Robert Schumann.



 Robert Schumann.  

One of the great composers of the 19th century, Schumann was the quintessential artist whose life and work embody the idea of Romanticism in music. Schumann was uncomfortable with larger musical forms, such as the symphony and the concerto (nevertheless, representative works in these genres contain moments of great beauty), expressing the full range of his lyrical genius in songs and short pieces for piano. Schumann's extraordinary ability to translate profound, delicate -- and sometimes fleeting -- states of the soul is exemplified by works such as the song cycle Dichterliebe (A Poet's Love), after Heinrich Heine, and his brilliant collections of short piano pieces, including Phantasiestücke (Fantastic Pieces), Kinderszenen (Scenes form Childhood), and Waldszenen (Forest Scenes). In his songs, as critics have remarked, Schumann attained the elusive union of music and poetry which Romantic poets and musicians defined as the ultimate goal of art.

Schumann's father was a bookseller who encouraged Robert's musical and literary talents. Robert started studying piano at age 10. In 1828, he enrolled at the University of Leipzig as a law student, although he found music, philosophy, and Leipzig's taverns more interesting than the law. He also began studies with a prominent Leipzig piano teacher, Friedrich Wieck. There was serious mental illness in Schumann's family, and the composer, who most likely suffered from a manic-depressive condition, approached madness with the typical Romantic combination of fear and fascination. A compulsive womanizer and a heavy drinker, Schumann led a life that aggravated his psychological problems. His efforts to become a concert pianist failed after he developed partial paralysis of his right hand. According to a conventional story, the injury resulted from Schumann's compulsive use of a finger-strengthening device, but newer research points to mercury poisoning due to treatment for syphilis. Schumann settled on a career as a composer and musical writer, co-founding the influential Neue Zeitschrift für Musik and attracting attention early with his prophetic praise of Chopin. Many of his articles take the form of dialogues featuring the "League of David," young artists fighting the "Philistines," and headed by his alter egos "Florestan" and "Eusebius," intended to represent the two contrasting facets -- one ebullient, the other reserved -- of his personality. Schumann's music, with its sharp changes in mood, also reflects his tumultuous inner life. Wieck's highly talented pianist daughter Clara grew up and fell in love with Schumann, to her father's horror. Despite Wieck's opposition, Clara and Robert gained the legal right to marry in 1840, a day before Clara's 21st birthday. During this period Schumann composed feverishly. Spellbound by a musical thought, he would work himself to exhaustion, enthusiastically cultivating a particular genre for a period of time. (For instance, 1841 was a "year of songs" in which he brought the Romantic song cycle to its apex). He virtually invented the short, poetic, descriptive Romantic piano work, and produced such works in glorious profusion in the late 1830s. Schumann tackled larger forms in the 1840s, partly at Clara's urging; his four mature symphonies retain a place in the repertoire, but his opera Genoveva failed. He held several musical jobs, teaching at the newly-founded Leipzig Conservatory, eventually becoming town music director in Düsseldorf, but without much success. On February 27, 1854, he threw himself into the freezing waters of the Rhine. After his rescue, he voluntarily entered an asylum. Although he had periods of lucidity, his condition deteriorated, and he died there in 1856, probably of tertiary syphilis.
 
(Artist Biography by Zoran Minderovic) 


Ο Ρόμπερτ Σούμαν υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της ρομαντικής περιόδου. Είναι γνωστός κυρίως για τα έργα του για πιάνο αλλά και για τις διαταραχές της ψυχικής του υγείας. Ο Σούμαν άργησε πολύ να ασχοληθεί με τη μουσική. Ο πατέρας του ήταν συντηρητικός βιβλιοπώλης και αδιαφορούσε για την επιθυμία του γιου του να μάθει μουσική. Τον πίεσε μάλιστα να σπουδάσει Νομική στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας και να επικεντρώσει τα ενδιαφέροντά του στη Λογοτεχνία και τις Κλασσικές σπουδές. Στη Λειψία όμως, ο Σούμαν γνωρίστηκε με μουσικούς και ήξερε ότι αυτή είναι η κλίση του.



 Η γυναίκα της ζωής του 

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Λειψία αδιαφορούσε για τις σπουδές του, κάπνιζε μανιωδώς πούρα, έπινε μεγάλες ποσότητες μπύρας και σαμπάνιας, ενώ περνούσε τις νύχτες του σε πορνεία και καπηλειά. Συγχρόνως κατάφερε να πείσει τη μητέρα του να ασχοληθεί με τη μουσική και να σπουδάσει πιάνο στη Βιέννη.  Στο σπίτι όπου διέμενε ως φοιτητής, γνώρισε την κατά οκτώ χρόνια νεότερή του Κλάρα Βικ. Παρόλο που ήταν αρραβωνιασμένος με άλλη κοπέλα, ο πόθος του για τη Κλάρα φούντωνε ολοένα και περισσότερο χωρίς να μπορεί να τον ελέγξει. Ο πατέρας της Κλάρα, και δάσκαλος του Σούμαν, όταν κατάλαβε τι συμβαίνει τους απαγόρευσε να συναντιούνται. Αυτό τον συντάραξε βαθύτατα. Άρχισε να συνθέτει μανιωδώς σονάτες για πιάνο, παίζοντας ακατάπαυστα. Η Κλάρα Βικ θεωρούταν μεγάλο ταλέντο στο πιάνο και ο πατέρας της, αντίθετα ίσως με τα ήθη της εποχής, θεώρησε ότι ένας γάμος θα της στερούσε μια λαμπρή καριέρα. Το ζευγάρι τελικά παντρεύτηκε το 1840, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα της Κλάρας. Το ζευγάρι απέκτησε οχτώ παιδιά.  



Η ψυχική διαταραχή και ο τραυματισμός στο χέρι

Την περίοδο αυτή η ψυχική του υγεία άρχισε να κλονίζεται. Θεωρούσε ότι διακατεχόταν από δύο προσωπικότητες. Ίδρυσε ένα μουσικό περιοδικό, το Neue Zeitschrift fur Musik, στο οποίο έγραφε χρησιμοποιώντας δύο ψευδώνυμα, τον «Ευσέβιο» και τον «Φλορεστάν». Τα πρόσωπα αυτά ήταν φανταστικά, μαρτυρούν όμως το διχασμό της προσωπικότητάς του καθώς ο κάθενας είχε στα κείμενα διαφορετικό «ύφος».  Ο Σούμαν στην προσπάθειά του να γίνει βιρτουόζος στο πιάνο τραυμάτισε τα χέρια του και συγκεκριμένα το μεσαίο δάχτυλο. Τοποθέτησε στο πάνω μέρος της παλάμης του έναν «μηχανισμό», δικής του κατασκευής, πιστεύοντας ότι θα διόρθωνε το πρόβλημα. Το μόνο που κατάφερε ήταν να επιδεινώσει το τραύμα του. Ο Σούμαν ήταν κοντός και εύσωμος, με μικρά χέρια τα οποία στο άνοιγμα της παλάμης δεν έφταναν την επιθυμητή έκταση της οκτάβας στο πιάνο. Σε μια έκρηξη θυμού, λέγεται ότι έκοψε τις σάρκες ανάμεσα στα δάχτυλά του θεωρώντας ότι θα μπορούσε να φτάσει την έκταση της οκτάβας. Τα περισταστικά αυτά τον έκαναν σταδιακά να εγκαταλείψει το πιάνο και να αφιερωθεί στη σύνθεση, τη μουσική κριτική και τη διεύθυνση ορχήστρας. Η περίοδος σύνθεσης, παρόλο που η ψυχική του υγεία επιδεινωνόταν συνεχώς, θεωρείται από τις παραγωγικές της ζωής του. Συνέθεσε αριστουργήματα, με γνωστότερα ίσως το Καρναβάλι, το Άλμπουμ για τη νεότητα, τις Σκηνές του δάσους, μουσική δωματίου, κονσέρτα για πιάνο και έγχορδα αλλά και τραγούδια. Το 1850 ανέλαβε χρέη Καλλιτεχνικού Διευθυντή στη Μουσική Ακαδημία του Ντύσελντορφ. Η χαρά του ήταν απερίγραπτη. Συνέθετε μανιωδώς έργα ενώ η γυναίκα του θεωρούνταν η μεγαλύτερα πιανίστα της εποχής. Η Κλάρα ερμήνευε τα έργα του και τον στήριζε στις κρίσεις του. Σύμφωνα με φήμες της εποχής όμως, η Κλάρα διατηρούσε κρυφό δεσμό με έναν άλλο μεγάλο συνθέτη της εποχής και φίλο του Σούμαν, τον Γιοχάνες Μπραμς. Ο Μπραμς ήταν κρυφά ερωτευμένος με την Κλάρα, η οποία κάποια στιγμή φαίνεται ότι ενέδωσε. Ο Σούμαν ωστόσο θαύμαζε απεριόριστα τον Μπραμπς, τον επαινούσε στις κριτικές του και τον θεωρούσε έναν από τους μεγαλύτερους πιανίστες της εποχής τους. Λέγεται ότι ο Μπραμς έκλεψε την καρδιά της Κλάρας παίζοντας ενώπιον το ζευγαριού ένα κονσέρτο για πιάνο. Συγχρόνως επιδεινωνόταν και η ψυχική του υγεία. Σε ένα κονσέρτο στην Ολλανδία ο Σούμαν έπαθε νευρικό κλονισμό ουρλιάζοντας ότι ακούει φωνές από το υπερπέραν να του φωνάζουν και να τον καλούν κοντά τους. Σε μια νέα κρίση, ο Σούμαν βγήκε από το σπίτι του φορώντας τη ρόμπα και τις παντόφλες της γυναίκας του. Τρέχοντας πήρε φόρα και έπεσε από μια γέφυρα στον παγωμένο Ρήνο. Ο κόσμος τον μάζεψε και τον μετέφερε στο σπίτι του. Όταν ερωτήθηκε γιατί έκανε κάτι τέτοιο, απάντησε «Με κυνηγούσε το Σολ δίεση!». Μετά από αυτό το περιστατικό, ο Σούμαν μεταφέρθηκε σε ψυχιατρείο, κοντά στη Βόννη μετά από επιθυμία της γυναίκας του. Μέσα από αλληλογραφία, φαίνεται ότι η επαφή της Κλάρας με τον Μπραμς έγινε στενότερη. Ο Μπραμς βοηθούσε την Κλάρα στην ανατροφή των οκτώ παιδιών που είχε αποκτήσει με τον Σούμαν και τη συμβούλευε στα οικονομικά του σπιτιού. Ο Σούμαν πέθανε το 1856, σε ηλικία 46 ετών, έχοντας χάσει εντελώς τα λογικά του, χτυπημένος παράλληλα από σύφιλη... 


   ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΣΧΕΤΙΚΑ:  

 «Με κυνηγούσε το Σολ δίεση!»: 
Η ασθένεια του Robert Schumann μέσα από τις συνθέσεις του: https://www.youtube.com/watch?v=tcpSS0K3Gms
ΟΙ ΔΥΟ ΑΓΑΠΕΣ ΤΟΥ ΓΙΟΧΑΝΕΣ ΜΠΡΑΜΣ.Το ανολοκλήρωτο πάθος του για την Κλάρα Σούμαν, μετουσιώθηκε σε μουσική που τον έκανε αθάνατο:
CLASSICAL MUSIC'S MOST TRAGICALLY ROMANTIC LOVE TRIANGLE: 

 Robert Schumann: Kinderszenen 
(Scenes from Childhood), Op. 15 (1838)
----------------------- 
 00:00 - Von fremden Ländern und Menschen (Of Foreign Lands and Peoples)
01:37 - Kuriose Geschichte (A Curious Story) 02:54 - Hasche-Mann (Blind Man's Bluff) 03:28 - Bittendes Kind (Pleading Child) 04:40 - Glückes genug (Happy Enough) 06:14 - Wichtige Begebenheit (An Important Event) 07:10 - Träumerei (Dreaming) 10:16 - Am Kamin (At the Fireside) 11:20 - Ritter vom Steckenpferd (Knight of the Hobbyhorse) 12:11 - Fast zu ernst (Almost Too Serious) 14:07 - Fürchtenmachen (Frightening) 16:01 - Kind im Einschlummern (Child Falling Asleep) 18:34 - Der Dichter spricht (The Poet Speaks)
Ivan Moravec - piano.
Recorded in the Dvořák Hall of the Rudolfinum, Prague, in August 1987;



Jeroen Peeters

 R. Schumann: ''Kreisleriana'',op 16.
 Pianist:Arcadi Volodos.
--------------------- 
1. Äußerst bewegt 0:02 2. Sehr innig und nicht zu rasch 2:20 3. Sehr aufgeregt 8:53 4. Sehr langsam 12:20 5. Sehr lebhaft 15:48 6. Sehr langsam 18:43 7. Sehr rasch 22:59 8. Schnell und spielend 25:05

 Sadanori Kobinata

  Robert Schumann: Fantasy in C major, Op 17.
Arthur Rubinstein, 1965.

 Andrei Gavrilov Culture Channel

 Robert Schumann: Carnival op 9, A. Gavrilov


Classical Vault 1

 Robert Schumann:Waldszenen (Forest Scenes), Op 82
--------------------- 
1 Eintritt
2 Jäger auf der Lauer
3 Einsame Blumen
4 Verrufene Stelle
5 Freundliche Landschaft
6 Herberge
7 Vogel als Prophet
8 Jagdlied
9 Abschied
Sviatoslav Richter, piano
Recorded live, 1956

On The Top of Damavand for ever

 Robert Schumann: Symphonic Etudes, Op.13
- Michiko Tsuda (2009)

  
Antonio Prieto Pérez

 Robert Schumann:Concierto para Violonchelo en La menor, Op. 129
--------------------- 
1. Nicht zu schnell.
2. Langsam.
3. Lebhaft.
Jacqueline du Pré, violonchelo.
New Philharmonia Orchestra.
Daniel Barenboim, director.

José Ignacio H.

 Robert Schumann(1810-1856):Requiem,Op.148(1852).
----------------------- 
I. Requiem aeternam:4:05. II. Te decet hymnus:4:54.   
III. Dies irae:3:24.   IV. Liber scriptus:5:22.  V. Qui  Mariam:4:56.  
VI. Domine Jesu:2:33.  VII. Hostias:0:59.  VIII. Sanctus:3:47. 
IX. Benedictus.Agnus Dei:7:20. (THE CORRECT TIMES: I. 0:00 II. 4:05 III. 9:00IV. 12:24V. 17:46VI: 22:43VII: 25:17VIII: 26:17 IX: 30:04 )

 Saarbrucken Chamber Choir. German Radio Saarbrucken-Kaiserslautern Philharmonic Orchestra. Georg Gruen S.Rubens,I.Danz, C.Pregardien, A.Seidel, F.Speer. Picture:Caspar David Friedrich(1774-1840):
The Abbey in the Oakwood(1809-10).


Schumann - Complete Symphonies
Nos.1 'Spring', 2, 3 'Rhenish', 4
(reference record.: Otto Klemperer)
---------------------
Symphony No.1 in B flat, Op.38
« Spring / Frühlings / Printemps » 
00:00 Op.38 I.Andante poco maestoso - Allegro molto vivace 12:29 Op.38 II.Larghetto 19:54 Op.38 III.Scherzo - Molto Vivace 26:01 Op.38 IV.Allegro animato e grazioso

Symphony No.2 in C, Op.61 
35:37 Op.61 I.Sostenuto assai - Allegro ma non troppo 49:48 Op.61 II.Scherzo - Allegro vivace 57:42 Op.61 III.Adagio espressivo 1:06:16 Op.61 IV.Allegro molto vivace

Symphony No.3 in E flat, Op.97
« Rhenish / Rheinische / Rhénane »
1:16:44 Op.97 I.Lebhaft 1:27:40 Op.97 II.Scherzo - Sehr mäßig 1:35:38 Op.97 III.Nicht schnell 1:42:22 Op.97 IV.Feierlich 1:48:00 Op.97 V.Lebhaft

Symphony No.4 in D minor, Op.120
 1:55:27 Op.120 I.Ziemlich langsam - Lebhaft 2:06:53 Op.120 II.Romanze - Ziemlich langsam 2:10:46 Op.120 III.Scherzo - Lebhaft 2:17:14 Op.120 IV.Langsam - Lebhaft

2:23:52 Szenen aus „Faust"
Overture/Ouvertüre/Ouverture

 New Philharmonia Orchestra 
Conductor: Otto Klemperer
Recorded in 1960-69, at London


HALIDONMUSIC

 THE BEST OF SCHUMANN
----------------------- 
 Symphony no. 1 in B flat Major Op. 38 Spring 1. Andante un poco maestoso 00:00 2. Larghetto 11:38 3. Scherzo 19:00 4. Allegro animato e grazioso 24:38 Symphony no. 3 in E flat major Op. 97 Rhenish 5. Allegro 34:06 6. Scherzo 42:55 7. Andante 48:26 8. Maestoso 53:00 9. Vivace 58:18 Symphony no. 4 in D minor Op. 120 10. Andante con moto - Allegro di molto 1:04:05 11. Romanza. Andante 1:14:05 12. Scherzo -- Presto 1:18:38 13. Finale: Allegro vivace 1:25:14 Scenes from Childhood Op. 15 14. Of Foreign Lands and Peoples 1:31:50 15. A Curious Story 1:33:48 16. Blind Man's Bluff 1:34:59 17. Pleading Child 1:35:37 18. Happy Enough 1:36:46 19. An Important Event 1:38:13 20. Dreaming 1:39:04 21. At the Fireside 1:42:01 22. Knight of the Hobbyhorse 1:43:04 23. Almost Too Serious 1:43:47 24. Frightening 1:45:25 25. Child Falling Asleep 1:47:11 26. The Poet Speaks 1:49:28