Μπέρνι Σάντερς, ο νούμερο ένα εχθρός της ελίτ;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
Ένας παππούς θέλει να φέρει τα πάνω κάτω
Η άνοδος του Μπέρνι Σάντερς στην Αμερικανική πολιτική σκηνή
Μπέρνι Σάντερς, ο νούμερο ένα εχθρός της ελίτ.
Είναι γεγονός ότι μεγάλο μέρος της παγκόσμιας κοινής γνώμης παρακολουθεί τις εσωκομματικές εκλογές στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ. Κι αυτό γιατί η ενδεχόμενη νίκη για τον Μπέρνι Σάντερς δίνει ελπίδα στους μη προνομιούχους του κόσμου ότι μπορεί να γίνει το θαύμα και να αποτελέσει το γεγονός του νέου αιώνα.
Είναι αδύνατον να προβλέψει κανείς αυτήν τη στιγμή τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών που θα γίνουν το Νοέμβριο. Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί άνετα να επανεκλεγεί. Ωστόσο αυτός που φαίνεται ότι μπορεί να αναμετρηθεί με τον Τραμπ και να τον κερδίσει, είναι ο ανεξάρτητος γερουσιαστής του Βερμόντ, αφού είναι ο μόνος που καταθέτει έναν αυθεντικά ριζοσπαστικό λόγο, σε βαθμό που έχει τρομοκρατήσει τους ολιγάρχες και το παγκόσμιο σύστημα εκμετάλλευσης, καθώς μιλάει για σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, αλλά έχει διαιρέσει και τους Δημοκρατικούς σε ριζοσπάστες και πραγματιστές.
Οι πρώτοι θέλουν ριζικές αλλαγές, αρνούνται τα ημίμετρα και θεωρούν τον συμβιβασμό συνώνυμο της διαφθοράς. Οι δεύτεροι ακολουθούν τη γραμμή του Μπαράκ Ομπάμα και του Μπιλ Κλίντον. Θέλουν να μεταρρυθμίσουν τη χώρα, αλλά με πιο ήπιο τρόπο, βήμα-βήμα.
Έτσι μπορεί το βασικό ερώτημα αυτής της προεκλογικής διαδικασίας να είναι το «ποιος μπορεί να νικήσει τον Τραμπ;», όμως η απάντηση δεν είναι τόσο απλή, αφού συνοδεύεται από ένα ακόμη πιο κρίσιμο ερώτημα, αν το κόμμα των Δημοκρατικών, πόσο μάλλον η χώρα, είναι έτοιμοι να δεχτούν έναν τόσο «ασυνήθιστο», για την ακρίβεια, έναν τόσο αριστερό υποψήφιο.
«Η τάξη των δισεκατομμυριούχων έχει νευριάσει,
και έτσι πρέπει»
«Χρειαζόμαστε μια πολιτική επανάσταση». Αυτό είναι το σύνθημα της καμπάνιας του Μπέρνι Σάντερς, και αναλύεται σε ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικό, που απαντάει στις πραγματικές ανάγκες της αμερικανικής κοινωνίας και όχι των ελίτ, κι έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα άνευ προηγουμένου λαϊκό κίνημα με δεκάδες χιλιάδες εθελοντές, εκατομμύρια μικρές δωρεές. Όμως υπάρχει και η αντίδραση του κατεστημένου του Αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος που δεν θα διστάσει ξανά να μποϊκοτάρει το ίδιο το Κόμμα από το να επιτρέψει στον Μπέρνι Σάντερς να κερδίσει το χρίσμα, αφού ποιος μπορεί να φαντασθεί έναν αριστερό ακτιβιστή που τα έχει βάλει με την Wall Street και την πολιτική ελίτ να περάσει την πόρτα του Οβάλ Γραφείου.
Παρόλα αυτά ο Μπέρνι Σάντερς παραμένει στην πρώτη θέση και με διαφορά, με το 31% στην πρόθεση ψήφου για το χρίσμα των Δημοκρατικών, σύμφωνα και με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Με τη δημοτικότητά του να σημειώνει σημαντική άνοδο ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου Bloomberg News και ένατος πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου για το 2019 Μάικλ Μπλούμπεργκ βρίσκεται στη δεύτερη θέση και ξεπερνά τον πρώην αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν, ο οποίος έχει σταθερά καθοδική πορεία έπειτα από ένα διάστημα που θεωρούνταν φαβορί.
Ο Σάντερς κατηγόρησε τον δισεκατομμυριούχο των ΜΜΕ για προσπάθεια εξαγοράς των εκλογών, ενώ ο Μπλούμπεργκ κατηγόρησε τον Σάντερς ότι ο ίδιος και οι φανατικοί υποστηρικτές του προκαλούν ζημιά στο Δημοκρατικό Κόμμα. Ο ανεξάρτητος γερουσιαστής, από την πλευρά του, συνέκρινε τον Μπλούμπεργκ με τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, λέγοντας ότι και οι δύο είναι δισεκατομμυριούχοι που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τον πλούτο τους για να υποτάξουν ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.
Στην Αϊόβα και στο Νιου Χάμσιρ, όπου ο Σάντερς τελικά επικράτησε, υπήρξε ένα πλήθος αρνητικών τηλεοπτικών διαφημίσεων και από τα δεξιά και από τα αριστερά, που παρουσίαζαν τον γερουσιαστή του Βερμόντ ως εξτρεμιστή. O πρώην πρόεδρος της Goldman Sachs Λόιντ Μπλανκφέιν και ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Στίβεν Μνούτσιν δήλωσαν ότι ο Σάντερς «θα καταστρέψει την οικονομία των ΗΠΑ» αν κερδίσει. Αλλά και οι Δημοκρατικοί συνυποψήφιοί του προειδοποίησαν ότι είναι υπερβολικά ακραίος για να είναι ο υποψήφιος του κόμματος και ότι οι ιδεολογικές του απόψεις είναι πολύ ριζοσπαστικές και άκαμπτες. «Η τάξη των δισεκατομμυριούχων έχει νευριάσει, και έτσι πρέπει» απάντησε ο Σάντερς.
Η ιστορία και οι νέοι είναι στην πλευρά του Σάντερς
Το όραμα του Σάντερς στηρίζεται στην κατάργηση των μεγάλων ταξικών ανισοτήτων, στη δωρεάν πρόσβαση όλων των πολιτών σε ένα δημόσιο σύστημα υγείας και στη δωρεάν παροχή παιδείας για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Η ατζέντα Σάντερς περιλαμβάνει το Medicare for All (καθολική υγειονομική κάλυψη για όλους τους πολίτες), ένα σχέδιο πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, μια πρόταση για εγγυημένη εργασία από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για όλους τους Αμερικανούς, την κατάργηση όλων των φοιτητικών δανείων, την εξάλειψη των διδάκτρων στα δημόσια πανεπιστήμια, τη θέσπιση πληρωμένης άδειας για οικογενειακούς σκοπούς και την αύξηση των δαπανών για υποδομές και εκπαίδευση.
Δεσμεύεται για φόρο μεγάλης περιουσίας, νέους φόρους επί μισθών και επενδύσεων, φόρο επί των χρηματοοικονομικών συναλλαγών και υψηλότερα ποσοστά επί των ήδη υφιστάμενων φόρων. Για την εξωτερική πολιτική, υποστηρίζει την πολυμέρεια μέσω των Ηνωμένων Εθνών, με βασική ιδεολογία τον σεβασμό των δημοκρατικών αξιών και του διεθνούς δικαίου. Αν και είναι εβραϊκής καταγωγής, επέκρινε επανειλημμένα το Ισραήλ για την πολιτική του έναντι των Παλαιστινίων, ενώ είχε ψηφίσει στη Γερουσία εναντίον του πολέμου στο Ιράκ και σήμερα επικρίνει τον πρόεδρο Τραμπ για τη «φιλοπολεμική τακτική» του έναντι του Ιράν.
«Ο Μπέρνι Σάντερς είναι ο μόνος υποψήφιος που μου έδωσε το θάρρος να πιστέψω ότι δεν μπορούμε μόνο να απαιτήσουμε μια τολμηρή, ριζική αλλαγή, αλλά ότι είναι πραγματικά εφικτή», λέει στο Jacobinmag, η Aletha Shapiro, η οποία ταξίδεψε στο Νιού Χάμσαϊρ από την Νέα Υόρκη ακολουθώντας την καμπάνια του Σάντερς. Ο Pat Miguel Tomaino, εθελοντής επίσης στην καμπάνια του Σάντερς υποστηρίζει ότι η οικονομική κατάρρευση του 2008 κατέστρεψε την εμπιστοσύνη πολλών Αμερικανών στην κατεστημένη οικονομική και πολιτική τάξη και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσει το κόμμα των Δημοκρατικών και να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. «Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις σχετικά με την ελίτ. Γνωρίζουμε ότι ο Μπέρνι είναι ενάντιά της, έχει την πλάτη μας και μεις τη δική του».
Οι νέοι, όπως όλοι διαπιστώνουν στρέφονται προς τα αριστερά. Είναι λογικό. Από τότε που γεννήθηκαν, η χώρα τους πηγαίνει από τη μια αποτυχία στην άλλη: πόλεμος στο Ιράκ, χρηματοπιστωτική κρίση, επιστροφή του φυλετικού ζητήματος. «Ο Ντόναλντ Τραμπ από την άλλη στηρίζεται σε ένα εκλογικό σώμα που οι πεποιθήσεις του δεν θα αλλάξουν. Οι Αμερικανοί αυτοί, στην πλειοψηφία τους λευκοί χριστιανοί μεγάλης ηλικίας που ζουν στην ύπαιθρο, ανησυχούν κυρίως για την εξαφάνιση της λευκής ταυτότητας. Πιστεύουν ότι οι μετανάστες, η Αριστερά, οι νέοι, είναι έτοιμοι να κλέψουν τη χώρα τους. Και ο Τραμπ είναι ο προστάτης τους. Ένας άνθρωπος που τους καθησυχάζει. Αυτό το εκλογικό σώμα αποτελεί το 35-40% του συνόλου. Και επιπλέον γερνάει. Αλλά είναι αρκετό για να δώσει τη νίκη στον Τραμπ το 2020;» λέει ο Τζορτζ Πάκερ θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος του περιοδικού Atlantic.
Μια πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι περισσότεροι από τους μισούς Αμερικανούς δεν θα ψηφίσουν υπέρ ενός «σοσιαλιστή» προέδρου, ενώ και ο Τραμπ υπόσχεται ότι «το Αμερικανικό έθνος δεν θα είναι ποτέ σοσιαλιστικό». Οι New York Times, σε άρθρο τους, τονίζουν ότι μετά από μία τετραετία μίσους και αντιπαλότητας, που έχει χωρίσει τη χώρα σε δύο στρατόπεδα, οι ΗΠΑ χρειάζονται έναν πρόεδρο που θα θα ενώσει ξανά τη χώρα και θα λάβει υπόψιν όλες τις διαφορές, με σεβασμό στον λαό που θεωρείται αποκομμένος και απομονωμένος. Για αυτόν τον λόγο, εξηγούν πως δεν πιστεύουν ότι ο Μπέρνι Σάντερς είναι κατάλληλος για την προεδρία. Όπως υποστηρίζει ο Καρλ Σμιθ από το think tank Tax Foundation πιστεύει ότι η φορολόγηση των πλουσίων θα «υπονόμευε την ισχύ του αμερικανικού καπιταλισμού». Κι αυτό είναι το πρόβλημα.
Μαριάνθη Πελεβάνη
21/2/2020
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Ένας παππούς θέλει να φέρει τα πάνω κάτω
Η άνοδος του Μπέρνι Σάντερς στην Αμερικανική πολιτική σκηνή.
Το καλοκαίρι του 1962 δεκάδες φοιτητές του Πανεπιστημίου του Σικάγο καταλαμβάνουν το κτήριο της διοίκησης και κατασκηνώνουν έξω από το γραφείο του προέδρου απαιτώντας δίκαιη μεταχείριση για την πρόσβαση των αφροαμερικάνων φοιτητών στις φοιτητικές εστίες. Ανάμεσα στους φοιτητές είναι και ένας Εβραίος ακτιβιστής από την Νέα Υόρκη, μέλος φοιτητικών οργανώσεων που στηρίζουν το κίνημα πολιτικών ελευθεριών στις ΉΠΑ. Το ίδιο καλοκαίρι, και μετά την συμμετοχή του στην πορεία της Ουάσινγκτον «Για την Εργασία και την Ελευθερία» (γνωστή για τον λόγο που εκφώνησε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ), ο νεαρός ονόματι Μπέρνι Σάντερς φωτογραφίζεται να συλλαμβάνεται για αντίσταση κατά της αρχής σε διαδήλωση για τα δικαιώματα των μαύρων στην εκπαίδευση. Εξήντα χρόνια μετά η ίδια φωτογραφία γίνεται σύμβολο μιας νέας «πολιτικής επανάστασης», τυπώνεται σε μπλουζάκια φοιτητών και αφίσες πανεπιστημίων καθώς κάνει τον γύρο του διαδικτύου.
---------------------------------------------------------------------
Την πολιτική καριέρα του Μπέρνι Σάντερς χαρακτηρίζουν οι αμέτρητες ήττες αλλά και οι διαρκείς αγώνες. Μια ειρωνικά όμορφη ιστορία τον θέλει να κάνει το πρώτο του βήμα στα κοινά ως υποψήφιος για την προεδρία του μαθητικού συμβουλίου σε ένα λύκειο του Μπρούκλιν, όπου χάνει τις εκλογές τερματίζοντας τελευταίος. Μετά το τέλος των σπουδών του γυρνάει στην Νέα Υόρκη όπου θα δουλέψει ως δάσκαλος, κοινωνικός λειτουργός και ξυλουργός. Ύστερα θα μετακομίσει μόνιμα στην πολιτεία του Βερμόντ όπου μετά από χρόνια ακτιβισμού και μέσω της συμμετοχής του σε φιλελεύθερες, σοσιαλιστικές και αντιμιλιταριστικές οργανώσεις θα κατέβει ως υποψήφιος γερουσιαστής για να λάβει μόνο το 4% των ψήφων της πολιτείας.
Η πρώτη του εκλογική νίκη θα έρθει το 1981 όταν εκλέγεται δήμαρχος του Μπέρλινγκτον, μιας μικρής φοιτητούπολης του Βερμόντ.
Η οκταετής θητεία του ως δήμαρχος θα τον κάνει γνωστό στην κοινή γνώμη της Αμερικής όχι τόσο λόγω των κοινωνικών προγραμμάτων που εισήγαγε, τα οποία αναβάθμισαν την ποιότητα ζωής της πόλης σε τέτοιο βαθμό ώστε να βραβευθεί ως ο καλύτερος δήμαρχος της Αμερικής, αλλά περισσότερο για το θράσος του να αυτοπροσδιορίζεται ως σοσιαλιστής κατά την διάρκεια της ταραχώδους ψυχροπολεμικής περιόδου. Με το τέλος της θητείας του θα θέσει υποψηφιότητα για το Κογκρέσο την οποία αρχικά θα χάσει αλλά θα κερδίσει δύο χρόνια αργότερα κάνοντάς τον το πρώτο ανεξάρτητο βουλευτή αλλά και σοσιαλιστή μετά από σαράντα χρόνια που εκλέγεται στην Βουλή των Αντιπροσώπων. Πιστεύοντας ότι και τα δύο κόμματα (Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι) δουλεύουν για την άρχουσα τάξη θα αρνηθεί να συνεργαστεί με τους Δημοκρατικούς μέχρι το 2007, όπου τελικά θα εκλεγεί γερουσιαστής με την στήριξή τους.
Το σοσιαλιστικό κίνημα στην Αμερική και η υποψηφιότητα του 2016
Το σοσιαλιστικό κίνημα στις ΗΠΑ έχει υπάρξει παραδοσιακά πολύ αδύναμο. Ενώ το πρώτο σοσιαλιστικό κόμμα έκανε την εμφάνισή του στις αρχές του 20ου αιώνα, και έχει υπάρξει ενεργό σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες του αμερικάνικου λαού, είχε πάντα αμυδρή επιρροή στα πολιτικά δρώμενα των ΗΠΑ. Οι λόγοι της πολιτικής περιθωριοποίησης των υποστηρικτών του κινήματος είναι πολλοί. Ανάμεσά τους ο Μακαρθισμός της δεκαετίας του 50’, η βαθιά καπιταλιστική φύση της Αμερικάνικης κουλτούρας και οικονομίας και φυσικά η ταύτιση της λέξης σοσιαλισμός με τις θηριωδίες των Κομμουνιστικών Κυβερνήσεων της Κίνας και της Ρωσίας. Η ίδια λέξη-ταμπού μέχρι πρότινος φόβιζε το κοινό αίσθημα και ακουγόταν ελάχιστα στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τις εφημερίδες και τις αίθουσες των αμερικάνικων πανεπιστημίων. Πλέον κάτι φαίνεται να αλλάζει.
Σε πρόσφατη συζήτηση που έγινε στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης , ο Μαρξιστής καθηγητής οικονομικών Ρίτσαρντ Γουόλφ θα περιγράψει με γλαφυρό τρόπο την αλλαγή που συντελείτε στο Αμερικανικό πολιτικό γίγνεσθαι. Σε ερώτησή του για το αν πιστεύει ότι το σοσιαλιστικό κίνημα στην Αμερική ζωντανεύει θα απαντήσει (σε ελεύθερη απόδοση): «Το πρώτο δείγμα [κανονικοποίησης του σοσιαλισμού] είναι ότι κάνουμε αυτή την συζήτηση σήμερα. […] Η παρουσία μου στα Αμερικάνικα media πριν το 2013 ήταν τόσο αμυδρή που δεν θα με ήξερε κανείς σας. Έχω μιλήσει δημόσια για τον σοσιαλισμό -καλεσμένος σε Αμερικάνικα πάνελ- περισσότερες φορές τα τελευταία 4 χρόνια απ’ ότι τα προηγούμενα 50».
Τον Απρίλιο του 2015 ο Μπέρνι Σάντερς -με την ταμπέλα «σοσιαλιστής»- θα θέσει υποψηφιότητα για το χρίσμα του κόμματος των Δημοκρατικών με στόχο τις Αμερικάνικες προεδρικές εκλογές του 2016. Θα χάσει τις εσωκομματικές εκλογές, αλλά με απροσδόκητα μικρή διαφορά (55% - 43%) απέναντι στην Χίλαρι που ως υπουργός εξωτερικών και πρώην πρώτη κυρία κατέβαινε ως το αδιαμφισβήτητο φαβορί. Η ήττα αυτή σε συνδυασμό με την σοκαριστική νίκη του Ντόναλντ Τράμπ έναντι της Χίλαρι Κλίντον θα μετατοπίσει την κοινή γνώμη μαζί με το φάσμα της πολιτικά αποδεκτής ρητορικής προς τα δεξιά, καθώς και θα βάλει στο στόχαστρο την ηγεσία του Δημοκρατικού κόμματος το οποίο υπονόμευσε με εμφανή τρόπο την υποψηφιότητα του Μπέρνι. Ο ίδιος θα στηρίξει την υποψηφιότητα Κλίντον ενώ θα παροτρύνει τους υποστηρικτές του να συνεχίσουν μαζί του την «πολιτική επανάσταση». Η ορμή της εκστρατείας του θα ανακοπεί απότομα, αλλά και όπως φαίνεται, μόνο προσωρινά.
Τι άλλαξε; Ζύμωση του λαϊκού κινήματος
Η εκλογή του Ντοναλντ Τραμπ βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό -εκτός των άλλων- στο παράδοξο του αντισυστημισμού (παράδοξο γιατί ο ίδιος είναι η βάση του διεφθαρμένου συστήματος με πλήθος οικονομικών σκανδάλων και τεράστιες δωρεές σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές καμπάνιες): Ο Αμερικάνος πρόεδρος εκμεταλλεύτηκε αριστοτεχνικά την αγανάκτηση του μέσου Αμερικάνου ενάντια στο «διεφθαρμένο» πολιτικό σύστημα και τα mainstream media, υποσχόμενος ότι θα ανατρέψει το status quo. Και πέτυχε.
Γιατί όμως είναι αγανακτισμένα τα μεσαία και κατώτερα στρώματα της πιο πλούσιας χώρας του πλανήτη και τι τους ωθεί προς ριζοσπαστικές ατζέντες; Η απάντηση βρίσκεται στο “Αμερικανικό όνειρο”, το οποίο έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια, και ο μέσος Αμερικάνος το έχει πλέον καταλάβει. Βασισμένο στην αξιοκρατία και την πίστη ότι αν δουλέψεις σκληρά θα ανταμειφθείς πλουσιοπάροχα, το δόγμα της ταξικής και οικονομικής κινητικότητας που κυριάρχησε τον 20ο αιώνα, έχει πλέον καταρρεύσει. Στην σκληρά καπιταλιστική Αμερικανική κοινωνία του 21ου αιώνα, αν γεννηθείς φτωχός, κατά πάσα πιθανότητα θα πεθάνεις φτωχός, ενώ αν γεννηθείς πλούσιος, θα παραμείνεις σε όλη σου την ζωή πλούσιος.
Το παραπάνω ακούγεται πολύ απόλυτο, αξίζει όμως να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά σε μερικά στατιστικά στοιχεία. Σε δημοσιευμένο άρθρο των Financial Times το 2014, η Γενική Διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ (και όχι κάποιος σκληροπυρηνικός σοσιαλιστής!) δηλώνει τον προβληματισμό της για την συνεχή αύξηση των οικονομικών ανισοτήτων παγκοσμίως. Από το ίδιο άρθρο μαθαίνουμε, με βάση τα νούμερα του περιοδικού Forbes, ότι οι 85 πιο πλούσιοι άνθρωποι του κόσμου (0.00000011%) κατέχουν όσο πλούτο όσο το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού (3.85 δις άνθρωποι). Τα πράγματα φαίνονται ακόμα καλύτερα για την Αμερικάνικη οικονομική ελίτ καθώς οι τραπεζικοί λογαριασμοί των Τζεφ Μπέζος, Γουόρεν Μπάφετ και Μπιλ Γκέιτς έχουν μεγαλύτερη αξία από αυτούς του μισού πληθυσμού των ΗΠΑ αθροιστικά. Παράλληλα, ο μισθός του μέσου CEO έχει αυξηθεί κατά 1008% τα τελευταία 40 χρόνια, ενώ ο μισθός του μέσου εργαζόμενου μόνο 12% . Η αξία των πανεπιστημιακών διδάκτρων, της υγείας, της σίτισης και της εστίασης έχουν αυξηθεί εκατονταπλάσιες φορές περισσότερο από τους μισθούς των εργαζομένων.
Αναμφισβήτητα, τα παραπάνω σημαίνουν ότι η ζωή των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Ότι αντιλαμβανόμαστε στην Ευρώπη ως δικαιώματα (δωρεάν εκπαίδευση, υγεία, κ.α.) που έχουν κατακτηθεί ύστερα από μακροχρόνιους κοινωνικούς αγώνες, αντιμετωπίζονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ως αγαθά συγκεκριμένης -και συνεχώς αυξανόμενης- αγοραστικής αξίας. Έτσι είναι φυσικό πως η αγανάκτηση των οικονομικά ασθενέστερων Αμερικάνων πλέον εκφράζεται ως διαμαρτυρία στην κάλπη, αναζητώντας παράλληλα στήριξη σε ριζοσπαστικές υποψηφιότητες όπως αυτή του Μπέρνι Σάντερς. Οι λαϊκές ατζέντες που στηρίζουν την φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, την διαγραφή των υπέρογκων φοιτητικών δανείων, την δημιουργία κοινωνικού κράτους πρόνοιας και την προώθηση μοντέλων βιώσιμης ανάπτυξης για την σωτηρία του πλανήτη, είναι πιο επίκαιρες από ποτέ.
Δήλωση υποψηφιότητας: το χρονικό
Μετά από τρία χρόνια ακραίας νεοφιλελεύθερης Τραμπικής πολιτικής, στις 19 Φεβρουαρίου του 2019 ο κόσμος θα υποδεχθεί με ενθουσιασμό την δήλωση υποψηφιότητας του Μπέρνι. Μέχρι τον Ιούνιο η προεκλογική καμπάνια του θα μαζέψει 27 εκατομμύρια δολάρια μόνο από συνεισφορές, τα περισσότερα από κάθε άλλο υποψήφιο για το χρίσμα των δημοκρατικών. Είναι αξιοσημείωτο πως ο Μπέρνι Σάντερς έχει δεσμευτεί ότι δεν θα λάβει δωρεές από εκατομμυριούχους ή ιδιωτικές επιχειρήσεις-κολοσσούς όπως όλοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατικών.
Στις αρχές Οκτωβρίου του 2019, και ενώ βρίσκεται στο Λας Βέγκας για μια σειρά ομιλιών, ο Μπέρνι Σάντερς (τότε ετών 78) θα πάθει έμφραγμα και θα επιβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς. Καθώς όλα δείχνουν ότι η πολιτική του σταδιοδρομία έχει τελειώσει, στις 19 του ίδιου μήνα 26 χιλιάδες υποστηρικτές του θα δώσουν το παρόν στην πλέον εμβληματική ομιλία του στο Κουίνς της Νέας Υόρκης σε μια επιβλητική επιστροφή μετά τα προβλήματα υγείας του, με κεντρικό σύνθημα «I am Back».
Μέσα σε λίγους μόνο μήνες -ιστορικό ρεκόρ για την Αμερικανική πολιτική ιστορία- η εκστρατεία του Σάντερς θα ξεπεράσει τους ένα εκατομμύριο δωρητές, οι οποίοι είναι κατά βάση απλοί Αμερικάνοι, στην πλειοψηφία τους δάσκαλοι, φοιτητές και χαμηλόμισθοι υπάλληλοι πολυεθνικών όμως η Starbucks, Walmart και Amazon. Την ίδια στιγμή, στις περισσότερες δημοσκοπήσεις βγαίνει πρώτος, ακόμα και σε παραδοσιακά συντηρητικές πολιτείες όπως το Τέξας. Τα δημοκοπικά αποτελέσματα πλέον αποδεικνύονται έμπιστα μετά τις πρώτες δύο εκλογικές αναμετρήσεις σε Iowa και New Hampshire στις οποίες ήρθε πρώτος σε ψήφους.
Γιατί Μπέρνι;
Είναι προφανές πως η ερώτηση την οποία καλούνται να απαντήσουν οι δημοκράτες ψηφοφόροι στις εσωκομματικές εκλογές είναι το ποιος είναι ο καταλληλότερος υποψήφιος για να νικήσει τον Τραμπ στις προεδρικές εκλογές. Οι περισσότεροι υποψήφιοι (Biden, Warren, Klobuchar, Bloomberg κ.α.), προερχόμενοι κατά κύριο λόγο από τον χώρο του κέντρου, βασίζονται στην επιτυχημένη πολιτική τους καριέρα για να προσελκύσουν ψηφοφόρους, πλατφόρμα πάνω στην οποία έτρεξε και η Χίλαρι, και απέτυχε παταγωδώς. Από την άλλη, ο Σάντερς στηρίζεται όχι μόνο στην επιστροφή των ψηφοφόρων του Ομπάμα που αρνήθηκαν να ψηφίσουν μια κατεξοχήν συστημική φιγούρα των Δημοκρατικών, αλλά και στην κινητοποίηση του μεγάλου ποσοστού του εκλογικού σώματος που απείχε το 2016 γιατί δεν βρήκε κάποιον υποψήφιο που να την εκφράζει. Σε αυτές τις ομάδες ψηφοφόρων οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ο Σάντερς υπερισχύει, δίνοντας του το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το μότο «Bernie Beats Trump».
Μπορεί πολλοί από τους υποψήφιους Δημοκρατικούς να έχουν παρόμοια προγράμματα με τον Σάντερς (βλέπε Warren) αλλά η ειδοποιός διαφορά είναι ότι όλοι τους νιώθουν ακόμα την ανάγκη να διαβεβαιώσουν τον κόσμο ότι είναι υπέρ του συστήματος ως έχει - ότι είναι καπιταλιστές. Όποιος γνωρίζει τον Τραμπ, εύκολα καταλαβαίνει ότι δεν μπορείς να παίξεις στην έδρα του, στο γήπεδο του καπιταλισμού. Παρά τον πόλεμο από τα media, τους Ρεπουμπλικάνους αλλά και τους ίδιους τους Δημοκρατικούς, ο Μπέρνι Σάντερς είναι μια ξεκάθαρη, διαφορετική και δυναμική επιλογή έναντι του Τραμπ. Είναι η αλλαγή που μπορεί και θα νικήσει τον Ντόναλντ Τραμπ.
Σπύρος Κασάπης,
Διδακτορικός Φοιτητής στη σχολή Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών του University of Michigan και εθελοντής στην προεκλογική εκστρατεία του Bernie Sanders.
https://www.huffingtonpost.gr/entry/enas-pappoes-thelei-na-ferei-ta-pano-kato_gr_5e4e57aac5b6a7bfb4c13bdb?ncid=other_huffpostre_pqylmel2bk8&utm_campaign=related_articles
20/2/2020
2.
Και τώρα, Σάντερς εναντίον Μπλούμπεργκ
Στην πορεία προς τις προεδρικές εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει, πλέον, μια δεύτερη «σημαδούρα» πέρα από τον Ντόναλντ Τραμπ. Πρόκειται, βεβαίως, για τον Μπέρνι Σάντερς, τον γερουσιαστή του Βερμόντ ο οποίος, παρά τα 78 χρόνια που κουβαλάει στην καμπούρα του, εκπέμπει μια απίστευτη ενεργητικότητα.
Αυτή η ενεργητικότητα, άλλωστε, με τη βοήθεια των θέσεων που υποστηρίζει, μοιάζουν να συγκινούν πολύ περισσότερους από ό,τι όλοι οι αντίπαλοι οι οποίοι έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα απέναντί του. Κάτι που ισχύει ειδικά για τον Τζο Μπάιντεν, τον πρώην αντιπρόεδρο και εκλεκτό του κατεστημένου των Δημοκρατικών, ο οποίος είναι φανερό ότι δεν «τραβάει», παρά τη δεύτερη θέση που διασφάλισε στα προκριματικά του Σαββάτου στη Νεβάδα.
Η νέα νίκη του Σάντερς σε αυτή την αναμέτρηση, την Τρίτη κατά σειρά στην μακρά πορεία προς το συνέδριο του Ιουλίου συνοδεύτηκε μάλιστα με ένα ποσοστό το οποίο πλησίασε το 50%. Του χαρίζει δε αναμφίβολα τον τίτλο του αδιαφιλονίκητου φαβορί για το χρίσμα του κόμματος, ώστε να βρεθεί απέναντι στον νυν πρόεδρο.
Η κυριαρχία του Σάντερς ενισχύεται και από το γεγονός ότι η συγκεκριμένη πολιτεία είναι πολύ πιο αντιπροσωπευτική του συνόλου των ΗΠΑ όσον αφορά τη σύνθεση του πληθυσμού της σε σύγκριση με τις δύο πρώτες και κυρίως «λευκές» πολιτείες της Αϊόβα και του Νιού Τζέρσεϊ. Για του λόγου το αληθές, το 30% των πολιτών της είναι Λατίνοι, το 10% Αφροαμερικανοί, ενώ υπάρχει και ένα σημαντικό και ολοένα αυξανόμενο ποσοστό Ασιατών.
Δεν είναι τυχαίο, από αυτή την άποψη, ότι στη συγκεκριμένη πολιτεία έδειξε να «σκοντάφτει» η μέχρι σήμερα έκπληξη των εκλογών, Πιτ Μπούτιτζιτζ. Το γεγονός ότι δεν διαθέτει την ίδια δυνατότητα απεύθυνσης σε όλα τα τμήματα της αμερικανικής κοινωνίας οδηγεί στο (πρόωρο, είναι αλήθεια) συμπέρασμα πως πιθανότατα δεν θα αντέξει ως το τέλος…
Τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμη
Είναι σαφές, ωστόσο, ότι το παιχνίδι δεν έχει κριθεί υπέρ του Σάντερς. Κι αυτό διότι μένει να αποδειχτεί πόσο καλά μπορεί να τα καταφέρει μπροστά στο «βαρύ πυροβολικό» που αντιπροσωπεύει – από πολλές απόψεις – ο Μάικλ Μπλούμπεργκ. Ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης έχει εξαρχής επικεντρώσει την προσοχή του και τα εκατομμύριά του στην κρίσιμη αναμέτρηση της «Σούπερ Τρίτης», όπου αναμένεται να τα παίξει όλα για όλα.
Όχι άδικα. Στις 3 Μαρτίου, εξάλλου, διεξάγονται προκριματικά σε 14 ταυτόχρονα πολιτείες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν περίπου το ένα τρίτο των κάπου 4.000 συνέδρων οι οποίοι θα κληθούν να εκλέξουν τον υποψήφιο των Δημοκρατικών. Γι’ αυτό και ο Σάντερς, όπως και οι άλλοι διεκδικητές εδώ και κάποιες ημέρες έχουν συγκεντρώσει τα πυρά τους πάνω στον Μπλούμπεργκ, καθώς γνωρίζουν ότι όποιος πάρει εκεί κεφάλι, θα είναι δύσκολο να χάσει στη συνέχεια το προβάδισμα.
Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι η πρεμιέρα του τελευταίου σε ανοιχτή τηλεοπτική αναμέτρηση υπήρξε, κατά γενική ομολογία, απογοητευτική. Πιθανώς, επειδή ούτε και ο ίδιος περίμενε ότι θα δεχτεί τόσο σφοδρή επίθεση από τους αντιπάλους του. Αυτό, όμως, είναι κάτι που θα αλλλάξει τις επόμενες εβδομάδες – και σίγουρα δεν είναι οι τηλεμαχίες που κυρίως θα κρίνουν ποιος ή ποια θα βρεθεί απέναντι στον Τραμπ και θα προσπαθήσει να τον του κάνει έξωση από τον Λευκό Οίκο.
Ο Σάντερς επιδιώκει να κάνει την έκπληξη και να αποφύγει την επανάληψη όσων συνέβησαν το 2016, όταν σχεδόν έφτασε στη βρύση, αλλά δεν ήπιε νερό, αναγκαζόμενος να μείνει στη σκιά της Χίλαρι Κλίντον. Ο δε Μπλούμπεργκ ποντάρει, ανάμεσα στα άλλα, και στην στήριξη του κομματικού μηχανισμού και του πιο μετριοπαθούς τμήματος της βάσης των Δημοκρατικών εάν φανεί ότι μόνο αυτός μπορεί να σταθεί απέναντι στον Σάντερς – και, τελικά, να χτυπήσει τον Τραμπ στα ίσια.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
https://www.liberal.gr/world/
kai-tora-santers-enantion-mploumpergk/288295
24/2/2020