ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΟΛΗΣ.


 

  ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΟΛΗΣ.

Πως μια πόλη με την ιστορία της Θεσσαλονίκης
 βυθίζεται στην παρακμή.

Τα τελευταία χρόνια, καθώς είδα τα πράγματα με μια αποστασιοποιημένη από την καθημερινότητα ματιά, υποστηρίζω επίμονα πως το σύνολο του πολιτικής, οικονομικής, και κοινωνικής ηγέτιδας τάξης της χώρας έχει κάνει μια επιλογή: Οτιδήποτε συμβεί στη χώρα θα έχει ως κέντρο του το λεκανοπέδιο. Η όποια ανάπτυξη συμβεί στη χώρα θα συμβεί σ αυτό και αν κάτι διαχυθεί στην υπόλοιπη χώρα, καλώς.

Είναι μια επαρχιακή νοοτροπία διότι η ισχυρή ομάδα που το αναπαράγει, τα θέλει όλα δικά της και στα πόδια της.

Ακόμη και όταν, κάτω από την πίεση τρομερά δύσκολων περιστάσεων, η ηγετική ομάδα της χώρας, που είναι διακομματική, αναγκάστηκε να καθιερώσει κάποια προνόμια για να γίνουν κάποιες επενδύσεις στη Θράκη να βρει απασχόληση ο κόσμος και να μην εγκαταλείψει τις εστίες του, δόθηκαν παραπλήσια προνόμια στη Βοιωτία, ώστε τα αγαπημένα παιδιά του συστήματος, να βρουν καταφύγιο στην αθηναϊκή υπερορία του γειτονικού νομού. Το πρόβλημα της Θράκης είναι δευτερεύον.

Αυτό ήταν το βασικό μοντέλο ανάπτυξης της χώρας, αυτό παραμένει μέχρι και σήμερα που ο κόσμος αλλάζει αλλά στην Ελλάδα δεν γίνεται αντιληπτή καμιά αλλαγή. Όλα, πάλι, θα περιστραφούν γύρω από τις ίδιες αντιλήψεις.

Αυτό το μοντέλο επιχείρησε να το αμφισβητήσει, μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων, μια ομάδα επιχειρηματιών της Θεσσαλονίκης αλλά απέτυχε. Το αθηναϊκό κατεστημένο αποδείχθηκε ισχυρό και με τα Μέσα Ενημέρωσης που διέθετε  τους διέβαλε ακόμη και ως αποσχιστές. Ότι, δηλαδή, ήθελαν να αναπτύξουν την πόλη τους για να την αποσχίσουν από την Ελλάδα. Αν είναι δυνατόν!

Και σήμερα, αυτή είναι η κατάληξη κάθε σοβαρής προσπάθειας αμφισβήτησης αυτού του μοντέλου, αν αποτύχουν οι άλλες μέθοδοι φρονηματισμού. Ειδικά για τους επιχειρηματίες δεν είναι δύσκολο να εγκληθούν στην τάξη. Φθάνει να στείλεις την εφορία στην επιχείρησή τους, έτσι, για έναν δειγματοληπτικό, ξαφνικό έλεγχο.

Το μοντέλο αυτό ήταν κυρίαρχο από δημιουργίας ελληνικού κράτους αφού προκρίθηκε από τους Βαυαρούς αλλά δεν θα πάω τόσο μακριά.

Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΣΑ

Το ταρακούνησε λίγο τη δεκαετία του ’60 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν έγιναν και οι τελευταίες μεγάλες επενδύσεις στη Θεσσαλονίκη με την Esso Pappas, την ΕΘΥΛ κλπ. Η πόλη έχει να δει σοβαρή επένδυση από τότε.

Βεβαίως, εκείνα τα χρόνια υπήρχαν και πολιτικές και άλλες προσωπικότητες με επιρροή, όπως επι παραδείγματι ο Νίκος Μάρτης ή ο Γιάννης Βελλίδης που αγαπούσαν τον τόπο τους και φρόντιζαν γι αυτόν. Είχαν κάτι από την αύρα της αστικής τάξης που εξέλιπε στην Ελλάδα αλλά ανθεί στις ευρωπαϊκές χώρες.

Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης σημαίνει ένα άκρως συγκεντρωτικό εθνικό κράτος του οποίου η πρωτεύουσα λειτουργεί ως η μητρόπολη μιας αποικίας. Ό,τι συμβαίνει στη χώρα, πρέπει να εξυπηρετεί  την πρωτεύουσα. Και από αυτήν τη λογική και κίνηση θα αναπτύσσεται, όσο αναπτύσσεται, και η λοιπή χώρα. Για παράδειγμα δημιουργούμε μια βιομηχανία κατασκευής αυτοκινήτων στην Αθήνα και κάποια από τα εξαρτήματα που θα χρειαστούν θα υπάρξουν μικρομεσαίες βιομηχανίες ή βιοτεχνίες που θα δημιουργηθούν και σε άλλες πόλεις για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της κεντρικής βιομηχανίας.

Στο εύλογο ερώτημα αν το μοντέλο αυτό πέτυχε η απάντηση είναι, όχι.

Η μισή χώρα συγκεντρώθηκε στο λεκανοπέδιο δημιουργώντας δραματικές συνθήκες διαβίωσης. Για να βελτιωθούν οι συνθήκες αυτές σπαταλήθηκε μεγάλο μέρος κεφαλαίου χωρίς σοβαρά αποτελέσματα ούτε στη διαβίωση των κατοίκων της πρωτεύουσας, ούτε στην παραγωγή, ούτε στην παραγωγικότητα.

Συσσωρεύθηκε γύρω από το κέντρο της πρωτεύουσας ό,τι πιο αντιπαραγωγικό και παρασιτικό υπήρχε στη χώρα που προσπαθούσε να κερδίσει κομμάτι της πίτας ομνύοντας κομματικούς όρκους, διατεθειμένο να μπει σε μια λογική απόλυτης διαφθοράς.

Η φράση του Μποδοσάκη «με το γκοβέρνο» τα λέει όλα. Ποιος; Ο Μποδοσάκης. Ένας από τους πιο ικανούς και μεγαλύτερους επιχειρηματίες της χώρας. Φαντάζεστε τι γίνεται με τους άλλους.

Αυτός ο τρόπος λειτουργίας ήταν αδύνατον να δώσει οικονομική δυναμική στη χώρα. Ήταν θνησιγενής. Και, όμως, παρά το γεγονός ότι φαινόταν το αδιέξοδό του, η ιθύνουσα τάξη επέμενε σ αυτόν. Και συνεχίζει να επιμένει.

Επέμενε, ακόμη και όταν η κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων των Βαλκανίων ευνοούσε την ανάπτυξη ενός άλλου κέντρου, πέραν του λεκανοπεδίου. Ενώ ήταν μαθηματικώς επιβεβαιωμένο ότι η χώρα θα ευνοείτο αν αναπτυσσόταν ένας ακόμη πόλος στο βορρά, προτιμήθηκε από την ιθύνουσα τάξη να χαθεί η ευκαιρία παρά να γίνει οποιαδήποτε αποκέντρωση πολιτικής ή οικονομικής ισχύος.

«ΑΠΟΣΧΙΣΤΕΣ»

Ήταν η κρίσιμη στιγμή που με τη βοήθεια και των Αμερικανών κάτι πήγε να γίνει αλλά οι πρωταγωνιστές συκοφαντήθηκαν ως αποσχιστές. Δηλαδή ότι ήθελαν να παραδώσουν την Ελλάδα στους Σλάβους ή γελοιοποιήθηκαν με φληναφήματα περί λίγκας του βορρά και τα συναφή. Ό,τι δηλαδή, θα συμβεί και τώρα, αν το πείραμα επαναληφθεί με αξιώσεις. Αλλά επειδή δεν υπάρχουν οι αξιώσεις, μάλλον δεν θα έχουμε επανάληψη των ίδιων φαινομένων. Μια υποτυπώδη αστική τάξη έχει η πόλη αλλά είναι διαιρεμένη και μικρών δυνατοτήτων πολιτικού επηρεασμού. Με μηδενική, σχεδόν, κοινωνική αναφορά. Η πολιτική  αιχμή της, τουλάχιστον μιας πλευράς, ήταν ο Γιάννης Μπουτάρης του οποίου το πείραμα απέδωσε ελάχιστα. Μακάρι να πετύχαινε.

Και ενώ, λοιπόν, αυτά συνέβαιναν τη δεκαετία του ’90, νάσου και η Ευρωπαϊκή Ένωση που επέβαλε καταμερισμό εργασίας μεταξύ των κρατών μελών της με την Ελλάδα να στερείται του δικαιώματος σοβαρής εκβιομηχάνισης. Ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάϊδαρος. Για την ελληνική περιφέρεια δεν αναλογούσε τίποτε όταν δεν υπήρχαν περιορισμοί από την Ένωση. Με τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν, η πίτα μίκρυνε και δεν αρκούσε ούτε για το κέντρο. Τι να περίσσευε και για την αποικία;

Η κεντρομόλα δύναμη αυξήθηκε και το σύνολο, σχεδόν, των παραγωγικών δυνάμεων συγκεντρώθηκε στο λεκανοπέδιο.

ΟΙ 40 ΠΟΛΕΙΣ

Η επόμενη φάση, μέρος της οποίας διανύουμε και σήμερα, έχει να κάνει με την παγκοσμιοποίηση μέρος Α!. Διότι, τώρα έχουμε εισέλθει στο δεύτερο μέρος της παγκοσμιοποίησης το περιεχόμενο της οποίας αναζητούν στις αναπτυγμένες χώρες αλλά φοβάμαι όχι στην Ελλάδα.

Στην πρώτη, πειραματική φάση της παγκοσμιοποίησης, στην Ελλάδα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα μεγάλο διεθνές αεροδρόμιο και επελέγη η Αθήνα. Ένα μεγάλο λιμάνι και επελέγη ο Πειραιάς. Εν πάση περιπτώσει, ό,τι υπαγορευόταν από διεθνή κέντρα ότι έπρεπε να δημιουργηθεί εδημιουργείτο στην Αθήνα. ‘Ηρθαν και οι Ολυμπιακοί και η απόσταση κέντρου και περιφέρειας έγινε ένα τεράστιο χάσμα.

Δεν θα θέσω το ερώτημα γιατί; Θα μοιάζει σαν ηθικολογία. Αλλά όταν υπάρχει τέτοια διαφορά είναι ευνόητο πως ο ισχυρός πόλος θα προσελκύσει και τον υπόλοιπο κόσμο που έμεινε στην ελληνική περιφέρεια.

Η εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης έθεσε και άλλα ερωτήματα, όπως οι διεθνείς πόλεις στις οποίες θα έχει τη βάση της μια υπερεθνική ελίτ η οποία κινείται διαρκώς αλλά έχει τις πόλεις αυτές ως σημείο αναφοράς.

Οι κοινωνικές κατηγορίες που θα καταφέρουν να εγκατασταθούν στις παρυφές των πόλεων αυτών, αλλά εκτός των τειχών, θα είναι οι ευνοημένες νέες μικρομεσαίες και εργατικές τάξεις. Οι υπόλοιποι, που θα ζουν μακριά από τα κέντρα αυτά θα είναι οι νέοι απόκληροι.

Όταν διάβασα ένα σχετικό βιβλίο της Σάσσια Σάσκιν θυμάμαι έψαξα το θέμα και είχα διαπιστώσει πως τότε, οι πόλεις αυτές ήταν 40. Δεν περιλαμβανόταν, όπως ήταν φυσικό, καμιά ελληνική. Αντιθέτως, περιλαμβανόταν η Κωνσταντινούπολη.

Μετά τον κορονοϊό δεν είναι γνωστό πια μορφή θα δοθεί στη νέα παγκοσμιοποίηση, δεδομένου ότι η παλιά απέτυχε. Διεύρυνε τρομερά τις κοινωνικές ανισότητες και στην πρώτη σοβαρή παγκόσμια κρίση (κορονοϊός) δεν είχε απαντήσεις.

Αλλά αν συνεχιστεί η επιλογή των παγκόσμιων πόλεων, η αθηναϊκή ιθύνουσα τάξη θα επιδιώξει, και είναι λογικό, να καταστήσει την ελληνική πρωτεύουσα μία από αυτές. Το αν πετύχει ή όχι δεν το ξέρουμε. Αλλά η προσπάθεια σημαίνει ότι κάθε ικμάδα που απέμεινε στην ελληνική κοινωνία πρέπει να μετακομίσει στο λεκανοπέδιο. Που σημαίνει πως πάση θυσία, ό,τι γίνεται στην Ελλάδα πρέπει να συμβαίνει στην Αθήνα.

Έτσι, αρχίζει η αποδόμηση περιφερειακών θεσμών κάθε είδους που όταν αφέθηκαν να αναπτυχθούν, αναπτύχθηκαν με ιδιαίτερο δυναμισμό.

Η απαξίωση που βλέπουμε στην ελληνική περιφέρεια έχει ως βασική σκέψη και αυτήν τη λογική.

Αθήνα πόλις- κράτος με ενδοχώρα όλη την Ελλάδα. Με λίγα λόγια από το τραπέζι των συνδαιτημόνων της Αθήνας αν περισσέψει κάτι θα μοιραστεί σε όλη την επικράτεια- αποικία.

Θα αναφέρω, τώρα, μερικές περιπτώσεις  που θυμάμαι διαχρονικά και επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ

Η πρώτη έχει να κάνει με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Κάθε φορά που ο Ανδρέας ερχόταν στη Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της ΔΕΘ, επαναλάμβανε τα περί αναβάθμισης του υπουργείου Βορείου Ελλάδος ή, αργότερα, Μακεδονίας- Θράκης.

Κάποια φορά τον στρίμωξαν οι δημοσιογράφοι στη «Ρέμβη». Και απάντησε. Μόλις πάω στην Αθήνα το πρώτο που θα  φροντίσω θα είναι αυτό.

Ο καιρός πέρασε, ήρθε ο Σεπτέμβριος και στα εγκαίνια οι δημοσιογράφοι ξαναρώτησαν τον Ανδρέα γιατί δεν τήρησε την υπόσχεσή του. Η απάντησή του: δεν μπορείτε να φανταστείτε τι περίπλοκο είναι αυτό το αθηναϊκό κράτος. Δεν τον πίστεψα. Αν ήθελε ο Ανδρέας θα μπορούσε να υλοποιήσει την υπόσχεσή του.

Η ΕΡΤ3

Θέλησε, όμως, λόγω ανάγκης (είχαν αρχίσει να λειτουργούν δημοτικά ραδιόφωνα σε Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη) να αναβαθμίσει την ΕΡΤ3 η οποία μέχρι τότε ήταν ένα γραφείο.

Η αναβάθμιση δεν έγινε τυχαία. Υπήρξε πίεση οικονομικών και πολιτικών παραγόντων της πόλης μέχρι που ο Ανδρέας είπε ναι.

Υπουργός Βορείου Ελλάδος ήταν ο Στέλιος Παπαθεμελής ο οποίος μου διηγείται τη συνέχεια. «Με το που λέει ναι ο Ανδρέας σπεύδω και το ανακοινώνω», λέει  ο Παπαθεμελής, «γιατί φοβόμουν μην υπαναχωρήσουν». «Πράγματι», συνεχίζει, «σε λίγο μου τηλεφωνεί ο Κακλαμάνης (τότε πρόεδρος της Βουλής) και μου λέει: γιατί το ανακοίνωσες, θα το μαζεύαμε».

Η ΕΡΤ3 δημιουργήθηκε ως κανάλι  όχι, βεβαίως, επειδή πρόλαβε να το ανακοινώσει ο Παπαθεμελής αλλά επειδή η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έκρινε πως θα βοηθούσε στην αντιμετώπιση της επέλασης της Νέας Δημοκρατίας.

Επειδή συμμετείχα στη δημιουργία της ΕΡΤ3 από την αρχή που ήταν αξιοπρεπές κανάλι μέχρι που μετατράπηκε σε τηλεοπτικό όργανο του Συριζα,  μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως υπήρχε, μονίμως, μια πίεση για την αφαίρεση όσων αρμοδιοτήτων  της δόθηκαν. Στην αρχή η πίεση εκδηλώθηκε με τον περιορισμό του προϋπολογισμού και στη συνέχεια με ό,τι άλλο  μπορούσαν. Μέχρι που η γενιά που τη δημιούργησε έφυγε, το κανάλι πέρασε σε χέρια αναρχοαυτόνομων και συριζαίων και εκεί που είχε ως μόνη δύναμη την υποστήριξη της κοινωνίας, με τον εκφυλισμό της έμεινε μετέωρη.

Επι Συριζα η ΕΡΤ3 έγινε κάτι σαν η φωνή των καταληψιών, των αναρχικών και μέσο ανάδειξης βουλευτών αγαπητών παιδιών του Τσίπρα. Το τι γλύψιμο έπεφτε δεν λέγεται. Πρόκειται για τα ίδια παιδιά που είχαν την τέχνη να είναι αγαπητά και στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία και σε όποιον άλλο ερχόταν στην εξουσία. Όχι με την υπερκομματική τους στάση, όπως θα έπρεπε για δημοσιογράφους, αλλά με την κομματική τους ταύτιση με κάθε μορφή εξουσίας.

Αυτά τα πρόσωπα ανέδειξε ο λαός της Θεσσαλονίκης και των περιχώρων στη βουλή.

Με την ΕΡΤ3, λοιπόν, η Αθήνα επι Συριζα καθάρισε. Όλες οι αρμοδιότητες ανήκουν στην κεντρική διοίκησή της.

Ένα κανάλι που άφησε εποχή αναζητά σήμερα ταυτότητα.

Ο ΣΗΜΙΤΗΣ

Από το Σημίτη δεν θα περίμενε κανείς πολλά για την περιφέρεια. Αυτός και η ομάδα του ήσαν χαρακτηριστικές περιπτώσεις που έβλεπαν την ανάπτυξη με τον τρόπο που περιγράψαμε. Κέντρο γύρω απο το οποίο θα περιστρέφονται όλα.

Λόγω των βαλκανικών εξελίξεων επι Σημίτη τέθηκε το θέμα ενίσχυσης της Θεσσαλονίκης με διεθνείς θεσμούς και διαμόρφωσης δομών ακόμη και οικονομικού χαρακτήρα. Σε κάποια εγκαίνια της ΔΕΘ πήρα μερικές συνεντεύξεις από υπουργούς που έταζαν λαγούς με πετραχήλια. Φυσικά, τίποτε δεν έγινε.

Όπως θυμάμαι, επίσης, τον Πέτρο Κωστόπουλο, σύμβουλο του Λαλιώτη, να κομπορρημονεί ότι «εμείς σας δώσαμε την πολιτιστική πρωτεύουσα».

Με τους σεισμούς, εκτός από το σεισμολογικό κέντρο, είχε δημιουργηθεί στη Θεσσαλονίκη το Ινστιτούτο Αντισεισμικής Προστασίας και Κατασκευών. Λειτουργούσε καλά. Με την οικονομική κρίση με πληροφόρησαν πως ήθελαν να το πάρουν στην Αθήνα επικαλούμενοι την κρίση λόγω της οποίας δεν μπορεί να είναι διεσπαρμένες οι υπηρεσίες. Σταμάτησα να το παρακολουθώ και δεν γνωρίζω που βρίσκεται σήμερα.

Θα μπορούσα να γράφω συνέχεια αλλά κάπου πρέπει να σταματήσω. Θα αναφέρω ως τελευταίο παράδειγμα το μετρό. Πρόκειται για 9 χιλιόμετρα διαδρομής η ολοκλήρωση των οποίων εκκρεμεί εδώ και 20 χρόνια. Εννέα χιλιόμετρα στην Αθήνα κατασκευάζονται σε 1 χρόνο. Κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Στην Συμβουλευτική Επιστημονική Επιτροπή για τον κορονοϊό παρόλο που είναι πολυπληθής, δεν περιλαμβάνεται κανείς από τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρειο Ελλάδα.

Και σήμερα διαβάσαμε πως νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης στα οποία, ουσιαστικά, άρχισαν οι εγχειρήσεις καρδιάς στην Ελλάδα, δεν θα μπορούν να κάνουν ορισμένου είδους επεμβάσεις.

Η πόλη στερείται ηγεσίας που απαιτούν οι καιροί, στερείται ισχυρής αστικής τάξης, στερείται ισχυρών Μέσων Ενημέρωσης. Η ιστορική «Μακεδονία» προσπαθεί να επιβιώσει αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι. Η εμβέλεια της TV-100 είναι γεωγραφικά περιορισμένη. Ο Μπουτάρης δεν πλήρωνε ούτε καν τη συνδρομή για να υπάρχει το κανάλι στο μπουκέτο της cosmote, όταν άλλα, μικρότερα κανάλια με πολύ περιορισμένους πόρους έχουν τη θέση τους σ αυτό. Για την ΕΡΤ3 δεν θέλω να γράψω τίποτε άλλο. Με πονάει.

Όλα παραδόθηκαν στην Αθήνα. Από εκεί ελέγχονται.

Θα ήθελα να κάνω και ορισμένες διευκρινήσεις: η πρώτη είναι το παράξενο φαινόμενο να αντιδρούν αντανακλαστικά στα παραπάνω, όχι αυτοί που έχουν δημιουργήσει και συντηρούν αυτό το συγκεντρωτικό- αποικιοκρατικό κράτος αλλά απλοί πολίτες που η μοίρα τους ανάγκασε να ζουν στην Αθήνα. Εννοείται πως η ιστορία δεν αναφέρεται σ αυτούς. Εκτός και αν οι ίδιοι αισθάνονται μέρος αυτού του καταπιεστικού κράτους. Μπορεί οι βασικοί πρωταγωνιστές του να υπήρξαν κατά καιρούς Θεσσαλονικείς.

Η δεύτερη. Αν και δεν έχει τη δυνατότητα ένα σχόλιό μου να ανησυχήσει αυτό το συμπαγές μόρφωμα που περιέγραψα, μπορεί να θελήσουν να με χαρακτηρίσουν αποσχιστή για να σταματήσουν τς αντιδράσεις. Δεν με ανησυχεί καθόλου. Ας το κάνουν και με την άδεια μου. Μαθηματικά σκεπτόμενος, αν λάβουμε υπόψη τις κατηγορίες περί εθνικιστή απο τη μια και περί αποσχιστή απο την άλλη, ο μέσος όρος είναι καλός. Οδεύουμε σωστά για τη διαμόρφωση μιας νέας, σύγχρονης, δημοκρατικής, πρωτοπόρας ελληνικής πολιτείας.

Η τρίτη είναι πως ορισμένοι νότιοι συμπολίτες, με υψηλές θέσεις, μάλιστα, αισθάνονται πως αφού ο νότος έκανε την Επανάσταση του 1821 και απελευθέρωσε το βορρά δικαιούται της παραπάνω συμπεριφοράς. Κρίνετε εσείς τη θέση τους.

Αν δεν ξυπνήσουν οι Θεσσαλονικείς αλλά και οι κάτοικοι της ελληνικής περιφέρειας το παιχνίδι θα έχει τελειώσει.

Ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης αποκεντρωτικού χαρακτήρα είναι αναγκαίο.

Επι 30 χρόνια δεν χρειάζεται να γίνει τίποτε στο λεκανοπέδιο. Κυρίως για να ανασάνει η πρωτεύουσα και οι κάτοικοί της.

Αλλά και για να καλυφθεί το χάσμα με την περιφέρεια.

Ο συγκεντρωτισμός τελείωσε.

Κάτι νέο γεννιέται.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως θα το αναζητήσουν, είτε στην Αθήνα είτε στη περιφέρεια.

Καληνύχτα σας.


του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ


18/5/2020