Το ισραηλινό δόγμα επιβίωσης και τι πρέπει να κάνει ο Ελληνισμός…
Το ισραηλινό δόγμα επιβίωσης
και τι πρέπει να κάνει ο Ελληνισμός…
Δύο παραδείγματα σοβαρών κρατών με στιβαρούς και διορατικούς ηγέτες. Πρώτον, η Σιγκαπούρη, την οποία ο πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γ. Βασιλείου, είχε ως υπόδειγμα αλλά δεν μπόρεσε να την κάνει παράδειγμα:
- Τρεις φωτισμένοι άνθρωποι – ένας πολιτικός, ένας φιλόσοφος και ένας οικονομολόγος – αποφάσισαν να δημιουργήσουν κράτος. Και έχτισαν τη Σιγκαπούρη (έκτασης όση και η επαρχία Πάφου, 725,7 τ. χλμ) ως έναν από τα πιο ραγδαία αναπτυσσόμενα κράτη στον κόσμο, με κατά κεφαλήν εισόδημα πέραν των 88.000 δολαρίων!
Δεύτερον, το Ισραήλ. Οι Εβραίοι υπέστησαν ασύλληπτο ολοκαύτωμα από το ναζιστικό τέρας. Τι αποφάσισαν από την επομένη της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας τους, το 1948; Never again! Δηλ. δεν θα επέτρεπαν σε κανέναν να τους προκαλέσει ξανά τόσης έκτασης πόνο και θάνατο. Αντιμετώπισαν νικηφόρα τρεις αραβικούς στρατούς και απέκτησαν πυρηνική ισχύ και ισχυρό στρατό.
- Δημιούργησαν πολεμική βιομηχανία, επένδυσαν στην τεχνολογία, καλλιέργησαν μαχητικό πνεύμα στους πολίτες ώστε όλοι, άνδρες και γυναίκες, να υπηρετούν ένστολα και ένοπλα την πατρίδα τους.
Ποιο είναι το ισραηλινό δόγμα εθνικής και βιολογικής επιβίωσης; Το κωδικοποίησε ξανά πρόσφατα ο πρωθυπουργός της χώρας, Νετανιάχου: «Ειρήνη από θέσεως ισχύος, όχι αδυναμίας» (Nave Dromi: «Strength Is the Means, Victory Is the End», Arutz Sheva,18.8 2020). Πού στηρίζεται;
- Σε ισχυρή οικονομία, ισχυρή διπλωματία και, φυσικά, σε πανίσχυρο στρατό. Το Ισραήλ απέκτησε έναν από τους πιο ισχυρούς και τεχνολογικά προηγμένους στρατούς στον κόσμο επειδή οι ηγέτες του μεταποίησαν σε πράξη την απόφασή τους να επιβιώσουν στη γη των πατέρων τους.
Ποιο είναι το «δόγμα» Αθήνας και Λευκωσίας έναντι του αδίστακτου γενοκτόνου Τούρκου; Υποχωρήσεις, παραχωρήσεις και ασταμάτητος κατευνασμός με την φρούδα ελπίδα εξημέρωσης του τουρκικού θηρίου. Οι ηγέτες του Ελληνισμού δεν μελέτησαν τον Θουκυδίδη και δεν διδάχτηκαν τίποτε από το επαίσχυντο Σύμφωνο του Μονάχου.
- Μόλις πρόσφατα, ο πρόεδρος Αναστασιάδης και ο ΥπΕξ, Ν. Χριστοδουλίδης, ανακάλυψαν αυτό που ο γράφων και μερικοί άλλοι αναλυτές εδώ και πάρα πολλά χρόνια αναλύουμε: Ο κατευνασμός της Τουρκίας, από την Ελλάδα, την Κύπρο και από την ΕΕ, δοκιμάστηκε και απέτυχε. Παταγωδώς!
Γιατί Αθήνα και Λευκωσία, για πέντε σχεδόν δεκαετίες, επιδίδονταν σε έναν αδιέξοδο κατευνασμό; Δεν κατανοούσαν την επιθετικότητα της Τουρκίας; Δεν μελετούσαν τις ξεκάθαρες επεκτατικές και κατακτητικές προθέσεις της; Δεν άκουσαν ποτέ τις χιλιάδες βροντερές δηλώσεις Τούρκων πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών εναντίον του Ελληνισμού;
- Ούτε άκουσαν ούτε κατάλαβαν ούτε κατενόησαν! Το βολικό πλην ολέθριο άλλοθι ήταν η πείσμων επιμονή τους σε έναν απρόσοδο διάλογο με συνεχείς προσχωρήσεις στις τουρκικές θέσεις, με μονομερείς παραχωρήσεις και καλόπιασμα του Τούρκου κατακτητή και δείπνα με τους εγκάθετους του.
Οι ηγέτες του Ελληνισμού ουδέποτε θέλησαν να κατανοήσουν δύο θεμελιώδη αξιώματα. Πρώτον, «δεν συζητάς με την τίγρη όταν το κεφάλι σου είναι μέσα στο στόμα της» (Τσιώρτσιλ). Δεύτερον, η ισχύς είναι το δίκαιο (αυτό που οι Αγγλοσάξονες διακηρύσσουν κυνικά: «Might is right»). Βεβαίως, ισχύει και η άλλη πτυχή: Το δίκαιο είναι το καταφύγιο του αδύνατου.
- Όμως, ο Θουκυδίδης, πριν από 2500 χρόνια, διασάλπισε μιαν ωμή πραγματικότητα: Ο ισχυρός επιβάλλει όσα του επιτρέπει η δύναμη του και ο αδύνατος υφίσταται όσα του επιβάλλει η αδυναμία του.
Σήμερα, με την ασύλληπτη τεχνολογική πρόοδο, η αναντιστοιχία «ισχύς-αδυναμία» μεταφράζεται ρεαλιστικά σε απόκτηση ή μη απόκτηση στρατιωτικής ισχύος. Οι Έλληνες της Κύπρου ανέκαθεν πίστεψαν σε ισχυρή άμυνα και εισέφεραν δισεκατομμύρια στο Ταμείο Αμυντικής Θωράκισης.
Όπως αποτυπώνεται ξανά σε σημαντική δημοσκόπηση που η «Σ» δημοσίευσε την περ. Κυριακή (23.8.2020), οι πολίτες απαιτούν η Κύπρος να αποκτήσει πυραυλικά συστήματα, πολεμικά πλοία και αεροσκάφη. Επίσης αξιώνουν (9 στους 10) να οριοθετηθεί, επιτέλους, η ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου.
Κατά συντριπτικό τρόπο (96%), επιδοκιμάζεται η ανάπτυξη στρατιωτικών συνεργασιών με φίλες χώρες, όπως είναι η Γαλλία και το Ισραήλ, με την παρουσία δυνάμεών τους στην κυπριακή ΑΟΖ και στους κυπριακούς αιθέρες. Αυτά που αιτιολογημένα οι πολίτες απαιτούν από την πολιτική ηγεσία είναι όσα ο γράφων και μερικοί άλλοι, που μας χαρακτήριζαν γραφικούς και ακραίους, υποβάλλαμε εναγωνίως για πάρα πολλά χρόνια. Ιδιαίτερα στρατιωτικοί, Ελλαδίτες και Έλληνες Κύπριοι, όπως ο στρατηγός Κωσταράκος, ο αντιστράτηγος Φοίβος Κλόκκαρης, ειδικοί σε θέματα στρατηγικής, ακαδημαϊκοί, κ.ά.
Αθήνα και Λευκωσία και ολόκληρος ο Ελληνισμός, μετά και τις συνεχιζόμενες απειλές και πολεμικές προκλήσεις της Τουρκίας, οφείλουν να κατανοήσουν πέντε κρίσιμα ζητήματα.
>Πρώτον, υφιστάμεθα έναν ολοκληρωτικό πόλεμο από την αναθεωρητική και επεκτατική, νεο-οθωμανική Τουρκία. Απαιτείται πανεθνική στρατηγική μακράς πνοής για την αντιμετώπισή της.
>Δεύτερον, να τσιμεντωθεί αρραγής ενότητα και να εκδηλωθεί αταλάντευτη αποφασιστικότητα του Έθνους να αντιμετωπίσει τον επιτιθέμενο Αττίλα.
>Τρίτον, άμεσος, δραστικός επανεξοπλισμός των Ελληνικών και Κυπριακών Ενόπλων Δυνάμεων με σύγχρονα όπλα.
>Τέταρτον, σύναψη στρατιωτικών συμφωνιών με φίλες χώρες.
>Πέμπτον, κανείς δεν θα πολεμήσει για μας. Εμείς να υπερασπίσουμε την αξιοπρέπεια, την Ιστορία και τους ήρωες μας. Δεν έχουμε άλλες επιλογές.
ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ
30/8/2020
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Αποτελεί αναντίρρητο γεγονός ότι έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο όπου το ενδεχόμενο πολεμικής αναμέτρησης με την Τουρκία βρίσκεται πιο κοντά από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από το 1974 έως σήμερα. Και ένας από τους λόγους που φθάσαμε σε αυτό το σημείο είναι το ότι η ελληνική πλευρά περιφρόνησε τη στρατιωτική αποτροπή και εγκλωβίστηκε σε μια φαντασίωση αναφορικά με τον πυροσβεστικό ρόλο κάποιων (υποτιθέμενα) ισχυρών διεθνών παραγόντων.
Μια παράλληλη, συνδεδεμένη με την πρώτη φαντασίωση, είναι η "διπλωματική απομόνωση" της Άγκυρας, η οποία σερβίρεται από έναν πανίσχυρο επικοινωνιακό μηχανισμό στην αγωνιούσα ελληνική κοινή γνώμη, έτσι ώστε να καλυφθεί το γεγονός ότι η Τουρκία έχει συντρίψει τις μέχρι τώρα ελληνικές "κόκκινες γραμμές" και έχει την απόλυτη πρωτοβουλία των κινήσεων, αποδομώντας κομμάτι κομμάτι την ελληνική εθνική κυριαρχία. Και είναι δεδομένο ότι όταν η αντίπαλη πλευρά έχει την πολυτέλεια να αποφασίζει αυτή για τον χρόνο, τον τόπο και το είδος της πίεσης που θα ασκήσει, τότε έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα.
Όπως επίσης, είναι περίπου αναπόφευκτο πως αν η αμυνόμενη πλευρά βγάλει αυτοβούλως από την εξίσωση της αντιπαράθεσης την επιλογή της στρατιωτικής αποτροπής (deterrence), τότε ωθεί τον επιτιθέμενο να υιοθετήσει ολοένα και περισσότερο απειλές πολεμικής δράσης, ενταγμένες σε πολιτικές εξαναγκασμού (coercion), ώστε να προωθήσει τις θέσεις του. Με άλλα λόγια, η εδρασμένη στην στρατιωτική ισχύ αποτροπή αποτελεί τον συνθετικό διαλεκτικό πόλο με τον εξαναγκασμό, με τον οποίον διαμορφώνουν ένα ενιαίο γεωστρατηγικό μέγεθος.
Δηλαδή, μειωμένη αποτροπή οδηγεί σε γιγάντωση του εξαναγκασμού. Τόσο απλά. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στο ελληνοτουρκικό σύστημα. Καθίσταται, λοιπόν, επιτακτική ανάγκη να αναδημιουργήσουμε μια άμεση αποτρεπτική πρόταση και να ανακτήσουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων έτσι ώστε να έχουμε κάποια πιθανότητα να φρενάρουμε την Τουρκία, χωρίς να συρθούμε σε πολεμική αναμέτρηση στον χώρο, τον χρόνο και υπό τους όρους που θα επιλέξει η Άγκυρα.
Το θερμό επεισόδιο delenda est
Και το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να εγκλωβιστούμε σε μια λογική "θερμού επεισοδίου". Δηλαδή, να περάσουμε το μήνυμα ότι αν αναγκαστούμε να καταφύγουμε στα όπλα, θα το κάνουμε με όσο το δυνατόν πιο "μετριοπαθή", "ήπιο" και "λελογισμένο" τρόπο, περιοριζόμενοι στο ελάχιστο δυνατόν. Κάτι τέτοιο θα ήταν απλά εγκληματικό.
Αν η Τουρκία λάβει αυτό το μήνυμα τότε θα έχει αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο της αντιπαράθεσης, επιλέγοντας αυτή πότε, πόσο και που να κλιμακώσει και θα μετατρέψει την Ελλάδα σε μαριονέτα της. Και τότε, πράγματι, θα έλθει η σύγκρουση, γιατί η Τουρκία θα έχει προσκληθεί ουσιαστικά σε αυτήν την επιλογή. Άρα, η λέξη "θερμό επεισόδιο" θα πρέπει να καταργηθεί από το ελληνικό λεξιλόγιο, αν θέλουμε να έχουμε κάποια ελπίδα να προτάξουμε μια κάπως πειστική αποτρεπτική πρόταση και να αποφύγουμε την σύγκρουση.
(...)
Διαβάστε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο ΕΔΩ:
https://slpress.gr/ethnika/an-den-thelete-ellinotoyrkiko-polemo-ftiaxte-deyteri-grammi-apotropis/?fbclid=IwAR0jKTd2qQ9q8vdQcsk0k58Lg3GvWbL7dwpkBo4m8QuI0BZYeUG8EatKMCs#.X0wP16NvDON.facebook
Κώστας Γρίβας,31/8/2020:
Αν δεν θέλετε ελληνοτουρκικό πόλεμο φτιάξτε 2η γραμμή αποτροπής.
Αποτελεί αναντίρρητο γεγονός ότι έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο όπου το ενδεχόμενο πολεμικής αναμέτρησης με την Τουρκία βρίσκεται πιο κοντά από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από το 1974 έως σήμερα. Και ένας από τους λόγους που φθάσαμε σε αυτό το σημείο είναι το ότι η ελληνική πλευρά περιφρόνησε τη στρατιωτική αποτροπή και εγκλωβίστηκε σε μια φαντασίωση αναφορικά με τον πυροσβεστικό ρόλο κάποιων (υποτιθέμενα) ισχυρών διεθνών παραγόντων.
Μια παράλληλη, συνδεδεμένη με την πρώτη φαντασίωση, είναι η "διπλωματική απομόνωση" της Άγκυρας, η οποία σερβίρεται από έναν πανίσχυρο επικοινωνιακό μηχανισμό στην αγωνιούσα ελληνική κοινή γνώμη, έτσι ώστε να καλυφθεί το γεγονός ότι η Τουρκία έχει συντρίψει τις μέχρι τώρα ελληνικές "κόκκινες γραμμές" και έχει την απόλυτη πρωτοβουλία των κινήσεων, αποδομώντας κομμάτι κομμάτι την ελληνική εθνική κυριαρχία. Και είναι δεδομένο ότι όταν η αντίπαλη πλευρά έχει την πολυτέλεια να αποφασίζει αυτή για τον χρόνο, τον τόπο και το είδος της πίεσης που θα ασκήσει, τότε έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα.
Όπως επίσης, είναι περίπου αναπόφευκτο πως αν η αμυνόμενη πλευρά βγάλει αυτοβούλως από την εξίσωση της αντιπαράθεσης την επιλογή της στρατιωτικής αποτροπής (deterrence), τότε ωθεί τον επιτιθέμενο να υιοθετήσει ολοένα και περισσότερο απειλές πολεμικής δράσης, ενταγμένες σε πολιτικές εξαναγκασμού (coercion), ώστε να προωθήσει τις θέσεις του. Με άλλα λόγια, η εδρασμένη στην στρατιωτική ισχύ αποτροπή αποτελεί τον συνθετικό διαλεκτικό πόλο με τον εξαναγκασμό, με τον οποίον διαμορφώνουν ένα ενιαίο γεωστρατηγικό μέγεθος.
Δηλαδή, μειωμένη αποτροπή οδηγεί σε γιγάντωση του εξαναγκασμού. Τόσο απλά. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στο ελληνοτουρκικό σύστημα. Καθίσταται, λοιπόν, επιτακτική ανάγκη να αναδημιουργήσουμε μια άμεση αποτρεπτική πρόταση και να ανακτήσουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων έτσι ώστε να έχουμε κάποια πιθανότητα να φρενάρουμε την Τουρκία, χωρίς να συρθούμε σε πολεμική αναμέτρηση στον χώρο, τον χρόνο και υπό τους όρους που θα επιλέξει η Άγκυρα.
Το θερμό επεισόδιο delenda est
Και το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να εγκλωβιστούμε σε μια λογική "θερμού επεισοδίου". Δηλαδή, να περάσουμε το μήνυμα ότι αν αναγκαστούμε να καταφύγουμε στα όπλα, θα το κάνουμε με όσο το δυνατόν πιο "μετριοπαθή", "ήπιο" και "λελογισμένο" τρόπο, περιοριζόμενοι στο ελάχιστο δυνατόν. Κάτι τέτοιο θα ήταν απλά εγκληματικό.
Αν η Τουρκία λάβει αυτό το μήνυμα τότε θα έχει αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο της αντιπαράθεσης, επιλέγοντας αυτή πότε, πόσο και που να κλιμακώσει και θα μετατρέψει την Ελλάδα σε μαριονέτα της. Και τότε, πράγματι, θα έλθει η σύγκρουση, γιατί η Τουρκία θα έχει προσκληθεί ουσιαστικά σε αυτήν την επιλογή. Άρα, η λέξη "θερμό επεισόδιο" θα πρέπει να καταργηθεί από το ελληνικό λεξιλόγιο, αν θέλουμε να έχουμε κάποια ελπίδα να προτάξουμε μια κάπως πειστική αποτρεπτική πρόταση και να αποφύγουμε την σύγκρουση.
(...)
Διαβάστε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο ΕΔΩ:
https://slpress.gr/ethnika/an-den-thelete-ellinotoyrkiko-polemo-ftiaxte-deyteri-grammi-apotropis/?fbclid=IwAR0jKTd2qQ9q8vdQcsk0k58Lg3GvWbL7dwpkBo4m8QuI0BZYeUG8EatKMCs#.X0wP16NvDON.facebook