Περί διαταραχής «κανονικότητας».
Περί διαταραχής «κανονικότητας».
Οι άνθρωποι, λόγω της πεπερασμένης φύσης και αντίληψής τους, πολύ συχνά οικτίρουν τη «μοίρα» ή την τύχη τους για όσα έκτακτα γεγονότα συμβαίνουν στη διάρκεια του βίου τους. Εχουν πάντα την αίσθηση ότι διαταράσσεται η «κανονικότητα» που προϋπήρχε. To 2005 η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από τη «γενιά των 700 ευρώ», από το 2010 και έπειτα άρχισε η κρίση χρέους και τα προγράμματα εξοντωτικής λιτότητας. Από το 2016 και έπειτα, τα ελληνοτουρκικά εισήλθαν σε μια τροχιά ραγδαίας επιδείνωσης, ενώ η ευρύτερη περιοχή από το 2011 (αραβική άνοιξη, πόλεμος στη Συρία, ανάφλεξη στον Καύκασο) είναι πλήρως αποσταθεροποιημένη και όπου εμφανίζει μια εικόνα ηρεμίας, αυτό οφείλεται σε ισορροπίες που κρέμονται από μια κλωστή. Τα πράγματα πιθανότατα θα εκτραχυνθούν έτι περαιτέρω, καθώς παράλληλα εξελίσσονται φαινόμενα που η ισχύς των κρατικών οντοτήτων, μεμονωμένων ή συνεργαζόμενων (Ε.Ε.), δεν είναι αρκετή για να κάμψει, όπως η πανδημία και οι επιπτώσεις της, η κλιματική αλλαγή, η μετανάστευση προς τη Δύση από τις χώρες με νεανικό πληθυσμό και έλλειψη πόρων. Παρά τις γεωπολιτικές αναλύσεις, τις χιλιάδες εργατοώρες που σπαταλώνται σε συζητήσεις, συγγραφή βιβλίων, παρουσιάσεις, η τελική κατάληξη αυτής της φαινομενικής «κοσμογονίας» κείται μακράν από να μας γίνει απολύτως ευκρινής.
Σίγουρα, οι Ελληνες, ευρισκόμενοι σε μια περιφέρεια ποικιλοτρόπως μεταιχμιακή, έχουν ταυτόχρονα την τύχη και την ατυχία να αντιλαμβάνονται τα φαινόμενα αυτά νωρίτερα από τους Ευρωπαίους εταίρους τους. Πέρα από τη φιλοσοφική πτυχή του πεπερασμένου της ανθρώπινης ύπαρξης, που παραμένει για όλους δημοκρατικότατα ίδια, υπάρχει και το καίριο ερώτημα το οποίο δεν είναι άλλο από το ποια χώρα, ποια κοινωνία, ποιο ιστορικό προηγούμενο θα παραδώσουμε στους επόμενους. Δυστυχώς και σε αυτό το ερώτημα οι κάθετες απαντήσεις είναι απλοϊκές. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανενός είδους «κανονικότητα». Ουδέποτε υπήρξε. Κάποια διαλείμματα μόνο, τα οποία καθένας από εμάς έχει ανακατασκευάσει στο μυαλό του μέσα από το πρίσμα της νοσταλγίας ή των ευσεβών πόθων. Η μόνη πραγματικότητα είναι το σήμερα και, δυστυχώς, η πολυτέλεια της μακροπρόθεσμης στρατηγικής έχει χαθεί. Ο μόνος σκοπός πρέπει να είναι να διαμορφωθεί μια μέθοδος που θα δώσει στην Ελλάδα τη δυνατότητα να υφίσταται ως δημοκρατικό, ευρωπαϊκό κράτος στην άκρη των Βαλκανίων και στο σταυροδρόμι πολλών διαφορετικών κόσμων.
Τώρα, όχι χθες, και σίγουρα όχι αύριο.
24/10/2020