Η 25ετής συμφωνία-μυστήριο του Ιράν με την Κίνα.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
Θα μπορούσε μία συμμαχία Ιράν-Κίνας 
να καταστρέψει τον Donald Trump;


Η 25ετής συμφωνία-μυστήριο του Ιράν με την Κίνα.

Κατά τον εκπρόσωπο του ιρανικού υπουργείου Εξωτερικών Αμπάς Μουσαβί πρόκειται για "παλιό κόλπο”: διαχέεις ψευδείς πληροφορίες για το περιεχόμενο μιας διακρατικής συμφωνίας, προκειμένου να οδηγήσεις τους συμβαλλόμενους να αποκαλύψουν τους πραγματικούς της όρους. 

Σύμφωνα με όσα δήλωσε ο Μουσαβί την Τρίτη, το 25ετούς διάρκειας "Σχέδιο Συνολικής Συνεργασίας” μεταξύ Πεκίνου και Τεχεράνης προκύπτει από το ότι η Κίνα "ως πρώτη οικονομική δύναμη του κόσμου στο προσεχές μέλλον” και το Ιράν "ως η μεγάλη δύναμη στην περιοχή της Δυτικής Ασίας” έχουν κοινά συμφέροντα και μπορούν να αντισταθούν στις πιέσεις συνάπτοντας "συμπληρωματικές σχέσεις που είναι ανεξάρτητες από τις παραδοσιακές και ηγεμονικές Δυτικές δυνάμεις”.

Οι δύο χώρες δεν έχουν τίποτε να κρύψουν, είχε διακηρύξει από την πλευρά του ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών Μοχάμαντ Τζαβάντ Ζαρίφ την Κυριακή. 

Ωστόσο, παρά τις υποσχέσεις της κυβέρνησης του Ιρανού προέδρου Χασάν Ροχανί, το κείμενο της σινο-ιρανικής συμφωνίας δεν έχει ακόμη δημοσιοποιηθεί. Γεγονός που επιτρέπει σε οποιονδήποτε να προβαίνει στις δικές του εικασίες – συμπεριλαμβανομένων των εσωτερικών της αντιπάλων. 

Η τοποθέτηση Μουσαβί ήρθε ως απάντηση στην φημολογία που έχει αναπτυχθεί εντός Ιράν ότι η συμφωνία προβλέπει την παραχώρηση ιρανικών νησίδων στην Κίνα και την φιλοξενία κινεζικών στρατευμάτων. Πηγή της είναι πιθανότατα το εθνικιστικό-λαϊκιστικό πολιτικό ρεύμα που συσπειρώνεται γύρω από τον πρώην πρόεδρο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Οι Ιρανοί ιθύνοντες είναι υποχρεωμένοι να διαψεύδουν ασυζητητί τα περί παραχώρησης στρατιωτικών διευκολύνσεων στην Κίνα, διότι μετά την Επανάσταση του 1979 η φιλοξενία ξένων δυνάμεων στο έδαφος του Ιράν αποτελεί απόλυτο ταμπού. 

Γεγονός όμως παραμένει ότι Κίνα και Ιράν έχουν ήδη στρατιωτική συνεργασία και μάλιστα τον περασμένο Δεκέμβριο πραγματοποίησαν από κοινού με τη Ρωσία ναυτικές ασκήσεις στον Κόλπο του Ομάν. 

Επιπλέον, η νήσος Κις στον Περσικό Κόλπο αποτελεί ήδη ελεύθερη ζώνη εμπορίου, όπως και το σημαντικό λιμάνι του Τσαμπαχάρ στον Ινδικό Ωκεανό, για το οποίο έχουν υπογραφεί συμφωνίες συνεργασίας με την Ινδία. 

Ούτως ή άλλως, οι νησίδες της ευρύτερης περιοχής έχουν γίνει περιζήτητες. Η Αίγυπτος παραχώρησε στη Σαουδική Αραβία το 2017 νησίδες στα Στενά του Τιράν έναντι οικονομικών ανταλλαγμάτων, χωρίς ωστόσο να αποφύγει τις έντονες εσωτερικές αντιδράσεις. Η Τουρκία επιχείρησε να νοικιάσει για στρατιωτική χρήση από το Σουδάν τη νήσο Σαουκάτ της Ερυθράς Θάλασσας, σε μια συμφωνία με τον Σουδανό τότε πρόεδρο Ομάρ αλ Μπασίρ η οποία θορύβησε τις αραβικές μοναρχίες και επιτάχυνε την πτώση του. Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα εκμεταλλεύτηκαν τη συμμετοχή τους στον διεθνή συνασπισμό κατά των ανταρτών Χούθι της Υεμένης για να καταλάβουν τη Σοκότρα, η οποία ελέγχει το πέρασμα στον Ινδικό Ωκεανό. 

Δεν είναι σαφές κατά πόσον η Κίνα, μέχρι τώρα αφοσιωμένη στο δόγμα της "ειρηνικής ανάδυσης” με οικονομικά μέσα, ενδιαφέρεται να στρατιωτικοποιήσει τη συνεργασία της με το Ιράν. Σε κάθε περίπτωση, όμως, πρόκειται για μία σύγκλιση τεράστιας σημασίας, που εξηγείται από λόγους τόσο ιστορικούς όσο και συγκυριακούς. 

Ο περσικός κόσμος υπήρξε ανά τους αιώνες η γέφυρα που ένωνε την Κίνα με τη Μεσόγειο και η αναβίωση των "δρόμων του μεταξιού” από τον Σι Τζινπινγκ αναδεικνύει και πάλι αυτόν τον ρόλο. Παρά την ιστορική καχυποψία που διέπει τις σχέσεις τους, οι τρεις δυνάμεις της "ευρασιατικής ολοκλήρωσης” (Κίνα, Ρωσία, Ιράν) είναι "καταδικασμένες” να έρθουν πιο κοντά – και οι έξωθεν πιέσεις από τις ΗΠΑ απλώς το επιταχύνουν αυτό. 

Το πρόσφατο διάγγελμα του Χασάν Νασράλα, ηγέτη της συμμάχου του Ιράν λιβανικής σιιτικής οργάνωσης Χεζμπολλάχ, για την ανάγκη μιας συνολικής στροφής της χώρας του προς ανατολάς, προκειμένου να ξεφύγει από την οικονομική της κρίση και τις δυτικές πιέσεις, απηχεί την ευρύτερη γοητεία που ασκεί η ευρασιατική ολοκλήρωση στον αυτοαποκαλούμενο "άξονα της αντίστασης” στη Μέση Ανατολή. 

Επιπλέον, η ανάγκη της Κίνας να κρατά προσεκτικά τις μεσανατολικές ισορροπίες, δεδομένων και των μεγάλων επενδυτικών σχεδίων που είχε ως προς το Ισραήλ, υποχωρεί, αφότου θορυβημένη η Ουάσιγκτον, με ειδική αποστολή του Μάικλ Πομπέο στο εβραϊκό κράτος μόλις χαλάρωσε το λοκντάουν, υποχρέωσε τον στενότερο σύμμαχό της στην περιοχή να ακυρώσει τα κινεζικά του ανοίγματα.

Του Κώστα Ράπτη


9/7/2020


           ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ            





Θα μπορούσε μία συμμαχία Ιράν-Κίνας
 να καταστρέψει τον Donald Trump;

 Οι New York Times αποπειράθηκαν να κάνουν μία περίληψη των επιπτώσεων που θα προκύψουν στο διεθνές γεωπολιτικό σύστημα από τα αποτελέσματα των νέων συμφωνιών μεταξύ Κίνας και Ιράν.

 «Το Ιράν και η Κίνα έχουν συντάξει μια σαρωτική οικονομική εταιρική σχέση και συνεργασία για την ασφάλεια που θα ανοίξει το δρόμο σε δισεκατομμύρια δολάρια κινεζικών επενδύσεων σε πολλούς τομείς όπως της ενέργειας, υποβαθμίζοντας τις προσπάθειες της κυβέρνησης Τραμπ, η οποία θέλει να απομονώσει την ιρανική κυβέρνηση λόγω των πυρηνικών και στρατιωτικών φιλοδοξιών της. Η συνεργασία, η οποία περιγράφεται λεπτομερώς σε μια προτεινόμενη συμφωνία 18 σελίδων που έλαβε η εφημερίδα The New York Times, θα επεκτείνει κατά πολύ την κινεζική παρουσία στον τραπεζικό τομέα, τις τηλεπικοινωνίες, τα λιμάνια, τους σιδηροδρόμους και δεκάδες άλλα έργα. Σε αντάλλαγμα, η Κίνα θα λάβει μια τακτική – και, σύμφωνα με έναν ιρανό αξιωματούχο και έναν έμπορο πετρελαίου – προμήθεια ιρανικού πετρελαίου κατά τα επόμενα 25 χρόνια.”

 Όλα αυτά χρειάζονται αρκετή προσοχή. Πρώτον,είναι αρκετά σύνηθες για ομάδες όπως οι Μουτζαχεντίν αλ-Καλκ να κυκλοφορούν πλαστά έγγραφα για να προσπαθήσουν να φέρουν σε δύσκολη θέση το ιρανικό καθεστώς. Ωστόσο, υπάρχει αρκετός καπνός στον ιρανικό Τύπο τους τελευταίους 18 μήνες για να γνωρίζουμε ότι υπάρχει πραγματική πυρκαγιά. Δεύτερον, ενώ οι New York Times κάνουν λόγο για τη συμφωνία με στόχο την αντίσταση στην κυβέρνηση Τραμπ, ο ιρανικός Τύπος καθιστά σαφές ότι η συμφωνία με την Κίνα χρονολογείται από τη δεύτερη θητεία του Προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, η οποία στην πραγματικότητα συμπίπτει με την κυβέρνηση του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα. Οι New York Times μπορεί να μισούν τον Τραμπ, αλλά είναι ανέντιμο να διαστρεβλώνουμε όλα τα παγκόσμια γεγονότα για να συμμορφωθούμε με τις δικές του εμμονές.

 Ο σκληρός πυρήνας του Ιράν έχει ήδη προετοιμάσει την διεθνή σκηνή για μια ιρανική στροφή προς την Κίνα. Αν και δεν είναι πλέον διαθέσιμη στο διαδίκτυο, στις 21 Ιουλίου 2018, ο Jomhuri Eslami [Ισλαμική Δημοκρατία], μία από τις πιο εξέχουσες σκληροπυρηνικές εφημερίδες στο Ιράν, δημοσίευσε ένα κύριο άρθρο με τίτλο “Η σωστή ερμηνεία της πολιτικής του “Ούτε ανατολή ούτε δύση.”” «Ούτε η Ανατολή ούτε η Δύση», φυσικά, ήταν ένα από τα συνθήματα του Επαναστατικού ηγέτη Αγιατολάχ Ρουχόλι Χομεϊνί για την ενίσχυση της ιρανικής ανεξαρτησίας ειδικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ένωση, αλλά ευρύτερα από οποιαδήποτε εξωτερική δύναμη. Λίγες εβδομάδες μετά τη συνάντηση της κινεζικής στρατιωτικής αντιπροσωπείας με τον διοικητή των ιρανικών χερσαίων δυνάμεων, ο Γιομχούρι Εσλάμι υποστήριξε,  ότι ήταν απαραίτητη μια επαναξιολόγηση της στρατηγικής φιλοσοφίας του Ιράν. “Είτε κατά την περίοδο των Τσάρων είτε της Σοβιετικής Ένωσης, όσοι αντιτίθενται στην ενίσχυση των σχέσεών μας με τη Ρωσία δηλώνουν πως δεν γίνεται να αποτελέσει αξιόπιστο σύμμαχο. Είναι επίσης δυνατό να αναλύσουμε το ίδιο επιχείρημα για την άρνηση της ενίσχυσης των σχέσεων με την Κίνα στις παρατηρήσεις και τα γραπτά των αντιπάλων της πολιτικής «Κοιτάξτε προς την Ανατολή»….», δήλωσε.

 Η στροφή προς την Κίνα εκπληρώνει ένα συχνά δυσαρεστημένο ιρανικό ιστορικό μοτίβο που προηγείται της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Όταν το Ιράν είναι αδύναμο ή αισθάνεται ότι το εκμεταλλεύονται εξωτερικές δυνάμεις, στρέφεται σε άλλες χώρες που ελπίζει ότι δεν ενδιαφέρονται να εξισορροπήσουν τις δυνάμεις που η Τεχεράνη θεωρεί ότι την θυματοποιούν άδικα. Κατά τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, για παράδειγμα, όταν οι Βρετανικές και Ρωσικές Αυτοκρατορίες καταπατούσαν στρατιωτικά τα σύνορα του Ιράν, ο Πέρσης ηγέτης Νασίρ αλ-Ντιν Σαχ στράφηκε στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία για να δημιουργήσει μια σύγχρονη στρατιωτική ακαδημία προκειμένου να εκσυγχρονίσει το στρατό της χώρας.

 Στις επόμενες δεκαετίες, τόσο η Ρωσία όσο και η Μεγάλη Βρετανία στράφηκαν σε παραχωρήσεις εκμετάλλευσης εις βάρος του Ιράν, με σκοπό να αντισταθμίσουν το ισοδύναμο της διπλωματίας χρέους που ασκεί σήμερα η Κίνα. Προκειμένου να ανακτήσουν την οικονομική ανεξαρτησία, οι ιρανοί ηγέτες στράφηκαν πρώτα στο Βέλγιο και στη συνέχεια, το 1912, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και οι δύο χώρες θεωρήθηκαν μέσα στο ιρανικό δικαστήριο ως μικρές και απίθανο να παρέμβουν στις εσωτερικές υποθέσεις του Ιράν. Ενώ οι Βρετανοί και οι Ρώσοι συνωμότησαν για να αποβάλουν τον Αμερικανό οικονομικό εμπειρογνώμονα Joseph Shuster που μεταρρυθμίζει τα ιρανικά οικονομικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες διατήρησαν την ανεξάρτητη, ανιδιοτελής φήμη τους για αρκετές δεκαετίες, στέλνοντας τελικά έναν νέο εμπειρογνώμονα, τον Arthur Millspaugh, για να βοηθήσουν το Ιράν να ανακτήσει την οικονομική ανεξαρτησία του. Ο Reza Shah, ο πατέρας του Mohammed Reza Shah τον οποίο ο Khomeini θα εκδιώξει τελικά, ακολούθησε το ίδιο μοτίβο όταν επεδίωξε να προσεγγίσει τη Γερμανία, μια ενέργεια που οδήγησε τους Βρετανούς να τον οδηγήσουν στην παραίτησή του το 1941 με φόντο τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

 Με την άνοδο του Ψυχρού Πολέμου, η Ουάσιγκτον δεν διατήρησε την αδιάφορη προσέγγιση που είχε έναντι της Τεχεράνης. Ειδικότερα μετά το πραξικόπημα του 1953 — μια επιχείρηση στην οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες συνωμότησαν με τον ιρανικό κλήρο που θα αδράξει την εξουσία ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα –οι Ηνωμένες Πολιτείες αύξησαν την παρουσία τους στις εσωτερικές υποθέσεις του Ιράν. Μετά το 1979, η περιφερειακή παρουσία των ΗΠΑ έγινε για τον ηγέτη του Ιράν μία στρατηγικής μορφής ανησυχία. Ορισμένοι ιρανοί ηγέτες έχουν φλερτάρει με την ιδέα μιας αυστηρότερης σχέσης με τη Ρωσία, οι απλοί Ιρανοί αντέδρασαν με εθνικιστική οργή σε οποιαδήποτε συμμαχία με τη Ρωσία που θα έπαιρνε βαθύτερη διάσταση από την απλή διπλωματική συμμαχία.

 Το πραγματικό πρόβλημα για τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι ότι η Κίνα θα αρχίσει να υποστηρίζει το Ιράν στα Ηνωμένα Έθνη. Αντίθετα, είναι ότι εάν ο Χαμενεΐ και ο Πρόεδρος Χασάν Ρουχάνι κλειδώσουν την Κίνα σε μια μακροπρόθεσμη συμφωνία με το Ιράν πριν πεθάνει ο Χαμενεΐ, ένας θάνατος που μπορεί να προκαλέσει έναν αγώνα διαδοχής και  μαζικές αντι-καθεστωτικές διαμαρτυρίες, ένα πιο επιθετικό Πεκίνο μπορεί ταυτόχρονα να προσπαθήσει να επιβάλει την στρατιωτική παρουσία του στο Ιράν ή να υπονομεύσει την ανάκαμψή του στην μετά Χαμενεΐ εποχή μέσω παγίδων χρέους. Η Κίνα δεν είναι υπεράνω της παρέμβασης στο Εσωτερικό του Ιράν με τον ίδιο τρόπο που έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες πριν από μισό αιώνα. Αυτό μπορεί να αποτελέσει έναν ενιαίο πονοκέφαλο για μια μελλοντική αμερικανική κυβέρνηση, αλλά θα είναι ακόμη μια τραγωδία για τον ιρανικό λαό που λαχταρά να είναι τόσο ελεύθερος όσο και μόνος.

 Του  Michael Rubin
Μετάφραση Χωριανόπουλος Άγγελος
πηγή: nationalinterest.org

 https://infognomonpolitics.gr/2020/07/tha-borouse-mia-symmachia-iran-kinas-na-katastrepsi-ton-donald-trump/?fbclid=IwAR0zhdY8L-WiQy6FwkLJNJCc7IQFRT7FXtz1y665RFuqHmLk65AQGxmvbsw

 13 Ιουλίου 2020
***
    Οι απόψεις, που δημοσιεύονται στα εκάστοτε- αποκλειστικά χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα (ή κάθε είδους κείμενα) του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που τις διατυπώνουν.Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του blogger. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στους δημιουργούς των κειμένων, εικόνων κλπ και των ιστολογίων που αναφέρονται.  

  Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό  πρωτότυπο κείμενο  παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.