Τι αποκαλύπτει η απαγγελία κατηγοριών εναντίον του Νετανιάχου.


Τι αποκαλύπτει η απαγγελία κατηγοριών 
εναντίον του Νετανιάχου.

Η απαγγελία κατηγοριών εναντίον του Βενιαμίν Νετανιάχου από τον γενικό εισαγγελέα του Ισραήλ (και πρώην γενικό γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου) αποτελεί την πρώτη περίσταση που εν ενεργεία πρωθυπουργός, και μάλιστα ο πολιτικά μακροβιότερος του εβραϊκού κράτους βρίσκεται αντιμέτωπος με την ποινική δικαιοσύνη. Το προηγούμενο του Εχούντ Ολμέρτ, ο οποίος μάλιστα κατέληξε στη φυλακή, αλλά μετά την απομάκρυνσή του από την εξουσία, ασφαλώς δεν έχει το ίδιο βάρος – πόσω μάλλον που ο Νετανιάχου είναι ό,τι πλησιέστερο διαθέτει ένα έθνος δίχως κληρονομικούς τίτλους ευγενείας, σε "πρίγκηπα” ή εστεμμένο ηγεμόνα.

Κυρίως όμως, η απαγγελία κατηγοριών εναντίον του Βενιαμίν Νετανιάχου για δύο υποθέσεις αθέμιτων συναλλαγών με επιχειρηματίες της ενημέρωσης που θα του απέφεραν επικοινωνιακή στήριξη και μία υπόθεση απόσπασης πολυτελών δώρων από ισχυρούς "φίλους” έρχεται σε μία συγκυρία κατά την οποία συγχρονίζονται πολλές διαφορετικές κρίσεις που κυοφορούνταν στο Ισραήλ.

Ο εισαγγελέας μοιάζει να αναλαμβάνει δράση εκεί που οι ψηφοφόροι άφησαν το έργο τους ημιτελές. Οι δεύτερες μέσα σε έναν χρόνο βουλευτικές εκλογές αποτέλεσαν πλήγμα για τον ισραηλινό πρωθυπουργό, δεν οδήγησαν όμως στην πολιτική έξωσή του. Ούτε το μπλοκ που έχει σχηματίσει το Λικούντ του Νετανιάχου με μικρότερα θρησκευτικά και ακροδεξιά κόμματα και διαθέτει 55 από τις 120 έδρες του κοινοβουλίου δύναται να κυβερνήσει, ούτε όμως και ο μεγάλος αντίπαλός του, πρώην αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων Μπένι Γκαντς.

Το αδιέξοδο προκύπτει για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι ο μεγάλος ρυθμιστής Αβίγκντορ Λίμπερμαν, ηγέτης του κόμματος Γισραέλ Μπετέινου που εκφράζει κυρίως τους προερχόμενους από την πρώην Σοβιετική Ένωση ψηφοφόρους, αποφάσισε να μην συνταχθεί με κανένα από τα δύο μπλοκ, με αποτέλεσμα να εκπνεύσει την Τρίτη η διορία που είχε ο Γκαντς για τον σχηματισμό κυβερνητικού συνασπισμού και να ανοίξει ο δρόμος για την τρίτη κατά σειρά αναμέτρηση με τις κάλπες, εάν οποιοσδήποτε άλλος δεν τα καταφέρει εντός 21 ημερών.

Το δεύτερο στοιχείο που καθιστά γόρδιο δεσμό την κοινοβουλευτική αριθμητική είναι η παρουσία της Ενιαίας Λίστας, ήτοι της συμμαχίας των τεσσάρων κομμάτων που εκπροσωπούν τους ισραηλινής υπηκοότητας Παλαιστινίους. Με 13 έδρες και την τρίτη θέση, η Ενιαία Λίστα είναι απαραίτητη για τον σχηματισμό μιας πλειοψηφίας εναλλακτικής προς το μπλοκ του Νετανιάχου. Όμως σε ένα τοπίο όπου το αραβικό στοιχείο αντιμετωπίζεται ως "εσωτερικός εχθρός”, κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο. Το κατέστησε δε αδύνατο ο Νετανιάχου με τον στοχευμένο φόνο του στρατιωτικού ηγέτη της Ισλαμικής Τζιχάντ στο βόρειο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας που εξελίχθηκε σε αιματηρή (τουλάχιστον για την παλαιστινιακή πλευρά) ανταλλαγή πυρών. Οι 34 νεκροί αυτού του "επεισοδίου” χρησίμευσαν στον Νετανιάχου για να προβληθεί άλλη μία φορά ως ο εγγυητής της ασφάλειας του Ισραήλ, να τονώσει τα εθνικιστικά αντανακλαστικά και να ωθήσει την Ενιαία Λίστα εκτός του πολιτικού παιχνιδιού.

Ωστόσο, το γεγονός ότι επί τριήμερο το ένα τρίτο του Ισραήλ παρέλυσε και οδηγήθηκε στα καταφύγια, καθώς η Ισλαμική Τζιχάντ απέδειξε ότι διαθέτει περισσότερες και μεγαλύτερου βεληνεκούς ρουκέτες απ' ό,τι στο παρελθόν αναδεικνύει το κοινό μυστικό ότι οι στρατιωτικές δυνατότητες του Ισραήλ περιορίζονται, καθώς στην ευρύτερη περιοχή τον πρώτο λόγο έχουν πλέον (όπως έδειξε και η επίθεση εναντίον της σαουδαραβικής Aramco) τα "όπλα του φτωχού”, που μεταβιβάζει το Ιράν στους περιφερειακούς συμμάχους του.

Τόσο ο Γκαντς όσο και ο Λίμπερμαν υπολόγισαν λανθασμένα ότι η πολιτική και δικαστική πίεση θα ενθάρρυνε τις κινήσεις εσωκομματικής ανταρσίας στο Λικούντ εναντίον του Νετανιάχου και θα αποσπούσε από τη συμμαχία του κάποια από τα μικρότερα κόμματα. Η απάντηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού στην απαγγελία των κατηγοριών δείχνει ότι ο Νετανιάχου δεν είναι κάποιος που καταθέτει τα όπλα. Εξαπολύοντας επίθεση εναντίον της δικαιοσύνης και της αστυνομίας για παγίδευσή του και συμμετοχή σε "πραξικόπημα”, ο "πρίγκηπας” της ισραηλινής πολιτικής δείχνει αποφασισμένος να κλονίσει όλες τις θεσμικές ισορροπίες και να οδηγήσει τα πολιτικά πάθη στο ζενίθ.

Το γεγονός ότι την ίδια στιγμή το κόμμα του Λίμπερμαν, παρά τις σκληρές του τοποθετήσεις στα ζητήματα ασφάλειας, αναδεικνύει ως πρώτο μέτωπο αντιπαράθεσης την υπεράσπιση του τρόπου ζωής των κοσμικών Εβραίων απέναντι στη θρησκειοποίηση του δημόσιου βίου που προωθούν οι σύμμαχοι του Νετανιάχου, αναδεικνύει βαθύτερες ρωγμές στην ισραηλινή κοινωνία.

Σε μία συγκυρία κατά την οποία ο Ντόναλντ Τραμπ δωρίζει στο Ισραήλ (χωρίς σοβαρές περιφερειακές ή διεθνείς αντιδράσεις) την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας, την αναγνώριση της προσάρτησης των Υψωμάτων του Γκολάν και τη "νομιμοποίηση” της εποικιστικής δραστηριότητας στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, το εβραϊκό κράτος αποκαλύπτεται παραδόξως πολύ πιο ευάλωτο, κυρίως λόγω των εσωτερικών του αντιφάσεων.

Του Κώστα Ράπτη


22/11/2019