Αυτές είναι οι αντιρρήσεις για την απόκτηση των αμερικανικών φρεγατών Multi-Mission Surface Combat Ship (MMSC)


 Αυτές είναι οι αντιρρήσεις 
για την απόκτηση των αμερικανικών φρεγατών MMSC.

Σε νέα φάση εισέρχεται η μακροχρόνια, άνω των 11 ετών, προσπάθεια του Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ) να επιλέξει και να αποκτήσει την νέα φρεγάτα που θα ενισχύσει το Στόλο. Αν και αρχικά το ελληνικό κράτος είχε επιλέξει το 2009 την γαλλική φρεγάτα FREMM αρκετά χρόνια αργότερα το 2018 ξεκίνησε η προσπάθεια προώθησης από την Naval Group της νέας φρεγάτας Belh@arra με την έναρξη διαπραγματεύσεων μεταξύ της εταιρείας και του ΠΝ.

Τελικά μετά από δυόμισι χρόνια διαπραγματεύσεων και το διαφαινόμενο ναυάγιο για την απόκτηση των δύο πλοίων στο προσκήνιο έχει έρθει η πρόταση για την απόκτηση των αμερικάνικων φρεγατών MMSC οι οποίες αποτελούν μια βελτιωμένη έκδοση των φρεγατών LCS που έχει επιλέξει να αποκτήσει το Βασιλικό Σαουδαραβικό Ναυτικό.

Η πρόταση αυτή όπως θα αναλύσουμε παρακάτω δεν φαίνεται να καλύπτει τις επιχειρησιακές ανάγκες του ΠΝ καθότι το αμερικανικό πλοίο στην πραγματικότητα προορίζεται για την πραγματοποίηση πολλαπλών αποστολών και όχι για την παροχή αεράμυνας περιοχής.

Πιο συγκεκριμένα εφόσον οι Αμερικανοί προτείνουν στο ΠΝ την έκδοση που πρόκειται να αποκτήσει το Βασιλικό Σαουδαραβικό Ναυτικό, πρόκειται για μια βελτιωμένη έκδοση των αποτυχημένων επιχειρησιακά φρεγατών παράκτιων επιχειρήσεων LCS και συγκεκριμένα της κλάσης Freedom.

Τα τέσσερα πλοία που οι Σαουδάραβες αγόρασαν έναντι 6 δις δολαρίων συμπεριλαμβανομένων των υποδομών της υποστήριξης και της εκπαίδευσης των πληρωμάτων, θα επιχειρούν στη θαλάσσια περιοχή του Κόλπου όπου το μέγιστο βάθος είναι 90 μέτρα, με συνέπεια να μην απαιτείται η ύπαρξη πρωραίου σόναρ γάστρας στο σκάφος.

Όπως είναι κατανοητό ένα τέτοιο πλοίο είναι αμφίβολο εάν θα μπορεί να πραγματοποιήσει ανθυποβρυχιακές αποστολές στο Αιγαίο του οποίου τα βάθη φτάνουν μέχρι και τα… 3.544 μέτρα ανατολικά της Κρήτης, όταν όλα τα ελληνικά αμυντικά ΜΜΕ επισημαίνουν πως σε τέτοιες θάλασσες η ύπαρξη πρωραίου σόναρ γάστρας είναι απολύτως απαραίτητη, αφού επιτρέπουν τον εντοπισμό εισερχόμενων τορπιλών.

Επιπλέον, κατά τον πρόσφατο διάλογο του ΠΝ για τις νέες ευρωπαϊκές κορβέτες του προγράμματος «European Patrol Corvette» που αναπτύσσεται από τις Ιταλία, Γαλλία, Ελλάδα και Ισπανία, η ελληνική πλευρά εμφανίζεται να θέλει την ύπαρξη πρωραίου σόναρ γάστρας για τα «δικά» της πλοία.

Κι αυτό διότι το ΠΝ επιθυμεί ένα καλά εξοπλισμένο πλοίο που να μπορεί να πραγματοποιήσει ανθυποβρυχιακό αγώνα, σε περίπτωση που η «European Patrol Corvette» επιλεγεί για την αντικατάσταση των παλαιών φρεγατών S.

Οποιαδήποτε προσπάθεια να τροποποιηθεί το σκάφος της φρεγάτας MMSC ώστε να μπορεί να δεχτεί πρωραίο σόναρ γάστρας, συνεπάγεται σημαντικό κόστος, το οποίο ο πελάτης στην προκειμένη περίπτωση το ΠΝ, θα πρέπει να πληρώσει αποδεχόμενο επιπλέον καθυστέρηση στην υλοποίηση του ναυπηγικού προγράμματος.

Όσον αφορά τον εξοπλισμό του αμερικανικού πλοίου σύμφωνα με την έκδοση που επέλεξε το Βασιλικό Σαουδαραβικό Ναυτικό αυτός αποτελείται από

• Το κύριο πυροβόλο BAE Systems Bofors των 57 χλστ
• 8 κάθετους εκτοξευτές MK41 VLS για αντιαεροπορικούς πυραύλους
• 8 αντιπλοικούς πυραύλους RGM-84 Harpoon
• Ένα αντιβληματικό πυραυλικό σύστημα SeaRAM της Raytheon με 21 πυραύλους
• Δύο σταθεροποιημένα τηλεχειριζόμενα πυροβόλα Nexter Narwhal των 20 χλστ
• Δύο τριπλούς τορπιλοσωλήνες των 324 χλστ
• Ένα κύριο ραντάρ έρευνας τύπου TRS-4D AESA GaN της γερμανικής εταιρείας Hensoldt, με μέγιστη εμβέλεια εντοπισμού 250 χλμ, μέγιστη εμβέλεια εντοπισμού μαχητικού τα 110 χλμ και δυνατότητα ταυτόχρονης παρακολούθησης 1.500 στόχων
• Το Συνδυασμένο Ενεργό Παθητικό Σόναρ Ρυμουλκούμενης Διάταξης (Combined Active Passive Towed Array Sonar) CAPTAS 4, της εταιρείας Thales
• Δύο ραντάρ/ηλεκτροπτικά Συστήματα Ελέγχου Πυρός CEROS 200 της εταιρείας Saab
• Το σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου WBR-2000 της εταιρείας ArgonST και το
• Σύστημα Διαχείρισης Μάχης COMBATSS-21 της Lockheed Martin
• Δυνατότητα υποδοχής και υποστήριξης ελικοπτέρου ανθυποβρυχιακού πολέμου βάρους 10 τόνων

Σύμφωνα με τα παραπάνω στοιχεία, το πλοίο με τον εξοπλισμό αυτό θα μπορεί να εμπλέξει μόλις δύο εναέριους στόχους, αφού αυτές είναι οι δυνατότητες των συστημάτων της MMSC, ενώ εάν το ΠΝ επιθυμεί να εξοπλίσει το πλοίο με περισσότερους από 32 πυραύλους  ESSM Block I/II (RIM-162D/E), τότε θα πρέπει το σκάφος να επανασχεδιαστεί και να τοποθετηθούν σε περισσότερους κάθετους εκτοξευτές σε διαφορετικό σημείο.

Επιπλέον, εάν το ΠΝ επιθυμεί το πλοίο να έχει δυνατότητες αεράμυνας περιοχής, διότι ας μην κοροϊδευόμαστε, ο πύραυλος ESSM Block I/II (RIM-162D/E) έχει μέγιστη εμβέλεια τα 54+ χλμ. θα πρέπει να αποκτήσει, εάν φυσικά οι ΗΠΑ το επιτρέψουν να εξαχθούν στην Ελλάδα, πυραύλους SM-2 Block IIIA/IIIΒ (RIM-66K/L/Μ).

Με την υπάρχουσα διάταξη η ελληνική φρεγάτα MMSC θα διαθέτει αναχορηγία μόλις 4-8 βλήματα SM-2 Block IIIA/IIIΒ, εκτός εάν γίνει νέα μελέτη και επανασχεδίαση του πλοίου, ώστε να εγκατασταθούν 8 ακόμη κάθετοι εκτοξευτές MK41 VLS.

Με την προσθήκη των επιπλέον 8 κάθετων εκτοξευτών, η φρεγάτα MMSC θα μπορεί να φέρει είτε 8 πυραύλους SM-2 Block IIIA/IIIΒ και 32 αντιαεροπορικούς πυραύλους RIM-162D/E ESSM Block I/II (κόστους ανα μονάδα 1,65 εκατ. δολαρίων) ή μόλις 12 πυραύλων SM-2 Block IIIA/IIIΒ και 16 ESSM Block I/II στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι για να εξοπλιστεί και να αξιοποιήσει το πλοίο τον πύραυλο SM-2 Block IIIA θα πρέπει να διαθέτει και το Ραντάρ Ελέγχου Πυρός τύπου SPG-62 για την καθοδήγηση του πυραύλου στην τελική φάση της πτήσης του προς το στόχο.

Κι αυτό διότι η υποδομή Καθοδήγησης Ημι-Ενεργού Ραντάρ (Semi-Active Radar Homing: SARH) που διαθέτει ο πύραυλος SM-2 Block IIIA/IIIB, χρησιμοποιεί για να εγκλωβίσει το στόχο την ακτινοβολία που εκπέμπεται από το Ραντάρ Ελέγχου Πυρός και προσπίπτει επί αυτού.

Μόνο ο πύραυλος SM-2 Block IIIB έχει διπλό αισθητήρα, με Ημι-Ενεργή και Υπέρυθρη καθοδήγηση που του επιτρέπει να είναι fire and forget στην τελική προσέγγιση στον στόχο οπότε εναλλακτικά μπορεί να ενεργοποιήσει τον υπέρυθρο αισθητήρα.

Συνέπεια της μεθόδου καθοδήγησης του πυραύλου SM-2 Block IIIA, είναι ο περιορισμός των ταυτόχρονων εμπλοκών των εναέριων στόχων, αφού η δυνατότητα εκτόξευσης και καθοδήγησης του συγκεκριμένου πυραύλου προς τους στόχους, εξαρτάται από τον αριθμό των Ραντάρ Ελέγχου Πυρός που διαθέτει το πλοίο.

Δηλαδή, δύο Ραντάρ Ελέγχου Πυρός SPG-62 μπορούν ταυτόχρονα να εξουδετερώσουν δύο εναέριους στόχους και ακολούθως μετά από μερικά δευτερόλεπτα ακόμη δύο και ούτω καθεξής.

Όπως φαίνεται από τα παραπάνω στοιχεία, ακόμη και με την πραγματοποίηση εκτεταμένων παρεμβάσεων που προϋποθέτουν χρήματα και χρόνο, μια ελληνική έκδοση της φρεγάτα MMSC θα μπορούσε να εξοπλιστεί με μόλις 12 πυραύλους SM-2 Block IIIA/IIIΒ και 16 ESSM Block Ι/II, εκ των οποίων μόλις 2 πύραυλοι SM-2 Block IIIA μπορούν ταυτόχρονα να κατευθυνθούν προς δύο στόχους, εκτός εαν το πλοίο εξοπλιστεί μόνο με πυραύλους SM-2 Block IIIΒ που έχουν αυτόνομη καθοδήγηση προς το στόχο.

Όσον αφορά τους πυραύλους ESSM Block II τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα διότι διαθέτουν αισθητήρα ενεργού ραντάρ που τους επιτρέπει την αυτόνομη καθοδήγηση τους προς το στόχο σε αντίθεση με τους πυραύλους ESSM Block I που διαθέτουν αισθητήρα Ημι-Ενεργού Καθοδήγησης Ραντάρ απαιτούν καταύγαση από το Ραντάρ Ελέγχου Πυρός.

Τέλος, εφόσον διατηρηθεί στις ελληνικές φρεγάτας MMSC το ραντάρ έρευνας TRS-4D AESA, οι δυνατότητες αεράμυνας περιοχής θα περιορίζονται από την εμβέλεια αποκάλυψης μαχητικών αεροσκαφών του ραντάρ που είναι μόλις 110 χλμ όταν η εμβέλεια του πυραύλου είναι μεγαλύτερη (140-167 χλμ).

Φυσικά η θεραπεία όλων αυτών των προβλημάτων είναι η εγκατάσταση του ραντάρ TRS-4D Fixed το οποίο είναι η σταθερή έκδοση του ραντάρ TRS-4D με τέσσερις κεραίες τοποθετημένες επί ιστού, που δεν χρειάζεται όμως Ραντάρ Ελέγχου Πυρός για την καθοδήγηση των πυραύλων ESSM Block I και των SM-2 Block IIIA/IIIΒ. Αυτό όμως θα απαιτούσε νέα σχεδίαση και μεγαλύτερο κόστος για την επανασχεδίαση του πλοίου αλλά και την αγορά του νέου ραντάρ.

Σε όλους αυτούς τους προβληματισμούς θα πρέπει να προστεθεί και το ζήτημα του κόστους απόκτησης των ελληνικών MMSC, το οποίο σύμφωνα με δημοσιεύματα για τα τέσσερα πλοία με την αρχική διαμόρφωση που αναλύθηκε παραπάνω, φτάνει τα 4 δις δολάρια, δηλαδή 3,43 δις ευρω ή 857 εκατ. ευρώ ανα μονάδα.

Κι αυτά τα χρήματα να δοθούν για την απόκτηση πλοίων πολλαπλών ρόλων χωρίς όμως ικανοποιητικών ανθυποβρυχιακών δυνατοτήτων με επιχειρησιακές ικανότητες συγκρίσιμες με αυτές των 4 MEKO 200HN Mod3 που αγοράστηκαν πριν από 30 και πλέον χρόνια…

Για την ιστορία, οι Belh@arra μπορούν θεωρητικά, σύμφωνα με τον κατασκευαστή, να εντοπίσουν με το ραντάρ Sea Fire 500, εναέριους στόχους σε απόσταση 500 χλμ χωρίς όμως να δίνεται πληροφόρηση για την εμβέλεια εντοπισμού αεροσκαφών μεγέθους μαχητικών, να παρακολουθεί το ραντάρ Sea Fire 500 συνολικά 800 στόχους και να κατευθύνει ταυτόχρονα 16 από τους 24-32 πυραύλους Aster 30 που θα διαθέτει (κόστους 2-2,5 εκατ. ευρώ ανα μονάδα) σε 16 διαφορετικούς εναέριους στόχους.

Αυτό είναι εφικτό χάρη στον ερευνητή ενεργού ραντάρ που βρίσκεται στον κώνο του βλήματος, και τη δυνατότητα διαδοχικής εκτόξευσης των πυραύλων με διαφορά λίγων δευτερολέπτων σε απόσταση 120 χλμ… Όλα αυτά με κόστος 1,34 δις ευρώ ανα μονάδα συμπεριλαμβανομένης της πολυετούς υποστήριξης των πλοίων, της εκπαίδευσης, των πυρομαχικών & πυραύλων, αλλά και των υποδομών.


  25/07/2020