλεί. Και η εθελοτύφλωση ουδέποτε είναι καλός σύμβουλος στην πολιτική. Το καλύτερο, ίσως, που μπορεί ρεαλιστικά να προσδοκάται είναι αυτή η ρατσιστική βία να μην πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Μιας και οι Έλληνες, συνολικά, παρά κάποιες αντιεβραϊκές συμπεριφορές που εκδηλώθηκαν επί κατοχής στη Θεσσαλονίκη (και οι οποίες υπέκρυπταν και τη ζηλοφθονία προς τον πλούτο), ιστορικά δεν υπήρξαν ποτέ σε πολύ μεγάλο βαθμό ρατσιστές…
AΣΧΕΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Περίεργη η αντίληψη των συριζαίων για την κατοχή βομβών μολότοφ. Την αντιμετωπίζουν περίπου όπως τον φιλοτελισμό. Προφανώς απευθύνονται σε ρέκτες με συλλεκτικές ευαισθησίες. Τώρα να σκεφθεί κανείς πως ακόμη και παράνομη η κατοχή ενός κοινού όπλου μπορεί να αιτιολογείται από την αναζήτηση αυτοπροστασίας, ενώ η κατοχή μολότοφ μάλλον τιμωρητικά προς απεργοσπάστες και άλλους ταξικοπολιτικούς εχθρούς στρέφεται, αυτά άπτονται μιας λογικής στην οποία οι Συριζαίοι μάλλον δεν μετέχουν…
Του Θανάση Διαμαντόπουλου
https://www.liberal.gr/apopsi/prosfugometanaston-katabasis/273425?fbclid=IwAR1E_S_uYIsmH8yHXwi8FGDy-p-vpRkux-g-em6mXK5osVZ4xpwYXH3_yTg
8 Νοεμβρίου 2019
3.
«Ξενοδοχείον η Ωραία Ελλάς».
Πραγματικότητα και λύσεις για μεταναστευτικό-ελληνοτουρκικά.
Η ελληνική κοινωνία έχει να αντιμετωπίσει πλέον σε πλήρη έκταση ό,τι οι παλαιότεροι ανέφεραν ως «ανέμους της ιστορίας». Η μία πλευρά είναι το μεταναστευτικό, η άλλη τα ελληνοτουρκικά. Ας μείνουμε στο πρώτο.
Όντως σόκαραν οι πρόσφατες εικόνες της πυρπολημένης Σάμου, από την άλλη, «ξίνισαν» τα ανθρωπιστικά μας ένστικτα οι αντιδράσεις των κατοίκων της Κω. Πολύ. Το θέμα είναι αν ήσαν αναμενόμενες. Νομίζω ήσαν. Ας γίνει μια καταγραφή των μέχρι σήμερα δεδομένων.
Η Τουρκία εισέπραξε τo 2016 τρία δισεκατομμύρια από την Ε.Ε. για την «λύση του μεταναστευτικού».
Αρχικώς έδειξε συμβατικά πρόθυμη. Mετά τον Φεβρουάριο του 2016 και το ανακοινωθέν Συμφωνίας με την ΕΕ από 1400 άτομα ημερησίως έρχονταν 50 περίπου άτομα ημερησίως, μία μεν «απλή υπενθύμιση» της γείτονος ότι το πρόβλημα υπάρχει, πλήν όμως ο μικρότερος αριθμός ροών στην Ελλάδα από το 1990. Πλέον τους τελευταίους μήνες η «κάνουλα άνοιξε» εισέρχονται περί τα 1500 άτομα ημερησίως.
Και η κάνουλα στην Τουρκία είναι μεγάλη.
Κατά τους επίσημους υπολογισμούς και καταμετρήσεις της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ υπάρχουν αυτήν την στιγμή 3.654.000 Σύριοι ως πρόσφυγες στην Τουρκία επίσημα καταγεγραμμένοι, συν περίπου 500.000 τουλάχιστον μη καταγεγραμμένοι. Επίσης τουλάχιστον ένα εκατομμύρια μετανάστες από Αφγανιστάν, Πακιστάν, Μαρόκο Μπαγκλαντές, Σομαλία κλπ. Σύνολο; 5 εκατομμύρια. Σήμερα. Φυσικά για να συγκεντρωθούν τέτοιες μάζες η Τουρκία έκανε ό,τι μπορούσε: φθηνά σωρηδόν εισιτήρια από αραβικές χώρες χωρίς καμμία τυπική προϋπόθεση με ανάλογη διαφημιστική καμπάνια.
Στην Ευρωτουρκική Συμφωνία υπήρξε και η αυθαίρετη ερμηνεία της Τουρκίας περί γεωγραφικού περιορισμού των μεταναστευτικών μαζών στα νησιά, άλλως άρση της υποχρεώσεώς της για επαναπροώθηση. Τούτη η απαίτηση έγινε για κάποιον αδιευκρίνιστο, λόγο αποδεκτή από την ΕΕ και την τότε Ελληνική Κυβέρνηση.
Η γείτων φυσικά δεν κάνει τίποτε τυχαία ή άδολα.
Συγκέντρωσε τόσους πληθυσμούς ώστε να δημιουργείται ζήτημα ευρωπαϊκό και φυσικά σήμερα αυξάνει τις ροές και για έναν απλό λόγο: Στην ζώνη που θέλει να δημιουργήσει εντός συριακού εδάφους με Άραβες και Τουρκομάνους ομοδόξους της Σουνίτες πρέπει να κτίσει πόλεις και εγκαταστάσεις με αντίστοιχη εθνοκάθαρση Κούρδων, Γεζίντι, Αλεβιτών, Ασσύριων Χριστιανών. Ζητεί λοιπόν εκβιαστικά χρήματα για να κτίσει αυτές τις πόλεις. Γενοκτονία, άντε εθνοκάθαρση, με χορηγία .
Τα πράγματα στο μέλλον, εγγύς και απώτερο, δεν θα καλυτερεύσουν στο μεταναστευτικό, καθόσον ο αλφαβητισμός και η σύγχρονη αστική ζωή που «υπογονιμοποιούν» κοινωνίες αποτελούν ακόμη δυτικό «προνόμιο». Τα δημογραφικά στοιχεία των αναπτυσσόμενων ή υποανάπτυκτων περιοχών είναι συντριπτικά: Μόνον για την Αφρική, από 228 εκατομμύρια ψυχών την δεκαετία του 50 έχουν φθάσει πλέον τα 1,32 δισεκατομμύρια, προβλέπεται δε να φθάσει τα 1,6 δισεκατομμύρια το 2030 , 2,5 δις το 2050 και 4,3 δις (!) το 2100, υπερβαίνοντας σε μέγεθος την Ινδία, την Κίνα και, βεβαίως, την Ευρώπη.
Η δε Ευρώπη, ενώ κατείχε την πρώτη θέση στα μέσα του 20ού αιώνα, έχει ήδη υποβαθμισθεί στην τέταρτη θέση και έπεται συνέχεια καθόσον η δημογραφική της γήρανση άρχισε ήδη από την δεκαετία του 1960 με την Ελλάδα από τέλη του 1970 να αρχίζει να γερνά. Μόνες εξαιρέσεις η Γαλλία, όπου η παράδοση τρίτεκνων οικογενειών είναι ισχυρή ακόμη ενώ «κρατούν» κάπως τόσο το Ηνωμένο Βασίλειο όσο και η Ιρλανδία (με την παράδοση των επιδοματούχων γονέων).
Η Τουρκία από πλευράς της δημογραφικά αν και έπεσε από την αύξηση του 50% της δεκαετίας του 50 στο 20% την τελευταία δεκαετία, με το έτος 2018 να καταγράφει για πρώτη φορά ρυθμούς γεννήσεων οριακά κάτω του 2 (1,99), συνεχίζει να πληθύνεται και το 2050 από 80 εκατομμύρια σήμερα υπολογίζεται ότι θα φθάσει στα 97 με 100 εκατομμύρια. Στην δε Τουρκία οι μεν αστικοί πληθυσμοί του Αιγαίου και της Μαύρης Θάλασσας ακολουθούν την πτώση των Βαλκάνιων λαών , η βαθιά όμως αμόρφωτη και ισλαμιστική Ανατολία γεννά και γεννά πολλά παιδιά. Στους ελληνοτουρκικούς πολέμου του 1922 οι Τούρκοι δεν ήσαν ούτε 13 εκατομμύρια με τους Έλληνες συν τους πρόσφυγες να εγγίζουν τα 6 εκατομμύρια.
Φυσικά ως πολιτισμός ανήκων στην Δύση δεν βυθίζουμε, δεν σκοτώνουμε και δεν εξαθλιώνουμε ως μέσον αποτροπής. Αυτήν όμως την υψηλού πολιτισμού απόφασή μας, κάποιοι, όχι και τόσο υψηλόφρονες άλλων πολιτισμών, την εκλαμβάνουν ως αδυναμία ή ως ευκαιρία διακινήσεως με σημαία την ανάγκη και την συγκίνηση .
Πχ. οι ζάμπλουτοι της Αραβίας για να μεταλαμπαδευθεί πληθυσμιακά το θέλημα του Αλλάχ στην σταυροφορική Ευρώπη. Πχ οι διακινητές. Εξ ου και τα σκισίματα βαρκών παλαιότερα όπου η εις βάρος μας διέλευση γινόταν με ηθικό εκβιασμό για έρευνα και διάσωση. Tώρα πλέον δεν χρειάζεται ιδιαίτερα, η frontex αλλά και πλείστες ΜΚΟ λειτουργούν ως ξενοδόχοι.
Σε όλην αυτή την ωραία ατμόσφαιρα, λίγες ημέρες πριν είχε προηγηθεί η ανακοίνωση – πρόσκληση ενδιαφέροντος σε ξενοδόχους και ιδιοκτήτες ακινήτων του υπουργού Χρυσοχοΐδη. Αυτή κρύβει διάφορες παραμέτρους:
Η πρώτη και φυσικά «πιασάρικη» είναι παντελώς αρνητική. Καταλύματα ακόμη και ξενοδοχειακά ήτοι στέγη και τροφή με όλες τις βασικές ανέσεις για ανθρώπους από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Υποσαχάρεια Αφρική, το Μαρόκο κ.οκ. σημαίνει περίπου διαφημιστική καμπάνια για τέτοιες πληθυσμιακές ομάδες με συγκεκριμένες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες.
Η δεύτερη είναι πραγματιστική: «Πρέπει να βρεθεί λύση αμεσότατη για την στέγαση τόσων ανθρώπων, κάτι πρέπει να γίνει» είναι σαν να διαμηνύει το υπουργείο. Πράγματι, η προτεινόμενη μετατροπή παλαιών στρατοπέδων σε κλειστά κέντρα κρατήσεως, γιατί περί αυτών πρόκειται, δεν είναι μία διαδικασία … λίγων ημερών. Θα χρειασθούν (πολλοί) μήνες, διαγωνισμοί, ανάδοχοι έργου κοκ.
Εν τω μεταξύ κάθε ημέρα ένα μουσουλμανικό χωριό θα αφικνείται στα νησιά μας, ώστε η πραγματικότητα να ξεπερνά την σκοπιμότητα της παραμονής τους εκεί. Από την άλλη επιπρόσθετο στοιχείο υπέρ τέτοιων λύσεων είναι η αποφυγή γκετοποίησης η οποία γίνεται με διασκορπισμό πληθυσμών , όχι με συσσώρευση. Δυστυχώς η ανωτέρω «ερμηνεία» της Τουρκίας καθιστά προβληματική την επαναπροώθηση όσων φεύγουν από τα νησιά. Αλλά είναι αναγκαία τόσο τα κέντρα όσο και η αποσυμφόρηση με προσωρινά καταλύματα, δεν μας αρέσει αλλά είναι η πραγματικότητα.
Τα νομοτεχνικά της ταχείας απονομής ασύλου είναι αντικείμενο άλλου άρθρου, το θέμα είναι ότι μπορεί να επιτευχθεί ΤΑΧΕΩΣ και συνταγματικά. Και πώς διασφαλίζεται πρακτικά η ταχεία απονομή ασύλου ; Απλά πράγματα: με διορισμό πληθώρας συνταξιούχων δικαστικών αλλά και νομικών του δημοσίου και μη στις υποστελεχωμένες επιτροπές, εκεί μπορεί ως χώρα να απαιτήσουμε ευρωπαϊκά κονδύλια .
Επίσης : Βαρύτατες έως εξοντωτικές ποινές καθείρξεως για διακινητές με άμεση εκδίκαση των υποθέσεών τους με ειδική δικονομική μεταρρύθμιση προς τούτον ώστε να μην υπάρχει περιθώριο αποφυλακίσεώς τους προ εκδίκασης της υποθέσεως.
Χέρι στις ΜΚΟ με βάση τις αρχές της διαφάνειας και με εντατικοποίηση ελέγχων τους με καθιέρωση ειδικού σχετικού μητρώου και ανασύσταση της FRONTEX ή αλλιώς κονδύλια στην χώρα μας με ευρωπαϊκή χορήγηση των πλωτών μέσων αποτροπής. Αυτό θέλει διπλωματία στην Ευρώπη. Επιθετική και στοχευμένη. Όχι φοβική.
Υψηλόφρονες διακηρύξεις – νόμοι όπως αυτόματη απονομή ιθαγενείας σε όποιο παιδί γεννάται στην Ελλάδα, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και δωρεάν στέγη για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα για όλους τους αιτούμενους ασύλου κοκ πρέπει να επανεξετασθούν ως συνολικές λύσεις.
Και κυρίως πίεση, με τρόπους που δεν χρειάζεται να αναλυθούν εντός του παρόντος άρθρου, για κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική. Από απαίτηση αναθεώρησης του Δουβλίνου μέχρι, ακόμη πιο εφικτό, απαίτηση κυρώσεων σε κράτη που δεν αναλαμβάνουν καμμία μα καμμία υποχρέωση, όπως οι χώρες Βίζεγκραντ, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία. Τις τελευταίες πολλοί εγχωρίως τις αποθεώνουν αλλά λησμονούν ότι οι ίδιες ευτυχούν με την αποθήκευση ψυχών στην αυλή μας και το επιδιώκουν. Εφόσον θέλουν ευρωπαϊκά δικαιώματα πρέπει να αποδέχονται και ευρωπαϊκά σύνορα.
Καλώς ή κακώς ένα κράτος και ένας λαός πρώτα αυτοσυντηρείται και μετά φιλανθρωπεί. Αν συμβαίνει το αντίστροφο βαίνει κοντόφθαλμα και ιδεοληπτικά προς την καταστροφή του για να κερδίζουν κοντόφθαλμα και καπιταλιστικά κάποιοι ολίγοι. Για όσους τα κρίνουν όλα αυτά σκληρά : Είναι εύκολο να δηλώνεις ευαίσθητος και ανθρωπιστής και να κρίνεις από το απυρόβλητο. Είναι δύσκολο να αναλαμβάνεις τον ρόλο του κακού για να προλάβεις ανεξέλεγκτες απάνθρωπες καταστάσεις. Τις οποίες καμία ευαισθησία δεν πρόκειται να τις αμβλύνει.
Οι εποχές που υπήρχε η δυνατότητα για «Ξενοδοχείον η Ωραία Ελλάς» παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Εκτός αν πλέον το «Ξενοδοχείον» μετονομασθεί. Μάλλον η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν εκτιμά ιδιαίτερα μία τέτοια καθόλου ανθρωπιστική για τους Έλληνες εξέλιξη.
Βασίλης Φασούλας,
δικηγόρος, υπεύθυνος Οργανωτικού της Δημοκρατικής Ευθύνης.
https://hellasjournal.com/2019/11/xenodocheion-i-oraia-ellas-pragmatikotita-kai-lyseis-gia-metanasteytiko-ellinotoyrkika/?fbclid=IwAR0lZlT4L71JM_A4CMWyYQrf-BqXqM49-AbFCPSVed3DOG9Fhz9R5zz7kss
9/11/2019
4.
Η ουτοπία της ενσωμάτωσης.
Το Ισλάμ αντιλαμβάνεται τον κόσμο των κρατών και των οργανωμένων πολιτειών, όχι σε επίπεδο διαχωρισμού εθνικού ή διακρατικού, αλλά αποκλειστικά και μόνο στην αναφορά της θρησκευτικής ταυτότητας μεταξύ μουσουλμάνων και όλων των άλλων.
Η υφιστάμενη, κατά το μάλλον ή ήττον, ανεπιθύμητη εξέλιξη που παραπέμπει σε εσχάτως εντεινόμενες ροές πληθυσμιακών ομάδων, που υπό την πίεση πολεμικών συνθηκών και όχι μόνο μετακινούνται μαζικά προς το Αιγαίο, μέσω διαδρόμων που σε μεγάλο βαθμό απηχούν την στρατηγική της Άγκυρας, αναδεικνύει μια εξόχως προβληματική κατάσταση που αναφέρεται στο γεγονός της ανικανότητας, τουτέστιν αδυναμίας, των συγκεκριμένων πληθυσμιακών μουσουλμανικών ομάδων για ενσωμάτωση στην ελληνική κοινωνία, αλλά και σε ευρύτερα χριστιανικούς πληθυσμούς.
Το πρόβλημα εν προκειμένω δεν παραπέμπει σε συνήθεις διαδικασίες και δρομολογήσεις δυνατοτήτων, που μπορεί να αναφέρονται εκ πρώτης όψεως σε προγράμματα ενσωμάτωσης, όπως είναι η εργασία ή η εκπαίδευση, δομές και θεσμοί που θα μπορούσαν ενδεχομένως να συμβάλουν σε δημιουργία κοινωνικού πλαισίου ομαλής συμβίωσης, αλλά στην θρησκευτική διάσταση μιας ταυτότητας, του Ισλάμ εν προκειμένω, που ούσα ισχυρή, δεν επιτρέπει σε κανέναν βαθμό την ανάπτυξη διαδικασιών ενσωμάτωσης, πολύ δε περισσότερο, την εμπέδωση μέτρων και συνθηκών κοινωνικής και εθνικής αφομοίωσης.
Η ερμηνευτική αυτή διάσταση παραπέμπει ευθέως στην κατά Μαξ Βέμπερ διά της «Προτεσταντικής Ηθικής» προσδιοριστική συνθήκη των όρων και προϋποθέσεων ενταξιακής ενσωμάτωσης, η οποία αναφέρεται σε καθεστώς ανυπέρβλητης αδυναμίας ένταξης πληθυσμών, φορέων θρησκευτικής διαφορετικότητας και δη κατ’ αντίστιξη του προτεσταντισμού, της ισλαμικής εν προκειμένω θεώρησης του κόσμου.
Η κατά τα ανωτέρω πορεία των πράγματων αναφορικά προς την ένταξη ή μη, παρανόμως ή άλλως πως εισερχομένων πληθυσμιακών ομάδων αλλότριας ή αλλογενούς εθνικής υπόστασης στο κοινωνικό σύνολο, δεν λειτουργεί εν μέσω κοινωνικών ή πολιτικών αυτοματισμών, ευχών, ευσεβών πόθων ή προσδοκιών οικοδόμησης πολυπολιτισμικών κοινωνιών, αλλά επαφίεται στην πολιτιστική διάσταση ενός φαινομένου, που άπτεται του πυρήνα της υπόστασης εθνικών ομάδων και λαών, που είναι η ταυτότητα, που στην προκείμενη περίπτωση εστιάζεται στο θρήσκευμα, του οποίου η ισχύς δεν μπορεί να υπερκεραστεί από πολιτικές τακτικού επιπέδου ως προς την πολιτική και κοινωνική ενσωμάτωση διαφόρων κοινωνικών ομάδων.
Το Ισλάμ εν προκειμένω αντιλαμβάνεται τον κόσμο των κρατών και των οργανωμένων πολιτειών, όχι σε επίπεδο διαχωρισμού εθνικού ή διακρατικού, αλλά αποκλειστικά και μόνο στην αναφορά της θρησκευτικής ταυτότητας μεταξύ μουσουλμάνων και όλων των άλλων.
Η κατά τα ανωτέρω προβαλλόμενη διάσταση δρομολογεί κατά ταύτα συνθήκες ενός πλαισίου οικοδόμησης αυτόνομων μουσουλμανικής υφής κοινωνικοπολιτιστικών λιμναζόντων νησίδων, διάσπαρτων καθ’ άπασα την επικράτεια, με απρόβλεπτο μέλλον σε ότι αφορά στην παρουσία, την δράση και την συνύπαρξη τους στην εκάστοτε χώρα υποδοχής, δεδομένου μάλιστα πως το Ισλάμ συνιστά μια εν είδει ισχυρής πολιτικής ταυτότητας, πολιτισμική προβολή ενός κόσμου απολύτως διαφοροποιημένου και αντιθετικού εν πολλοίς προς τα δυτικά και κατ’ επέκταση ευρωπαϊκά πολιτιστικά πρότυπα.
Θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως το Ισλάμ ως ταυτότητα ριζώνει στις συνειδήσεις των πιστών του, διδασκόμενο και καλλιεργούμενο σε μια παιδευτική διαδικασία αρχόμενη από τα πολύ πρώιμα χρόνια της παιδικής ηλικίας των πιστών, όπου η διαπαιδαγώγηση ως ισλαμικός κόσμος σφραγίζει εμπεδούμενη κατά τρόπο πολιτιστικού εξαναγκασμού την κοινωνικοποίηση τους σε όλη την διάρκεια του βίου τους, ανεξαρτήτως σε ποια χώρα βρίσκονται εγκατεστημένοι. Το παράδειγμα μουσουλμανικών μειονοτήτων σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, όπου ζουν όντας σε μουσουλμανικά γκέτο, χωρίς να έχουν επαφή ή πρόσμιξη στην κοινωνία υποδοχής, είναι χαρακτηριστικό.
Εν κατακλείδι, η Βεμπεριανή θεώρηση της «Προτεσταντικής Ηθικής», που κατά τα ανωτέρω ερμηνεύει τα ζητήματα που άπτονται κοινωνικής και πολιτιστικής ενσωμάτωσης θρησκειών και πολιτισμών, είναι σήμερα πιο επίκαιρη παρά ποτέ.
Ως εκ τούτου η πολιτική ηγεσία της χώρας είναι συναφώς υποχρεωμένη να σχεδιάσει και να αναπτύξει σε τακτικό επίπεδο εκείνες τις απαραίτητες στρατηγικές, που θα επιτρέψουν στην χώρα να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το αναφυόμενο, μείζον, κατά ανωτέρω, διεθνές πρόβλημα των μεταναστευτικών ροών, συνυπολογίζοντας το δεδομένο της αδυναμίας ή ανικανότητας του μουσουλμανικού στοιχείου προς ενσωμάτωση.
Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης
– Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Διευθυντής Κέντρου Ανατολικών Σπουδών Για τον Πολιτισμό και την Επικοινωνία, Πάντειο Πανεπιστήμιο.
https://www.tovima.gr/2019/11/01/opinions/i-outopia-tis-ensomatosis/?fbclid=IwAR3aU8qHuJnk7UsHtPezd6wxLKFVp4Wil0ACAw0H1f53gZ54N5r7iy0TGpY
1/11/2019
5.
Τέσσερις λόγοι ανασφάλειας για το μεταναστευτικό.
Το ερώτημα ακούγεται εύλογο. «Αν ελληνικές πόλεις αρνούνται να δεχθούν δομές μεταναστών για να ανακουφίσουν τα νησιά, τότε πώς μπορεί να πεισθεί ο δήμαρχος του Σαρλερουά στο Βέλγιο να τους δεχθεί;». Η απάντηση δεν είναι απλή. Ο Ελληνας υπουργός που ενδεχομένως θα διαπραγματευθεί με τον Βέλγο ή τον Γερμανό ομόλογό του δεν μπορεί να παραδεχθεί ότι οι κάτοικοι του Σαρλερουά έχουν στοιχειώδη εμπιστοσύνη και στην αστυνομία και στις υγειονομικές υπηρεσίες του Βελγίου, κάτι που δεν ισχύει για τους Ελληνες. Αναρωτιέμαι αν ισχύει και για τον ίδιο τον υπουργό. Οι κάτοικοι των Παρισίων δεν έχουν δει καταυλισμό μεταναστών στο κέντρο της πόλης τους, σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων από το Λούβρο, όπως είδαν οι κάτοικοι της Αθήνας στην πλατεία Βικτωρίας, σε απόσταση τριακοσίων μέτρων από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Ας μην ξεχνάμε ότι στους οδηγούς ως πλησιέστερος σταθμός του ηλεκτρικού στο μεγαλύτερο μουσείο της χώρας σημειώνεται η πλατεία Βικτωρίας.
Αυτό το τραύμα είναι βίωμα. Δεν είναι ούτε υπόθεση εργασίας
ούτε ιδεολόγημα. Πρώτος λόγος ανασφάλειας.
Δεύτερος λόγος ανασφάλειας. Το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ανακοινώνει ότι οι πρόσφυγες και μετανάστες που θα μεταφερθούν στην ηπειρωτική Ελλάδα από τα νησιά θα εγκατασταθούν σε κλειστές δομές. Συγχρόνως, ενοικιάζονται ξενοδοχεία και κτίρια για τη φιλοξενία τους. Είναι το ξενοδοχείο ή το κτίριο στην Αχαρνών «κλειστή δομή φιλοξενίας»;
Τρίτος λόγος ανασφάλειας. Ποιος είναι ο αριθμός των προσφύγων και μεταναστών που είναι εγκατεστημένοι στην επικράτεια; Πότε έγινε η τελευταία απογραφή, αν έγινε ποτέ; Ακούμε καθημερινά για αφίξεις τριακοσίων, τετρακοσίων ή δεν ξέρω πόσων ατόμων στις ακτές μας. Σε ποιον αριθμό προστίθενται; Και αυτή είναι η άκρη του νήματος. Διότι το κουβάρι παραμένει κουβάρι. Πόσοι απ’ αυτούς είναι μετανάστες και πόσοι είναι πρόσφυγες; Πόσοι προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες και πόσοι παλεύουν να ξεφύγουν απ’ την πείνα; Πόσοι απ’ αυτούς εξαφανίστηκαν επειδή έχει απορριφθεί πρωτοδίκως η αίτησή τους για άσυλο; Ο κ. Κουμουτσάκος είχε προτείνει βραχιολάκι, όμως το μέτρο κρίθηκε πολύ ακριβό και απορρίφθηκε. Υποθέτω ότι δεν υπολόγισαν το κόστος των μολότοφ και των καταστροφών που θα προκαλούσαν οι «αλληλέγγυοι» για να αντισταθούν στο βραχιολάκι.
Το κουβάρι μπλέκεται ακόμη περισσότερο. Μπορεί το φαινόμενο να είναι «ιστορικό», όμως τις ροές τις διαχειρίζεται η Τουρκία του Ερντογάν. Αυτή ελέγχει την ποσότητα, αυτή ελέγχει και την ποιότητα. Ποιοι είναι αυτοί που φτάνουν στις ακτές της Λέσβου και της Χίου και πόσοι ανάμεσά τους δεν είναι ούτε πρόσφυγες ούτε μετανάστες; Δεν χρειάζονται πολλοί.
Ενας τζιχαντιστής που θα κόψει το κεφάλι μιας Αγγλίδας τουρίστριας φτάνει για να αδειάσουν τα ξενοδοχεία στα νησιά. Πολύ φοβάμαι ότι εξακολουθούμε να πορευόμαστε με την ίδια άνεση απέναντι στην ιδέα ότι η Ελλάδα δεν είναι στόχος. Δεν είναι στόχος μέχρι να γίνει στόχος.
Τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου δεν αντέχουν άλλο. Είναι τα θύματα της κατάργησης των συνόρων που επέβαλε η τετραετία, και της τυχάρπαστης κ. Χριστοδουλοπούλου, η οποία μίλησε για περαστικούς, με αποτέλεσμα να μας κλείσουν τα σύνορα προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Πού θα τους έβρισκε τους τζιχαντιστές που θα έστελνε ο κ. Καμμένος στο Βερολίνο αν όχι στα φουσκωτά που φτάνουν στις ακτές της Λέσβου; Μιλάμε για ιδεολογήματα παραγνωρίζοντας τη βλακεία. Κοινή ανθρώπινη βλακεία, που μας έφερε στο σημερινό αδιέξοδο. Η Ελλάδα φρόντισε να τρομοκρατήσει την Ευρώπη με την απειλή που δεχόταν η ίδια.
Τι μέλλει γενέσθαι; Ο Μητσοτάκης δεν έχει την πολυτέλεια να πει, όπως ο Μακρόν, ότι θα δέχεται μόνον όσους μπορεί να δεχθεί.
Τέταρτος λόγος ανασφάλειας. Δεν ξέρεις πόσοι βρίσκονται στην επικράτεια και δεν ξέρεις πόσους μπορεί ακόμη να δεχθεί η επικράτεια. Ως πού θα σταματήσουν οι ροές και, το κυριότερο, πώς θα σταματήσουν οι ροές. Το Ναυτικό θα βυθίσει φουσκωτά με παιδιά; Μοιάζει αδιανόητο και είναι ζήτημα εάν θα το αντέξει η χώρα. Εξίσου αδιανόητο όμως είναι να μη βλέπεις κάποιο όριο. Χωρίς όρια δεν υπάρχει ούτε κράτος ούτε κοινωνία.
Είναι εύκολο να λες ότι μέσα στις αντιδράσεις κυκλοφορεί μεταμφιεσμένη η χρυσαυγίτικη νοοτροπία. Και είναι εύκολο διότι δεν παίρνεις υπόψη σου τις πραγματικές αιτίες της ανασφάλειας που γεννούν τις αντιδράσεις. Κάποτε οι πολιτικοί θα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν τους εκλέξαμε για να μας νουθετούν. Τους εκλέξαμε για να διαχειρίζονται, εκτός των άλλων, και τις ανασφάλειές μας. Και το μεταναστευτικό εξελίσσεται σε μείζονα παράγοντα ανασφάλειας. Πώς να αντιδράσει ο κάτοικος των Βρασνών ή της Κρύας Βρύσης, όταν ακούει τον κ. Χρυσοχοΐδη να δηλώνει πως η κατάσταση δεν είναι διαχειρίσιμη;
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
https://www.kathimerini.gr/1051157/opinion/epikairothta/politikh/
tesseris-logoi-anasfaleias-gia-to-metanasteytiko
10/11/2019
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
Σταύρος Λυγερός:Ο οικονομικός μετανάστης πίσω από τον πρόσφυγα.
Μαριάννα Κακαουνάκη:Κέρδισαν την ελευθερία, έχασαν τα πάντα.
Γιώργος Χαρβαλιάς: Υπάρχει λύση για το μεταναστευτικό;
Η μοναδική είναι οι κλειστές φρουρούμενες δομές.
Γιώργος Κράλογλου:Μπερδέψαμε τα... μεταναστευτικά μας, στη Βόρεια Ελλάδα.