Η "συμφωνία του αιώνα" ίσως να μην βγάλει τον χρόνο.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Τι επιχειρείται με την επίσκεψη Νετανιάχου στη Μόσχα.
(2) Το σχέδιο Τραμπ για Ισραήλ - Παλαιστίνη 
μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο.  
(3) Τα κύρια σημεία του σχεδίου Τραμπ για την Παλαιστίνη.



Η "συμφωνία του αιώνα" ίσως να μην βγάλει τον χρόνο.

Ποιος έχει ανάγκη από το "ντιλ του αιώνα” για τον τερματισμό της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης το οποίο θα παρουσιάσει απόψε ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ στον Ισραηλινό πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου; Σύμφωνα με τον αρθρογράφο των Times of Israel, Avi Issacharoff μόνο δύο άνθρωποι: ο Τραμπ και ο Νετανιάχου.

Και οι δύο ηγέτες δίνουν μάχη πολιτικής επιβίωσης. Όχι μόνο διότι διανύουν προεκλογική περίοδο, αλλά και διότι αντιμετωπίζουν δικαστικές περιπέτειες: ο μεν Τραμπ με την δίκη που εξελίσσεται στην αμερικανική Γερουσία για την καθαίρεσή του, ο δε Νετανιάχου με τις κατηγορίες που έχουν απαγγελθεί εναντίον του για τρεις υποθέσεις διαφθοράς.

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι πολύ χρήσιμο στον Ισραηλινό πρωθυπουργό να επιδεικνύει την προνομιακή σχέση του με τον υπερατλαντικό σύμμαχο, αλλά και στον ένοικο του Λευκού Οίκου να αποστρέφει το ενδιαφέρον από την εγχώρια ατζέντα, εμφανιζόμενος ως ο αυτουργός μεγάλων διεθνών πρωτοβουλιών, οι οποίες παρεμπιπτόντως κολακεύουν αν όχι το αμερικανοεβραϊκό εκλογικό σώμα (που δεν του έδειξε ποτέ ιδιαίτερη συμπάθεια), τουλάχιστον τους ευαγγελικούς "Χριστιανούς Σιωνιστές”, οι οποίοι συνέβαλαν καθοριστικά στην εκλογική του.

Ωστόσο, το πιθανολογούμενο βραχυπρόθεσμο πολιτικό όφελος επιδιώκεται με τρόπο που κινδυνεύει να οδηγήσει στην ανάφλεξη ένα ευαίσθητο διεθνές πρόβλημα.

Άλλωστε, το γεγονός ότι είτε ο Νετανιάχου είτε και ο Τραμπ ενδέχεται στο τέλος του χρόνου να έχει εγκαταλείψει την εξουσία ενθαρρύνει κάθε άλλον ενδιαφερόμενο να κρατηθεί μακριά. Δύσκολα, όμως, αποκαλείται "ντιλ του αιώνα”, μια συμφωνία η οποία εξαρτάται τόσο πολύ από την παρουσία των πρωταγωνιστών της.

Περισσότερο προβληματική ωστόσο είναι η ίδια η φιλοσοφία του σχεδίου του Ντόναλντ Τραμπ για το μεσανατολικό, που συνίσταται στην διαγραφή των πολιτικών βλέψεων των Παλαιστινίων έναντι οικονομικών ανταλλαγμάτων. Είναι για αυτό τον λόγο, εξάλλου, που οι οικονομικές πτυχές του σχεδίου, ως περισσότερο επεξεργασμένες, έχουν ήδη γίνει γνωστές – σε αντίθεση με τις πολιτικές, οι οποίες αναμένεται να παρουσιαστούν απόψε.

Γνωρίζουμε, πάντως, εκ των προτέρων ότι το σχέδιο προβλέπει την δημιουργία ενός κατ' ευφημισμόν καλούμενου "κράτους” για τους Παλαιστίνιους, χωρίς πλήρη κυριαρχία, χωρίς αποκατάσταση των προσφύγων, με νομιμοποίηση του ισραηλινού εποικισμού και με προσάρτηση στο Ισραήλ σημαντικού τμήματος των κατεχομένων εδαφών, συμπεριλαμβανομένης της ανατολικής Ιερουσαλήμ.

Είναι αδύνατον, όποιες και αν είναι οι απειλές που αποτελούν την πίσω όψη των οικονομικών κινήτρων να βρεθεί μια παλαιστινιακή ηγεσία, πρόθυμη να διαπραγματευτεί σε αυτή τη βάση, ούτε όμως και άλλοι παίκτες που θα είχαν συμφέρον να συνδεθούν με ένα τέτοιου είδους ξαναγράψιμο των κανόνων του διεθνούς δικαίου.

Ειδικότερα οι αραβικές μοναρχίες (των οποίων η συνεργασία προεξοφλούνταν λόγω της μη ομολογημένης δημόσια συμμαχικής σχέσης τους με το Ισραήλ στο πλαίσιο της σύγκρουσης με το Ιράν και τους εταίρους του) δείχνουν να υπαναχωρούν.

Αλλά και στα ίδια τα Κατεχόμενα, η ηρεμία που επικρατεί εδώ και αρκετό καιρό, κυρίως λόγω μιας κάποιας οικονομικής ανάπτυξης, κινδυνεύει να τερματισθεί. Ο 85χρονος επικεφαλής της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχνούντ Αμπάς, που παραμένει στην εξουσία χωρίς εκλογές εδώ και 15 χρόνια, αναπόφευκτα θα αμφισβητηθεί. Για την ακρίβεια, ο ίδιος ο λόγος ύπαρξης της Παλαιστινιακής Αρχής θα πάψει να υπάρχει δίχως την προοπτική μιας αυθεντικής "λύσης δύο κρατών”. Ενδεχόμενη (αυτο)κατάλυση της Παλαιστινιακής Αρχής θα σημάνει ότι το Ισραήλ θα αποκτήσει και πάλι την ευθύνη, βάσει διεθνούς δικαίου, της διαβίωσης των πληθυσμών υπό κατοχή. Η ύπαρξη ενός στρώματος Παλαιστινίων ιθυνόντων που αποζούν από τις έως τώρα ρυθμίσεις πιθανότατα δεν θα μπορέσει να σταθεί εμπόδιο σε μια τέτοια εξέλιξη.

Του Κώστα Ράπτη


28/1/2020

Διαβάστε ακόμα: 




            ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ          

1.
Τι επιχειρείται με την επίσκεψη Νετανιάχου στη Μόσχα.

 Η Ουάσιγκτον ήταν χθες. Σήμερα, όμως, ευθύς μετά την παρουσίαση του 80σέλιδου σχεδίου του Ντόναλντ Τραμπ για την επίλυση του Μεσανατολικού, ο Βενιαμίν Νετανιάχου μεταβαίνει κατευθείαν στη Μόσχα για συνάντηση με τον Βλαντίμιρ Πούτιν.

 Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός γνωρίζει τη ρωσική πρωτεύουσα καλά. Την επισκέφθηκε από δύο φορές το 2016 και το 2017 και από τρεις φορές το 2018 και 2019. Στη σκιά της αμερικανο-ισραηλινής "ειδικής σχέσης” οι επαφές του εβραϊκού κράτους με τη Ρωσία ενισχύονται διαρκώς. Σχεδόν υποχρεωτικά: η ρωσική στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία από το 2015 αποτελεί τον "μοχλό” με τον οποίο η Μόσχα οδήγησε όλους τους παίκτες της Μέσης Ανατολής να της αναγνωρίσουν αναβαθμισμένο ρόλο συνομιλητή.

 Αλλά και η ισραηλινή πολιτική ηγεσία ανταποκρίνεται. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ο Ρώσος πρόεδρος επισκέφθηκε το Ισραήλ, επικεφαλής πολυμελούς αντιπροσωπείας, για να μετάσχει ως ένας εκ των ομιλητών στην σύναξη διεθνών ηγετών με την οποία τιμήθηκε, 75 χρόνια μετά την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στο Άουσβιτς, η Ημέρα Μνήμης των Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος.

 Άλλωστε, το πρόγραμμα περιλάμβανε και μιαν ειδικά ρωσική πινελιά: τα αποκαλυπτήρια από τον δήμαρχο Ιερουσαλήμ, ενώ απαγγέλλονταν στίχοι της Αχμάτοβα και ο Σεργκέι Λαβρόφ σκούπιζε τα δάκρυά του, του μνημείου για τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα (ανάμεσά τους και ο μεγαλύτερος αδελφός του Πούτιν) της θρυλικής πολιορκίας του Λένινγκραντ.

 Παρά τους "πολέμους μνήμης” που έχει κινητοποιήσει η σύγκρουση του Πούτιν με τους Πολωνούς ιθύνοντες ως προς τον ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης στο ξέσπασμα του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, το Ισραήλ δεν είχε κανένα πρόβλημα να αναθέσει, σε μία τελετή που αφορά τον πυρήνα της εθνικής του ιδεολογίας, τον κεντρικό ρόλο στον Ρώσο πρόεδρο. Και η χειρονομία ασφαλώς θα ανταποδοθεί τον Μάιο, όταν η Μόσχα θα μνημονεύσει μεγαλειωδώς την συμπλήρωση 75 ετών από τη μέρα της "Μεγάλης Νίκης”.

 Σημαίνουν όλα αυτά ευθυγράμμιση και ως προς τα τρέχοντα πολιτικά διακυβεύματα; Κάθε άλλο. Σημαίνουν όμως ότι σε αντίθεση με τη λογική των τελεσιγράφων και των κυρώσεων, που μοιάζει να είναι η τελευταία εναπομείνασα διπλωματική δεξιότητα της Ουάσιγκτον, άλλοι καλλιεργούν την τέχνη του να κρατούν σε τροχιά αυτούς ακριβώς με τους οποίους τους χωρίζουν σοβαρές διαφωνίες.

 Είναι χαρακτηριστικό ότι οι σχέσεις δεν διεκόπησαν ούτε μετά την κατάρριψη στη Συρία ρωσικού αεροσκάφους με ευθύνη της ισραηλινής πλευράς. Ο δε Πούτιν δεν χάνει την ευκαιρία να θυμίζει ότι μετά την μετανάστευση ενός εκατομμυρίου πρώην Σοβιετικών πολιτών τη δεκαετία του '90 στο εβραϊκό κράτος, το Ισραήλ αποτελεί οιονεί τμήμα του "ρωσόφωνου κόσμου”

 Το Ισραήλ ασφαλώς δεν ξεχνά ότι η Ρωσία στάθηκε εμπόδιο σε μιαν ευπρόσδεκτη για το ίδιο αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό. Δεν μπορεί να ξεχνά όμως και το ότι το ρωσικό εγχείρημα πέτυχε.

 Η απόπειρα της κυβέρνησης Νετανιάχου να μεταστρέψει σε αντι-ιρανικό σάλπισμα το "Ποτέ Ξανά” των εκδηλώσεων μνήμης στην Ιερουσαλήμ πιθανότατα δεν άγγιξε την ρωσική αντιπροσωπεία. Βρισκόμαστε άλλωστε σε μία συγκυρία κατά την οποία η Ισλαμική Δημοκρατία ετοιμάζεται να ενταχθεί στο Σύμφωνο της Σαγκάης και πληροφορίες θέλουν το ρωσικό σύστημα πλοήγησης Glonass να εξηγεί την ευστοχία των πρόσφατων ιρανικών πληγμάτων σε αμερικανικές βάσεις στο Ιράκ, προς αντεκδίκηση της δολοφονίας Σολεϊμανί.

 Από την άλλη πλευρά, όμως, η Ρωσία είναι μια χώρα που σε καμία περίπτωση δεν μοιράζεται τα "επαναστατικά” οράματα των Ιρανών ιθυνόντων για την περιοχή και για την "απελευθέρωση” της Ιερουσαλήμ ειδικότερα. Από αυτή την άποψη, ενδιαφέρεται ταυτοχρόνως να προσεταιρίζεται και να χαλιναγωγεί την Τεχεράνη – και κάθε άλλη δύναμη της περιοχής, όπως θύμισε μόλις σήμερα η ανακοίνωση του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών για την ανάγκη αποφυγής μονομερών ενεργειών στην ανατολική Μεσόγειο.

 Σε αυτό το πλαίσιο, η ρωσική διπλωματία δεν έχει συμφέρον ούτε να υιοθετήσει ούτε όμως και να απορρίψει ασυζητητί το "ντιλ του αιώνα” για την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση που θα προσκομίσει στο Κρεμλίνο ο Νετανιάχου. Η ρητορική επιμονή της Μόσχας στην διαφύλαξη του διεθνούς δικαίου και οι παραδοσιακοί δεσμοί της με την παλαιστινιακή πλευρά της απαγορεύουν να δώσει το "πράσινο φως” σε ένα σχέδιο που επιχειρείται να επιβληθεί μονομερώς και παραβιάζει το κεκτημένο των αποφάσεων του ΟΗΕ για το Μεσανατολικό. Όμως η δημιουργική αμφισημία της δίνει τη δυνατότητα να αναδειχθεί ως μεσολαβητής σε έναν διάλογο που θα μπορούσε να επανεκκινήσει. Δηλ. ως ένας πραγματικά "τρίτος” στην διένεξη, αφότου η ταύτιση των ΗΠΑ με τη μία πλευρά έγινε επί των ημερών του Τραμπ αδιαμφισβήτητη.

 Του Κώστα Ράπτη

 https://www.capital.gr/diethni/3407647/
ti-epixeireitai-me-tin-episkepsi-netaniaxou-sti-mosxa

 29/1/2020

2.
Το σχέδιο Τραμπ για Ισραήλ - Παλαιστίνη 
μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο.  

 Τραμπ, Ισραήλ και Παλαιστίνη: Το σχέδιο της κυβέρνησης Τραμπ για το Ισραήλ και το μέλλον των Παλαιστινίων είναι το μεγαλύτερο πλήγμα σε οποιαδήποτε ελπίδα για ειρήνευση από τότε που υπογράφηκαν οι συμφωνίες του Όσλο το 1993. Μπορεί να αποδειχθεί ακόμη και μοιραίο.

 Έχοντας δίπλα του τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου και τον ηγέτη της ισραηλινής αντιπολίτευσης Μπένι Γκάντς, ο Ντόναλντ Τραμπ ισχυρίστηκε ότι το σχέδιό του περιγράφει μια λύση δύο κρατών. Αυτό που πρότεινε, ωστόσο, στην πραγματικότητα είναι μια μορφή απαρτχάιντ: ένα και μόνο κράτος, το Ισραήλ, με περιορισμένη παλαιστινιακή αυτονομία σε ορισμένες περιοχές.

 Ένα κράτος - "φάντασμα"

 Το "παλαιστινιακό κράτος" που περιγράφεται στο σχέδιο Τραμπ δεν είναι κατά κανέναν τρόπο κράτος, αλλά μόνον το "περιτύλιγμα" μιας κρατικής οντότητας. Αυτή η τελευταία θα περιβάλλεται από περιοχές προσαρτημένες στο Ισραήλ. Δεν θα διαθέτει δικές της στρατιωτικές δυνάμεις. Θα απαγορεύεται να συνάπτει συμφωνίες ή να συμμετέχει σε πολυμερείς οργανισμούς. Δεν θα ελέγχει τον εναέριο χώρο της, τα χωρικά της ύδατα και το ηλεκτρομαγνητικό της φάσμα. Θα υπόκειται τέλος και σε μια σειρά άλλων περιορισμών. Το Ισραήλ θα μπορούσε να ασκήσει βέτο ακόμη και στο ποιοι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες θα μπορούν να εισέλθουν σε αυτό το παλαιστινιακό "κράτος".

 Το σχέδιο Τραμπ αναγνωρίζει αυτή την απάτη, υποστηρίζοντας ότι "η εθνική κυριαρχία είναι μια άμορφη έννοια, που έχει εξελιχθεί με την πάροδο των χρόνων". Ο Νετανιάχου έχει από καιρό ζητήσει "κάτι λιγότερο από κράτος" για τους Παλαιστίνιους, οι οποίοι πιθανόν από κάποιους να θεωρούνται "κάτι λιγότερο από άνθρωποι".

 Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ άδραξε στη συνέχεια την ευκαιρία της έναρξης μιας διαδικασίας προσαρτήσεων, δεσμευόμενος ότι το Ισραήλ "θα εφαρμόσει τους νόμους του στην Κοιλάδα του Ιορδάνη και σε όλους τους οικισμούς εποίκων" στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Μια πραγματική λύση δύο κρατών δεν θα μπορούσε ποτέ να επιζήσει μετά από κάτι τέτοιο.

 Στους Παλαιστίνιους που ζουν σε περιοχές που θα προσαρτηθούν από το Ισραήλ δεν θα αναγνωρίζεται η ισραηλινή υπηκοότητα. Ωστόσο, το Ισραήλ θα διατηρεί πλήρη εξωεδαφική δικαιοδοσία για το μικρό αριθμό εβραίων Ισραηλινών που θα βρεθούν να ζουν σε αυτό το παλαιστινιακό "μη κράτος".

 Η προφανής ιστορική αναλογία είναι τα υποτιθέμενα Μπαντουστάν στη Νότια Αφρική της εποχής του άπαρτχαϊντ, τυπικά ανεξάρτητες οντότητες εντός του εδάφους της χώρας που στην πραγματικότητα αποτελούσαν νομικά δημιουργήματα - "φαντάσματα" προκειμένου να διευκολύνεται η κυριαρχία της λευκής μειοψηφίας στη χώρα.

 Οι "δύο" Ιερουσαλήμ

 Ο βαθύς κυνισμός του σχεδίου, εξάλλου, υποδηλώνεται από τον ισχυρισμό ότι οι Παλαιστίνιοι θα αποκτήσουν πρωτεύουσα στην Ιερουσαλήμ, αν και η Ιερουσαλήμ ταυτόχρονα θα παραμείνει αδιαίρετη και υπό τον πλήρη έλεγχο του Ισραήλ.

 Το "παιχνίδι" με το περιτύλιγμα έναντι της ουσίας έχει ως εξής: μερικά παλαιστινιακά χωριά στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ, τα οποία οι Παλαιστίνιοι ποτέ δεν θεώρησαν ως οργανικό μέρος της πόλης, θα μετονομαστούν σε "Al Quds" (Ιερουσαλήμ στα αραβικά) και θα αποτελέσουν τη νέα παλαιστινιακή πρωτεύουσα. Οι Παλαιστίνιοι έτσι θα έχουν αποκτήσει "μαγικά" μια πρωτεύουσα στην "Al Quds", ωστόσο το Ισραήλ θα διατηρήσει τον πλήρη έλεγχο μιας αδιαίρετης και πραγματικής Ιερουσαλήμ.

 Το σχέδιο δίνει έτσι στους Ισραηλινούς ό,τι ακριβώς ζητούσαν, αν εξαιρέσει κανείς εκείνους τους λίγους εξτρεμιστές που απαιτούν πλήρη προσάρτηση όλων των παλαιστινιακών περιοχών και όχι απλώς τον ντε φάκτο έλεγχό τους. Ταυτόχρονα δεν εκπληρώνει κανέναν από τους βασικούς στόχους των Παλαιστινίων. Κανένας Παλαιστίνιος δεν ήταν καν παρών κατά την ανακοίνωση του σχεδίου Τραμπ.

 Το εκλογικό παιχνίδι Τραμπ - Νετανιάχου

 Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται καθόλου για μια πραγματική πρόταση λύσης του ισραηλινο-παλαιστινιακού. Πρόκειται αντίθετα για καθαρά εσωτερική πολιτική υπόθεση τόσο για τον Ντ. Τραμπ, όσο και για τον Μπ. Νετανιάχου.

 Ο χρόνος ανακοίνωσής της αποκαλύπτει το παιχνίδι. Ο Τραμπ αντιμετωπίζει μια δίκη με το ερώτημα της καθαίρεσης και ο Νετανιάχου μια δίκη για διαφθορά, με αμφότερους να ελπίζουν σε επανεκλογή τους προκειμένου να αποφύγουν σοβαρές νομικές συνέπειες σε ατομικό επίπεδο. Τραμπ και Νετανιάχου χόρεψαν έναν "χορό νίκης", με τον Γκαντζ να παίζει τον ρόλο της "γαρνιτούρας", με την ελπίδα ότι ο πολιτικός συνασπισμός του οποίου ηγείται ενδεχομένως να κερδίσει τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές στο Ισραήλ.

 Ο Τραμπ προσπάθησε να παρουσιάσει τον εαυτό του ως τον κρατικό ηγέτη που ηγείται προσπαθειών για διεθνείς συμφωνίες ειρήνευσης και να επιδειχθεί στην προτεσταντική βάση των ευαγγελιστών οπαδών του. Ο Νετανιάχου πόζαρε από την πλευρά του ως ο άνθρωπος που θα καταφέρει επιτέλους να προσφέρει την προσάρτηση των εδώ και δεκαετίες κατεχόμενων εδαφών στους Ισραηλινούς ψηφοφόρους.

 Μολονότι ωστόσο το σχέδιο είναι "φάρσα", η ζημιά την οποία θα επιφέρει είναι πραγματική και βαθιά - έστω και αν τίποτα απ’ όσα αναφέρει, συμπεριλαμβανομένων των προσαρτήσεων, δεν γίνει πράξη.

 Αυτό που ο Τραμπ υποδύεται ότι κάνει είναι σοκαριστικό. Το 1993, οι Παλαιστίνιοι, οι Ισραηλινοί και οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέγραψαν από κοινού μια Διακήρυξη Αρχών που έθεσε το βασικό πλαίσιο της ειρηνευτικής διαδικασίας, συμπεριλαμβανομένων πέντε θεμάτων που θεωρούνταν οριστικά διευθετημένα. Όλα αυτά έχουν πλέον ακυρωθεί από τις ΗΠΑ και εκείνο το συμφωνημένο διαπραγματευτικό πλαίσιο κείτεται πλέον ερειπωμένο.

 Αυτός ήταν και ο κύριος στόχος από την αρχή. Η ισραηλινή Δεξιά δεν δέχθηκε ποτέ τις συμφωνίες του Όσλο και πλέον το ίδιο ισχύει και για την τραμπική Δεξιά.

 Απ' όταν οι Ισραηλινοί απέτυχαν να αναγκάσουν τους Παλαιστινίους να αποδεχθούν αυτό το είδος περιορισμένης και αβλαβούς κρατικής υπόστασης στη σύνοδο κορυφής του Camp David το 2000, η εξέλιξη στην οποία καταλήξαμε σήμερα κατέστη αναπόφευκτη. Η ασυμμετρία ισχύος είναι τόσο μεγάλη ώστε ήταν σχεδόν βέβαιο ότι μια μέρα το Ισραήλ θα προσπαθούσε να επιβάλει με τη βία και με "διάταγμα" εκείνο στο οποίο δεν μπορούσε να πείσει τους Παλαιστίνιους να συμφωνήσουν εθελοντικά.

 Μέχρι σήμερα, οι Ισραηλινοί περιορίζονταν από το γεγονός ότι οι Αμερικανοί προστάτες τους είχαν συνυπογράψει τη συμφωνία του 1993. Ο Τραμπ απελευθέρωσε στην πραγματικότητα το Ισραήλ από όλους τους περιορισμούς που επέβαλε το Όσλο και πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων τη λογική των δύο πραγματικά κυρίαρχων, ανεξάρτητων κρατών υπέρ ενός άνισα ισχυρού Μεγάλου Ισραήλ. Τα βασικά ερωτήματα πλέον είναι εάν η ζημιά που έχει γίνει μπορεί να διορθωθεί και πόσο αίμα θα χυθεί ως άμεσο αποτέλεσμα αυτής της εγκληματικής πολιτικής αμέλειας.

 Δεν πρόκειται για πρόταση ειρήνης. Είναι μια πρόταση υπονόμευσης κάθε ειρήνευσης.

 Του Hussein Ibish
 BLOOMBERG OPINION

 https://www.capital.gr/bloomberg-view/3407673/
to-sxedio-tramp-gia-israil-palaistini-mporei-na-apodeixthei-moiraio
29/1/2020

Τα κύρια σημεία του σχεδίου Τραμπ 
για την Παλαιστίνη. 

Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ παρουσίασε σήμερα το πολυαναμενόμενο ειρηνευτικό του σχέδιο για τη Μέση Ανατολή, το οποίο προβλέπει την ίδρυση υπό πολύ αυστηρές προϋποθέσεις κράτους για τους Παλαιστινίους, την προσάρτηση από το Ισραήλ των εβραϊκών οικισμών στη Δυτική Όχθη, ενώ ενταφιάζει το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων στη γη τους.

 Ακολουθούν τα κύρια σημεία του σχεδίου:

 "Ρεαλιστική λύση δύο κρατών"

 Οι Παλαιστίνιοι θα έχουν το δικαίωμα σε ένα κράτος, αλλά υπό προϋποθέσεις. Θα πρέπει να αναγνωρίσουν το Ισραήλ ως "Εβραϊκό κράτος", "να απορρίψουν την τρομοκρατία σε όλες τις μορφές της" και να ενισχύσουν τα θεσμικά τους όργανα.

 Εάν συμφωνήσουν να διαπραγματευτούν και τελικά να αποκτήσουν ένα τέτοιο κράτος, την ίδρυση του οποίου αποδέχθηκε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου, αυτό το παλαιστινιακό κράτος θα είναι "αποστρατιωτικοποιημένο". Το Ισραήλ θα παραμείνει υπεύθυνο για την ασφάλεια και τον έλεγχο του εναέριου χώρου στα δυτικά της κοιλάδας του Ιορδάνη, ενώ η Χαμάς, η οποία ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας, θα πρέπει να "αφοπλιστεί".

 Οι προσαρτημένοι εποικισμοί

 Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι έτοιμες να αναγνωρίσουν χωρίς καθυστέρηση την προσάρτηση από το Ισραήλ στο έδαφός του των οικισμών που ανέγειρε στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Περίπου το 30% της Δυτικής Όχθης θα καταλήξει έτσι επισήμως στο εβραϊκό κράτος.

 Η Ουάσινγκτον είναι συγκεκριμένα έτοιμη να δράσει για την κυριαρχία του Ισραήλ στην κοιλάδα του Ιορδάνη, μια στρατηγική λωρίδα γης στα σύνορα της Ιορδανίας.

 Ένα μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος με αυτά τα εδάφη θα είναι, συνεπώς, πολύ μικρότερο από αυτό που επιθυμούν οι Παλαιστίνιοι, δηλαδή όλα τα εδάφη που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967. Ωστόσο, ο Τραμπ επέμεινε, υποστηρίζοντας ότι οι Παλαιστίνιοι θα δουν την επικράτειά τους "διπλάσια" σε σύγκριση με σήμερα.

 Το Ισραήλ, από την πλευρά του, θα δεσμευτεί να παγώσει την ανάπτυξη οποιουδήποτε νέου οικισμού για τέσσερα χρόνια - μια περίοδο κατά τη διάρκεια της οποίας οι Παλαιστίνιοι θα μπορούν να αντιστρέψουν την τρέχουσα απόρριψη του σχεδίου αυτού.

 Ιερουσαλήμ. Μία ή δύο πρωτεύουσες;

 Ο πρόεδρος Τραμπ, ο οποίος είχε ήδη παραβιάσει την αμερικανική πολιτική ετών αναγνωρίζοντας την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του ισραηλινού κράτους, δήλωσε σήμερα ότι η Ιερουσαλήμ θα "παραμείνει η αδιαίρετη πρωτεύουσα του Ισραήλ".

 Αλλά ο ίδιος φάνηκε να αντιφάσκει με αυτή του τη δέσμευση, διασφαλίζοντας παράλληλα ότι ένα μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος θα μπορούσε να έχει την πρωτεύουσα του στην αλ Κουντς, την "Ανατολική Ιερουσαλήμ".

 Αν αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό ως Ανατολική Ιερουσαλήμ, δηλαδή το τμήμα που κατέλαβε και προσάρτησε το Ισραήλ το 1967, που οι Παλαιστίνιοι διεκδικούν ως πρωτεύουσα του κράτους τους, φαίνεται ότι η κυβέρνηση Τραμπ σκέπτεται να τους αφήσει μόνο προάστια στην ανατολική πλευρά της ιερής πόλης - δηλαδή, τοποθεσίες όπως το Άμπου Ντις, που τεχνικά βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ, αλλά στην ανατολική πλευρά του τείχους ασφαλείας που χωρίζει το Ισραήλ από τα Παλαιστινιακά Εδάφη.

 Σχετικά με το θέμα των Αγίων Τόπων, ο Αμερικανός πρόεδρος ζήτησε τη διατήρηση του στάτους κβο quo στην Πλατεία των Τζαμιών, το Όρος του Ναού για τους Εβραίους, διατηρώντας τον έλεγχο αυτού του τόπου, όπου βρίσκεται ειδικότερα το τέμενος αλ Άκσα, από την Ιορδανία.

 Ένα κράτος "εδαφικά συνεχές"

 Οι Ηνωμένες Πολιτείες προτείνουν ένα παλαιστινιακό κράτος "εδαφικά συνεχές" το οποίο μπορεί να αποδειχθεί δυσεπίλυτο παζλ για αυτή την περιοχή κατακερματισμένη από τους ισραηλινούς οικισμούς. που αποτελείται από δύο μπλοκ που χωρίζονται από το Ισραήλ, τη Λωρίδα της Γάζας στην Μεσόγειο και τη Δυτική Όχθη στην ανατολική πλευρά.

 Το σχέδιο Τραμπ προτείνει επομένως "σύγχρονα και αποτελεσματικά δίκτυα μεταφορών για εύκολη μετακίνηση" τόσο για ανθρώπους όσο και για αγαθά. Όπως σιδηροδρομική γραμμή μεγάλης ταχύτητας μεταξύ Γάζας και Δυτικής Όχθης.

 Η μοίρα των προσφύγων

 Ο Ντόναλντ Τραμπ θέλησε να ενταφιάσει το δικαίωμα των Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στο ισραηλινό έδαφος αν ανήκουν σε οικογένειες που εγκατέλειψαν αυτά τα εδάφη, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1967. Το ζήτημα αυτό ήταν πραγματικό αγκάθι σε όλες τις προηγούμενες προσπάθειες ειρηνικής διευθέτησης, εξαιτίας της άρνησης του Ισραήλ.

 "Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες θα έχουν την επιλογή να ζήσουν στο μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος, να ενταχθούν στις χώρες στις οποίες διαμένουν σήμερα ή να εγκατασταθούν σε μια τρίτη χώρα", ανέφερε ο Λευκός Οίκος.

 Οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έχουν σταματήσει να συνεισφέρουν στην υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες αυτούς (UNRWA) με πρωτοβουλία του ίδιου του δισεκατομμυριούχου προέδρου, υπόσχονται να "συνεργαστούν με τη διεθνή κοινότητα" για να βοηθήσουν "γενναιόδωρα" αυτή τη διαδικασία επανεγκατάστασης.

 Ποια αραβική υποστήριξη;

 Ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μπενιαμίν Νετανιάχου τόνισαν την παρουσία, κατά την παρουσίαση του σχεδίου στο Λευκό Οίκο, των πρεσβευτών του Ομάν, του Μπαχρέιν και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, τους οποίους ευχαρίστησαν θερμά. Ο Αμερικανός πρόεδρος επαίνεσε "το απίστευτο έργο που έχουν κάνει για να βοηθήσουν" στην εφαρμογή αυτής της πρότασης ειρήνης.

 Οι υποστηρικτές της προσέγγισης του Λευκού Οίκου ανέκαθεν βασίζονταν στις σχέσεις τους με τους μονάρχες του Κόλπου και άλλες αραβικές χώρες για να παροτρύνουν τους Παλαιστίνιους να αποδεχθούν το σχέδιο και να επωφεληθούν από την οικονομική δέσμη των 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων διεθνών επενδύσεων για δέκα χρόνια.

 Ωστόσο η Ιορδανία έχει ήδη εκφράσει τις επιφυλάξεις της ενώ και η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος δεν δείχνουν τόσο ενθουσιώδεις.

 https://www.capital.gr/diethni/3407598/
ta-kuria-simeia-tou-sxediou-tramp-gia-tin-palaistini
28/1/2020