Ελλάδα-Τουρκία:Ισχύς, ισορροπία ισχύος, εξοπλισμοί .

ΑΙΡΕΤΙΚΟ: Αντί της αγοράς 2 Belh@rra για το ΠΝ,   μήπως είναι χρησιμότερη μια Μοίρα μαχητικών Rafale για την ΠΑ;

 ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:

(1) Mirage 2000-5Mk.2: Το μαχητικό που ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ απαξιώσαμε… 
KΡΑΥΓΗ αγωνίας. (2) MQ-1 Predator και οπλισμένα UAV:
 Γιατί δεν τα αποδεσμεύουν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα  (3) Τακτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι LORA πάνω σε μετασκευασμένες Kortenaer ή ελληνικής κατασκευής φρεγάτες ALS, μια διαφορετική λύση αντί για SCALP Naval; (4)  Buk-M1-2: Ένα ικανό αντιαεροπορικό σύστημα για την Κύπρο, που μπορεί να γίνει ικανότερο. (5)  Mistral: Τα νέα αυτοκινούμενα αντιαεροπορικά συστήματα  μικρού βεληνεκούς της Εθνικής Φρουράς.

 ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΣΧΕΤΙΚΑ  ΚΕΙΜΕΝΑ:

 (1) *  Ελλάδα-Τουρκία:Ισχύς, ισορροπία ισχύος, εξοπλισμοί 

 (2) * Ελλάδα-Τουρκία

 (3) * ΙΣΟΖΥΓΙΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ: 

Ελλάδα – Κύπρος – Τουρκία.


 ΑΙΡΕΤΙΚΟ: Αντί της αγοράς 2 Belh@rra για το ΠΝ,
 μήπως είναι χρησιμότερη μια Μοίρα μαχητικών Rafale για την ΠΑ;

Οι συζητήσεις μεταξύ ελληνικής και γαλλικής κυβέρνησης για την προμήθεια δυο φρεγατών Belh@rra, όπως όλα δείχνουν, συνεχίζονται κανονικά. Βέβαια, οι συζητήσεις αυτές έχουν πλέον ξεπεράσει τα δυο έτη, και τίποτα, μέχρι σήμερα, δεν φανερώνει πως θα έχουν αίσιο τέλος. Οι πληροφορίες που έρχονται είναι πολλές, αλλά είναι προφανές πως το κόστος των πλοίων, έχει αρχίσει να ξεπερνά το αναμενόμενο (ευγενικά μιλώντας).


Έτσι, παρά τον αρχικό προσδιορισμό του κόστος, στα περίπου 1,3-1,6 εκ ευρώ, έχουμε φτάσει τουλάχιστον στα 2 δις, μια πληροφορία που έχει ειπωθεί από την ίδια τη Naval Group. Το χειρότερο όμως είναι, πως υπάρχουν πληροφορίες από έγκυρους δημοσιογράφους, πως το κόστος θα κλιμακωθεί ακόμη περισσότερο, καθώς οτιδήποτε ζητά το ΠΝ, οι Γάλλοι μάλλον βρίσκουν μια ευκαιρία να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τα χρήματα που ζητούν. Έτσι, έχουν ακουστεί ποσά πάνω από τα 3 δις ευρώ, που λόγω έλλειψης άλλης πληροφόρησης, δεν έχουμε λόγους να μην πιστέψουμε.

Κι όλα αυτά, ενώ όπως φαίνεται η Ελλάδα σταμάτησε να ζητά “περίεργα” πράγματα, όπως ισχυρότερους κινητήρες για υψηλότερη ταχύτητα, πυροβόλο των 127 χιλιοστών, σύστημα RAM ή ακόμη, και πυραύλους CAMM-ER. Ο αρχικός “ενθουσιασμός” για ένα κορυφαίο πλοίο από πλευράς οπλισμού, δείχνει να “ξεφουσκώνει” σε μια φρεγάτα γενικών καθηκόντων, με ικανότητα αεράμυνας περιοχής, με κάποιο αριθμό πυραύλων ASTER 30.


Κι όλα αυτά έχουν αντικατασταθεί απλά με την προσθήκη ενός παλιού Phalanx από κάποια Kortenaer. Και χωρίς να είναι ξεκαθαρισμένο αν τα πλοία θα φέρουν κάποιο προηγμένο σύστημα ECM, ή για να είμαστε πιο σαφείς, αν θα έχουν καν σύστημα ECM. Το λέμε αυτό, γιατί οι μέχρι τώρα πληροφορίες για τις γαλλικές FDI δεν αναφέρουν σύστημα ECM, με ότι σημαίνει αυτό.

Συνεπώς, από το πανίσχυρο πλοίο που ελπίζαμε να πάρουμε σε λογική τιμή, σιγά σιγά, έχουμε μεταφερθεί σε ένα αρκετά υποδεέστερο δυνατοτήτων πολεμικό, αλλά με υψηλή τιμή. Δυστυχώς, καθώς το ΠΝ κρατά κάθε κομμάτι της διαπραγμάτευσης κρυφό, δεν μπορεί να δώσει πληροφορίες. Φυσικά, τα πλοία, θα συνεχίσουν να έχουν δυνατότητες στρατηγικής κρούσης, όπως ήταν το αρχικό “σχέδιο”.

Βέβαια, κάποιος πρέπει λίγο να δει πόσο τελικά θα στοιχίσει η ικανότητα στρατηγικής κρούσης με μόλις 16 πυραύλους SCALP EG.

Είναι επίσης σαφές, πως η αγορά των πλοίων έχει σαφείς πολιτικές και διπλωματικές προεκτάσεις, με την τελική απόφαση να παίρνεται σε επίπεδο Έλληνα Πρωθυπουργού και Γάλλου Προέδρου. Προφανώς είναι η έμπρακτη επιβράβευση της διαχρονικής γαλλικής στήριξης σε θέματα εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος. Το τελευταίο είναι κάτι πολύ σαφές, και το βλέπουμε σχεδόν κάθε μέρα, ενώ η Γαλλία είναι και παραμένει ο πιστότερος σύμμαχος και υποστηρικτής της Κύπρου.

Τώρα, μιας και είναι πολιτική η απόφαση της αγοράς των δυο πολεμικών σκαφών από τη Γαλλία, προκαλεί μέγιστη εντύπωση η τρομερή καθυστέρηση στη λήψη μιας κάποιας απόφασης για την οριστική συμφωνία. Αν υπήρχε ένας διαγωνισμός, τότε, κάθε καθυστέρηση θα ήταν λογική. Τι είναι αυτό που δεν επιτρέπει στην αγορά να προχωρήσει, γιατί δεν έχουμε σύμβαση;

Την απάντηση την έχει δώσει ο ΥΕΘΑ σε παλαιότερη συνέντευξή του. Ουσιαστικά, το ΠΝ δεν θέλει να πάρει “γουρούνι στο σακί”, θέλει να συνδιαμορφώσει το τελικό πλοίο σύμφωνα με τις ανάγκες του. Είναι κάτι που το ΠΝ έχει κάνει πολλάκις στο παρελθόν, με τις ΜΕΚΟ200, τα αρματαγωγά, τις κανονιοφόρους, τις πυραυλακάτους κοκ.

Τώρα, οι Γάλλοι ουσιαστικά λένε “πάρτε το πλοίο ως έχει ή θα πληρώσετε τον κούκο αηδόνι”. Έτσι, σκέψεις για MICA VL, CAMM-ER, RAM/SeaRAM θα κοστίσουν πιο πολύ και από τρίτο πλοίο, ενώ ήδη, το “τυρί” που έβαλαν στη φάκα, οι SCALP EG, θα πρέπει να πληρωθεί από εμάς.


Κάπου εκεί έχουμε μπλέξει και τη χρηματοδότηση. Ενώ για τις ΗΠΑ γνωρίζουμε πως έρχεται δάνειο με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο για 20 ή 25 έτη, δεν έχουμε ακούσει τίποτα για τις γαλλικές διευκολύνσεις. Ελπίζουμε πως θα είναι αντίστοιχες ή καλύτερες, καθώς το γαλλικό δημόσιο έχει μεγαλύτερη, καλύτερη πιστοληπτική ικανότητα από το ελληνικό. Αλλά και πάλι, πέφτουμε στην παγίδα να κάνουμε εικασίες για το θέμα.

Μιας και δεν βγάζουμε άκρη, και το ΠΝ δεν βλέπουμε να καταλήγει κάπου με τους Γάλλους, μήπως να εξετάσουμε μια άλλη λύση; Δεν ξέρουμε ποια είναι αυτή, δεν ξέρουμε να είναι η LCS/MMSC με αμερικανική δανειοδότηση, αν είναι κάποιο ή κάποια μοντέλα της σχεδιαστικής ομάδας της ALS, αν είναι κάποια ιταλική πρόταση, αν έχουμε κάποια γερμανική “σφήνα”… Σίγουρα όμως, θα είναι ένα πλοίο με αμερικανικά όπλα, αφού υπάρχει μια σαφής προτίμηση στα αμερικανικά συστήματα από το ΠΝ.

Βέβαια, εδώ δημιουργείται ένα μεγάλο προηγούμενο με τους φίλους Γάλλους, που λογικό είναι να δουν πως είμαστε αναξιόπιστοι εταίροι. Αποτελεί όμως κοινό μυστικό το γεγονός ότι οι Γάλλοι, και πάλι πολύ πρόσφατα, έχουν προτείνει την αντικατάσταση των ελληνικών Mirage 2000EGM/-5Mk2 από αεροσκάφη Rafale F3R ή ακόμη και F4. Γιατί λοιπόν να μην προχωρήσουμε σε μια τέτοια αγορά, τη στιγμή μάλιστα που αρκετά αεροσκάφη της ΠΑ χρειάζονται άμεσα αντικατάσταση (μιλάμε για τα αειθαλή F-4E Phantom AUP);

Το κόστος της αγοράς βέβαια ενός ικανού αριθμού Rafale δεν θα ήταν καθόλου μικρό, καθώς ακόμη και η Ινδία, σαν χρήστης Mirage 2000I/-5Mk3 δεν πέτυχε καλύτερη τιμή από… 7,8 δις ευρώ! Το θέμα αυτό έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα στην ινδική κυβέρνηση, και δυστυχώς ακόμη δεν έχει κλείσει. Βέβαια, η ίδια η Ινδία ομολογεί πως το Rafale είναι η καλύτερη απάντηση στα κινεζικά J-20 που μπαίνουν σε υπηρεσία.


Τώρα, αφήνοντας πίσω την Ινδία, θα δούμε πως και οι άλλοι χρήστες έχουν πληρώσει ακριβά τη γαλλική “νύφη”. Το πρώτο αιγυπτιακό συμβόλαιο, μαζί με μια FREMM, υποδομές και πυραύλους, για 24 αεροσκάφη, έφτασε τα 5,2 δις ευρώ, ενώ το Κατάρ για 24 αεροσκάφη, μαζί με τεράστιο αριθμό όπλων, εκπαίδευση και υποδομές πλήρωσε κάτι παραπάνω από 7 δις ευρώ.

Βέβαια, στην περίπτωση που η Ελλάδα επέλεγε να αποσύρει όλα τα Mirage 2000, τότε τα όπλα τους θα ήταν η βάση για τον εξοπλισμό των Rafale F4Hel. Τώρα, ακόμη και 100 εκ. ευρώ να ήταν το κόστος κάθε αεροσκάφους, πάλι, τα 36 μαχητικά για δυο μοίρες θα κόστιζαν στη χώρα μας 3,6 εκ. ευρώ. Ακόμη και με οικονομίες κλίμακος σε εκπαίδευση, και εξοπλισμό εδάφους, δυο Μοίρες για κόστιζαν περίπου 5 εκ. ευρώ.


Το αποτέλεσμα θα ήταν να έχουμε δυο Μοίρες των 18 αεροσκαφών, ικανές να εξαπολύουν MICA IR/EM, MICA NG, SCALP EG, Exocet, αλλά και τον εκπληκτικό Meteor. Ακόμη και μια ελάχιστη ποσότητα Meteor στο ελληνικό οπλοστάσιο, θα έφερνε ανακατάξεις στις δυνατότητες της ΠΑ να πλήττει εχθρικά assets υψηλής αξίας, όπως KC-135R ή E-7 AEW, από αποστάσεις που δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα οι γείτονες για να τα προστατεύσουν.

Θα πρέπει να πούμε πως ενώ στον τίτλο μιλάμε για μία Μοίρα, στις παραπάνω γραμμές μιλάμε για δυο. Ο λόγος είναι πως με τη μία Μοίρα θα αντικαταστήσουμε τα μαχητικά Mirage 2000 σε υπηρεσία, ενώ η δεύτερη θα είναι ο αντικαταστάτης της αγοράς των δυο φρεγατών Belh@rra. Ας δούμε τώρα τι μπορεί να κάνει μια Μοίρα Rafale, εγκατεστημένη στην Κρήτη…


Καταρχάς, έχει την απαραίτητη ακτίνα δράσης να πολεμήσει αν χρειαστεί στην Κύπρο ή πέριξ αυτής. Επίσης, έχει μέσω των Exocet τη δυνατότητα να απαγορεύσει την αβλαβή παραμονή του εχθρικού στόλου στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεκαοκτώ μαχητικά Rafale μπορούν να φέρουν 32 Exocet AM39, με αρκετά καταστροφικά αποτελέσματα.

Αντίστοιχα, 18 Rafale μπορούν να φέρουν 32 SCALP EG, και σε λίγη ώρα μετά άλλους 32, μετά άλλους 32, κι άλλους, κοκ. 2 φρεγάτες θα μπορούν να εκτοξεύσουν 16 συνολικά SCALP Naval, και θα χρειαστούν ίσως μέρες για αναχορηγία που πρέπει να γίνει στη Σαλαμίνα ή στη Σούδα, εν μέσω πολεμικών επιχειρήσεων. Και μέχρι να “ξαναγεμίσουν”, ίσως να έχει τελειώσει και η σύγκρουση.

Μην ξεχνάμε πως οι δυο Belh@rra, θα προσέφεραν Α/Α άμυνα περιοχής στο Στόλο, σε περιοχές που δεν μπορούν σήμερα να προσφέρουν τα F-16. Τους 32 αντιαεροπορικούς πυραύλους των 2 φρεγατών, μπορούν να τους φέρουν μόλις 6 ή και λιγότερα μαχητικά. Επίσης, τα Rafale θέλουν ελάχιστη ώρα για Κύπρο ή Καστελόριζο…

Αν μάλιστα, στο πακέτο μπορέσουμε να προσθέσουμε και τα ισπανικά KC-130 (όχι δύσκολο, αφού οι σχέσεις Ισπανίας και Γαλλίας είναι στενές λόγω FCAS), τότε μιλάμε πως ο Στόλος στη Μεσόγειο θα έχει να τον προστατεύει, εκτός από τα F-16 της Σούδας, οι MICA και Meteor από τα ελληνικά Rafale. Ας σκεφτούμε λίγο τον συνδυασμό Rafale/Meteor στην Ανατολική Μεσόγειο… Και στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κρήτης και Κύπρου.


Λογικά, η χρηματοδότηση των Belh@rra θα έχει την ίδια πηγή με μια χρηματοδότηση για τα Rafale. Τα κέρδη της Ελλάδας από την αγορά των Rafale θα ήταν μεγάλα, και σημαντικότερο την είσοδο της χώρας μας στο πρόγραμμα FCAS. Άλλωστε το ίδιο είχε προταθεί στο Βέλγιο για να μην αγοράσει μαχητικά F-35 και να προτιμήσει τα Rafale.

Το θέμα λοιπόν της σημερινής μας συζήτησης, είναι απλό. Αν είναι να πληρώσουμε 2,5 ή περισσότερα δις για 2 φρεγάτες Belh@rra, μήπως έχει αξία να δούμε την “πολιτική” διέξοδο” της αγοράς μαχητικών Rafale; Αν βέβαια υποθέσουμε πως 36 μαχητικά δεν θα ξεπερνούσαν τα 5 δις ευρώ. Αξίζει μια τέτοια προοπτική;

Από Flight and Space -10 Μαΐου, 2020 


             ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ            




  1.
Mirage 2000-5Mk.2: Το μαχητικό που ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ απαξιώσαμε… ΚΡΑΥΓΗ αγωνίας.

Η ιστορία των μαχητικών Mirage στην Πολεμική Αεροπορία έχει να επιδείξει εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες βίντεο (και φωτοπολυβόλα παλιά…), σαν αυτό που αναδημοσιεύσαμε. Έγινε δε viral σε δεκάδες ιστότοπους και σε όλα τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης… Από τα χρόνια της δεκαετίας του ‘70 και του ‘80 το σκηνικό αυτό έχει επαναληφθεί αμέτρητες φορές. Οι ιπτάμενοι των Mirage F 1CG έπαιρναν για πλάκα την ουρά των τουρκικών Phantom F-4E και F-104G/S.

Τα πρώτα τα έβλεπαν στο ραντάρ τους από μεγάλες αποστάσεις για τα δεδομένα της εποχής και καταλάβαιναν αμέσως τον τύπο που θα αντιμετώπιζαν. Επειδή το Cyrano IV δεν είχε επεξεργαστή σήματος, όταν “χτύπαγε” μεγάλα αεροπλάνα, εμφάνιζε μεγάλα μπλιπ στην οθόνη!

Όσο μεγαλύτερο το μπλιπ, τόσο μεγαλύτερος ο στόχος… Τα Phantom όμως μπορούσαν να τα δουν και από μίλια μακρυά ακόμη και με γυμνό μάτι, από τη μαυρίλα που άφηναν πίσω τους! Έπαιρναν άνετα πάντα την κατάλληλο θέση στο κατάλληλο ύψος για να τους πάρουν την ουρά. Οι Μιραζάδες τα ονόμαζαν “οροφοδιαμερίσματα”. Το γλέντι ήταν ακόμα μεγαλύτερο με τα F-104 που δεν έστριβαν με τίποτα.

Για να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τον ενθουσιασμό και τις εντυπώσεις, να πούμε ότι ο μόνος λόγος που μικρός αριθμός των Mirage 2000-5Mk.2 εξακολουθεί να πετά, είναι το φιλότιμο και οι προσπάθειες των ανθρώπων της 331 Μοίρας.

Το ίδιο ισχύει και με την 332 που πετά τα παλιότερα Mirage 2000EG/BG και εξακολουθεί να παράγει έργο. Όσο τις επιτρέπουν οι συνθήκες. Πολλοί ιπτάμενοι δεν άντεξαν το ότι μήνα με το μήνα όλα αυτά τα χρόνια πετούσαν όλο και πιο λίγο και έφυγαν… Όσοι έμειναν, το παλεύουν. Το ίδιο και οι τεχνικοί…

Η 331 πρώτευσε όσες φορές βγήκε σε TLP και ΝΑΤΟϊκές ασκήσεις. Οι άνθρωποι της δίνουν καθημερινά αγώνα για να βγουν οι εκπαιδεύσεις και οι υπηρεσίες επιφυλακής. Οι έξοδοι μετρημένες και αυστηρά καθορισμένες. Σε σύνθεση πληρωμάτων, ασκήσεις που πρέπει να εκτελεστούν και χρόνους.

Το πρόγραμμα πτήσεων καταρτίζεται με θρησκευτική ευλάβεια και μέσω μίας διαρκούς προσπάθειας να αποκτήσουν επαρκείς γνώσεις και εμπειρία οι νεότεροι. Ο προσομοιωτής βοηθά σημαντικά, αλλά πόσο;

Ο ιπτάμενος που έχει κολλήσει στην ουρά του Τούρκου στο βίντεο, είναι νεαρός. Δεν υπάρχουν διακρίσεις στις επιφυλακές. Όσοι ολοκληρώνουν την εκπαίδευση και χαρακτηρίζονται ετοιμοπόλεμοι πάνε readiness. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει συνέχεια.

Το λέμε μετά λόγου γνώσεως λοιπόν… Τους ανθρώπους αυτούς η ελληνική Πολιτεία, τους έχει αφήσει χωρίς καμία απολύτως υποστήριξη τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια. Και ας τους είχε καλέσει επανειλημμένα ακόμα και στο Μαξίμου παλαιότερα, για να τους συγχαρεί για τις επιδόσεις τους στο εξωτερικό, στις TLP.

Η σκληρή πραγματικότητα λέει ότι μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι επιμέρους συμβάσεις για την υποστήριξη των Mirage 2000 και των δύο εκδόσεων, δεν έχουν ακόμη υπογραφεί! Έχει περάσει αρκετός καιρός από την υπογραφή της συμφωνίας-πλαίσιο και ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά.

Την εικόνα που είδαμε μέσα από το HUD του Mirage 2000-5 της 331 Μοίρας, θα μπορούσαμε κάλλιστα να τη δούμε και από το HUD ενός παλιού Mirage 2000EG της 332. Εκεί που το – 5Mk.2 υπερτερεί πραγματικά σε σχέση με οτιδήποτε άλλο πετά στη νοτιοανατολική Μεσόγειο (πλην των ισραηλινών F-35A και F-15E…) είναι ο αγώνας BVR.

Τα έχουμε γράψει επανειλημμένα. Τόσες φορές που έχει καταντήσει κουραστικό… Τονίζοντας όχι μόνο το τι δυνατότητες έχει το -5Mk.2, αλλά και το πόσο σημαντικό είναι να έχουμε μία δεύτερη πηγή εξοπλισμού για την Πολεμική Αεροπορία. H φωτογραφία που δημοσιεύουμε έχει παρθεί πριν από 11 ολόκληρα χρόνια. Το Μάρτιο του 2009.

Στέργιος Δ. Θεοφανίδης

 8/5/2020  


Drone MQ-1 Predator

  2.
MQ-1 Predator και οπλισμένα UAV:
 Γιατί δεν τα αποδεσμεύουν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα.

Σε δύο τουλάχιστον από τα προγενέστερα αφιερώματά μας στα UAV και τα UCAV και στις εξελίξεις στη χώρα μας στο κομμάτι αυτό, τόσο στο χώρο των ενόπλων δυνάμεων, όσο και στο χώρο των Σωμάτων Ασφαλείας, αναφερθήκαμε και στο ζήτημα της απόκτησης και αξιοποίησης οπλισμένων UAV, για την διενέργεια επιχειρήσεων. Δεδομένου ότι παλαιότερα, πριν από τρία ολόκληρα χρόνια για να είμαστε ακριβείς, είχαμε δημοσιεύσει άρθρο σύμφωνα με το οποίο εμφανίζονταν ως ενδεχόμενη η απόκτηση οπλισμένων UAV τύπου MQ-1B Predator από τα αποθέματα της USAF προς αξιοποίηση από την Πολεμική Αεροπορία, αναζητήσαμε την τύχη του προγράμματος αυτού.

 Σύμφωνα με όσα στάθηκε δυνατό να συλλέξουμε ως πληροφορίες και στα δύο ελληνικά αιτήματα που είχαν γίνει κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2017 και το πρώτο του 2018, οι Αμερικανοί ενώ δεν απάντησαν αρνητικά, αποθάρρυναν την ελληνική πλευρά από το να προβεί στην απόκτηση MQ-1 και μάλιστα της τελευταίας και πιο αναβαθμισμένης έκδοσης (Predator B), προβάλλοντας ως αιτιολογία το ότι είναι απαρχαιωμένα.

 Αντί αυτών προτάθηκε η πώληση και όχι παραχώρηση καινούριων RQ-9. Της αναγνωριστικής έκδοσης δηλαδή του μεταγενέστερου και πιο προηγμένου Reaper, αυτής που επιδείχθηκε στην 110 Πτέρυγα Μάχης στη Λάρισα από την κατασκευάστρια εταιρεία GA-ASI, πριν από λίγους μήνες. Τελικά, κανένα από τα δύο αυτά προγράμματα δεν υλοποιήθηκε.

 Η αλήθεια είναι ότι η Αεροπορία των ΗΠΑ μεταπήδησε από το Predator στο μεγαλύτερο και βαρύτερο και με καλύτερες επιδόσεις και εξοπλισμό αποστολής Reaper, σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα.

 Κάτι που αιτιολογείται από το γεγονός ότι πέρα από το σημαντικά βαρύτερο οπλικό φορτίο και τον απαρτιζόμενο από περισσότερα συστήματα εξοπλισμό αποστολής, είχε τη δυνατότητα να πετά σε μεγαλύτερες αποστάσεις και να επιτηρεί συγκεκριμένες περιοχές για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα. Είτε εντός εμπολέμων ζωνών, είτε εντός ελεγχόμενων εναέριων χώρων, υπό κανονισμούς που διέπουν την ασφαλή εναέρια κυκλοφορία παγκόσμια.

 Ορισμένα από τα MQ-1 Predator της USAF είχαν εξοπλιστεί με κεραίες και τερματικά δορυφορικής σύνδεσης, έτσι ώστε να μπορούν να ελέγχονται ακόμη και από σταθμούς εδάφους στις ΗΠΑ, ανεξάρτητα από το σε πιο μέρος του πλανήτη επιχειρούσαν. Την απογείωση και την προσγείωσή τους αναλάμβαναν χειριστές στις προκεχωρημένες βάσεις τους.

 Τα περισσότερα βέβαια δεν έφεραν τέτοιου είδους εξοπλισμό και έτσι αξιοποιήθηκαν σε επιχειρήσεις σε μη ελεγχόμενους εναέριους χώρους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν στους παρακάτω ρόλους:

 -Υποστήριξη του αγώνα και επίθεση εναντίον εχθρικών δυνάμεων εμπροσθοφυλακής και/ή αναγνώρισης
-Υποβοήθηση στην αναγνώριση δρομολογίου, περιοχής και ζώνης (χερσαίων και ναυτικών)

 -Εντοπισμός εχθρικής δύναμης και αποκάλυψη σύνθεσης, διασποράς και δραστηριότητας
-Διατήρηση επαφής με τις εχθρικές δυνάμεις μέχρι και την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της προσβολής (Battle Damage Assessment: BDA)

 -Παροχή συντεταγμένων στόχου που να επιτρέπει την άμεση προσβολή του
-Παροχή ή βελτίωση της κάλυψης της Περιοχής Επιχειρήσεων καθώς και παροχή τρισδιάστατων δεδομένων σε αποφασιστικά σημεία και δυσχερές έδαφος

 -Υποστήριξη της αποστολής των επανδρωμένων συστημάτων καθ’ όλη τη διάρκειά τους και μείωση του χρόνου έκθεσής τους σε περιβάλλον υψηλής απειλής
-Διεξαγωγή επιχειρήσεων παραπλάνησης και επίδειξης ισχύος.

 Όπως και το MQ-9 Reaper, έτσι και το Predator χρειάζεται έναν χειριστή για να το πετά και έναν δεύτερο για τη λειτουργία των συστημάτων του και την εκτόξευσή των όπλων που έφερε. Στις περισσότερες των περιπτώσεων ελέγχονταν κατά τις επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή μέσω κοντινών επίγειων σταθμών με απευθείας σύνδεση (Line Of Sight-LOS).

 Πέρα από τον πυργίσκο των ηλεκτροοπτικών στο κάτω μέρος του ρύγχους, στον στάνταρ εξοπλισμό περιλαμβάνονταν ασύρματος ARC-210 και IFF/SIF Mode 4 τύπου APX-100. Στην αναβαθμισμένη του μορφή, το Predator (MQ-1B) απέκτησε πολυφασματικό σύστημα στοχοποίησης AN/AAS-52 (MTS – MultiSpectral Targeting System), σύστημα anti-icing στην πτέρυγα και ισχυρότερο υπερτροφοδότη (turbocharger) για τον εμβολοφόρο κινητήρα του Rotax 914F προκειμένου να αποδίδει αυξημένη ισχύ σε μεγαλύτερα επίπεδα πλεύσης, δεδομένου ότι η επιχειρησιακή οροφή δίνονταν στα 25.000 πόδια.

 Νούμερο διόλου ευκαταφρόνητο. Το δε ακόμα μεγαλύτερων δυνατοτήτων (σε σχέση με το Predator), MQ-1C Gray Eagle αγοράστηκε από τον Στρατό των ΗΠΑ μόνο. Και περνάμε στο δια ταύτα…

 Ο λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ δεν μας αποδέσμευσαν τελικά το Predator, είναι ακριβώς αυτός. Το γεγονός δηλαδή ότι ως σύστημα είχε το ρόλο της επιτήρησης και προσβολής μεμονωμένων στόχων. Ευκαιρίας ή όχι.

 Και εξηγούμαστε: Τον ίδιο στην ουσία ρόλο έχει και το πιο προηγμένο MQ-9 Reaper. To οποίο σε αντίθεση με το MQ-1 μπορεί αυτοματοποιημένα και χωρίς περιορισμούς να πετάξει σε περιβάλλον ελεγχόμενου εναέριου χώρου, με απόλυτη ασφάλεια.

 Τι εννοούμε με αυτό; Απλά ότι το Reaper διαθέτει αυτόματο πιλότο, σύστημα διαχείρισης πτήσης τύπου FMS (Flight Management System) μέσω του οποίου μπορεί να εκτελεί αυτοματοποιημένα συγκεκριμένα ίχνη διαδρομών (pattern), αλλά και το σύνολο του εξοπλισμού που απαιτείται (ραδιοϋψόμετρο, INS/GPS…) για την εκτέλεση πτήσεων IFR, βάσει κανονικών σχεδίων πτήσης και ακόμη και εντός αεροδιαδρόμων.

 Σε περίπτωση επομένως που μας αποδέσμευαν τα MQ-1B Predator, θα αποδέχονταν και τον μόνο τρόπο που θα μπορούσαμε να τα αξιοποιήσουμε. Δηλαδή την πτήση τους εκτός κανονισμών ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας, για την παρακολούθηση στόχων ακόμη και πάνω από την Τουρκία, ή γειτονικές μας στο βορρά χώρες, σε εμπόλεμες αλλά και ειρηνικές περιόδους και την κατά βούληση (από την πλευρά μας…) προσβολή τους.

 Σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις εναντίον στόχων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι Αμερικανοί είχαν επιτρέψει σε Τούρκους παρατηρητές να συμμετάσχουν, ενώ έχει αποκαλυφθεί ότι από τη δεκαετία του 2000 οι ΗΠΑ παρείχαν υποστήριξη στις επιχειρήσεις παρακολούθησης/επιτήρησης δυνάμεων του κουρδικού ΡΚΚ.

 Όταν ήρθε η ώρα η Τουρκία να ζητήσει την προμήθεια Reaper, οι ΗΠΑ επί της ουσίας την αρνήθηκαν προβάλλοντας ως αιτιολογία μία σειρά περιορισμών. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο η γειτονική χώρα δαπάνησε σημαντικό χρόνο και τεράστια κονδύλια για την αυτόνομη ανάπτυξη και παραγωγή όχι μόνο δικών της οπλισμένων UAV, αλλά και επιμέρους συστημάτων (ASELFLIR 300Τ) και των όπλων (πύραυλοι CIRIT, L-UMTAS και MAM-L) που αυτά φέρουν.

 Στο χρονικό διάστημα δε που έχει μεσολαβήσει από τη χρονιά που η USAF άρχισε να αξιοποιεί επιχειρησιακά οπλισμένα Predator (2002), πολλές χώρες έχουν και μέσω Κίνας αποκτήσει πρόσβαση σε οπλισμένα UAV. Παρά το γεγονός αυτό οι ΗΠΑ προσπαθούν για ευνόητους λόγους να αποτρέψουν την ευρεία αξιοποίηση οπλισμένων UAV ακόμη και από συμμαχικές χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ.

 Επιθυμούν με άλλα λόγια να έχουν την εποπτεία και τον έμμεσο έλεγχο του ποιος πετάει, σε ποιο χώρο και ποιόν επιλέγει να χτυπήσει σε ανύποπτο χρόνο. Αυτό τουλάχιστον αποκαλύπτει η επιθετική ενέργεια εναντίον του πανίσχυρου Ιρανού στρατηγού Σουλεϊμάνι των “Φρουρών της Επανάστασης” στο Ιράκ…

 Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη

 https://www.defence-point.gr/news/mq-1-predator-kai-oplismena-uav-giati-den-ta-apodesmeyoyn-oi-ipa-stin-ellada?fbclid=IwAR0N1LX5FyK-ueIZET19RLXbK2K0Fo6lNO8QscVTavnnuXBEYfoIeeQfITY
 10/05/2020  




 3.
Τακτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι LORA πάνω σε μετασκευασμένες Kortenaer ή ελληνικής κατασκευής φρεγάτες ALS, μια διαφορετική λύση αντί για SCALP Naval;

 To ΠΝ, σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, βρίσκεται σε προχωρημένες διαβουλεύσεις με τη γαλλική εταιρεία Naval Group για την αγορά με διακρατική συμφωνία 2 προηγμένων φρεγατών Belh@rra/FDI, ενώ το Ελληνικό Κράτος υποστηρίζει την όλη προσπάθεια, όπως ακριβώς κάνει και η Γαλλική Προεδρία. Στόχος είναι, εντός του 2020, να υπογραφεί συμφωνία για την αγορά των δυο φρεγατών. Οι φρεγάτες, θα είναι όμοιες με αυτές που πρόκειται να αγοράσει το Marine Nationale, με μια μεγάλη όπως φαίνεται διαφορά.

 ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΠΝ ΦΡΕΓΑΤΕΣ ΜΕ SCALP NAVAL Ή ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΟΒΡΥΧΙΩΝ

Το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό πρόκειται να παραλάβει τα δικά του πλοία με έναν -τουλάχιστον- επιπλέον 8πλό εκτοξευτή Α70, που θα μπορεί να εκτοξεύσει μέχρι 8 πυραύλους Scalp Naval. Τα όπλα αυτά, είναι στο “στόχαστρο” του ΠΝ εδώ και πολλά χρόνια, και έχει εξετάσει και τον εξοπλισμό των υποβρυχίων 214ΗΝ με τους πυραύλους αυτούς. Κάτι που επιθυμεί να κάνει για επιχειρησιακούς λόγους.

 Η πυραυλική επίθεση στη Συρία το 2018 έγινε και με πυραύλους του τύπου που εκτόξευσε γαλλική φρεγάτα κλάσης FREMM. Ήταν μάλιστα μία από τις δυο φρεγάτες FREMM που επρόκειτο να παραλάβουμε το 2018, αλλά “μαγικά” εξαφανίστηκαν. Οι φρεγάτες αυτές προφανώς θα ήταν εξοπλισμένες με πυραύλους SCALP Naval. Η δυνατότητα αυτή, της υποστρατηγικής κρούσης, είναι κάτι που αναζητά το ΠΝ εδώ και χρόνια. Είναι μια δυνατότητα που αν αγοράσουμε πλοία από οπουδήποτε αλλού πλην της Γαλλίας, μάλλον δεν θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε.

 H ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ΕΙΧΕ ΧΡΩΜΑ …SCALP (EG ΚΑΙ NAVAL), ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΑΝΗΣΥΧΗΣΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ

 Τώρα, αν αυτή η δυνατότητα είναι τόσο κρίσιμη για το ΠΝ είναι θέμα συζήτησης. Την έχουμε ήδη κάνει, και παρά τις όποιες αντιρρήσεις μας, αν το ΓΕΝ και το ΓΕΕΘΑ θέλουν τη δυνατότητα κρούσης από θαλάσσιες πλατφόρμες, κάτι περισσότερο θα ξέρουν από εμάς. Άλλωστε, δεν καταστρώνουμε εμείς τα επιτελικά σχέδια, ούτε θα πέσουμε στο επίπεδο “πολεμιστών και στρατηγών πληκτρολογίου”.

 Συνεπώς, θα θεωρήσουμε πως για να υλοποιηθούν ορθά τα σχέδια άμυνας της χώρας είναι επιβεβλημένη η δυνατότητα της υπο-στρατηγικής κρούσης. Πριν συνεχίσουμε, θα πρέπει να πούμε πως η Ελλάδα δεν μπορεί να παραλάβει όπλα με εμβέλεια άνω των 500 χιλιομέτρων. Συνεπώς, και οι ελληνικοί SCALP Naval θα έχουν μια μέγιστη εμβέλεια 500 χιλιομέτρων από την εξέδρα εκτόξευσης.

 «ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΠΥΡΟΣ» ΓΙΑ ΤΟΝ SCALP-NAVAL (MDCN), VIDEO

 Υπάρχει εναλλακτική λύση; δεν συζητάμε βέβαια για τους BGM-109 Tomahawk, καθώς το όπλο, εκτός του ότι είναι μάλλον παρωχημένο πια, δεν έχει εξαχθεί πουθενά εκτός από τη Μεγάλη Βρετανία. Έτσι, οι προηγμένοι SCALP Naval, είναι πραγματικά μια εξαιρετική επιλογή για την Ελλάδα. Μην ξεχνάμε πως η Γαλλία ποτέ δεν μας έχει αρνηθεί οποιοδήποτε όπλο. Υπάρχει όμως εναλλακτική από τους SCALP Naval; Σε πύραυλο cruise εκτοξευόμενο από πλοίο μάλλον όχι (στο δυτικό οπλοστάσιο), αλλά σε βαλλιστικό ναι!
LORA - Long Range Artillery Weapon System

 Μιλάμε για τον πύραυλο LORA, της ισραηλινής IAI. Το βαλλιστικό όπλο, που σημειωτέον έχει εξαχθεί στο Αζερμπαϊτζάν, έχει υψηλότατη ακρίβεια, ενώ το κόστος του, αν και απόρρητο, θεωρούμε πως είναι χαμηλότερο του ATACMS αλλά και του DeepStrike, καθώς φυσικά και του SCALP Naval. Το θέμα όμως είναι πως το όπλο έχει αποδείξει την ικανότητά του να εκτοξεύεται από θαλάσσιες πλατφόρμες, δηλαδή από φορείς που δεν είναι σταθεροί, ενώ αλλάζουν κάθε δευτερόλεπτο θέση. Ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι. To Lora φέρεται να έχει εμβέλεια 400 χλμ και CEP μόλις 10 μέτρων, ενώ υπάρχει δυνατότητα τερματικής καθοδήγησης.

 Ουσιαστικά, 4 LORA μπορούν να τοποθετηθούν σε ένα κοντέινερ, να έρθουν σε κάθετη θέση και να εκτοξευτούν από οποιαδήποτε θαλάσσια πλατφόρμα. Προφανώς, μιας και το κάνιστρο του πυραύλου είναι και εκτοξευτής, το όπλο μπορεί με μικρές μετατροπές να τοποθετηθεί οπουδήποτε, και σε οποιοδήποτε πλοίο. Παρακάτω είναι η δοκιμή που έγινε από απλό εμπορικό πλοίο.

 Είναι πασιφανές το πόσο εύκολο είναι να τοποθετηθούν τέτοιοι εκτοξευτές σε κάθε είδους πλοίο του ΠΝ, από αρματαγωγά μέχρι βοηθητικά, όπως επίσης και επιταγμένα εμπορικά. Φυσικά πλοία αυτού του είδους δεν θα μπορούσαν να πλεύσουν με ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο, και θα απαιτούσαν δυσανάλογα μεγάλη συνοδεία σε σχέση με την επιχειρησιακή τους αξία.

 Το πρόβλημα των “φορέων” που αναφέραμε παραπάνω, είναι κατά κύριο λόγο η μικρή τους ταχύτητα, αλλά και η δυνατότητα “αυτοάμυνας”. Έτσι, δύσκολα πλοία αυτού του είδους θα μπορούσαν να επιβιώσουν, τη στιγμή που ο αντίπαλος θα διαθέσει κάθε διαθέσιμο μέσο, από δορυφόρους μέχρι μικρά UAV, στη μάχη του εντοπισμού και εξουδετέρωσής τους. Μια ενδιαφέρουσα λύση, θα ήταν η τοποθέτηση των πυραύλων αυτών σε πολεμικά πλοία επιπέδου φρεγάτας.

 MDCN, ΓΙΑΤΙ “ΑΠΕΤΥΧΕ” ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ;

 Αφού το ΠΝ κρίνει πως η υποστρατηγική κρούση είναι απαραίτητη για τα σχέδια του, τότε θα πρέπει να εξεταστεί η δυνατότητα μετασκευής κάποια ή κάποιων φρεγατών από τις υπάρχουσες φρεγάτες Kortenaer, σε φορείς πυραύλων LORA. Γιατί οι τρεις μη εκσυγχρονισμένες φρεγάτες, που ούτως ή άλλως θα βρεθούν εκτός Στόλου τα επόμενα χρόνια, να μην αποκτήσουν ένα νέο ρόλο; γιατί να μην γίνουν ένα Arsenal Ship;

 Θα μπορούσε σχεδόν όλο το πρυμναίο τμήμα, το ελικοδρόμιο μαζί με το υπόστεγο ελικοπτέρων να “φύγουν” και τη θέση του να πάρουν κοντέινερ με πυραύλους LORA, προ-τοποθετημένους σε κάθετη θέση. Πόσοι χωρούν; σίγουρα πολλοί περισσότεροι πύραυλοι από 8 ή 16 SCALP Naval που θα χωρούν στις Belh@rra. Περισσότερο μάλλον θα μας απασχολήσει η ερώτηση “πόσους μπορούμε να αγοράσουμε” παρά το πόσοι μπορούν να μεταφερθούν.

 ΘΕΜΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ: Η ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΓΑΛΛΙΚΩΝ ΟΠΛΙΚΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

 Θα ρωτήσουν οι αναγνώστες μας, τι θα γίνει με το Phalanx. Το τελευταίο, θα μπορούσε να τοποθετηθεί στην πλώρη, πίσω από το Oto Melara, στη θέση του παρωχημένου Mk29. Το πλοίο θα έχανε έτσι τις δυνατότητες αντιαεροπορικής άμυνας σημείου, αλλά, μεταξύ μας, ούτως ή άλλως οι δυνατότητες αυτές ήταν περιορισμένες. Φυσικά θα “έφευγε” και το ραντάρ 2D LW-08, καθώς ο ρόλος του πλοίου θα είχε αλλάξει.

 Το πλοίο θα διατηρούσε τους εκτοξευτές των Harpoon, αλλά και τα υπόλοιπα συστήματα, όμως το πλήρωμα θα μειωνόταν δραστικά. Άλλωστε, καθώς θα επρόκειτο θα πλοίο ειδικού ρόλου, το οποίο θα “βγαίνει” στο Αιγαίο σε “ειδικές” καταστάσεις ή ασκήσεις. Φυσικά και θα διατηρούσε τις δυνατότητες αυτοάμυνας ή συμμετοχής σε επιχειρήσεις του Στόλου, απλά, αντί των όποιων δυνατοτήτων ASW που μπορεί να προσφέρει ένα S-70B6 θα φέρει πυραύλους LORA.

 ΣΥΖΗΤΗΣΗ: ΒΑΛΛΙΣΤΙΚΟΙ ΠΥΡΑΥΛΟΙ ATACMS/DEEPSTRIKE/LORA ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ F-35;

 Πολλοί θα ρωτήσουν, γιατί σε πρόσφατο άρθρο μας δεν προτείναμε το ίδιο για τις Kortenaer, αντί για τις ΜΕΚΟ200ΗΝ. Οι Kortenaer είναι πλέον απαρχαιωμένες, οι μαχητικές τους δυνατότητες στηρίζονται περισσότερο στη ναυτοσύνη των στελεχών του ΠΝ παρά στα παντελώς ξεπερασμένα συστήματά τους. Αντί να αποσυρθούν, μπορούν να κερδίσουν μια ακόμη δεκαετία, χωρίς να επιβαρύνουν υπέρμετρα τον προϋπολογισμό του ΠΝ, ούτε να ζητήσουν εκσυγχρονισμό.

 Με μειωμένο προσωπικό (δεν θα είναι πια πλοίο 1ης γραμμής), καθώς δεν θα φέρουν Mk29, υπόστεγο ελικοπτέρου κοκ, θα επιχειρούν λίγες μέρες κάθε έτος, προκειμένου να συντηρείται η επιχειρησιακή τους δυνατότητα. Με όσα έχουν, θα προσφέρουν στο ΠΝ αυτό που χρειάζεται περισσότερο όπως όλα δείχνουν, δηλαδή ναυτική κρούση. Ενώ θα διατηρούν και μέρος των δυνατοτήτων τους.

 Η ΧΙΛΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ LORA;

 Έτσι, οι δυο Belh@rra θα μπορέσουν να κάνουν χρήση των επιπλέον θέσεων στους A70 για τη μεταφορά περισσότερων ASTER 30. Το δε κόστος των SCALP Naval είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από την προμήθεια συστημάτων LORA,  ενώ οι όποιες “αλλαγές” σε δυο ή και τρεις μη εκσυγχρονισμένες Kortenaer θα είναι κατά πολύ φθηνότερες.

 Μια άλλη λύση, είναι η τοποθέτηση συστημάτων LORA σε φρεγάτες ALS που σχεδιάζονται στην Ελλάδα, και μπορούν να κάνουμε όποια αλλαγή επιθυμούμε κατά το δοκούν, χωρίς να “πληρώνουμε τον κούκο αηδόνι”. Ειδικά οι μεγαλύτερες σε μέγεθος ALS 125/145 μπορούν πολύ εύκολα να έχουν πρόβλεψη για κάθετες θέσεις LORA, καθώς, όπως γράψαμε και παραπάνω, οι φορείς είναι και εκτοξευτές.

 ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ: ΥΠΕΓΡΑΦΗ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΙΣΡΑΗΛΙΝΑ HERON, ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΜΕΣΑ ΕΛΛΑΔΑ!

 Η πρόσφατη υπογραφή της συμφωνίας για τη μίσθωση των HERON από την IAI, φέρνει πολύ πιο κοντά αμυντικά Ισραήλ και Ελλάδα. Το έχουμε γράψει αρκετές φορές, οι LORA είναι ένα σύστημα που οφείλουμε να δούμε πολύ προσεκτικά. Μια κοινή προμήθειά του από τον ΕΣ και το ΠΝ θα έριχνε σημαντικά τη τιμή, ενώ η Ελλάδα θα αποκτούσε μια εξαιρετική αποτρεπτική ικανότητα με απόλυτα λογικό κόστος.

 Πόσο θα κόστιζε η παραπάνω πρόταση; θεωρητικά, ελάχιστα χρήματα. Οι μετασκευές στις Kortenaer είναι μάλλον μικρές, και πιθανότατα μπορούν να γίνει είτε μέσα στο Ναύσταθμο, είτε στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Λογικά το κόστος τους θα είναι περιορισμένο, καθώς υπάρχουν καλωδιώσεις για ότι χρειαζόμαστε. Μένει φυσικά το κόστος των πυραύλων.

 Το πιθανότερο είναι ο LORA να κοστίζει φθηνότερα από τον DeepStrike. Δηλαδή, μιλάμε για κόστος χαμηλότερο των 750.000 δολαρίων, ίσως και λιγότερο από 500.000 ευρώ. Πρέπει να σημειωθεί πως τιμή για το LORA δεν υπάρχει επίσημη, και φυσικά έχει να κάνει με την εκάστοτε διαπραγμάτευση που θα γίνει. Πιστεύουμε όμως πως ένα κόστος γύρω στα 500.000 ευρώ με τον εκτοξευτή και απαραίτητες καλωδιώσεις, σε εκτοξευτή χωρίς φορτηγό, είναι πολύ λογική τιμή για το όπλο.

 ΠΟΣΟ ΘΑ ΑΝΤΕΞΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΟΙ ΦΡΕΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΠΝ ΚΛΑΣΗΣ S (KORTENAER); ΘΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΝ ΣΕ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΑ “ΘΗΡΙΑ”; ΑΞΙΖΕΙ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ;

 Ακόμη και η τοποθέτηση 16 βλημάτων σε 4 Χ 4πλούς εκτοξευτές, θα είχε ένα κόστος περίπου 8 εκ. ευρώ για κάθε πλοίο, ή 16 για τα δυο. Λογικά, με όλες τις άλλες εργασίες, θα χρειαζόμασταν μόλις 20 εκ. ευρώ για να έχουμε δυο χαμηλού κόστος Arsenal Ships, με δυνατότητα αυτοάμυνας απέναντι σε αεροσκάφη, πλοία, υποβρύχια αλλά και αντιπλοϊκά βλήματα. Είναι πολλά; Και έτσι θα είχαμε 32 βαλλιστικά όπλα εν πλω, που η ανάπτυξή τους και μόνο στο θέατρο των επιχειρήσεων θα έκανε τον εχθρό να δαπανήσει το ποσό του κόστους τους μόνο σε καύσιμα για να να έχει υπό επιτήρηση.

 Αντίστοιχα, θα χρειαζόμασταν 30 εκ. ευρώ για να έχουμε 48 τέτοια βλήματα, σε τρεις πλοία (αν υποθέσουμε πως αξιοποιούμε και τις 3 μη εκσυγχρονισμένες Kortenaer).  Σε ότι αφορά το προσωπικό, τα πλοία δεν θα απαιτούσαν πάνω από 90 ως 110 άτομα για στελέχωση, συνεπώς το κόστος του πληρώματος θα ήταν περιορισμένο. Και παρά το υψηλό κόστος καυσίμων των S (λόγω COGOG), θυμίζουμε πως τα πλοία αυτά δεν θα αναλαμβάνουν καθήκοντα φρεγατών, απλά θα έχουν συγκεκριμένο ρόλο.

 ΠΝ: ΟΙ ΜΗ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΕΣ KORTENAER 
ΔΕΝ ΑΠΟΣΥΡΟΝΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΕΩΤΕΡΑΣ

 Τώρα, όταν αποσύρονταν οι Kortenaer, οι LORA είτε θα μπορούσαν να μεταφερθούν σε άλλο πλοίο φορέα, είτε να δωθούν στον ΕΣ. Σίγουρα δεν θα πήγαιναν χαμένοι. Αντίθετα, χαμένος θα ήταν ο αντίπαλος, που θα έπρεπε να διαμορφώσει μια τελείως διαφορετική άμυνα προκειμένου να αντιμετωπίσει τη νέα απειλή.

 Από Flight and Space -8 Μαΐου, 2020 

https://www.ptisidiastima.com/lora-kortenaer-instead-of-scalp/?fbclid=IwAR1Bpnw9r403eSICmcfU_rfcu07l6ibtSL-1R77VD9TEzh-3Zcc4qhpcyQk



 4.
Buk-M1-2: Ένα ικανό αντιαεροπορικό σύστημα για την Κύπρο,
 που μπορεί να γίνει ικανότερο.

Όπως έγινε γνωστό, χθες στην Κύπρο γαλλικά μαχητικά αεροσκάφη Rafale πραγματοποίησαν, με την Εθνική Φρουρά, μια ενδιαφέρουσα εκπαιδευτική δράση. Συγκεκριμένα, τα γαλλικά μαχητικά πραγματοποίησαν εικονικές προσβολές στόχων στην Κύπρο, ενώ τα αντιαεροπορικά συστήματα της Εθνικής Φρουράς αμύνθηκαν. Η είδηση προκάλεσε πολλά, θετικά σχόλια στην Ελλάδα, με επίκεντρο τα ρωσικά τη χρήση των αντιαεροπορικών συστημάτων Buk-M1-2 και τα Tor-M1, ιδιαίτερα του πρώτου, που είναι ένας «άσσος» για την αντιαεροπορική άμυνα της Κύπρου.

Για την ιστορία να πούμε ότι η Εθνική Φρουρά διαθέτει δύο (2) πυροβολαρχίες Buk-M1-2, συνολικά οκτώ (8) τετραπλούς εκτοξευτές. Τα Buk-M1-2 είναι αυτοκινούμενα αντιαεροπορικά συστήματα μέσου βεληνεκούς. Είναι ικανά συστήματα, αλλά μπορούν να γίνουν ικανότερα, μέσω προγράμματος αναβάθμισης. Η ανάπτυξη του ξεκίνησε το 1972 (9K37 Buk) ως αντικαταστάτης των 2K12 Kub. Ευθύς εξαρχής, απαιτήθηκε κάθε εκτοξευτής να ενσωματώνει ραντάρ ελέγχου πυρός και να μην εξαρτώνται από το ένα και μοναδικό ραντάρ της πυροβολαρχίας.

Το 1974 παρουσιάστηκε και τέθηκε σε καθεστώς δοκιμών η έκδοση 9K37-1 Buk-1. Οι δοκιμές ολοκληρώθηκαν με επιτυχία και το σύστημα εντάχθηκαν σε υπηρεσία το 1978, ενώ χαρακτηρίστηκε επιχειρησιακό το 1980 (η ναυτική έκδοση, 3S90 Uragan, εντάχθηκε σε υπηρεσία το 1983 στα αντιτορπιλικά κλάσης «Sovremenny»). Το 1983 παρουσιάστηκε και υιοθετήθηκε η βελτιωμένη έκδοση 9K37M1 Buk-M1 με ραντάρ καλύτερων επιδόσεων για μεγαλύτερη ευστοχία και ανθεκτικότητα σε ηλεκτρονικές παρεμβολές.

Η επόμενη αναβάθμιση του Buk αποφασίστηκε το 1992, αλλά ξεκίνησε το 1994, λόγω των οικονομικών προβλημάτων της Ρωσίας, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Το 1997 ανακοινώθηκε ότι ολοκληρώθηκαν οι εργασίες ανάπτυξης της έκδοσης 9K37M1-2 Buk-M1-2, που εξοπλίζει και την Εθνική Φρουρά. Σε υπηρεσία, από τη Ρωσία, το Buk-M1-2 εντάχθηκε το 1998. Το σύστημα ενσωματώνει το νέο βλήμα 9M317, αντί του παλαιότερου 9M38, αν και τα δύο (2) βλήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν από το Buk-M1-2 εξίσου.

Εκτός του αντιαεροπορικού ρόλου τα Buk-M1-2 διαθέτουν και αντιπυραυλικές, ενώ η κατασκευάστρια εταιρία, Almaz-Antey, ισχυρίζεται ότι έχει και βασικές ικανότητες προσβολής στόχων στο έδαφος ή στη θάλασσα. Το 2007 παρουσιάστηκε η νεότερη και βελτιωμένη έκδοση Buk-M2, με την ικανότητα βολής νέων βλημάτων και την ενσωμάτωση ενός νέου ραντάρ ελέγχου πυρός διάταξης φάσης με ικανότητα ανίχνευσης 24 στόχων ταυτόχρονα και εμπλοκής τεσσάρων (4) στόχων ταυτόχρονα. Επίσης, το νέο ραντάρ έχει καλύτερες επιδόσεις στον εντοπισμό χαμηλά ιπτάμενων στόχων. Λίγο αργότερα παρουσιάστηκε η ακόμα πιο βελτιωμένη έκδοση Buk-M2E.

Το 2007 ανακοινώθηκε ότι ο Ρωσικός Στρατός δεν θα προμηθευτεί την έκδοση Buk-M2, αλλά τη νεότερη και ικανότερη Buk-M3 με έξι (6) βλήματα ανά εκτοξευτή. Η ανάπτυξη της έκδοσης Buk-M3 καθυστέρησε αρκετά, σχεδόν 10 χρόνια, λόγω προβλημάτων χρηματοδότηση. Έτσι τα πρώτα συστήματα εντάχθηκαν σε υπηρεσία το 2018. Το Buk-M3 (Viking) ενσωματώνει βελτιωμένα ηλεκτρονικά συστήματα και νέους, πιο ικανούς πυραύλους. Ουσιαστικά το Buk-M3 είναι ένα νέο αντιαεροπορικό σύστημα, καθώς οι τροποποιήσεις, σε σχέση με την έκδοση Buk-M2, είναι εκτεταμένες.

Το ενσωματώνει νέο ψηφιακό ηλεκτρονικό υπολογιστή, σύστημα ταχείας ανταλλαγής δεδομένων και τηλεθερμικό σύστημα απεικόνισης και κατάδειξης στόχων (αντί του τηλεοπτικού ανιχνευτή των προηγούμενων εκδόσεων). Μια πυροβολαρχία Buk-M3 μπορεί πλέον να εμπλέξει ταυτόχρονα έως και 36 στόχους, ενώ το νέο βλήμα 9R31M μπορεί να αναχαιτίσει απειλές, όπως μαχητικά αεροσκάφη, επιθετικά και μεταφορικά ελικόπτερα, UAV και βλήματα, ακόμα και σε περιβάλλον έντονων ηλεκτρονικών παρεμβολών, αρκεί η μέγιστη ταχύτητα του στόχου να μην ξεπερνά τα 3.000 μέτρα το δευτερόλεπτο.

Σύμφωνα με την κατασκευάστρια εταιρία το Buk-3M έχει υψηλότατη πιθανότητα επιτυχημένου πλήγματος με ένα βλήμα, πάνω από 95%, ενώ η μέγιστη εμβέλεια του νέου βλήματος ανέρχεται στα 70 χιλιόμετρα. Το μέγιστο επιχειρησιακό υψόμετρο εμπλοκής είναι της τάξεως των 35 χιλιομέτρων. Επιστρέφοντας στα κυπριακά Buk-M1-2, η κάθε πυροβολαρχία αποτελείται από τέσσερις (4) τετραπλούς εκτοξευτές 9A310M1-2 με βλήματα 9Μ317 μέγιστου βεληνεκούς 45 χιλιομέτρων και μέγιστου υψομέτρου 25 χιλιομέτρων, τέσσερις (4) φορτωτές βλημάτων 9A39M1-2 με οκτώ (8) βλήματα ανά φορτωτή και με δυνατότητα εκτόξευσης τους (δεν ενσωματώνουν το ραντάρ ελέγχου πυρός των εκτοξευτών), ένα κέντρο διοίκησης και ελέγχου 9S470M1-2, το οποίο μπορεί να διασυνδεθεί με το υπόλοιπο δίκτυο αεράμυνας και το ραντάρ επιτήρησης 9S18М1-1, το οποίο μπορεί να εντοπίσει στόχους μεγέθους μαχητικού αεροσκάφους σε αποστάσεις 100-140 χιλιομέτρων, να ανιχνεύσει στόχους που πετούν σε ύψος 60 μέτρων σε απόσταση 25 χιλιομέτρων και ελικοπτέρων που πετούν σε ύψος 30 μέτρων σε απόσταση 10 χιλιομέτρων.

Το Buk-M1-2 έχει σχεδιαστεί προκειμένου να παρέχει προστασία σε σχηματισμούς επιπέδου Μεραρχίας, αλλά και σε στρατηγικής σημασίας εγκαταστάσεις εναντίων πλήθος απειλών, όπως μαχητικά αεροσκάφη, ελικοπτέρων, τακτικά βλήματα, UAV κ.ά. Η καινοτομία της κατασκευής του, δηλαδή το ότι κάθε εκτοξευτής ενσωματώνει ανεξάρτητο ραντάρ ελέγχου πυρός και εγκλωβισμού, το καθιστά έναν δύσκολο στόχο στον εντοπισμό, την παρεμβολή και την προσβολή-καταστροφή του. Το ραντάρ επιτήρησης διαθέτει κεραία μηχανικής σάρωσης και λειτουργεί στη ζώνη συχνοτήτων Η/Ι (6-10 GHz). Διαθέτει και οπτικό σύστημα ανίχνευσης στόχων, ενώ μπορεί να εξοπλιστεί και με θερμική κάμερα. Το ραντάρ μπορεί να εκτελέσει λειτουργίες έρευνας, πρόσκτησης στόχων, ιχνήλασης και κατάγαυσης.

Το Buk-M1-2 είναι ένα ικανό αντιαεροπορικό σύστημα, το οποίο αποτελεί σημαντική προσθήκη για την Εθνική Φρουρά και την άμυνα της Κύπρου και μπορεί να γίνει ικανότερο, μέσω της αναβάθμισης τους σε ανώτερο επίπεδο. Η εγγύτητα της Τουρκίας στην Κύπρο καθιστά την ανάγκη διάθεσης ενός ολοκληρωμένου δικτύου αντιαεροπορικής άμυνας και αεροπορικού ελέγχου επιτακτική για την Κύπρο. Η ύπαρξη του Buk-M1-2 στο κυπριακό οπλοστάσιο είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά χρειάζεται να γίνουν και άλλα βήματα, όπως η απόκτηση ενός αντιαεροπορικού συστήματος μεγάλου βεληνεκούς, χωρίς βέβαια να επαναληφθεί το φιάσκο των S-300, οι οποίοι τελικά κατέληξαν στην Ελλάδα, μετά τις αντιδράσεις της Τουρκίας και των ΗΠΑ.

Για τα αντιαεροπορικά συστήματα μέσου βεληνεκούς HAWK, του Ελληνικού Στρατού, την ανάγκη αντικατάστασης τους και τις δυνητικές επιλογές μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο:


Ευθύμιος Λάζος


  18 Φεβρουαρίου 2020  
 

 5.
Mistral: Τα νέα αυτοκινούμενα αντιαεροπορικά συστήματα
 μικρού βεληνεκούς της Εθνικής Φρουράς.

Όπως έγινε γνωστό στις αρχές Φεβρουαρίου, η γαλλική εφημερίδα «La Tribune», σε δημοσίευμα της, ανέφερε ότι η Εθνική Φρουρά υπέγραψε σύμβαση, τον Δεκέμβριο του 2019, για την προμήθεια αντιαεροπορικών συστημάτων Mistral (και βλημάτων παράκτιας άμυνας Exocet). Όπως ανέφερε η γαλλική εφημερίδα το κόστος της προμήθειας των Mistral, που θα είναι της αυτοκινούμενης έκδοσης, είναι της τάξεως των € 150 εκατομμυρίων. Η συγκεκριμένη προμήθεια είναι μια σημαντική κίνηση αναβάθμισης της αεράμυνας της Κύπρου. Τα Mistral προορίζονται για προστασία των μηχανοκίνητων και τεθωρακισμένων μονάδων της Εθνικής Φρουράς. Ας τα γνωρίσουμε καλύτερα.

Όπως προαναφέραμε η Κύπρος θα προμηθευτεί την αυτοκινούμενη έκδοση Mistral MCP/IMCP (Mistral Coordination Post/Improved Missile Control Post). Τα δύο (2) συστήματα είναι εφοδιασμένα με ραντάρ για εντοπισμό, αναγνώριση και ανίχνευση στόχων, καθώς και με ισχυρότατους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Τα συστήματα έχουν την ικανότητα της αυτόματης αξιολόγησης των εντοπισμένων απειλών, της κατάταξης του ανάλογα με το βαθμό επικινδυνότητα τους, τον καθορισμό της σειράς προσβολής τους και τον έλεγχο των εκτοξευτών, τόσο ως προς το πότε θα εκτελέσουν βολή όσο και ως προς το ποιόν στόχο θα εμπλέξουν. Επίσης τα δύο (2) συστήματα μπορούν να διασυνδεθούν σε ανώτερο κλιμάκιο διοίκησης ή αντιαεροπορικής άμυνας.

Το MCP είναι τοποθετημένο επί τακτικού οχήματος 4 x 4. Ενσωματώνει ραντάρ της ζώνης συχνοτήτων X, μέγιστου βεληνεκούς εντοπισμού 30 χιλιομέτρων και σε μέγιστο υψόμετρο έως 4.000 μέτρα. Επίσης ενσωματώνει και σύστημα αναγνώρισης φίλου ή εχθρού (IFF). Απαιτεί μόλις ένα (1) άτομο για πλήρωμα και μπορεί να ανιχνεύσει έως και 20 στόχους ταυτόχρονα. Επίσης είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό σε ηλεκτρονικά αντίμετρα. Ο χρόνος τάξης του συστήματος δεν ξεπερνά τα 5 λεπτά. Το IMCP παρέχει τις ίδιες δυνατότητες με το MCP, αλλά ενσωματώνει τρισδιάστατο ραντάρ της ζώνης συχνοτήτων S. Μπορεί να εντοπίσει έως 200 στόχους ταυτόχρονα, σε απόσταση έως 80 χιλιόμετρα και υψόμετρο έως και 15.000 μέτρα. Ο χρόνος τάξης του συστήματος δεν ξεπερνά τα 10 λεπτά.

Το ολοκληρωμένο σύστημα MCP/IMPC συμπληρώνεται από το γνωστό βλήμα Mistral, μέγιστου βεληνεκούς 6,5 χιλιομέτρων. Πρόκειται για ένα αξιόπιστο βλήμα, το οποίο βρίσκεται σε υπηρεσία από το 1988. Δύο (2) πρόσφατες εξελίξεις είναι που το καθιστούν ακόμα πιο ικανό. Το Νοέμβριο του 2019 η MBDA ανακοίνωσε ότι πραγματοποίησε επιτυχημένη δοκιμαστική βολή του Mistral-3 στα 7 χιλιόμετρα. Το βλήματα Mistral-3 ενσωματώνει υπέρυθρο ερευνητή και προηγμένο λογισμικό επεξεργασίας εικόνας. Μπορεί να εμπλέξει στόχους με μικρό θερμικό ίχνος όπως UAV, βλήματα και ταχύπλοα σκάφη, ενώ παρουσιάζει μεγάλη ανθεκτικότητα σε περιβάλλον έντονων ηλεκτρονικών παρεμβολών. Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Ιανουάριο του 2019 η MBDA ανακοίνωσε ότι πραγματοποίησε επιτυχημένη δοκιμή βολή του Mistral κατά ταχύπλοου σκάφους. Η βολή πραγματοποιήθηκε από ναυτικό πύργο SIMBAD-RC, τοποθετημένο στην ξηρά, κατά μη-επανδρωμένου ταχύπλοου σκάφους σε απόσταση 3 χιλιομέτρων από την ακτή.

Ευθύμιος Λάζος


  7 Μαΐου 2020 



     ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ   


Παναγιώτης Γκαρτζονίκας :Γιατί ένα θερμό επεισόδιο δεν οδηγεί υποχρεωτικά σε πόλεμο. Το θερμό επεισόδιο δεν οδηγεί αυτομάτως σε πόλεμο. Πολύ περισσότερο εάν η μία πλευρά είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει στην επιθετική πρόκληση της άλλης. "Εφόσον δεν έχουμε αποκλείσει τον πόλεμο ως πολιτική επιλογή, πρέπει να προετοιμάσουμε όχι μόνο τις ένοπλες δυνάμεις αλλά και την κοινωνία"

 Γ. Νικήτας:Εθνική Φρουρά: Η δυνητική επιλογή των Aster 30,
  
 Από Stathis Vasileiou,ΠΤΗΣΗ-ΔΙΑΣΤΗΜΑ,5/5/2020

Θα προχωρήσει “τίποτα” στο ΠΝ; Εκσυγχρονισμός ΜΕΚΟ200ΗΝ, τορπίλες, MH-60R, νέα ή μεταχερισμένα πλοία; Enough is enough (26/4/2020)

  Άσκηση προάγγελο γεώτρησης ανατολικά της Κρήτης και νότια της Καρπάθου ανακοίνωσε η Άγκυρα για τις 5 και 6 Μαΐου (4/5/2020)

Ανενόχλητος πειρατής η Άγκυρα στην ΑΟΖ 
– Η Αθήνα στον μακάριο ύπνο της (5/5/2020)

Αμυντική Βιομηχανία Τουρκίας!!!!A Success Story??? 
ή ακόμη μια «Φούσκα» του Ερντογάν; (6/5/2020)


(1) *  Ελλάδα-Τουρκία:Ισχύς, ισορροπία ισχύος, εξοπλισμοί