Εκλογή Μπάιντεν: Ευσεβείς πόθοι και πραγματικότητα στα Ελληνοτουρκικά.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
Πριν πεινάσουν... εξοπλίζονται.
Εκλογή Μπάιντεν:
Ευσεβείς πόθοι και πραγματικότητα στα Ελληνοτουρκικά.
Στην Ελλάδα παρακολουθούμε τα όσα συμβαίνουν στην Αμερικανική Πολιτική αναπόδραστα μέσα από τις σχέσεις ΗΠΑ-Ελλάδος και ΗΠΑ-Τουρκίας. Όταν για μία και πλέον τετραετία ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ επιδείκνυε σκανδαλώδη ανοχή στα όσα έκανε σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ρετζεπ Ερντογάν ως γεωπολιτικός ταραχοποιός ... Όταν τον ακούγαμε να μας λέει για «το πόσο καλός φίλος του είναι ο Ερντογάν» και για «το πόσο άξιος ηγέτης είναι και τι εξαιρετική συνεργασία έχει μαζί του», αυτόν που δημιουργεί σοβαρά προβλήματα ασφάλειας στην Πατρίδα μας, ευχόμασταν στην μεγάλη μας πλειοψηφία την εκλογή του αντιπάλου του. Χαιρόμαστε λοιπόν που εξελέγη ως 46ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο αντίπαλος του υποψήφιος των Δημοκρατικών Τζο Μπάιντεν όταν μάλιστα ο ίδιος κατά την προεκλογική περίοδο είχε εμφατικά επικρίνει τον Τούρκο Πρόεδρο για την προκλητική συμπεριφορά του και τις παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου και των κανόνων που πηγάζουν από αυτό, προσδοκώντας επιστροφή σε μία κανονικότητα.
Βεβαίως την τελευταία διετία ο τρίτος ΥΠΕΞ κ. Πομπέο, προσπάθησε να εξισορροπήσει όσο μπορούσε τα πράγματα με τις επισκέψεις του στην Ελλάδα, τις δηλώσεις και τις επιστολές του αλλά και με την καλλιέργεια διαπροσωπικών σχέσεων με τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Αλλά αυτά που φοβόμασταν ήταν όχι τα όσα επίσημα βλέπαμε και ακούγαμε, αλλά αυτά που ανεπίσημα και πίσω από τις πόρτες εκτιμούσαμε ότι συνέβαιναν και αντανακλούσαν την ειδική σχέση Τραμπ-Ερντογάν για την οποία όλοι στην Ουάσιγκτον μιλούσαν, όπως μάλιστα έχει αποκαλύψει ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Τζων Μπόλτον στο βιβλίο του «Το δωμάτιο όπου όλα συνέβησαν».
Αυτά όμως θα αποτελούν οριστικό παρελθόν από την 20 Ιανουαρίου 2021. Σε κάθε περίπτωση όμως εμείς οφείλουμε να είμαστε συγκρατημένοι αποφεύγοντας τις υπεραπλουστεύσεις και το πιο σημαντικό θα πρέπει να βάζουμε ευδιάκριτα όρια μεταξύ πραγματικότητας και ευσεβοποθισμού! Οι διεθνείς σχέσεις διακατέχονται από έναν κυνισμό και καθοδηγούνται από τα συμφέροντα. Οι Αμερικανοί ψηφίζουν για το πως θα κυβερνηθεί η Αμερική. Ο Μπάιντεν εξελέγη όπως και κάθε Πρόεδρος για την διασφάλιση της ευημερίας των Αμερικανών αλλά και για να προωθήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ παντού και είναι βέβαιο ότι από αυτήν την οπτική θα δει τις σχέσεις του με την Ελλάδα και την Τουρκία. Και συμφέρον της Αμερικής είναι να έχει την Τουρκία… κοντά της με κανονιστικό βέβαια πλαίσιο και όχι με πράξεις και πολιτικές που θα υπονομεύουν τα αμερικανικά συμφέροντα.
Τι μπορεί να αλλάξει λοιπόν; Εκτιμάται ότι εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα ακολουθήσει πλέον θεσμικούς δρόμους και θεσμικές διαδικασίες που σημαίνει κατ’ αρχήν η επιστροφή στην κανονικότητα ευνοεί αναντίρρητα την ελληνική πλευρά. Και για να προλάβουμε το ερώτημα πως υποστηρίζουμε κάτι τέτοιο, επισημαίνουμε ότι μπορεί ο Ερντογάν να απολάμβανε της εμπιστοσύνης και της ασυλίας του Τραμπ αλλά στην γραφειοκρατία του Πενταγώνου και του «Foggy Bottom» όπως αποκαλείται στην Αμερικανική Πρωτεύουσα το ΥΠΕΞ (Department of State) δημιουργήθηκε σημαντικό έλλειμμα εμπιστοσύνης απέναντι σε έναν κατ’ επίφαση Σύμμαχο για τον οποίον υπάρχουν αποδείξεις για τις μπίζνες του με τον ISIS, το Ιράν αλλά ακόμα και με την μακρινή Βενεζουέλα, ίσως και για πολλά άλλα. Κυρίαρχη άποψη όπως έχει διατυπωθεί από πολλούς αναλυτές που πρόσκεινται σε αυτήν γραφειοκρατία είναι ότι η επιλεκτική ανοχή του Τραμπ και οι προσπάθειες του να μην «στριμώξουν» τον Τούρκο Πρόεδρο, ήταν εναντίον των Αμερικανικών συμφερόντων. Πάντως η «ειδική σχέση» και η επιλεκτική ανοχή του Ερντογάν τελείωσε και μάλλον θα μάθουμε πολλά και για πολλούς τον ερχόμενο Μάρτιο στην δίκη για την Halkbank που με κάθε τρόπο προσπάθησε να πνίξει ο Τραμπ.
Όμως αποτελεί ευσεβή πόθο να νομίζουν κάποιοι ότι οι ΗΠΑ θα πάρουν το μέρος της Ελλάδος σε μία ενδεχόμενη Ελληνοτουρκική σύγκρουση. Ούτε θα στείλουν το 6ο Στόλο για να σταματήσει την τουρκική επιθετικότητα. Για τις ΗΠΑ είναι άλλο ο Ερντογάν και άλλο η Τουρκία η οποία διατηρεί διαχρονικά και ιδιαίτερα με τις παρούσες συνθήκες υψηλή την αξία της σε αυτό που αποκαλούμε ... «γεωπολιτικό χρηματιστήριο» για λόγους που έχουμε επανειλημμένα αναλύσει. Και δεν θα θέλουν να την χάσουν ολοσχερώς. Η νέα Αμερικανική Διοίκηση εκτιμάται θα προσπαθήσει να φέρει την Τουρκία «πίσω στην Δύση» διαχωρίζοντας την σε όση έκταση είναι δυνατόν από τον ίδιο τον Ερντογάν και βάζοντας της κανόνες. Οι Αμερικανοί θέλουν την Τουρκία ισχυρή μέχρι ένα ορισμένο βαθμό για να είναι «υπεργολάβος ασφαλείας» αλλά όχι ανεξέλεγκτος περιφερειακός δρών. Βέβαια μας τρομάζει η σκέψη ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει πιέζοντας την Ελλάδα να κάνει...εκπτώσεις στην τουρκική επιθετικότητα αν όχι κάποιες θυσίες για να έχουν όλοι "το κεφάλι τους ήσυχο"! Είναι όμως «αντισταθμιστικό» σε αυτήν την καχυποψία μας το γεγονός ότι ο Μπάιντεν έχει πολύ καλή γνώση της περιοχής, των ελληνοτουρκικών σχέσεων του Κυπριακού και του περιφερειακού συσχετισμού δυνάμεων.
Είμαστε χαρούμενοι για την επερχόμενη αλλαγή τον Λευκό Οίκο και όλη την επικείμενη αναδιαμόρφωση της Αμερικανικής Διοίκησης αλλά θα πρέπει παράλληλα να είμαστε και συγκρατημένοι. Τουλάχιστον ο Μπάιντεν δεν αμφισβητεί τα μεταπολεμικά γεωπολιτικά δεδομένα όπως την αξία του ΝΑΤΟ και των διατλαντικών δεσμών και δεν βλέπει την διεθνή πολιτική … ως εμπορική συναλλαγή όπως έκανε ο προκάτοχος του. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να είναι χειρότερα τα πράγματα για εμάς. Θα πρέπει επίσης να περιμένουμε για να δούμε ποια πρόσωπα θα επιλεγούν για να «τρέξουν» τα θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφαλείας και σε ποιο βαθμό θα κινηθεί αυτόνομα η «Γραφειοκρατία» του Αμερικανικού ΥΠΕΞ και ΥΠΑΜ προκειμένου να έχουμε ασφαλείς εκτιμήσεις.
Αυτά όμως για την Αμερική. Στο χέρι της Ελληνικής Κυβερνήσεως είναι πλέον να αποδείξει στην Διοίκηση Μπάιντεν ότι η Ελλάδα είναι ένας αξιόπιστος Σύμμαχος που μπορεί να μη έχει την ίδια γεωστρατηγική βαρύτητα με την Τουρκία που αδιαμφισβήτητα απειλεί την Ασφάλεια της, αλλά θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και η δικής της αξία και το ειδικό βάρος της που μπορεί να καταλήγει σε ισχυρά συγκλίνοντα συμφέροντα. Η φιλολογική αναγνώριση της πατρίδας μας ως πυλώνας σταθερότητας θα πρέπει να πάρει την μορφή στήριξης στην πράξη. Πέρα από την οποιαδήποτε διαχείριση κρίσεως με την Τουρκία προέχει επιτέλους η χάραξη συνεκτικής Εθνικής Στρατηγικής για να ξέρουμε «που και πως θέλουμε να πάμ娻, αλλιώς όπως είπε ο Σενέκας: «Όταν κάποιος δεν ξέρει σε ποιο λιμάνι κατευθύνεται, κανένας άνεμος δεν είναι ούριος». Και προσοχή στην κρίσιμη περίοδο μέχρι την ανάληψη της Προεδρίας από τον Μπάιντεν τον ερχόμενο Ιανουάριο. Ίσως η Άγκυρα θα προσπαθήσει να δημιουργήσει νέα τετελεσμένα που παράγουν πολιτικά αποτελέσματα.
Κωνσταντίνος Λουκόπουλος
Αντιστράτηγος ε.α.,επικεφαλής στο «Παρατηρητήριο Liberal»
9 Νοεμβρίου 2020
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Πριν πεινάσουν... εξοπλίζονται.
Μετά την οριστικοποίηση της εκλογής του Τζο Μπάιντεν στις ΗΠΑ στη χώρα μας αυξάνονται οι προσδοκίες για παρέμβαση των ΗΠΑ και των λοιπών συμμάχων υπέρ της Ελλάδας σε βάρος της Τουρκίας.
Η αλήθεια είναι πως η στάση των ΗΠΑ θα γίνει περισσότερο προβλέψιμη σε σχέση με την κατάσταση όπου ο πρόεδρος τις μεταμεσονύκτιες ώρες έκανε εξωτερική πολιτική μέσω twitter και άλλαζε τους υπουργούς Eξωτερικών και Άμυνας σαν τα πουκάμισα...
Οι προσδοκίες της κοινής γνώμης όμως είναι υπερβολικές. Οι ΗΠΑ πριν κάνουν οτιδήποτε εναντίον της Τουρκίας θα εξαντλήσουν τις προσπάθειες επαναπροσέγγισης της γείτονος, συμπαρασύροντας σε αυτήν τη στάση τις περισσότερες δυτικές χώρες, οι οποίες άλλο που δεν θέλουν...
Οι περισσότερες δυτικές χώρες δεν έχουν εδαφικές διαφορές με την Τουρκία και έχουν σημαντικές οικονομικές συναλλαγές και οφέλη τα οποία δύσκολα θα θυσιάσουν επειδή η Ελλάδα έχει εδαφικές διαφορές και δεν συναινεί σε κάποιο είδος συνεκμετάλλευσης και αποδοχής της τουρκικής ισχύος.
Όπως η Ευρώπη και οι ΗΠΑ βρίσκονται σε έναν λήθαργο παρόμοιο με αυτό που βρίσκονταν οι Δυτικοί τη δεκαετία του ’30 απέναντι στον Χίτλερ. Πιστεύουν πως μέσω του κατευνασμού μπορούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις της Τουρκίας και να διαμορφώσουν μια πορεία της γείτονος η οποία θα συμπλέει με τα συμφέροντα της Δύσης.
Ο Ερντογάν και η Τουρκία όσο μπορεί θα συνεχίσει να εκμεταλλεύεται αυτήν τη "στραβομάρα" της Δύσης και επειδή πιστεύει πως η Τουρκία είναι ήδη μια σημαντική περιφερειακή δύναμη θα τους εκμεταλλεύεται όσο μπορεί μέχρι που να μην τους χρειάζεται άλλο.
Η απώλεια της υποστήριξης του Τραμπ ενδεχομένως να αναγκάσει τον Ερντογάν να αναπροσαρμόσει την τακτική του. Σε κάθε περίπτωση όμως θα συνεχίσει να υλοποιεί τα σχέδιά του λέγοντας στους δυτικούς αυτά που θέλουν να ακούσουν. Πως δηλαδή σε τρία θερμά μέτωπα τη Λιβύη, τη Συρία και την Αρμενία η Τουρκία είναι η μοναδική χώρα του ΝΑΤΟ που βρίσκεται απέναντι στη Ρωσία. Το πιθανότερο είναι πως ο εφησυχασμός θα κάνει τους δυτικούς να παραβλέψουν πως σε αυτά τα μέτωπα η Τουρκία είναι δίπλα στην Ρωσία αφού κατόπιν συνεννόησης διαμοιράζουν τα ίματιά τους.
Η Ελλάδα αντί να συνεχίσει τον ύπνο του δικαίου εκτρέφοντας συνταξιούχους και πελάτες του Δημοσίου θα πρέπει να εντατικοποιήσει την ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος των ενόπλων της δυνάμεων.
Η Ελλάδα θα πρέπει να στηρίξει πολιτικές δυνάμεις στη Γερμανία όπως π.χ. οι Πράσινοι που ζητούν εμπάργκο όπλων στην Τουρκία αλλά και ο Μάνφρεντ Βέμπερ που ζητάει επιβολή κυρώσεων.
Η Ελλάδα θα πρέπει να έρθει πιο κοντά με δυνάμεις όπως το κόμμα του Αυστριακού πρωθυπουργού Κουρτς ο οποίος ζητάει μέτρα και κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας καθώς διαβλέπει το ρόλο της στη χειραγώγηση των μουσουλμάνων μεταναστών στην Ευρώπη.
Η Ελλάδα έχει συμφωνία αμυντικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ, είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. και θα πρέπει να εξαντλήσει τα περιθώρια πιέσεων προς αυτούς τους θεσμούς σε σχέση με την Τουρκία.
Θα πρέπει να συνεχίσει την εμβάθυνση των τοπικών συμμαχιών με Ισραήλ, Αίγυπτο, Σαουδική Αραβία και Ε.Α.Ε. κλπ που σε αυτήν τη φάση αντιμετωπίζουν την ίδια απειλή.
Ο μοναδικός πραγματικός σύμμαχος επειδή η ενίσχυση της Τουρκίας πλήττει τα δικά του συμφέροντα στην περιοχή είναι η Γαλλία. Η Γαλλία ακόμη με βάση το ισοζύγιο οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος είναι σε θέση να περιορίσει την Τουρκία. Η βασική επιδίωξη της Ελλάδας θα πρέπει να είναι μια αμυντική συμφωνία με την Γαλλία με οποιοδήποτε αντάλλαγμα.
Η απάντηση στο δίλημμα τέσσερες φρεγάτες με βεληνεκές πλήγματος τα 100 χλμ ή δυο με βεληνεκές τα 400 χλμ είναι προφανής. Κάποτε ένα μόνο θωρηκτό το Αβέρωφ έκανε τη διαφορά στο Αιγαίο…
Η Ελλάδα θα πρέπει να αυξήσει και να εξορθολογήσει τις αμυντικές δαπάνες ακόμη και σε βάρος βασικών άλλων κοινωνικών δαπανών. Είναι καλύτερα να το κάνει ορθολογικά στα πλαίσια της ενδυνάμωσης της αποτρεπτικής της ισχύος, παρά να το υποστεί αυτόματα μετά από μια εθνική ήττα.
Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν... εξοπλίζονται!
Κώστας Στούπας,18/11/2020
2.
Τα σχέδια των χωρών εξυπηρετούν
ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ συμφέροντα.
Πολλοί, εντελώς αυθαίρετα, φοβούνται την ( πολύ... μικρή ) πιθανότητα ο Πρόεδρος των ΗΠΑ να κοιτάξει τα συμφέροντα των ΗΠΑ και όχι τα δικά μας (αν είναι δυνατόν)!!! Φοβούνται δηλαδή ότι θα συμβεί το ίδιο πράγμα που συμβαίνει πάντα και παντού, σε όλον τον κόσμο, με αποτέλεσμα ο Γάλλος να κοιτάζει τα συμφέροντα της Γαλλίας, ο Ιταλός της Ιταλίας κλπ, κάτι που, βεβαίως, για εμάς είναι “απαράδεκτο”. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει αυτό το ακραίο ενδεχόμενο, όσο "παράλογο" και αν ακούγεται σε κάποιους. Και παρόλο που αυτή η πιθανότητα είναι... "μικρή", εάν τελικά γίνει αυτή η μεγάλη έκπληξη, αυτό θα είναι κάτι που, όπως καταλαβαίνετε, δεν θα 'ναι ούτε σωστό ούτε λογικό.
Όπως αντιλαμβάνεσθε, υπάρχουν ορισμένες... “σπάνιες” περιπτώσεις (σπάνιες, αλλά υπάρχουν) κατά τις οποίες τα σχέδια των χωρών εξυπηρετούν ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ συμφέροντα, τα οποία είναι εθνικά και όχι μικροπολιτικά και δεν είναι φτερό στον άνεμο ! Διαβάζουμε... “τα σχέδια του Ερντογάν”, “τα σχέδια του Πούτιν”, “...των ΗΠΑ”, ακόμα και... “τα σχέδια των Σκοπιανών”. Πολλές φορές βεβαίως, τα σχέδια αυτά αποτυγχάνουν. Το καλό είναι ότι αυτό δεν συνιστά πρόβλημα για εμάς, γιατί εμείς δεν έχουμε ΚΑΝ κάποιο συγκεκριμένο, σταθερό, διαχρονικό, εθνικό σχέδιο οπότε οι πιθανότητες να αποτύχει... μειώνονται αισθητά...
Ερώτηση :
Έχετε ακούσει ή διαβάσει ΠΟΤΕ, κάποια οποιαδήποτε ανάλυση, από ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ διεθνολόγο ή καθηγητή γεωπολιτικής που να αφορά τα σχέδια της Ελλάδας και το πως αυτή ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ τα δικά της συμφέροντα απέναντι στα σχέδια των υπολοίπων π.χ. του Νέου Ιράν;;; Δεν μιλάω για δηλώσεις κάποιου αξιωματούχου του Αγιατολάχ, γιατί ακόμα και αυτές τα δικά τους συμφέροντα εξυπηρετούν. Γιατί δεν βρίσκεις πουθενά στον διεθνή τύπο, καμία ανάλυση, ποτέ;;; Ίσως βέβαια το σχέδιο να υπάρχει, αλλά να είναι... ασύλληπτο για τον μέσο-κοινό ανθρώπινο νου. Μπορεί...
“Με το που βγήκε” πάντως, λέει, “το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ, ξεκίνησαν να γίνονται και οι πρώτες αποτιμήσεις του” στα κομματικά επιτ(ρ)ελεία όλων των σοβαρών ελληνικών κομμάτων που διαθέτουμε. Αμέσως!!! Οι άλλες χώρες, οι άμπαλες, δεν περίμεναν να μετρηθεί και η τελευταία ψήφος στο... Κεντάκι, αλλά είχαν ήδη εξετάσει προ πολλού, όλα τα ενδεχόμενα !!! Άδικος κόπος δηλαδή. Με τρομοκρατεί... λίγο το ποιοι ακριβώς είναι αυτοί που κάνουν τις αποτιμήσεις στην χώρα που η πραγματικότητα δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, αφού εδώ υπάρχει ως γνωστόν η “ελληνική πραγματικότητα” η οποία διαφέρει από την “κανονική”. Νομίζω ότι ο φόβος να ανακαλύψουμε έκπληκτοι (και για άλλη μία φορά) ότι ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ θα κοιτάξει τα συμφέροντα των ΗΠΑ και όχι της Ελλάδας... δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Την δική μας την πραγματικότητα, εννοώ. Όχι την άλλη.
Επειδή όμως ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται και επειδή το να έχεις όλο το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος σου, καμιά φορά δεν φτάνει (σπανίως, αλλά... συμβαίνει που και που) καλό θα ήταν ίσως να ΣΤΗΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ πρωτίστως, αλλά και να ασχοληθούμε κάποτε σοβαρά με το πως θα γίνει τα ρημάδια τα “συμφέροντα” των “αλλωνόνε” να ταυτίζονται όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται με τα δικά μας συμφέροντα. Το κακό είναι ότι αυτό είναι κάτι που απαιτεί κάποια περίεργα πραγματάκια, όπως διαχρονική σοβαρότητα και γνώση, διαρκές τρέξιμο παντού, απαιτεί χρόνο, διείσδυση σε οικονομικά λόμπι και σε αυτά τα περίεργα think tanks του διαβόλου, εισχώρηση σε κέντρα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, επηρεασμό Πανεπιστημιακών και Ακαδημαικών κοινοτήτων, χρήμα ( όπως τα πάντα άλλωστε ) το οποίο εμείς όμως διαθέτουμε πρωτίστως για την προστασία των Κομματικών μας Στρατών, ευαισθητοποίηση του απόδημου Ελληνισμού στον μέγιστο βαθμό, δημιουργία συμμαχιών με κοινά συμφέροντα και όχι με κοινές ιδεοληψίες και γενικώς σταθερή εξωτερική πολιτική με σαφείς θέσεις και επιχειρήματα που δεν αλλάζουν όποτε αλλάζει η Υπουργική καρέκλα και όποτε ο σοφός λαός μας, πάει στις “εξυπνότερες” κάλπες του κόσμου. Στην πραγματικότητα την “πραγματική”, η αλήθεια η πικρή είναι ότι ενώ ευφυείς άνθρωποι και ικανοί διπλωμάτες υπάρχουν, η διπλωματία μας είναι λίγο πιο κάτω από τις θέσεις των ουραγών. Ευτυχώς, εμείς έχουμε και την πραγματικότητα την “ελληνική”. "Ευτυχώς"...
kalithanos