BREXIT:Ο «τυφώνας Μπόρις Τραμπ» έτοιμος να σαρώσει την Ευρώπη;



Ο «τυφώνας Μπόρις Τραμπ»
έτοιμος να σαρώσει την Ευρώπη;

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα ισχυριστούν ότι η επικείμενη έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ δεν συνιστά ούτε καταστροφή ούτε και μεγάλο κίνδυνο. Αντιθέτως, θα πουν, έρχεται να διορθώσει μια από τις πιο σημαντικές... ανορθογραφίες της ιστορίας και να βάλει τα πράγματα σε τάξη.

Πρακτικά άλλωστε, θα προσθέσουν, ποτέ δεν υπήρχε μια ομαλή και συναινετική σχέση ανάμεσα στις δύο πλευρές της Μάγχης – και οι αποδείξεις γι' αυτό είναι πολλές: Η περιπετειώδης ένταξη της Βρετανίας στην ΕΟΚ (που ουσιαστικά επιβλήθηκε εξαιτίας του Ψυχροιύ Πολέμου), οι τσαμπουκάδες και οι εκβιασμοί της Μάργκαρετ Θάτσερ, η εμμονική άρνηση του Λονδίνου να εγκαταλείψει τη στερλίνα προς χάρη του ευρώ και, βεβαίως, οι διαρκείς εξαιρέσεις από την ευρωπαϊκή νομοθεσία που ζητούσαν (και συνήθως πετύχαιναν) όλες ανεξαιρέτως οι βρετανικές κυβερνήσεις.

Οι ίδιοι, πιθανότατα, θα υπογραμμίσουν ότι η συγκεκριμένη ιστορική διόρθωση θα ολοκληρωθεί όταν ο Μπόρις Τζόνσον και ο Ντόναλντ Τραμπ δώσουν τα χέρια και βάλουν την υπογραφή τους στο συμφωνητικό που θα διέπει τη νέα σχέση ανάμεσα στις δύο χώρες, τα συστήματα των οποίων ούτως ή άλλως μοιάζουν σαν... δύο σταγόνες νερού. Στην επανασύσταση, με άλλα λόγια, του αποκαλούμενου αγγλοσαξονικού άξονα, χωρίς να απαιτείται γι' αυτό η άδεια κανενός – και κυρίως των... περίεργων Ευρωπαίων, που έχουν μανία με τους κανόνες, τα ρυθμιστικά πλαίσια, τον δημόσιο τομέα και το κοινωνικό κράτος.

Οι αριθμοί δείχνουν την υπερδύναμη

Όπως δε και αν το δει κανείς, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ένα κάποιο δίκιο στην παραπάνω άποψη. Ας δώσουμε σημασία, για παράδειγμα, στους ψυχρούς αριθμούς, που συνήθως όμως λένε πολλά για την αλήθεια.

Ιδού τι μας αποκαλύπτουν, λοιπόν, για την περίπτωση ενός «γάμου» ανάμεσα σε ΗΠΑ και Βρετανία, τις αδιαμφισβήτητες και διαδοχικές παγκόσμιες υπερδυνάμεις των δύο προηγούμενων αιώνων: Στις δύο αυτές χώρες, κατοικούν σήμερα σχεδόν 400 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή μόλις το 5,1% του πληθυσμού της γης. Η αναλογία αυτή δε δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία στο γεγονός ότι έχουν αθροιστικά ΑΕΠ το οποίο ξεπερνά τα 22 τρισ. δολάρια και αντιπροσωπεύει πάνω από το ένα τέταρτο του συνολικού στον πλανήτη.

Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η διαπίστωση ότι σε ΗΠΑ και Βρετανία βρίσκονται τα δύο πιο σημαντικά χρηματοοικονομικά κέντρα – η Wall Street και το City – με τη συνολική κεφαλαιοποίηση των χρηματιστηρίων που έχουν την έδρα τους εκεί να αντιστοιχεί στο 60% της κεφαλαιοποίησης των χρηματιστηρίων όλου του κόσμου. Όσο για το δολάριο και τη στερλίνα, είναι χωρίς αμφιβολία τα δύο από τα τρία κυρίαρχα νομίσματα παγκοσμίως (το άλλο είναι το ευρώ), όπως αποδεικνύει και το γεγονός ότι αντιπροσωπεύουν τα δύο τρίτα (66%) των παγκόσμιων συναλλαγματικών αποθεμάτων.

Είναι επίσης προφανές ότι η ισχύς που εμπεριέχει η πιθανή ένωση των δύο χωρών δεν περιορίζεται στην οικονομία. Κι αυτό διότι διαθέτουν αμφότερες τρομακτικές σε ισχύ ένοπλες δυνάμεις, εξοπλισμένες και με πυρηνικά, ενώ το συνολικό ύψος των στρατωτικών τους δαπανών ξεπερνά τα 700 δισ. δολάρια ετησίως – είναι δηλαδή κατά πολύ μεγαλύτερο από το συνολικό ποσό που διαθέτουν για τον σκοπό αυτό όλες οι άλλες χώρες της ΕΕ, η Κίνα και η Ρωσία μαζί.

Και σε όλα αυτά, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλά ακόμη: Τον ηγεμονικό τους ρόλο στον πολιτισμό (κινηματογράφος, μουσική κ.λπ), την πρωτοποριακή και ισχυρή θέση που κατέχουν στις νέες τεχνολογίες, την τεχνητή νοημοσύνη και το Διαδίκτυο, τον ασύλληπτο πλούτο που έχουν σωρεύσει τις προηγούμενες δεκαετίες και πολλά ακόμη.

Τζόνσον και Τραμπ ζεσταίνουν τις μηχανές

Με βάση τα παραπάνω, δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει σαν να μην τρέχει τίποτα την ανακοίνωση που εξέδωσε χθες το πρωθυπουργικό γραφείο της Ντάουνινγκ Στριτ 10, μετά την τηλεφωνική επικοινωνία που είχαν Τζόνσον και Τραμπ. «Συζήτησαν την τεράστια σημασία της σχέσης ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο και προτίθενται να συνεχίσουν τη στενή συνεργασία σε θέματα όπως η ασφάλεια και το εμπόριο, συμπεριλαμβανομένων των διαπραγματεύσεων για τη σύναψη μιας φιλόδοξης συμφωνίας που θα εγκαθιδρύει μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου».

Διότι, όπως και να το κάνουμε, μια συμφωνία ανάμεσα στους δύο θα αποδειχθεί πιθανώς ευκολότερη υπόθεση από ό,τι εκείνη την οποία πρόκειται να διαπραγματευτούν Λονδίνο και Βρυξέλλες τους επόμενους μήνες. Η δε προοπτική της σύναψής της αποτελεί ένα παραπάνω λόγο για την Ευρώπη (και όχι μόνο, φυσικά) να σημάνει συναγερμό απέναντι στον τυφώνα... Μπόρις Τραμπ που απειλεί να σαρώσει την υφήλιο.

AP Photo/Evan Vucci

Του Γιώργου Παυλόπουλου


 17 Δεκεμβρίου 2019 
                ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ                


 1.
Tελείωσε η Βρετανία ως Διεθνής Δύναμη 
…μετά το BREXIT

 PATRICK COCKBURN 
• Unz Review,DECEMBER 6, 2019 • 

 Μετάφραση/Εισαγωγή : Μιχαήλ Στυλιανού

 [Αυθεντικός εκπρόσωπος και λειτουργός της  παλαιάς και έντιμης αγγλο-σαξονικής δημοσιογραφίας, επί πολλά χρόνια ανταποκριτής της Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς και της Ιντεπέντετ στην Μέση Ανατολή, συγγραφέας πέντε βιβλίων για την περιοχή, που τον αναδεικνύουν υπερασπιστή της αλήθειας και του δικαίου των λαών που δοκιμάζονται από τις ατέρμονες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ο Πάτρικ Κόκμπωρν, βαθύς μελετητής της γεωπολιτικής πραγματικότητας, εκπέμπει με το παρόν άρθρο του πολύτιμα -πλην καθυστερημένα δυστυχώς- μηνύματα και σε εντεταλμένους πηδαλιούχους του ελλαδικού σκάφους, απελπιστικά πλέον δέσμιους,  με τις  παραισθησιογόνες συμμαχικές αυταπάτες τους, στην προδιαγεγραμμένη πορεία του  μοιραίου εθνικού ναυαγίου στα βράχια της εκδικητικής πραγματικότητας.]
PATRICK COCKBURN 

 Οι μέλλοντες ιστορικοί μπορεί να επιλέξουν το 2019 ως τον αποφασιστικό χρόνο στην παρακμή των ΗΠΑ και της Βρετανίας ως παγκόσμιων δυνάμεων.

 Φυσικά η Βρετανία άρχισε σε πολύ χαμηλότερο  σκαλοπάτι της ιεραρχίας από τις ΗΠΑ, αλλά η κατεύθυνση της πορείας και για τις δύο είναι η ίδια.

 Αυτή η γεωπολιτική ανατροπή έρχεται ακριβώς έναν αιώνα μετά την Συνθήκη των Βερσαλλιών, το1919, όταν οι ΗΠΑ και η Βρετανία βρίσκονταν στο αποκορύφωμα της δύναμης τους να καθορίζουν την μοίρα των εθνών, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτές, με αυτοπεποίθηση, επαναχάραξαν τον χάρτη της Ανατολικής Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα και με ελάχιστη έγνοια για τις συνέπειες στους άλλους.

 Όπως στις περισσότερες πολιτικές συμπτύξεις, η σημερινή των ΗΠΑ και της Βρετανίας μασκαρεύεται με πατριωτικούς κομπασμούς  όπως «κάνουμε την Αμερική και πάλι Μεγάλη» η, με την έξοδο από την Ε.Ε. «Προς την Παγκόσμια Βρετανία».

 Στην περίπτωση των ΗΠΑ, η υποχώρησή τους  από την ηγεμονία έγινε κατάδηλη φέτος όταν το Ιράν πραγματοποίησε τον Σεπτέμβριο  μιαν συντριπτική επίθεση με ιπτάμενα ρομπότ και πυραύλους στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Σαουδικής Αραβίας. Μολονότι επρόκειτο για μιαν απροκάλυπτη επίθεση εναντίον ενός σημαντικού συμμάχου των ΗΠΑ, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε ότι δεν συνέφερε την Αμερική να προχωρήσει σε αντίποινα. Μπορεί να επιβάλλει το μέγιστο των οικονομικών κυρώσεων στο Ιράν, αλλά κατέστησε σαφές ότι δεν πρόκειται να εμπλακεί σε πόλεμο εναντίον του.

 Τον Οκτώβριο, ήταν η σειρά των Κούρδων της Συρίας να γίνουν τα επόμενα θύματα της νέας αμερικανικής ρεάλ-πολιτίκ, όταν ο Τραμπ έδωσε το πράσινο φως για την τουρκική εισβολή στην Βόρειο Συρία. Παρά το γεγονός ότι πολέμησαν ηρωικά και έχασαν 10.000 νεκρούς στο πεδίο της μάχης, ως σύμμαχοι των Αμερικανών, εναντίον  των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους», οι Κούρδοι έπεσαν θύματα της  προβλεπόμενης άμεσης εθνοκάθαρσης από τους Τούρκους.

 Η τύχη των Σαουδαράβων και των Κούρδων μετέφερε ένα μήνυμα για τις μελλοντικές αμερικανικές ενέργειες στον κόσμο, που αγνοήθηκε από τα ΜΜΕ που λιθοβολούν τον Τραμπ. Καταγγέλλοντας την εξωτερική πολιτική του Τραμπ ως παράφρονα και ιδιοτελή, οι καθεστωτικοί κατήγοροί του σπάνια αντιλαμβάνονται ότι, με τον άγαρμπο τρόπο τους, οι κινήσεις του Προέδρου πραγματικά αντανακλούν μιαν αλλαγμένη παγκόσμια τάξη, στην οποία οι ΗΠΑ έχουν χάσει την παλιά τους κυριαρχική θέση. Μπορεί να είναι βάναυσες, χαοτικές, ακόμη και δόλιες οι εξωτερικές πολιτικές επιχειρήσεις του Τραμπ, αλλά συχνά έχουν ένα πυρήνα ρεαλισμού, είτε είναι σε σχέση με την Νότιο Κορέα, την Σαουδική Αραβία, την Συρία ή την Ουκρανία.

 Οι λεγόμενοι «εχέφρονες» ( “grown-ups”), συνήθως στρατιωτικοί ή διπλωματικοί γραφειοκράτες της Ουάσιγκτον, που περιφρουρούν τα φέουδά τους και απεχθάνονται τον Τραμπ, προτείνουν συχνά εναλλακτικές λύσεις στην Μέση Ανατολή ή στην Ουκρανία που συνεπάγονται  υψηλό κίνδυνο πυροδότησης πολέμων που ο Τραμπ δεν θέλει, η που οι ΗΠΑ δεν μπορούν εύκολα να κερδίσουν.

 Κανένας από τους ηγέτες του ΝΑΤΟ, που συγκεντρώθηκαν προ ημερών στο ξενοδοχείο τους στο Watford της Αγγλίας, φάνηκε να  αποστήθισε τα διδάγματα των αμερικανικών στρατιωτικών αποτυχιών στην Μέση Ανατολή από τότε που ο Μπιλ Κλίντον επενέβη τόσο καταστροφικά στην Σομαλία το 1993 – σε έναν πόλεμο που συνεχίζεται ακόμη. Ο Τραμπ ωστόσο, μπορεί να μην ξέρει πολλά για την μισή ντουζίνα πολέμους που μαίνονται τώρα στην Μέση Ανατολή και στην Βόρειο Αφρική, βλέπει όμως ότι αυτοί οι πόλεμοι είναι «θαλασσώματα» και «χωρίς τελειωμό» και ότι η Αμερική καλά θα έκανε να είχε μείνει μακριά.

 Είναι σημαντικό ότι και ο Μπάρακ Ομπάμα είχε επίσης  αναγνωρίσει την άμπωτη της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας και προσπάθησε να  ανακόψει –όχι πάντα με επιτυχία- τον ενθουσιασμό για στρατιωτική δράση εντός και εκτός της κυβέρνησής του στην Ουάσιγκτον. Ερχόμενοι από διαφορετικούς δρόμους, τόσο ο Ομπάμα όσο και ο Τραμπ αντιλήφθηκαν ότι η εποχή όπου οι ΗΠΑ ήσαν η μοναδική υπερδύναμη και μπορούσε να επιβάλει σίγουρα  την θέλησή της έχει πλέον τελειώσει.

 Ο Τραμπ θα μπορούσε εύκολα να πάει σε πόλεμο με το Ιράν, μετά από μια σειρά επιθέσεων του Ιράν στον Περσικό Κόλπο στην διάρκεια του καλοκαιριού, που κορυφώθηκαν με την επίθεση με αεροπλάνα-ρομπότ και πυραύλους κατά της Σαουδικής βιομηχανίας  πετρελαίου. Πολύ λογικά αποφάσισε να μη ανταποδώσει το πλήγμα, δείχνοντας τα νέα όρια της προθυμίας και ικανότητας της Αμερικής να υπερασπισθεί τους συμμάχους της.

 Οι ΗΠΑ έχασαν ισχύ, αλλά πάντως έχουν να χάσουν πολύ περισσότερη από την Βρετανία, η οποία υπέστη μια πολύ πιο απότομη πτώση της δυνητικής  διεθνούς επιρροής της το 2019. Αυτό σχετίζεται απόλυτα με την τελική επιβεβαίωση της επερχόμενης εξόδου της  από την Ε.Ε. Επιστεύετο ότι λόγω της  χρονικής διάρκειας και της πολύπλοκης διαδικασίας της μεταβατικής περιόδου, η Βρετανία θα έμενε ακόμη στην ΕΕ για κάμποσο καιρό. Aλλά η επίσημη πράξη της αποχώρησης από την ΕΕ θα έχει έναν τεράστιο αντίκτυπο και αμέσως θα περιορίσει την επιρροή της Βρετανίας στον κόσμο.

 Και αυτό εν μέρει επειδή ο υπόλοιπος κόσμος βλέπει το Brexit ως μιαν αυτοκαταστροφική τρέλα, δοθέντος ότι το 45% των βρετανικών εξαγωγών επήγαν το 2018 στις χώρες της ΕΕ, έναντι του 18% που εξάχθηκε στις ΗΠΑ. Ξαφνικά η χώρα θα βρεθεί χωρίς συμμάχους για πρώτη φορά σε περισσότερα από 200 χρόνια. Οι ιστορικοί λένε ότι η τελευταία τέτοια περίπτωση ήταν σε κάποια πολύ δύσκολη στιγμή κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους.

 Οι υποστηρικτές του Brexit, που ενθουσιάζονται με το όραμα της «Παγκόσμιας Βρετανίας» εθελοτυφλούν στην πραγματική ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Βρετανίας και ΕΕ, όπως αποκαλύπτεται από την συμφωνία αποχώρησης. Θα πρέπει να ήταν φανερό ότι οι Βρετανοί διαπραγματευτές δεν μπόρεσαν να πετύχουν τους όρους που επεδίωκαν επειδή οι διαπραγματευτές των Βρυξελλών κρατούσαν όλα τα δυνατά χαρτιά.

 Τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να αλλάξει: Υπάρχει κάτι γελοίο στην θριαμβολογία του  Μπόρις Τζόνσον ότι ξανάνοιξε την συμφωνία αποχώρησης, όταν το κατόρθωσε μόνο όταν δέχτηκε την αρχική πρόταση της ΕΕ για τελωνειακά σύνορα μεταξύ Βορείου Ιρλανδίας και της Βρετανίας.

 Η Βρετανία  θα λασπώσει  σε μια κρίση  Brexit του ενός ή του άλλου είδους  για το ορατό μέλλον, προσπαθώντας να δημιουργήσει  μια νέα σχέση με την ΕΕ και τις ΗΠΑ, που και οι δύο είναι ισχυρότερες και ικανότερες από αυτήν να επιβάλουν την θέλησή τους.

 Οι εκλογές είναι το σημείο της μη επιστροφής για την Βρετανία στην παρούσα φάση της παρακμής της. Θα μπορούσε να σωθεί από μιαν εθελούσια και αυτοκαταστροφική απομόνωση με μιαν ισχυρότερη συμμαχία με την Αμερική του Τραμπ; Οποιοσδήποτε  προσβλέπει σε μιαν αμερικανική διάσωση θα πρέπει να καταλάβει ότι, για λόγους διαφορετικούς από της Βρετανίας, οι ΗΠΑ βρίσκονται επίσης σε παρακμή. Και θυμηθείτε τι μόλις έγινε  με τους Σαουδάραβες και τους Κούρδους της Συρίας.

 https://infognomonpolitics.gr/2019/12/t%ce%b5%ce%bb%ce%b5%ce%af%cf%89%cf%83%ce%b5-%ce%b7-%ce%b2%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%af%ce%b1-%cf%89%cf%82-%ce%b4%ce%b9%ce%b5%ce%b8%ce%bd%ce%ae%cf%82-%ce%b4%cf%8d%ce%bd%ce%b1%ce%bc%ce%b7/?fbclid=IwAR32znfT4eRbLC847j6QaBSr9Cmf1uvUjCR6NtOLjiN-Pfh-K7LLZzFrE60
16/12/2019



2.
Μέτωπο Αγγλοσαξόνων κατά Ευρώπης;

Ασχέτως των λόγων που ώθησαν τους ψηφοφόρους του Ηνωμένου Βασιλείου και ειδικά τους Αγγλους να χαρίσουν μία περιφανή νίκη στον Μπόρις Τζόνσον και στους Συντηρητικούς στις τελευταίες εκλογές, το αποτέλεσμα περιλαμβάνει μία παράμετρο που δεν έχει επισημανθεί αρκετά, ούτε στην Ελλάδα ούτε διεθνώς. Η ουσιαστική επικύρωση του Brexit, τουλάχιστον πολιτικά –υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη για την ολοκλήρωση μιας συμφωνίας που θα αφορά τις μελλοντικές οικονομικές σχέσεις της Βρετανίας με την υπόλοιπη Ενωμένη Ευρώπη– σημαίνει την επάνοδο στην προ του 1973 εποχή, όταν καμία αγγλοσαξονική χώρα δεν ήταν μέλος της τότε ΕΟΚ.

 Είναι γνωστό ότι ο Τσώρτσιλ ήταν από τους πρώτους που τάχθηκαν υπέρ της δημιουργίας κάποιου είδους Ηνωμένων Πολιτειών στην ηπειρωτική Ευρώπη για να διατηρηθεί αφενός η ειρήνη και αφετέρου να διαμορφωθεί ένα μπλοκ των δυτικών ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στη Σοβιετική Ενωση και τις χώρες της επιρροής της. Είναι επίσης γνωστό ότι για αρκετό καιρό ο στρατηγός Ντε Γκωλ έθετε βέτο στην ένταξη του «Ηνωμένου Βασίλειου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας» γιατί πίστευε, όχι άδικα, ότι θα λειτουργούσε σαν Δούρειος Ιππος των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αλλά και για δύο ακόμη λόγους. Φοβόταν ότι η πολιτική επιρροή του Λονδίνου θα αποδυνάμωνε την επιρροή της Γαλλίας στην Ευρώπη και ταυτόχρονα ήξερε ότι η Αγγλία ήθελε τον περιορισμό της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.

 Οι φόβοι του Ντε Γκωλ περί λειτουργίας της Βρετανίας ως Δούρειου Ιππου της Ουάσιγκτον δεν ήταν αβάσιμοι. Θυμόταν την άποψη του Τσώρτσιλ ότι οι «αγγλόφωνοι λαοί» είχαν... θεία αποστολή την υπεράσπιση της ελευθερίας και της ειρήνης στον κόσμο, προφανώς κατά τα δικά τους μέτρα. Παράλληλα είχε τη βεβαιότητα ότι ποτέ οι Αγγλοι δεν θα αντικαθιστούσαν τον ατλαντικό προσανατολισμό τους με ευρωπαϊκό, καθώς οι στενοί δεσμοί και οι ιδιαίτερες σχέσεις τους με τις ΗΠΑ είχαν πάρει άλλες διαστάσεις τέλη του ’60 - αρχές του ’70, με τη συμφωνία για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου δικτύου ηλεκτρονικής παρακολούθησης του πλανήτη, του περιβόητου Echelon (εκτός της Βρετανίας και των ΗΠΑ, στη συμφωνία συμμετείχαν επίσης ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, δηλαδή μόνο αγγλοσαξονικές χώρες).

 Η Βρετανία αποδείχθηκε «κακός μπελάς» μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Συνεχώς πίεζε και απαιτούσε ειδικές ρυθμίσεις για την ίδια και το είχε καταφέρει. Στις Βρυξέλλες εδραιώθηκε η πεποίθηση ότι καλύτερα να έχεις τη Βρετανία μαζί σου και όλους τους άλλους απέναντι, παρά το αντίστροφο. Από την άλλη πλευρά, είναι αλήθεια ότι βρετανικές κυβερνήσεις φρόντιζαν να ενσωματώνουν πρώτες και άμεσα στο νομικό καθεστώς της χώρας τους τις αποφάσεις και οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οπως και να ’ναι πάντως, η έξοδός της από την Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως φάρσα ιστορίας που επαναλαμβάνεται, γιατί τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Εκεί έξω τώρα υπάρχει ένας Ντόναλντ Τραμπ που απεργάζεται ανοιχτά και μετά μανίας τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και υπολογίζει ότι η Βρετανία του Μπόρις Τζόνσον θα είναι πολύτιμος σύμμαχος.

 Αγνωστο αν θα υπάρξει τελικά μέτωπο Ουάσιγκτον - Λονδίνου υπό τους Τραμπ και Τζόνσον και πώς ακριβώς θα κινηθεί οικονομικά και γεωπολιτικά, άρα και στην περιοχή μας. Ούτε είναι βέβαιο ότι θα τους ακολουθήσουν οι άλλες αγγλοσαξονικές χώρες, όπως στην περίπτωση του Echelon. Είναι σαφές ότι Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία προτάσσουν πλέον τα δικά τους συμφέροντα, ενώ υπάρχει αμοιβαία βαθιά αντιπάθεια μεταξύ του Τριντό του Καναδά και του Τραμπ. Εκείνο που παρατηρείται προς το παρόν είναι ότι δεν υπάρχουν πια προτεστάντες Αγγλοσάξονες στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ οι καθολικοί όπως οι Ιρλανδοί, παραμένουν ευρωπαϊστές και οι ενδείξεις λένε ότι οι Σκωτσέζοι, που στο παρελθόν φλέρταραν με το καθολικό δόγμα, θέλουν να βρουν τρόπο να επανενταχθούν, ακόμη και αποχωρώντας από το Ηνωμένο Βασίλειο.

 Θα σκεφθεί κάποιος ότι στη σημερινή εποχή οι θρησκείες, οι φυλές και οι καταγωγές παίζουν ελάχιστο ρόλο στο πλαίσιο της Δύσης. Είναι και δεν είναι ακριβώς έτσι, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Το βέβαιο είναι ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θεωρεί τον Μπόρις Τζόνσον ομοϊδεάτη του και ήδη έσπευσε να προτείνει ειδική οικονομική συμφωνία. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στην πορεία και ίσως να μην είναι ευχάριστα για την Ευρώπη και τα δικά μας συμφέροντα.

  ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

 https://www.kathimerini.gr/1056287/opinion/epikairothta/politikh/metwpo-agglosa3onwn-kata-eyrwphs?fbclid=IwAR32oQVVUayByUZtCZMYlfsnMHNM1FuxQgjh9RTtF0TJ15yrPOyj5JKPJ2I
15/12/2019


    ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ    

 Ο παμπόνηρος τυχοδιώκτης και ο αργόστροφος, πολιτικά ανεπαρκής έντιμος. Η Βρετανία βουλιάζει στην παρακμή και στην κοινωνική βαρβαρότητα της Πόλλυ Τόινμπυ ( The Guardian - Polly Toynbee: Devoid of agility, charisma and credibility, Corbyn has led Labour into the abyss, 13.12. 2019)

* * *

     Οι απόψεις, που δημοσιεύονται στα εκάστοτε- αποκλειστικά χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα (ή κάθε είδους κείμενα) του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που τις διατυπώνουν.Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του blogger. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στους δημιουργούς των κειμένων, εικόνων κλπ και των ιστολογίων που αναφέρονται.    Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό  πρωτότυπο κείμενο  παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.