“Η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να κατανοήσει την κρίσιμη συγκυρία στα εθνικά θέματα”.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Εθνική ασφάλεια: Υπαρξιακή διάσταση κρατικών οντοτήτων.
(2) Ο Ελληνισμός δέσμιος στο φάσμα των μεταβαλλόμενων απειλών.
(3) “Η Εθνική Άμυνα πνέει τα λοίσθια”!
Ο Επίτιμος Αρχηγός Στόλου Κ.Μαζαράκης-Αινιάν παρεμβαίνει.
(4) ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΑΜΥΝΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΗ. Κάποιος πρέπει να πει στους 'Ελληνες ότι πλησιάζει η ώρα του πολέμου.
“Η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να κατανοήσει
την κρίσιμη συγκυρία στα εθνικά θέματα”.
Δίχως άλλο, βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου η χώρα μας αντιμετωπίζει πολλαπλές προκλήσεις ως προς το πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, με τα κυριότερα ζητήματα να συνίστανται στην προκλητικότητα της Τουρκίας σε Αιγαίο και Αν. Μεσόγειο ιδίως μετά το πέρας (;) της ενασχόλησης της γείτονος με το θέμα της βόρειας Συρίας και φυσικά, τις προοπτικές εφαρμογής της Συμφωνίας των Πρεσπών μετά το γαλλικό βέτο στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΕΕ για τη Βόρεια Μακεδονία. Φυσικά, δε δύναται να παραβλεφθεί ούτε το θέμα της προστασίας των μειονοτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων στην Αλβανία, καθώς πρόκειται για ένα ζήτημα μείζονος σημασίας σε ότι αφορά την ενταξιακή πορεία της γειτονικής μας χώρας, από κοινού και με το θέμα των θαλασσίων ζωνών.
Θα περίμενε κάποιος από μια κανονική χώρα να είναι σε απόλυτη επαγρύπνηση όσον αφορά τα θέματα αυτά, με αρραγή ομοψυχία στο εσωτερικό, σωστή πληροφόρηση και ψύχραιμη ματιά στις εξελίξεις, καθώς και μια ενεργητική εξωτερική πολιτική απαλλαγμένη από φοβικότητα και δισταγμό. Γίνονται βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, όμως απέχουν πολύ από το αναμενόμενο, ιδίως σε περιστάσεις όπως αυτή. Στην Ελλάδα διαχρονικά, αλλά και στην τρέχουσα συγκυρία διαπιστώνουμε αντιπαραθέσεις άνευ ουσίας, καθημερινούς τσακωμούς στα τηλεπαράθυρα και γλώσσα πεζοδρομίου στην πολιτική αντιπαράθεση. Τα κόμματα αδυνατούν, έως και δεν επιθυμούν να συγκλίνουν έστω και κατ’ ελάχιστον προς μια κοινή συνισταμένη για την αντιμετώπιση των εξωτερικών απειλών, βάζοντας μπροστά το δικό τους συμφέρον έναντι του εθνικού. Παράλληλα, η εξαρτησιακή λογική της υψηλής μας στρατηγικής παραμένει αναλλοίωτη, δεν αναλαμβάνουμε τις δέουσες πρωτοβουλίες στα διεθνή φόρα ώστε να βελτιώσουμε τη θέση της χώρας μας στο εξωτερικό, παρά μένουμε αδρανείς και παρακολουθούμε αμέτοχοι τα γεγονότα.
Οι δε πολίτες στο εσωτερικό, ως όφειλαν, θα έπρεπε να είναι κατά το δυνατόν καλύτερα πληροφορημένοι για τα ζητήματα αυτά και να έχουν συνεπώς άποψη με σωστό και δομημένο λόγο, μακριά από κραυγές και συναισθήματα. Τι βλέπουμε αντ’ αυτού; Καφενειακές συζητήσεις, διαδικτυακούς καυγάδες και ‘’σταύρωμα’’ σε πολλές περιπτώσεις όσων εκφράζουν λογικά επιχειρήματα και παραθέτουν ορθολογικές απόψεις. Στην πλειονότητά τους αντιμετωπίζουν αυτά τα ζητήματα ελαφρά τη καρδία, με απάθεια και χωρίς κανένα ενδιαφέρον για ουσιαστική κατανόηση όσων συμβαίνουν τόσο στη γειτονιά μας, όσο και ευρύτερα. Βέβαια, γίνονται πολλές αξιόλογες προσπάθειες από ακαδημαϊκούς και δεξαμενές σκέψης για το σκοπό αυτό, ωστόσο η έλλειψη βούλησης από ένα πολύ μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας να κατανοήσουν ορισμένες συγκροτημένες θέσεις πάνω στην εξωτερική πολιτική δυσχεραίνει το έργο τους. Παρακολουθώντας τα πράγματα από πολύ κοντά λόγω πανεπιστημιακών σπουδών, αδυνατώ ενίοτε να καταλάβω γιατί στη χώρα μας, σε σημαντικό βαθμό, υπάρχει τόσο μεγάλη απάθεια ως προς τα διεθνή ζητήματα από τους Έλληνες.. 2 τινά υπάρχουν: α. Σημαντικό κομμάτι συμπολιτών μας αντιμετωπίζει προβλήματα που κρίνει ως σημαντικότερα (βιοπορισμού), άρα δεν υπάρχει χρόνος προς κατανάλωση γι’ αυτά και β. Όταν πολλοί εκπρόσωποί του πράττουν το ίδιο, πως περιμένεις από το λαό να το πράξει; Το τελευταίο κινείται στη λογική πως οι βουλευτές που εκλέγουμε είναι αντανάκλαση της κοινωνίας μας.
Κλείνοντας, με δεδομένο το γεγονός ότι απέναντί μας έχουμε λ.χ. μια Τουρκία που καταφέρνει, έστω και με τρόπο ανορθόδοξο να πετυχαίνει τους στόχους που θέτει ως έθνος και να αναπτύσσει μια πολύ αποτελεσματική διπλωματία να αλλάξουμε γραμμή πλεύσης και να καταστήσουμε εαυτούς πολύ πιο ενεργούς μέσα και έξω από τα σύνορά μας. Ένα μεταβαλλόμενο διεθνές σύστημα, όπως αυτό που βρισκόμαστε σήμερα επιτάσσει διαρκή κινητικότητα εκ μέρους μας, όχι στασιμότητα και ακινησία.
Φώτης Τεγόπουλος*
*Απόφοιτος Τμήματος Διεθνών & Ευρ. Σπουδών Πανεπιστημίου Πειραιώς & MSc Political Science – European Politics and External Relations, University of Amsterdam
Από Militaire News -15/11/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Εθνική ασφάλεια: Υπαρξιακή διάσταση κρατικών οντοτήτων.
Η ικανότητα αποτροπής δεν εκδηλώνεται αυτομάτως ή σπασμωδικά, αλλά συνίσταται ως το σύνολο των στρατηγικών επιλογών τακτικής και πολιτικής πρόβλεψης των ηγεσιών της χώρας, αποτυπώνουσα κατά ταύτα και την πολιτική συναίνεση του πολιτικού συστήματος εν το συνόλω του. Άνευ πρόβλεψης και προετοιμασίας οι κίνδυνοι επιβίωσης είναι άμεσοι και απολύτως ορατοί.
Ακολουθώντας την περίφημη ρήση της ισραηλινής κρατικής οντότητας τού «ποτέ ξανά», που αναπτύσσεται ως παράδοση και εμπεδώνεται ως δόγμα, αναφερόμενη στο Ολοκαύτωμα, υπογραμμίζουμε την πρωταρχική αναγκαιότητα συνυφασμένη με την ύπαρξη των κρατών, που παραπέμπει στην εθνική επιβίωση ως εθνική ασφάλεια.
Εθνική ασφάλεια σημαίνει, όχι μόνο τη στρατιωτική, αποτρεπτική ισχύ, που προβάλλει την σχέση κόστους - οφέλους σε κάθε επίδοξο επιβουλέα της εθνικής ακεραιότητας μιας χώρας, αλλά και την εσωτερική διάρθρωση σε επίπεδο παιδείας, εκπαίδευσης, κοινωνικοποίησης, που συντρέχει τη δόμηση της ικανότητας του κοινωνικού συνόλου να αντιστέκεται και να προβάλλει τούτη του τη θέληση προς πάσα αναθεωρητική ή επιθετική δύναμη του περιφερειακού ή του ευρύτερου διεθνούς συστήματος.
Αυτό ήταν και η θεμελιακή προϋπόθεση, όρος και παράγοντας υπαρξιακής πορείας και ζώσας συνάφειας της ισραηλινής κρατικής οντότητας. Αντιστοίχως τούτο υπαγορεύει και στην ελληνική, ελλαδική και κυπριακή διάσταση της περιφερειακής και διεθνούς πολιτικής, προκειμένου η ελληνικότητα και το ελληνικό έθνος να επιβιώσουν στους σύγχρονους και επερχόμενους δύσκολους πολιτικά, και από κάθε διεθνή άποψη επερχόμενους κινδύνους, να προβάλει δομές αντίστασης και πολιτικές διεκδίκησης δικαίου.
Η ικανότητα αποτροπής δεν εκδηλώνεται αυτομάτως ή σπασμωδικά, αλλά συνίσταται ως το σύνολο των στρατηγικών επιλογών τακτικής και πολιτικής πρόβλεψης των ηγεσιών της χώρας, αποτυπώνουσα κατά ταύτα και την πολιτική συναίνεση του πολιτικού συστήματος εν το συνόλω του. Άνευ πρόβλεψης και προετοιμασίας οι κίνδυνοι επιβίωσης είναι άμεσοι και απολύτως ορατοί. Η πλέον απειλητική, εξωτερική επιβουλή παραπέμπει άνευ δισταγμού στην τουρκική διεκδικητική, επεκτατική παρουσία στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή. Η Τουρκία διαχρονικά δεν κρύβει τις επιθετικές της προθέσεις, αλλά αντιθέτως τις ανακοινώνει, τις δημοσιοποιεί, τις κοινοποιεί και τις εμπεδώνει στη διεθνή δημοσιότητα, η οποία και βεβαίως δεν αντιδρά υπέρ της απειλούμενης Ελλάδος, εάν δεν έχει ίδιο συμφέρον σύμπραξης.
Επομένως, η αίσθηση που καλλιεργείται σε ορισμένους κύκλους πως το σύστημα του ΟΗΕ ή της ΕΕ μπορούν να αποτελέσουν ασπίδα προστασίας και διεθνούς ασφάλειας για τον Ελληνισμό, είναι τόσο παραπλανητική, όσο και επικίνδυνη. Ο ΟΗΕ δεν παρεμβαίνει από μόνος του, ως προδήλως θα όφειλε, αλλά δίνει διά του άρθρου 51 του Καταστατικού Χάρτη στα κράτη το δικαίωμα να υπερασπίζονται εαυτούς και αλλήλους, μόνα και μετά συμμάχων. Η εθνική ασφάλεια και διά της τελευταίας σχετικής αναφοράς στη Συνθήκη της Λισσαβώνας υπογραμμίζεται πως παραμένει στην αποκλειστική ευθύνη των κρατών.
Εκδηλώνεται ως επικίνδυνη ψευδαίσθηση για την υπόσταση των κρατών εκείνη η αντίληψη που θεωρεί πως υφίσταται, εν είδει παγκοσμίου κράτους, ικανότητα υποστήριξης για τους απειλούμενους ή τους αδικημένους ή και έναντι παντός αδικοπραγούντος. Πρόκειται για μια ιδεαλιστική προσέγγιση της πολιτικής, που παραπέμπει στο δέον γενέσθαι και δεν ανταποκρίνεται στη διαχρονική πραγματικότητα του κόσμου των κρατών.
Εκείνοι που έχουν την ισχύ, όπως η Τουρκία εν προκειμένω, τη θέληση και την ικανότητα παρανόμου, πλην αποτελεσματικής για τα συμφέροντά τους παρέμβασης και παραβίασης της διεθνούς νομιμότητας, το πράττουν και δη άνευ κόστους. Εσχάτως δε αυτή η πολιτική επιθετικής στάσης παρατηρείται και στην περίπτωση της βόρειας Συρίας, όπου τουρκικές δυνάμεις εισέβαλαν με τη στόχευση της κατάληψης, όπερ τυγχάνει και της σιωπηρής, πλην ηχηράς συναίνεσης του ρωσικού και του αμερικανικού παράγοντα, εκδιώκοντας και εξοντώνοντας τους Κούρδους.
Κράτη που διαδραματίζουν ή που επιδιώκουν να διαδραματίσουν ρόλο στη διεθνή πολιτική, το πράττουν με την ασφάλεια να διατηρεί την πρωτοκαθεδρία των εθνικών τους επιλογών. Τούτο αποτελεί τη μόνιμη και σταθερή επίκληση, προσχηματική ή πραγματική, όλων εκείνων των δυνάμεων που ενεργοποιούνται σε διάφορα πεδία των διεθνών σχέσεων, επιθετικά ή και αμυντικά, στοχεύοντας στην αποκόμιση διεθνοπολιτικών κερδών από την κατά τα ανωτέρω δράση τους. Η επένδυση στην εθνική ασφάλεια στέλλει το μήνυμα στη διεθνή κοινότητα πως η συγκεκριμένη κρατική οντότητα προβάλλει και με αυτό τον τρόπο την αποφασιστικότητά της για εμπέδωση και διατήρηση της εθνικής της ακεραιότητας. Η μηνυματική εν προκειμένω στάση συνιστά ή εκπέμπει και μία σημειολογική, ορατή και έμπρακτη αναβάθμιση του κράτους στη διεθνή σκακιέρα.
Ο κατευνασμός, ο οποίος παραδοσιακά συντρέχει τις σχέσεις των κρατών σε επίπεδο σύγκρουσης, συνύπαρξης, αντιπαράθεσης και ανταγωνισμού, εκδηλώνεται και εκφράζεται μόνο στο πλαίσιο της σχέσης ισχυρού προς αδύναμο. Εάν εκδηλωθεί από τον αδύναμο προς τον ισχυρό, σηματοδοτεί σχέσεις παράδοσης και υποταγής. Η περίπτωση της Ελλάδας με την Τουρκία αναφέρεται προπάντων στην τουρκική επιθετικότητα, η οποία ούσα αναθεωρητική δύναμη, αντιμετωπίζεται μόνο διά της πολιτικής αποτροπής, δηλαδή προβολής ισχύος ως μόνης στρατηγικής, που μπορεί να διαφυλάξει την ασφάλεια και την ακεραιότητα της χώρας.
Εν κατακλείδι, επανερχόμενοι στην αρχική τοποθέτηση περί της ισραηλινής κρατικής παράδοσης, που αποτελεί απόσταγμα πολυετούς διεθνούς και περιφερειακής εμπειρίας, υπογραμμίζουμε πως, Ελλάδα και Κύπρος, οφείλουν προκειμένου να αποτελέσουν και εν τοις πράγμασι παράγοντες σταθερότητας στην περιοχή, να επενδύσουν στην πραγμάτωση πολιτικών εθνικής ασφάλειας.
Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, Διευθυντής Κέντρου Ανατολικών Σπουδών για τον Πολιτισμό και την Επικοινωνία, Πάντειο Πανεπιστήμιο
https://simerini.sigmalive.com/article/2019/11/3/ethnike-asphaleia-uparxiake-diastase-kratikon-ontoteton/
3/11/2019
2.
Ο Ελληνισμός δέσμιος στο φάσμα των μεταβαλλόμενων απειλών.
Ο νεότερος Ελληνισμός αντιμετώπισε πολλές περίπλοκες προκλήσεις ασφαλείας, οι οποίες απαιτούσαν από τις ηγεσίες του έθνους να δημιουργήσουν θεμελιώδεις αρχές εθνικής ασφάλειας και να διαμορφώσουν απαντήσεις βασισμένες στη στρατηγική εθνικής ασφάλειας που καθορίστηκε αρχικά από την συμμετοχή μας στον αμυντικό σχηματισμό του ΝΑΤΟ και στη συνέχεια με την είσοδό μας στην ΕΕ.
Η ισχύς τους έχει αντέξει οριακά τη δοκιμασία του χρόνου, ενώ συγκεκριμένες απαντήσεις έχουν προσαρμοστεί και επικαιροποιηθεί για να ανταποκριθούν στις παροδικές μόνο και όχι στις μελλοντικές προκλήσεις. Για τον Ελληνισμό, η κύρια μετατόπιση των προκλήσεων ασφαλείας απορρέει κυρίως από τις φιλοδοξίες της Τουρκίας για περιφερειακή ηγεμονία, για αλλαγή του status quo στο Αιγαίο με χρήση στρατιωτικής ισχύος και μια συνεχόμενη σφαίρα επιρροής με αξιοποίηση των γεωπολιτικών αλλαγών. Όμως τελευταία έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την ασύμμετρη και ανεξέλεγκτη είσοδο κυρίως μουσουλμάνων μεταναστών.
Ταυτόχρονα, ο Ελληνισμός αντιμετωπίζει εσωτερικές κοινωνικές αλλαγές. Παράλληλα με τη συρρίκνωση του πληθυσμού, την οικονομική εξασθένιση των Ελλήνων και τις μειωμένες επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες της χώρας κυρίως λόγω του brain drain και των οικονομικών μέτρων που επιβλήθηκαν, έχουν αναπτυχθεί ανησυχητικές ρωγμές στην ελληνική κοινωνία. Έχουμε ξεχάσει ότι οι αξίες ενός έθνους αντανακλούν τα χαρακτηριστικά του σε ένα ιστορικό βάθος, που χρησιμεύει ως ένα είδος θεμελιώδους διακήρυξης που εκφράζει την ταυτότητα, το όραμα και τον λόγο ύπαρξής του έθνους. Για την εθνική μας επιβίωση διασφαλίζουμε τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα του Ελληνισμού και τα ζωτικά συμφέροντα ασφαλείας μας. Τα κυρίαρχα συμφέροντα ασφαλείας του Ελληνισμού είναι να διατηρήσουμε την κυριαρχία μας, να περιφρουρήσουμε τα κρίσιμα περιουσιακά μας στοιχεία και να υπερασπιστούμε την ασφάλεια των Ελλήνων.
Η γεωγραφία είναι ένας κυρίαρχος παράγοντας για την εθνική ασφάλεια της Ελλάδος. Το μεγαλύτερο μέρος της κυριαρχίας μας είναι η θάλασσα με έκταση που αντιστοιχεί σε κυρίαρχα δικαιώματα, περίπου τετραπλάσια της ηπειρωτικής γης και μια τεράστια ακτογραμμή στα 13.676 χιλιόμετρα, σε σχέση με τον ηπειρωτικό χώρο. Η θάλασσα λοιπόν, το πιο κρίσιμο μέρος της επικράτειας του έθνους, βρίσκεται υπό μόνιμη απειλή από την πλευρά της Τουρκίας με καθημερινές υπερπτήσεις αεροσκαφών και παραβιάσεις θαλασσίων ζωνών με στόχο να διαταράσσουν σημαντικά την καθημερινή ζωή. Η διεθνής κοινότητα ενδιαφέρεται έντονα για το στρατηγικό περιβάλλον του Ελληνισμού κυρίως σε τρία ζητήματα:
1. Ενέργεια. Η Μεσόγειος με επίκεντρο την Κύπρο και την Κρήτη, μετατρέπετε σε κέντρο παραγωγής ενέργειας και εξαγωγών. Ένας σημαντικός παράγοντας στην παγκόσμια αγορά ενέργειας, με την ολοκλήρωση του αγωγού East Med pipeline.
2. Εμπορικές διαδρομές. Η ασφάλεια των εμπορικών διαδρομών που τέμνονται στις θαλάσσιες ζώνες του Αιγαίου και τις Μεσογείου είναι σημαντική για την παγκόσμια οικονομία.
3. Εξαγωγή αστάθειας, ως μια πύλη εισόδου. Με την αθρόα μετανάστευση την τρομοκρατία και την εξάπλωση ριζοσπαστικών ιδεολογιών, ο κόσμος αισθάνεται απροστάτευτος για να αποτρέψει τη μεταφορά αρνητικών φαινομένων που επηρεάζουν την Ευρώπη και ολόκληρη τη διεθνή σκηνή.
Την ίδια στιγμή, υπάρχει γόνιμο έδαφος από αναθεωρητικές εθνικές οντότητες που υποδαυλίζουν τα ανθελληνικά αισθήματα, και αρνούνται την κυριαρχία μας ιδιαίτερα στα βόρεια σύνορά μας. Διαφέρουμε από τους Βόρειους γείτονές μας, πολιτισμικά και οικονομικά και έχουμε ένα εντελώς φιλελεύθερο δημοκρατικό ευρωπαϊκό είδος κυβέρνησης. Η αστάθεια των Βορείων γειτόνων που χαρακτήρισε την περιοχή για πολλά χρόνια επιδεινώθηκε από τον διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τα γεγονότα του οποίου υπονόμευσαν την περιφερειακή τάξη με βάση την ειρηνική συγκατοίκηση και την αντικατέστησαν σε εθνοτική και θρησκευτική σύγκρουση. Παράλληλα, πολλές πτυχές της εσωτερικής στρατηγικής σκηνής του Ελληνισμού περιλαμβάνουν διαστάσεις σχετικές με την εθνική ασφάλεια, μεταξύ άλλων και την πολιτική, οικονομική, και κοινωνική ασφάλεια.
Ο Ελληνισμός βρίσκεται σήμερα σε ένα τοπίο μεταβαλλόμενων απειλών. Η μεγάλη διακριτική μετατόπιση είναι ότι ο κύριος αντίπαλος, δεν είναι μόνο τα αναθεωρητικά κράτη που έχουν ταχθεί εχθρικά για την αμφισβήτηση της κυριαρχίας του Ελληνισμού μέσω σκληρής ή ήπιας ισχύος. Οι αντίπαλοι τώρα περιλαμβάνουν και μη κρατικές οντότητες που έχουν μια στρατηγική περιορισμένης επίθεσης με προβολή εθνικών αιτημάτων και εισβολές ανεξέλεγκτων μεταναστών σε ελληνικό έδαφος. Ενώ ο πρωταρχικός στόχος αυτών των απειλών παραμένει ο ίδιος, προκαλώντας την κατάρρευση της εσωτερικής ασφάλειας, η μέθοδος λειτουργίας τους έχει αλλάξει ριζικά. Τώρα η προσπάθεια συνίσταται στην εφαρμογή συνεχούς πίεσης στην ελληνική κοινωνία και τη θέση του Ελληνισμού στη διεθνή κοινότητα.
Η φύση των εξωτερικών απειλών για τον Ελληνισμό μπορεί να χωριστεί στις ακόλουθες κατηγορίες:
1. Συμβατικές απειλές από κρατικούς στρατούς ή μη κρατικούς οργανισμούς που λειτουργούν σαν κρατικοί στρατοί.
2. Μη συμβατικές απειλές, που συνίστανται κυρίως σε ανταρτοπόλεμο πόλεων και τρομοκρατία από μαχητές τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδος.
3. Απειλές Κυβερνοχώρου και απειλές υβριδικές.
Παράλληλα με αυτές, τις προκλήσεις δυστυχώς υφίστανται και οι εσωτερικές απειλές, σχετικά με τη διάβρωση της αλληλεγγύης μεταξύ των τμημάτων του πληθυσμού, της απώλειας της εθνικής συνοχής, την καταστροφή της πίστης των Ορθοδόξων και την αποδυνάμωση της εσωτερικής νομιμότητας των δράσεων της Ελλάδος.
Για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις απειλές, η Ελλάς πρέπει να ενεργήσει σύμφωνα με τις εθνικές αρχές ασφαλείας που έχουν τόσο στρατιωτικές όσο και κοινωνικές διαστάσεις. Στο στρατιωτικό τομέα οι αρχές είναι οι εξής: η Ελλάς να δράσει συνολικά με βάση μια αμυντική στρατηγική σχεδιασμένη να εξασφαλίσει το συμφέρον επιβίωσης, και να ανατρέψει η αποτρέψει τις απειλές για τη δημιουργία εκτεταμένων περιόδων επεισοδίων ή κρίσεων. Αυτή είναι μια θεμελιώδης αρχή της εθνικής ασφάλειας, που παρουσιάζει την επιθυμία της Ελλάδος να αποτρέψει τον πόλεμο και να καθυστερήσει τις συγκρούσεις όσο το δυνατόν περισσότερο.
Αποτροπή, υπεροχή στην απόκτηση πληροφοριών, άμυνα και νίκη. Αυτά είναι τα τέσσερα βασικά συστατικά στην κυρίαρχη στρατηγική αποτροπής της Ελλάδος για την υπεράσπιση των ζωτικών συμφερόντων μας με βάση την επίτευξη της νίκης ως σαφούς εκδήλωσης εθνικής ισχύος. Μια τέτοια νίκη βασίζεται στην έγκαιρη προειδοποίηση του πολέμου από πηγές πληροφοριών, τη διαρκή ικανότητα μας για ευρεία εθνική άμυνα, και την αποτροπή του εχθρικού επιτεύγματος των στόχων του και, με τη σειρά μας, τη δημιουργία της ελευθερίας να δράσουμε για την ανάπτυξη του έθνους και την ανάληψη πολιτικής δράσης.
Του Δημήτρη Τσαϊλά*
* Ο Υποναύαρχος ε.α. ΠΝ Δημήτρης Τσαϊλάς είναι Senior recercher of Strategy International και Member of Institude for National and International Security.
https://www.liberal.gr/diplomacy/o-ellinismos-desmios-sto-fasma-ton-metaballomenon-apeilon/273852?fbclid=IwAR14Q01Ec1oUlZLdtQ0h8obvA5e7IOna08MPjaPXQxLQuH6bCYBMzEcNtI8
12 Νοεμβρίου 2019
Σκίτσο του Η.ΜΑΚΡΗ
Σκίτσο του ΣΤΑΘΗ
3.
“Η Εθνική Άμυνα πνέει τα λοίσθια”!
Ο Επίτιμος Αρχηγός Στόλου Κ.Μαζαράκης-Αινιάν παρεμβαίνει.
Ο Επίτιμος Αρχηγός Στόλου Κωνσταντίνος Μαζαράκης – Αινιάν, δεν μιλά σχεδόν ποτέ. Για την ακρίβεια μετά από την αποστρατεία του έχει αποφύγει να τοποθετηθεί δημόσια για τα πολλά και μεγάλα θέματα της Εθνικής Άμυνας. Μ΄ένα κείμενο του στο fb, ο Επίτιμος Αρχηγός Στόλου, σημαίνει συναγερμό. Γράφει για όσα ο μέσος πολίτης έχει εδώ και καιρό κατανοήσει, αλλά οι πολιτικοί του ηγέτες δείχνουν ανίκανοι να συνειδητοποιήσουν. Η Εθνική Άμυνα είχε προβλήματα πριν ακόμη η οικονομική κρίση ξεκινήσει. Επιδεινώθηκαν τα 10 χρόνια της ανέχειας. Το ανησυχητικό είναι ότι κανένας από τους πολιτικούς μας δεν δείχνει τη διάθεση να ασχοληθεί σοβαρά με το πως θα επανέλθει η Εθνική Άμυνα στην “κανονικότητα”.
Το κείμενο του Επίτιμου Αρχηγού Στόλου:
«Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν»
Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθώ άναυδος την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να υπόσχεται ότι θα επιστρέψει με μορφή επιδομάτων ποσό άνω του ενός δισεκατομμυρίου σε χαμηλόμισθους-χαμηλοσυνταξιούχους. Θεωρώ απαραίτητο να σημειώσω με οργή τα εξής:
1. Η κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ) που ο λαός εκλέγει με πλειοψηφία, εφαρμόζει κάποια κριτήρια για να πληρώσουν όλοι οι Έλληνες από το υστέρημά τους ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα του καθενός.
2. Το σκεπτικό της επιστροφής του αχρείαστου υπερπλεονάσματος που προέκυψε από την κακομελετημένη βάρβαρη αφαίμαξη πίσω στην κοινωνία, δεν είναι παράλογο. Όμως, καλώς ή κακώς η αφαίμαξη έγινε. Τυχόν επιστροφή της σαν ψίχουλα σε αναξιοπαθούντες πολύ λίγο θα ανακουφίσει εκείνους που πραγματικά έχουν αδικηθεί καθώς μεταξύ εκείνων που δηλώνουν χαμηλά εισοδήματα πολλοί είναι εκείνοι που απλά φοροαποφεύγουν εις βάρος των «πλουσίων» μισθωτών ή των «κορόιδων» ελεύθερων επαγγελματιών.
3. Η Εθνική Άμυνα πνέει τα λοίσθια. Υπάρχει κανείς που να μην το καταλαβαίνει; Βεβαίως οι εν ενεργεία στρατιωτικοί ηγέτες όπως και η πολιτική ηγεσία πολύ σωστά διαβεβαιώνουν για το αντίθετο. Δυστυχώς όμως ψεύδονται. Όταν συμβεί το απευκταίο, όλοι μαζί θα αναθεματίζουμε τους ηθικούς αυτουργούς της καταστροφής, αλλά θα είναι αργά.
4. Τι χρειάζεται η Εθνική Άμυνα για να λειτουργήσει αποτελεσματικά; Μπορούμε να απαντήσουμε με πολλούς τρόπους, αλλά όλοι καταλήγουν σε ένα και μόνο ένα αναγκαίο: ΧΡΗΜΑΤΑ. ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ. Χρήματα για εξοπλισμούς, χρήματα για μισθοδοσία, χρήματα, χρήματα, χρήματα…. Υπάρχει κανείς που διαφωνεί;
5. Τα έχουμε αυτά τα χρήματα; ΟΧΙ. Τα χρειαζόμαστε; ΒΕΒΑΙΩΣ.
6. Τότε τι καθόμαστε και συζητάμε; Αν αγαπάμε την Πατρίδα μας, αν θέλουμε περιβάλλον ασφαλείας και ειρήνης για να προκόψουμε εμείς και τα παιδιά μας, να δώσουμε αυτό το δισεκατομμύριο στους Αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων με εντολή να το ξοδέψουν όχι σε μισθούς, ούτε για αγορά νέων οπλικών συστημάτων, αλλά για ανταλλακτικά. Μήπως έτσι αναστήσουμε κάποια από τα υφιστάμενα οπλικά μας συστήματα που φτάσαμε να έχουμε σχεδόν μόνο στα χαρτιά. Και μετά, ας τσακωθούμε όσο θέλουμε για το αν και ποιος και τι φταίει που μαζέψαμε αίμα και ιδρώτα από λάθος μερίδα της κοινωνίας.
Από Militaire News -12/11/2019
ttps://www.militaire.gr/quot-i-ethniki-amyna-pneei-ta-loisthia-quot-o-epitimos-archigos-stoloys-k-mazarakis-ainian-paremvainei/?fbclid=IwAR3YyNh7CsITLmT1BduSiVan7pxYj6VvBuJlIVUpp8uMZZ7T1Y0YKTCrdSs
4.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΑΜΥΝΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΑΜΥΝΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΗ
Κάποιος πρέπει να πει στους Ελληνες
ότι πλησιάζει η ώρα του πολέμου.
Η λύση του Κυπριακού θα φέρει 6 μήνες Πρόεδρο τον Αναστασιάδη και 6 μήνες Πρόεδρο τον Ακιντζί. Φαντάσου στην Ελλάδα 6 μήνες πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη και 6 τον Τσαβούσογλου
Οταν έχεις έναν γείτονα ο οποίος είναι ντοπαρισμένος από τις συνεχείς νίκες που πετυχαίνει χρησιμοποιώντας το ξίφος και το ατσάλι και όταν έχεις εξαντλήσει όλες τις διπλωματικές τεχνικές καλοπιάσματος δεν σου μένουν παρά δύο επιλογές: H ατιμωτική παράδοση ή ο πόλεμος.
Σ΄αυτή τη φάση βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα για όσουν έχουν απλά κοινή λογική και δεν εθελοτυφλούν. Δεν υποδύονται τις στρουθοκαμήλους και τους “Eλβετούς”. Αυτή είναι η κατάσταση και φαίνεται πλέον δια γυμνού οφθαλμού.
Αυτή τη κατάσταση μπορείς να επιχειρήσεις να την διακωμωδήσεις εάν είσαι ο Δένδιας και δεν αντιλαμβάνεσαι την κρισιμότητα των στιγμών ή επιχειρείς να αστειευτείς λίγο πριν το στόμα του λύκου.
Το να λέει ο Δένδιας ότι οι Τούρκοι στο οικόπεδο 7 βγάζουν λάσπες από το βυθό τη στιγμή που η ιταλική ENI δηλώνει καθαρά ότι δεν θα πάει να κάνει γεώτρηση στο Οικόπεδο 7 της Κύπρου για να μη γίνει πόλεμος ε, τότε ο υπουργός θυμίζει τον ταλαίπωρο Πάγκαλο τη νύχτα των Ιμίων.
Πέρα λοιπόν από την ελαφρά προσέγγιση κάποιων πολιτικών μας για το θέμα οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για παν ενδεχόμενο. Και το παν φθάνει ως τον πόλεμο. Το μεταναστευτικό και όπως εξελίσσεται δεν είναι παρά μία άσκηση ετοιμότητας. Για την ακρίβεια έτσι θα πρέπει να το δούμε εάν θέλουμε να έχουμε ελπίδες εθνικής επιβίωσης.
Οταν οι Ιταλοί της ΕΝΙ φοβούμενοι τον Ερντογάν δεν τολμούν να πατήσουν στο κυπριακό οικόπεδο 7 με τις ίδιες σκέψεις αύριο οι εν δυνάμει επενδυτές στο Ελληνικό μπορεί να αλλάξουν γνώμη και να κόψουν λάσπη.
Είναι λοιπόν εθνικής σημασίας ζήτημα να συνειδητοποιήσει αρχικά ο ελληνικός λαός που βρισκόμαστε.
Αυτό οφείλει πρώτα να γίνει συνείδηση της ηγεσίας και δη των Μητσοτάκη-Τσίπρα οι οποίοι καλούνται να επιδείξουν ωριμότητα ιστορικών ηγετών και όχι τσικό της μικροπολιτικής.
Για να μπορεί κάποιος να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας θα πρέπει να υπάρχει η Ελλάδα σαν ανεξάρτητη κρατική οντότητα. Σε όποιους αυτό το σενάριο μοιάζει μακρινό δεν έχουν παρά να κοιτάξουν την Κύπρο. Η λύση του Κυπριακού θα φέρει 6 μήνες Πρόεδρο τον Αναστασιάδη και 6 μήνες Πρόεδρο τον Ακιντζί.
Μπορεί να φαντασθείτε την Ελλάδα με πρωθυπουργό 6 μήνες τον Τσίπρα ή τον Μητσοτάκη και τους άλλους 6 μήνες τον Ερντογάν ή τον Τσαβούσογλου.
Εξακολουθεί να σας μοιάζει μακρινό σενάριο;
Για να μην το ζήσουμε θα πρέπει να κοιτάξουμε τους Τούρκους στα μάτια με τέτοιο τρόπο ώστε να διαισθανθούν ότι τυχόν επίθεση στην Ελλάδα θα επιφέρει τρομακτικές συνέπειες και για τους ίδιους.
Μόνο έτσι θα μπορούμε να έχουμε μέλλον σαν κράτος, έθνος και λαός.
Οπως δήλωσε πρόσφατα και ο Ισραηλινός πρέσβης αλίμονο εάν δεν μπορούμε μόνοι μας να υπερασπισθούμε την πατρίδα μας.
Ποιος θα το κάνει για μας;
Οταν ο Τσαβούσογλου υποδέχεται τον υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας λέγοντάς του ότι “σας περιμένουμε αλλά μην μας κουνάτε το δάχτυλο. Όσοι το πράττουν λαμβάνουν την δέουσα απάντηση”, αλίμονο στους Ελληνες εάν δεν αντιληφθούμε την σημασία αυτής της επιθετικότητας.
Με αφορμή την σύλληψη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στον Εβρο το “Κουρδιστό Πορτοκάλι” έγραφε:
Eάν αυτός ο λαός (από τον “τελευταίο” πολίτη ως τον πρωθυπουργό) είχε διδαχθεί την αξία της πειθαρχίας, της οργάνωσης, της αέναης προσπάθειας, την αξία της γνώσης, της φροντίδας του μυαλού και του σώματος κατά την γνώμη μας ο Αγγελος και ο Δημήτρης δεν θα έπεφταν στην Ενέδρα των Τούρκων.
Δεν μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι μετά την αιχμαλωσία των παιδιών υπήρξε διαταγή ώστε τα περίπολα να αποτελούνται από τουλάχιστο 6 άνδρες.
Παρότι η αιματοβαμμένη ιστορία του προβληματικού λαού είναι γεμάτη με διδάγματα που ποτέ δεν τα λάβαμε υπόψη μας δεν θα ανατρέξουμε στο βαθύ παρελθόν: Οταν οι Τούρκοι επιχείρησαν να σου βουλιάξουν ένα σκάφος του Λιμενικού στα Ιμια, όταν προκάλεσαν ένα ακόμη αντίστοιχο περιστατικό, όταν στην επέτειο των Ιμίων απέκλεισαν τον Ελληνα υπουργό Αμυνας από το να πετάξει στεφάνι στη περιοχή, δεν είναι δυνατόν στον Εβρο που Ελληνες και Τούρκοι στρατιώτες βρίκονται σε απόσταση αναπνοής, να υπάρχουν περίπολα δύο ανδρών-λιγότεροι δηλαδή από όσους μαζεύονται για να πάνε σε καφετερία στο Μπουρνάζι.
Δεν είναι δυνατόν να μην έχεις την γνώση και την πειθαρχία να αντιληφθείς να σημάδια και τα μηνύματα. Δεν είναι δυνατόν σαν λαός να είμαστε σε τόση αφασία.
Και να σκεφθείτε ότι από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου υπήρχε μέριμνα και πρόβλεψη για περίπολα των 6 και 7 ατόμων.
Ποιος παρέβη αυτόν τον σχεδιασμό;
Μια και αναφερθήκαμε στον Ανδρέα σας θυμίζουμε το περίφημο νομοσχέδιο για την Παλλαϊκή Άμυνα.
Ο Ανδρέας Μακρίδης έγραφε σχετικά στο eidisis.gr>
Στα 1998, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έφερε στη Βουλή το νομοσχέδιο για την Παλλαϊκή Άμυνα. Επρόκειτο για ένα σχέδιο για μια δομή Πολιτικής Προστασίας, η οποία θα ενέπλεκε το σύνολο των τοπικών κοινωνιών σε δομές πρόληψης και αντιμετώπισης παντός είδους κινδύνων: Από εμπρησμούς και πυρκαγιές, έως σεισμούς, απειλές για την πολιτισμική μας κληρονομιά (αρχαιοκαπηλεία, βανδαλισμοί), ή την εθνική ασφάλεια (κατασκοπεία κλπ)..
Στις δομές της Πολιτικής Άμυνας θα μετείχαν υποχρεωτικά και τα δύο φύλα.
Την εποπτεία τους θα είχε το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αλλά σε συνεργασία με τα υπουργεία Εσωτερικών, Δημόσιας Τάξης, Αιγαίου, Μακεδονίας-Θράκης. Σε περίπτωση πολέμου τέλος, η Παλλαϊκή Άμυνα θα μπορούσε να έχει βοηθητικό χαρακτήρα.
Αυτό ήταν με δυο λόγια το νομοσχέδιο. Στην Βουλή υπερψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και το ΔΗΚΚΙ. Η Νέα Δημοκρατία είχε μάλλον αιφνιδιαστεί, και το καταψήφισε μονάχα επειδή θεώρησε πως «χρειαζόταν περισσότερη μελέτη κλπ.» – γνώριμη κριτική φασόν για όσα νομοσχέδια θέλεις να καταψηφίσεις χωρίς να γνωρίζεις τον λόγο. Το ΚΚΕ είχε εκφράσει την γνωστή αναφυλαξία του για τα ΤΕΑ και τις εμφυλιακές καταστάσεις, και είχε πει πως ένα τέτοιο νομοσχέδιο θα το υπερψήφιζε μονάχα αν αφορούσε αποκλειστικά περίοδο πολέμου, αν είχε εθελοντικό χαρακτήρα και αν απέκλειε τις γυναίκες.
Τη μεγαλύτερη εχθρότητα για το νομοσχέδιο ωστόσο, είχε εκδηλώσει ο τότε Συνασπισμός της Αριστεράς.
Ο ειδικός αγορητής της, Σπύρος Δανέλλης, είχε καταγγείλει «ισραηλοποίηση της χώρας» και «σοβαρή ιδεολογικοπολιτική στροφή προς το παρελθόν».
«Η ανάθεση πολεμικών αποστολών σε ανεκπαίδευτα άτομα είναι επικίνδυνη, η γραφειοκρατική επιβάρυνση των Ο.Τ.Α. θα είναι δυσβάστακτη» είχε αναφέρει στη Βουλή ο εκπρόσωπος του Συνασπισμού.
Το αστείο στην όλη υπόθεση, είναι πως εισηγητής του νομοσχεδίου για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ ήταν ο Αντώνης Κοτσακάς που σήμερα στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο τότε “συνασπισμένος” Σπύρος Δανέλλης, έχει αποχωρήσει από το κόμμα του και σήμερα δραστηριοποιείται στο ΠΟΤΑΜΙ.
Τελικά το νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και το ΔΗΚΚΙ, έγινε νόμος του κράτους (ν. 2641/1988) αλλά ουδέποτε εφαρμόστηκε: Μετά από τέσσερα χρόνια καταργήθηκε και δια νόμου από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Κοιτάζοντας στο παρελθόν, αναρωτιέται κανείς εάν η αντίθεση στην Παλλαϊκή Άμυνα ήταν ιδεολογική, ή ήταν μια αντίθεση καλοπέρασης, στο γνώριμο νεοελληνικό στυλ του «αυτό δεν είναι δική μου δουλειά, είναι δουλειά του κράτους».
Αναρωτιόμαστε π.χ., εάν η στράτευση των γυναικών, έστω και σε ειρηνικές δραστηριότητες Παλλαϊκής Άμυνας, ήταν κάτι το τόσο αποτρόπαιο ώστε το λεγόμενο «γυναικείο κίνημα» στις παραμεθόριες περιοχές να σπεύσει να το καταγγείλει με κάθε τρόπο, όπως και έκανε. Και το κυριότερο: Ακόμα και αν η ιδέα για δομές υπαγόμενες στο ΥΕΘΑ είχε «ακραίο» και «ισραηλινό» χαρακτήρα, γιατί οι αντιρρησίες δεν κατέθεταν μια εναλλακτική, λιγότερο «ακραία», αλλά εξίσου πρακτική και αποδοτική αντιπρόταση;
Στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι απλά: Κανείς δεν ήθελε και δεν θέλει να μπει στον κόπο.
Ο καθένας προτιμά αντί για μια οργανωμένη Παλλαϊκή Άμυνα, να έχουμε μια ξεδοντιασμένη Πολιτική Προστασία σαν την σημερινή, όπου την ευθύνη της δασοπροστασίας ή της αναδάσωσης να την έχει η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η οποία ως γνωστόν δεν έχει λεφτά, οπότε ζητά από το κράτος που δεν έχει λεφτά – και στη συνέχεια η κοινωνία διχάζεται ανάμεσα σε κείνους που φωνάζουν «βρείτε λεφτά απ’ τους πλούσιους» και σε κείνους που φωνάζουν «βρείτε λεφτά απ’ τους δημοσίους υπαλλήλους».
Και με την άνθιση των social media, η πλέον ακραία απανθρωπιά και αντικοινωνικότητα, επιδεικνύει ανοιχτά την αθλιότητά της. Άνθρωποι που ποτέ τους δεν προστάτεψαν ένα δέντρο ή οτιδήποτε άλλο, παριστάνουν ανέξοδα τους τιμωρούς και τους αδέκαστους. Ένα τσίρκουλο.
Ενα πρόσφατο ρεπορτάζ της Ελένης Γαβριήλ στο armynow.net είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο υπό τον έννοια ότι ο υφυπουργός Εθνικής Αμυνας Αλκιβιάδης Στεφανής που ανέλαβε πρόσφατα το μεταναστευτικό έχει συνειδητοποιήσει την σημασία του να είναι ο ελληνικός λαός έτοιμος για πόλεμο.
Ξεκινώντας από το σώμα της Εθνοφυλακής το όραμα του στρατηγού Στεφανή θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι η εξέλιξη και η επικαιροποίηση της παλλαικής άμυνας του Ανδρέα Παπανδρέου. Η Ελένη Γαβριήλ θα γράψει σχετικά με τις αλλαγές που σχεδιάζει ο Στεφανής >
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του οι αλλαγές που έρχονται το αμέσως επόμενο διάστημα στο χώρο της Εθνοφυλακής είναι σαρωτικές και όχι απλά την αναβαθμίζουν αλλά αλλάζουν όλα όσα ξέραμε μέχρι σήμερα για τη λειτουργία της και που σίγουρα θα δημιουργήσει πολλές συζητήσεις.
Όπως τόνισαν έγκυρες πηγές στο armynow.net αναμένεται να συνταχθεί και να κατατεθεί στη Βουλή νέος νόμος «περί Εθνοφυλακής» που θα προωθήσει την αναβάθμισή της.
Μεταξύ άλλων θα προβλέπει τη δημιουργία και συγκρότηση μονάδων Εθνοφυλακής και στα μεγάλα αστικά κέντρα Αττική και Θεσσαλονίκη με τομείς όμως την κυβερνοάμυνα και νοσηλευτική/Ιατρική αλλά και τεχνικές ειδικότητες.
Επίσης την εθελοντική συμμετοχή των γυναικών αφού ληφθούν υπόψη θέματα θεσμικά, νομικά και εκπαίδευσης, σε περιοχές όπως ο Έβρος αλλά και το Ανατολικό Αιγαίο.
Το σοβαρό όμως κατά τη γνώμη μας είναι η εξέταση δημιουργίας νέου Κλάδου στο ΓΕΕΘΑ, με υπαγωγή σε αυτόν των Διευθύνσεων Εθνοφυλακής, Επιστράτευσης και Πολιτικής Σχεδίασης Εκτάκτων Αναγκών.
Όσοι θυμόνται ο Αλκιβιάδης Στεφανής, από την εποχή που ήταν Αρχηγός ΓΕΣ, είχε προωθήσει την αναβάθμιση της Εθνοφυλακής σε πολύ μεγάλο βαθμό, και όπως μαθαίνουμε είναι από τα θέματα που «τρέχει», κυριολεκτικά, στο υπουργείο, ώστε ότι μπορεί να ξεκινήσει να γίνει άμεσα για να μην πούμε από χθες, ενώ από το ΓΕΕΘΑ και κατ’ επέκταση από τα Επιτελεία έχει ζητήσει χρονικό πίνακα υλοποίησης – 13 Σεπτεμβρίου – όσων αναφέρουμε παρακάτω.
Αναλυτικά όλα όσα σχεδιάζει ο ΥΦΕΘΑ να προωθήσει στο νέο νόμο για τους Εθνοφύλακες, σύμφωνα με τις πληροφορίες του armynow.net.
– Σύνταξη νέου σύγχρονου Νόμου «Περί Εθνοφυλακής», που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις, λύνοντας χρόνιες αγκυλώσεις, που δημιουργούν τροχοπέδη στην αναβάθμιση της Εθνοφυλακής.
– Εκπόνηση Στρατιωτικού Κανονισμού, που να ρυθμίζει τις λεπτομέρειες λειτουργίας της.
– Εθνική ανάγκη η Εθνοφυλακή. Μας παρέχουν δυνάμεις εκεί που δεν έχουμε τη δυνατότητα. Η εμπλοκή των Ταγμάτων Εθνοφυλακής σε αποστολές Άμυνας κατά την υλοποίηση των σχεδίων, καταδεικνύει τη σοβαρότητα του θεσμού.
– Δημιουργία – συγκρότηση Μονάδων Εθνοφυλακής στην Αττική και Θεσσαλονίκη, με τομείς την Κυβερνοάμυνα – Νοσηλευτική/Ιατρική και τεχνικές ειδικότητες που άπτονται στην ενίσχυση σε περίπτωση φυσικών καταστροφών, στο πλαίσιο της γενικότερης προσφοράς προς την κοινωνία και ευαισθησίας των Ενόπλων Δυνάμεων.
– Αναβάθμιση και καθορισμός νέας πολιτικής εκπαίδευσης των Εθνοφυλάκων, η οποία να εδράζεται στην αποστολή της Μονάδας που υπάγονται και να πραγματοποιείται εθελοντικά και σε ημέρες εκτός Κυριακής.
– Θέσπιση κινήτρων για την αύξηση του ποσοστού συμμετοχής των Εθνοφυλάκων στην εκπαίδευση, με επιδίωξη το έτος 2023 να ανέλθει στο 100%. (Το έτος 2018 το ποσοστό συμμετοχής ανήλθε στο 35%, ενώ το έτος 2019 παρατηρείται μείωση του ποσοστού συμμετοχής).
– Αύξηση στο ποσοστό επάνδρωσης των ΤΕΘ, ιδίως των Νήσων Ανατ. Αιγαίου και του Ν. Έβρου, εξετάζοντας τη δυνατότητα εθελοντικής συμμετοχής του γυναικείου προσωπικού, αφού ληφθούν υπόψη θέματα θεσμικά, νομικά και εκπαίδευσης.
– Ενίσχυση των εκπαιδευτικών και λοιπών δράσεων των Εθνοφυλάκων στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας «Ειδικής Συνεργασίας Σύσφιξης Σχέσεων», τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο.
– Ανύψωση ηθικού των Εθνοφυλάκων, με την ενεργή συμμετοχή τους σε δράσεις κοινωνικής προσφοράς και εξωστρέφειας, καθώς και με την άμεση επικοινωνία τους, για την αξιοποίηση νέων ιδεών και προτάσεών τους για τον εν λόγω θεσμό.
– Ανάληψη των απαιτούμενων ενεργειών για την έγκαιρη αποζημίωση των Εθνοφυλάκων, για την παροχή υπηρεσιών τους.
– Εξέταση δημιουργίας νέου Κλάδου στο ΓΕΕΘΑ, με υπαγωγή σε αυτόν των Διευθύνσεων Εθνοφυλακής, Επιστράτευσης και Πολιτικής Σχεδίασης Εκτάκτων Αναγκών.
Βασίλης Μπόνιος
26/8/2019