«Η συνολική συμφωνία με την Τουρκία» και η παρακμιακή πορεία της μεταπολίτευσης στο σύνολό της.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Ελληνική εξωτερική πολιτική
και η… “απόδραση” των ελίτ από την πραγματικότητα.
«Η συνολική συμφωνία με την Τουρκία»
και η παρακμιακή πορεία της μεταπολίτευσης στο σύνολό της.
«Χρειαζόμαστε μια συνολική συμφωνία με την Τουρκία, παρόμοια με αυτή που είχαμε με την Μεγάλη Βρετανία. Μια συμφωνία που θα αφορά θέματα οικονομίας, ασφάλειας, συνόρων και θα προβλέπει τη συμμόρφωση της Τουρκίας στο διεθνές δίκαιο. Οι ευρωτουρκικές σχέσεις πρέπει να καθοριστούν με αυτή την καθολική συμφωνία, και η Ε.Ε. δεν πρέπει να καθυστερήσει άλλο και να δράσει προς την κατεύθυνση αυτή», ανέφερε η βουλευτής της ΝΔ, πρώην υπουργός Εξωτερικών, Ντόρα Μπακογιάννη, μιλώντας απόψε σε διαδικτυακή συζήτηση την οποία οργάνωσε το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Πολιτικών Ιδρυμάτων ENOP EU με θέμα, «Πώς αλλάζει την Ευρώπη και τον κόσμο ο κορονοϊός – η γεωπολιτική διάσταση».
Ενώ έως τώρα η μόνη διαφορά μας με την Τουρκία ήταν το θέμα της υφαλοκριπίδας, τώρα μπαίνει «η συνολική συμφωνία», που σαφώς αλλάζει τα δεδομένα. Τι νόημα έχει μια «συνολική συμφωνία», όταν μάλιστα δεν καθορίζεται συγκεκριμένα και δεν αναφέρεται καθαρά η μόνη διαφορά μας με την Τουρκία;
Η αδελφή του πρωθυπουργού Μητσοτάκη συνήθως εκφράζει εκ των προτέρων την πολιτική του αδελφού της, προϊδεάζοντας και προετοιμάζοντας την κοινή γνώμη για αυτά που θα ακολουθήσουν και με το θέμα της παράνομης μετανάστευσης, που προωθείται από την Τουρκία ως υβριδικός πόλεμος εναντίον της Ελλάδας.
Οι επίσημες δηλώσεις του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας στις 4 Οκτωβρίου 2019 στην Βουλή αποκαλύπτουν, χωρίς καμία αμφισβήτηση, την πρόθεση της κυβέρνησης να συναινέσει στον εποικισμό της Ελλάδας με παράνομους μετανάστες, οι οποίοι προέρχονται αποκλειστικά σχεδόν από μουσουλμανικές χώρες της Ασίας και της Αφρικής, υπακούοντας στις εντολές των εξωθεσμικών κέντρων εντός και εκτός Ελλάδας με κύριους συντελεστές την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.[1]
Η ομιλία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη είναι αποκαλυπτική για τις προθέσεις τις κυβέρνησης. Στην ομιλία του που θεωρείται ως ιδεολογικό και πολιτικό μανιφέστο της Νέας Δημοκρατίας για το «μεταναστευτικό» δήλωσε με απόλυτη σαφήνεια πως η ελληνική κοινωνία μπορεί να μετατραπεί σε πολυπολιτισμική, χωρίς αισθήματα ξενοφοβίας και ρατσισμού. Συγκεκριμένα για την ενσωμάτωσή των «μεταναστών» στην ελληνική κοινωνία τόνισε ότι «οι πρόσφυγες μπορούν και πρέπει να μπολιάσουν μια οικονομία, η οποία γερνάει και χρειάζεται ανθρώπινο δυναμικό, αλλά αυτό πρέπει να γίνει με κανόνες και διαδικασίες. Έτσι φυσικά μπορούμε να συζητήσουμε και για το πώς οι πρόσφυγες μπορεί να απορροφηθούν στη χώρα μας, για το που πρέπει να πάνε και πώς πρέπει να ενσωματωθούν στις τοπικές κοινωνίες». Ποιο ξεκάθαρη δήλωση για τον εποικισμό της Ελλάδας με παράνομους μετανάστες δεν γίνεται.
Στις δηλώσεις αυτές γίνεται λόγος για πρόσφυγες γενικά, χωρίς καν να γίνεται διάκριση σε παράνομους οικονομικούς μετανάστες και πολιτικά διωκόμενους παράνομους μετανάστες. Ο λόγος είναι, όπως εξηγεί ο ίδιος ότι η Ελλάδα χρειάζεται του παράνομους μετανάστες για να λύσει τόσο το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας όσο και το πρόβλημα της οικονομίας. Βασικά προγραμματίζει την ενσωμάτωση (λέγεται και «απορρόφηση») στην ελληνική κοινωνία αποκλειστικά μουσουλμάνων παράνομων μεταναστών που στέλνει η Τουρκία. Η μόνη επιφύλαξη από μέρους της κυβέρνησης είναι ότι όλη αυτή η διαδικασία πρέπει να γίνει με «κανόνες και διαδικασίες». Αν αυτό δεν λέγεται επίσημη πολιτική της κυβέρνησης για τον εποικισμό της χώρας με παράνομους μετανάστες, μουσουλμανικής προέλευσης από όλες τις μουσουλμανικές χώρες της Ασίας και τις Αφρικής που προωθεί ο Ερντογάν, τότε και οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει το νόημά τους.
Η διασπορά λοιπόν των παράνομων μεταναστών στην ενδοχώρα δεν έχει καμία άλλη σκοπιμότητα παρά να εφαρμόσει στην πράξη η Νέα Δημοκρατία το ιδεολογικό και πολιτικό μανιφέστο της, όπως διατυπώθηκε ανωτέρω και εκφράζεται με τα λόγια: «Είμαι περήφανος όταν πηγαίνω σε παρελάσεις και βλέπω την κοινωνία μας να μετατρέπεται σιγά σιγά σε πολυπολιτισμική». Πρόσθεσε συμπληρωματικά: «Και αν η Ευρώπη και η Ελλάδα θέλει να κάνει μια συγκεκριμένη μεταναστευτική πολιτική για να ενισχύσει το δημογραφικό της πρόβλημα, έχει τη δυνατότητα να το κάνει αλλά οργανωμένα και με κανόνες».
Είναι χαρακτηριστική επιπρόσθετα και η φράση της αδελφής του πρωθυπουργού Ντόρας, η οποία πηγαίνοντας μετά την συζήτηση στην Βουλή προς το γραφείο του πρωθυπουργού δήλωσε: «Σήμερα κατάλαβαν όλοι ότι η χώρα έχει φιλελεύθερο πρωθυπουργό».[2] Ένα ολόκληρο σύστημα στην Ελλάδα προωθεί τον εποικισμό της με παράνομους μετανάστες. Ο μεγάλος γνώστης της τουρκικής πολιτικής και αγνός πατριώτης, μακαρίτης καθηγητής, Νεοκλής Σαρρής είχε πει ότι «η Τουρκία δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο». Δεν είναι όμως μόνο η κυβέρνηση μονάχα ή τα κόμματα εξουσίας που προωθούν τον εποικισμό της Ελλάδας με παράνομους μουσουλμάνους μετανάστες απ’ όλην την υφήλιο, υπηρετώντας έμμεσα τα σχέδια της Τουρκίας. Στο ποινικό αυτό μητρώο μπορούμε να εντάξουμε και τον υβριδικό πόλεμο που εφαρμόζει με την εισροή από την Τουρκία όλων αυτών των αλλοδαπών ροών. Είχε επίσης πει ότι «σε λίγα χρόνια οι Τούρκοι θα κάνουν τους Έλληνες να σκέφτονται σαν Τούρκοι». Όμως η σκληρή αλήθεια είναι πως Έλληνες επιδιώκουν να κάνουν τους Έλληνες να σκέφτονται σαν Τούρκοι. Τι προωθεί την τουρκοποίηση των Ελλήνων, αν όχι οι τουρκοσειρές, η επιτροπή του 21, η προπαγάνδα για ανοιχτά σύνορα, για χώρα ως χώρο, η επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών που προωθεί και η κυβέρνηση Μητσοτάκη κ.λπ.; Οι υπεύθυνοι γι’ όλα αυτά είναι Έλληνες, όπως ήταν και ο εφιάλτης!
Η εξέλιξη αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία. Οφείλεται στην υποταγή των κομμάτων εξουσίας κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης στα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, δηλαδή για να γίνει απόλυτα καταληπτό, στα ντόπια και ξένα συμφέροντα, από τα οποία εξαρτιόταν καθοριστικά η ανάδειξή τους στην κυβέρνηση. Συνήθως υπάρχει η ψευδής εντύπωση ότι –τουλάχιστον όσον αφορά την μεταπολίτευση – για να μην πάμε πιο πίσω, ότι αποφάσιζε ο ελληνικός λαός για τις κυβερνήσεις του. Αυτή η αυταπάτη που ακόμη ισχύει για την ελληνική κοινωνία είναι απόλυτα παραπλανητική.
Η κατωτέρω δήλωση του ευπατρίδη επιστήμονα και έντιμου οικονομολόγου Ξενοφώντα Ζολώτα αποκαλύπτει για όσους είναι ειλικρινείς και δεν καθορίζεται η άποψή τους από τα προσωπικά τους συμφέροντα, την τραγική πραγματικότητα της μεταπολίτευσης. Η καθολική παρακμιακή πορεία της Ελλάδας ξεκινάει αμέσως μετά την μεταπολίτευση για να φτάσει στα σημερινά αδιέξοδα.
Σε μια εκ βαθέων εξομολόγησή του λέει τα εξής συγκλονιστικά για τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, για το δικομματικό κοινοβουλευτικό σύστημα στην Ελλάδα και για τα κόμματα ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία στον δημοσιογράφο Περικλή Βασιλόπουλο:
«Είμαι 86 ετών. Έχω γράψει 40 βιβλία αλλά μόνο τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τις βαθιές παθογένειες της χώρας. Είναι θαύμα που επιβιώνει αυτό το κράτος»
Το θαύμα ωστόσο στο οποίο προσέβλεπε ο ίδιος δεν επαληθεύθηκε. Η Ελλάδα χρεοκόπησε και προβλέποντάς την το ομολογεί και ο ίδιος στη συνέχεια:
«Παιδί μου, είπε (προσφιλής προσφώνηση του Καθηγητή στους στενούς του συνεργάτες ανεξαρτήτως ηλικίας) δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι κάτι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου.
Γνωρίζω από παλιά τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη και είναι καλοί άνθρωποι ως άτομα. Αλλά με τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το λαφυραγωγούν εναλλάξ. Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς, υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι μια ο ένας μια ο άλλος. Να το θυμάσαι αυτό ότι σε δύο σε πέντε, σε δέκα ίσως και λίγο περισσότερα χρόνια, θα χρεοκοπήσουν την Ελλάδα».[3]
Στην εκ βαθέων «εξομολόγησή του» αναφέρεται και στον Χαρίλαο Φλωράκη και αξίζει για την ιστορία να αναφερθεί το γεγονός με τα εξής λόγια: «Η τραγωδία είναι ότι αυτός που είναι ο πιο λογικός, αυτός που με στηρίζει περισσότερο στο Συμβούλιο Αρχηγών, είναι αυτός που έχουμε τις μεγαλύτερες διαφορές. Ο Χαρίλαος Φλωράκης. Ίσως επειδή έζησε την άγρια εποχή του εμφυλίου δείχνει την μεγαλύτερη ευαισθησία για την κρισιμότητα της κατάστασης. Αλλά και αυτός δεν μπορεί να τα πει δημοσίως. Τις προάλλες μου είπε: “Ξενοφώντα, αν σε στηρίξω δημοσίως θα με φάνε οι δικοί μου”. Ίσως τελικά προσθέτει ο Ζολώτας, «να μας σώσει η Ευρώπη με τις νέες Συνθήκες, αλλά με διαλυμένο και αρπακτικό κράτος η ιδιωτική οικονομία θα μείνει απροστάτευτη και θα καταστραφεί μέσα στον θυελλώδη ανταγωνισμό».
Όπως δείχνει η αλήθεια των πραγμάτων καμία Ευρώπη και καμία άλλη δύναμη δεν πρόκειται να σώσει την Ελλάδα, εκτός από τους ίδιους τους Έλληνες, εφόσον εφαρμόσουν μια πατριωτική πολιτική που να υπηρετεί καθαρά τα εθνικά συμφέροντα.
***
[1] Το Γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα λειτουργεί από το Μάρτιο του 1952. Συνεργάζεται με τις κρατικές αρχές, μη κυβερνητικές οργανώσεις και άλλους φορείς με στόχο τη διασφάλιση της προστασίας των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο. Προσπαθεί επίσης να ενημερώνει και να ευαισθητοποιεί την κοινή γνώμη γύρω από το προσφυγικό ζήτημα με στόχο τη δημιουργία κλίματος ανοχής και σεβασμού των δικαιωμάτων των προσφύγων. Επίσης, η Ύπατη Αρμοστεία στην Ελλάδα συνεργάζεται με την ελληνική κυβέρνηση, την τοπική αυτοδιοίκηση και μη κυβερνητικές οργανώσεις για την παροχή στέγασης σε διαμερίσματα και τη στήριξη μέσω προπληρωμένων καρτών και επιδομάτων και άλλων διευκολύνσεων των αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα. Την προσπάθεια αυτή ενισχύει και η Ευρωπαϊκή Ένωση και ορισμένα ιδρύματα, όπως του Σόρος με απώτερο στόχο, την οικονομική τους κυρίως στήριξη, έως την πρήρη ενσωμάτωσή τους, όπως προγραμματίζεται σε συνεργασία με την κυβέρνηση στην ελληνική κοινωνία
[2] Πηγή:iefimerida.gr-https://www.iefimerida.gr/politiki/kentroo-
[3] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Πανεθνικό – Παλλαϊκό Κίνημα, εκδ. «Γόρδιος», Αθήνα 2014, σ. 55-86. Στο βιβλίο αυτό γίνεται διεξοδικότερη ανάλυση για τα αίτια της κρίσης στην Ελλάδα.
Του Δαμιανού Βασιλειάδη,
εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Αθήνα, 2 Ιουνίου 2020
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Εξωτερική πολιτική σε ρυθμό Ροκοκό.
Και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Οι αρχαίοι Έλληνες όριζαν την πολιτική ως τέχνη. Στη νεωτερική εποχή, ο Γερμανός Καγκελάριος Όττο Μπίσμαρκ προσδιόρισε την πολιτική ως την τέχνη του εφικτού. Η διάδραση πολιτικής και τέχνης τεκμαίρεται ιστορικά, είτε αφόρα την προσπάθεια καλλιτεχνικής αποτύπωσης της εκάστοτε πραγματικότητας, είτε την αμφισβήτηση της πρώτης από τη δεύτερη, ή τέλος τη στράτευση της δεύτερης στην πρώτη.
Προσπερνώντας γνωστές τυπολογίες περί ανάλυσης της εξωτερικής πολιτικής, αν θέλουμε να ορίσουμε με καλλιτεχνικούς όρους, τους βασικούς άξονες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, τόσο ως προς τη θεωρητική της σύλληψη, και ως την πρακτική της κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, ίσως η εποχή του Ροκοκό να την απεικονίζει αρτιότερα.
Ως Ροκοκό -προέρχεται από τη λέξη rocaille που σημαίνει όστρακο/κοχύλι- χαρακτηρίζεται το καλλιτεχνικό ρεύμα που διαμορφώθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα στην Ευρώπη και διαδέχθηκε το Μπαρόκ. Οι αισθητικοί άξονες της συγκεκριμένης τεχνοτροπίας απεικόνιζαν, μέσω της ζωγραφικής, της γλυπτικής και της αρχιτεκτονικής, τις προσδοκίες και τα οράματα της κοινωνίας για μία ζωή χωρίς δυσκολίες και καθημερινές ανάγκες, που επιζητά την άνεση και την ανεμελιά ενός τρυφηλού βίου. Βέβαια, το Ροκοκό συνιστούσε την καλλιτεχνική εξεικόνιση της αριστοκρατικής τάξης, προσπερνώντας τις συνθήκες, ανάγκες και προσδοκίες των κατώτερων κοινωνικών τάξεων.
Εν γένει, το Ροκοκό αποτύπωνε την καλλιτεχνική αμφισβήτηση του ορθολογισμού που πρέσβευε η κλασική αισθητική, αλλά διήρκεσε μερικές μόνο δεκαετίες, αφού στα μέσα του 18ου αιώνα είχε ήδη εξοστρακιστεί (sic), ως κυρίαρχο καλλιτεχνικό ρεύμα, από τον νεοκλασικισμό. Το νεοκλασικό ύφος προέκυψε στην τέχνη σε αντιδιαστολή με την αισθητική υπερβολή του Μπαρόκ και την επιτηδευμένη ελαφρότητα του Ροκοκό.
Μεταπολεμικά, η ένταξη της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες αποτέλεσε αναμφισβήτητα την μεγαλύτερη επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Η συμμετοχή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι βελτίωσε όλους τους δείκτες ισχύος της χώρας, παράλληλα όμως εκκόλαψε, για την πλειοψηφία του πολιτικού, διπλωματικού και ακαδημαϊκού προσωπικού καθώς και μέρους της κοινωνίας, μία κουλτούρα πρόσληψης και δυνατότητα αναμόρφωσης του διεθνούς γίγνεσθαι στη βάση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Υπό αυτό το πρίσμα, θεωρήθηκε ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δύνανται να προσδιοριστούν και να λειτουργήσουν τοιουτοτρόπως. Βέβαια, όπως καταδεικνύουν πρόσφατες και η παρούσα κρίση, ούτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο απουσιάζουν οι πολιτικές ισχύος, οι οποίες προκαλούν αγκυλώσεις των θεσμικών οργάνων και επιλύονται αποκλειστικά σε διακυβερνητικό επίπεδο.
Είναι γεγονός ότι η πολιτική , εσωτερική ή εξωτερική, όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή κρίνονται και εκ του αποτελέσματος. Επί του προκειμένου, δύσκολα κάποιος μπορεί να αμφισβητήσει την αποτελεσματικότητα της κυβερνητικής πολιτικής, ως προς την αντιμετώπιση της Πανδημίας του Covid-19.
Ταυτόχρονα και υπό την ίδια προϋπόθεση, δύσκολα κάποιος συνηγορεί ως προς την αποτελεσματικότητα της ακολουθητέας προσέγγισης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, κατά την τελευταία εικοσιπενταετία.
Όποιος διατρέξει τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο τους τελευταίους έξι μήνες θα διαπιστώσει ότι έχουν δημοσιοποιηθεί δεκάδες άρθρα, τοποθετήσεις, συνεντεύξεις, οι οποίες καταγραφούν μικρότερες ή και μεγαλύτερες κριτικές και ενστάσεις εν σχέσει με την ασκηθείσα πολιτική έναντι της Άγκυρας.
Το τελευταίο διάστημα, παρατηρείται, ότι το χάσμα μεταξύ πραγματικότητας των ελληνοτουρκικών σχέσεων και ρητορικής της πλειοψηφίας του πολιτικού μας συστήματος διευρύνεται.
Πρόσφατα, πολιτικό στέλεχος με τριακονταετή παρουσία στα κοινά, δήλωσε ότι δεν θεωρεί πως οι ενέργειες της Τουρκίας συνιστούν απειλή. Μάλλον, επιζητά την ανεμελιά της αριστοκρατικής τάξης την εποχή του Ροκοκό, και την διαφυγή από την ζοφερή πραγματικότητα, θεωρώντας ότι εκφράζει και την κοινωνία πλειοψηφικά. Δεν ξέρω αν συμμερίζονται την συγκεκριμένη άποψη, οι κάτοικοι και οι αλιείς των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, οι Εβρίτες/σσες, τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας και εν γένει η κοινωνία.
Μεταπολιτευτικά το πολιτικό σύστημα υποστηρίζει ότι τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο της εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης, θυμίζοντας την ψυχροπολεμική περίοδο και την κυπριακή τραγωδία.
Είτε συμφωνήσουμε, είτε διαφωνούμε σε θεωρητικό επίπεδο με την εν λόγω θέση, παρατηρούμε ότι υπάρχει μια σχετική συγκατάνευση των πολιτικών δυνάμεων τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Παράλληλα όμως καταγράφεται και μία συστηματική απουσία των θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής από την εκάστοτε προεκλογική ατζέντα, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις αυτά ακριβώς επικαλεστήκαν οι κυβερνώντες για να προκηρύξουν πρόωρες εκλογές.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν τίθεται θέμα νομιμοποίησης, ως προς την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής από την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά σίγουρα διαγράφεται η απροθυμία του πολιτικού συστήματος να προσμετρήσει το μέγεθος τυχόν αποκλίσεων μεταξύ κομμάτων και κοινωνίας, όσον αφορά την ασκηθείσα πολιτική έναντι της Άγκυρας.
Ενώ λοιπόν, η Τουρκία κλιμακώνει διαρκώς τις απαιτήσεις και την έκνομη συμπεριφορά της, εμμονικά το πολιτικό -και όχι μόνο- κατεστημένο αποφεύγει να προσδιορίσει τις ενέργειες της ως εχθρικές.
Ακόμη πιο εμμονικά, αρνείται να δρομολογήσει μια νέα στρατηγική έναντι της Άγκυρας. Σε ρητορική επίπεδο χρησιμοποιούνται εκφράσεις όπως: «δύσκολος γείτονας» , «αντιπαραγωγική στάση», «στιγμές έντασης» και διάφορα άλλα εκλογικευτικά λεκτικά σχήματα, τα οποία περισσότερο ανατροφοδοτούν παρά καταλαγιάζουν τον τουρκικό αναθεωρητισμό.
Ας ελπίσουμε, όπως την εποχή Ροκοκό στην τέχνη την ακολούθησε μία νεοκλασική περίοδος -με ό,τι συμβόλιζε στην τέχνη και την κοινωνία-, έτσι και στην ελληνική εξωτερική πολιτική να επέλθει η μετεξέλιξή της σε ορθολογικότερα σχήματα και πρακτικές.
Το ερώτημα συνίσταται στο κατά πόσο οι αναγκαίες προσαρμογές και η νέα προσέγγιση θα υιοθετηθούν εγκαίρως, έστω και την ύστατη στιγμή, ή θα επιβληθούν από την αδήριτη πραγματικότητα με αβέβαια αποτελέσματα;
Χρήστος Ζιώγας
Διδάσκων Διεθνείς Σχέσεις στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Παν/μιου Αιγαίου και εντεταλμένος Λέκτορας στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων
29/5/20
2.
Τουρκικές ακταιωροί
συνοδεύουν βάρκες με μετανάστες προς… (vid.)
Τουρκικές ακταιωροί
συνοδεύουν βάρκες με μετανάστες προς… (vid.)
Με τη συνοδεία τουρκικών ακταιωρών, λέμβοι με αλλοδαπούς στο Ανατολικό Αιγαίο, επιχειρούν να εισέλθουν στα Ελληνικά χωρικά ύδατα, όπως διαπιστώνεται από το οπτικό υλικό (βίντεο) που δημοσιεύθηκε σήμερα από το Αρχηγείο του Λιμενικού Σώματος – Ελληνικής Ακτοφυλακής.
Το βίντεο περιλαμβάνει στιγμιότυπα από δύο ξεχωριστά περιστατικά, τα οποία έλαβαν χώρα, τις τελευταίες ημέρες, Βορειοανατολικά της νήσου Λέσβου, πλησίον της οριογραμμής των Ελληνικών χωρικών υδάτων. Από το εν λόγω υλικό προκύπτουν, αναμφίβολα, οι εμφανείς προσπάθειες των τουρκικών ακταιωρών να κατευθύνουν τις λέμβους με τους αλλοδαπούς, τις οποίες συνοδεύουν, στα Ελληνικά χωρικά ύδατα, προκειμένου να εισέλθουν παρανόμως σε αυτά.
Επίσης, σε φωτογραφικό υλικό, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο σχετικό βίντεο, διακρίνεται η προετοιμασία και ο απόπλους λέμβου από τις τουρκικές ακτές, με πορεία προς τα ελληνικά χωρικά ύδατα και συγκεκριμένα προς τη θαλάσσια περιοχή της νήσου Λέσβου.
Σημειώνεται ότι, η χώρα μας διαθέτει πλέον την ικανότητα μέσω του κατάλληλου εξοπλισμού να εντοπίζει τις λέμβους κατά την εκκίνησή τους από τα τουρκικά παράλια και να τις επιτηρεί ανελλιπώς, ενημερώνοντας παράλληλα τις αρμόδιες αρχές της γείτονος χώρας επ’ αυτού, προκειμένου να αναλάβουν τη διαχείριση των περιστατικών και να επιληφθούν ως οφείλουν εντός τουρκικών χωρικών υδάτων.
Το Λιμενικό Σώμα λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα, με αποφασιστικότητα, σεβασμό στο διεθνές δίκαιο και ευαισθησία στην ανθρώπινη ζωή, για την αποτελεσματική επιτήρηση και προστασία των θαλασσίων συνόρων της Ελλάδας και της Ε.Ε., τα αποτελέσματα των οποίων αποτυπώνονται στην ραγδαία μείωση του αριθμού των παράνομων διελεύσεων των θαλασσίων συνόρων μας από υπηκόους Τρίτων Χωρών.
ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
https://www.defence-point.gr/news/toyrkikes-aktaioroi-synodeyoyn-varkes-me-metanastes-pros-ellinika-ydata-vid
04/06/2020