ΠΟΙΑ είναι λοιπόν τα UAV / UAS και οι προοπτικές των οπλισμένων UCAV στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
Ελληνικά UAV: Η θεραπεία της συλλογικής μας ανικανότητας
έχει προϋποθέσεις.
ΠΟΙΑ είναι λοιπόν τα UAV / UAS και οι προοπτικές των οπλισμένων UCAV στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα και με τις εξελίξεις που έχουν λάβει χώρα στο χώρο των μη επανδρωμένων αεροσκαφών όλων των κατηγοριών και ειδών σε παγκόσμιο επίπεδο, θεωρούμε τουλάχιστον άσκοπο, για να μην πούμε επιπόλαιο, το να παραθέσουμε τεχνικά χαρακτηριστικά και επιδόσεις συγκεκριμένων τύπων UAV, τα οποία τυχών εμείς θεωρούμε ότι είναι κατάλληλα για τον εξοπλισμό των ενόπλων μας δυνάμεων.
Είναι τόσοι οι τύποι των UAV/UAS στην παγκόσμια αγορά που περισσότερο θα μπερδέψουμε, παρά θα διευκρινίσουμε και θα ενημερώσουμε σχετικά με το ποιες είναι οι πραγματικές μας ανάγκες και το τι πραγματικά χρειαζόμαστε. Σε πρώτη φάση λοιπόν καλό θα είναι να δούμε την κατηγοριοποίηση των UAV/UAS κατά ΝΑΤΟ. Είναι απλή και περισσότερο χρηστική θα μπορούσε να πει κανείς σε σχέση με αυτή του διεθνή πίνακα διαχωρισμού και κατηγοριοποίησης.
Τους παραθέτουμε και τους δύο, όπως τους “αλιεύσαμε” από το διαδίκτυο, για να έχουν οι αναγνώστες μία εικόνα και από την πλευρά τους:
Σύμφωνα λοιπόν με την στάνταρ κατηγοριοποίηση κατά ΝΑΤΟ, στην Κατηγορία Ι (Class I) ανήκουν τα συστήματα με βάρος (μαζί με τον εξοπλισμό αποστολής τους…) μέχρι τα 150 κιλά. Είτε αυτά είναι drones με περισσότερα από δύο στροφεία (multicopters), είτε είναι μη επανδρωμένα ελικόπτερα (single rotor drones), είτε είναι τέλος υβριδικά (διαθέτουν πτέρυγα και περισσότερα από ένα στροφεία για τον έλεγχό τους) αεροσκάφη.
Στη δεύτερη Κατηγορία (Class II), ανήκουν τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη που έχουν βάρος από 150 μέχρι 600 κιλά. Πρόκειται για τακτικά UAV όπως μπορείτε να δείτε και στον σχετικό (ΝΑΤΟϊκό) πίνακα, που αξιοποιούνται σε επίπεδο Ταξιαρχίας (Brigade).
Τα αεροσκάφη της κατηγορίας αυτής έχουν τη δυνατότητα πλεύσης μέχρι το επίπεδο των 18.000 ποδών και σε αποστάσεις της τάξης των 200 χιλιομέτρων με απευθείας διασύνδεση (άνω της γραμμής του ορίζοντα – LOS/ Line of Sight) για τον έλεγχό τους και για τη λήψη εικόνας και δεδομένων από τους αισθητήρες τους.
Στην τρίτη Κατηγορία (Class III) που είναι και αυτή με τα μεγαλύτερα κόστη προμήθειας και υποστήριξης, ανήκουν τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη με βάρος μεγαλύτερο των 600 κιλών. Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται και τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη που έχουν τη δυνατότητα να φέρουν οπλισμό και να στοχοποιούν στο έδαφος και την επιφάνεια της θάλασσας (UCAV), καθώς και τα MALE και HALE.
Τα μέσου και μεγάλου ύψους πλεύσης αεροσκάφη δηλαδή που μπορούν να πετάξουν ακόμη και πάνω από τα 65.000 πόδια, θεωρητικά έχουν πολύ μεγάλη ακτίνα δράσης, δεδομένου ότι μπορούν να καθοδηγηθούν είτε αυτόνομα μέχρι την περιοχή ενδιαφέροντος μέσω δικού τους συστήματος FMS (Flight Management System) και αυτόματου πιλότου, είτε μέσω δορυφορικής σύνδεσης με το σταθμό ελέγχου τους στο έδαφος.
Προσφέρουν επομένως τη δυνατότητα διεξαγωγής επιχειρήσεων σε αποστάσεις πέραν του οπτικού ορίζοντα (BLOS/Beyond Line of Sight). Λόγω αυτών των χαρακτηριστικών τους τα συστήματα Class III έχουν και τα μεγαλύτερα κόστη αγοράς και υποστήριξης. Ειδικά τα συστήματα HALE (High Altitude Long Endurance) με σημαντικότερο εκπρόσωπο στη Δύση το RQ-4 Global Hawk είναι εκτός των ελληνικών δυνατοτήτων.
Πρόκειται για μη επανδρωμένα αεροσκάφη στρατηγικής αναγνώρισης και επιτήρησης, τα οποία ενώ έχουν να επιδείξουν σημαντικά χαμηλότερο κόστος αξιοποίησης σε σχέση με το αντίστοιχων δυνατοτήτων U-2 Dragon Lady, παραμένουν απρόσιτα για πολλές αεροπορικές δυνάμεις.
Πιο συγκεκριμένα, η Αμερικανική Αεροπορία έχει υπολογίσει ότι για τη διενέργεια παρόμοιων αποστολών σε ετήσια βάση, το Global Hawk είναι οικονομικότερο κατά 220 εκατομμύρια δολάρια σε σύγκριση με το U-2. Παρά το γεγονός αυτό η Fly-Away τιμή ανά μονάδα για ένα τέτοιο αεροσκάφος ξεπερνά τα 130 εκατομμύρια δολάρια. Χωρίς τον επίγειο εξοπλισμό υποστήριξης, καθοδήγησης και συλλογής πληροφοριών! Το δε κόστος ανά ώρα πτήσης προσεγγίζει τα 20.000 δολάρια…
Σε αυτούς τους αριθμούς και στον παράγοντα “κόστος”, θα πρέπει φυσικά να συνυπολογίσουμε ότι ως πλατφόρμα στρατηγικής αναγνώρισης και επιτήρησης/καταγραφής εχθρικών συχνοτήτων εκπομπής και επικοινωνιών τα HALE δεν είναι άτρωτα.
Οι Αμερικανοί είχαν αφήσει να εννοηθεί ότι το MQ-4 Τriton του USN είχε καταρριφθεί από ιρανικό αντιαεροπορικό πυραυλικό σύστημα, επειδή πετούσε σε σχετικά μικρό ύψος. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ακόμη και αν το αεροπλάνο πετούσε πάνω από τα 50.000 ή και τα 60.000 πόδια και πάλι θα ήταν ευάλωτο…
Οπλισμένα UAV και η ελληνική διάσταση
Ενώ η Ελλάδα διαθέτει μικρό αριθμό UAV Class II (MALE) των τύπων Sperwer Mk.II και Πήγασος ΙΙ (αξιοποιούνται από τον Ελληνικό Στρατό και την Πολεμική Αεροπορία αντίστοιχα), δεν διαθέτει UCAV (Unmanned Combat Aerial Vehicles). Μη επανδρωμένα αεροσκάφη δηλαδή με τη δυνατότητα να μεταφέρουν όπλα και δη κατευθυνόμενα και με την παράλληλη δυνατότητα να εκτελούν αυτόνομα στοχοποίηση.
Οι χειριστές τους δηλαδή από τον σταθμό ελέγχου τους στο έδαφος να μπορούν να εντοπίσουν και να εγκλωβίσουν μέσω των συστημάτων τους (IR αισθητήρες, ή κάμερες ημέρας και καταδείκτες λέιζερ) και να τους προσβάλλουν χρησιμοποιώντας τα όπλα τους, επίγειους ή θαλάσσιους στόχους. Πρόκειται για μία δυνατότητα που οι Τούρκοι τώρα ενσωματώνουν στα Bayraktar και ιδίως στα μεγαλύτερα και βαρύτερα ANKA αξιοποιώντας όπλα εγχώριας ανάπτυξης.
Άποψή μας είναι ότι δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακρυά… Το να επενδύσουμε δηλαδή στην ανάπτυξη δικών μας αναγνωριστικών UAV Class II είναι εφικτό οικονομικά και τεχνικά. Το να επενδύσουμε στην ανάπτυξη UCAV και ειδικών όπλων (μικρού βάρους κατά κύριο λόγο…) που θα είναι κατάλληλα για να αξιοποιηθούν από αυτά, θεωρούμε ότι είναι κάτι (με βάση κυρίως τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας) εντελώς άστοχο και εντελώς παρακινδυνευμένο. Για πολλούς λόγους… Οι σημαντικότεροι είναι οι εξής:
1. Μπορούμε να αναζητήσουμε μεταχειρισμένο υλικό από τις ΗΠΑ. Το ότι δεν το έχουμε κάνει, ή το ότι δεν το έχουμε επιτύχει, θεωρούμε ότι είναι δική μας ευθύνη σε πολύ μεγάλο βαθμό.
2. Έχουμε τη δυνατότητα να κατασκευάσουμε μαζικά όχι οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη αλλά UAV μίας χρήσης, χαμηλού κόστους, τα οποία θα φέρουν πολεμική κεφαλή. Εκρηκτική ύλη δηλαδή… Για τη δε καθοδήγησή τους προς το στόχο, μπορούν επίσης να αξιοποιηθούν χαμηλού κόστους συστήματα που υπάρχουν ακόμη και στο ελεύθερο εμπόριο…
Επειδή πολύς λόγος έγινε στο παρελθόν για το MQ-9 Reaper, οι Αμερικανοί φάνηκε ότι δεν είναι διατεθειμένοι να μας παραχωρήσουν τέτοια συστήματα. Αντί αυτού μας πρότειναν την αγορά του και μάλιστα ένα τέτοιο αεροσκάφος επιδείχθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο στην 110 Πτέρυγα Μάχης στη Λάρισα.
Από την κατασκευάστρια GA-ASI (General Atomics Aeronautical Systems International), καθώς το αεροσκάφος δεν ανήκε στην USAF δεδομένου ότι έφερε πολιτικό νηολόγιο. Αν και μία τέτοια προοπτική δεν μπορεί να είναι αδιάφορη για την Ελλάδα και την Πολεμική Αεροπορία, το κόστος είναι ο παράγοντας που αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο.
Αν και οι Αμερικανοί φέρονται να έχουν καταθέσει προσφορά στην Ελλάδα για την πώληση τριών MQ-9 Reaper με τον επίγειο εξοπλισμό υποστήριξης και ελέγχου του έναντι 50 εκατομμυρίων δολαρίων, το κόστος ανά αεροσκάφος αναφέρεται ότι φτάνει τα 17 εκατομμύρια δολάρια… χωρίς τον επίγειο εξοπλισμό.
Γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα πρόκειται για μεταχειρισμένο υλικό που θα προέλθει από την USAF, η οποία με τη σειρά της απέσυρε από την ενεργό υπηρεσία το παλαιότερο, μικρότερο και ελαφρύτερο MQ-1 Predator, το 2018.
Θεωρούμε ότι η απόκτηση αριθμού UCAV Predator, μαζί με τον επίγειο εξοπλισμό του και φυσικά μαζί με επαρκές απόθεμα ανταλλακτικών θα ήταν μία ικανοποιητική λύση για την Πολεμική Αεροπορία. Κυρίως επειδή θα την βοηθούσε με χαμηλό κόστος να εισαχθεί στη φιλοσοφία των επιχειρήσεων μέσω της αξιοποίησης UCAV.
Θα την βοηθούσε με άλλα λόγια να συγκροτήσει τουλάχιστον δύο πλήρεις Μοίρες ΜΕΑ (Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών), να εκπαιδεύσει προσωπικό (τεχνικούς και χειριστές) και να συμμετέχει σε ασκήσεις σε συνεργασία με Μοίρες μαχητικών, με μονάδες της Αεροπορίας Στρατού και των τεθωρακισμένων, αλλά και με μονάδες επιφανείας του ΠΝ.
Οι Κλάδοι που διαθέτουν στελέχη που διαθέτουν σημαντικές εμπειρίες στον τομέα θα μπορούσαν να συνεισφέρουν επιτελικά, ώστε να δοθεί διακλαδική προοπτική στο εγχείρημα, ο ένας να επωφεληθεί από την εξειδικευμένη εμπειρία του άλλου και να γίνουν σε βάθος κατανοητές οι επιχειρησιακές ανάγκες ενός εκάστου, ώστε να εξυπηρετηθούν με τον βέλτιστο και οικονομικά αποδοτικότερο τρόπο.
Εάν η προσπάθεια αναλωθεί σε “κόντρα” Επιτελείων, Κλάδων και Όπλων, ποιος θα ελέγχει και ποιος θα έχει το πάνω χέρι στη νέα προσπάθεια των Ενόπλων Δυνάμεων, το “παιχνίδι” θα έχει χαθεί πριν καν ξεκινήσει.
Σημαντική προοπτική, ως πρώτο βήμα, είναι η απόκτηση με τη μέθοδο της χρονομερισματικής μίσθωσης (leasing) δύο UAV ισραηλινής προέλευσης, για την άμεση όσο το δυνατόν αξιοποίηση τόσο των δεδομένων που θα προσφέρουν, όσο και της τεράστιας εμπειρίας των Ισραηλινών στον τομέα αυτόν.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι κυρίως να μην χάσουμε άλλο χρόνο… Ναι, η λύση των MQ-1 Predator μπορεί να μην είναι η καλύτερη δυνατή από επιχειρησιακής πλευράς, συν το ότι φυσικά θα απαιτήσει και τη δαπάνη κονδυλίων. Τίποτα όμως δεν είναι δωρεάν.
Από την άλλη πλευρά, επαναλαμβάνουμε, μία τέτοια εξέλιξη είναι καθοριστικής σημασίας ακριβώς επειδή θα μας εισαγάγει σε ένα επιχειρησιακό κομμάτι το οποίο μας είναι εντελώς άγνωστο και απρόσιτο αυτή τη στιγμή και από ότι φαίνεται και για αρκετό καιρό ακόμα. Λόγω των εξελίξεων με την πανδημία του κορονοϊου, η οποία δυστυχώς, κυρίως από οικονομικής πλευράς, δείχνει πως θα καθυστερήσει κι άλλο τη διαδικασία στοιχειώδους επανεξοπλισμού των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Στέργιος Δ. Θεοφανίδης
6/4/2020
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Ελληνικά UAV: Η θεραπεία της συλλογικής μας ανικανότητας
έχει προϋποθέσεις.
Το τελευταίο διάστημα, και όταν λέμε «τελευταίο» εννοούμε από την ημέρα της αρχικής απόπειρας μαζικής εισβολής στον Έβρο, έχουμε δημοσιεύσει μία σειρά αφιερωμάτων με στόχο την κατανόηση του τι πραγματικά συνέβη τον περασμένο Φεβρουάριο και Μάρτιο. Όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στη Συρία. Την πραγματική θρυαλλίδα των εξελίξεων. Οι εχθροπραξίες του περασμένου Φεβρουαρίου στην επαρχία Ιντλίμπ, οδήγησαν το καθεστώς Ερντογάν σε ταπείνωση από τη Ρωσία. Ότι επακολούθησε το γνωρίζετε…
Πριν ταξιδέψει στη Μόσχα για να υπογράψει, την ταπεινωτική επαναλαμβάνουμε, συμφωνία με τον Ρώσο πρόεδρο, ο Ερντογάν έπαιξε, ξανά, το χαρτί του εκβιασμού. Έναντι των Αμερικανών και έναντι των Ευρωπαίων. Οι πρώτοι αν και σιωπηρά εξακολουθούν να τον στηρίζουν, δεν του έδωσαν κάτι χειροπιαστό… Τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με τη Συρία.
Οι Ευρωπαίοι επίσης δεν του έδωσαν τίποτα. Τουλάχιστον προς το παρόν… Γιατί επί του πρακτέου, για πρώτη φορά βρέθηκαν στην μάλλον ευχάριστη για αυτούς θέση να διαπραγματεύονται μαζί του από θέση ισχύος. ΧΑΡΗ στους ΕΛΛΗΝΕΣ…
Ο Ερντογάν λοιπόν πήγε με άδεια χέρια στη Μόσχα. Όπου και επισφραγίστηκε η πανωλεθρία του στην επαρχία Ιντλίμπ, για την οποία σας προτρέπουμε να διαβάσετε το συγκεκριμένο αφιέρωμα. Αναδείξαμε στο μέτρο του δυνατού την καθοριστική συμβολή της Ρωσικής Αεροπορίας στη μέχρι σήμερα εξέλιξη των επιχειρήσεων στη Συρία.
Επιχειρήσαμε δε να αποδώσουμε, μέσα από όσα στοιχεία έχουμε στη διάθεσή μας και τον πραγματικό κίνδυνο που πρεσβεύουν και για την Ελλάδα, οι πρόοδοι που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία στο χώρο των UAV και του Ηλεκτρονικού Πολέμου.
Άποψή μας είναι ότι η απάντησή μας, έναντι της τουρκικής προπορείας και στους δύο αυτούς τομείς, οι ενέργειές μας αν θέλετε, θα πρέπει να «πατήσουν» σε συγκεκριμένους άξονες. Σε συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές, οι οποίες πρέπει να τηρηθούν ευλαβικά. Ποιες είναι (πάντα κατά την άποψή μας…) αυτές;
1. Η εγχώρια ανάπτυξη συστημάτων UAV-UAS.
2. Η εγχώρια παραγωγής τους (σε όσες κατηγορίες είναι εφικτό) με το ελάχιστο δυνατό κόστος.
3. Η εγχώρια παραγωγής τους στον ελάχιστο δυνατό χρόνο.
4. Η προμήθεια συστημάτων από το εξωτερικό θα πρέπει να επιλέγεται ως διαδικασία ΜΟΝΟ για την κάλυψη εξειδικευμένων αναγκών. Οι οποίες απαιτούν συστήματα υψηλών τεχνολογικών απαιτήσεων.
5. Η δημιουργία ενός και με απόλυτα διακλαδικό χαρακτήρα εκπαιδευτικού κέντρου για χειριστές μη επανδρωμένων αεροσκαφών και drones. To οποίο θα καλύπτει την εκπαίδευση στελεχών και από τους τρεις Κλάδους των Ενόπλων μας Δυνάμεων, και τα Σώματα Ασφαλείας, ενώ παράλληλα θα έχει και το ρόλο του συνδέσμου με ιδιωτικές σχολές εκπαίδευσης και θα παρακολουθεί τις εξελίξεις στο χώρο σε παγκόσμιο επίπεδο. Τόσο από πλευράς ανάπτυξης νέων συστημάτων, όσο και από πλευράς αξιοποίησης νέου εξοπλισμού αποστολής.
6. Η έκδοση συγκεκριμένων επιχειρησιακών απαιτήσεων, προκειμένου να καθορίζεται εκ του ασφαλούς και στον ελάχιστο δυνατό χρόνο η αναγκαιότητα, η μη, της εγχώριας ανάπτυξης και παραγωγής, ή προμήθειας από το εξωτερικό.
Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να ισχυριστούμε ότι το να συνταχθούν διαδικασίες (διακλαδικά, επαναλαμβάνουμε…) οι οποίες να «πατούν» στα έξι αυτά σημεία, είναι κάτι απλό ή εύκολο. Η ελληνική πραγματικότητα έχει πολλές φορές αποδείξει το εντελώς αντίθετο, για πολλούς λόγους. Πρέπει όμως να γίνει μία αρχή. Σε αυτές δε τις διαδικασίες θα πρέπει να ενταχθεί και η κάλυψη και των αναγκών των Σωμάτων Ασφαλείας.
Χρειαζόμαστε εν κατακλείδι έναν κεντρικό μηχανισμό σύνταξης προδιαγραφών, αξιολόγησης υλικού και εξοπλισμού, εκπαίδευσης και υποστήριξης για τους εξής απλούς λόγους:
1. Αν κάθε ένα ξεχωριστά από τα Σώματα Ασφαλείας, ή κάθε Κλάδος των Ενόπλων Δυνάμεων μπει μεμονωμένα στη διαδικασία να αξιολογήσει και να προμηθευτεί τα συστήματα που καλύπτουν τις ανάγκες του, θα βρεθούμε με δεκάδες διαφορετικούς τύπους UAV και UAS στη διάθεσή μας. Επομένως θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε για άλλη μία φορά το πρόβλημα της πολυτυπίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οικονομικά και επιχειρησιακά.
2. Η προμήθεια πολλών διαφορετικών τύπων συνεπάγεται τεράστια αύξηση του κόστους υποστήριξης και φυσικά και του κόστους προμήθειας. Είναι άλλο να προκηρυχθεί επί παραδείγματι διαγωνισμός για την προμήθεια 100 συστημάτων και άλλο να προκηρυχθούν πέντε ξεχωριστοί διαγωνισμοί για 100 συνολικά συστήματα πέντε διαφορετικών τύπων!
3. Τα Σώματα Ασφαλείας και οι Κλάδοι των Ενόπλων Δυνάμεων, έχουν διαφορετικές επιχειρησιακές απαιτήσεις. Κάτι που είναι αληθές μέχρι ενός σημείου λόγω του διαφορετικού χαρακτήρα της αποστολής τους. Είναι εξίσου αλήθεια όμως και το γεγονός ότι πολλές από τις επιχειρησιακές ανάγκες και απαιτήσεις είναι ΚΟΙΝΕΣ.
Ποιες είναι οι κοινές επιχειρησιακές ανάγκες
που μπορούν να καλύψουν UAV και UAS
Μιλάμε για συστήματα που είναι κατά κύριο λόγο μικρού βάρους και έχουν σχετικά περιορισμένη ακτίνα. Θα τα δούμε αναλυτικότερα στην αναφορά μας στις βασικές κατηγορίες διαχωρισμού των μη επανδρωμένων αεροσκαφών και συστημάτων.
Σε περίοδο ειρήνης λοιπόν, drones (UAS) ή μικρά μη επανδρωμένα αεροσκάφη (UAV) μπορούν να αξιοποιηθούν για την Ασφάλεια Στρατιωτικών Εγκαταστάσεων. Όλων των στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Τα συστήματα αυτά (και των δύο ειδών) μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την εικοσιτετράωρη (ημέρα και νύχτα) επιτήρηση μεγάλης έκτασης χώρων, εξοπλισμένα με κάμερα ημέρας υψηλής ευκρίνειας (EO), η οποία ταυτόχρονα μπορεί να λειτουργήσει και στο φάσμα υπερύθρων (IR).
Όταν λέμε δε ασφάλεια στρατιωτικών εγκαταστάσεων εννοούμε πολλά πράγματα. Περίμετρος στρατοπέδων, αεροδρομίων και εγκαταστάσεων ελλιμενισμού, αποθήκες φύλαξης πυρομαχικών και όπλων και εγκαταστάσεις συντήρησής τους, όρχοι οχημάτων, αρμάτων και βαρέων μηχανημάτων, υπόστεγα και πίστες στάθμευσης αεροσκαφών, είναι μερικά μόνο από αυτά…
Τα ίδια δε συστήματα μπορούν να αξιοποιηθούν για σκοπούς επιτήρησης χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων, όπως και για την επιτήρηση δασικών περιοχών με σκοπό τον έγκαιρο εντοπισμό εστιών πυρκαγιών.
Με άλλα λόγια, υπάρχουν συστήματα UAS και UAV που εξοπλισμένα με τα κατάλληλα συστήματα αποστολής (EO/IR) και διασύνδεσης σε πραγματικό χρόνο με κέντρα ελέγχου και λήψης αποφάσεων, μπορούν να είναι ΤΟ ΙΔΙΟ χρήσιμα σε μονάδες του Στρατού Ξηράς, της Πολεμικής Αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού.
ΤΟ ΙΔΙΟ χρήσιμα όμως μπορούν αν είναι και στην Ελληνική Αστυνομία που χρειάζεται να επιτηρεί κατοικημένες περιοχές για σκοπούς επιβολής της τάξης και στο Λιμενικό Σώμα που χρειάζεται να «βλέπει» ταυτόχρονα διαφορετικές περιοχές επιτηρώντας παραλίες, βραχονησίδες ή και συγκεκριμένες θαλάσσιες περιοχές, μαζί με διαπλέοντα σκάφη, προκειμένου να ελέγξει παράνομες εισόδους στη χώρα και να τις αποτρέψει έγκαιρα.
Στέργιος Δ. Θεοφανίδης
https://www.defence-point.gr/news/ellinika-uav-i-therapeia-tis-syllogikis-mas-anikanotitas-echei-proypotheseis?fbclid=IwAR1Vfms9QDx5Kd0ihsirFIh7gX8oNstLe7acy86H14H0fkYFJr1qvaRj8sU
31/03/2020
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Ελληνικά UAV: Η θεραπεία της συλλογικής μας ανικανότητας
έχει προϋποθέσεις.
Το τελευταίο διάστημα, και όταν λέμε «τελευταίο» εννοούμε από την ημέρα της αρχικής απόπειρας μαζικής εισβολής στον Έβρο, έχουμε δημοσιεύσει μία σειρά αφιερωμάτων με στόχο την κατανόηση του τι πραγματικά συνέβη τον περασμένο Φεβρουάριο και Μάρτιο. Όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στη Συρία. Την πραγματική θρυαλλίδα των εξελίξεων. Οι εχθροπραξίες του περασμένου Φεβρουαρίου στην επαρχία Ιντλίμπ, οδήγησαν το καθεστώς Ερντογάν σε ταπείνωση από τη Ρωσία. Ότι επακολούθησε το γνωρίζετε…
Πριν ταξιδέψει στη Μόσχα για να υπογράψει, την ταπεινωτική επαναλαμβάνουμε, συμφωνία με τον Ρώσο πρόεδρο, ο Ερντογάν έπαιξε, ξανά, το χαρτί του εκβιασμού. Έναντι των Αμερικανών και έναντι των Ευρωπαίων. Οι πρώτοι αν και σιωπηρά εξακολουθούν να τον στηρίζουν, δεν του έδωσαν κάτι χειροπιαστό… Τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με τη Συρία.
Οι Ευρωπαίοι επίσης δεν του έδωσαν τίποτα. Τουλάχιστον προς το παρόν… Γιατί επί του πρακτέου, για πρώτη φορά βρέθηκαν στην μάλλον ευχάριστη για αυτούς θέση να διαπραγματεύονται μαζί του από θέση ισχύος. ΧΑΡΗ στους ΕΛΛΗΝΕΣ…
Ο Ερντογάν λοιπόν πήγε με άδεια χέρια στη Μόσχα. Όπου και επισφραγίστηκε η πανωλεθρία του στην επαρχία Ιντλίμπ, για την οποία σας προτρέπουμε να διαβάσετε το συγκεκριμένο αφιέρωμα. Αναδείξαμε στο μέτρο του δυνατού την καθοριστική συμβολή της Ρωσικής Αεροπορίας στη μέχρι σήμερα εξέλιξη των επιχειρήσεων στη Συρία.
Επιχειρήσαμε δε να αποδώσουμε, μέσα από όσα στοιχεία έχουμε στη διάθεσή μας και τον πραγματικό κίνδυνο που πρεσβεύουν και για την Ελλάδα, οι πρόοδοι που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία στο χώρο των UAV και του Ηλεκτρονικού Πολέμου.
Άποψή μας είναι ότι η απάντησή μας, έναντι της τουρκικής προπορείας και στους δύο αυτούς τομείς, οι ενέργειές μας αν θέλετε, θα πρέπει να «πατήσουν» σε συγκεκριμένους άξονες. Σε συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές, οι οποίες πρέπει να τηρηθούν ευλαβικά. Ποιες είναι (πάντα κατά την άποψή μας…) αυτές;
1. Η εγχώρια ανάπτυξη συστημάτων UAV-UAS.
2. Η εγχώρια παραγωγής τους (σε όσες κατηγορίες είναι εφικτό) με το ελάχιστο δυνατό κόστος.
3. Η εγχώρια παραγωγής τους στον ελάχιστο δυνατό χρόνο.
4. Η προμήθεια συστημάτων από το εξωτερικό θα πρέπει να επιλέγεται ως διαδικασία ΜΟΝΟ για την κάλυψη εξειδικευμένων αναγκών. Οι οποίες απαιτούν συστήματα υψηλών τεχνολογικών απαιτήσεων.
5. Η δημιουργία ενός και με απόλυτα διακλαδικό χαρακτήρα εκπαιδευτικού κέντρου για χειριστές μη επανδρωμένων αεροσκαφών και drones. To οποίο θα καλύπτει την εκπαίδευση στελεχών και από τους τρεις Κλάδους των Ενόπλων μας Δυνάμεων, και τα Σώματα Ασφαλείας, ενώ παράλληλα θα έχει και το ρόλο του συνδέσμου με ιδιωτικές σχολές εκπαίδευσης και θα παρακολουθεί τις εξελίξεις στο χώρο σε παγκόσμιο επίπεδο. Τόσο από πλευράς ανάπτυξης νέων συστημάτων, όσο και από πλευράς αξιοποίησης νέου εξοπλισμού αποστολής.
6. Η έκδοση συγκεκριμένων επιχειρησιακών απαιτήσεων, προκειμένου να καθορίζεται εκ του ασφαλούς και στον ελάχιστο δυνατό χρόνο η αναγκαιότητα, η μη, της εγχώριας ανάπτυξης και παραγωγής, ή προμήθειας από το εξωτερικό.
Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να ισχυριστούμε ότι το να συνταχθούν διαδικασίες (διακλαδικά, επαναλαμβάνουμε…) οι οποίες να «πατούν» στα έξι αυτά σημεία, είναι κάτι απλό ή εύκολο. Η ελληνική πραγματικότητα έχει πολλές φορές αποδείξει το εντελώς αντίθετο, για πολλούς λόγους. Πρέπει όμως να γίνει μία αρχή. Σε αυτές δε τις διαδικασίες θα πρέπει να ενταχθεί και η κάλυψη και των αναγκών των Σωμάτων Ασφαλείας.
Χρειαζόμαστε εν κατακλείδι έναν κεντρικό μηχανισμό σύνταξης προδιαγραφών, αξιολόγησης υλικού και εξοπλισμού, εκπαίδευσης και υποστήριξης για τους εξής απλούς λόγους:
1. Αν κάθε ένα ξεχωριστά από τα Σώματα Ασφαλείας, ή κάθε Κλάδος των Ενόπλων Δυνάμεων μπει μεμονωμένα στη διαδικασία να αξιολογήσει και να προμηθευτεί τα συστήματα που καλύπτουν τις ανάγκες του, θα βρεθούμε με δεκάδες διαφορετικούς τύπους UAV και UAS στη διάθεσή μας. Επομένως θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε για άλλη μία φορά το πρόβλημα της πολυτυπίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οικονομικά και επιχειρησιακά.
2. Η προμήθεια πολλών διαφορετικών τύπων συνεπάγεται τεράστια αύξηση του κόστους υποστήριξης και φυσικά και του κόστους προμήθειας. Είναι άλλο να προκηρυχθεί επί παραδείγματι διαγωνισμός για την προμήθεια 100 συστημάτων και άλλο να προκηρυχθούν πέντε ξεχωριστοί διαγωνισμοί για 100 συνολικά συστήματα πέντε διαφορετικών τύπων!
3. Τα Σώματα Ασφαλείας και οι Κλάδοι των Ενόπλων Δυνάμεων, έχουν διαφορετικές επιχειρησιακές απαιτήσεις. Κάτι που είναι αληθές μέχρι ενός σημείου λόγω του διαφορετικού χαρακτήρα της αποστολής τους. Είναι εξίσου αλήθεια όμως και το γεγονός ότι πολλές από τις επιχειρησιακές ανάγκες και απαιτήσεις είναι ΚΟΙΝΕΣ.
Ποιες είναι οι κοινές επιχειρησιακές ανάγκες
που μπορούν να καλύψουν UAV και UAS
Μιλάμε για συστήματα που είναι κατά κύριο λόγο μικρού βάρους και έχουν σχετικά περιορισμένη ακτίνα. Θα τα δούμε αναλυτικότερα στην αναφορά μας στις βασικές κατηγορίες διαχωρισμού των μη επανδρωμένων αεροσκαφών και συστημάτων.
Σε περίοδο ειρήνης λοιπόν, drones (UAS) ή μικρά μη επανδρωμένα αεροσκάφη (UAV) μπορούν να αξιοποιηθούν για την Ασφάλεια Στρατιωτικών Εγκαταστάσεων. Όλων των στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Τα συστήματα αυτά (και των δύο ειδών) μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την εικοσιτετράωρη (ημέρα και νύχτα) επιτήρηση μεγάλης έκτασης χώρων, εξοπλισμένα με κάμερα ημέρας υψηλής ευκρίνειας (EO), η οποία ταυτόχρονα μπορεί να λειτουργήσει και στο φάσμα υπερύθρων (IR).
Όταν λέμε δε ασφάλεια στρατιωτικών εγκαταστάσεων εννοούμε πολλά πράγματα. Περίμετρος στρατοπέδων, αεροδρομίων και εγκαταστάσεων ελλιμενισμού, αποθήκες φύλαξης πυρομαχικών και όπλων και εγκαταστάσεις συντήρησής τους, όρχοι οχημάτων, αρμάτων και βαρέων μηχανημάτων, υπόστεγα και πίστες στάθμευσης αεροσκαφών, είναι μερικά μόνο από αυτά…
Τα ίδια δε συστήματα μπορούν να αξιοποιηθούν για σκοπούς επιτήρησης χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων, όπως και για την επιτήρηση δασικών περιοχών με σκοπό τον έγκαιρο εντοπισμό εστιών πυρκαγιών.
Με άλλα λόγια, υπάρχουν συστήματα UAS και UAV που εξοπλισμένα με τα κατάλληλα συστήματα αποστολής (EO/IR) και διασύνδεσης σε πραγματικό χρόνο με κέντρα ελέγχου και λήψης αποφάσεων, μπορούν να είναι ΤΟ ΙΔΙΟ χρήσιμα σε μονάδες του Στρατού Ξηράς, της Πολεμικής Αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού.
ΤΟ ΙΔΙΟ χρήσιμα όμως μπορούν αν είναι και στην Ελληνική Αστυνομία που χρειάζεται να επιτηρεί κατοικημένες περιοχές για σκοπούς επιβολής της τάξης και στο Λιμενικό Σώμα που χρειάζεται να «βλέπει» ταυτόχρονα διαφορετικές περιοχές επιτηρώντας παραλίες, βραχονησίδες ή και συγκεκριμένες θαλάσσιες περιοχές, μαζί με διαπλέοντα σκάφη, προκειμένου να ελέγξει παράνομες εισόδους στη χώρα και να τις αποτρέψει έγκαιρα.
Στέργιος Δ. Θεοφανίδης
https://www.defence-point.gr/news/ellinika-uav-i-therapeia-tis-syllogikis-mas-anikanotitas-echei-proypotheseis?fbclid=IwAR1Vfms9QDx5Kd0ihsirFIh7gX8oNstLe7acy86H14H0fkYFJr1qvaRj8sU
31/03/2020