Τέλος στο παρασιτικό πολιτικό προσωπικό.
Τέλος στο παρασιτικό πολιτικό προσωπικό.
Υπάρχει μια γνωστή ανοιχτή πληγή στον κρατικό μηχανισμό, η οποία ενισχύει την κομματοκρατία και το πελατειακό κράτος, επιβαρύνοντας του φορολογούμενους και την εθνική οικονομία.
Πρόκειται για τους στρατούς κομματικά διορισθέντων στελεχών, σε υπουργικά γραφεία και φορείς του κράτους.
Το πολιτικό σύστημα έχει μάλιστα εφεύρει ποικίλους και ευφάνταστους τίτλους για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, και να προσλάβει φωτογραφικά, ορδές κομματικών στελεχών στο δημόσιο: Μετακλητοί, ειδικοί σύμβουλοι, ειδικοί συνεργάτες, σύμβουλοι διοίκησης, οικονομικοί σύμβουλοι, γενικοί διευθυντές ορισμένου χρόνου, προϊστάμενοι γραφείων, και άλλα αδιανόητα.
Πρόκειται πραγματικά για έναν στρατό ανειδίκευτων, οι οποίοι ως επί το πλείστον είναι συγγενείς, φίλοι και προσωπικοί σύντροφοι των υπουργών και αξιωματούχων. Τις «κενές», ανύπαρκτες και αχρείαστες θέσεις συμπληρώνουν τα κομματικά πρωτοπαλίκαρα που είτε δηλώνουν εργασία στο κόμμα, είτε δεν καταφέρνουν να εκλεγούν, οπότε κρίνεται πως δικαιούνται τον παχυλό μισθό του «φυτευτού» μετακλητού στο κράτος. Κανείς πολιτικός βέβαια δεν μπορεί να εξηγήσει τα κριτήρια επιλογής των εν λόγω υπαλλήλων, μιας και για το σύνολό τους, το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο δεν απαιτεί ούτε καν την κατοχή κάποιου τίτλου σπουδών.
Όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Αλλά ποιο είναι το κόστος αυτού του πολιτικού βάρους στα κρατικά ταμεία;
Ας εξετάσουμε για παράδειγμα την περίοδο 2015 με Ιούνιο 2019. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής, μόνο για το Μαξίμου δαπανήθηκαν για τους μετακλητούς υπαλλήλους 17 εκατομμύρια ευρώ. Στα δε υπουργεία Οικονομικών, Οικονομίας και Πολιτισμού, οι μετακλητοί στοίχισαν στους πολίτες 28 εκατ. ευρώ.
Το συνολικό κόστος για μία περίοδο μόλις 3,5 ετών, ξεπέρασε τα 120 εκατομμύρια ευρώ, ήτοι 35 εκατομμύρια τον χρόνο!
Αυτά βέβαια είναι μόνο τα κόστη που φαίνονται, μιας και τα μυστικά και κλειστά κονδύλια (και κόστη) των υπουργείων αγγίζουν τρεις φορές αυτά τα νούμερα.
Για παράδειγμα στα 35 εκατομμύρια τον χρόνο δεν συμπεριλαμβάνονται τα «οδοιπορικά» και το κόστος για τη «σίτιση» των δήθεν άμισθων συμβούλων, τα έξοδα γραφείων και κίνησης υπουργών και αξιωματούχων, καθώς και οι απευθείας αναθέσεις σε εταιρίες φιλικών προσώπων για επικοινωνιακές παροχές, διακόσμηση πολιτικών γραφείων κ.ά.
Την λίστα συμπληρώνουν οι αποσπασμένοι υπάλληλοι του δημοσίου, όπου και αυτοί με τη σειρά τους, μεταφέρονται με κομματικά και προσωπικά κριτήρια στα υπουργικά γραφεία. Πέραν των ειδικών προνομίων που απολαμβάνουν, και σε αντιδιαστολή με τις εργασιακές συνθήκες του υπόλοιπου δημοσίου τομέα, οι αποσπασμένοι λαμβάνουν επιπρόσθετα επιδόματα το ειδικό επίδομα «υπερωριακής απασχόλησης», επιβαρύνοντας περαιτέρω τα κρατικά ταμεία (εδώ η πηγή και ο σχετικός νόμος).
Επιστρέφοντας τώρα στους μετακλητούς, δεν είναι το πλήθος τους αυτό που καταγράφει 35 εκατομμύρια κόστος ετησίως, αλλά το ύψος των απολαβών των εν λόγω ανειδίκευτων. Πρόκειται για μισθούς από 2.500 μέχρι 4.200 ευρώ μηνιαίως, ενώ για «προνομιακούς» οικονομικούς οργανισμούς, όπως το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, οι μετακλητοί λαμβάνουν μέχρι και 8.000 ευρώ/μήνα! Σε αυτά πρέπει να προστεθούν και επιπλέον αστεία επιδόματα, όπως το επίδομα «θέσης ευθύνης», το οποίο αντιστοιχεί σε 600 € μηνιαίως.
Τα έκτροπα δεν σταματούν όμως εδώ, μιας και για να ανταμείψουν πλήρως τους κομματικούς συντρόφους, οι πολιτικοί δεν δίστασαν να προχωρήσουν μέχρι και σε «αναδρομικές αυξήσεις» στους μισθούς μετακλητών, λίγο πριν την λήξη θητείας υπουργών και κυβερνήσεων. Είναι το λεγόμενο «υπουργικό εφάπαξ» σε συγγενείς και φίλους.
Το ακόμα χειρότερο και πλέον αδιανόητο, είναι η αύξηση των μετακλητών υπαλλήλων σε πολιτικά και υπουργικά γραφεία … αναδρομικά! Πρόκειται για την ιλαροτραγική περίπτωση υπουργίας Μουζάλα, ο οποίος τελικά άφησε αναπάντητο το ερώτημα εάν κάποιοι υπάλληλοι εργάζονταν ως τότε αμισθί (και άρα θα πληρωνόντουσαν ξαφνικά με την αναδρομική αύξηση των μετακλητών) ή αν κάποιοι θα λάμβαναν δημόσια χρήματα για διάστημα που δεν εργάζονταν!
Για να μην νομίζουμε πως τα ανωτέρω αποτελούν πρωτοτυπία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, τον Μάιο του 2020, κατεγράφη ρεκόρ επταετίας για τους μετακλητούς υπαλλήλους σε υπουργικά γραφεία με την νέα κυβέρνηση. Πλέον επί κυβέρνησης ΝΔ, οι υπάλληλοι σε πολιτικά γραφεία και υπουργεία αγγίζουν τους 3.000 – αριθμός ρεκόρ επταετίας!
Μάλιστα στο ξεκίνημα της κυβέρνησης, δηλαδή τον Ιούλιο του 2019, οι μετακλητοί αυξήθηκαν κατά 1.107 άτομα. Όλοι καταλαβαίνουμε τι συνέβη.
Το χειρότερο όμως είναι, πως ενώ μέχρι σήμερα οι μετακλητοί κατείχαν θέση και ρόλο επικουρικό και διεκπεραιωτικό, πλέον επί ΝΔ οι μετακλητοί καταλαμβάνουν διευθυντικά αξιώματα, προϊσταμένων και τμηματαρχών, κάτι το οποίο τους δίνει το δικαίωμα να υπογράφουν, για παράδειγμα, εντάλματα πληρωμής του δημοσίου, κ.ά. Ουδείς γνωρίζει πώς διαχειρίζονται τα χρήματα που περνούν από τα χέρια τους, και ουδείς τους ελέγχει, μιας και ως ιδιώτες, δεν δεσμεύονται από κάποια σχέση δημοσίου δικαίου και συνεπώς δεν υπόκεινται στους περιορισμούς των δημοσίων υπαλλήλων.
Η τοποθέτηση των πολιτικών εκλεκτών σε συγκεκριμένες θέσεις ευθύνης υποκρύπτει και τις σαφείς προθέσεις των κυβερνώντων να ελέγξουν κρίσιμες λειτουργίες της διοίκησης, όπως είναι οι αναθέσεις έργων, οι συμβάσεις κτλ. Άρα εκτός από το εις βάρος μας φαγοπότι, μέσω των κομματικά ελεγχόμενων μετακλητών, διακρίνεται πλέον και μια ξεκάθαρη απειλή για τη χώρα μας.
Παρατηρείται επίσης και μια εξαιρετική κρατική συνέχεια, μιας και όπως αποδεικνύεται, οι κρατιστές δεν είναι απλώς οι πολιτικοί του ενός ή του άλλου κόμματος, αλλά σύσσωμο το πολιτικό σύστημα ανεξαρτήτως ιδεολογίας.
Η πρόταση που απαιτείται είναι προφανής, μιας και πλέον αναγκαιεί περισσότερο από ποτέ το οριστικό τέλος του παρασιτικού πολιτικού προσωπικού και των χρυσοκανθάρων. Να πάψει η χειμαζόμενη χώρα μας, να αποτελεί λεία του κάθε πρωθυπουργού και της λαίμαργης παρέας του.
Η αντιπρόταση είναι επίσης προφανής. Αφού καταργηθούν όλοι οι βαλτοί των πολιτικών από το κράτος, το όποιο έργο τους μπορούν να αναλάβουν οι δημόσιοι υπάλληλοι της Ελλάδας, οι οποίοι υπηρετούν τη χώρα και όχι τα κόμματα που κυβερνούν. Ως εκ τούτου, μπορούν και να κρατούν τους πολιτικούς υπόλογους για τις πράξεις τους. Και όχι να συνηγορούν υπέρ εθνοβόρων και καταστροφικών πολιτικών και πράξεων. Μέσω και της πρότασης του δέλτα για έναν ελεύθερο δημόσιο τομέα, οι δημόσιοι λειτουργοί δύνανται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αξιοκρατικά και οργανικά. Έτσι αποφεύγουμε και τα 35 εκατομμύρια ετησίως που φανερά μας κοστίζουν οι μετακλητοί, καθώς και όλα τα υπόλοιπα αόρατα κόστη που προκύπτουν.
Επακολούθως, δημιουργείται για πρώτη φορά, ένα θετικό κρατικό έσοδο, ανεπανάληπτο καθ’ όλη τη μεταπολίτευση. Τα χρήματα αυτά μπορούν και πρέπει να αξιοποιηθούν σε υγιείς και δημιουργικούς φορείς και τομείς της χώρας μας.
19 Αυγούστου 2020