Ο γερμανικός λαϊκισμός και ο κανόνας της ζούγκλας.


Ο γερμανικός λαϊκισμός
 και ο κανόνας της ζούγκλας.

Το θέμα δεν είναι η τήρηση των κανόνων προκειμένου να μη γίνει ζούγκλα η Ευρώπη. Οι κανόνες αλλάζουν σε έκτακτες συνθήκες, ανεστάλη το Σύμφωνο Σταθερότητας και τα όρια για έλλειμμα και χρέος, ανεστάλησαν οι κανόνες για τις κρατικές ενισχύσεις, η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ε.Ε. έχει πέσει στα αζήτητα, ανεστάλησαν τα κριτήρια της ΕΚΤ για την επιλεξιμότητα των ομολόγων (έτσι μπήκε κι η Ελλάδα στο πρόγραμμα…), το θέμα είναι άλλο, είναι πώς αλλάζουν οι κανόνες. Κι αυτό που βλέπουμε στην Ευρώπη είναι οι κανόνες να αλλάζουν τόσο κι έτσι ώστε να συμπτυχθούν σε έναν, στον κανόνα της ζούγκλας ή: Ο νικητής τα παίρνει όλα. Παράδειγμα, οι κανόνες για τις επιχειρήσεις: Η αναστολή του Συμφώνου (χαιρετίστηκε ως χαλάρωση της γερμανικής ακαμψίας!) και του κανόνα για τις κρατικές ενισχύσεις, επιτρέπει σε όσα κράτη έχουν λεφτά να ενισχύσουν κεφαλαιακά τις επιχειρήσεις τους – «δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν ξένο να εξαγοράσει τις επιχειρήσεις μας», δήλωσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας, έχοντας 100 δισ. ευρώ στην άκρη για να τις ενισχύσει κεφαλαιακά. Οσα κράτη δεν έχουν και η αποταμίευση είναι ασθενής, δεν θα ενισχύσουν τις επιχειρήσεις τους. Ετσι, την επόμενη ημέρα, από το 2021, οι ενισχυμένες (π.χ. γερμανικές…) επιχειρήσεις θα έχουν να ανταγωνιστούν εξασθενημένες επιχειρήσεις άλλων χωρών, ίσως μάλιστα να εξαγοράσουν όσες από αυτές κρίνουν ότι αξίζουν, σε «εξασθενημένη» μάλιστα τιμή.

Μήπως το κακό αντισταθμίζεται από τη συμφωνία του Eurogroup, με τα 200 δισ. που θα διαθέσει η ΕΤΕπ; Δυστυχώς, όχι. Η ΕΤΕπ θα δώσει δάνεια για ρευστότητα (όχι κεφάλαια…) για να μην πνιγούν οι επιχειρήσεις από τις συνέπειες της υποχρεωτικής αναστολής λειτουργίας. Προσέξτε, δάνεια! Οσες μπορέσουν (αν μπορέσουν) θα τα πάρουν για να μην πνιγούν, αλλά έτσι θα αυξηθεί ο δανεισμός τους, αύριο θα πρέπει να εξυπηρετούν μεγαλύτερα δάνεια, λιγότερα λεφτά θα μένουν για επενδύσεις κι ανάπτυξη. Αυτές οι εξασθενημένες επιχειρήσεις θα πρέπει να ανταγωνιστούν όσες δεν πνίγηκαν στα δάνεια διότι τα κράτη ενίσχυσαν και τα κεφάλαιά τους (όχι μόνο τη ρευστότητα). Κατ’ αναλογία, οι κανόνες για τα κράτη.

Αντί για αμοιβαιοποίηση χρέους, θα δίνει δάνεια ο ESM, με μνημόνια αν τα δάνεια πάνε στην οικονομία, για 2-3 χρόνια (ούτε καν χωρίς μνημόνια, για 30-40 χρόνια…) κι αν, πάλι, δοθούν (σε αυτή την περίπτωση άνευ μνημονίου) για την αντιμετώπιση της πανδημίας, θα υπερχρεώσουν τις πιο χρεωμένες χώρες, που θα υποχρεωθούν να κάνουν «δημοσιονομική προσαρμογή» το 2021 – θα κινδυνεύσουν να γονατίσουν ή/και να καταρρεύσουν η μια ή άλλη αγριεμένη κοινωνία. Το ευρωομόλογο υπονομεύεται γιατί οδηγεί σε ευρωπαϊκή ενοποίηση και αυτό δεν το θέλει ο γερμανικός λαϊκισμός –ο βραχυπροθεσμισμός του ωθεί το άμεσο να εκτοπίζει το μεσομακροπρόθεσμο συμφέρον, οι κανόνες γίνονται λάστιχο ώστε ο νικητής να τα παίρνει όλα. Ετσι, επιδεινώνονται οι ανισορροπίες και εντείνονται οι ασυμμετρίες της Ε.Ε. Αν στη Σύνοδο Κορυφής δεν αλλάξουν αυτοί οι «κανόνες», το ευρωπαϊκό όραμα απειλείται να θρυμματιστεί. Με τη «βαριοπούλα» μιας κουτσής συμφωνίας.



12/4/2020


             ΣXETIKA KEIMENA            



Σκίτσο του Η. ΜΑΚΡΗ

1.
Ο "λογαριασμός" του Eurogroup: Πώς η συμφωνία για δάνεια 540 δισ. καταλήγει σε όφελος το πολύ 4,5 δισ. ευρώ για την Ελλάδα. 

 Η ανάγκη για έναν συμβιβασμό  πριν το καθολικό Πάσχα οδήγησε τους ΥΠΟΙΚ σε μία συμφωνία, η οποία όμως αφήνει πολλές "ουρές" και θολά σημεία ακόμη και στους 3 βασικούς άξονες των δανείων αξίας 540 δισ. ευρώ. Πόσο μάλλον για την  "υποσχετική" για το νέο ταμείο που θα συζητηθεί στις 23/4 σε επίπεδο ηγετών.

Ο πρώτος άτυπος απολογισμός της Αθήνας σύμφωνα με τον ΥΠΟΙΚ Χρήστο Σταικούρα οδηγεί σε όφελος από τα 540 δισ. ευρώ των εν λόγω δανείων που συμφωνήθηκαν μέσα από 3 νέα σχήματα  έως 7-8 δισ. ευρώ. Στην πράξη όμως, αφού η Ελλάδα απορρίπτει την ένταξή της σε προληπτική πιστοληπτική γραμμή (διαθέσιμο είναι ποσό 3,5 δις ευρώ) για την κάλυψη δαπανών υγείας, με βάση το βασικό τουλάχιστο σενάριο για την πορεία της κρίσης, το ποσό των δανείων που υπολογίζεται πως μπορεί να λάβει η χώρα είναι 3,5-4,5 δισ. ευρώ.

Και τούτο όταν το πακέτο μέτρων στήριξης ήδη φτάνει στα 6,8 δισ. ευρώ και ο ΥΠΟΙΚ έχει προαναγγείλει την επανάληψή του καθώς οι υγειονομικές απαγορεύσεις το επιβάλλουν. Ετσι, η κυβέρνηση κάνει το "κουμάντο" της με τα δικά της διαθέσιμα και τα περιθώρια που έχει για την αύξησή τους (μη αποκλείοντας και έξοδο στις αγορές).

Και παράλληλα περιμένει να δει που θα οδηγηθεί η διαπραγμάτευση ανά την ΕΕ και πως θα "καθαρίσει" το τοπίο αναφορικά με το νέο ταμείο και τις υπόλοιπες πηγές χρηματοδότησης (πχ από αυτό και το επόμενο πακέτο ΕΣΠΑ).

Ουσιαστικά το πακέτο στήριξης της ΕΕ δεν θα ολοκληρωθεί αν δεν υπάρξουν αποφάσεις και για το Recovery Fund. Γιατί τότε θα φανεί το πραγματικό εύρος των διαθέσιμων εργαλείων.  Προς το παρόν, στο σχετικό "άρθρο 19" της συμφωνίας αναφέρει πως οι ΥΠΟΙΚ συμφώνησαν να "εργαστούν" για ένα ταμείο υπό την καθοδήγηση των ηγετών (Σύνοδος Κορυφής). Δηλαδή θα γίνουν "οι συζητήσεις σχετικά με τις νομικές και πρακτικές πτυχές ενός τέτοιου ταμείου, συμπεριλαμβανομένης της σχέσης του με τον Προϋπολογισμό της Ε.Ε., τις πηγές χρηματοδότησής του και, σε σχέση με τα καινοτόμα χρηματοδοτικά μέσα".

Τα πολλά θολά σημεία της συμφωνίας της Πέμπτης

Το πρώτο μέλημα είναι άλλο.   Η απόφαση του Eurogroup της Πέμπτης δεν έχει εκκρεμότητα  μόνο αναφορικά με το νέο Ταμείο και τη χρηματοδότησή του από "καινοτόμα χρηματοοικονομικά εργαλεία" που θα πρέπει να αποφασίσουν οι ηγέτες στη Σύνοδο Κορυφής.

Υπάρχουν πολλά ζητήματα και  αναφορικά με τα τρία εργαλεία που αποφασίστηκαν πολιτικά για να προσφέρουν στήριξη ανά την Ε.Ε. με δάνεια έως 540 δισ. ευρώ (σ.σ. δάνεια έως 7-8 δις ευρώ στην Αθήνα). Δηλαδή με  τα δάνεια έως 240 δισ. από ESM για δαπάνες σχετικές με την υγειονομική κρίση,   200 δισ. της ΕΤΕπ  για επιχειρήσεις και  100 δισ. της Κομισιόν για θέσεις εργασίας.

Ένα "κοινό" χαρακτηριστικό και των τριών εργαλείων είναι πως συνιστούν δάνειο. Κατά συνέπεια συνιστούν "βάρος" για  το χρέος των κρατών. Εξαίρεση αποτελούν  τα δάνεια της ΕΤΕπ, αν  οδεύσουν σε  εταιρείες (στο πρότυπο του πακέτου  Γιούνκερ) χωρίς τα κράτη-μέλη να δώσουν επιπλέον κρατικές εγγυήσεις.

Επιπλέον, τα δύο εξ αυτών εργαλείων θα μοιρασθούν "κεντρικά" (από την Κομισιόν και την ΕΤΕπ) και όλα τα κράτη θα κάνουν χρήση του ποσού, αλλά όταν οριστικοποιηθούν τα σχήματα. Το τρίτο εργαλείο, δηλαδή τα δάνεια έως 240 δισ. από τον ESM για δαπάνες σχετικές με την υγειονομική κρίση, έχει ακόμη πολλά ανοικτά θέματα. Αυτό που αποφασίσθηκε την Πέμπτη είναι η δημιουργία του.  Υπάρχουν  όμως  ζητήματα ερμηνείας (για το τι δαπάνες θα δανειοδοτούν), αλλά και δεσμεύσεων, που αποτρέπουν προς το παρόν πολλά κράτη από το να κάνουν χρήση των πόρων που ούτως ή άλλως δεν είναι σημαντικοί επί της ουσίας. Πέρα από την Ελλάδα, ήδη η Ιταλία και η Ισπανία δήλωσαν πως δεν θα κάνουν χρήση…

Ποια είναι όμως τα 3 εργαλεία και τι "εκκρεμότητες" υπάρχουν:

1. Το πιο ώριμο είναι το εργαλείο της ΕΤΕπ. Ενισχύεται με εγγυήσεις ύψους 25 δισ. ευρώ για να δώσει δάνεια 200 δισ. ευρώ σε εταιρείες με επίκεντρο τις ΜμΕ, σε ολόκληρη την Ε.Ε., μεταξύ άλλων μέσω τραπεζών. Το μέτρο δεν έχει μεν διαδικαστικές εκκρεμότητες, αλλά πρέπει να ξεκινήσει η διαδικασία, που θέλει κάποιες εβδομάδες, γιατί θα δίδεται με ενδιάμεσο φορείς ή τις τράπεζες.

2. Η πρωτοβουλία SURE για δάνεια που χορηγούνται με ευνοϊκούς όρους στα κράτη-μέλη, συνολικού ύψους 100 δισ. ευρώ. Θα γίνει από την  Κομισιόν. Θα καλυφθούν προσπάθειες επιχειρήσεων για την προστασία των εργαζομένων και τη διατήρηση των θέσεων εργασίας. Θα ανασταλούν μόλις παρέλθει η έκτακτη ανάγκη που προκαλεί η κρίση λόγω του COVID-19. Ο εν λόγω όρος "λήξης", που προστέθηκε έπειτα από πίεση κρατών, δεν είναι η μόνη εκκρεμότητα. Πρέπει να αποφασιστεί το πλαίσιό του, να τεθεί σε εφαρμογή και να γίνουν γνωστοί οι όροι διανομής και το ποσό που θα αναλογεί σε κάθε χώρα.  Το πιο πιθανό είναι να ληφθεί υπόψη η συμμετοχή στο ΑΕΠ, αλλά και υγειονομικές και κοινωνικοοικονομικές συνθήκες. Εκεί μένει να φανεί πώς θα παίξουν ρόλο πληθυσμιακά κριτήρια (δηλαδή θα έχει διαδικασία κατανομής τύπου ΕΣΠΑ).

3. Η ενεργοποίηση των γραμμών ECCL, των προληπτικών πιστοληπτικών  γραμμών σε ποσό δανείου  έως 240 δισ. (2% του ΑΕΠ κάθε κράτους) συμφωνήθηκε τελικά  να είναι προσαρμοσμένες στην κρίση. Θα είναι διαθέσιμες σε όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, με τυποποιημένους όρους που θα συμφωνηθούν εκ των προτέρων από τον ESM (σ.σ. άρα εκκρεμούν). Ορίζεται μόνο πως απαιτείται να δεσμευτούν τα κράτη πως θα χρησιμοποιήσουν αυτήν τη γραμμή πίστωσης "για να στηρίξουν την εγχώρια χρηματοδότηση των άμεσων και έμμεσων δαπανών υγειονομικής περίθαλψης, θεραπείας και πρόληψης από την υγειονομική κρίση". Δηλαδή έχει περιορισμένο εύρος (ανάλογα με την ερμηνεία) το οποίο προς το παρόν απωθεί…

Η γραμμή  θα είναι έτοιμη σε δύο εβδομάδες και θα είναι διαθέσιμη μέχρι να ολοκληρωθεί η κρίση. Η "ασάφεια" ήταν η "λύση"  για να καλυφθεί η διάσταση μεταξύ Ολλανδών, που ήθελαν αιρεσιμότητα, και του Νότου που το αρνούταν.

Ο συμβιβασμός, λοιπόν (λόγω του οποίου ναυάγησε το προηγούμενο Eurogroup), οδηγεί σε ένα "καλό" και ένα "κακό": στη νίκη του "Νότου" για το θέμα της αιρεσιμότητας, αλλά και στο περιορισμό της χρήσης του που έλαβαν οι Ολλανδοί ως "αντάλλαγμα".

Εξηγούν λοιπόν αρμόδιες πηγές πως στην… πράξη θα φανεί η χρήση. Ο κ. Σεντένο, με τη ρήση περί "άμεσων και έμμεσων" δαπανών που εισήγαγε στην απόφαση, υπονοεί πως μπορούν να βρεθούν τρόποι άντλησης ποσού, "φωτογραφίζοντας" μια διασταλτική ερμηνεία των όρων. Π.χ. μέσω lockdown για ιατρικούς λόγους, που δίνει το δικαίωμα στο κράτος για ενίσχυση των εργατικών εισοδημάτων.

Άρα,  η απόφαση χρήζει ερμηνείας. Ωστόσο, το "καλό" είναι πως αυτή θα κριθεί μεταξύ κρατών-μελών και θεσμών (ESM) και όχι σε επίπεδο ΥΠΟΙΚ. Το "κακό" είναι πως όποιο κράτος αναγκαστεί λόγω ρευστότητας να κάνει πρώτο,  το αίτημα του θα είναι αυτό που θα πρέπει να περάσει από αυτή την "κρίση" ερμηνείας...

 Της Δήμητρας Καδδά


11/4/2020


 2.
Τα αποτελέσματα του Eurogroup, απλά, 
χωρίς «φτιασιδώματα»

Τρία δίχτυα ασφαλείας και μια υπόσχεση που θα παραμείνει υπόσχεση – Εξάντλησαν τη δημιουργική λογιστική οι ευρωπαίοι – Συμβολική η στήριξη στα προγράμματα απασχόλησης - Τα κακά και το... καλό -Έκλεισε η ημερομηνία της Συνόδου Κορυφής

Ήταν μια συμφωνία τυπικά ευρωπαϊκή, φοριέται «double face»:

Μπορούν δηλαδή να την πουλήσουν οι Ιταλοί στους Ιταλούς και οι Ολλανδοί στους Ολλανδούς – ως νίκη. Αλλά ούτε το μέγεθος του πακέτου είναι επαρκές – είναι μόνο εισαγωγικό – ενώ υπάρχουν και διάφορα σημεία παγίδες που ενδέχεται να περιπλέξουν την υλοποίηση. Σίγουρα δεν το λές εξαιρετικά γεναιόδωρο – δεδομένων των πρωτοφανών συνθηκών που καλείται να αντιμετωπίσει.

Ο Μάριο Σεντένο διαφήμισε ένα πακέτο με τρία δίχτυα ασφαλείας, ένα για τα κράτη, ένα για τις επιχειρήσεις, ένα για τους εργαζομένους.

Κοινή συνιστώσα και των τριών, η μόχλευση: Αυτή η μαγική σχεδόν ικανότητα των χρηματοοικονομικών και νομισματικών θεσμών της Ευρωζώνης να παίρνουν εγγυήσεις από τα κράτη και να τις πολλαπλασιάζουν, προκειμένου να δίνουν πολλαπλάσια ποσά σε φθηνά δάνεια.
  • Το δίχτυ για τις χώρες είναι τα δάνεια του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM):. Κάθε κράτος μέλος με μια απλή αίτηση θα μπορεί να παίρνει δάνειο ύψους ως 2% του ΑΕΠ. Θα είναι διαθέσιμες πιστωτικές γραμμές ύψους 240 δισεκ. Αρκεί οι χώρες να αποδεικνύουν ότι χρειάζονται τα χρήματα για υγειονομικούς σκοπούς όχι για φοροαπαλλαγές, ή για στήριξη πληττόμενων επιχειρήσεων.
  • To δίχτυ για τις επιχειρήσεις είναι τα δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ): Περίπου 200 δισεκ. δάνεια διαθέσιμα για επιχειρήσεις με προβλήματα ρευστότητας. Τα δάνεια αυτά θα πάνε κυρίως σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που δε θα επιδοτηθούν κρατικά ως στρατηγικά σημαντικές και που δεν είναι αρκετά μεγάλες για να επωφεληθούν από τα προγράμματα της ΕΚΤ (αγορές εταιρικών ομολόγων)
  • Το δίχτυ για του εργαζομένους είναι τα δάνεια από το νεοπαγές ταμείο SURE: Ένα ταμείο με πλαφόν 100 δισεκ. το οποίο θα δανείζει κυβερνήσεις προκειμένου αυτές να χρηματοδοτούν προγράμματα διατήρησης απασχόλησης (τα προγράμματα των 800 ευρώ). Βέβαια την πρώτη χρονιά του κορωνοϊού το SURE θα έχει πλαφόν δανειοδότησης μόλις 10 δισ., εκ των οποίων τα έξι θα πάνε στις τρεις πλεόν πληττόμενες χώρες – με τα σημερινά δεδομένα την Ισπανία, την Ιταλία και τη Γαλλία. Τα υπόλοιπα τέσσερα δισ. θα μοιραστούν μεταξύ όλων των υπολοίπων… Ενδεικτικά το κόστος του Ελληνικού προγράμματος μόνο για το επίδομα των 800 ευρώ ως τα τέλη Απριλίου είναι 1,3 δισ ευρώ.

Πόσο ζεστό χρήμα βάζουν οι ευρωπαίοι:

Όχι πολύ: Τη δουλειά την κάνουν τα χρηματοοικονομικά γρανάζια των θεσμών της Ευρωζώνης. Ας δούμε τις απαιτήσεις σε ζεστό χρήμα των “τριών διχτυών ασφαλείας”:
  • Ο ESM έχει δύναμη πυρός μεγαλύτερη από 400 δισεκ. αυτή τη στιγμή και αυτά μπορεί να αυγατίσουν περαιτέρω. Δεν αναμένεται να ζητήσει άμεσα νέες εγγυήσεις από τα κράτη μέλη.
  • H ΕTEπ χρειάζεται 25 δισεκ. εγγυήσεων από τα κράτη μέλη ως «μαγιά» για να φουρνίσει τα 200 δισ. νέων δανείων.

Το πρόγραμμα SURE για την πρώτη χρονιά θα χρειαστεί μόλις 2,5 δισ. εγγυήσεων από όλες τις χώρες για να τα μοχλεύσει σε 10 δισεκ για το 2020.

Τα ψιλά γράμματα

Το κείμενο του ανακοινωθέντος του Eurogroup δεν ήταν το κείμενο που αποπνέει αλληλλεγγύη αποφασιστικότητα και κοινή γραμμή. Υπάρχουν αρκετές αναφορές τύπου «disclaimer/δήλωση αποποίησης ευθύνης», που αντανακλούν την Ολλανδική (και όχι μόνο) άρνηση να δεσμευθούν σε οτιδήποτε φέρνει σε κοινό ταμείο, ανοιχτή ημερομηνία λήξης, αμοιβαιοποίηση δανεισμού ή ζημιών.

Τα γκρίζα σημεία εντοπίζονται
 και στα συμφωνηθέντα/ανακοινωθέντα μέτρα:

– Οι εισφορές εγγυήσεων στο SURE, το “ευρωπαϊκό ταμείο ανεργίας” θα είναι εθελοντικές. Υπάρχει δε αναφορά ότι η σύσταση αυτού του ταμείου δεν προδικάζει στήριξη των χωρών σε αυτό το μηχανισμό μετά το πέρας της κρίσης.

– Τα δάνεια από τον ESM θα είναι χωρίς όρους αλλά μόνο όταν πηγαίνουν απευθείας σε υγειονομικές δαπάνες. Αυτό οι Ιταλοί το υποβαθμίζουν τώρα, αλλά θα το βρούν μπροστά τους: αν επιχειρήσουν να καλύψουν ανάγκες πληττόμενων κλάδων με αυτά τα χρήματα θα πρέπει να υπογράψουν μνημόνιο. Επιπλέον, έχει παραμείνει η υποχρέωση για μελέτη βιωσιμότητας του χρέους – η οποία δε θα βγάλει καλά αποτελέσματα για Ιταλία και Ισπανία.

Τι γίνεται με τα κορωνοομόλογα;

Τίποτα. Ούτε φαίνεται πως θα γίνει: Για Ολλανδούς, Γερμανούς, Φινλανδούς, Αυστριακούς και φίλους, η διαπραγμάτευση έχει κλείσει. Ο Γερμανός υπουργός οικονομίας μιλούσε για τους τρεις πυλώνες που αποφασίστηκαν.

Ο τέταρτος, τα κορωνοομόλογα, «κρύφτηκαν» στο ανακοινωθέν ως γενική αναφορά και πάσα για τη διάσκεψη των ηγετών (οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα, πάσα στο μέλλον θα κάνουν για το θέμα αφού η αντίθεση των Βορείων είναι κάθετη).

Όσο κοιτάς το συμβιβασμό 
τόσο περισσότερα προβλήματα μπορεί να εντοπίσει κανείς.

Ωστόσο υπάρχει και κάτι που αξίζει να καταγραφεί. Παρά τη μετριότητα της λύσης, παρά το αδιέξοδο που επιβάλλουν πλέον οι ψηφοφόροι της Ολλανδίας και της Ιταλίας για παράδειγμα, παρά τη γραφικότητα του χειροκροτήματος στο οποίο ξέσπασαν οι υπουργοί οικονομικών μετά την κατάληξη του Eurogroup, προκύπτει μια αλήθεια:

Ακόμα και μπροστά στο πλέον ανυπέρβλητο αδιέξοδο και με φόντο αντιδιαμετρικές απόψεις, οι εκπρόσωποι των χωρών μελών της Ευρώπης βρήκαν το κίνητρο και την αυτοπειθαρχία να καταλήξουν σε συμβιβασμό.

Σε μια εποχή που θα απαιτήσει όλο και περισσότερους, η δυνατότητα για συμβιβασμούς αποτελεί ευρωπαϊκό χαρτί που παραμένει ισχυρό.

Ηλίας Σιακαντάρης


Απρίλιος 10, 2020