Το αληθινό πρόσωπο του εφιάλτη – Αλήθειες και ψέματα για την μετά covid εποχή.
Ωστόσο, ο πραγματικός εφιάλτης της μετά covid εποχής, που δρομολογείται πάνω στο έδαφος της μαζικής κοινωνικής αποστράτευσης, είναι μια σύνθετη εξίσωση με αναφορές στον σκληρό πυρήνα της πολιτικής, της γεωπολιτικής και της οικονομίας, που δεν επιδέχεται απλουστευτικές προσεγγίσεις.
Η θερμοκοιτίδα που τον συντήρησε αυτόν τον εφιάλτη, θα πρέπει να αναζητηθεί στα πρώτα μεταψυχροπολεμικά χρόνια. Τότε που η επίπλαστη παντοδυναμία ενός εξαμβλωματικού μοντέλου ανάπτυξης, «τύφλωσε» τις κοινωνίες, μετατρέποντας τις ψευδαισθήσεις και την ανοχή τους σε συνενοχή για το νεο-ολοκληρωτικό έκτρωμα που μόλις είχε αρχίσει να διαμορφώνεται.
Η Δημοκρατία κατέρρεε. Όχι γενικά και αόριστα, αλλά ως ένα περιβάλλον εδραίωσης και διεύρυνσης κεκτημένων μέσα ΚΑΙ από την αγωνιστική διεκδίκηση και αυτή εξέλιξη σταδιακά οδήγησε στον εκφυλισμό την πολιτειακή φυσιογνωμία που οικοδομήθηκε κατά την διάρκεια ολόκληρης της μεταπολεμικής περιόδου.
Τα συνδικάτα αποδυναμώθηκαν επειδή δεν ενέπνευσαν και δεν επικαιροποίησαν το πλαίσιο των αιτημάτων τους. Έτσι, το διεκδικητικό DNA των ανθρώπων σταδιακά τροποποιήθηκε και ατόνησε μέσα στο περιβάλλον των ψευδαισθήσεων των δήθεν «ίσων» και σπουδαίων ευκαιριών που δημιουργούσε η «αναπτυξιακή» έκρηξη της εποχής.
Οι μεταπολιτευτικές συμμετοχικές διεργασίες που έδωσαν διέξοδο στην κοινωνική δυναμική, σταδιακά ατόνησαν και αυτές. Η κοινωνία άρχισε να αποσύρει το ενεργητικό ενδιαφέρον της από τις πρωτοβάθμιες μορφές οργάνωσης (επαγγελματικές, Τοπικής Αυτοδιοίκησης κ.ά) και να το διοχετεύει σε μη συλλογικές, απολύτως ατομικές άρα και ελεγχόμενες ψευτοδιεξόδους, μέσα από τις οποίες ουσιαστικά ενδυνάμωσε νέα και δυσκολοξεπέραστα αδιέξοδα.
Προϊόντος του χρόνου κατέρρεε ΚΑΙ η πολιτική…
Για την ακρίβεια η πεμπτουσία της πολιτικής διαφορετικότητας, οδηγήθηκε σταδιακά στον απόλυτο φυσιογνωμικό εκφυλισμό. Οι παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές αμβλύνθηκαν, η προγραμματική διακριτότητα μετεξελίχθηκε σταδιακά σε έναν ιδιότυπο διαχειριστικό ανταγωνισμό που οικοδομούσε προφίλ διεκπεραιωτών και όχι πολιτικών διαφορετικοτήτων.
Μια νέα γενιά πολιτικών δημιουργημάτων υβριδικών προδιαγραφών (βλέπε ανδρεικέλων) ήρθε να αντικαταστήσει την παραδοσιακή στόφα των παλιών πολιτικών. Έτσι, ο υβριδικός χαρτογιακαδισμός ήρθε και «κούμπωσε» σε κοινωνίες ουσιαστικά αποστρατευμένες, περιθωριοποιημένες, εγκλωβισμένες στην λογική του νέου μεταψυχροπολεμικού διπόλου, το οποίο όριζαν από την μια ο ωχαδερφισμός και από την άλλη οι απολύτως κατευθυνόμενες αυταπάτες.
Και αυτό το νεοπαγές μείγμα πρωταγωνιστών και κομπάρσων, ήταν το απολύτως αναγκαίο υλικό το οποίο έμελλε να διαχειριστεί με επίφαση πολιτικής, τις υποθέσεις ενός νεοφυούς και πολυπλόκαμου συστήματος πραγματικής εξουσίας που προέκυψε από τις τερατογενείς συμφύσεις που κατέστησαν κυρίαρχο των Δυτικών κοινωνιών, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους μονοπωλιακούς κολοσσούς για λογαριασμό των οποίων δουλεύει καταπίνοντας τα πάντα στο διάβα του.
Έτσι, ο εθνομηδενιστικός (και όχι μόνο) εκφυλισμός των παραδοσιακών συντηρητικών κομμάτων, είναι απολύτως ερμηνεύσιμος στο περιβάλλον αυτών των αναμορφώσεων. Όπως απολύτως ερμηνεύσιμη είναι και η άκρατη νεοφιλελεύθερη υπερσυντηρητική μεταστροφή των παραδοσιακών σοσιαλδημοκρατικών και «αριστερών» σχηματισμών που παρατηρούνται κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου. Και δεν μιλάμε μονάχα για να νεοσυντηρητικά μοντέλα που υιοθετήθηκαν κατά την διαχείριση της οικονομικής κρίσης. Στην Ευρώπη τουλάχιστον αυτοί οι μεταμορφισμοί εκδηλώθηκαν με τον πιο εκτρωματικό τρόπο ακόμη και στο πρωταγωνιστικό team που διαχειρίστηκε την δολοφονική επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία.
Φυσικά, το σύστημα που οικοδομήθηκε κατά την διάρκεια της μεταψυχροπολεμικής περιόδου, με ρυθμούς ανεξέλεγκτους και διαθέσεις βουλιμικές, δείχνει να εγκλωβίζεται αμετάκλητα στα πολλαπλά δομικά και συστημικά αδιέξοδά του.
Την ίδια στιγμή, η ίδια η μεταψυχροπολεμική φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου (που σημαίνει ανυπαρξία του αντίπαλου δέους με όρους ιδεολογικοπολιτικούς) , τροποποιεί με τρόπο δραματικό ΚΑΙ τον χαρακτήρα της σύγκρουσης, που είναι πλέον αμιγώς συστημική, ΚΑΙ τους όρους με τους οποίους διεξάγεται αυτή η σύγκρουση σε ένα περιβάλλον στο οποίο δεν είναι πάντα σαφής η ατζέντα και διακριτές οι διαφορές, αλλά ΚΑΙ τους κανόνες καθυπόταξης των κοινωνιών, πράγμα που εκλαμβάνεται ως προαπαιτούμενο για την υπέρβαση των συστημικών αδιεξόδων.
Eίναι λοιπόν φανερό, πως μέσα στο «πακέτο» των προκλήσεων που σχετίζονται με την στρατηγική επιβίωση του μεταψυχροπολεμικού μοντέλου (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω αφορά ολόκληρον τον πλανήτη μέσα από την λογική των εγγενών ανταγωνισμών και των αντιπαραθέσεων) εμπίπτει και το ζήτημα του μοντέλου της πολιτικής διακυβέρνησης, τόσο στο επίπεδο των εθνικών πολιτικών σχεδιασμών, όσο και στο περιβάλλον των «συμμαχικών» δομών και λοιπών περιφερειακών συνεργατικών γεωπολιτικών συνευρέσεων.
Προφανώς η ανεξέλεγκτη (γιατί περί τέτοιας πρόκειται) παγκοσμιοποιητική έκρηξη «θεσμών» και αλληλοεξαρτήσεων, απαιτεί εκ των πραγμάτων και διεθνική συνεννόηση στην διαχείριση αυτής της πρόκλησης και αυτό πριν απ’ όλα σημαίνει κατάλληλη προσαρμογή των πολυεθνικών και διεθνών μηχανισμών καταστολής και ελέγχου.
Όπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν, οι προκλήσεις που σχετίζονται με τα ζητήματα της Δημοκρατίας και τις πολιτικής διοίκησης, ΔΕΝ είναι καινούριες… ΕΙΝΑΙ απολύτως συστημικές… Οι μηχανισμοί που θα τις επιβάλλουν προετοιμάζονται άλλοτε εμφανώς και άλλοτε αφανώς εδώ και αρκετά χρόνια… Οι αναγκαίες προσαρμογές αφορούν ακόμη και στον σχεδιασμό για την περιφερειακή διαχείριση πολιτικών καταστολής ακόμη και με ένοπλα τμήματα (βλέπε Πολυεθνική Βαλκανική Ταξιαρχία Ταχείας Επέμβασης, Ταξιαρχία Θανάτου NFR, Πολυεθνική Ειρηνευτική Δύναμη Νοτιοανατολικής Ευρώπης, Ευρωταξιαρχίες και λοιπά σχέδια που αποκτούν συγκεκριμένη μορφή ήδη από το 1999 κλπ)…
Και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία να το κατανοήσουμε. Η επιτυχημένη έκβαση των πολιτικών περιστολής των δημοκρατικών ελευθεριών και ελέγχου των πολιτών και κατ’ επέκταση των κοινωνιών, είναι συνισταμένη πρωτίστως δυο πραγμάτων: Των μηχανισμών του συστήματος που εργάζονται μεθοδικά και αδιάλειπτα σε αυτήν την κατεύθυνση, και της Νιρβάνας με την οποία αντιμετώπισαν οι κοινωνίες…
- Τις «ιδέες»που ενίσχυσαν λογικές αγωνιστικής αποστράτευσης…
- Το τυρί με το οποίο γαρνίρισαν θεσμικές φάκες (βλέπε Σένγκεν)…
- Την σταδιακή διολίσθηση σε επιλογές αφαίμαξης δικαιωμάτων με πρώτιστο αυτό της συμμετοχής στην οργανωμένη δράση.
Η εποχή covid λοιπόν, ΔΕΝ κατασκευάστηκε στο εργαστήρι της διαστροφικής πολιτικής σκέψης, για να εμποδίσει τον Μήτσο και την Τασούλα στην βραδυνή τους έξοδο. Η εποχή covid είναι από μόνη της ένας εφιάλτης που αξιοποιείται για να επιταχύνει την υλοποίηση σχεδίων που ήδη τρέχουν από το παρελθόν. Σχεδίων που ήδη υλοποιούνταν σε χρόνο ανύποπτο, όταν οι κάθε λογής ψεκασμένοι που τα ανακάλυψαν σήμερα μέσα από φτηνά σενάρια συνωμοσίας, τότε ασχολούνταν με το κυνήγι του πέτσινου ονείρου που το έριξαν στην πιάτσα οι μηχανισμοί του συστήματος, για να καταστήσουν συνένοχους και αβανταδόρους τους αφελείς.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο αναγνώστης, ότι αυτή η συνωμοσιολογική ανησυχία των όψιμων επαναστατών που επιμένουν να βλέπουν το τυρί και να παγιδεύονται στην φάκα, το μοναδικό το οποίο καταφέρνει, είναι να πετά την μπάλα στην εξέδρα της απολιτίκ φλυαρίας, δυσκολεύοντας την πολιτική δράση και διευκολύνοντας την ολοκλήρωση αυτού του βρώμικου σχεδίου, ουσιαστικά χωρίς αντιστάσεις και με την κοινωνία να παραμυθιάζεται από μηνυτές, φαμφαρολόγους και επίδοξους συστημικούς πολιτικάντηδες που αναζητούν στο περιβάλλον των αφελών και των ευκολόπιστων, εύκολα και πειθήνια πολιτικά πελατάκια.
Κ.Κυριακόπουλος
6/1/2020