Γιατί προτιμώ το διαζύγιο από την διαπραγμάτευση

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
 Ελλάς, Γαλλία, Συμμαχία.



Γιατί προτιμώ το διαζύγιο από την διαπραγμάτευση

Στη Μεσόγειο, παίζεται μια βαρετή παράσταση, παραλλαγή του “Μεγάλου μας Τσίρκου”.

Οι σκηνοθέτες είναι δύο και τσακώνονται. Στις πρόβες, έπεσε πολύ νερό και βράχηκαν τα σκηνικά. Το κοινό παραμένει εχθρικά σιωπηλό, γι αυτό και η παραγωγή έβγαλε από την αποθηκούλα καραβάκια να απειλούν “επακούμβηση” του ενός στο άλλο.

[   ]Στο αδήριτο δίλημμα κακός γάμος ή καλό διαζύγιο; προκρίνω ανενδοιάστως το δεύτερο. Σε ένα ελληνοτουρκικό διαζύγιο τα πετρέλαια του Αιγαίου, τα Ίμια και οι βραχονησίδες, οι πύραυλοι της Κύπρου και οι θρακώες μειονότητες αποτελούν πράγματα υπο την τελεία κατοχή και κυριότητα του ενός των αντιδίκων, της Ελλάδας. Ο ελληνοτουρκικός γάμος, ήτοι η φροντίδα γιά την δημιουργία ενός μέλλοντος στην ελληνοτουρκική φιλία δημιουργεί σύγχυση περί τα περιουσιακά, κοινοτοπίες του στίλ είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε φίλοι και τα λοιπά. Ποιός δεν έζησε κάποτε δίπλα σε κακό γείτονα; του κόβαμε την καλημέρα και έληγε η υπόθεση. Η διαδήλωση εχθρικών διαθέσεων δεν αποκλείει μήτε τις καλύτερες μελλοντικά σχέσεις, μήτε την ανυπαρξία σχέσεων. Όσο γιά το θερμό επεισόδιο, όντως, με την νέα οπτική δεν πρόκειται γιά σφαλιάρες μεταξύ οικείων. Είναι πολεμική ενέργεια.

Και πώς το διαζύγιο, ποιός ο δικαστής. Πρωτίστως, πρό του διαζυγίου, η διάσταση. Οφείλουμε να αρνηθούμε πάσα συζήτηση γιά οτιδήποτε, διατηρώντας φυσικά  πλήρεις εμπορικούς και καλλιτεχνικούς δεσμούς με την γείτονα. Γιά να επιτευχθεί η διάσταση πρέπει να περιχαρακωθούμε στο Αιγαίο με σαφή δήλωση οπόσα μίλια θαλάσσης και αέρος θέλουμε από την λευκή μας θάλασσα. Δώδεκα; δώδεκα. Δέκα; δέκα. Θερμό επεισόδιο; πιθανώτατα. Μήπως τώρα δεν το περιμένουμε με τα σημερινά μίλια;[  ]

Σε άρθρο υπό τον εξεζητημένο τίτλο «Ρεπούδιο φοιδεράτων» δημοσιευμένο το 1999, υποστήριζα το διαζύγιο Ελλαδας και Τουρκίας, για να λείψουν τουλάχιστον τα ανυπόφορα στερεότυπα. Με τους Τούρκους δεν θα τα χαλούσαμε ούτως η άλλως, αλλά προς Θεού, δεν θα διεκδικούσαμε όμοιους προσανατολισμούς και ζεϊμπέκικα. Την Κύπρο που τους έπαιρνε να διεκδικήσουν, την πήραν. Τις θάλασσες θέλουν και εν πολλοίς, περισσότερον εναέριο χώρο. Επίσης έχουν την άποψη πως εμείς είμαστε οι μπουνταλάδες και όχι αυτοί.

Το να περιφέρονται στόλοι υπό ψυχρότητα, περιφέροντας, αντί κοινών γυμνασίων ένα έρμο διατρητικό εργαλείο και μάλιστα σε νερά που δεν έχουν κατοχυρωθεί, αλλά διεκδικούνται με περισσήν άνεση, είναι σαν αμφότεροι να κάνουμε τους καλούς στην Γερμανία και στην Αμέρικα. Ό,τι και να αποφασίσει η Ευρώπη και η Αμερική για την παρούσα βόλτα στα πέλαγα, τίποτε δεν σημαίνει -μπορεί να πάρουν αύριο το μέρος των άλλων. Διαιτητές είναι και μάλιστα σε ματς που ο ρέφερης έχει εντολή να παίξει υπέρ ημών κατά 51%, να σωθούν τα προσχήματα.

Ας ορίσουμε τα χωρικά μας ύδατα, την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ της χώρας μας στα μίλια που θέλουμε για να τελειώνει ο ρόλος των «ειδικών» και των Πρεσβειών. Αρκεί να αρνηθούμε κάθε διαπραγμάτευση, επειδή τόσο χαζοί δεν είμαστε. Κι αυτό που θα αποφασίσουμε πως μας ανήκει, να το υποστηρίξουμε.

Θυμάστε πριν λίγο καιρό που τουρκικά σκάφη του λιμενικού προσέγγισαν τα ρουμανικά θαλάσσια σύνορα, τι συνέβη; Μήπως οι Ρουμάνοι αντέδρασαν με προειδοποιητικές βολές; Πως είπατε; Δεν το θυμάστε; Κακώς, πολύ κακώς. Διότι τούρκικο σκάφος δεν ξαναείδε τον Δούναβη.



13-08-2020


             ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ             




Ελλάς, Γαλλία, Συμμαχία.

Aυτή η τσινγκολελέτα που υποδύεται την «γεννήτρια Θερμού επεισοδίου» ας αναπαυθεί στις υποθέσεις εργασίας κι ας δουλέψουν υπερωρίες οι υπεύθυνοι του κράτους, ήτοι οι πολιτικοί. Είναι κρίμα κι άδικο να χαθούν πριν από μία συνεννόηση ένας ή περισσότεροι ένστολοι που θα δέχονται συγκινητικούς επιταφίους.

Είναι κρίμα κι άδικο. Η Ελλάδα μπορεί να δείξει τον δρόμο και είναι μονόδρομος. Τους Γάλλους, αλα μπρατσέτο. Ανάσυρση (για απένταρα κράτη όπως εμείς) του αρχαίου νόμου περί δανεισμού και εκμισθώσεως. Να παρθούν χωρίς πολλά χουβαρνταλίκια εξοπλισμοί που καίνε τον άτακτο γείτονα. Να μοιραστούν όπως τα φέιγ βολάν, οι ελληνικές θέσεις παντού. Και να τις διανέμουμε με σοβαρότητα και απειλές. Δεν χρειάζεται να αποκτήσουμε έναν αλλόκοτο γαλίφη, αλλά ένας Άρατος θα ήταν ό,τι έπρεπε. Πιστεύω πως αν βρισκόμαστε την ώρα που πρέπει και την εποχή που πρέπει μπαστακωμένοι και ένοπλοι εκεί που πρέπει, δεν θα υπάρξει θερμό επεισόδιο. Κι αν επιμείνουν οι «αντί» στις βιαστικές ατάκες Χαρίτση και Κατρούγκαλου, κάποιος εσωκομματικός τους αντίπαλος να τους ψιθυρίσει πως με την ακηδία τους θα δώσουν χάρισμα ένα 10% στην Νέα Δημοκρατία και είναι κρίμα κι άδικο.

Να τους έχουμε από κοντά και να ιδρώσουν από κόπο και ξενύχτια οι διπλωμάτες μας. Σύμφωνοι, είναι εκνευριστικοί με το που βγαίνουν κάθε τόσο, υπουργικώς και υφυπουργικώς με το δελτίο. Ξέρουμε τα χάλια τους. Αλλά αυτούς έχουμε για να τελειώνει η όξυνση με τις γεωτρήσεις.

Κατά τα άλλα, όλα βαίνουν ανά τριπλέτα: χαρτί, ψαλίδι, πέτρα. Όπως λέμε Εύβοια, Καστελόριζο, κορονοϊός. Με το ξεφτιλέ πρόγραμμα της τηλεόρασης και την σώρευση σοφών στο περί Τουρκίας πόνημα, θα αρχίσουμε να βλέπουμε πως το κύριο πρόβλημα της χώρας είναι η μπαστακωμένη φοβία έναντι μιας μπαστακωμένης οικονομίας.

Γενικώς, όταν τα ζητήματα φαίνεται πως είναι τρία και διασκορπισμένα, όταν στου Κρητικού το μυαλό εκκρεμεί η έλλειψη γάμων και στου ξενοδόχου της Φυλής η απενταρία που διαγράφεται στην χειμερινή σεζόν, όταν υπάρχει δίδυμο δηλώσεων Μητσοτάκη-Κατρούγκαλου και μερικοί μερικοί «ηγέτες» την βγάζουν στην ξαπλώστρα, να χτυπάμε ξύλο που δεν υπάρχει τριπολική διαταραχή διότι εκ των πρώτων θα αγοράζαμε όσο όσο από το μαγαζί της, τα πάντα.

Πετεφρής