Η ευκαιρία που περίμενε δεκαετίες η Τουρκία...
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ:
(1) Κάντο, όπως το Ισραήλ.
(2) “Η στρατηγική μας ψυχρολουσία και η απραξία
που υποκρύπτει ανανδρία”!
(3) Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και «προσωπικότητες»
πιέζουν για «συμβιβασμό» με την Τουρκία.
(4) Ηλίθιοι,Ανίκανοι ή Στημένο Παιχνίδι
Αμαχητί ΠαράδοσηςΧώρου Εθνικής Κυριαρχίας;
(1) Κάντο, όπως το Ισραήλ.
(2) “Η στρατηγική μας ψυχρολουσία και η απραξία
που υποκρύπτει ανανδρία”!
(3) Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και «προσωπικότητες»
πιέζουν για «συμβιβασμό» με την Τουρκία.
(4) Ηλίθιοι,Ανίκανοι ή Στημένο Παιχνίδι
Αμαχητί ΠαράδοσηςΧώρου Εθνικής Κυριαρχίας;
Η ευκαιρία που περίμενε δεκαετίες η Τουρκία...
Υπάρχει μια μερίδα συμπατριωτών μας (ενδεχομένως και πλειοψηφική) που πιστεύει πως το 90-95% του Αιγαίου και των ευρύτερων θαλάσσιων περιοχών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας μας ανήκουν και αδίκως δεν μας εκχωρούνται από τους Τούρκους ή τον διεθνή παράγοντα που μας αδικεί.
Υπάρχει μια άλλη μερίδα (μειοψηφική αλλά με ισχυρή άποψη) που είναι περισσότερο ρεαλιστές και πιστεύουν πως αν προσφύγουμε στο διεθνές δικαστήριο δεν θα πάρουμε το 50% όπως επιθυμούν οι Τούρκοι, αλλά κάτι μεταξύ 50 και 90%.
Σε αυτήν τη μερίδα συμπεριλαμβάνονται οι περισσότεροι πολιτικοί που κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες αλλά κανείς δεν τόλμησε να προχωρήσει γιατί έκρινε πως αδυνατούσε να διαχειριστεί μια κοινή γνώμη που θα χαρακτήριζε προδοσία οποιαδήποτε εκχώρηση κάτω του 90-95%.
Η κυβέρνηση Σημίτη είχε ξεκινήσει τη διαδικασία προσφυγής στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, αλλά η διαδικασία δεν προχώρησε μετά την κυβερνητική αλλαγή του 2004.
Το πιθανότερο είναι πως και οι "ουτοπιστές" υπερπατριώτες στα λόγια και οι ρεαλιστές στα λόγια επίσης (αφού δεν υλοποίησαν κανένα σχέδιο) πέφτουν έξω στις εκτιμήσεις τους.
Το 2020 δεν είναι ούτε 2010, ούτε 2000 και 1980 ή 1950...
Η προσέγγιση των ρεαλιστών για κάτι λιγότερο από 90% και κάτι περισσότερο για μας από το 50% που απαιτούσε η Τουρκία αφορούσε την περίοδο που η Τουρκία δεν είχε νέο-οθωμανικές φιλοδοξίες αλλά προσπαθούσε να εισέλθει στην Ε.Ε. Τόσο την περίοδο του ψυχρού πολέμου όσο και μετά, το ΝΑΤΟ και η Δύση είχαν ένα αρραγές μέτωπο μέσω του οποίου κρατούσαν την Τουρκία υπό έλεγχο.
Η Ελλάδα του σήμερα δεν είναι ίδια με την Ελλάδα του χθες. Το ίδιο ισχύει και για την Τουρκία. Τη δεκαετία του ’70 η Ελλάδα είχε πληθυσμό περί τα 10 εκατ. και η Τουρκία περί τα 45 εκατ. Σήμερα η Τουρκία έχει ξεπεράσει τα 80 και εμείς τείνουμε να χάσουμε τα 10 εκατ.
Τη δεκαετία του ’70 Ελλάδα και Τουρκία είχαν περίπου το ίδιο ΑΕΠ.
Σήμερα η Τουρκία έχει τετραπλάσιο.
Σήμερα η Τουρκία έχει τετραπλάσιο.
Μέχρι το 2010 οι αμυντικές δαπάνες της Τουρκίας δεν ήταν κατά μέσο όρο διπλάσιες εκείνων της Ελλάδας. Το 2008 και 2009 π.χ. οι αμυντικές δαπάνες της Ελλάδας ήταν περί τα 8 με 9 δισ. δολ. και της Τουρκίας περί τα 12 με 13 δισ. δολ.
Σήμερα οι αμυντικές δαπάνες της Τουρκίας είναι τετραπλάσιες εκείνων της Ελλάδας με τάση διεύρυνσης της διαφοράς. Το 2018 οι αμυντικές δαπάνες της Τουρκίας ξεπέρασαν τα 22 δισ. δολ. και της Ελλάδας δεν έφτασαν τα 5 δισ. δολ. Τα εξοπλιστικά προγράμματα που έχει αναγγείλει η Τουρκία για τα επόμενα χρόνια είναι τεράστια…
Παρά το γεγονός πως οι αμυντικές δαπάνες τις Τουρκίας είναι πλέον υπερ-τετραπλάσιες εκείνων της Ελλάδας κατά κεφαλήν οι Έλληνες καταβάλουν διπλάσιες δαπάνες για την άμυνα.
Δεν είναι η περίοδος του λαϊκιστή και αυταρχικού Ερντογάν που ανέστησε τις νέο-οθωμανικές φιλοδοξίες, είναι τα θεμελιώδη μεγέθη όπως το δημογραφικό και η οικονομία που... επιβάλουν στην Τουρκία να έχει φιλοδοξίες περιφερειακής δύναμης.
Η Τουρκία του 2020 δεν είναι η κεμαλική Τουρκία των περασμένων δεκαετιών που έτρεμε τις κυρώσεις από τη Δύση. Η Τουρκία έχει θέσει σαν στόχο να γίνει μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη η οποία θα συνομιλεί με την Ε.Ε., τη Ρωσία κλπ επί ίσοις όροις...
Κανείς δεν γνωρίζει αν θα το πετύχει καθώς σε ένα διεθνές περιβάλλον αναταράξεων και ανακατατάξεων (όπως το περιγράφαμε χθες) πολλά είναι πιθανά.
Τούτο με απλά λόγια σημαίνει πως και το 50% του Αιγαίου να εκχωρήσουμε η Τουρκία δεν θα σταματήσει να σχεδιάζει διεύρυνση της ισχύος της σε βάρος της Ελλάδας.
Προκειμένου να καταστεί η Τουρκία περιφερειακή δύναμη χρειάζεται μια σειρά από χώρες και οικονομίες που θα λειτουργούν ως δορυφόροι της. Το ίδιο κάνει και η Ρωσία και βρίσκεται σε συνεχείς προστριβές με το ΝΑΤΟ και τους Δυτικούς για τις χώρες της Βαλτικής, την Ουκρανία, τη Γεωργία κλπ.
Τις τελευταίες δεκαετίες η Ελλάδα έτυχε ισχυρής προστασίας από τους δυτικούς συμμάχους. Έτσι κατάφερε η Κύπρος να εισέλθει στην Ε.Ε. με την υπόσχεση πως θα λύσει το Κυπριακό, κάτι που δεν έγινε γιατί οι Κύπριοι στη συνέχεια δεν ψήφισαν το σχέδιο Ανάν.
Η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. ήταν μεγάλη ήττα για την Τουρκία. Ήττα συνιστά επίσης πως παρά τις προσπάθειες νέο-οθωμανικής ανασύστασης η επιρροή της σε χώρες της περιοχής περιορίζεται στον "φύλαρχο" της Λιβύης με τον οποίο υπέγραψε την τελευταία συμφωνία.
Η Τουρκία και ο Ερντογάν φαίνεται όμως πως διαβάζουν τις διεθνείς εξελίξεις και σχεδιάζουν, εξοπλίζονται και περιμένουν.
Αυτό που προσδοκούν είναι η κρίση που υπάρχει στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ, στην Ε.Ε. στις σχέσεις ΗΠΑ με Κίνα και Ρωσία να οδηγήσει σε μια περίοδο ανακατανομής ισχύος σε παγκόσμιο επίπεδο με την ανάδυση νέων περιφερειακών δυνάμεων. Η Τουρκία φιλοδοξεί να είναι στη 10άδα ή και ακόμη στην 5άδα αυτών των περιφερειακών δυνάμεων με περιοχή ισχύος τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και τη μισή Μεσόγειο.
Το σχέδιο αυτό περνάει από την "ισοπέδωση" της Ελλάδας και άλλων χωρών της περιοχής. Κάτι ανάλογο είχε επιχειρήσει το ’40 η Ιταλία που είχε ανάλογες φιλοδοξίες.
Στο χθεσινό άρθρο γράφαμε πως το κραχ του 2008 έχει φέρει στην εξουσία τον Τραμπ που απειλεί την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ και έχει ενισχύσει το ρεύμα των λαϊκιστών σε πολλές χώρες της Δύσης. Η άνοδος ενός ακραίου λαϊκιστή με αψυχολόγητες κινήσεις εκτός από εκπλήξεις προς τους συμμάχους σηματοδοτεί έναn βαθύ διχασμό της κοινωνίας των ΗΠΑ. Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι στις ΗΠΑ θεωρούν ο ένας το άλλον μεγαλύτερο εχθρό από οποιονδήποτε εξωτερικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ.
Η Τουρκία δεν ανησυχεί για τα διεθνή δικαστήρια στον βαθμό που δεν υπάρχει κάποιος να επιβάλει τις αποφάσεις τους και όλοι τις γράφουν στα παλιά τους παπούτσια.
Υπό το πρίσμα αυτών των εξελίξεων μάλλον υπολογίζουμε λάθος όταν πιστεύουμε πως οι Τούρκοι ζητάνε το 50% για να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν το 30%. Οι Τούρκοι όπως έδειξε η συμφωνία με τη Λιβύη ζητάνε περισσότερο από όσα νομίζαμε και ακόμη και αν τα πάρουν δεν θα σταματήσουν εκεί.
Κανείς δεν διαφωνεί πως δεν πρέπει να εξαντλήσουμε όλες τις δυνατότητες ανάσχεσης που υπάρχουν στον ΟΗΕ, στη Χάγη, στην Ε.Ε., τις ΗΠΑ ή την Κίνα και τη Ρωσία.
Το βασικότερο όλων όμως είναι η ενίσχυση της στρατιωτικής αποτρεπτικής ισχύος της χώρας και η ενδυνάμωση των σχέσεων με τις χώρες που θίγονται από τις φιλοδοξίες της Τουρκίας, όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Βουλγαρία κλπ. Είναι προφανές πως είναι προτιμητέα η εκχώρηση δικαιωμάτων σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία που έχουν φιλοδοξίες να ενισχύσουν την παρουσία της στην Ν.Α. Μεσόγειο, από το να αυξήσουν οι Τούρκοι την ισχύ τους στη περιοχής μας.
Παράλληλα με την ανανέωση του αμυντικού εξοπλισμού χρειάζεται επαναπροσδιορισμός του στρατιωτικού δόγματος και εξάλειψη της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας που έχει διαβρώσει τα πάντα στη χώρα και προφανώς και τις ένοπλες δυνάμεις.
Πολλοί διατείνονται πως χρειαζόμαστε αμυντική βιομηχανία. Η αυτάρκεια, ιδίως με κρατικές επιχειρήσεις είναι ουτοπία. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι τα αποτελεσματικότερα οπλικά συστήματα στις καλύτερες τιμές.
Φυσικά κάποιες κρατικές μονάδες όπως η ΕΛΒΟ (που έχει πιστοποιημένες γραμμές παραγωγής για γνωστά άρματα μάχης και άλλα βαριά οχήματα) και η ΕΑΒ θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν και να αυξήσουν το αποτύπωμα της χώρας στη διεθνή αμυντική βιομηχανία.
Αν είχε ολοκληρωθεί η πώληση της ΕΑΒ στην Λόκχηντ επί πρωθυπουργίας Κων/νου Μητσοτάκη η χώρα σήμερα θα είχε ισχυρότερο αποτύπωμα στην αμυντική βιομηχανία.
Κυρίως όμως χρειαζόμαστε σύγχρονο αμυντικό δόγμα, αυτοπεποίθηση και ισχυρή οικονομία η οποία θα στηρίξει τις όποιες προσπάθειες.
Η συγκυρία των επερχόμενων αναταράξεων ευνοεί την Τουρκία προς το παρόν που κινείται αναθεωρητικά. Σε βάθος χρόνου όμως δύσκολα θα καταφέρει να υλοποιήσει τις φιλοδοξίες της. Το πιθανότερο είναι πως θα δυσκολευτεί να αποφύγει τα χειρότερα, καθώς οι φιλοδοξίες της δημιουργούν συσπειρώσεις των αντιπάλων.
Για να συμβεί αυτό όμως πρέπει να ανακοπούν οι επεκτατικές βλέψεις και γι’ αυτό πρώτα και πάνω από όλα χρειάζεται δραστική ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΟΥΠΑΣ
13/12/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
1.
Κάντο, όπως το Ισραήλ.
Δεν ήταν απρόβλεπτο, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν το προβλεπόμενο, ήταν το αναμενόμενο και έπρεπε να το είχαμε αποτρέψει, ή τουλάχιστον να είμασταν προετοιμασμένοι και έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά. Και όμως συνέβη. Φυσικά αναφερόμαστε στην συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και της αναγνωρισμένης διεθνώς (δυστυχώς) κυβέρνησης της τριχοτομημένης Λιβύης, η οποία πυροδότησε την ένταση στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να προσπαθεί τώρα να αποδείξει τα αυτονόητα, τα νόμιμα, τα δίκαια και από την άλλη μια Τουρκία να αποδεικνύει αυτό που ήταν, είναι και θα είναι, μια επιθετική, αναθεωρητική και πειρατική κρατική οντότητα, που καταπατά σκοπίμως και συνειδητά το διεθνές δίκαιο, για την επίτευξη των αυτοκρατορικών της εθνικών επιδιώξεων.
Τουρκία και Εξελίξεις
Δεν θα αναλύσουμε στο παρόν την συμφωνία, που άλλωστε έχει ήδη δημοσιευτεί, αφού ψηφίστηκε στην Τουρκική Βουλή και η Τουρκία το καταθέτει στον ΟΗΕ. Το μόνο που θα πρέπει να επισημάνουμε εδώ είναι ότι η Τουρκία έχει υπογράψει με την κυβέρνηση του 10% της Λιβύης, που έχει το προνόμιο να είναι αναγνωρισμένη ατυχώς από τον ΟΗΕ και την Ε.Ε. και μια ακόμη συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας, που δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες και θα πρέπει να μας προβληματίσει, γιατί φέρνει την Τουρκία Νοτίως της Κρήτης, επικαλούμενη το νόμιμο δικαίωμά της παρουσίας της, που απορρέει από την στρατιωτική συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών.
Οι εξελίξεις αυτές έχουν αίτια και αιτιατά. Δηλαδή, η συνολική εθνική στρατηγική μιας κρατικής οντότητας είναι ο παράγοντας, που επιτρέπει ή αποτρέπει τις γεωπολιτικές εξελίξεις. Σε ότι αφορά την Ελλάδα, θα μπορούσαμε να αναλύουμε επί μακρόν, χωρίς να τελειώνουμε την λανθασμένη εθνική στρατηγική, αν υπάρχει, που επιτρέπει σε ένα άλλο γειτονικό κράτος, να σε αμφισβητήσει, να διεκδικήσει, να σε απειλήσει, να σε αγνοήσει και να προβεί σε μεμονωμένες έκνομες ενέργειες. Το αποτέλεσμα, αν δεν υπάρχει σοβαρή και σωστή εθνική στρατηγική αποτροπής να κινδυνεύει μια κρατική οντότητα να απωλέσει εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Η αποτελεσματική αποτροπή εξαρτάται από το να πεισθεί o αντίπαλος ότι έχουμε τόσο τα μέσα όσο και το κίνητρο για να αντιμετωπίσουμε την απειλή και αν την αγνοήσει τα αποτελέσματα θα είναι καταστρεπτικά για αυτόν. Αυτό που έχει διαπιστωθεί από την συνεχιζόμενη εθνική μας στρατηγική, είναι ότι παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά της ιστορικά αποτυχημένης πολιτικής κατευνασμού, η οποία έχει αποδειχθεί ότι σε οδηγεί σε «Φιλανδοποίηση», με απώλεια εθνικής κυριαρχίας αρχικά χωρίς πόλεμο και τελικά με γενικευμένη πολεμική σύρραξη.
Ισραηλινή Αμυντική Πολιτική
Για να αντιληφθούμε πως σχεδιάζει και εκτελεί την αποτρεπτική του εθνική στρατηγική, μια κρατική οντότητα, η πιο σοβαρή σε ολόκληρη την περιοχή μας , το Ισραήλ. Το Ισραήλ, φίλη και σύμμαχος χώρα σήμερα, μας διδάσκει και θα έλεγα ότι μας κατευθύνει στην εφαρμογή της νέας αποτρεπτικής μας εθνικής στρατηγικής. Στο Ισραήλ, αυτό που ονομάζουν Defense Policy (Αμυντική Πολιτική), είναι στην ουσία η αποτρεπτική τους στρατηγική και ο τρόπος που θα αντιμετωπίσουν μια εθνική απειλή, η οποία ενδεχομένως να καταλήξει σε πόλεμο. Έτσι έχουν κωδικοποιήσει και εφαρμόζουν απαρεγκλίτως, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, τις παρακάτω αρχές της Εθνικής των Αμυντικής Πολιτικής, οι οποίες είναι:
Α.
Στήριξη μόνο στις δικές τους Ένοπλες Δυνάμεις (Israel Defense Forces), δηλαδή σε περίπτωση πολέμου θα είναι μόνοι τους στα πεδία των επιχειρήσεων. Στις μέχρι τώρα πολεμικές αναμετρήσεις των, οι Ισραηλινοί πολέμησαν μόνοι τους, χωρίς ξένη εμπλοκή. Η αρχή αυτή θα πρέπει να μας διδάξει ότι σε περίπτωση πολέμου θα πρέπει να είμαστε μόνοι μας και να στηρίξουμε την άμυνα και την ασφάλεια της Ελλάδος, στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και μόνο. Οι συμμαχίες είναι επιβεβλημένες, αλλά η υπεράσπιση της πατρίδας επαφίεται και μόνο στον πατριωτισμό και το καθήκον των Ελλήνων. Καθόσον «Ούτε υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα Έθνος , πλην να παραδώσει την πολιτική στους συμμάχους του» (Αλ. Κοτζιάς, Πολιορκία, 1953).
Β.
Εξασφάλιση και διατήρηση διεθνής υποστήριξης, τόσο σε θέματα Διοικητικής Μέριμνας, όσο και σε διπλωματικό-πολιτικό επίπεδο. Και δεν αρνούνται ότι οι ΗΠΑ είναι η κύρια κρατική οντότητα, που θα τους στηρίζει, καθώς και μερικές άλλες χώρες,, που σταθερά, μέσω των συμμαχιών που επέτυχαν, τους στηρίζουν διαχρονικά. Διατηρούν κρίσιμα αποθέματα και εξασφαλίζουν την συνεχή ροή των, τουλάχιστον από τις ΗΠΑ.
Γ.
Διατήρηση του δικαιώματος προληπτικών επιχειρήσεων, εναντίον μιας σαφούς απειλής. Το Ισραήλ εκτιμά ότι οιαδήποτε απειλή, όπου και αν ευρίσκεται, ακόμη και εκτός συνόρων είναι επικίνδυνη και θα πρέπει να εξαλειφθεί. Έτσι θεωρούν ότι έχουν αναφαίρετο δικαίωμα, την εξάλειψή της, ή την εξασθένισή της εκεί που ευρίσκεται, ή όπου είναι πιο επικίνδυνη. Τέτοιες επιχειρήσεις είδαμε στο παρελθόν όπως η επιχείρηση με την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Όπερα» και την αεροπορική επιδρομή του Ισραήλ κατά του πυρηνικού αντιδραστήρα του Ιράκ στα περίχωρα της Βαγδάτης, το 1997. Ακόμη το 2007, με μια αστραπιαία αεροπορική επίθεση κατέστρεψε μια εγκατάσταση όπου υποπτευόταν πως κατασκευαζόταν μυστικά ένας πυρηνικός αντιδραστήρας στη γειτονική Συρία. Και φυσικά σήμερα με τον πόλεμο στην Συρία και τις πολλαπλές αεροπορικές επιδρομές, κατά στόχων, που θεωρούν ότι κατέχονται από Ιρανικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Δ.
Επιχειρήσεις πολλαπλών μορφών. Πιστεύουν ότι δεν είναι απαραίτητο οι επιχειρήσεις των να είναι μόνο συμβατικές, αλλά όλων των μορφών, ανορθόδοξες, υβριδικές, ασύμμετρές, κυβερνοεπιθέσεις κλπ. Και έχουμε δει τέτοιας μορφής επιχειρήσεις, που τις περισσότερες φορές, το Ισραήλ δεν τις παραδέχεται, καθόσον είναι μυστικές, αλλά όλοι αντιλαμβάνονται ότι πίσω από αυτές βρίσκεται το Ισραήλ. Να αναφέρουμε την χαρακτηριστική περίπτωση, που αφορά τον ιό Stuxnet, ένας ιδιαίτερα εξελιγμένος, κακόβουλος ιός υπολογιστή που δημιουργήθηκε το 2008 με την συνεργασία των ΗΠΑ-Ισραήλ. Στόχος του Stuxnet , με κωδικό όνομα “Olympic Games”, ήταν να «σπάσει» τον ιρανικό πυρηνικό εξοπλισμό φυγοκέντρισης, μέσω συγκεκριμένων εντολών που θα επηρέαζαν τα όργανα ελέγχου για να καταστρέψουν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Το αποτέλεσμα ήταν αρκούντως καταστρεπτικό, καθώς φέρεται να κατέστρεψε 2.000 συσκευές φυγοκέντρισης, στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Νατάνζ , καθυστερώντας -σύμφωνα με εκτιμήσεις αναλυτών- τα σχέδια εμπλουτισμού ουρανίου για μερικά τουλάχιστον χρόνια.
Επίμετρον.
Οι αρχές αυτές του Ισραήλ, θα πρέπει να αποτελέσουν το δίδαγμα για ένα κράτος που θέλει να επιβιώσει, σε ένα διαρκώς τοξικό γεωπολιτικό περιβάλλον, που επιβάλλει η γειτονική επιθετική, αναθεωρητική Τουρκία, για την ολοκλήρωση των νέο-οθωμανικών της γεωστρατηγικών επιδιώξεων. Ιδιαίτερα ο πρώτος κανόνας, ότι στηριζόμαστε μόνο στις δικές μας δυνάμεις και όχι σε ξένες θα πρέπει να γίνει ο κεντρικός πυρήνας της εθνικής μας στρατηγικής αποτροπής. Και ας αφήσουμε τις επαναλαμβανόμενες «εθνικές πομφόλυγες» περί διεθνούς δικαίου, καθώς και περί ευρωπαϊκών συνόρων, γιατί προκαλούμε θυμηδία στον Σουλτάνο και «ερεθίζεται» ακόμη περισσότερο με διεκδικήσεις. Με εθνική συνεννόηση και ομοψυχία να επιδείξουμε νέα και σύγχρονη εθνική στρατηγική και να αναλάβουμε δράση, στους τομείς που απαιτούνται. Καθόσον «η επίκληση του Δικαίου, μόνιμη επωδός όλων των κυβερνήσεων στις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις είναι ευθέως ανάλογη της εθνικής ισχνότητας και της διπλωματικής επιπολαιότητας», (Κονδύλης). Και ακόμη ότι «Βιώσιμο κράτος είναι αυτό που μπορεί να εφαρμόσει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου, στην επικράτειά του» (Μοργκεντάου). Και αυτό επιτυγχάνεται, με την στρατιωτική ισχύ, είτε μας αρέσει , είτε όχι. Αλλιώς, ας αναζητήσουμε την ιστορική μας ευθανασία.
Ιωάννης Αθαν. Μπαλτζώης,
αντιστράτηγος ε.α., πρώην Ακόλουθος Άμυνας στο Τελ Αβίβ, πρώην Αξιωματικός επιχειρήσεων της ECMM στον πόλεμο της Βοσνίας, Απόφοιτος Tactical Intelligence School (U.S. Army), με Μεταπτυχιακό (M.Sc.) στην Γεωπολιτική Ανάλυση, Γεωστρατηγική Σύνθεση και Σπουδές Άμυνας και Διεθνούς Δικαίου του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Δ.Σ. του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛΙΣΜΕ).
https://www.liberal.gr/diplomacy/kanto-opos-to-israil/277839
12/12/2019
2.
“Η στρατηγική μας ψυχρολουσία και η απραξία
που υποκρύπτει ανανδρία”!
Ο Επίτιμος Α/ΓΕΝ Ναύαρχος Κοσμάς Χρηστίδης, είναι γνωστός για το σχεδόν μειλίχιο τρόπο με τον οποίο μιλάει. Ειδικά στις δημόσιες τοποθετήσεις του. Αυτή τη φορά, στη συνέντευξη του στο Militaire.gr είναι εμφανώς οργισμένος!
Εξοργισμένος με την προσπάθεια ορισμένων να παρουσιάσουν τους στρατιωτικούς ως πολεμοχαρείς που επιθυμούν να πάμε σε πόλεμο με τη Τουρκία…
Εξοργισμένος με τον τρόπο που γίνεται η διαχείριση των ελληνοτουρκικών…
Εξοργισμένος με τη πολιτική απραξία για την οποία δεν αποκλείει πλέον ακόμη και το δόλο…
Εξοργισμένος με την προσπάθεια ορισμένων να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι οι Αξιωματικοί μας είναι πέρα από κάθε αμφιβολία βαθιά δημοκράτες. “Ποιμένες της Δημοκρατίας” τους αποκαλεί…
Ο Ναύαρχος Χρηστίδης παρά την οργή του ,μιλά με επιχειρήματα και γι΄ αυτό όσα λέει περί “φοβίας,δειλίας και αναδρίας” δεν μπορούν παρά να προβληματίσουν και να προκαλέσουν συζητήσεις.
Από Militaire News -15/12/2019
https://www.militaire.gr/quot-i-stratigiki-mas-psychroloysia-kai-i-apraxia-poy-ypokryptei-anandria-quot-o-nayarchos-christidis-orgismenos/
3.
Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και «προσωπικότητες»
πιέζουν για «συμβιβασμό» με την Τουρκία.
Σαν ομοβροντία πέφτουν πλέον οι παρεμβάσεις διαφόρων οπαδών της «συνεννόησης» με την Τουρκία, οι οποίοι ανεβάζουν τους τόνους τους όσο περισσότερο αναβαθμίζονται οι απειλές, οι αυθαιρεσίες και οι πειρατικές ενέργειες της Τουρκίας σε όλο το φάσμα των διεκδικήσεων που προβάλλει έναντι της Ελλάδας.
Μια ολόκληρη στρατιά πολιτικών, δημοσιογράφων, «διανοουμένων» και άλλων «προσωπικοτήτων», προερχόμενων από (σχεδόν) το σύνολο του πολιτικού φάσματος (ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., ΚΙΝΑΛΛ και άλλα κόμματα, που δεν υπάρχουν πια) διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι, στο όνομα της διπλωματίας, της ειρήνης και της καταπολέμησης του εθνικισμού, η Ελλάδα πρέπει να συζητήσει σοβαρά τις τουρκικές διεκδικήσεις με απώτερο στόχο την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Πρώτη και καλύτερη η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία θεωρεί ότι «πρέπει να συμφωνήσουμε στη διαδικασία με την Τουρκία, στο συνυποσχετικό, και πιστεύω πως πρέπει να πάμε (στη Χάγη), γιατί στην εξωτερική πολιτική το κάθε πέρσι και καλύτερα είναι μια πραγματικότητα».
Το ενδιαφέρον ωστόσο στην παρέμβασή της δεν είναι η άποψή της περί προσφυγής στη Χάγη, αλλά η σκόπιμη ασάφεια ως προς το περιεχόμενο της προσφυγής: η πρώην υπουργός Εξωτερικών ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «πρέπει οι δύο πλευρές να συμφωνήσουν ποιο θα είναι το θέμα». Και είναι ενδιαφέρον διότι η εθνική γραμμή δεκαετιών λέει ότι το μόνο θέμα για το οποίο θα μπορούσε να υπάρξει προσφυγή στη Χάγη είναι ο καθορισμός της υφαλοκρηπίδας. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν μονομερείς διεκδικήσεις της Τουρκίας...
Δύο άλλοι υπουργοί Εξωτερικών, του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά, οι Νίκος Κοτζιάς και Γιώργος Κατρούγκαλος, έχουν κατά καιρούς δείξει... κατανόηση για τις τουρκικές διεκδικήσεις και την προοπτική συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου.
Ο μεν Κοτζιάς καλώντας τους Έλληνες να μην είναι... «μοναχοφάηδες», ώστε να μην αποτελούν «μέρος του προβλήματος», ο δε Κατρούγκαλος διερωτώμενος: «Πώς μπορεί κάποιος να αποκλείσει από αυτή την περιοχή την Τουρκία, η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο;» (αναλυτικό ρεπορτάζ για τις ιδεολογικές τρικυμίες στον ΣΥΡΙΖΑ επί των εθνικών θεμάτων θα διαβάσετε στις σελίδες 8-9).
Συμβιβασμός - «σκούπα»
Οι ιδέες περί συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου με την Τουρκία και περί ενός συμβιβασμού - «σκούπα», ο οποίος θα περιλαμβάνει όλα τα θέματα που έχουν κατά καιρούς προσδιοριστεί ως ελληνοτουρκικά, δεν είναι ούτε νέες ούτε περιθωριακές.
Αντιθέτως έχουν δημιουργήσει μια «σχολή σκέψης» που θεωρεί ότι, αν σήμερα δώσουμε στην Τουρκία ένα μέρος από αυτά που διεκδικεί, θα υποστούμε μεν μια απώλεια, αλλά το «θηρίο» θα καθίσει στη γωνιά του για να ξεκοκαλίσει τη λεία του και θα μας αφήσει ήσυχους να προκόψουμε.
Μια εκδοχή αυτών των αντιλήψεων εκφράζει ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος, τον Ιούνιο του 2019, λίγο πριν από τις βουλευτικές εκλογές, έγραφε στην «Καθημερινή»:
«Πιστεύω ότι η τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μετά τις εκλογές είναι αναγκαία. Ο κίνδυνος επεισοδίων με αρνητικές επιπτώσεις θα είναι υπαρκτός, εάν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις, όχι πάντα ευχάριστες ίσως, αλλά που κατοχυρώνουν την ειρήνη στην περιοχή. Σε μια τέτοια προσπάθεια η Ελλάδα θα έχει, πιστεύω, τη συμπαράσταση τόσο της Ε.Ε. όσο και των ΗΠΑ».
Στο ίδιο πνεύμα, αν και πολύ πιο επιθετικά, έχει κινηθεί εσχάτως και ο Θάνος Ντόκος, παλαιό στέλεχος του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), ενός think tank που έχει διακριθεί επί δεκαετίες για τις απόψεις του περί ελληνοτουρκικής προσέγγισης και συμβιβασμού, ο οποίος προσφάτως, υπό την τρέχουσα ιδιότητα του αναπληρωτή συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας, έχει δηλώσει: «Ακόμη και ιδέες περί συνεκμετάλλευσης (kazan - kazan) μπορούν να συζητηθούν, υπό την προϋπόθεση της προηγούμενης οριοθέτησης μέσω προσφυγής σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο».
Με άλλα λόγια, δεν έχει σημασία ποια είναι η θέση της Ελλάδας για τυχόν προσφυγή στη Χάγη (μόνο για την υφαλοκρηπίδα), αλλά τι παραπάνω μπορούμε να βάλουμε στο τραπέζι ύστερα από την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου, ώστε να επιτευχθεί ένας συμβιβασμός εφ’ όλης της ύλης.
Ενοχοποίηση του αμυνόμενου
Ο Ντόκος ωστόσο είναι ένας από τους ελάχιστα... ειλικρινείς, καθώς οι περισσότεροι εκ των θιασωτών του ελληνοτουρκικού «συμβιβασμού» προτιμούν να αποκρύπτουν την ατζέντα τους και να καλύπτονται πίσω από:
● Ασάφειες για το τι ακριβώς πρέπει να συμπεριληφθεί σε έναν «συμβιβασμό».
● Τη δαιμονοποίηση κάθε ιδέας για αμυντική θωράκιση της χώρας και τον χαρακτηρισμό της ως επιθετικής / εθνικιστικής πολιτικής.
● Την εκ των προτέρων ενοχοποίηση της Ελλάδας, σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία, αφού, κατά την αντίληψή τους, την ευθύνη δεν θα φέρει ο επιτιθέμενος, αλλά ο αμυνόμενος, ο οποίος δεν έσπευσε να προβεί σε παραχωρήσεις για να αποφύγει τη σύγκρουση.
Θα είχε συνεπώς μεγάλο ενδιαφέρον οι οπαδοί της εν λόγω σχολής σκέψης – ιδιαίτερα όταν είναι πολιτικοί ή δημοσιογράφοι –, αντί να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, κάθε φορά που προπαγανδίζουν τον «συμβιβασμό» με την Τουρκία καλυπτόμενοι πίσω από την προσφυγή στη Χάγη, να καταθέτουν και μια πλήρη λίστα των θεμάτων που πιστεύουν ότι πρέπει να παραπεμφθούν προς επίλυση στο Διεθνές Δικαστήριο.
Ίσως έτσι γίνει αντιληπτό και στην κοινωνία ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν μιλάμε καν περί συμβιβασμού, αλλά περί πλήρους υποταγής στις ακόρεστες διαθέσεις των αγαπητών μας γειτόνων και στην επείγουσα ανάγκη των εξαίρετων συμμάχων μας να απαλλαγούν από μερικές περιφερειακές «εκκρεμότητες», ώστε να πάνε κατ’ ευχήν και οι ενεργειακές τους μπίζνες...
ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 2103 στις 12-12-2019
http://www.topontiki.gr/article/357305/politikoi-dimosiografoi-kai-prosopikotites-piezoyn-gia-symvivasmo-me-tin-toyrkia
4.
Ηλίθιοι,Ανίκανοι ή Στημένο Παιχνίδι Αμαχητί Παράδοσης
Χώρου Εθνικής Κυριαρχίας;
Στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η κύρια έγνοια της ελληνικής κυβέρνησης δεν είναι να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της Τουρκίας αλλά να κοροϊδέψει και να αποκοιμίσει τον ελληνικό λαό. Το επιχείρημα ότι τάχα η Τουρκία αιφνιδίασε την ελληνική πλευρά με το μνημόνιο που υπέγραψε με τη Λιβύη στα τέλη Νοεμβρίου, είναι τουλάχιστον αστείο. Την εξέλιξη αυτή την έβλεπαν να έρχεται επί μήνες οι πάντες - το είχα αναφέρει χαρακτηριστικά σε σχόλιό μου εδώ στις 9/9/2019 γράφοντας επί λέξει πως «οι Τούρκοι αναγνωρίζουν ότι τα νησιά μας έχουν μόνο χωρικά ύδατα εύρους 6 ναυτικών μιλίων αλλά ότι δεν έχουν καθόλου ΑΟΖ - και αυτό ακριβώς τον ισχυρισμό δείχνουν οι χάρτες που δημοσιεύουν κατά καιρούς. Ο προάγγελος της τουρκικής στροφής εναντίον μας θα είναι πιθανώς η κοινή ανακήρυξη ΑΟΖ Τουρκίας και Λιβύης η οποία έχει ήδη δρομολογηθεί. Έτσι οι ΑΟΖ αυτών των δύο χωρών θα εφάπτονται νοτίως της Κρήτης αφήνοντας σε εμάς μόνο τα εύρους 6 ναυτικών μιλίων χωρικά μας ύδατα γύρω από το Καστελόριζο, ανατολικά της Ρόδου και της Καρπάθου και περιμετρικά της Κρήτης».
Άρα αυτό που βλέπαμε όλοι πεντακάθαρα εδώ και καιρό, δεν μπορεί να μην το έβλεπε η ελληνική κυβέρνηση. Το ότι τρέχει ασθμαίνουσα τώρα πίσω από τις τουρκικές πρωτοβουλίες, μόνο δύο ερμηνείες επιδέχεται: 1) ή η ελληνική κυβέρνηση απαρτίζεται από ηλίθιους και ανίκανους και πρέπει να παραιτηθεί ΣΗΜΕΡΑ κιόλας διότι είναι εθνικά επικίνδυνη, 2) ή ήξερε τι ερχόταν και το άφησε πονηρά να συμβεί, προφανώς για να βοηθήσει την Τουρκία να προωθήσει το σχέδιό της, και τώρα παριστάνει την αναστατωμένη και ενοχλημένη για να ρίξει στάχτη στα μάτια των αφελών.
Το πολιτικό προσωπικό, τόσο ο γνήσιος ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνούσε τα προηγούμενα χρόνια όσο και ο «ΣΥΡΙΖΑ με γραβάτες» που κυβερνά σήμερα, ΕΞΑΠΑΤΑ συστηματικά τους αφελείς Έλληνες, και υποτιμά τη νοημοσύνη όλων μας. Όταν οι διάφοροι υπουργοί ή ανώτατοι στρατιωτικοί διακηρύσσουν ότι θα υπερασπιστούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας έναντι των τουρκικών διεκδικήσεων και προκλήσεων, απλώς ψεύδονται ασύστολα και εκμεταλλεύονται την άγνοια των απλών πολιτών. Κατ’ αρχάς, ΠΟΙΑ κυριαρχικά δικαιώματα θα υπερασπιστούν; Αν οι Τούρκοι στείλουν ερευνητικό σκάφος ή πλωτό γεωτρύπανο σε απόσταση π.χ. 10 ναυτικών μιλίων από την Κρήτη, δηλαδή έξω από τη ζώνη των χωρικών υδάτων μας που εκτείνεται μέχρι τα 6 ναυτικά μίλια και εντός της «γαλάζιας πατρίδας» που διεκδικούν, ποια ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα θα παραβιάσουν; Η απάντηση είναι ΚΑΝΕΝΑ, διότι η Ελλάδα έχει φροντίσει επί δεκαετίες να αφήσει επίτηδες τα κυριαρχικά της δικαιώματα εντελώς «φλου» ώστε να μπορεί να υποχωρεί άνετα απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι επί 37 χρόνια μέχρι σήμερα η χώρα μας ΔΕΝ έχει ανακηρύξει ΑΟΖ (ενώ έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει με βάση το διεθνές δίκαιο) όχι μόνο στα ανατολικά με την Τουρκία αλλά ούτε στα δυτικά με την Ιταλία ή έστω στα ανατολικά με την Κύπρο. Το ακόμη πιο τραγικό είναι πως η Ελλάδα ΔΕΝ έχει οριοθετήσει ακόμα την υφαλοκρηπίδα της, ούτε έχει στείλει στην αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ τις αντίστοιχες συντεταγμένες. Όπως έγραψε πολύ εύστοχα χθες ο φίλος xenos57 εδώ, η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα «είναι ένα θέμα για το οποίο κανένας διεθνής οργανισμός δεν έχει εγγράφως την άποψή μας ούτε και ως έκθεση ιδεών». Δεν διεκδικούμε τίποτα, δεν έχουμε δηλώσει επισήμως τίποτα, και επομένως δεν έχουμε κατοχυρώσει τίποτα. Άρα, ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις ξέρουν ότι αν οι Τούρκοι προχωρήσουν σε έρευνες ή γεώτρηση π.χ. ανάμεσα στη Ρόδο και στο Καστελόριζο, ή νότια της Κρήτης έξω από τα χωρικά μας ύδατα, δεν παραβιάζεται κανένα κυριαρχικό μας δικαίωμα εφόσον δεν υφίσταται τυπικά ελληνική ΑΟΖ και δεν έχουμε οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα μας, και επομένως νομικά δεν έχουμε κανένα πάτημα για να πάμε να διώξουμε δια της βίας τους Τούρκους, κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα τον ελληνικό λαό σ’ αυτό το μείζον εθνικό θέμα με φθηνούς λεονταρισμούς.
Αν η ελληνική κυβέρνηση νομίζει πως με το να πάρει μερικές δηλώσεις συμπάθειας από τους Ευρωπαίους ή τους Αμερικανούς καθάρισε με το πρόβλημα του μνημονίου Τουρκίας-Λιβύης, πλανάται πλάνην οικτρά. Είτε μας αρέσει είτε όχι, το μνημόνιο αυτό παράγει ΗΔΗ νομικά αποτελέσματα. Η Τουρκία διατυμπανίζει με κάθε ευκαιρία ότι θα υπερασπιστεί ακόμη και με χρήση στρατιωτικής βίας την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ που η ίδια αυθαίρετα όρισε στέλνοντας συντεταγμένες στον ΟΗΕ. Είναι δηλαδή αποφασισμένη να κάνει αυτό που αποφεύγουμε συστηματικά επί δεκαετίες να κάνουμε εμείς. Οι Έλληνες κυβερνητικοί αξιωματούχοι μάς δουλεύουν όλους ψιλό γαζί όταν λένε ότι λαμβάνουν τα μέτρα τους για την περίπτωση που οι Τούρκοι στείλουν σκάφη τους νοτίως της Κρήτης. Το πρόβλημα τώρα έχει πάψει πια να είναι το πώς θα αντιδράσει η Ελλάδα αν τουρκικά ερευνητικά ή πολεμικά πλοία μπουν στην υποτιθέμενη υφαλοκρηπίδα της, και έχει αντιστραφεί εντελώς. Εφόσον εμείς ΔΕΝ έχουμε ανακηρύξει ούτε υφαλοκρηπίδα ούτε ΑΟΖ, η μόνη νόμιμη υφαλοκρηπίδα που υπάρχει προς το παρόν είναι αυτή των Τούρκων. Επομένως ΕΜΕΙΣ θα είμαστε οι παραβάτες αν πολεμικά πλοία μας επιχειρήσουν να πλεύσουν έξω από τα χωρικά μας ύδατα ανατολικά της Ρόδου, της Καρπάθου ή της Κρήτης, ενώ οι Τούρκοι θα είναι οι νόμιμοι υπερασπιστές των κυριαρχικών δικαιωμάτων τους. ΑΥΤΟΙ θα έχουν κάθε δικαίωμα να αναχαιτίζουν τα πλοία μας από εδώ και πέρα όποτε αυτά θα ξεμυτίζουν από το Αιγαίο, και ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ τα δικά τους.
Θα πρέπει να είναι κανείς εντελώς ανόητος για να μην το αντιλαμβάνεται αυτό. Είναι πασιφανές πως αν η Ελλάδα δεν αντιδράσει ΤΩΡΑ στέλνοντας συντεταγμένες ΟΛΗΣ της υφαλοκρηπίδας της στον ΟΗΕ, έχουμε να κάνουμε με στημένο παιγνίδι υπέρ των Τούρκων. Οι γείτονες «κατάπιαν» ήδη το Καστελόριζο στο οποίο δεν αναγνωρίζουν ούτε χωρικά ύδατα 6 ναυτικών μιλίων στους χάρτες τους, και η ελληνική κυβέρνηση «πετάει αετό». Ο Μητσοτάκης και τα στελέχη του αφήνουν επίτηδες να παγιώνονται τα τουρκικά τετελεσμένα ώστε κάποια στιγμή να δικαιολογήσουν την εθνική ήττα λέγοντας το γνωστό (από το σκοπιανό) παραμύθι «αφού ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ και όλες οι άλλες χώρες αναγνωρίζουν την τουρκική υφαλοκρηπίδα, εμείς δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε τίποτα». Ήδη από τον ΟΗΕ εισπράξαμε το πρώτο χαστούκι με την άρνησή του να χαρακτηρίσει παράνομη τη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης, και έπονται ακόμη περισσότερα και ηχηρότερα.
Προσωπικά, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι ανάμεσα στο ελληνικό πολιτικό προσωπικό, τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση, αλλά και στον δημοσιογραφικό κόσμο, υπάρχουν πολλοί που θεωρούν τις εξωφρενικές τουρκικές αξιώσεις περί ΑΟΖ όχι μόνο λογικές αλλά και δίκαιες - κάποια στιγμή μάλιστα, όταν θα είναι κατάλληλες οι συνθήκες, θα αρχίσουν να μας το λένε και κατάμουτρα. Προς το παρόν προβαίνουν σε αναγνωριστικές δηλώσεις περί δήθεν «ασφυξίας» που νιώθει η Τουρκία από τα ελληνικά νησιά, περί υποχρεωτικής συνεκμετάλλευσης του θαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου με τους Τούρκους «για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο», ή περί ανάγκης προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κ.λπ. Ταυτόχρονα περιμένουν να συμβεί το θερμό επεισόδιο με τους Τούρκους που θα σοκάρει τον ελληνικό λαό, για να βγουν μετά να το παίξουν «ρεαλιστές» και «σωτήρες», να μας ξεφουρνίσουν το παραμύθι για τους λόγους που πρέπει να γίνουμε πάλι ραγιάδες και να μας καθησυχάσουν ότι «σε 10 χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει». Η κύρια εκπρόσωπος της σχολής της τουρκολαγνείας αυτή τη στιγμή είναι η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία πλαισιώνεται από αρκετούς ομοϊδεάτες της.
Πώς περιμένουμε, αλήθεια, να αντιδράσει δυναμικά η κυβέρνηση απέναντι στην πάνοπλη Τουρκία όταν δεν αντιδρά ούτε στην αδιάκοπη μαζική εισβολή άοπλων λαθρομεταναστών; Οι κυβερνώντες δίνουν καθημερινά δείγματα γραφής τόσο για την αποτελεσματικότητά τους όσο και για το πώς αντιλαμβάνονται την εθνική κυριαρχία. Ο κάθε ξένος παρατηρητής που βλέπει όσα κάνει η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας αλλά και τις ανεμπόδιστες αθρόες εισροές λαθρομεταναστών από χερσαία και θαλάσσια σύνορα με ρυθμό 500 ατόμων την ημέρα (!), δεν μπορεί παρά να βγάλει το συμπέρασμα ότι αυτή η χώρα έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε ξέφραγο αμπέλι, ότι είναι εντελώς ανυπεράσπιστη, και πως όλοι εκείνοι που πληρώνονται για να την προστατεύουν και έχουν ορκιστεί να υπηρετούν το εθνικό συμφέρον, έχουν γράψει τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά τους στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι ή ό,τι τους προστάζουν οι εντολείς τους. Ουσιαστικά το πολιτικό προσωπικό έχει αποσυνδεθεί εντελώς από τη λαϊκή βούληση και ακολουθεί τη δική του αυτόνομη τροχιά η οποία συγκρούεται ευθέως με το εθνικό συμφέρον. Το φαινόμενο αυτό το είδαμε για πρώτη φορά πολύ έντονα στο σκοπιανό ζήτημα, όπου το πολιτικό προσωπικό είτε κορόιδευε είτε λοιδορούσε τον ελληνικό λαό ενεργώντας απροκάλυπτα σε πλήρη αντίθεση με τη βούλησή του, και του επέβαλε μάλιστα με το στανιό μια εθνικά επιζήμια απόφαση αδιαφορώντας πλήρως για τις αντιδράσεις του. Το ίδιο γίνεται σήμερα με τη διασπορά χιλιάδων μουσουλμάνων λαθρομεταναστών σε όλη τη χώρα. Αυτό το «μπόλιασμα» του ελληνικού λαού με κάθε λογής αλλοεθνή και αλλόδοξα ανεμομαζώματα της Ασίας και της Αφρικής γίνεται κόντρα στις έντονες λαϊκές αντιδράσεις και παρά τις οργισμένες φωνές διαμαρτυρίας του υποτιθέμενου «κυρίαρχου λαού» ο οποίος όταν δεν εμπαίζεται από την κυβέρνηση δέχεται άγριο ξυλοδαρμό από τα ΜΑΤ επειδή αντιστέκεται σε κάτι για το οποίο δεν ρωτήθηκε ποτέ και δεν ενέκρινε ποτέ.
Επομένως ας μην τρέφουμε αυταπάτες για το ότι η κυβέρνηση θα υπερασπιστεί τα εθνικά δίκαια και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, διότι πολύ απλά ούτε θέλει αλλά ούτε και μπορεί να το κάνει. Όσο σοβαρή πρόκληση κι αν κάνουν σε βάρος μας οι Τούρκοι, όσο κι αν εξευτελίσουν την Ελλάδα, οι κυβερνώντες θα συνεχίσουν σταθερά να παριστάνουν τους «ψύχραιμους» και «πολιτισμένους». Δεν πρόκειται μόνο για ανικανότητα, αλλά και για δόλια σκοπιμότητα. Σε πολλούς συμπατριώτες μας αρέσει να βαυκαλίζονται στα ελληνοτουρκικά ζητήματα με την πεποίθηση ότι «έχουν γνώση οι φύλακες» και ότι δεν είναι δυνατόν να βρεθεί ποτέ ελληνική κυβέρνηση που θα παραδώσει αμαχητί μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας στους Τούρκους. Τα ίδια τα γεγονότα όμως δείχνουν ολοφάνερα πως κάποια από τα άκρως δυσάρεστα που ο μέσος Έλληνας θεωρούσε αδιανόητο να συμβούν ποτέ (όπως η προδοσία της Μακεδονίας), όχι μόνο συνέβησαν αλλά και χωρίς να ανοίξει ρουθούνι ή να πέσει έστω και μια τουφεκιά. Και αυτό πρέπει να προβληματίζει σοβαρά τον κάθε Έλληνα διότι αν δεν πάρει το μήνυμα που στέλνει η πραγματικότητα και αν δεν κατέβει από το σύννεφο του ωχαδερφισμού, της κουταμάρας και της αφέλειας στο οποίο βρίσκεται, θα ακολουθήσουν και πολύ χειρότερα γεγονότα που θα μας κάνουν να θλιβόμαστε για την κατάντια της πατρίδας μας.
Stirlitz
https://www.capital.gr/forum/thread/6647288?messageId=6647288
13/12/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Κάντο, όπως το Ισραήλ.
Δεν ήταν απρόβλεπτο, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν το προβλεπόμενο, ήταν το αναμενόμενο και έπρεπε να το είχαμε αποτρέψει, ή τουλάχιστον να είμασταν προετοιμασμένοι και έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά. Και όμως συνέβη. Φυσικά αναφερόμαστε στην συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και της αναγνωρισμένης διεθνώς (δυστυχώς) κυβέρνησης της τριχοτομημένης Λιβύης, η οποία πυροδότησε την ένταση στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να προσπαθεί τώρα να αποδείξει τα αυτονόητα, τα νόμιμα, τα δίκαια και από την άλλη μια Τουρκία να αποδεικνύει αυτό που ήταν, είναι και θα είναι, μια επιθετική, αναθεωρητική και πειρατική κρατική οντότητα, που καταπατά σκοπίμως και συνειδητά το διεθνές δίκαιο, για την επίτευξη των αυτοκρατορικών της εθνικών επιδιώξεων.
Τουρκία και Εξελίξεις
Δεν θα αναλύσουμε στο παρόν την συμφωνία, που άλλωστε έχει ήδη δημοσιευτεί, αφού ψηφίστηκε στην Τουρκική Βουλή και η Τουρκία το καταθέτει στον ΟΗΕ. Το μόνο που θα πρέπει να επισημάνουμε εδώ είναι ότι η Τουρκία έχει υπογράψει με την κυβέρνηση του 10% της Λιβύης, που έχει το προνόμιο να είναι αναγνωρισμένη ατυχώς από τον ΟΗΕ και την Ε.Ε. και μια ακόμη συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας, που δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες και θα πρέπει να μας προβληματίσει, γιατί φέρνει την Τουρκία Νοτίως της Κρήτης, επικαλούμενη το νόμιμο δικαίωμά της παρουσίας της, που απορρέει από την στρατιωτική συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών.
Οι εξελίξεις αυτές έχουν αίτια και αιτιατά. Δηλαδή, η συνολική εθνική στρατηγική μιας κρατικής οντότητας είναι ο παράγοντας, που επιτρέπει ή αποτρέπει τις γεωπολιτικές εξελίξεις. Σε ότι αφορά την Ελλάδα, θα μπορούσαμε να αναλύουμε επί μακρόν, χωρίς να τελειώνουμε την λανθασμένη εθνική στρατηγική, αν υπάρχει, που επιτρέπει σε ένα άλλο γειτονικό κράτος, να σε αμφισβητήσει, να διεκδικήσει, να σε απειλήσει, να σε αγνοήσει και να προβεί σε μεμονωμένες έκνομες ενέργειες. Το αποτέλεσμα, αν δεν υπάρχει σοβαρή και σωστή εθνική στρατηγική αποτροπής να κινδυνεύει μια κρατική οντότητα να απωλέσει εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Η αποτελεσματική αποτροπή εξαρτάται από το να πεισθεί o αντίπαλος ότι έχουμε τόσο τα μέσα όσο και το κίνητρο για να αντιμετωπίσουμε την απειλή και αν την αγνοήσει τα αποτελέσματα θα είναι καταστρεπτικά για αυτόν. Αυτό που έχει διαπιστωθεί από την συνεχιζόμενη εθνική μας στρατηγική, είναι ότι παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά της ιστορικά αποτυχημένης πολιτικής κατευνασμού, η οποία έχει αποδειχθεί ότι σε οδηγεί σε «Φιλανδοποίηση», με απώλεια εθνικής κυριαρχίας αρχικά χωρίς πόλεμο και τελικά με γενικευμένη πολεμική σύρραξη.
Ισραηλινή Αμυντική Πολιτική
Για να αντιληφθούμε πως σχεδιάζει και εκτελεί την αποτρεπτική του εθνική στρατηγική, μια κρατική οντότητα, η πιο σοβαρή σε ολόκληρη την περιοχή μας , το Ισραήλ. Το Ισραήλ, φίλη και σύμμαχος χώρα σήμερα, μας διδάσκει και θα έλεγα ότι μας κατευθύνει στην εφαρμογή της νέας αποτρεπτικής μας εθνικής στρατηγικής. Στο Ισραήλ, αυτό που ονομάζουν Defense Policy (Αμυντική Πολιτική), είναι στην ουσία η αποτρεπτική τους στρατηγική και ο τρόπος που θα αντιμετωπίσουν μια εθνική απειλή, η οποία ενδεχομένως να καταλήξει σε πόλεμο. Έτσι έχουν κωδικοποιήσει και εφαρμόζουν απαρεγκλίτως, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, τις παρακάτω αρχές της Εθνικής των Αμυντικής Πολιτικής, οι οποίες είναι:
Α.
Στήριξη μόνο στις δικές τους Ένοπλες Δυνάμεις (Israel Defense Forces), δηλαδή σε περίπτωση πολέμου θα είναι μόνοι τους στα πεδία των επιχειρήσεων. Στις μέχρι τώρα πολεμικές αναμετρήσεις των, οι Ισραηλινοί πολέμησαν μόνοι τους, χωρίς ξένη εμπλοκή. Η αρχή αυτή θα πρέπει να μας διδάξει ότι σε περίπτωση πολέμου θα πρέπει να είμαστε μόνοι μας και να στηρίξουμε την άμυνα και την ασφάλεια της Ελλάδος, στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και μόνο. Οι συμμαχίες είναι επιβεβλημένες, αλλά η υπεράσπιση της πατρίδας επαφίεται και μόνο στον πατριωτισμό και το καθήκον των Ελλήνων. Καθόσον «Ούτε υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα Έθνος , πλην να παραδώσει την πολιτική στους συμμάχους του» (Αλ. Κοτζιάς, Πολιορκία, 1953).
Β.
Εξασφάλιση και διατήρηση διεθνής υποστήριξης, τόσο σε θέματα Διοικητικής Μέριμνας, όσο και σε διπλωματικό-πολιτικό επίπεδο. Και δεν αρνούνται ότι οι ΗΠΑ είναι η κύρια κρατική οντότητα, που θα τους στηρίζει, καθώς και μερικές άλλες χώρες,, που σταθερά, μέσω των συμμαχιών που επέτυχαν, τους στηρίζουν διαχρονικά. Διατηρούν κρίσιμα αποθέματα και εξασφαλίζουν την συνεχή ροή των, τουλάχιστον από τις ΗΠΑ.
Γ.
Διατήρηση του δικαιώματος προληπτικών επιχειρήσεων, εναντίον μιας σαφούς απειλής. Το Ισραήλ εκτιμά ότι οιαδήποτε απειλή, όπου και αν ευρίσκεται, ακόμη και εκτός συνόρων είναι επικίνδυνη και θα πρέπει να εξαλειφθεί. Έτσι θεωρούν ότι έχουν αναφαίρετο δικαίωμα, την εξάλειψή της, ή την εξασθένισή της εκεί που ευρίσκεται, ή όπου είναι πιο επικίνδυνη. Τέτοιες επιχειρήσεις είδαμε στο παρελθόν όπως η επιχείρηση με την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Όπερα» και την αεροπορική επιδρομή του Ισραήλ κατά του πυρηνικού αντιδραστήρα του Ιράκ στα περίχωρα της Βαγδάτης, το 1997. Ακόμη το 2007, με μια αστραπιαία αεροπορική επίθεση κατέστρεψε μια εγκατάσταση όπου υποπτευόταν πως κατασκευαζόταν μυστικά ένας πυρηνικός αντιδραστήρας στη γειτονική Συρία. Και φυσικά σήμερα με τον πόλεμο στην Συρία και τις πολλαπλές αεροπορικές επιδρομές, κατά στόχων, που θεωρούν ότι κατέχονται από Ιρανικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Δ.
Επιχειρήσεις πολλαπλών μορφών. Πιστεύουν ότι δεν είναι απαραίτητο οι επιχειρήσεις των να είναι μόνο συμβατικές, αλλά όλων των μορφών, ανορθόδοξες, υβριδικές, ασύμμετρές, κυβερνοεπιθέσεις κλπ. Και έχουμε δει τέτοιας μορφής επιχειρήσεις, που τις περισσότερες φορές, το Ισραήλ δεν τις παραδέχεται, καθόσον είναι μυστικές, αλλά όλοι αντιλαμβάνονται ότι πίσω από αυτές βρίσκεται το Ισραήλ. Να αναφέρουμε την χαρακτηριστική περίπτωση, που αφορά τον ιό Stuxnet, ένας ιδιαίτερα εξελιγμένος, κακόβουλος ιός υπολογιστή που δημιουργήθηκε το 2008 με την συνεργασία των ΗΠΑ-Ισραήλ. Στόχος του Stuxnet , με κωδικό όνομα “Olympic Games”, ήταν να «σπάσει» τον ιρανικό πυρηνικό εξοπλισμό φυγοκέντρισης, μέσω συγκεκριμένων εντολών που θα επηρέαζαν τα όργανα ελέγχου για να καταστρέψουν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Το αποτέλεσμα ήταν αρκούντως καταστρεπτικό, καθώς φέρεται να κατέστρεψε 2.000 συσκευές φυγοκέντρισης, στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Νατάνζ , καθυστερώντας -σύμφωνα με εκτιμήσεις αναλυτών- τα σχέδια εμπλουτισμού ουρανίου για μερικά τουλάχιστον χρόνια.
Επίμετρον.
Οι αρχές αυτές του Ισραήλ, θα πρέπει να αποτελέσουν το δίδαγμα για ένα κράτος που θέλει να επιβιώσει, σε ένα διαρκώς τοξικό γεωπολιτικό περιβάλλον, που επιβάλλει η γειτονική επιθετική, αναθεωρητική Τουρκία, για την ολοκλήρωση των νέο-οθωμανικών της γεωστρατηγικών επιδιώξεων. Ιδιαίτερα ο πρώτος κανόνας, ότι στηριζόμαστε μόνο στις δικές μας δυνάμεις και όχι σε ξένες θα πρέπει να γίνει ο κεντρικός πυρήνας της εθνικής μας στρατηγικής αποτροπής. Και ας αφήσουμε τις επαναλαμβανόμενες «εθνικές πομφόλυγες» περί διεθνούς δικαίου, καθώς και περί ευρωπαϊκών συνόρων, γιατί προκαλούμε θυμηδία στον Σουλτάνο και «ερεθίζεται» ακόμη περισσότερο με διεκδικήσεις. Με εθνική συνεννόηση και ομοψυχία να επιδείξουμε νέα και σύγχρονη εθνική στρατηγική και να αναλάβουμε δράση, στους τομείς που απαιτούνται. Καθόσον «η επίκληση του Δικαίου, μόνιμη επωδός όλων των κυβερνήσεων στις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις είναι ευθέως ανάλογη της εθνικής ισχνότητας και της διπλωματικής επιπολαιότητας», (Κονδύλης). Και ακόμη ότι «Βιώσιμο κράτος είναι αυτό που μπορεί να εφαρμόσει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου, στην επικράτειά του» (Μοργκεντάου). Και αυτό επιτυγχάνεται, με την στρατιωτική ισχύ, είτε μας αρέσει , είτε όχι. Αλλιώς, ας αναζητήσουμε την ιστορική μας ευθανασία.
Ιωάννης Αθαν. Μπαλτζώης,
αντιστράτηγος ε.α., πρώην Ακόλουθος Άμυνας στο Τελ Αβίβ, πρώην Αξιωματικός επιχειρήσεων της ECMM στον πόλεμο της Βοσνίας, Απόφοιτος Tactical Intelligence School (U.S. Army), με Μεταπτυχιακό (M.Sc.) στην Γεωπολιτική Ανάλυση, Γεωστρατηγική Σύνθεση και Σπουδές Άμυνας και Διεθνούς Δικαίου του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Δ.Σ. του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛΙΣΜΕ).
https://www.liberal.gr/diplomacy/kanto-opos-to-israil/277839
12/12/2019
2.
“Η στρατηγική μας ψυχρολουσία και η απραξία
που υποκρύπτει ανανδρία”!
Ο Επίτιμος Α/ΓΕΝ Ναύαρχος Κοσμάς Χρηστίδης, είναι γνωστός για το σχεδόν μειλίχιο τρόπο με τον οποίο μιλάει. Ειδικά στις δημόσιες τοποθετήσεις του. Αυτή τη φορά, στη συνέντευξη του στο Militaire.gr είναι εμφανώς οργισμένος!
Εξοργισμένος με την προσπάθεια ορισμένων να παρουσιάσουν τους στρατιωτικούς ως πολεμοχαρείς που επιθυμούν να πάμε σε πόλεμο με τη Τουρκία…
Εξοργισμένος με τον τρόπο που γίνεται η διαχείριση των ελληνοτουρκικών…
Εξοργισμένος με τη πολιτική απραξία για την οποία δεν αποκλείει πλέον ακόμη και το δόλο…
Εξοργισμένος με την προσπάθεια ορισμένων να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι οι Αξιωματικοί μας είναι πέρα από κάθε αμφιβολία βαθιά δημοκράτες. “Ποιμένες της Δημοκρατίας” τους αποκαλεί…
Ο Ναύαρχος Χρηστίδης παρά την οργή του ,μιλά με επιχειρήματα και γι΄ αυτό όσα λέει περί “φοβίας,δειλίας και αναδρίας” δεν μπορούν παρά να προβληματίσουν και να προκαλέσουν συζητήσεις.
Από Militaire News -15/12/2019
https://www.militaire.gr/quot-i-stratigiki-mas-psychroloysia-kai-i-apraxia-poy-ypokryptei-anandria-quot-o-nayarchos-christidis-orgismenos/
3.
Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και «προσωπικότητες»
πιέζουν για «συμβιβασμό» με την Τουρκία.
Σαν ομοβροντία πέφτουν πλέον οι παρεμβάσεις διαφόρων οπαδών της «συνεννόησης» με την Τουρκία, οι οποίοι ανεβάζουν τους τόνους τους όσο περισσότερο αναβαθμίζονται οι απειλές, οι αυθαιρεσίες και οι πειρατικές ενέργειες της Τουρκίας σε όλο το φάσμα των διεκδικήσεων που προβάλλει έναντι της Ελλάδας.
Μια ολόκληρη στρατιά πολιτικών, δημοσιογράφων, «διανοουμένων» και άλλων «προσωπικοτήτων», προερχόμενων από (σχεδόν) το σύνολο του πολιτικού φάσματος (ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., ΚΙΝΑΛΛ και άλλα κόμματα, που δεν υπάρχουν πια) διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι, στο όνομα της διπλωματίας, της ειρήνης και της καταπολέμησης του εθνικισμού, η Ελλάδα πρέπει να συζητήσει σοβαρά τις τουρκικές διεκδικήσεις με απώτερο στόχο την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Πρώτη και καλύτερη η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία θεωρεί ότι «πρέπει να συμφωνήσουμε στη διαδικασία με την Τουρκία, στο συνυποσχετικό, και πιστεύω πως πρέπει να πάμε (στη Χάγη), γιατί στην εξωτερική πολιτική το κάθε πέρσι και καλύτερα είναι μια πραγματικότητα».
Το ενδιαφέρον ωστόσο στην παρέμβασή της δεν είναι η άποψή της περί προσφυγής στη Χάγη, αλλά η σκόπιμη ασάφεια ως προς το περιεχόμενο της προσφυγής: η πρώην υπουργός Εξωτερικών ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «πρέπει οι δύο πλευρές να συμφωνήσουν ποιο θα είναι το θέμα». Και είναι ενδιαφέρον διότι η εθνική γραμμή δεκαετιών λέει ότι το μόνο θέμα για το οποίο θα μπορούσε να υπάρξει προσφυγή στη Χάγη είναι ο καθορισμός της υφαλοκρηπίδας. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν μονομερείς διεκδικήσεις της Τουρκίας...
Δύο άλλοι υπουργοί Εξωτερικών, του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά, οι Νίκος Κοτζιάς και Γιώργος Κατρούγκαλος, έχουν κατά καιρούς δείξει... κατανόηση για τις τουρκικές διεκδικήσεις και την προοπτική συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου.
Ο μεν Κοτζιάς καλώντας τους Έλληνες να μην είναι... «μοναχοφάηδες», ώστε να μην αποτελούν «μέρος του προβλήματος», ο δε Κατρούγκαλος διερωτώμενος: «Πώς μπορεί κάποιος να αποκλείσει από αυτή την περιοχή την Τουρκία, η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο;» (αναλυτικό ρεπορτάζ για τις ιδεολογικές τρικυμίες στον ΣΥΡΙΖΑ επί των εθνικών θεμάτων θα διαβάσετε στις σελίδες 8-9).
Συμβιβασμός - «σκούπα»
Οι ιδέες περί συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου με την Τουρκία και περί ενός συμβιβασμού - «σκούπα», ο οποίος θα περιλαμβάνει όλα τα θέματα που έχουν κατά καιρούς προσδιοριστεί ως ελληνοτουρκικά, δεν είναι ούτε νέες ούτε περιθωριακές.
Αντιθέτως έχουν δημιουργήσει μια «σχολή σκέψης» που θεωρεί ότι, αν σήμερα δώσουμε στην Τουρκία ένα μέρος από αυτά που διεκδικεί, θα υποστούμε μεν μια απώλεια, αλλά το «θηρίο» θα καθίσει στη γωνιά του για να ξεκοκαλίσει τη λεία του και θα μας αφήσει ήσυχους να προκόψουμε.
Μια εκδοχή αυτών των αντιλήψεων εκφράζει ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος, τον Ιούνιο του 2019, λίγο πριν από τις βουλευτικές εκλογές, έγραφε στην «Καθημερινή»:
«Πιστεύω ότι η τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μετά τις εκλογές είναι αναγκαία. Ο κίνδυνος επεισοδίων με αρνητικές επιπτώσεις θα είναι υπαρκτός, εάν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις, όχι πάντα ευχάριστες ίσως, αλλά που κατοχυρώνουν την ειρήνη στην περιοχή. Σε μια τέτοια προσπάθεια η Ελλάδα θα έχει, πιστεύω, τη συμπαράσταση τόσο της Ε.Ε. όσο και των ΗΠΑ».
Στο ίδιο πνεύμα, αν και πολύ πιο επιθετικά, έχει κινηθεί εσχάτως και ο Θάνος Ντόκος, παλαιό στέλεχος του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), ενός think tank που έχει διακριθεί επί δεκαετίες για τις απόψεις του περί ελληνοτουρκικής προσέγγισης και συμβιβασμού, ο οποίος προσφάτως, υπό την τρέχουσα ιδιότητα του αναπληρωτή συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας, έχει δηλώσει: «Ακόμη και ιδέες περί συνεκμετάλλευσης (kazan - kazan) μπορούν να συζητηθούν, υπό την προϋπόθεση της προηγούμενης οριοθέτησης μέσω προσφυγής σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο».
Με άλλα λόγια, δεν έχει σημασία ποια είναι η θέση της Ελλάδας για τυχόν προσφυγή στη Χάγη (μόνο για την υφαλοκρηπίδα), αλλά τι παραπάνω μπορούμε να βάλουμε στο τραπέζι ύστερα από την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου, ώστε να επιτευχθεί ένας συμβιβασμός εφ’ όλης της ύλης.
Ενοχοποίηση του αμυνόμενου
Ο Ντόκος ωστόσο είναι ένας από τους ελάχιστα... ειλικρινείς, καθώς οι περισσότεροι εκ των θιασωτών του ελληνοτουρκικού «συμβιβασμού» προτιμούν να αποκρύπτουν την ατζέντα τους και να καλύπτονται πίσω από:
● Ασάφειες για το τι ακριβώς πρέπει να συμπεριληφθεί σε έναν «συμβιβασμό».
● Τη δαιμονοποίηση κάθε ιδέας για αμυντική θωράκιση της χώρας και τον χαρακτηρισμό της ως επιθετικής / εθνικιστικής πολιτικής.
● Την εκ των προτέρων ενοχοποίηση της Ελλάδας, σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία, αφού, κατά την αντίληψή τους, την ευθύνη δεν θα φέρει ο επιτιθέμενος, αλλά ο αμυνόμενος, ο οποίος δεν έσπευσε να προβεί σε παραχωρήσεις για να αποφύγει τη σύγκρουση.
Θα είχε συνεπώς μεγάλο ενδιαφέρον οι οπαδοί της εν λόγω σχολής σκέψης – ιδιαίτερα όταν είναι πολιτικοί ή δημοσιογράφοι –, αντί να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, κάθε φορά που προπαγανδίζουν τον «συμβιβασμό» με την Τουρκία καλυπτόμενοι πίσω από την προσφυγή στη Χάγη, να καταθέτουν και μια πλήρη λίστα των θεμάτων που πιστεύουν ότι πρέπει να παραπεμφθούν προς επίλυση στο Διεθνές Δικαστήριο.
Ίσως έτσι γίνει αντιληπτό και στην κοινωνία ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν μιλάμε καν περί συμβιβασμού, αλλά περί πλήρους υποταγής στις ακόρεστες διαθέσεις των αγαπητών μας γειτόνων και στην επείγουσα ανάγκη των εξαίρετων συμμάχων μας να απαλλαγούν από μερικές περιφερειακές «εκκρεμότητες», ώστε να πάνε κατ’ ευχήν και οι ενεργειακές τους μπίζνες...
ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 2103 στις 12-12-2019
http://www.topontiki.gr/article/357305/politikoi-dimosiografoi-kai-prosopikotites-piezoyn-gia-symvivasmo-me-tin-toyrkia
4.
Ηλίθιοι,Ανίκανοι ή Στημένο Παιχνίδι Αμαχητί Παράδοσης
Χώρου Εθνικής Κυριαρχίας;
Στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η κύρια έγνοια της ελληνικής κυβέρνησης δεν είναι να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της Τουρκίας αλλά να κοροϊδέψει και να αποκοιμίσει τον ελληνικό λαό. Το επιχείρημα ότι τάχα η Τουρκία αιφνιδίασε την ελληνική πλευρά με το μνημόνιο που υπέγραψε με τη Λιβύη στα τέλη Νοεμβρίου, είναι τουλάχιστον αστείο. Την εξέλιξη αυτή την έβλεπαν να έρχεται επί μήνες οι πάντες - το είχα αναφέρει χαρακτηριστικά σε σχόλιό μου εδώ στις 9/9/2019 γράφοντας επί λέξει πως «οι Τούρκοι αναγνωρίζουν ότι τα νησιά μας έχουν μόνο χωρικά ύδατα εύρους 6 ναυτικών μιλίων αλλά ότι δεν έχουν καθόλου ΑΟΖ - και αυτό ακριβώς τον ισχυρισμό δείχνουν οι χάρτες που δημοσιεύουν κατά καιρούς. Ο προάγγελος της τουρκικής στροφής εναντίον μας θα είναι πιθανώς η κοινή ανακήρυξη ΑΟΖ Τουρκίας και Λιβύης η οποία έχει ήδη δρομολογηθεί. Έτσι οι ΑΟΖ αυτών των δύο χωρών θα εφάπτονται νοτίως της Κρήτης αφήνοντας σε εμάς μόνο τα εύρους 6 ναυτικών μιλίων χωρικά μας ύδατα γύρω από το Καστελόριζο, ανατολικά της Ρόδου και της Καρπάθου και περιμετρικά της Κρήτης».
Άρα αυτό που βλέπαμε όλοι πεντακάθαρα εδώ και καιρό, δεν μπορεί να μην το έβλεπε η ελληνική κυβέρνηση. Το ότι τρέχει ασθμαίνουσα τώρα πίσω από τις τουρκικές πρωτοβουλίες, μόνο δύο ερμηνείες επιδέχεται: 1) ή η ελληνική κυβέρνηση απαρτίζεται από ηλίθιους και ανίκανους και πρέπει να παραιτηθεί ΣΗΜΕΡΑ κιόλας διότι είναι εθνικά επικίνδυνη, 2) ή ήξερε τι ερχόταν και το άφησε πονηρά να συμβεί, προφανώς για να βοηθήσει την Τουρκία να προωθήσει το σχέδιό της, και τώρα παριστάνει την αναστατωμένη και ενοχλημένη για να ρίξει στάχτη στα μάτια των αφελών.
Το πολιτικό προσωπικό, τόσο ο γνήσιος ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνούσε τα προηγούμενα χρόνια όσο και ο «ΣΥΡΙΖΑ με γραβάτες» που κυβερνά σήμερα, ΕΞΑΠΑΤΑ συστηματικά τους αφελείς Έλληνες, και υποτιμά τη νοημοσύνη όλων μας. Όταν οι διάφοροι υπουργοί ή ανώτατοι στρατιωτικοί διακηρύσσουν ότι θα υπερασπιστούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας έναντι των τουρκικών διεκδικήσεων και προκλήσεων, απλώς ψεύδονται ασύστολα και εκμεταλλεύονται την άγνοια των απλών πολιτών. Κατ’ αρχάς, ΠΟΙΑ κυριαρχικά δικαιώματα θα υπερασπιστούν; Αν οι Τούρκοι στείλουν ερευνητικό σκάφος ή πλωτό γεωτρύπανο σε απόσταση π.χ. 10 ναυτικών μιλίων από την Κρήτη, δηλαδή έξω από τη ζώνη των χωρικών υδάτων μας που εκτείνεται μέχρι τα 6 ναυτικά μίλια και εντός της «γαλάζιας πατρίδας» που διεκδικούν, ποια ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα θα παραβιάσουν; Η απάντηση είναι ΚΑΝΕΝΑ, διότι η Ελλάδα έχει φροντίσει επί δεκαετίες να αφήσει επίτηδες τα κυριαρχικά της δικαιώματα εντελώς «φλου» ώστε να μπορεί να υποχωρεί άνετα απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι επί 37 χρόνια μέχρι σήμερα η χώρα μας ΔΕΝ έχει ανακηρύξει ΑΟΖ (ενώ έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει με βάση το διεθνές δίκαιο) όχι μόνο στα ανατολικά με την Τουρκία αλλά ούτε στα δυτικά με την Ιταλία ή έστω στα ανατολικά με την Κύπρο. Το ακόμη πιο τραγικό είναι πως η Ελλάδα ΔΕΝ έχει οριοθετήσει ακόμα την υφαλοκρηπίδα της, ούτε έχει στείλει στην αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ τις αντίστοιχες συντεταγμένες. Όπως έγραψε πολύ εύστοχα χθες ο φίλος xenos57 εδώ, η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα «είναι ένα θέμα για το οποίο κανένας διεθνής οργανισμός δεν έχει εγγράφως την άποψή μας ούτε και ως έκθεση ιδεών». Δεν διεκδικούμε τίποτα, δεν έχουμε δηλώσει επισήμως τίποτα, και επομένως δεν έχουμε κατοχυρώσει τίποτα. Άρα, ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις ξέρουν ότι αν οι Τούρκοι προχωρήσουν σε έρευνες ή γεώτρηση π.χ. ανάμεσα στη Ρόδο και στο Καστελόριζο, ή νότια της Κρήτης έξω από τα χωρικά μας ύδατα, δεν παραβιάζεται κανένα κυριαρχικό μας δικαίωμα εφόσον δεν υφίσταται τυπικά ελληνική ΑΟΖ και δεν έχουμε οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα μας, και επομένως νομικά δεν έχουμε κανένα πάτημα για να πάμε να διώξουμε δια της βίας τους Τούρκους, κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα τον ελληνικό λαό σ’ αυτό το μείζον εθνικό θέμα με φθηνούς λεονταρισμούς.
Αν η ελληνική κυβέρνηση νομίζει πως με το να πάρει μερικές δηλώσεις συμπάθειας από τους Ευρωπαίους ή τους Αμερικανούς καθάρισε με το πρόβλημα του μνημονίου Τουρκίας-Λιβύης, πλανάται πλάνην οικτρά. Είτε μας αρέσει είτε όχι, το μνημόνιο αυτό παράγει ΗΔΗ νομικά αποτελέσματα. Η Τουρκία διατυμπανίζει με κάθε ευκαιρία ότι θα υπερασπιστεί ακόμη και με χρήση στρατιωτικής βίας την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ που η ίδια αυθαίρετα όρισε στέλνοντας συντεταγμένες στον ΟΗΕ. Είναι δηλαδή αποφασισμένη να κάνει αυτό που αποφεύγουμε συστηματικά επί δεκαετίες να κάνουμε εμείς. Οι Έλληνες κυβερνητικοί αξιωματούχοι μάς δουλεύουν όλους ψιλό γαζί όταν λένε ότι λαμβάνουν τα μέτρα τους για την περίπτωση που οι Τούρκοι στείλουν σκάφη τους νοτίως της Κρήτης. Το πρόβλημα τώρα έχει πάψει πια να είναι το πώς θα αντιδράσει η Ελλάδα αν τουρκικά ερευνητικά ή πολεμικά πλοία μπουν στην υποτιθέμενη υφαλοκρηπίδα της, και έχει αντιστραφεί εντελώς. Εφόσον εμείς ΔΕΝ έχουμε ανακηρύξει ούτε υφαλοκρηπίδα ούτε ΑΟΖ, η μόνη νόμιμη υφαλοκρηπίδα που υπάρχει προς το παρόν είναι αυτή των Τούρκων. Επομένως ΕΜΕΙΣ θα είμαστε οι παραβάτες αν πολεμικά πλοία μας επιχειρήσουν να πλεύσουν έξω από τα χωρικά μας ύδατα ανατολικά της Ρόδου, της Καρπάθου ή της Κρήτης, ενώ οι Τούρκοι θα είναι οι νόμιμοι υπερασπιστές των κυριαρχικών δικαιωμάτων τους. ΑΥΤΟΙ θα έχουν κάθε δικαίωμα να αναχαιτίζουν τα πλοία μας από εδώ και πέρα όποτε αυτά θα ξεμυτίζουν από το Αιγαίο, και ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ τα δικά τους.
Θα πρέπει να είναι κανείς εντελώς ανόητος για να μην το αντιλαμβάνεται αυτό. Είναι πασιφανές πως αν η Ελλάδα δεν αντιδράσει ΤΩΡΑ στέλνοντας συντεταγμένες ΟΛΗΣ της υφαλοκρηπίδας της στον ΟΗΕ, έχουμε να κάνουμε με στημένο παιγνίδι υπέρ των Τούρκων. Οι γείτονες «κατάπιαν» ήδη το Καστελόριζο στο οποίο δεν αναγνωρίζουν ούτε χωρικά ύδατα 6 ναυτικών μιλίων στους χάρτες τους, και η ελληνική κυβέρνηση «πετάει αετό». Ο Μητσοτάκης και τα στελέχη του αφήνουν επίτηδες να παγιώνονται τα τουρκικά τετελεσμένα ώστε κάποια στιγμή να δικαιολογήσουν την εθνική ήττα λέγοντας το γνωστό (από το σκοπιανό) παραμύθι «αφού ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ και όλες οι άλλες χώρες αναγνωρίζουν την τουρκική υφαλοκρηπίδα, εμείς δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε τίποτα». Ήδη από τον ΟΗΕ εισπράξαμε το πρώτο χαστούκι με την άρνησή του να χαρακτηρίσει παράνομη τη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης, και έπονται ακόμη περισσότερα και ηχηρότερα.
Προσωπικά, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι ανάμεσα στο ελληνικό πολιτικό προσωπικό, τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση, αλλά και στον δημοσιογραφικό κόσμο, υπάρχουν πολλοί που θεωρούν τις εξωφρενικές τουρκικές αξιώσεις περί ΑΟΖ όχι μόνο λογικές αλλά και δίκαιες - κάποια στιγμή μάλιστα, όταν θα είναι κατάλληλες οι συνθήκες, θα αρχίσουν να μας το λένε και κατάμουτρα. Προς το παρόν προβαίνουν σε αναγνωριστικές δηλώσεις περί δήθεν «ασφυξίας» που νιώθει η Τουρκία από τα ελληνικά νησιά, περί υποχρεωτικής συνεκμετάλλευσης του θαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου με τους Τούρκους «για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο», ή περί ανάγκης προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κ.λπ. Ταυτόχρονα περιμένουν να συμβεί το θερμό επεισόδιο με τους Τούρκους που θα σοκάρει τον ελληνικό λαό, για να βγουν μετά να το παίξουν «ρεαλιστές» και «σωτήρες», να μας ξεφουρνίσουν το παραμύθι για τους λόγους που πρέπει να γίνουμε πάλι ραγιάδες και να μας καθησυχάσουν ότι «σε 10 χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει». Η κύρια εκπρόσωπος της σχολής της τουρκολαγνείας αυτή τη στιγμή είναι η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία πλαισιώνεται από αρκετούς ομοϊδεάτες της.
Πώς περιμένουμε, αλήθεια, να αντιδράσει δυναμικά η κυβέρνηση απέναντι στην πάνοπλη Τουρκία όταν δεν αντιδρά ούτε στην αδιάκοπη μαζική εισβολή άοπλων λαθρομεταναστών; Οι κυβερνώντες δίνουν καθημερινά δείγματα γραφής τόσο για την αποτελεσματικότητά τους όσο και για το πώς αντιλαμβάνονται την εθνική κυριαρχία. Ο κάθε ξένος παρατηρητής που βλέπει όσα κάνει η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας αλλά και τις ανεμπόδιστες αθρόες εισροές λαθρομεταναστών από χερσαία και θαλάσσια σύνορα με ρυθμό 500 ατόμων την ημέρα (!), δεν μπορεί παρά να βγάλει το συμπέρασμα ότι αυτή η χώρα έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε ξέφραγο αμπέλι, ότι είναι εντελώς ανυπεράσπιστη, και πως όλοι εκείνοι που πληρώνονται για να την προστατεύουν και έχουν ορκιστεί να υπηρετούν το εθνικό συμφέρον, έχουν γράψει τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά τους στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι ή ό,τι τους προστάζουν οι εντολείς τους. Ουσιαστικά το πολιτικό προσωπικό έχει αποσυνδεθεί εντελώς από τη λαϊκή βούληση και ακολουθεί τη δική του αυτόνομη τροχιά η οποία συγκρούεται ευθέως με το εθνικό συμφέρον. Το φαινόμενο αυτό το είδαμε για πρώτη φορά πολύ έντονα στο σκοπιανό ζήτημα, όπου το πολιτικό προσωπικό είτε κορόιδευε είτε λοιδορούσε τον ελληνικό λαό ενεργώντας απροκάλυπτα σε πλήρη αντίθεση με τη βούλησή του, και του επέβαλε μάλιστα με το στανιό μια εθνικά επιζήμια απόφαση αδιαφορώντας πλήρως για τις αντιδράσεις του. Το ίδιο γίνεται σήμερα με τη διασπορά χιλιάδων μουσουλμάνων λαθρομεταναστών σε όλη τη χώρα. Αυτό το «μπόλιασμα» του ελληνικού λαού με κάθε λογής αλλοεθνή και αλλόδοξα ανεμομαζώματα της Ασίας και της Αφρικής γίνεται κόντρα στις έντονες λαϊκές αντιδράσεις και παρά τις οργισμένες φωνές διαμαρτυρίας του υποτιθέμενου «κυρίαρχου λαού» ο οποίος όταν δεν εμπαίζεται από την κυβέρνηση δέχεται άγριο ξυλοδαρμό από τα ΜΑΤ επειδή αντιστέκεται σε κάτι για το οποίο δεν ρωτήθηκε ποτέ και δεν ενέκρινε ποτέ.
Επομένως ας μην τρέφουμε αυταπάτες για το ότι η κυβέρνηση θα υπερασπιστεί τα εθνικά δίκαια και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, διότι πολύ απλά ούτε θέλει αλλά ούτε και μπορεί να το κάνει. Όσο σοβαρή πρόκληση κι αν κάνουν σε βάρος μας οι Τούρκοι, όσο κι αν εξευτελίσουν την Ελλάδα, οι κυβερνώντες θα συνεχίσουν σταθερά να παριστάνουν τους «ψύχραιμους» και «πολιτισμένους». Δεν πρόκειται μόνο για ανικανότητα, αλλά και για δόλια σκοπιμότητα. Σε πολλούς συμπατριώτες μας αρέσει να βαυκαλίζονται στα ελληνοτουρκικά ζητήματα με την πεποίθηση ότι «έχουν γνώση οι φύλακες» και ότι δεν είναι δυνατόν να βρεθεί ποτέ ελληνική κυβέρνηση που θα παραδώσει αμαχητί μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας στους Τούρκους. Τα ίδια τα γεγονότα όμως δείχνουν ολοφάνερα πως κάποια από τα άκρως δυσάρεστα που ο μέσος Έλληνας θεωρούσε αδιανόητο να συμβούν ποτέ (όπως η προδοσία της Μακεδονίας), όχι μόνο συνέβησαν αλλά και χωρίς να ανοίξει ρουθούνι ή να πέσει έστω και μια τουφεκιά. Και αυτό πρέπει να προβληματίζει σοβαρά τον κάθε Έλληνα διότι αν δεν πάρει το μήνυμα που στέλνει η πραγματικότητα και αν δεν κατέβει από το σύννεφο του ωχαδερφισμού, της κουταμάρας και της αφέλειας στο οποίο βρίσκεται, θα ακολουθήσουν και πολύ χειρότερα γεγονότα που θα μας κάνουν να θλιβόμαστε για την κατάντια της πατρίδας μας.
Stirlitz
https://www.capital.gr/forum/thread/6647288?messageId=6647288
13/12/2019