Μεγαλομανία και ανασφάλειες.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Σκιές στις σχέσεις της Τουρκίας με Ρωσία και Κατάρ.
(2) Πλήγμα για Τουρκία: Στον προϋπολογισμό των ΗΠΑ το EastMed Act…
Ο ίδιος ο Toύρκος πρόεδρος εκμυστηρεύθηκε τον φόβο του ότι η χώρα του κινδυνεύει «να στριμωχθεί στον κόλπο της Αττάλειας» με τις γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, παρουσία και γαλλικών πολεμικών πλοίων.
Μεγαλομανία και ανασφάλειες.
Διδακτική από πολλές απόψεις ήταν η μαραθώνια συνέντευξη του Ταγίπ Ερντογάν στη δημόσια τηλεόραση TRT το βράδυ της Δευτέρας. Με τους δημοσιογράφους να περιορίζονται σε ρόλο ντεκόρ, ο Τούρκος πρόεδρος κάλυψε με σειρά μακρόσυρτων μονόλογων όλα τα καυτά θέματα εξωτερικής πολιτικής, στέλνοντας μηνύματα στους γείτονές του και στις μεγάλες δυνάμεις (η συνέντευξη μεταδιδόταν σε ζωντανή σύνδεση, με αυτόματη μετάφραση στα αγγλικά).
Αν έπαιρνε κανείς τοις μετρητοίς τα λεγόμενά του, θα συμπέραινε ότι η Τουρκία είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στην Ανατολική Μεσόγειο ύστερα από την εισβολή της στη βόρεια Συρία και το μνημόνιο που υπέγραψε με την κυβέρνηση της Λιβύης – ή μάλλον της Τρίπολης. Κι ακόμα δεν είδαμε τίποτα: η εγκατάσταση ενός εκατομμυρίου προσφύγων στην τουρκική ζώνη της βόρειας Συρίας, οι κοινές γεωτρήσεις με την κυβέρνηση της Τρίπολης, ακόμη και η εγκατάσταση τουρκικών στρατευμάτων στη Λιβύη βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, σύμφωνα με τον Τούρκο πρόεδρο.
Στην πραγματικότητα, πίσω από αυτή την επίδειξη ισχύος ενός μεγαλομανούς ηγέτη κρύβονται βαθιές ανασφάλειες. Το μνημόνιο που υπέγραψε στις 27 Νοεμβρίου με τον (τουρκικής οικογενειακής καταγωγής) Λίβυο πρωθυπουργό Φάγεζ αλ Σάρατζ ήταν μια εξαιρετικά βεβιασμένη, υψηλού ρίσκου κίνηση, από θέση άμυνας. Ο ίδιος ο Ερντογάν εκμυστηρεύθηκε τον φόβο του ότι η Τουρκία κινδυνεύει «να στριμωχθεί στον Κόλπο της Αττάλειας» με τις γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ παρουσία και γαλλικών πολεμικών πλοίων (αυτός είναι και ο κύριος λόγος για το μένος του κατά του Εμανουέλ Μακρόν) και με τον αποκλεισμό της χώρας του από το περιφερειακό φόρουμ φυσικού αερίου EMGF, όπου συμμετέχουν Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Αίγυπτος, Ιορδανία και Ιταλία.
Προκαλώντας ένταση και εκτοξεύοντας απειλές, ο Ερντογάν προφανώς πασχίζει να αποθαρρύνει τις μεγάλες εταιρείες υδρογονανθράκων από την πραγματοποίηση γεωτρήσεων και από τη στήριξη του σχεδιαζόμενου αγωγού East Med μέχρις ότου εξασφαλισθούν δύο πράγματα: μια λύση του Κυπριακού στα μέτρα της Τουρκίας, με διατήρηση του καθεστώτος των εγγυητριών δυνάμεων και ο εξαναγκασμός της Ελλάδας να δεχθεί τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, την οποία πάγια επιδιώκει η Αγκυρα.
Ο δεύτερος λόγος που εξωθεί τον Ερντογάν σε σπασμωδικές κινήσεις είναι ότι ο χρόνος στη Λιβύη κυλάει εις βάρος της Τουρκίας. Η «διεθνώς αναγνωρισμένη» κυβέρνηση του αλ Σάρατζ, η οποία εκτέθηκε διεθνώς με τις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις για κανονικό δουλεμπόριο στο κέντρο της Τρίπολης, εξουσιάζει μόνο την πρωτεύουσα και ένα δύο θυλάκους ακόμη. Το μεγαλύτερο μέρος της χώρας ελέγχεται από τον Εθνικό Λιβυκό Στρατό του στρατηγού Χαλίφα Χάφταρ, τον οποίο στηρίζει το εξορισμένο στο Τομπρούκ Κοινοβούλιο, αλλά και η Ρωσία, η Γαλλία, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα. Υστερα από μήνες στασιμότητας στην πολιορκία της Τρίπολης, στρατεύματα του Χάφταρ κατέλαβαν το περασμένο Σαββατοκύριακο προάστιο της πρωτεύουσας, ενώ ο αρχηγός τους φιλοδοξεί να έχει ολοκληρώσει νικηφόρα την εκστρατεία του μέχρι την Πρωτοχρονιά.
Φρονίμως ποιούντες, οι Αμερικανοί, αν και στηρίζουν πολιτικά τον αλ Σάρατζ, αποφεύγουν να βάλουν όλα τα αυγά σε ένα καλάθι. Πρόσφατα η κυβέρνηση Τραμπ έστειλε τη Βικτόρια Κόουτς, από το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας, να συναντήσει τον Χάφταρ, προσφέροντάς του αναγνώριση. Στοιχηματίζοντας εναντίον του Χάφταρ, ο Ερντογάν κινδυνεύει να την πάθει όπως στη Συρία, όπου το 2011, με την έκρηξη της λεγόμενης Αραβικής Ανοιξης, είχε ποντάρει εναντίον του Ασαντ. Μόνο που εδώ το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο, μεταξύ άλλων και γιατί τα πετρέλαια της Συρίας είναι εντελώς ασήμαντα σε σύγκριση με τα τεράστια, άριστης ποιότητας αποθέματα της Λιβύης. Στο μεταξύ, οι τυχοδιωκτισμοί του στη Λιβύη κινδυνεύουν να τον φέρουν σε σύγκρουση με τη Ρωσία, ενώ ήδη τον έχουν απομονώσει από την Ιταλία.
Στο συριακό μέτωπο, τα κέρδη της τουρκικής εισβολής είναι πολύ μικρότερα από ό,τι υπολόγιζε ο Ερντογάν. Οι Ρώσοι τον περιόρισαν σε μια μικρή ζώνη 120χ30 χιλιομέτρων, που δεν περιλαμβάνει τις κυριότερες κουρδικές πόλεις, ενώ οι Αμερικανοί κατέλαβαν, σε συνεργασία με τους Κούρδους, την πετρελαϊκή ζώνη προς το Ντέιρ αλ Ζορ.
Η κουρδική YPG
Σε αντιστάθμισμα για την απώλεια ορισμένων εδαφών, η κουρδική πολιτοφυλακή YPG απέκτησε πρόσθετα ερείσματα, με τον αρχηγό της, τον Μαζλούμ Κομπάνι, να γίνεται δεκτός όχι μόνο από τον Μακρόν στο Ελιζέ, αλλά και από ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων. Η Τουρκία εμφανίζεται πλήρως απομονωμένη από τον αραβικό κόσμο, με μόνη εξαίρεση το Κατάρ, καθώς ο Ερντογάν δικαιώνει τον Μπασάρ Aσαντ, ο οποίος τον είχε κατηγορήσει, στη συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά, τον Μάιο του 2018, ότι βλέπει τον εαυτό του ως αρχηγό της «Διεθνούς» των Αδελφών Μουσουλμάνων. Στη Λιβύη, η Αδελφότητα είναι η ισχυρότερη δύναμη στο συνονθύλευμα που στηρίζει τον αλ Σάρατζ.
Τη νευρικότητα στην εξωτερική πολιτική του Ερντογάν θρέφουν και τα εσωτερικά του προβλήματα. Η καμπάνα των δημοτικών εκλογών, όπου έχασε τις μεγαλύτερες πόλεις, βουίζει ακόμη στα αυτιά του, καθώς η οικονομία, παρά την αναιμική της ανάκαμψη, παραμένει εύθραυστη και το ιδιωτικό χρέος απειλητικό, ενώ το προσφυγικό δοκιμάζει τις κοινωνικές αντοχές. Η εισβολή στη Συρία συσπείρωσε προσωρινά την πλειοψηφία γύρω από την κυβέρνηση, αλλά παρόμοιες αντανακλαστικές αντιδράσεις έχουν πάντα μικρή διάρκεια. Προτού να κλείσει το 2019, ο Ερντογάν θα έχει να αντιμετωπίσει δύο καινούργια κόμματα τα οποία θα διεκδικήσουν τον μετριοπαθή «ισλαμοδημοκρατικό» χώρο που κάποτε εκπροσωπούσε ο ίδιος: το ένα υπό τον πρώην πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος ανακοίνωσε προχθές ότι συγκροτεί το «Κόμμα του Μέλλοντος» και το άλλο υπό τον πρώην «τσάρο» της οικονομίας, Αλί Μπαμπατζάν. Το εγχείρημα του τελευταίου φαίνεται πιο απειλητικό, καθώς υποστηρίζεται από σημαντικούς οικονομικούς παράγοντες και από τον πρώην πρόεδρο Αμπντουλάχ Γκιουλ.
«Οραμα 2023»
Ασφαλώς ο μεγαλοϊδεατισμός και το απρόβλεπτο του Ερντογάν δικαιολογημένα ανησυχούν τους γείτονες και τις δυνάμεις που εμπλέκονται στην περιοχή. Δεν θα έπρεπε όμως να οδηγούν σε φοβικές αντιδράσεις. Το 2011, ο Ερντογάν εξήγγειλε με τυμπανοκρουσίες το «Οραμα 2023», μεγαλεπήβολους στόχους ενόψει των 100 χρόνων από την ίδρυση του νεότερου τουρκικού κράτους, με το οποίο φιλοδοξούσε να πάρει ισότιμη θέση δίπλα στον Κεμάλ Ατατούρκ. Προέβλεπε ότι η Τουρκία θα γινόταν από 17η, η 10η οικονομία του πλανήτη. Σήμερα είναι η 18η. Το ΑΕΠ προβλεπόταν να ανέβει από 0,65 τρισ. δολάρια σε 2 τρισ. Σήμερα είναι γύρω στα 0,77 τρισ. Στόχος επίσης ήταν η Τουρκία να έχει γίνει πλήρες μέλος της Ε.Ε., με ισχυρή επιρροή και μηδενικά προβλήματα με τους γείτονές της. Σήμερα όλα αυτά ακούγονται σαν μαύρη κωμωδία.
ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
16/12/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Σκιές στις σχέσεις της Τουρκίας με Ρωσία και Κατάρ.
Την ώρα ακριβώς που οι τριβές στις σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ φθάνουν σε σημείο πρωτοφανές, με τον Ταγίπ Ερντογάν να απειλεί με κλείσιμο της αμερικανικής βάσης στο Ιντσιρλίκ, εάν υλοποιηθούν οι κυρώσεις που έχει εγκρίνει κατά της χώρας του το Κογκρέσο, νέα μέτωπα προκύπτουν με τις χώρες στις οποίες κατεξοχήν στηριζόταν μέχρι τώρα η μεσανατολική πολιτική της Άγκυρας: την Ρωσία, ως συνεννοήσιμο συνδιαχειριστή της τελευταίας φάσης της συριακής κρίσης, και το Εμιράτο του Κατάρ που φάνταζε ως ακλόνητος εταίρος στην περιοχή.
Η καχυποψία στις σχέσεις της Τουρκίας με τη Ρωσία και το Κατάρ οικοδομούνταν εδώ και καιρό, εντάθηκε ωστόσο με την υπογραφή των δύο τουρκο-λιβυκών μνημονίων στις 27 Νοεμβρίου και τις επανειλημμένες δηλώσεις του Ερντογάν έκτοτε ότι η χώρα του είναι πρόθυμη να αποστείλει στρατιωτικές δυνάμεις στην Λιβύη, εάν προσκληθεί από την προστατευόμενή της κυβέρνηση Σαράτζ, που κινείται στο κλίμα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Άγκυρα και Μόσχα βρίσκονται σε διαφορετικά στρατόπεδα σε ό,τι αφορά τον εμφύλιο πόλεμο της Λιβύης, αφού αποτελεί κοινό μυστικό ότι η Ρωσία στηρίζει (όπως πράττουν και η Αίγυπτος και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) τον ανταγωνιστικό προς την κυβέρνηση Σαράτζ Ελεύθερο Συριακό Στρατό του στρατηγού Χάφταρ, χωρίς ωστόσο να κόβει τις γέφυρες και με την Τρίπολη.
Ήδη η απόκρουση της προέλασης των δυνάμεων του Χάφταρ προς την λιβυκή πρωτεύουσα αποδίδεται στην εξοπλιστική βοήθεια που ανοικτά προσφέρει η Τουρκία στην κυβέρνηση Σαράτζ, κατά παράβαση του διεθνούς εμπάργκο. Η προοπτική "αυτοπρόσωπης” τουρκικής εμπλοκής δεν μπορεί παρά να ανησυχεί τη Μόσχα – πόσω μάλλον που επίκειται η Διάσκεψη του Βερολίνου, με στόχο την πολιτική επίλυση της κρίσης στη Λιβύη.
Εξ ού και η ρωσική διπλωματία καταδίκασε τα τουρκο-λιβυκά μνημόνια.
Όμως η αντίδραση του Ερντογάν υπήρξε αποκαλυπτική. Προειδοποίησε για τον κίνδυνο να αποτελέσει η Λιβύη μια "νέα Συρία” που θα απομακρύνει την Ρωσία από την Τουρκία, ενώ επικαλέστηκε την παρουσία της ρωσικής εταιρείας μισθοφόρων Wagner στο λιβυκό έδαφος, για να δικαιολογήσει την προοπτική τουρκικών στρατιωτικών ενισχύσεων στην περιοχή.
Δεν λέει, ωστόσο, όλη την αλήθεια. Σύμφωνα τουλάχιστον με τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ με ανησυχία παρατηρείται στη Λιβύη ολοένα και εντονότερη παρουσία μαχητών προερχόμενων από την Ίντλιμπ της Συρίας. Υπονοεί προφανώς ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας ότι μόνο με τη βοήθεια του τουρκικού κράτους θα μπορούσαν αυτοί να έχουν μεταφερθεί εκεί – αν δεν ανήκουν ευθέως στην τουρκική εταιρεία μισθοφόρων Sadat.
Υπενθυμίζεται ότι ο ανταρτοκρατούμενος θύλακας της Ίντλιμπ στην βορειοδυτική Συρία τελεί υπό την οιονεί προστασία της Τουρκίας, και πλήττεται κατά καιρούς από συριακές και ρωσικές δυνάμεις. Αν η ρωσοτουρκική συνεννόηση πάψει να λειτουργεί, η Ίντλιμπ θα αποτελεί το πεδίο αναθέρμανσης των εχθροπραξιών, ενώ παράλληλα η Μόσχα θα έχει τη δυνατότητα να ανασύρει το "κουρδικό χαρτί”, καθώς οι πολιτικές της σχέσεις με το PYD, που έχουν βάθος αναγόμενο μέχρι τους σοβιετικούς χρόνους, ακολουθούν την καμπύλη των σχέσεων με την Άγκυρα.
Αν όμως η όποια σύμπραξη της χώρας του Ερντογάν με την Ρωσία δεν μπορεί να περιγραφεί παρά ως λυκοφιλία, η σχέση της με το Κατάρ αξιολογείται ως στρατηγική. Συνεπώς τυχόν χαλάρωσή της δεν μπορεί παρά να εμπνέει ανησυχία στους Τούρκους ιθύνοντες.
Υπενθυμίζεται ότι Άγκυρα και Ντόχα έχουν συμπύξει έναν "άξονα” που στηρίζεται στην από κοινού προώθηση των κατά τόπους κλάδων της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, στην αιμοδότηση της τουρκικής οικονομίας από καταριανά κεφάλαια και στην παρουσία 3.000 Τούρκων στρατιωτών στο Εμιράτο, η παρουσία των οποίων υπήρξε καταλυτική το 2017, όταν το Κατάρ τέθηκε σε απομόνωση από τους γείτονές του, με προεξάρχουσα την Σαουδική Αραβία και φαινόταν πιθανή ακόμη και μία στρατιωτική εισβολή τους.
Δύο μέρες πριν από την συνυπογραφή των τουρκο-λιβυκών μνημονίων, ο Ταγίπ Ερντογάν βρισκόταν στην Ντόχα για τη συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας των δύο χωρών, εν μέσω πολλών φιλοδοξιών για την αναβάθμιση της στρατιωτικής τους συνεργασίας.
Μόνο που ήδη από τον Οκτώβριο το Εμιράτο βρισκόταν σε διακριτικές διαπραγματεύσεις με τους γείτονές του του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, οι οποίες πλέον δηλώνεται δημοσίως ότι προχωρούν εποικοδομητικά.
"Σπάσαμε το αδιέξοδο της μη επικοινωνίας με τους Σαουδάραβες” δήλωσε την Κυριακή στο CNN ο καταριανός υπουργός Εξωτερικών Μοχάμεντ μπιν Αμπτουλραχμάν αλ-Θάνι, προσθέτοντας πάντως ότι η χώρα του δεν πρόκειται να γυρίσει την πλάτη σε όποιον, όπως η Τουρκία, προσέφερε πολύτιμη στήριξη κατά την περίοδο του αποκλεισμού.
Το τελεσίγραφο 13 σημείων που είχαν απευθύνει το Ριάντ και οι δορυφόροι του στο Κατάρ το 2017 περιλάμβανε μεταξύ άλλων την παύση της ανάμιξης του Εμιράτου στα εσωτερικά των λοιπών αραβικών κρατών (δηλ. της προώθησης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας) και το κλείσιμο της τουρκικής βάσης.
Είναι πολύ νωρίς για να προβλέψει κανείς ποιοι από τους όρους αυτούς θα υλοποιηθούν και κατά πόσον, όμως όσο χαλαρώνει ο αποκλεισμός του Κατάρ, τόσο μειώνεται η εξάρτησή του από την Τουρκία, που είναι μάλλον ασύμμετρη. Τα οφέλη για την Άγκυρα από τη σχέση με το Εμιράτο είναι πρωτίστως (γεω) πολιτικά, ενώ τα οικονομικά ανταλλάγματα υπήρξαν συγκριτικώς περιορισμένα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν εκδηλώθηκε η στρατιωτική επιχείρηση της Τουρκίας "Πηγή Ειρήνης” στη βορειοανατολική Συρία, η καταδίκη από μέρους του Αραβικού Συνδέσμου υπήρξε σχεδόν ομόφωνη, με μόνη αρνητική ψήφο αυτήν της Λιβύης του Σαράτζ. Το Κατάρ και η Σομαλία (που επίσης φιλοξενεί τουρκικά στρατεύματα) απλώς διατύπωσαν επιφυλάξεις, ενώ η κάλυψη από το καταριανό δίκτυο Al Jazeera υπήρξε άκρως κριτική.
Αν η "Πηγή Ειρήνης” ακολουθηθεί από κάποια τουρκική στρατιωτική περιπέτεια στην Λιβύη, όλοι οι ενδιαφερόμενοι θα έχουν πάρει το μήνυμα και η τάση συσπείρωσης των αραβικών χωρών, με παραμερισμό των προηγούμενων διαφορών τους, θα ενισχυθεί θεαματικά.
Ο διάδοχος των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, που φέρεται ως μέντορας και του Σαουδάραβα ομολόγου του και καταγγέλλεται από ερντογανικούς κύκλους ως χρηματοδότης του αποτυχημένου πραξικοπήματος του 2016 στην Τουρκία, καταβάλλει ήδη προσπάθειες για την επιστροφή της Δαμασκού στην αραβική οικογένεια και για κλείσιμο του δρόμου στις εξωαραβικές δυνάμεις της περιοχής. Άλλωστε η μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Συρίας αποτελεί επενδυτική ευκαιρία δελεαστική για πολλούς, ενώ ακόμη και η Ρωσία ενδιαφέρεται για την στενότερη συνεργασία της με τα Εμιράτα.
Του Κώστα Ράπτη
17/12/2019
2.
Πλήγμα για Τουρκία:
Στον προϋπολογισμό των ΗΠΑ το EastMed Act…
Μέρος του προϋπολογισμού της γενικής κυβέρνησης των ΗΠΑ αποτελεί πλέον το ελληνικού ενδιαφέροντος νομοσχέδιο «EastMed Act», καθώς έχει συμπεριληφθεί στο νομοσχέδιο κατανομής κονδυλίων (appropriations bill) η επικύρωση του οποίου αναμένεται να τεθεί σε ψηφοφορία στην Ολομέλεια της Βουλής και της Γερουσίας εντός της εβδομάδας. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο ρυθμίζει τη χρηματοδότηση του μεγαλύτερου εύρους των λειτουργιών της αμερικανικής κυβέρνησης.
Η συγκεκριμένη εξέλιξη σηματοδοτεί αλλαγή πλεύσης στην πορεία του «EastMed Act», καθώς αν ο προϋπολογισμός της γενικής κυβέρνησης υπερψηφιστεί από το Κογκρέσο, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ θα τον υπογράψει ως νόμο του κράτους. Το γεγονός αυτό θα αποτελεί ουσιαστικά επικύρωση του «EastMed Act» και ως εκ τούτου δεν θα χρειαστεί να διεξαχθούν ξεχωριστές ψηφοφορίες στο Κογκρέσο για την έγκρισή του.
Καλωσορίζοντας την ενσωμάτωση του «EastMed Act» στο νομοσχέδιο του προϋπολογισμού, ο εκτελεστικός διευθυντής του Συμβούλιο Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας (HALC), Έντι Ζεμενίδης, σημείωσε ότι «στη σημερινή Ουάσιγκτον, όπου η πολιτική διχόνοια έχει παραλύσει το Κογκρέσο, είναι ίσως περισσότερο σημαντικό από ποτέ να γνωρίζουμε πως παίζεται το νομοθετικό παιχνίδι για να προσαρμόζουμε καταλλήλως την στρατηγική μας. Και κάναμε ακριβώς αυτό σε αυτή την περίπτωση».
Τα «Must Pass» νομοσχέδια για τη χρηματοδότηση
της αμερικανικής κυβέρνησης και του Πενταγώνου
Η χρηματοδότηση της αμερικανικής κυβέρνησης και του Πενταγώνου στηρίζεται κάθε χρόνο σε δύο βασικά νομοσχέδια προϋπολογισμού, τα όποια πρέπει να είναι προϊόν διακομματικής συναίνεσης. Στην περίπτωση που υπάρχει αδυναμία να επιτευχθεί συμβιβασμός έρχεται το «shutdown» που οδηγεί στην αναστολή των λειτουργιών του κρατικού μηχανισμού. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, τα συγκεκριμένα νομοσχέδια χαρακτηρίζονται «must pass bills», με δεδομένο ότι η επικύρωσης τους είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη λειτουργία του κράτους.
Το νομοσχέδιο κατανομής κονδυλίων (appropriations bill) ρυθμίζει το μεγαλύτερο εύρος των λειτουργιών της κυβέρνησης, ενώ αντιστοίχως ο προϋπολογισμός του Πενταγώνου (National Defense Authorization Act) καθορίζει τις αμυντικές δαπάνες και την λειτουργία του αμερικανικού υπουργείου Άμυνας. Σε αυτό το πλαίσιο, το «EastMed Act» ενσωματώθηκε στον προϋπολογισμό της γενικής κυβέρνησης (appropriations bill) και ειδικότερα στην υποενότητα που ρυθμίζει τη χρηματοδότηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (State and Foreign Operations Bill).
Η ενσωμάτωση σχετικών νομοσχεδίων στον προϋπολογισμό αποτελεί μια πάγια τακτική που ακολουθείται συνήθως για νομοσχέδια τα οποία χαρακτηρίζονται ως προτεραιότητα και χαίρουν διακομματικής στήριξης. Σημειώνεται ότι το «EastMed Act» είχε κατατεθεί και στα δύο νομοθετικά σώματα, έχοντας εξασφαλίσει ισχυρή διακομματική υποστήριξη.
Μάλιστα, πρόκειται μια διακομματική πρωτοβουλία, καθώς οι βασικοί εισηγητές του στη Γερουσία ήταν ο Μπομπ Μενέντεζ, επικεφαλής των Δημοκρατικών στην επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας, και ο Μάρκο Ρούμπιο, ο οποίος είναι επίσης μέλος της επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και εκλέγεται ως Ρεπουμπλικάνος στη Φλόριντα. Αντιστοίχως, οι εισηγητές του νομοσχεδίου στη Βουλή ήταν οι Δημοκρατικοί βουλευτές Ντέιβιντ Σίσιλιν και Τεντ Ντόιτς σε συνδυασμό με τον Ρεπουμπλικάνο Γκας Μπιλιράκη.
Στην προσπάθεια προώθησης του «EastMed Act» είχε πρωτοστατήσει το Συμβούλιο Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας (HALC) σε συνεργασία με την Αμερικανοεβραϊκή Επιτροπή (AJC) και την χριστιανική οργάνωση «Christians United for Israel». Μάλιστα, ο εκτελεστικός διευθυντής του HALC, Έντι Ζεμενίδης, εκτιμά ότι το εύρος αυτού του συνασπισμού έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιτυχημένη μέχρι τώρα πορεία του νομοσχεδίου.
«Στη Γερουσία, ένα σώμα που ελέγχεται από τους ρεπουμπλικάνους, καταφέραμε να έχουμε περισσότερους Ρεπουμπλικάνους γερουσιαστές που στήριζαν το νομοσχέδιο λόγω της κινητοποίησης των ευαγγελικών ομάδων που έχουν στενή συνεργασία με το HALC», εξήγησε ο κ. Ζεμενίδης.
Πως το «EastMed Act» ενσωματώθηκε
στον προϋπολογισμό των ΗΠΑ
· Το πρώτο βήμα έγινε όταν τα προεδρία της επιτροπής Διάθεσης Κονδυλίων της Βουλής και της Γερουσίας δέχθηκαν να ενσωματωθεί το «EastMed Act» στο νομοσχέδιο για τον προϋπολογισμό της γενικής κυβέρνησης (appropriations bill).
· Στο επόμενο στάδιο, οι ηγέτες του Κογκρέσου (Νάνσι Πελόζι, Κέβιν ΜακΆρθι, Μιτς Μακόνελ, Τσακ Σούμερ) έδωσαν και αυτή με τη σειρά τους το πράσινο φως για την ενσωμάτωση του νομοσχεδίου. Η μόνη τροπολογία στην εκδοχή του νομοσχεδίου που τελικώς εισήχθη αφορά τις προβλέψεις για την αποπομπή της Τουρκίας από το πρόγραμμα των μαχητικών F-35, καθώς υπάρχει αντίστοιχη τροπολογία στο νομοσχέδιο για τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου (NDAΑ). Μάλιστα η γλώσσα που χρησιμοποιείται στο NDAA είναι ακόμα πιο έντονη, καθώς όταν είχε συνταχθεί το «EastMed Act» η Άγκυρα δεν είχε παραλάβει ακόμα το ρωσικό σύστημα S-400.
· Η διαδικασία αναμένεται να ολοκληρωθεί με την κατάθεση του προϋπολογισμού της γενικής κυβέρνησης στην Ολομέλεια της Βουλής και της Γερουσίας. Αν τελικώς υπερψηφιστεί, το νομοσχέδιο του προϋπολογισμού θα υπογραφεί από τον πρόεδρο Τραμπ στο Οβάλ Γραφείο και το «EastMed Act» θα είναι νόμος του κράτους.
-Τελικό στάδιο αυτή την εβδομάδα (μάλλον Τετάρτη-Πέμπτη), ψηφίζεται από την Ολομέλεια της Βουλής και της Γερουσίας και στη συνέχεια στο Οβάλ Γραφείο για να υπογραφεί από τον Πρόεδρο Τραμπ.
AΠΕ-ΜΠΕ
17/12/2019