Το πλοίο που βυθίζεται, τα ποντίκια και ο καπετάνιος Ερντογάν.


''Η Τουρκία και το μέλλον όσων κατοικούν σ’ αυτή τη χώρα αλλά και των επόμενων γενεών, είναι στα χέρια εκείνων που εμπορεύονται το μέλλον τους για να συνεχίζουν την λεηλασία και την πολυτελή ζωή τους. Κι όμως, ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας βρίσκεται δίπλα σε αυτόν τον διεφθαρμένο οργανισμό που αντιπροσωπεύει το σκοτάδι για τις μελλοντικές γενιές! Και αυτό το κάνουν για ένα ψυγείο, για λίγα ζυμαρικά, ζάχαρη, μερικές σακούλες κάρβουνο, και ορισμένοι για να εξασφαλίσουν μόνιμη εργασία. Έτσι δωροδοκείται η κοινωνία και στηρίζει αυτό το διεφθαρμένο σύστημα.''



Το πλοίο που βυθίζεται, τα ποντίκια και ο καπετάνιος Ερντογάν. 

Υπάρχει ένα ωραίο ρητό, «Τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα το πλοίο όταν βυθίζεται, και τελευταίος ο καπετάνιος.» Όμως εν αντιθέσει με αυτό το ρητό, μερικές φορές παρατηρούμε να γίνεται το αντίθετο τρόπο στην κοινωνική ζωή. Ο καπετάνιος και τα ποντίκια, πριν εγκαταλείψουν το πλοίο, ασχολούνται με το πώς θα λεηλατήσουν το πλοίο. Για τον καπετάνιο που βοηθά το πλοίο να βυθιστεί για να ικανοποιήσει την προσωπική του φιλοδοξία, δεν έχει νόημα να πούμε κάτι γι’ αυτό.

Υπάρχουν πολλά όμορφα ρητά στην κοινωνία. Ένα από αυτά είναι “Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι.” Η κλοπή, η ληστεία, η λεηλασία, η κερδοσκοπία, η καταπίεση και η βία αντικατοπτρίζονται στην κοινωνία ως αποτέλεσμα της εκπαίδευσης, της λειτουργίας της οικογένειας, των κοινωνικών σχέσεων καθώς και των ηθικών πολιτικών των διοικητικών θεσμών της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, ένα άτομο διαμορφώνει το χαρακτήρα του ξεκινώντας από την οικογένεια και από τις προσλαμβάνουσες που έχει στο σχολείο και την κοινωνία.

Υπάρχουν επίσης ρητά που εκφράζουν καλύτερα την κοινωνική παρακμή, την ατομικότητα και τον εγωισμό. Ένα από αυτά είναι το “Ο καπετάνιος είναι αυτός που σώζει το πλοίο του”.

Σε αυτό το ρητό, ο ατομικισμός και ο εγωισμός βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Κανένα πλοίο δεν ανήκει στον καπετάνιο. Ο καπετάνιος είναι ακριβώς το άτομο που το διευθύνει και το διαχειρίζεται. Το πλοίο ανήκει σε όλους όσους βρίσκονται μέσα στο πλοίο.

Αυτό το ρητό αντιπροσωπεύει εκείνους που ενώ εμπλέκονται σε κοινωνικούς και κυβερνητικούς μηχανισμούς, αντί να φροντίσουν για το κοινωνικό σύνολο, κάνουν τα πάντα για τη διάσωση των «δικών τους πλοίων». Αυτό είναι η αρχή της κοινωνικής δηλητηρίασης καθώς και η αρχή της κοινωνικής αποσύνθεσης. Σε όλα τα επίπεδα γραφειοκρατίας της Τουρκίας, χωρίς εξαίρεση, υπάρχει αυτή η κατάσταση. Για παράδειγμα, εάν έχετε δουλειά στο κτηματολόγιο ή στο γραφείο κτηματολογίου, ο τρόπος για να φτάσετε στον υπάλληλο που χειρίζεται την υπόθεσή σας, ξεκινά από το να πιάσετε φιλία με τον θυρωρό και επεκτείνεται μέχρι το κατάστημα τσαγιού και τον κλητήρα μεταφορέα εγγράφων. Εάν δεν ικανοποιείσετε το θυρωρείο, το κατάστημα τσαγιού και τον μεταφορέα εγγράφων, μπορεί να χρειαστούν μήνες ή ακόμα και να μην μπορέσετε να φτάσετε ποτέ στον αρμόδιο, για να κάνετε τη δουλειά σας.

Αυτή η κατάσταση δείχνει από τη μία πλευρά σε ποιο βαθμό η λογική του “Ο καπετάνιος είναι αυτός που σώζει το πλοίο του” έχει καταστήσει την κοινωνία όμηρο των κλεπτών και των ληστών και από την άλλη, είναι μια αντανάκλαση του πόσο η κοινωνία έχει ενσωματώσει αυτό το σύστημα.

Ο πολίτης, ο οποίος πηγαίνει να κάνει τη δουλειά του στο κρατικό γραφείο, βρίσκει πρώτα τον μεσάζοντά του, μαθαίνει το ποσό της δωροδοκίας που θα δώσει και στη συνέχεια υποβάλλει το αίτημά του. Με άλλα λόγια, ο πολίτης τώρα αντιλαμβάνεται ότι έχει υποχρέωση να δωροδοκήσει, ότι αυτό είναι κάτι σαν ευθύνη του πολίτη έναντι του κράτους. Ο πολίτης που είναι υποχρεωμένος να δωροδοκήσει, πολλές φορές είναι ο ίδιος που απαιτεί δωροδοκία από άλλους πολίτες, για να τους εξυπηρετήσει από τη θέση του. Όλο αυτό έχει γίνει πλέον το βασικό χαρακτηριστικό των θεσμών και των μηχανισμών που ονομάζονται τουρκικό κράτος.

Φυσικά, η δημιουργία αυτού του απέραντου δικτύου διαφθοράς δεν είναι αυθόρμητη και τυχαία. Σχηματίζεται από τους ανώτερους αξιωματούχους του κράτους. Αυτό το δίκτυο λειτουργεί με εντολές που δίνει η μυστική ιεραρχία που υπάρχει σε όλους τους θεσμούς του κράτους. 

Το κράτος θεωρεί ως καθήκον του να καταστήσει αόρατη όλη αυτήν τη ληστεία, την κερδοσκοπία και τη λεηλασία που γίνεται σε όλους τους θεσμούς του. Έχουν αρκετά όπλα για αυτό. Οι πιο σημαντικοί είναι η θρησκεία και ο ρατσισμός. Ο θρησκευτικός και ρατσιστικός φασισμός μπορεί να παράγει αρκετούς εχθρούς στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Στην πρόσφατη ιστορία, οι υποθέσεις διαφθοράς που αποκαλύφθηκαν, ως αποτέλεσμα του αγώνα εξουσίας των ηγετών του τουρκικού κράτους, ήταν ίσως τα πιο βρώμικα και γιγαντιαία εγκλήματα που έλαβαν χώρα στην ιστορία του τουρκικού κράτους. Όμως όλα ξεχάστηκαν μετά από λίγο καιρό αφότου αποκαλύφθηκαν. Το σύστημα συνεχίζει όπως είναι, σε έναν ακόμη πιο τέλειο ρόλο.

Ωστόσο, εάν αυτά που αποκαλύφθηκαν στην Τουρκία, συνέβαιναν σε μια δημοκρατική χώρα, όλοι οι κρατικοί θεσμοί και τα στελέχη των υπηρεσιών θα είχαν οδηγηθεί στα δικαστήρια και θα ήταν υπόλογα ενώπιον του νόμου. Με άλλα λόγια, το κράτος δεν μπορούσε πλέον να παραμείνει όπως ήταν πριν.

Η σύγκρουση εξουσίας μεταξύ Fethullah Gülen και Erdoğan αποκάλυψε τις βρώμικες σχέσεις που είχαν αναπτύξει οι δύο πρώην εταίροι.

Εμφανίστηκαν στο διαδίκτυο ηχογραφημένες συνομιλίες του Ερντογάν, στις οποίες έδινε εντολές στο γιο του και σε συνεργάτες του να εξαφανίσουν μεγάλα χρηματικά ποσά που είχαν στην κατοχή τους (για να μην τα βρει η αστυνομία που έκανε μια τέτοια επιχειρήση την ώρα εκείνη). Η ληστεία και η κερδοσκοπία ήταν τόσο μεγάλη που όταν ο γιος του Ερντογάν, Μπιλάλ, σ’ εκείνη τη συνομιλία, απάντησε στον πατέρα του: “Έχω στα χέρια μου 30 εκατομμύρια ευρώ, το κρατήσαμε μόνο και μόνο επειδή θα τα χρειαζόσουν”, με τον Ερντογάν να λέει “εξαφάνισέ τα όλα”. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ληστεία που έχει γίνει από εκείνους που έχουν την εξουσία και κρατούν στα χέρια τους τα ηνία της Τουρκικής Δημοκρατίας. Όμως ακόμα κι αυτή η περίπτωση δεν ήταν ικανή να συνταράξει την τουρκική κοινωνία.

Μετά από το παραπάνω, ξέσπασε το σκάνδαλο Reza Zarrab. Αυτό το σκάνδαλο έχει και διεθνείς διαστάσεις, στο οποίο δεν υπάρχει αξιωματούχος της κυβέρνησης και του τουρκικού κράτους που να μην είναι μπλεγμένος.

Το κέρδος εκεί ήταν μιας διεθνούς διάστασης και φαινόταν ότι δεν υπήρχε σχεδόν κανένας μη μολυσμένος αξιωματούχος του κράτους.

 Η εφημερίδα Diken, που παρακολουθεί τη δίκη που αφορά το σκάνδαλο Zarrab στις ΗΠΑ, τις 05.12.2017 δημοσίευσε τη λίστα δωροδοκίας που έδωσε ο Reza Zarrab στην Ομοσπονδιακή Εισαγγελία των ΗΠΑ. (Δείτε: www.diken.com.tr).

Στη λίστα υπάρχουν όλοι όσοι έλαβαν χρήματα από τον Zarrab, και τα ποσά που πήραν. Ο κατάλογος ξεκίνησε με δωροδοκία 430 εκατομμυρίων ευρώ στον Ερντογάν.

Στη συνέχεια είναι τα ονόματα όλων εκείνων που βρίσκονταν σε κυβερνητικές θέσεις την εποχή εκείνη. Σύμφωνα με τον κατάλογο, η σειρά των δωροδοκιών έχει ως εξής:

Ahmet Davutoğlu 14 εκατομμύρια δολάρια,

Binali Yıldırım 63,

Zafer Çağlayan 32,

Muammer Güler 8,

Egemen Bağış 19,

Bülent Arınç 3,

Bekir Bozdağ 2,

Sadullah Ergin 1,

Nihat Ergün 1,

Faruk Çelik 1,

Erdoğan Bayraktar 1,

Taner Yıldız 2,

Hayati Yazıcı 3

Εδώ τελειώνει ο κατάλογος με τα εκατομμύρια και ακολουθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες:

Ali Babacan 800,

Ahmet Davutoğlu 800,

Mehmet Şimşek 400,

Mehdi Eker 800 χιλιάδες δολάρια

Ο παραπάνω πίνακας είναι ο εσωτερικός πίνακας. Ας δούμε όμως και τη διεθνή εικόνα της Τουρκίας του AKP-MHP. Η Τουρκία κατατάσσεται 56η, μετά τη Ρωσία, όσον αφορά το κατά κεφαλήν εισόδημα του ΑΕΠ.

Για παράδειγμα, η Ολλανδία έχει έκταση 42.500 km2, πληθυσμό (2019) 17 εκατομμύρια 200 χιλιάδες, το Βέλγιο έχει έκταση 30.530 km2, πληθυσμό 11 εκατομμύρια 400 χιλιάδες, το Ισραήλ έχει έκταση 27.814 km2, πληθυσμό 8 εκατομμύρια 161 χιλιάδες, Η Ελβετία έκταση 41.285 km2, πληθυσμό 8 εκατομμύρια 610 χιλιάδες, το Λουξεμβούργο έκταση 2.586km2 πληθυσμός 462 500, και η Τουρκία έκταση 782 563 km2 με πληθυσμό 81 εκατομμύρια.

Το κατά κεφαλήν εισόδημα αυτών των χωρών είναι: Λουξεμβούργο 115.536, Ελβετία 81.161 , Ισραήλ 47.728, Ολλανδία 53.228, Αυστρία 51.334 , Βέλγιο 46.696, Μάλτα 45.165, Τουρκία 9405 δολάρια ΗΠΑ.

Το σύστημα έκανε την κοινωνία να μοιάζει με το ίδιο. Όλοι νοιάζονται για το πώς θα εξασφαλίσουν τα προς το ζην της ημέρας, Ο καθένας για τον εαυτό του.

Και όλο αυτό γίνεται εις βάρος του μέλλοντος της κοινωνίας και της χώρας.

Η Τουρκία και το μέλλον όσων κατοικούν σ’ αυτή τη χώρα αλλά και των επόμενων γενεών, είναι στα χέρια εκείνων που εμπορεύονται το μέλλον τους για να συνεχίζουν την λεηλασία και την πολυτελή ζωή τους. Κι όμως, ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας βρίσκεται δίπλα σε αυτόν τον διεφθαρμένο οργανισμό που αντιπροσωπεύει το σκοτάδι για τις μελλοντικές γενιές! Και αυτό το κάνουν για ένα ψυγείο, για λίγα ζυμαρικά, ζάχαρη, μερικές σακούλες κάρβουν, και ορισμένοι για να εξασφαλίσουν μόνιμη εργασία. Έτσι δωροδοκείται η κοινωνία και στηρίζει αυτό το διεφθαρμένο σύστημα.

του Ali Çatakçın

Μετάφραση: Σάββας Καλεντερίδης



 14 Οκτωβρίου 2020