Ο Ερντογάν πήρε μόνο... εκεχειρία.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1)  Κάποιες “οπτικές” διαπιστώσεις και συμπεράσματα… 
από τη συμφωνία Ρώσων & Τούρκων.
(2) Τι αποτυπώνει η συμφωνία Πούτιν - Ερντογάν για τη Συρία.
(3A) Γιατί Πούτιν και Ερντογάν «καίγονται» για την Ιντλίμπ;
(3B) Γιατί η Ιντλίμπ είναι το μήλο της Έριδος μεταξύ των παικτών 
στη συριακή κρίση.Μια προσέγγιση από άλλη οπτική γωνία.



Ο Ερντογάν πήρε μόνο... εκεχειρία.

Ρωσία και Τουρκία απέφυγαν μια στρατιωτική σύγκρουση στην Συρία, ο πρόεδρος Πούτιν κατόρθωσε να συνεχίσει να κρατά υπό τον έλεγχο του τους δυο παίκτες της περιοχής ,τον Τ. Ερντογάν και τον Μ. Ασάντ και ο τούρκος πρόεδρος μετά την ταπεινωτική απώλεια των 33 στρατιωτών του , πήρε εκεχειρία που σημαίνει όχι νέα προέλαση του Άσαντ και κυρίως αποφυγή ενός νέου μεγάλου κύματος προσφύγων από την Ιντλίμπ.

Η συνάντηση σχεδόν έξι ωρών που είχαν χθες στην Μόσχα οι πρόεδροι Πούτιν και Ερντογάν ,κατέληξε σε συμφωνία για εκεχειρία στην Ιντλίμπ από χθες τα μεσάνυχτα, την επιστροφή αμάχων που είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους και μια Ζώνη Ασφαλείας εκατέρωθεν του αυτοκινητοδρόμου Μ4 πλάτους 6 χιλιομέτρων στην οποία θα περιπολούν μαζί ρωσικές και τουρκικές περίπολοι.

Όλα αυτά όμως δεν είναι παρά μια προσωρινή «ανακωχή» στο δράμα της Συρίας η οποία θα είναι εύθραυστη και προβληματική όσο θα πλησιάζει η ώρα για την οριστική επίλυση της συριακής κρίσης, όπου Τουρκία και Ρωσία έχουν διαφορετικές επιδιώξεις .

Στην παρούσα φάση η ανεξέλεγκτη κλιμάκωση της κρίσης των τελευταίων δέκα ημερών θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε μια ένοπλη αντιπαράθεση την οποία κανένας δεν επιθυμούσε. Έτσι για μια ακόμη φορά έστω και όλο πιο δύσκολα ο Βλ. Πούτιν κατόρθωσε να βρει κώδικα επικοινωνίας με τον Τ. Ερντογάν για την συμφωνία αυτή.

Βεβαίως οι εκεχειρίες στην Συρία δεν έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα ανθεκτικές και το ερώτημα δεν είναι κυρίως το πόσο θα διαρκέσει αυτή η εκεχειρία, αλλά μάλλον το πόσο σύντομα θα παραβιασθεί ,ανοίγοντας ένα νέο κύκλο βίας.

Ο Ρώσος πρόεδρος μετά τις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών επιχείρησε με τις παρεμβάσεις του να ισορροπήσει και να επιτύχει να ξαναφέρει στο «μαντρί» τόσο τον Άσαντ όσο και τον Ερντογάν. Η Τουρκία είναι ισχυρό πιόνι στο γεωπολιτικό παιγνίδι του Ρώσου προέδρου και δεν θα το εγκατέλειπε τόσο εύκολα στα χέρια της Ουάσιγκτον.

Όμως η στάση και οι χειρισμοί του Τ. Ερντογάν, και τα παζάρια με τον Ρώσο πρόεδρο, μεγαλώνουν την καχυποψία και δυσπιστία με την Ουάσιγκτον ,καθώς αρκετοί Αμερικανοί αξιωματούχοι είχαν σπεύσει να εκφράσουν την πλήρη στήριξη τους στον Τ. Ερντογάν ελπίζοντας ότι μετά το κτύπημα από τον Συριακό Στρατό (με την ανοχή των Ρώσων) και την απώλεια των 33 στρατιωτών, η Τουρκία θα στρέφονταν και πάλι στους παραδοσιακούς και θεσμικούς συμμάχους της, στο ΝΑΤΟ και στις ΗΠΑ.

Έχοντας προφανώς παρερμηνεύσει τις δηλώσεις Ερντογάν και κυρίως τον τρόπο που πολιτεύεται ο Τούρκος ηγέτης ,οι Αμερικανοί γερουσιαστές και άλλοι αξιωματούχοι που βγήκαν πρώτοι να ζητήσουν στήριξη της Τουρκίας ώστε να αποσπασθεί από την επιρροή της Μόσχας, βρέθηκαν στο κενό και σοβαρά εκτεθειμένοι.

Πάντως στην Συμφωνία με τον Βλ. Πούτιν ,δεν υπήρξε καμία αναφορά για απόσυρση των δυνάμεων του Άσαντ στις αρχικές θέσεις τους όπως θα επιθυμούσε η Άγκυρα ούτε φυσικά η οποιαδήποτε αναφορά σε ζώνη ασφαλείας για την εγκατάσταση προσφύγων.

Αυτή η Ζώνη Ασφαλείας αποτελεί διακαή πόθο του Τ. Ερντογάν καθώς έτσι θα διεκδικούσε πακτωλό χρημάτων από την διεθνή κοινότητα και κυρίως από την Ε.Ε., ώστε μέσω εταιριών που ελέγχονται από το οικογενειακό και στενό περιβάλλον του, θα κτίζονταν καταυλισμοί για την εγκατάσταση προσφύγων, σε δομές που θα ελέγχονταν από την Άγκυρα και θα αποτελούσαν πρακτικά, μικρά βήματα προσάρτησης της ζώνης αυτής στην Τουρκία

Πάντως από χθες το βράδυ ο κ. Ερντογάν στερείται ενός βασικού επιχειρήματος που είχε όλες αυτές τις ημέρες, ότι επίκειται τεράστιο προσφυγικό ρεύμα από την Ιντλίμπ και γι αυτό υπάρχει η πίεση των μεταναστευτικών προσφυγικών ροών στα σύνορα με την Ελλάδα.

Και αυτό που μένει από τις τελευταίες ημέρες είναι ότι πλέον μετά την σημαδιακή για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις διαφυγή στην Ελλάδα των 8 Τούρκων αξιωματικών την επομένη της απόπειρας του πραξικοπήματος στην Τουρκία, η οποία «ράγισε» την σχέση του Ερντογάν με την Ελλάδα, το προσφυγικό/μεταναστευτικό δηλητηριάζει τις διμερείς σχέσεις. Και η ένταση αυτή έρχεται σε μια περίοδο που το κλίμα είναι ήδη τεταμένο λόγω του παράλογου Τουρκολυβικού Μνημονίου. Και η απορία όλων είναι εάν κλείνοντας έστω και προσωρινά το μέτωπο στην Συρία επιδιώξει να σηκώσει «ανάστημα» σε Ευρωπαίους και Αμερικανούς προκαλώντας μια νέα μεταναστευτική κρίση στην Ευρώπη με αιχμή τα ελληνικά νησιά.

AP Photo/Pavel Golovkin

Νίκος Μελέτης


6 Μαρτίου 2020 
        ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ        
 1.
Κάποιες “οπτικές” διαπιστώσεις και συμπεράσματα… 
από τη συμφωνία Ρώσων & Τούρκων.

Η συνάντηση στο Κρεμλίνο ανάμεσα στους προέδρους της Ρωσίας και της Τουρκίας ολοκληρώθηκε. Οι δυο πλευρές ανακοίνωσαν συμφωνία εκεχειρίας που τίθεται σε ισχύ τα μεσάνυχτα από 5 σε 6 Μαρτίου. Στη συνέντευξη οι δυο πρόεδροι είπαν τον καλό τους τον λόγο ο ένας στον άλλον και διατύπωσαν την επιθυμία τους οι σχέσεις των δυο χωρών να συνεχίσουν να είναι φιλικές και συνεργατικές. Είναι όμως έτσι;

 Όλοι γνωρίζουν, ή απλώς κατανοούν, ότι η “συμμαχία” ή αλλιώς “στρατηγική σχέση” Μόσχας και Άγκυρας, είναι μια ευκαιριακή συνεργασία, βασιζόμενη στα κοινά συμφέροντα. Όπως για παράδειγμα, στις δηλώσεις και στο κείμενο και οι δυο πλευρές δεσμεύθηκαν να συνεχίσουν να μάχονται τους τρομοκράτες. Μόνο που καθεμία πλευρά αναγνωρίζει και χαρακτηρίζει διαφορετικούς δρώντες στο έδαφος ως “τρομοκράτες”. Εν ολίγοις, ο καθένας δηλώνει πιστός στους τοπικούς του συμμάχους…

 Δηλαδή σε τι ακριβώς συμφώνησαν; Ότι θα συνεχίσουν να “τρώγονται” μεταξύ τους; Κι αν η μια πλευρά κατορθώσει να αποτρέψει την άλλη έχει καλώς; Διαφορετικά ισχύει το γαία πυρί μειχθήτω; Ή μήπως με τον τρόπο αυτό ο Ερντογάν κρατάει “ζεστές” τις επιθυμίες των Αμερικανών και δευτερευόντως των Ευρωπαίων, ότι θα κατορθώσουν τελικά να τον σύρουν ξανά… στη ζεστή δυτική “αγκάλη”;

 Παρακολουθώντας κανείς το βίντεο κατά τη διάρκεια των δηλώσεων των δυο ηγετών κάνει εντύπωση η ένταση στα πρόσωπα όλων κατά την συνέντευξη Τύπου. Αυτό που βλέπει κανείς, είναι σαν… να είχαν παίξει ξύλο! Αλλά και μια ανησυχία ότι θα χρειαστεί να ξαναπαίξουν! Δεν υπάρχει κανείς που να εξαιρείται από το σχόλιο! Είναι όλοι έτσι! Και ο Πούτιν και ο Ερντογάν και ο Σόιγκου και ο Ακάρ!

Ο Ερντογάν από την μία παραδέχθηκε την υποχώρησή του καθώς η γραμμή διαχωρισμού είναι ο αυτοκινητόδρομος Μ4. Καμία σχέση με την απαίτηση για οπισθοχώρηση των Σύριων πίσω από τα παρατηρητήρια που είναι πίσω και από τον Μ5. Άρα, αυτόματα πρόκειται για κατοχυρωμένο κέρδος των Ρώσων και των Σύρων, που αποδεικνύει πόσο ανάγκη έχει ο Ερντογάν τον Πούτιν και πόσο καχύποπτος παραμένει απέναντι στους δυτικούς!

 Σημαντικό επίσης είναι, ότι η συμφωνία προβλέπει την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας, άρα εμμέσως καθιστά, έστω τυπικά, την παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων προσωρινή. Με απλά λόγια: Ο Ερντογάν δεν μπορεί να ξεφύγει από τη ρωσική “λαβή”. Αν το επιχειρήσει, θα διακινδυνεύσει να ηττηθεί ολοκληρωτικά στη Συρία και η εξουσία του θα βρεθεί στο κενό…

 Πλέον αναμένεται να διαπιστωθεί σε ποιον βαθμό θα συνεχίσει η Άγκυρα να παίζει με τους δυτικούς, μιας και θα μπορούσε κανείς να εικάσει εύσχημα, ότι έχει πάρει το μάθημα τέτοιων “πρωτοβουλιών” δίχως όριο από το παρελθόν, όταν και το είχε επιχειρήσει πάλι.

 Η ανησυχία για την ελληνική πλευρά είναι να δούμε άμεσα στροφή της Τουρκίας προς Καστελόριζο-Κρήτη, ώστε σε συνδυασμό με την πίεση που συντηρεί στον Έβρο, να καταφέρει να αποσπάσει την κοινή γνώμη στη χώρα του και να γλυκάνει την πικρή γεύση. Η ελληνική αντίδραση θα κρίνει το μέλλον του… Το ξέρει, αλλά αισθάνεται ότι δεν έχει άλλη επιλογή.

 Μπορεί να χρειάζεται μια εύκολη “νίκη” και να την αναζητά στον “αδύναμο κρίκο”, όμως αυτή τη φορά, η ελληνική αντίδραση στον Έβρο αυξάνει το επίπεδο αβεβαιότητας της στρατηγικής του. Εικάζεται, ότι οι Τούρκοι στρατηγοί του έχουν πει πως αν κάτι δεν πάει καλά και προκύψει εμπλοκή, τα πράγματα κάθε άλλο παρά εύκολα θα είναι γι’ αυτόν. Δηλαδή, να έχουμε εφαρμογή του “πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος”…

 Βέβαια υπάρχει άλλο ένα ενδεχόμενο: Δεν είναι καθόλου απίθανο, αργά ή γρήγορα να καταρρεύσει η συμφωνία στη Συρία και να επιστρέψουμε στα γνωστά. Και μάλιστα από χειρότερη αφετηρία για τους Τούρκους. Αυτό οι σοβαρές χώρες θα το αξιοποιούσαν… ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΧΟΛΙΟ – ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ ΣΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑΣ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ
 DEFENCE-POINT

 https://www.defence-point.gr/news/kapoies-quot-optikes-quot-diapistoseis-kai-symperasmata-apo-ti-symfonia-roson-kai-toyrkon

  5/3/2020 



 2.
Τι αποτυπώνει η συμφωνία Πούτιν - Ερντογάν για τη Συρία.

 Αντιστρέφοντας την γνωστή ρήση του θεωρητικού του πολέμου Καρλ φον Κλάουζεβιτς, ο Κινέζος ηγέτης Ντενγκ Χσιάο Πινγκ υποστήριξε ότι "η διπλωματία είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα”.

 Η ρήση αυτή αποτυπώνεται και στα αποτελέσματα της συνάντησης που είχαν στη Μόσχα ο Βλαντίμιρ Πούτιν με τον Ταγίπ Ερντογάν. Ο πρόεδρος της Τουρκίας υποχώρησε όσο οι συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί επί του εδάφους του το επέβαλλαν.

 Ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ αλ Άσαντ τόλμησε κάτι που ούτε ο πατέρας του είχε διανοηθεί σε καλύτερους καιρούς για τη Συρία: να αναμετρηθεί ευθέως με τον τουρκικό στρατό. Μπροστά στην απειλή πολέμου από πλευράς Τουρκίας, ο Χάφεζ αλ Άσαντ υποχρεώθηκε το 1998 να διακόψει τις σχέσεις του με το ΡΚΚ, να εκδιώξει τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν από τη Δαμασκό και να υπογράψει το Πρωτόκολλο των Αδάνων.

 Μετά από εννέα χρόνια ασταμάτητου πολέμου, ο σημερινός συριακός στρατός απέδειξε ότι έχει την εμπειρία, το κίνητρο και ασφαλώς τους συμμάχους, για να μην υποχωρήσει μπροστά σε τελεσίγραφα σαν αυτά που απηύθηνε ο Ταγίπ Ερντογάν και κλιμακώθηκαν με την έναρξη της τουρκικής στρατιωτικής επιχείρησης "Ανοιξιάτικη Ασπίδα”.

 Άλλωστε, το εκ πρώτης όψεως συντριπτικό πλεονέκτημα του τουρκικού στρατού, του δεύτερου μεγαλύτερου στο ΝΑΤΟ, μετρίαζε κατά πολύ το γεγονός ότι η υπεροχή του έχει κριθεί τα τελευταία χρόνια αποκλειστικά απέναντι σε μη κρατικούς δρώντες (λ.χ. το ΡΚΚ), και ότι οι εκκαθαρίσεις στο εσωτερικό του μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016 έπληξαν αναπόφευκτα την αποτελεσματικότητα και το ηθικό του. Και το κυριότερο: οι πολιτικοί στόχοι της επιχείρησης στην Ίντλιμπ δεν είχαν επαρκή υποστήριξη στο εσωτερικό της Τουρκίας, οι ισλαμιστές συμπολεμιστές αποδείχθηκαν αναξιόπιστοι στο πεδίο της μάχης, ενώ οι Δυτικοί σύμμαχοι κράτησαν αποστάσεις ασφαλείας, την ώρα που η σχέση της Δαμασκού με τη Μόσχα (και την Τεχεράνη) παρέμεινε ακλόνητη, εξασφαλίζοντας τον έλεγχο του εναέριο χώρου της Συρίας.

 Άρκεσε ένα και μόνο πολύνεκρο πλήγμα της συριακής αεροπορίας ώστε το αγέρωχο αφήγημα του Ερντογάν να κλονιστεί – την ώρα που οι δυνάμεις του Άσαντ προωθούνταν, ανακαταλάμβαναν την πόλη Σαράκεμπ και ανακάλυπταν αιφνιδίως (χάρη προφανώς στη ρωσική συνδρομή) την ικανότητά τους να καταρρίπτουν τα τουρκικά drones. Ο Ερντογάν κινδύνευε να ρουφηχτεί σε μια πολεμική "κινούμενη άμμο”.

 Όλα αυτά επικυρώθηκαν στην συνάντηση της Μόσχας – με όλα τα σημειολογικά παίγνια στα οποία αρέσκεται ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Με την τουρκική αντιπροσωπεία παραταγμένη στο Κρεμλίνο κάτω από το άγαλμα της Μεγάλης Αικατερίνης, ασυμφιλίωτης αντιπάλου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Ρώσος πρόεδρος και ο Τούρκος ομόλογός του ανακοίνωσαν, μετά από εξάωρο διπλωματικό μαραθώνιο, την επίτευξη εκεχειρίας, επί τη βάσει δύο συμπληρωματικών μνημονίων τα οποία παρουσίασαν οι δύο υπουργοί Εξωτερικών.

 Προηγουμένως, υποδεχόμενος τον επισκέπτη του ο ισχυρός άνδρας της Μόσχας εξήρε τη σημασία των απευθείας διαπροσωπικών συνομιλιών κορυφής, προκειμένου να μην απειληθούν με "καταστροφή” οι ρωσο-τουρκικές σχέσεις, ενώ απηύθυνε και τα συλλυπητήριά του προς τον Ταγίπ Ερντογάν για τους νεκρούς Τούρκους στρατιωτικούς, σημειώνοντας πως ούτε οι Σύροι στρατιωτικοί ιθύνοντες γνώριζαν ότι στις θέσεις που έπλητταν βρίσκονταν τουρκικές δυνάμεις. Δεν πρόκειται απλώς για μία προσπάθεια να δικαιολογηθεί όπως όπως η Δαμασκός, αλλά για μία πλάγια υπενθύμιση του ότι οι Τούρκοι στρατιώτες είχαν αναμιχθεί και συμπολεμούσαν με τους τζιχαντιστές τους οποίους στοχοποίησαν (κατά τους γνωρίζοντες, όχι χωρίς ρωσικές ενισχύσεις) οι δυνάμεις του Άσαντ.

 Με βάση τα όσα συμφωνήθηκαν, Ρωσία και Τουρκία επανέλαβαν την επί της αρχής δέσμευσή τους στην ακεραιότητα της Συρίας, την επιθυμία τους να δημιουργήσουν συνθήκες αποκατάστασης των προσφύγων, καθώς και την πεποίθησή τους ότι η συριακή κρίση δεν επιδέχεται στρατιωτική λύση και ότι εναπόκειται στους ίδιους τους Σύρους να καθορίσουν το μέλλον της χώρας τους.

 Σε επιχειρησιακό επίπεδο, η εκεχειρία, που ισχύει από τα μεσάνυχτα, σημαίνει ότι οι αντιμαχόμενες πλευρές θα μείνουν στο σημείο αντιπαράταξης που βρίσκονται ήδη – συνεπώς απορρίπτεται η προηγούμενη τουρκική απαίτηση να αναδιπλωθούν οι συριακές κυβερνητικές δυνάμεις στις θέσεις που κατείχαν πριν την έναρξη της προέλασής τους, ήτοι εκτός της περιμέτρου της "ζώνης αποκλιμάκωσης” που είχε ορισθεί στο Σότσι.

 Αντιθέτως, η Δαμασκός καταγράφει περαιτέρω κέρδη, επιτυγχάνοντας τον κύριο στόχο των τελευταίων στρατιωτικών επιχειρήσεών της: την απελευθέρωση των δύο αυτοκινητοδρόμων που συνδέουν το Χαλέπι με την πρωυτεύουσα (M5) και τα παράλια (Μ4). Και ο μεν Μ5 έχει ήδη περάσει στα χέρια των συριακών κυβερνητικών στρατευμάτων – όμως για τον Μ4 οι νέες συμφωνίες που συνάφθηκαν στη Μόσχα προσθέτουν το άνοιγμά του με την ευθύνη κοινών ρωσο-τουρκικών περιπόλων, οι οποίες θα ξεκινήσουν στις 15 Μαρτίου. Βορείως και νοτίως του αυτοκινητοδρόμου δημιουργείται ζώνη ασφαλείας συνολικού πλάτους 12 χιλιομέτρων οι όροι λειτουργίας της οποίας θα ρυθμιστούν από τα υπουργεία Άμυνας Ρωσίας και Τουρκίας τις επόμενες επτά ημέρες.

 Διαβάστε ακόμα: 
* Ερντογάν: Ελπίζουμε σε μια συμφωνία στη Λιβύη 
αντίστοιχη με αυτή της Συρίας

 https://www.capital.gr/diethni/3425234/
ti-apotuponei-i-sumfonia-poutin-erntogan-gia-ti-suria
 6/3/2020


3A.
Γιατί Πούτιν και Ερντογάν «καίγονται» για την Ιντλίμπ;

 Γιατί είναι τόσο σημαντική η Ιντλίμπ, ώστε να έχουν φτάσει στα πρόθυρα του μεταξύ τους πολέμου οι μέχρι πρότινος σύμμαχοι Ρωσία και Τουρκία, ενώ την ίδια στιγμή όλοι μοιάζουν να έχουν κλείσει τα αυτιά του απέναντι στη νέα ανθρωπιστική και προσφυγική κρίση και τις εκκλήσεις του ΟΗΕ και άλλων διεθνών οργανισμών και οργανώσεων;

 Μια εξήγηση που δίνεται είναι ότι η πόλη αυτή αποτελεί το πετραδάκι στο στέμμα του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Κι αυτό διότι ο μονάρχης – ο οποίος έφτασε στο χείλος του γκρεμού και κινδύνευσε να έχει την τύχη του Μουαμάρ Καντάφι – κατακτώντας την θα διακηρύξει πανηγυρικά ότι ολόκληρη η Συρία έχει επιστρέψει πλέον υπό τον έλεγχό του, σχεδόν δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης και του εμφύλιου πολέμου.

 Μοιάζει λογικό, αλλά η αλήθεια δεν βρίσκεται εκεί. Άλλωστε, όσο μεγάλο «φορτίο» κι αν κουβαλά και όσο υψηλό συμβολισμό κι αν έχει η μάχη της Ιντλίμπ, ο Άσαντ γνωρίζει ότι ποτέ δεν πρόκειται να είναι πια το αφεντικό σε μια χώρα η οποία – επί της ουσίας και όχι στον χάρτη – θα παραμείνει κατακερματισμένη. Όπως το γνωρίζουν και οι σύμμαχοί του, δηλαδή οι Ρώσοι, οι Φρουροί της Επανάστασης του Ιράν και η Χεζμπολάχ.

 Η σύγκρουση έχει αιτία

 Η απάντηση στο αρχικό ερώτημα πρέπει να αναζητηθεί στα συμφέροντα της Ρωσίας και της Τουρκίας. Από αυτή την άποψη δε, αποδεικνύεται ότι δεν είναι διόλου τυχαίο ότι Πούτιν και Ερντογάν έχουν βρεθεί αντιμέτωποι σήμερα και διασταυρώνουν τα κανόνια τους.

 Η Μόσχα, συγκεκριμένα, θέλει πάση θυσία η Ιντλίμπ να περάσει υπό τον έλεγχο του Άσαντ και της Δαμασκού διότι έτσι θα διασφαλίσει τα «νώτα» των ρωσικών στρατιωτικών βάσεων στην περιοχή της Λατάκεια και της Ταρτούς. Μια ματιά στον χάρτη της Συρίας, εξάλλου, δείχνει ότι μαζί με τις πόλεις Χομς και Χάμα νοτιότερα και το Χαλέπι στα βορειοανατολικά, δημιουργούν ένα νοητό «τείχος» μπροστά από τα στρατηγικής σημασίας παράλια της Συρίας στη Μεσόγειο.

 Η Άγκυρα, από την άλλη, ξέρει ότι η Ιντλίμπ έχει πολλαπλή σημασία γι' αυτήν. Πρώτον, επειδή αποτελεί το τελευταίο σημαντικό προπύργιο των συμμάχων της και εάν δεν το υπερασπιστεί αποτελεσματικά, η εικόνα και το κύρος της θα τρωθούν ανεπανόρθωτα. Δεύτερον, επειδή είναι η μοναδική μεγάλη πόλη εντός της ζώνης των 30 χιλιομέτρων από τα σύνορα, την οποία σταδιακά επιδιώκει να προσαρτήσει, βαφτίζοντάς την «ουδέτερη» και «ασφαλή».

 Και τρίτον, επειδή ξέρει ότι κρατώντας τον έλεγχο της Ιντλίμπ, θα είναι σε θέση σε μια επόμενη ευνοϊκή φάση, να αμφισβητήσει και πάλι το καθεστώς της Δαμασκού (η οποία ως πόλη είναι σχετικά απομονωμένη), διεκδικώντας ακόμη περισσότερα οφέλη στη Συρία.

 Για όλους αυτούς τους λόγους, παρά τα όσα συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν χθες στη Μόσχα ανάμεσα σε Πούτιν και Ερντογάν σε καμία περίπτωση δεν φέρνουν πιο κοντά το τέλος του πολέμου και των προσφυγικών κυμάτων. Πολύ περισσότερο καθώς υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι, με βάση τα ευρύτερα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα στην περιοχή, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να συντηρηθεί η ρωσοτουρκική αντιπαράθεση...

 https://www.liberal.gr/world/giati-poutin-kai-erntogan
-kaigontai-gia-tin-intlimp/290224
 6 Μαρτίου 2020 
 ASSOCIATED PRESS

3B.
Γιατί η Ιντλίμπ είναι το μήλο της Έριδος μεταξύ των παικτών 
στη συριακή κρίση.Μια προσέγγιση από άλλη οπτική γωνία.

 Αν και είναι μια αγροτική περιοχή ελαιόδεντρων ο νομός Ιντλίμπ αποτελεί μέρος πολλών ιστορικών πολιτισμών. H πλειονότητα των κατοίκων σήμερα είναι Σουνίτες Άραβες Σύριοι. Στο νομό αυτό, η πρώτη σύγκρουση μεταξύ του Μπαθικού καθεστώτος και των κατοίκων της περιοχής, ξεκίνησε στην πόλη Τζίσερ Αλ Σαγούρ το 1980. Τότε, οι κυβερνητικές δυνάμεις κατέστρεψαν την πόλη με βαρύ οπλισμό και εκτέλεσαν 100 άτομα σε δημόσιες πλατείες. Έτσι εξηγείται η βεντέτα που υπάρχει ανάμεσα στον Αλαουΐτη προέδρο και στους σουνίτες της περιοχής.

 Οι εξελίξεις της συριακής εξέγερσης μέσα στα τελευταία εννέα χρόνια οδήγησαν στη συγκέντρωση όλων των αντικαθεστωτικών ομάδων στο νομό Ιντλίμπ, κυρίως από τη Γούτα της Δαμασκού, τη Νταραά, τη Χούμς και τη Χαμά και από περιοχές ανατολικά του Ευφράτη.

 Οι μετακινήσεις αυτές πραγματοποιήθηκαν πάντοτε στο πλαίσιο των συναντήσεων μεταξύ Ρώσων, Τούρκων και Ιρανών στις πόλεις Αστάνα και Σούτσι υπό καθεστώς αποκλιμάκωσης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μαζευτούν στο συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο πάνω από τρία εκατομμύρια Σύριοι και μάλιστα σουνίτες στο θρησκευτικό δόγμα.

 Εδώ και δυο μήνες το τελευταίο προπύργιο των αντικαθεστωτικών δέχεται ισχυρή επίθεση με αποτέλεσμα, περίπου, 900.000 άνθρωποι να βρίσκονται στα σύνορα Τουρκίας Συρίας, οι οποίου ζουν σε σκηνές υπό σκληρές συνθήκες, κυρίως λόγω χειμώνα.

 Η κρίση μεταξύ καθεστωτικών και αντικαθεστωτικών δεν άργησε να μετατραπεί σε σύγκρουση ανάμεσα στη Τουρκία από τη μια και στη Ρωσία και Ιράν από την άλλη εξαιτίας του θανάτου 33 Τούρκων στρατιωτικών, μόνο σε μια επίθεση. Αν και πολλοί Τούρκοι αναλυτές ισχυρίζονται ότι η επίθεση κατά των Τούρκων έχει την υπογραφή της Μόσχας, διότι η Ρωσία έχει το πρώτο και το τελευταίο λόγο στις καθεστωτικές περιοχές.

 Παρά την ύπαρξη συμφωνίας Σούτσι, στη πραγματικότητα υπάρχουν αρκετοί λόγοι για την κόντρα που ξέσπασε μεταξύ Τούρκων και Ρώσων για τον έλεγχο του νομού Ιντλίμπ. Συγκεκριμένα: .

 Πρώτον, ο νόμος του Σέζαρ που εγκρίθηκε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και θα εφαρμοστεί σε λίγους μήνες. Ο νόμος αυτός επιβάλλει κυρώσεις κατά του συριακού καθεστώτος και όποιων συνεργάζονται μαζί του και απαγορεύει έργα ανοικοδόμησης της χώρας αν δεν υπάρχει λύση. Συνεπώς οι Ρώσοι επιθυμούν να κλείσουν το μέτωπο Ιντλίμπ πριν την εφαρμογή του εν λόγω νόμου, ελαχιστοποιώντας με αυτό τον τρόπο τις συνέπειες του. (ο Σέζαρ είναι ψευδώνυμο ενός Σύριου αξιωματικού που ήταν διοικητής πολιτικής φυλακής και απέδειξε με φωτογραφικό υλικό τη θανάτωση πάνω από 11000 φυλακισμένων αντιφρονούντων με βασανιστικό τρόπο)

 Δεύτερον, η πρόσφατη κατάρρευση της συριακής λίρας μέσα σε πέντε μήνες που προσέγγισε το 110 % της αξίας της. Οι επιπτώσεις της κατάρρευσης του νομίσματος επιδεινώνουν τις ήδη δυσμενείς οικονομικές συνθήκες και αυξάνει τις πιέσεις προς την κυβέρνηση της Δαμασκού για εύρεση λύσης. Επομένως, οι Ρώσοι,για τη σταδιακή βελτίωση της εθνικής συριακής οικονομίας, επιδιώκουν να κλείσει μια πληγή που προκαλεί την αιμορραγία της οικονομίας εξαιτίας του εννιάχρονου πολέμου.

 Τρίτον, το Ιντλίμπ όσο παραμένει εκτός ελέγχου της κεντρικής κυβέρνησης μπορεί να οδηγεί στην ανατροπή των καταστάσεων στο πεδίο των μαχών λόγω της γεωγραφικής του θέσης που είναι κοντά στη Λαττάκια και Χαλέπι. Για αυτό θεωρείται απειλή για τα σχέδια της Ρωσίας στην μετατροπή της Συρίας στο δικό της ολοκληρωτικό προτεκτοράτο. Έτσι, εξηγείται γιατί η ρωσική αεροπορία έχει μετατρέψει τα περισσότερα μέρη του Ιντλίμπ σε καμένη γη με σκόπιμη καταστροφή σχολείων, νοσοκομείων, ιατρειών και όλων των βασικών υποδομών. Περιοχές όπως Μααρετε Αλ Νουμάν, Χαν Σέιχούν και Σαράκιμπ, (που δήθεν απελευθερώθηκαν) ήταν άδειες πόλεις από τους πληθυσμούς τους όταν μπήκαν οι κυβερνητικές δυνάμεις και οι σύμμαχοι τους .

 Τέταρτον, η Τουρκία. παρά τις κατηγορίες εκ μέρους της Ρωσίας για παραβιάσεις, επιθυμεί τη διατήρηση των δεσμεύσεων Σούτσι μέχρι να βρεθεί μόνιμη λύση στο πλαίσιο της απόφασης του ΟΗΕ 2254, η οποία σημαίνει μεταβατική περίοδος και ελεύθερες εκλογές. Ως εγγυήτρια δύναμη επιθυμεί να διατηρήσει το κύρος της ως εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης.

 Πέμπτο, για την Τουρκία είναι θέμα εθνικής ασφάλειας ο έλεγχος του νομού Ιντλίμπ, προκειμένου να δώσει τέλος για τις προσδοκίες του νέου κινήματος των Αλουιτών της Αλεξανδρέττας που δραστηριοποιείται μέσα στη Συρία, με σκοπό την επιστροφή της περιοχής αυτής στη Μητέρα Συρία. Για αυτό, το Ιντλίμπ είναι η πρώτη γραμμή άμυνας, η οποία αν πέσει θα μπορούσε να χάσει η Άγκυρα και τον έλεγχο άλλων περιοχών όπως Τζαράμπους, Αλ Μπάμπ, Αφρίν, Τελ Αμπιάντ, κλπ.

 Έκτο, οι τουρκικές αρχές θεωρούν ότι το πραξικόπημα του 2016 για την ανατροπή του προέδρου Ερντογάν δεν έχει τελειώσει, βλέποντας ότι το προσφυγικό έχει μετατραπεί σε εργαλείο ανατροπής της εξουσίας από τους Κεμαλιστές που υποστηρίζονται από τη Δύση. Ίσως για αυτό και ο πρόεδρος Ερντογάν αποφάσισε την χαλάρωση των συνόρων και τη διευκόλυνση μετακινήσεων των προσφύγων προς της Ευρώπη, προκειμένου να μη αποτελούν απειλή για τον ίδιο και την εξουσία του. Επίσης, η Τουρκία επιδιώκει να πιέσει την ΕΕ για πολιτικά οφέλη ή ανταλλάγματα.

 Έβδομο, το κύρος του κάθε εμπλεκόμενου κράτους σε όποιες μελλοντικές διαπραγματεύσεις για το μέλλον της Συρίας κρίνεται από την κυριαρχία του στο συριακό έδαφος.

 Συμπεράσματα και Προτάσεις

 Οι τελευταίες εξελίξεις έδειξαν ότι οι συναντήσεις Σούτσι και Αστάνα αποτέλεσαν πολιτική πίστωσης χρόνου για την εφαρμογή της στρατιωτικής λύσης και όχι πολιτικής για τη συριακή κρίση. Σήμερα, η σύγκρουση στο Ιντλίμπ αποτελεί τεστ αντοχής όχι μόνο για τις ρωσοτουρκικές σχέσεις αλλά για τις σχέσεις Τουρκίας - Δύσης. Ωστόσο, λόγω του μεγάλου όγκου συνεργασιών μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας (στους τομείς της άμυνας, της ενέργειας, του πυρηνικού προγράμματος, του τουρισμού κλπ) παραμένουν μικρές οι πιθανότητες ευρείας σύρραξης μεταξύ των δυο χωρών.

 Παρόλο που η Ρωσία προσπαθεί με κάθε τρόπο να αναγνωρίζεται και να θεωρείται η Συρία προτεκτοράτο της δεν δέχεται Σύριους πρόσφυγες!!.

 Ενώ, η Άγκυρα θεωρεί την Ιντλίμπ πεδίο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με τις αραβικές χώρες που στήριξαν το πραξικόπημα το 2016. Όπως είναι γνωστό τα αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία στηρίζουν τους ορθόδοξους χριστιανούς Ρώσους κατά της μουσουλμανικής Τουρκίας στο Ιντλίμπ.

 Επιπλέον, σε αντίθεση με την κυβερνητική πολιτική, η στάση της συριακής κοινής γνώμης δηλαδή η σουνιτική πλειονότητα θεωρούν την Τουρκία ευπρόσδεκτη στη χώρα τους και το γεγονός αυτό ήταν σαφές και κατά τη διάρκεια της τουρκικής επιχείρησης ανατολικά του Ευφράτη.

 Είναι γεγονός ότι σε περίπτωση που δεν εφαρμόζεται η απόφαση 2254 του ΟΗΕ, οι άνθρωποι στο Ιντλίμπ, λόγω διαφορετικού θρησκευτικού δόγματος, προτιμούν να φύγουν από τον τόπο τους παρά να ενταχθούν ξανά υπό την ηγεσία του Ασαντ. Σαφώς, για αυτούς ο μοναδικός τους προορισμός θα ήταν η Τουρκία, διότι οι μοναρχίες του κόλπου δεν δέχονται Σύριους πρόσφυγες.

 Σήμερα, αυτό που γίνεται στο Ιντλίμπ δεν είναι μάχη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας όπως το παρουσιάζουν αρκετά ΜΜΕ. Αντιθέτως είναι ζήτημα με ανθρώπινες διαστάσεις που απαιτεί την παρέμβαση των χωρών της ΕΕ προκειμένου να προστατευθούν τα τρία εκατομμύρια που αντιμετωπίζουν ένα είδος ολοκαυτώματος, λόγω των βομβαρδισμών στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας.

 Η συνεργασία ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Τουρκία, λόγω εθνικής ασφάλειας, θα έπρεπε να είναι επιβεβλημένη στο θέμα του προσφυγικού. Η ελληνική διπλωματία θα έπρεπε να στηρίξει μια δίκαιη λύση για τα ζητήματα της Μέσης Ανατολής και πάντοτε σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, αν και η ΕΕ ζητάει από την Ελλάδα να προστατεύει τα σύνορα της Ευρώπης και όχι μόνο τα ελληνικά σύνορα από τα ανεξέλεγκτα κύματα προσφύγων.

 Επιπρόσθετα, μεγάλη είναι η ανάγκη του ορισμού του όρου της τρομοκρατίας με σωστό τρόπο, γιατί -με λίγα λόγια- αφάνισε τη λέξη αντίσταση. Έτσι, κάθε κράτος έχει το δικό του ορισμό για τη τρομοκρατία και όλες οι εμπλεκόμενες δυνάμεις στη Συρία επιδιώκουν την εξασφάλιση των συμφερόντων τους στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Επιπρόσθετα, οι ξένοι τρομοκράτες στο Ιντλίμπ είναι μετρημένοι στα δάχτυλα συνεπώς δεν μπορεί να αφανιστεί ολόκληρη η περιοχή αυτή μαζί με τα τρία εκατομμύρια ανθρώπους της.

 Τέλος, όπως διαφαίνεται η έκβαση της κρίσης του Ιντλίμπ θα κρίνει το μέλλον της συριακής κρίσης και ίσως το μέλλον του Άσαντ.

 Δρ. Άρεφ Αλομπέιντ
Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας,
 Ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής

 https://www.huffingtonpost.gr/entry/yiati-e-intlimp-einai-to-melo-te-eridos-metaxe-ton-paikton-ste-seriake-krise_gr_5e60be27c5b62d548c9d8f7a?utm_hp_ref=gr-homepage&fbclid=IwAR3ZQ-ZwuuW0ECdEJPaSbRpBEz-r2hoE3SUyPT2q3e7qyqrvsRhxeiqbIrA
5/3/2020