Επιμηθείς...
Επιμηθείς ...
Το κακό με τους στόχους ... είναι ότι τους πετυχαίνουμε. Εβλεπα τις προάλλες στην τηλεόραση μιά συζήτηση για την επετηρίδα των καθηγητών και πρόσεξα τον νεότερο της παρέας.
Ηταν κάτω των τριάντα, δηλαδή πήγε στο δημοτικό με την μεταπολίτευση. Ηταν επίσης εξοργιστικός με την απλόνοια των μέσων του και την σιγουριά των απόψεών του. Από το κράτος ήθελε τα πάντα: να έχει σταθερή δουλειά με καλό μισθό και μικρό ωράριο,να εξορισθούν και να φυλακισθούν οι έχοντες και κατέχοντες αφού κακώς έχουν και κατέχουν,να φορτώσουνε τα ΜΑΤ σ΄ένα καράβι και να τα φουντάρουνε, να βγούμε από την Ευρωπαική Ένωση.
Ήταν επίσης απόλυτα σίγουρος για την ορθότητα των θέσεων του κόμματος διά του οποίου ανέπνεε.
Ηταν ένας ζηλωτής.
Ώσπου να τον χτυπήσει ο βίος με παντζούρι (οπότε στα γηρατειά του πάλι θα παινεύεται γιά τους αγώνες στους οποίους συμμετείχε,βαφτίζοντας ακόμη μιά «γενιά της ήττας» κι αφού κάνει πλούσιους τους συνθέτες που θα τον εκφράζουνε στις επιχορηγούμενες συναυλίες), θα υπάρχει ανάμεσά μας, λαμπερός μέσα στα νιάτα του, μακάριος τω πνεύματι διότι όσο διαθέτει του αρκεί,μονίμως αντιρρησίας και προδιαγραμμένος, χωρίς χιούμορ, κακός εραστής, καλός οπαδός.
Αλλά αυτός ο νεαρός είναι δικό μου δημιούργημα και δεν μου πρέπει ο θρήνος. Μιά μούτζα στα μούτρα μου πρέπει. Εμένα και τους ομολόγους δημογέροντες.Εμείς κατέχουμε τις εταιρείες που τους πουλάνε αντίσταση. Εμείς τους τροφοδοτούμε με ναρκωτικά. Εμείς τους πουλάμε τις χαζομάρες που φοράνε. Εμείς τους διδάσκουμε μονοτονικές ευκολίες. Εμείς τους μάθαμε την αστάθεια στο σπίτι, το κυνήγι του τάλιρου, τον έπαινο της λαδιάς, την μαϊμουνιά της ουδετερότητας, τον διαχωρισμό κομματικοποίησης και πολιτικής, το αυτονόητο της διάψευσης των ελπίδων, την γλυκειά ευκολία της αυτοκριτικής.
Μετά το 74 μπήκαμε, μηδενός διώκοντος, στην διαδικασία των μικρών στόχων και των κρισίμων χρονολογιών. Εμείς περιμέναμε αποχουντοποίηση το 75,αλλαγή το 81, καλύτερες μέρες το 85, κάθαρση το 89, ευρωπαική ένταξη το 92, εκσυγχρονισμό το 96, ΟΝΕ το 1999, συγκλονιστική αλλαγή χιλιετίας το 2000 Ολυμπιάδα το 2004 και πάει λέγοντας.
Εμείς στήσαμε τα ελληνάδικα και τα βαρελάδικα και εμείς τους παστώνουμε στα φροντιστήρια. Όταν η πανεπιστημιακή νεολαία πριν δεκαπέντε χρόνια ξάφνιαζε το πανελλήνιο με την συντηρητική της στροφή, καθόμασταν και ζυγίζαμε τα κουκιά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και κλαίγαμε την έκλειψη της αριστεράς, ενώ έπρεπε να ξέρουμε ( από τη στιγμή που οι σχετικές θέσεις του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και των σοφιστών είναι γνωστές εδώ και εικοσιτέσσερις αιώνες) ότι ο συντηρητισμός δεν έχει πολιτικό χρώμα, υπάρχει παντού και τον γεννούν οι ψευδοπροοδευτικές ρητορείες.
Το κακό με τους στόχους είναι ότι τους πετυχαίνουμε. Η πολιτική οφείλει να είναι αναβλητική και κοντόφθαλμη ως επιστήμη, αλλοιώς μετατρέπεται σε φιλοσοφία ζωής, οπότε μετερχόμεθα το μοντέλο Γαλλίας και Ιαπωνίας: όλοι γνωρίζουν τον τεράστιο οχετό σκανδάλων που υφέρπουν αλλά από στιλ διοίκησης κανένας δεν έχει παράπονο.
Ο Καβάφης, ανασκαλεύοντας την λαμπρή ελληνιστική γραμματεία, ανακαλύπτει ένα διαμάντι: οι θεοί βλέπουν τα μέλλοντα, οι θνητοί τα παρόντα, οι σοφοί τα προσιόντα. Πουθενά το μάθημα δεν παινεύει τους Επιμηθείς.
Στα μάτια του νεαρού συνδικαλιστή που με ξένισε, ανακάλυψα με υστερορρωμαική τρυφηλότητα τους νέους βαρβάρους που θα ακονίσουν το σώμα τους πάνω στην δική μας παρακμή.
Πάνος Θεοδωρίδης
16/11/2020·