«Ούτε ένα ντύμα ντροπής δεν κρατήσαμε. Ούτε τις αναστολές των κοινών γυναικών δεν έχομε»
Σκίτσα του Πιν
«Ούτε ένα ντύμα ντροπής δεν κρατήσαμε.
Ούτε τις αναστολές των κοινών γυναικών δεν έχομε»
Μια οργάνωση που το 2004 έπαιρνε χρήματα από ξένες πρεσβείες για να οργανώνει εκδηλώσεις υπέρ ή εναντίον του σχεδίου Ανάν, για να καθοδηγεί δηλαδή την κοινή γνώμη της Κύπρου με ύποπτα χρήματα ξένων δυνάμεων, θα περίμενε κανείς ότι θα σιωπούσε στη συνέχεια από αισχύνη. Ειδικά αν καθοδηγούσε ενάντια στη θέληση του λαού και υπέρ της θέλησης ξένων. Όμως, στην Κύπρο η αισχύνη και το όνειδος είναι άγνωστα είδη, δεν ευδοκιμούν καθόλου. Όπως έγραφε το 1972, επί δικτατορίας, η Λιλή Ζωγράφου, σε μια «ανοικτή επιστολή στους επιχορηγούμενους» και μιλούσε για τους δήθεν διανοούμενους της εποχής που έπαιρναν επιχορηγήσεις από το ίδρυμα Φορντ: «Ούτε ένα ντύμα ντροπής δεν κρατήσαμε. Ούτε τις αναστολές των κοινών γυναικών δεν έχομε. Αυτές, τουλάχιστον, κρατήθηκαν μακριά από το επάγγελμα, επί ένα μήνα, όταν πρωτομπήκαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα». Τους ρωτούσε: «Πώς να εξηγήσουμε το ενδιαφέρον του ιδρύματος Φορντ για την ελληνική διανόηση; Ποιο είναι το κίνητρο τους;». Σήμερα, το ντύμα ντροπής χάθηκε εντελώς. Δεν κρύβονται πια. Η κυπριακή διανόηση είναι ακόμα πιο χυδαία από την ελλαδική.
Άλλη παράγραφος, άλλο θέμα τώρα, μην το συνδέσουν και μας λένε πάλι πως δεν έχουμε ενσυναίσθηση. Ε, Κιζίλγιουρεκ; Της ίδιας συνομοταξίας διανόηση που λέει ο λόγος, ξεχειλίζει μεγαλοπρεπώς κι από το κρατικό πανεπιστήμιο μας. Διάβασα, λοιπόν, στις διακοπές μου (καλά να πάθω!) μια καταιγιστική ανακοίνωση του Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας μας (ΟΠΕΚ) και λίγο έλειψε να εκσυγχρονιστώ κατακούτελα και να μείνω στον τόπο. Μέσα σε αυτό όλο το χάος που δημιουργεί η Τουρκία με τον πιο κραυγαλέο τρόπο, όχι με μια πολιτισμένη πολιτική συμπεριφορά, αλλά βγάζοντας κανονιοφόρους στο σεργιάνι να απειλούν όλο τον κόσμο και πρώτους εμάς, απειλώντας ότι θα μας καταστρέψουν κι εμάς και την Ελλάδα, και με δηλώσεις που αν ζούσαν ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς, θα ήταν οι πρώτοι που θα τις ζήλευαν, αυτός ο Όμιλος της νεοκυπριακής διανόησης, εξέδωσε πόρισμα για να καλέσει τον κυπριακό λαό σε αγώνα. Όχι εναντίον της επεκτατικής χώρας που τον απειλεί, αλλά εναντίον του Αναστασιάδη και του Χριστοδουλίδη. «Η πολιτική Αναστασιάδη-Χριστοδουλίδη στο Κυπριακό είναι χαώδης, αδιέξοδη, και επικίνδυνη», αποφάνθηκαν. Και «οδηγεί την Κύπρο και τον λαό της σε νέες περιπέτειες». Είναι ο Αναστασιάδης και ο Χριστοδουλίδης που μας οδηγούν σε νέες περιπέτειες, δεν είναι οι τουρκικές φρεγάτες, που ζώνουν την Κύπρο από το 2014 ψάχνοντας σε ποια κυπριακή θάλασσα θα επιδοθούν σε λεηλασίες ως σύγχρονα πειρατικά, δεν είναι ο δικτάτορας της Τουρκίας και ο Γκέμπελ του ο Τσαβούσογλου. Διότι, όπως λέει η νεοκυπριακή αδιανόηση, η κυβέρνηση Αναστασιάδη ευθύνεται που «η επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων έχει βραχυκυκλωθεί». «Αρνείται την οδό της ειρήνης και αποφεύγει να καλλιεργήσει την προοπτική της συνύπαρξης με τους Τουρκοκυπρίους». Αρνείται την οδό της ειρήνης ο Αναστασιάδης, επιλέγει τον πόλεμο, δηλαδή, και μας οδηγεί σε περιπέτειες. Και οφείλει να κόψει πια «τις ρητορικές εξάρσεις εναντίον της Τουρκίας».
Είναι εξωφρενικά όσα διαβάζουμε. Δεν μπορούμε καν να τα σχολιάσουμε. Πώς; Γιατί; Σε ποιους παραλογισμούς βασίζονται; Όμως, δεν γίνεται να κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε. Πολλοί από αυτούς που τα γράφουν (αυτά και πολλά άλλα παρόμοια και τρισχειρότερα) έχουν στα χέρια τους τα εύπλαστα μυαλά των παιδιών της Κύπρου και τα βγάζουν από τα πανεπιστήμια στρατευμένα ρομπότ να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους. Να τους βομβαρδίζουν οι Τούρκοι, να απειλούν τη φυσική και εθνική τους ύπαρξη κι αυτοί να εξωραΐζουν τους βομβαρδισμούς και να διαδίδουν ότι είναι η δική μας ηγεσία που θέλει τις περιπέτειες. Ότι, αν η κυπριακή κυβέρνηση τολμήσει να απαντήσει σε απειλές με κάποια δήλωση, έστω, είναι «ρητορικές εξάρσεις εναντίον της Τουρκίας» και πρέπει να σταματήσουν. Ότι, την ώρα που επίσημα η Τουρκία αρνείται τις διαπραγματεύσεις εδώ και τρία χρόνια, με δικαιολογία τη ψηφοφορία στα κατεχόμενα, αλλά και τα πολλά μέτωπα που έχει ανοικτά (στη Συρία, στο Κουρδιστάν, στη Λιβύη, στο Αιγαίο, στο Ιράκ, στο Ιράν, στη Σαουδική Αραβία, στο εσωτερικό της - χτες ακόμα πέθανε μια φυλακισμένη δικηγόρος από απεργία πείνας), εμείς πρέπει να ακούμε τον κάθε μασκαρά να μας λέει πως είναι η δική μας πλευρά που βραχυκυκλώνει την επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων. Επειδή δεν τολμά να τους ακούσει να τα δώσει όλα να τελειώνουμε.
Υ.Γ. Όπως έγραφε, λοιπόν, η Λιλή Ζωγράφου, για να συνεχίσω το θέμα της πρώτης παραγράφου, «πιστέψτε με, δεν υπάρχει αντίτιμο της λευτεριάς. Αν οι μεγάλοι της γης αποφάσιζαν να βγάλουν σε πλειστηριασμό τη Σελήνη, σίγουρα οι Αμερικάνοι θα την αγόραζαν. Αλλά δεν θα μπορέσουν ποτέ ν΄ αγοράσουν έναν ελεύθερο άνθρωπο. Σκεφτείτε, πόσο μεγάλη είναι μια λευτεριά που δεν μπορεί να αγοράσει η Αμερική».
Άριστος Μιχαηλίδης
30 Αυγούστου 2020