ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΡΩΣΙΚΕΣ ΕΛΙΤ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ Ο ΠΟΥΤΙΝ.
ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΡΩΣΙΚΕΣ ΕΛΙΤ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ Ο ΠΟΥΤΙΝ.
Ο Πρόεδρος Πούτιν έχει ξεκινήσει την ανανέωση του κυβερνώντος καθεστώτος της Ρωσίας για να διασφαλίσει ότι θα αντιμετωπίσει την πολιτική μετάβαση στο 2024 και θα διατηρήσει την προσωπική του εξουσία. Η ελίτ μπορεί να χωριστεί σε πέντε ξεχωριστές ομάδες, δύο από τις οποίες, οι «προστάτες» και οι «τεχνοκράτες» μπορεί να καταλήξουν σε μια έντονη ιδεολογική διαμάχη.
Η ανακοίνωση των συνταγματικών αλλαγών της 15ης Ιανουαρίου απο τον Βλαντιμίρ Πούτιν και ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης ξεκίνησαν την πολυαναμενόμενη περίοδο της πολιτικής μετάβασης της Ρωσίας. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Πούτιν δεν θα επιδιώξει την προεδρία το 2024, όταν τελειώσει η θητεία του. Όχι μόνο θα υποστηρίξει έναν διάδοχο που θα επιλεγεί ως πρόεδρος, αλλά θα επαναπροσδιορίσει τις εξουσίες της Προεδρίας και του κοινοβουλίου, ενώ παράλληλα θα χαράξει έναν νέο ρόλο για τον εαυτό του.
Παρά τη σταθερή προδιάθεση για συντηρητισμό, το ρωσικό καθεστώς άρχισε να τροποποιείται, θεσμικά και πολιτικά. Οι αλλαγές αυξάνουν τη σημασία της ισορροπίας μεταξύ των διαφόρων φατριών της ρωσικής ελίτ. Πράγματι, αυτή η ισορροπία θα καθορίσει μακροπρόθεσμα όχι μόνο την τύχη πολλών ηγετικών προσωπικοτήτων, αλλά και τις πηγές από τις οποίες θα διαμορφωθεί η μελλοντική ηγεσία και τελικά ο φορέας ανάπτυξης της χώρας.
Ο τρόπος με τον οποίο κυβερνάται η Ρωσία είναι συχνά παρεξηγημένος. Μία εσφαλμένη αντίληψη είναι ότι ο Πούτιν ασχολείται με τον εαυτό του και ότι τίποτα δεν αποφασίζεται χωρίς αυτόν. Άλλη είναι ότι οι δήθεν παντοδύναμοι φίλοι του Πούτιν, απλά, εκτελούν στο όνομά του. Μια τρίτη γραμμή συμβατικής σοφίας υποστηρίζει ότι οι αρχηγοί των υπηρεσιών ασφαλείας, οι επονομαζόμενοι siloviki, ελέγχουν, απολύτως, τα πράγματα.
Καμία από αυτές τις εξηγήσεις δεν είναι κοντά στην πραγματικότητα. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι ξένοι μπερδεύονται. Μέρος του προβλήματος είναι η μεγάλη απόκλιση μεταξύ της επίσημης διοικητικής δομής και των άτυπων πολιτικών σχέσεων. Για παράδειγμα, ο επικεφαλής μιας μεγάλης ρωσικής κρατικής εταιρείας μπορεί να έχει μεγαλύτερη επιρροή από έναν υπουργό της κυβέρνησης.
Το παρόν έγγραφο αποσκοπεί να εξηγήσει τη δυναμική της τρέχουσας μετάβασης και να παράσχει έναν τρόπο κατανόησης με τον οποίο θα αναδιαμορφωθεί το ρωσικό κατεστημένο και ο αντίκτυπος στις εσωτερικές και εξωτερικές πολιτικές της Μόσχας. Προσφέρει ένα νέο σύστημα ταξινόμησης της ρωσικής ελίτ σε πέντε επίπεδα, το καθένα με το δικό του ρόλο στη διαμόρφωση της επίσημης πολιτικής.
Οι πέντε ομάδες ελίτ που εξετάζονται εδώ είναι:
-Η προσωπική ακολουθία του Πούτιν
-Οι φίλοι και συνεργάτες του Πούτιν
-Οι τεχνοκράτες της Ρωσικής Κυβέρνησης και η πολιτική ελίτ
-Οι Προστάτες του καθεστώτος
-Οι Εκτελεστές (όσοι εκτελούν, δηλαδή, τις αποφάσεις) του καθεστώτος.
Κάθε μία από αυτές τις ομάδες έχει ένα συγκεκριμένο σύνολο ρόλων και λειτουργιών στο παρόν πολιτικό καθεστώς. Κατά τη μετάβαση προς το 2024 και μετά, ορισμένοι από αυτούς τους ρόλους ενδέχεται να αλλάξουν ή να εξελιχθούν, αλλά η συνολική τους θέση στη σειρά των πραγμάτων είναι πιθανό να διαρκέσει.
Η ακολουθία του Πούτιν. Ο πιο στενός εσωτερικός κύκλος του Πούτιν είναι μια ενδιαφέρουσα ομάδα. Πρόκειται για το “αποκλειστικό πλαίσιο” στο οποίο ο Πούτιν θα γυρίσει για να διατηρήσει την επιρροή του αφού απομακρυνθεί απο την προεδρία. Αποτελείται από την προσωπική γραμματεία του Πούτιν και τους ανώτερους αξιωματικούς της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Προστασίας (FSO), οι οποίοι υπηρετούν ως σωματοφύλακες του Κρεμλίνου. Αυτοί οι άνθρωποι συνεργάζονται στενά με τον πρόεδρο σε καθημερινή βάση. Πολλοί εκπρόσωποι της ομάδας έχουν προστεθεί. Μερικοί αξιωματικοί του FSO διορίστηκαν για να υπηρετήσουν ως περιφερειακοί διοικητές. Πρόσφατα, η FSO έχει βιώσει μια μορφή γενεαλογικής αλλαγής. Κοιτάζοντας μπροστά, αυτή η ομάδα είναι πιθανό να υπηρετήσει ως προσωπικό σώμα ασφαλείας του Πούτιν μετά την απομάκρυνσή του απο την προεδρία. Θα τον ακολουθήσουν στη νέα του θέση, η οποία, υπό το πρίσμα των πρόσφατων εξελίξεων, θα μπορούσε να είναι επικεφαλής του ανανεωμένου Κρατικού Συμβουλίου.
Οι φίλοι και συνεργάτες του Πούτιν. Οι φίλοι του Πούτιν, οι πληρεξούσιοι, οι μακροπρόθεσμοι συνεργάτες από προηγούμενες φάσεις της σταδιοδρομίας του και οι πρώην συνάδελφοι της KGB αποτελούσαν πάντα μια σημαντική πηγή δυναμικού του καθεστώτος. Αποτελούν επίσης το δίκτυο υποστήριξης του Πούτιν. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονταν στο πλευρό του προέδρου όταν πρωτοεμφανίστηκε το 2000 και χρειάστηκε να παραγκωνίσει την ελίτ της εποχής του Γέλτσιν. Στα είκοσι χρόνια που έχουν παρέλθει από τότε, ωστόσο, η θέση τους έχει αλλάξει ριζικά. Καθώς ο Πούτιν δημιούργησε την “κατακόρυφη δύναμη” που επέβαλε πιο άκαμπτη εξουσία από ψηλά, η πλειοψηφία αυτών των συνεργατών απέκτησε μεγάλα περιουσιακά στοιχεία για να τα διαχειριστεί, ουσιαστικά, μετατράπηκε σε κρατικούς ολιγάρχες. Ωστόσο, έχοντας γίνει πλούσιοι κι σημαντικοί απο μόνοι τους, αυτή η ομάδα έχει επίσης απομακρυνθεί από την κυβέρνηση. Σε αντίθεση με την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι αυτή η ομάδα κυριαρχεί στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, όλο και περισσότερο επικεντρώνεται στην υπεράσπιση και προώθηση των στενότερων εταιρικών συμφερόντων της. Για τον Πούτιν, αυτά τα συμφέροντα έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του κράτους.
Το αποτέλεσμα είναι ότι οι συνεργάτες του Πούτιν αντικαθίστανται από πολιτικούς τεχνοκράτες. Αυτό εξυπηρετεί και τα δύο μέρη. Αφενός, οι συνεργάτες του προέδρου χαίρονται που θα αποφύγουν τις ευθύνες και τους κινδύνους της κρατικής υπηρεσίας. Από την άλλη πλευρά, ο ίδιος ο Πούτιν προτιμά να ασχολείται με νέους τεχνοκράτες, με τους οποίους είναι πολύ πιο εύκολο να δουλέψει, από ότι με όσους βλέπουν τον πρόεδρο ως παλιό φίλο.
Οι Πολιτικοί Τεχνοκράτες είναι μια διευρυνόμενη κατηγορία της ελίτ του Πούτιν. Είναι οι εργαζόμενοι του συστήματος, που χρησιμεύουν ως σταθεροποιητές και έχουν αναλάβει την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτοί είναι οι φιγούρες που δεν ήταν κοντά στον πρόεδρο από την αρχή, αλλά έχουν κερδίσει την προσωπική του εμπιστοσύνη μέσω του επαγγελματισμού και της ιστορίας τους στην κυβέρνηση. Αυτοί οι επαγγελματίες διαχειρίζονται την εσωτερική πολιτική (πρώτος αναπληρωτής αρχηγός του Κρεμλίνου Σεργκέι Κιριένκο), αμυντική πολιτική (υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου) και εξωτερική πολιτική (υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ). Επίσης, είναι επιφορτισμένοι με τον έλεγχο της οικονομικής ευημερίας του κράτους (υπουργός Οικονομικών Άντον Σιλουάνοφ), την οικονομική ανάπτυξη (Αναπληρωτής Πρωθυπουργός κ. Αντρέι Μπελούσωφ) και την εποπτεία της νομισματικής πολιτικής και του τραπεζικού τομέα (Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Ελβίρα Ναμπιουλίνα Elvira Nabiullina). Κανένας από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχασε τη θέση του κατά τον ανασχηματισμό του υπουργικού συμβουλίου τον Ιανουάριο, αλλά κανένας δεν είναι αναντικατάστατος.
Οι Προστάτες. Η ομάδα αυτή απαρτίζεται από τους “φύλακες” του σημερινού καθεστώτος και τους ιδεολόγους του. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα των προστατών είναι ότι μοιράζονται μια συντηρητική, συνωμοτική, αντιδυτική ιδεολογία, υποστηρίζουν πιο κατασταλτικές πολιτικές και χρησιμοποιούν επιθετική ρητορική. Δεν πρέπει να συγχέονται με τους siloviki, μια στενότερη ομάδα που επιβλέπει τον στρατό και την ασφάλεια και το νόμο. Περιλαμβάνουν γνωστά πρόσωπα όπως ο Σεργκέι Νάρισκκιν και ο Αλεξάντερ Μπαστρίκιν, αλλά και περισσότερες γραφειοκρατικές προσωπικότητες όπως ο Νικολάι Πατρούσεφ και ο Βιτσάσελαβ Βολόντιν. Η ομάδα είναι επομένως μια ευκαιριακή συμμαχία μεταξύ εκείνων που αποτελούν το κατασταλτικό απαράτ του κράτους και εκείνων που το νομιμοποιούν μέσω νόμων. Η ιδεολογία τους γίνεται ολοένα και πιο εμφανής στον επίσημο λόγο και η πολιτική επιρροή τους αυξάνεται. Η τέταρτη προεδρική θητεία του Πούτιν υπήρξε μάρτυρας μιας αυξανόμενης συμμαχίας μεταξύ των siloviki και των αντιφιλελεύθερων προστατών που επιδιώκουν να οικοδομήσουν ένα πιο συντηρητικό και καταπιεστικό καθεστώς.
Οι Εκτελεστές. Αυτοί είναι τα εργαλεία ή τα γρανάζια του μηχανήματος. Μπορούν να προσδιοριστούν με δύο κριτήρια. Δεν έχουν ιδιαίτερη προσωπική αξία για τον Πούτιν και η θέση τους είναι αρκετά ασφαλής, εφόσον δεν κάνουν μεγάλα λάθη. Αυτοί οι τεχνοκράτες- εκτελεστές περιλαμβάνουν τους μισούς αναπληρωτές πρωθυπουργούς, καθώς και σχεδόν όλους τους υπουργούς του υπουργικού συμβουλίου και τη συντριπτική πλειονότητα των περιφερειακών διοικητών – εξαιρουμένων των βαρέων βαρών όπως ο δήμαρχος της Μόσχας Σεργκέι Σογιάνιν, ο τσετσένος ηγέτης Ραμζάν Καντίροφ και ο κυβερνήτης της Αγίας Πετρούπολης Αλεξάντερ Μπεγκλόφ, όλοι τους ανήκουν σε ανώτερες ομάδες ελίτ. Οι περισσότεροι ομοσπονδιακοί δικαστές εμπίπτουν επίσης στην κατηγορία των εκτελεστών. Τα μέλη αυτής της βαθμίδας είναι οι κύριοι υποψήφιοι για να κινηθούν προς τα πάνω στον κύκλο των πολιτικών τεχνοκρατών.
Η Ρωσία έχει εισέλθει επίσημα σε μια περίοδο πολιτικής αλλαγής. Ο κύριος στόχος του Κρεμλίνου είναι να τροποποιήσει το πολιτικό καθεστώς και να του δώσει μια νέα πίστωση ζωής, διατηρώντας παράλληλα το πολιτικό σύστημα και ξεκινώντας από κάθε απειλή για το σύστημα αυτό από μια εσωτερική αναταραχή ή δυτική πίεση. Καθώς το Κρεμλίνο αναζητά νέους μηχανισμούς για να διασφαλίσει τη βιωσιμότητα του συστήματος εν αναμονή της αποχώρησης του Πούτιν από την προεδρία (και τελικά από την εξουσία), το ρωσικό πολιτικό καθεστώς αναπόφευκτα εξαρτάται λιγότερο από ένα άτομο. Τα περιγράμματα μιας μελλοντικής διαμόρφωσης ισχύος αρχίζουν να διαμορφώνονται. Στο νέο πολιτικό καθεστώς, το σύστημα έχει σχεδιαστεί να είναι πιο σημαντικό από τον σημερινό ηγέτη.
Ωστόσο, το σύστημα είναι επίσης δύσκολο με πολλές εσωτερικές αντιθέσεις. Από μακριά, η Ρωσία μπορεί να φαίνεται μια χώρα με ισχυρή και εδραιωμένη ελίτ, στενά πλεγμένη γύρω από τον ηγέτη της, τον Βλάντιμιρ Πούτιν. Στην πραγματικότητα, η ρωσική ελίτ γίνεται όλο και πιο κατακερματισμένη και συγκρούεται. Οι συγκρούσεις προκύπτουν όχι μόνο από ζητήματα επιρροής ή ιδιοκτησίας. Είναι ιδεολογικής φύσεως, επίσης. Αυτό αποτελεί μια πολύ σοβαρή πρόκληση για τον Πούτιν, ο οποίος οδήγησε το καθεστώς του σε μια κατάσταση στην οποία το πιο ηχηρό και ενεργό τμήμα της ελίτ έχει αποδειχθεί πιο ριζοσπαστικό από τον ίδιο.
Αυτή η έλλειψη ενότητας και ο αυξανόμενος κατακερματισμός μέσα στην ελίτ σημαίνει ότι ουσιαστικά δεν μπορούν να σχηματιστούν συνεχείς συμμαχίες. Αντ ‘αυτού, κάθε παίκτης ενεργεί σύμφωνα με τις δικές του εταιρικές ή πολιτικές προτεραιότητες. Εάν εξεταστούν οι πέντε βασικές βαθμίδες που αποτελούν την ελίτ του Πούτιν, είναι σαφές ότι μόνο μια από αυτές – οι προστάτες – αναλαμβάνει το ρόλο του κύριου εσωτερικού ερεθισμού και μια πηγή συστημικών και ιδεολογικών συγκρούσεων. Αυτή είναι η κατακόρυφη δύναμη που δεν έχει εμφανιστεί σε αυτή την κλίμακα από το 1993, κατά τη διάρκεια της περιόδου της διαμάχης μεταξύ του Προέδρου Boris Yeltsin και του κοινοβουλίου του, του Ανώτατου Σοβιέτ, η οποία τελείωσε με αιματοχυσία. Οι προστάτες είναι μια κατηγορία της οποίας η άνοδος και η ιδεολογική κυριαρχία ανησυχούν όλες σχεδόν τις άλλες ομάδες επιρροής, είτε πρόκειται για μακροπρόθεσμους συνεργάτες του Πούτιν όπως ο Σεργκέι Τσεμέζοφ, επικεφαλής της Rostec, είτε για τον κεντρικό μοχλό της κρατικής πολιτικής, όπως τον πρώην πρόεδρο και πρωθυπουργό Ντμίτρι Μεντβέντεφ (ο οποίος θα κατέχει πλέον νεοσύστατη θέση ως αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας) και την επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας Elvira Nabiullina.
Το σχίσμα μεταξύ των ελιτ διαμορφώνεται κατά μήκος μίας κύριας διαχωριστικής γραμμής: ανάμεσα στο όλο και πιο τεχνοκρατικό πολιτικό τμήμα της ελίτ – δηλαδή εκείνους που αναγκάζονται να παραμείνουν πολιτικά ουδέτεροι αλλά εξακολουθούν να είναι υπεύθυνοι για τον εκσυγχρονισμό της χώρας – και τους συντηρητικούς, αντι- Δυτικούς “προστάτες” που καταλαμβάνουν το κενό που έμεινε στη δημόσια πολιτική. Πρόκειται για κλιμάκωση των διαφωνιών σχετικά με τη συντήρηση και την πρόοδο, την καταστολή κατά της φιλελευθεροποίησης, την πίεση έναντι του διαλόγου και την επιθετικότητα έναντι της συμφιλίωσης. Το καθεστώς θα πρέπει να αντιμετωπίσει αυτές τις συγκρούσεις κατά την εφαρμογή οποιουδήποτε σεναρίου για τη μεταβίβαση της εξουσίας. Ανεξάρτητα από το αν ο Πούτιν παραμένει ο βασικός παίκτης ακόμα και μετά το 2024 ή επιτρέπει σε έναν επιλεγμένο διάδοχο να κυβερνήσει πραγματικά τη χώρα, είναι αναπόφευκτη η εμβάθυνση αυτού του σχίσματος. Εν τω μεταξύ, οι ενέργειες της ηγεσίας γίνονται όλο και λιγότερο συντονισμένες και πιο διαχωρισμένες.
Το εξωτερικό πολιτικό πλαίσιο θα συνεχίσει να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο που θα επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τις αλλαγές της εσωτερικής πολιτικής στη Ρωσία. Όσο πιο συγκρουσιακό είναι το εξωτερικό περιβάλλον και όσο πιο αδιάλλακτες είναι οι θέσεις που λαμβάνει το καθεστώς όσον αφορά τη Δύση, τόσο πιο πολιτικά πλεονεκτήματα θα έχουν οι Προστάτες, μαζί με την ηθική δικαιολογία για σφίξιμο των βιδών και μια αδιάκοπη μάχη κατά των ξένων και των εγχώριων απειλών. Ταυτόχρονα, σήμερα υπάρχει μικρή ελπίδα για ένα εσωτερικό λιώσιμο των πάγων, ακόμη και σε περίπτωση υποθετικής βελτίωσης των σχέσεων με τη Δύση. Οποιαδήποτε μείωση στην πολύ προωθημένη ξένη απειλή είναι απίθανο να είναι σε θέση να σταματήσει τη δυναμική του συνεχιζόμενου συντηρητισμού και της κρατικής καταστολής. Μπορεί να επιβραδύνει αυτή τη διαδικασία, αλλά δεν μπορεί να την σταματήσει εντελώς.
Καθώς ξεκινά η δεκαετία του 2020, η Ρωσία εισέρχεται σε μια φάση όπου μόνο κάποια εσωτερική κρίση μπορεί να σπάσει τον συσσωρευμένο αντίκτυπο της πολιτικής αδράνειας. Αυτό θα μπορούσε να προκληθεί από σοβαρά χοντρά λάθη από τις αρχές, μια μεγάλη αποτυχία να αντιμετωπιστεί ένα τεράστιο εθνικό πρόβλημα ή ένα σημείο θραύσης όταν η αποξένωση των αρχών από την κοινωνία γίνεται τόσο μεγάλη ώστε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αρνείται να διατηρήσει την πίστη του στο υπάρχον σύστημα . Ακριβώς αυτή η εγχώρια δυναμική μπορεί τελικά να οδηγήσει στη δημιουργία μιας ελίτ μη Πούτιν, η οποία θα ήταν αρχικά άμορφη, αλλά θα μπορούσε σταδιακά να οριστεί σαφέστερα. Ο πυρήνας αυτής της εναλλακτικής ελίτ θα αποτελείται κατά πάσα πιθανότητα από την ίδια τάξη τεχνοκρατών εκσυγχρονιστών, οι οποίοι θα έχουν εμπειρία και θα απογοητευθούν από την υπηρεσία τους στο καθεστώς του Πούτιν.
Παραδόξως, το γεγονός ότι το σύστημα του Πούτιν περιστρέφεται όλο και λιγότερο γύρω από έναν άνθρωπο, τον ίδιο τον Βλαντιμίρ Πούτιν, το καθιστά σταθερό. Οι νέες ελίτ της Ρωσίας είναι προσαρμόσιμες και δίνουν μεγαλύτερη δύναμη στην υπεράσπιση του ίδιου του καθεστώτος παρά στη διατήρηση του δημιουργού του. Ωστόσο, αυτή η κατάσταση διαρκεί μόνο όσο η ίδια η χώρα είναι σταθερή. Σε περίπτωση κρίσης, θα εκθέσει τις ρωγμές στις ελίτ, και το καθεστώς θα μπορούσε ξαφνικά να φαίνεται πολύ πιο εύθραυστο.
Μετάφραση: Παντελής Σαββίδης
18/2/2020