Οι υπέρτατες ανοησίες, οι βαριές υπογραφές και η προφανής έλλειψη “κουλτούρας” εθνικής ασφάλειας.
Σκίτσα των Β. Παπαβασιλείου, Η. Μακρή & Δ. Χατζόπουλου
Οι υπέρτατες ανοησίες, οι βαριές υπογραφές
και η προφανής έλλειψη “κουλτούρας” εθνικής ασφάλειας.
Όταν συζητάς για τα ελληνοτουρκικά, ξέρεις ότι στην Ελλάδα σοβαρή συζήτηση δεν μπορεί αν διεξαχθεί. Κι αυτό διότι επικρατεί μια ψεύτικη διχοτομική γραμμή. Αυτή των “περιστεριών”, αυτών που δηλώνουν -και δεν έχουμε κανέναν λόγο να το αμφισβητήσουμε- ειρηνόφιλοι και τα “γεράκια”, τους οποίους εξίσου απλουστευτικά τους τσουβαλιάζουμε όλους μαζί, αποκαλώντας τους πολεμοκάπηλους, πατριδοκάπηλους, εθνικιστές, ρατσιστές και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή του καθενός.
Είναι οπό εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να πείσεις τη μία πλευρά ότι υπάρχουν “περιστέρια” που δεν αξίζουν όρους όπως ενδοτικός, φιλότουρκος και άλλα τοιαύτα, όπως και αντιστοίχως, ότι η άλλη πλευρά δεν αποκλείει ως θέση αρχής τον συμβιβασμό, τη συνδιαλλαγή, τη διαπραγμάτευση κ.λπ.
Το πρόβλημα εστιάζεται στην αδυναμία να συνεννοηθούμε μεταξύ μας ακόμα και για πολύ απλά πράγματα τα οποία θεωρούνται λίγο πολύ αυτονόητα αλλού. Είναι αδύνατο στην Ελλάδα να πείσεις κάποιους ότι το εννοείς, όταν υποστηρίζεις ότι η πλέον φιλειρηνική πολιτική όταν έχεις αντίπαλο χωρίς εμφανή όρια στις διεκδικήσεις του είναι η συνεπής και αξιόπιστη άρνηση των στόχων του, διά της αποκαλούμενης “αποτροπής”.
Ότι μοναδικός τρόπος να τον πείσεις εμπράκτως ότι θα πρέπει αν ακολουθήσει τις διεθνώς αποδεκτές – νόμιμες μεθόδους επίλυσης των όποιων διαφορών (σ.σ. παρότι στην περίπτωση των Τούρκων σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα είναι η ευθεία και γενικευμένη αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας), είναι το να μην “του βγαίνει ο λογαριασμός” όταν επιχειρεί στρατιωτικό καταναγκασμό.
Θέλει δυο το τανγκό… Χίτλερ και Τσάμπερλεν δεν ταίριαζαν
Αυτό διατηρεί την ειρήνη. Πάντα τη διατηρούσε στο διάβα των αιώνων. Αλλιώς θα έπρεπε να την επιθυμούν όλες οι πλευρές μιας διαμάχης. Μόνο έτσι μπορούσε να βρεθεί μια ειρηνική λύση. Ένα πάρε-δώσε με νόημα για την εξεύρεση ενός σημείου ισορροπίας. Και όσα έχανες υποχωρώντας τα κέρδιζες από το “μέρισμα της ειρήνης” και ό,τι αυτό συνεπάγεται! Θεωρητικά τουλάχιστον.
Αυτό όμως δεν περπάτησε όταν επιχειρήθηκε με τον Αδόλφο Χίτλερ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Διότι αφενός οι Ναζί δεν είχαν περιορισμένες επιδιώξεις και αφετέρου η συμφωνία του Βρετανού Τσάμπερλεν με τον Χίτλερ, δεν ερμηνεύθηκε ως φιλειρηνική διάθεση του αντιπάλου, αλλά ως αδυναμία.
Με αποτέλεσμα να οξύνει την επιθετικότητά του και αν τον γεμίσει αυτοπεποίθηση… και τον πλανήτη με εκατομμύρια νεκρούς, στους οποίους όλοι ομνύουν και δεσμεύονται να μην το αφήσουν να ξανασυμβεί. Ποια η διαφορά αν η λογική αυτή εφαρμόζεται σε παγκόσμιο ή σε περιφερειακό επίπεδο.
Χίτλερ από τη μία Ερντογάν από την άλλη… ζωτικό χώρο έψαχνε ο ένας, ζωτικό χώρο και ο άλλος… το στράτευμα χρησιμοποίησε ο ένας, το στράτευμα χρησιμοποιεί και ο άλλος. Κούρδοι, Συρία, Λιβύη, ως συνέχεια σαφέστατων δηλώσεων περί ανασύστασης του “οθωμανικού μεγαλείου“. Κι εμείς πιστεύουμε ότι ακόμα κι αν χαρίζαμε το Καστελόριζο, το θηρίο θα ηρεμούσε…
Στην περίπτωση με την Τουρκία, όποιος υποστηρίζει οτιδήποτε το αντίθετο, ας βγει ευθαρσώς και να πει. Ποιες κατά τη γνώμη του είναι οι υποχωρήσεις – παραχωρήσεις θα πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να κερδίσει την ειρήνη. Οριστικά. Όχι να επανέλθει ο Τούρκος ζητώντας και κάτι καινούργιο μόλις κατοχυρώσει τα ανταλλάγματα…
Στη γνωστή εφημερίδα “Καθημερινή”, ένας επίσης γνωστός και καταξιωμένος δημοσιογράφος – αρθρογράφος, ο επονομαζόμενος και “Φαληρεύς” έγραψε ένα άρθρο για τα ελληνοτουρκικά, στο οποίο λίγο πολύ αποφαίνεται ότι ο λόγος μη δικαστικής επίλυσης των διαφορών με την Τουρκία, είναι ο μαξιμαλισμός της ελληνικής θέσης για το Καστελόριζο!
Το σοκ διαβάζοντας τη θέση αυτή ήταν πραγματικά μεγάλο, εξ ου και η ανάγκη του DP να γράψει δυο κουβέντες, χωρίς φυσικά να αμφισβητεί την πορεία του συναδέλφου στον χώρο της δημοσιογραφίας, στον οποίο έχει χαράξει την πολυετή πετυχημένη του πορεία. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο οι απαιτήσεις μας θα ήταν σαφώς περισσότερες…
Επαναλαμβάνοντας στους φίλους μας ότι αξίζει να διαβάσουν το άρθρο στην πηγή για να διαμορφώσουν ιδίαν αντίληψη, αποφασίσαμε απλά να απομονώσουμε δύο σημεία στο άρθρο τα οποία μας σόκαραν περισσότερο. Κυριολεκτικά, δεν αποτελεί υπερβολή η χρήση της λέξης.
Η Τουρκία “καταργεί” δικαιώματα,
στην Ελλάδα… χρεώνουν μαξιμαλισμό
Στο πρώτο αναφερθήκαμε ήδη: “…ο βασικός λόγος που μας εμποδίζει να διευθετήσουμε δικαστικά, στη Χάγη, τις ελληνοτουρκικές διαφορές ως προς τις θαλάσσιες ζώνες, είναι ο μαξιμαλισμός της θέσης μας για το Καστελλόριζο”.
Τι να πρωτοπείς… Ότι βλέπει ελληνικό μαξιμαλισμό ξεχνώντας να αναφέρει την πιο ακραία και καταφανώς παράνομη θέση, σύμφωνα και με τους πλέον ακραιφνείς υποστηρικτές της Τουρκίας, ότι τα νησιά σε αυτή τη γωνιά της υδρογείου ΔΕΝ δικαιούνται θαλασσίων ζωνών πλην των έξι ναυτικών μιλίων. Έξι, ούτε καν 12 που επιτρέπει με σαφήνεια το διεθνές δίκαιο της θάλασσας. Αυτός ο μαξιμαλισμός πού πήγε;
Το ερώτημα προς τον αγαπητό συνάδελφο είναι εξαιρετικά απλό, Μήπως η τοποθέτησή του πάσχει από μια θεμελιώδη αντίφαση; Εάν έχεις από τουρκικής πλευράς να αντιμετωπίσεις τον απόλυτο -και ταυτόχρονα παράνομο- μαξιμαλισμό που περιγράφτηκε προηγουμένως και από ελληνικής περικόψεις μονομερώς τη διεκδίκηση, για χάρη της μετριοπάθειας, για ποιον λόγο να συνεχίζεις να επιθυμείς προσφυγή σε διεθνή δικαιοδοτικό μηχανισμό επίλυσης της διαφοράς;
Για να εξισορροπήσει τον τουρκικό μαξιμαλισμό αναγκάζεται η Ελλάδα να υιοθετήσει τη δική της μαξιμαλιστική θέση, η οποία μάλιστα δεν είναι παράνομη στο διεθνές δίκαιο. Τα νησιά δικαιούνται θαλασσίων ζωνών όπως οι ηπειρωτικές περιοχές, άρα ο ελληνικός “μαξιμαλισμός” τυγχάνει να παραμένει εντός της διεθνούς νομιμότητας! Και δεν αποκλείει απολύτως τίποτα!
Η ελληνική πλευρά ουδέποτε επιτέθηκε στον “κανόνα της αναλογικότητας”, τον οποίο ένα διεθνές δικαστήριο επίσης συνυπολογίζει για να καθορίσει την επήρεια των θαλασσίων ζωνών μιας νήσου επί των δικαιωμάτων της υπερκείμενης ηπειρωτικής ακτής.
Όμως, εάν συμφωνεί να παραπέμψει το θέμα στην κρίση ενός διεθνούς δικαιοδοτικού οργάνου, θα ήταν επιεικώς ανόητο να προκαταλάβει την κρίση του και μάλιστα με τρόπο δυσμενή προς τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα!
Εάν η Τουρκία απέφευγε τον μαξιμαλισμό για τις νήσους με την καθ’ ολοκληρία απόρριψη του κατοχυρωμένου από το διεθνές δίκαιο δικαιώματός τους σε θαλάσσιες ζώνες, ναι, θα υπήρχε περιθώριο συζήτησης ανάμεσα στις δυο πλευρές για διμερή συζήτηση γύρω από το θέμα της επήρειας. Άρα, δεν είναι ο ελληνικός μαξιμαλισμός που εξουδετερώνει τη δυνατότητα διμερούς διαβούλευσης με οποιοδήποτε περιεχόμενο.
Εάν ο διαπρεπής αρθρογράφος εννοεί ότι θα πρέπει η Ελλάδα μονομερώς να παραιτηθεί από το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια και με βάση αυτό το όποιο διεθνές δικαστήριο να επιχειρήσει να οριοθετήσει θαλάσσιες ζώνες, ας το υποστηρίξει ανοικτά. Είναι μία θέση κι ας μην μας βρίσκει εμάς σύμφωνους.
Ο αρθρογράφος, επίσης, δείχνει να μην κατανοεί τη λειτουργία της απαιτούμενης πρότερης συνεννόησης ανάμεσα στις δυο χώρες για την υπογραφή συνυποσχετικού, βάσει του οποίου θα ζητήσουν από ένα διεθνές δικαιοδοτικό όργανο να επιλύσει τη διαφορά.
Κι αν η Τουρκία πει ναι στο δικαστήριο και σου φέρει…
Με τις θέσεις που έχει υιοθετήσει η Τουρκία, δείχνει πως δεν πρόκειται να επιδιώξει δικαστική επίλυση ειδικά για το Καστελόριζο. Πολύ απλά, τορπιλίζει αυτή την προοπτική.
Αν θα ξεκινούσε τη διαδικασία, αυτό θα το έκανε για μια συνολική επίλυση του προβλήματος της οριοθέτησης με την Ελλάδα. Σε αυτό ο ιδεαλιστής, καλοπροαίρετος, ειρηνόφιλος, αλλά αδαής, θα απαντούσε ενστικτωδώς “καλώς να έρθει” μια τέτοια εξέλιξη.
Το πρόβλημα είναι ότι για να σου χαράξει ένα δικαστήριο θαλάσσιες ζώνες, θα πρέπει οι δυο πλευρές να συμφωνήσουν στον χάρτη επί του οποίου θα γίνει η οριοθέτηση. Θεωρούμε αδύνατο δημοσιογράφοι τέτοιας εμπειρίας να μην αντιλαμβάνονται ότι σε αυτό το στάδιο η Τουρκία θα πετύχει αυτό που πάντα επεδίωκε.
Στις διεκδικήσεις της απέναντι στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι εντάσσονται και κατοικημένα ελληνικά νησιά, τα οποία θα συμπεριλαμβάνονται στον χάρτη που θα καταθέσει. Αλήθεια αγαπητέ “Φαληρέα” εσύ προσωπικά, όχι η όποια κυβέρνηση, θα δεχόσουν να αποδεχθεί η χώρα μας την υποβολή προς κρίση σε ένα δικαστήριο, για το αν ένα ή περισσότερα από τα κατοικημένα ελληνικά νησιά που διεκδικεί η Τουρκία, της ανήκουν ή όχι;
Ας μην πάμε πιο μακριά. Ας ολοκληρώσουμε αυτό τον σχολιασμό με ένα δεύτερο εντυπωσιακό σημείο στο άρθρο του όπου μπλέκει τα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας με την εθνική πολιτική και την αποτρεπτική ρητορική που υιοθετεί κάθε κράτος της ανθρωπότητας που αντιμετωπίζει εξωτερική απειλή!
Όταν πρέπει να εξηγείς και τα παγκοσμίως αυτονόητα
Μπλέκει με την εσωτερική πολιτική καμαρίλα ενός κόμματος τη δήλωση του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας Διακόπουλου και του υπουργού Εθνικής Άμυνας Παναγιωτόπουλου περί της ετοιμότητας να αντιμετωπιστεί ενδεχόμενη έμπρακτη εκδήλωση τουρκικού αναθεωρητισμού, ακόμα και με στρατιωτικά μέσα! Ασύλληπτο “φάουλ” από όπου κι αν το κοιτάξει κανείς.
Μέμφεται τον ΥΕΘΑ για μια τόσο αυτονόητη δήλωση, την οποία εάν δεν έκανε θα είχε ο ίδιος υπονομεύσει τον ρόλο του! Δηλαδή, ο αγαπητός “Φαληρεύς” πιστεύει ότι η σωστή απάντηση των ΣΕΑ και ΥΕΘΑ θα έπρεπε να μην η προαναφερθείσα, αλλά κάτι του στιλ “ε όχι δα, πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε“!
Δεν αντιλαμβάνεται δηλαδή το πως οποιαδήποτε άλλη δήλωση από ελληνικής πλευράς, θα ισοδυναμούσε με πρόσκληση προς την Τουρκία να συνεχίσει και να κλιμακώσει τη στρατιωτική πίεση κατά της Ελλάδας, διότι οι… πολιτισμένοι άνθρωποι που κυβερνούν εκεί, φαίνονται έτοιμοι να προσφέρουν στο πιάτο ό,τι επιδιώκει η Άγκυρα.
Δηλαδή, την απόλυτη νίκη όπως την περιγράφουν οι μεγάλοι και διαχρονικοί δάσκαλοι της στρατηγικής από την αρχαιότητα και εντεύθεν. Να κερδίσει κάποιος αυτό που διεκδικεί, χωρίς να πέσει ντουφεκιά! Μιλάμε έτσι και για την απόλυτη επιτυχία μιας επένδυσης όπως αυτή στις στρατιωτικές ικανότητες ενός κράτους.
Αντιστοίχως, για την πλευρά που θα έχει προσφέρει στο πιάτο τη διεκδίκηση, μένει η απορία, για ποιον λόγο ξόδεψε δισεκατομμύρια για να οικοδομήσει στρατιωτική, της οποίας δεν αντιλαμβάνεται όχι την αμυντική, αλλά ούτε καν την πολιτική χρήση!
Με απλά λόγια και πάντα κατά την υποκειμενική μας άποψη, το άρθρο που θα διαβάσετε ακολουθώντας τον ενεργό σύνδεσμο, ξεπερνά κάθε όριο αφέλειας και φλερτάρει επικίνδυνα με αυτά της ανοησίας. Κι όλα αυτά σε μια εφημερίδα όπως η “Καθημερινή”.
Με αποτέλεσμα, ο υπογράφων να θεωρούμε πως αδικεί κατάφωρα τον εαυτό του, καθώς όσα αναφέραμε για τη δημοσιογραφική του διαδρομή, δεν γράφτηκαν στο πλαίσιο… αβρότητας, αλλά αποτυπώνουν επακριβώς τις πεποιθήσεις μας.
Εκτός κι αν στόχος του ήταν κατά βάθος να πλήξει πολιτικά και εν όψει ανασχηματισμού τον ΥΕΘΑ Παναγιωτόπουλο και μάλιστα με ιδιαίτερα άκομψο τρόπο, όπως έδειξε προς το τέλος. Αρνούμαστε βέβαια να πιστέψουμε ότι συνάδελφοι τέτοιας εμπειρίας ασχολούνται με το πολιτικό ρεπορτάζ πάνω στην πλάτη της εθνικής άμυνας, την πιο δύσκολη ώρα.
ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
16/06/2020