Κοινοβούλιο, τα Rafale, τα F-35 η αναβάθμιση των F-16 Block 50: Τι κάνουμε λάθος;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
(1)  “Ιδεοληψίες, εύκολες λύσεις και η απαξίωση της ΕΑΒ με τα C-130 στο Ισραήλ”  (2)  Αμερικανικές Φρεγάτες, Arleigh Burke & Πολεμικό Ναυτικό: Πικρές αλήθειες (3) Νέα, πενταετής συμφωνία για τις αμερικανικές βάσεις - Ώρα να δώσουν έμπρακτα ανταλλάγματα οι ΗΠΑ.

 Κοινοβούλιο, τα Rafale, τα F-35 η αναβάθμιση των F-16 Block 50: 
Τι κάνουμε λάθος;

Η κινητικότητα στα εξοπλιστικά προγράμματα είναι δεδομένη, κάτι το οποίο πιστώνεται η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μετά από την 15ετή συστημική αδιαφορία και εγκατάλειψη των Ενόπλων Δυνάμεων, το νερό μπαίνει στο αυλάκι. Όμως οι ελλείψεις που έχουν συσσωρευθεί είναι κυριολεκτικά τρομακτικές.

Στην πραγματικότητα, το ποσό των 10 δισ. ευρώ απαιτείται μόνο για την αντικατάσταση των υπέργηρων μέσων που αξιοποιεί μόνο το Πολεμικό Ναυτικό… Πρέπει να είσαι εντελώς γελοίος ως κράτος για να μην αντιλαμβάνεσαι ότι η προσπάθεια για να παραμένει σε λελογισμένα με την οικονομία σου επίπεδα πρέπει να έχεις σχεδιασμό δεκαετίας και 15ετίας.

Κάθε χρόνο πρέπει να δαπανάς ποσά ώστε να υπάρχει σταδιακή αναβάθμιση και απόσυρση του πεπαλαιωμένου υλικού στον χρόνο που επιβάλλεται. Διότι όταν τα “ξεχνάς”, ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι το ποσό που απαιτείται για να επαναφέρεις μια στοιχειώδη κανονικότητα και έναν ορθολογισμό, είναι απλά ιλιγγιώδες.

Η είδηση της ημέρας είναι η εισαγωγή της συμφωνίας με τους Γάλλους για τα Rafale στη Βουλή. Το ενθαρρυντικό είναι πως όλοι δείχνουν ότι αντιλαμβάνονται την κολοσσιαία σημασία του προγράμματος για την Πολεμική Αεροπορία, που μπαίνει σε νέα εποχή. Θα υπάρξει κανένας “εθνοπατέρας” (ή “εθνομητέρα” διότι είμαστε και της πολιτικής ορθότητας), να εγείρει το θέμα της συνολικότερης προσέγγισης της χώρας μας στο θέμα των εξοπλιστικών;

Η συμφωνία από απόψεως κόστους είναι λογική. Υπάρχει και πακέτο υποστήριξης, ώστε να μην αντιμετωπίσουμε προβλήματα και αδιέξοδα του πρόσφατου παρελθόντος. Θα ρωτήσει όμως κανείς τους το αυτονόητο; Ότι το κόστος δημιουργίας της υποδομής υποστήριξης για ένα πραγματικά υπερσύγχρονο μαχητικό στοιχίζει… “ο κούκος αηδόνι” όταν το κάνεις για μια μοίρα αεροσκαφών μόνο;

Επειδή μας αρέσουν οι δουλειές “στο γόνατο”, μην εκπλαγεί κανείς εάν κάνουν ακριβώς το ίδιο και με τα F-35. Αυτό έχουν προαναγγείλει εξάλλου! Όποτε προχωρήσουμε! Θα έχουμε έναν εξαιρετικά ικανό στόλο μαχητικών αεροσκαφών, αρκεί βέβαια να προμηθευθούν τα κατάλληλα όπλα που θα μετατρέψουν τις αναμφισβήτητα ικανότατες πλατφόρμες σε εργαλεία τρομακτικής καταστροφής εάν οποιοσδήποτε “εκτραπεί”. Οποτεδήποτε.

Αυτό δημιουργεί την αποτροπή. Η βεβαιότητα του αντιπάλου για την ικανότητα σου να τον τσακίσεις. Στην κυριολεξία Τα υπόλοιπα είναι… φιλοσοφίες του καναπέ. Η στρατιωτική ισχύς και η βούληση βέβαια των ηγεσιών να θέτουν ξεκάθαρες “κόκκινες γραμμές” στους αντιπάλους μεγιστοποιούν την αποτρεπτική αξία της στρατιωτικής μηχανής, η οποία από την πλευρά της δίνει προστιθέμενη αξία σε ένα καλό διπλωματικό σώμα…

Εν ολίγοις, αν δεν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία θα πρέπει να προετοιμαστούν… ψυχολογικά παρακολουθώντας την εξέλιξη του διαγωνισμού στην Κροατία για 12 μαχητικά. Εκεί προσφέρονται 12 μεταχειρισμένα Rafale. Εάν δεν επιλεγούν η Ελλάδα θα πρέπει να κινηθεί ταχύτατα.

Εξασφαλίζοντάς τα μαζί με μια συμπληρωματική παραγγελία καινούργιων μαχητικών, έστω σε κάποιο βάθος χρόνου, θα πρέπει να έχει στόχο να δημιουργήσει δυο “γεμάτες” μοίρες Rafale, ώστε και από οικονομικής πλευράς η επένδυση να αρχίσει έχει νόημα και από επιχειρησιακής η επένδυση να αποδώσει τα μέγιστα.

Εν αναμονή της τουρκικής κίνησης που θα απαντήσει στα ελληνικά εξοπλιστικά. Μην έχετε ουδεμία αμφιβολία. Βασική τους προτεραιότητα παραμένουν τα F-35 και λίγο πιο πίσω ακολουθεί ως εναλλακτική το Eurofighter Typhoon, που πέραν του επιχειρησιακού, έχει και ισχυρότατο διπλωματικό σκεπτικό που δεν θα μας αρέσει καθόλου. Οι Τούρκοι ξέρουν ότι μειονεκτούν και θα απαντήσουν. Είναι απλά θέμα χρόνου.

ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΤΟΥ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΥ;

Στην δε περίπτωση των μαχητικών πέμπτης γενιάς F-35 Lightning II, ας φροντίσουμε να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Υπάρχουν δυο διαστάσεις στο πρόβλημα τις οποίες οφείλει η πολιτική ηγεσία να λάβει πολύ σοβαρά υπόψη:

Η πρώτη είναι ότι το μαχητικό πρέπει να εισαχθεί σε υπηρεσία στην Πολεμική Αεροπορία πριν από την Τουρκία. Ας φαίνεται σήμερα ότι η Τουρκία είναι αποκλεισμένη και ότι η ικανοποίηση των προϋποθέσεων για την επιστροφή της μοιάζουν ανυπέρβλητο εμπόδιο. Ποτέ δεν ξέρεις με σιγουριά. Εάν θεωρούμε ότι η ένταξή μας στην ομάδα των χωρών-χρηστών είναι νομοτελειακή, ας κινηθούμε πιο ζωηρά και από τώρα. Θα το βρούμε μπροστά μας…

Η δεύτερη, που ασφαλώς συνδέεται με την πρώτη, είναι μια συνολικότερη και σε βάθος χρόνου συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όχι “από το ράφι” δυο δεκάδες μαχητικά και ξαναβλέπουμε το θέμα σε κάποια χρόνια. Αυτή είναι συνταγή οικονομικής καταστροφής.

Έχουμε ποτέ αναλογιστεί πόσο μας κόστισε ο στόλος των F-16 με τη λογική των τμηματικών αγορών και πόσο θα μας στοίχιζε εάν είχαμε υπολογίσει τις ανάγκες μας από την αρχή, με ένα συμβόλαιο π.χ. για 100 μαχητικά του τύπου σε βάθος 20ετίας; Τελικά αγοράσαμε περισσότερα από 100! Πόσο περισσότερο έργο για την αμυντική βιομηχανία θα είχαμε εξασφαλίσει; Επιπρόσθετα, εάν θα μπορούσαν να κατασκευάζονται στην ΕΑΒ; Ή να αναλάβει μέρος τους και να είχε ενταχθεί στην παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα της Lockheed Martin;

Ας ζητήσουν από την ίδια της εταιρία να τους κάνει μια εκτίμηση. Θα εκπλαγούμε, ενώ πιθανότατα θα αποτελέσει την καλύτερη απόδειξη της ανοησίας μας να… τρομάζουμε με τα ποσά της επένδυσης. Τα οποία κόβουμε σε κομματάκια “για να μη μας φανεί”. Καταστρέφοντας την οικονομία μας.

Πόσα θα χρειαστούμε στα επόμενα 20 χρόνια; Ας βάλουμε την παραγγελία ΤΩΡΑ. Να “κλειδώσουμε” τις τιμές κι ας αντιμετωπίσουμε το κόστος με ένα ευνοϊκό χρονοδιάγραμμα πληρωμών σε βάθος 20ετίας, έχοντας σύμμαχο το πρωτόγνωρα ευνοϊκό γεωπολιτικό περιβάλλον και τις εξαιρετικές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και ας δούμε παράλληλα τι μπορεί αν γίνει με την ΕΑΒ, μεγάλο ασθενή των τελευταίων δεκαετιών, μαζί με τις υπόλοιπες κρατικές αμυντικές βιομηχανίες.


ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ F-16 BLOCK 50

Τούτων λεχθέντων όμως, έχουμε και μια απορία την οποία δεν μπορούμε να λύσουμε. Αφορά το πρόγραμμα της αναβάθμισης των F-16 Block 50 από τα απάρτια που θα προκύψουν από την αναβάθμιση των 84 -πλέον προηγμένων στο ελληνικό οπλοστάσιο- μαχητικών F-16 σε “V”.

Από τα τέλη του -προηγούμενου- καλοκαιριού υπάρχει μια LOR που ετοιμάζεται και δεν λέει να ολοκληρωθεί, να συζητηθεί και να σταλεί. Όλες οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το πρόγραμμα θα προχωρήσει αμέσως μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας με τα Rafale. Εμείς πάλι θα επιμέναμε ότι υπάρχει μια βασικότατη παρανόηση. Και θα το εξηγήσουμε αμέσως.

Ασφαλώς η συμφωνία για τα Rafale πρέπει να τελειώνει άμεσα. Τι σχέση έχει όμως αυτό με την υπόθεση των Block 50 που σέρνεται τόσους μήνες. Το ένα είναι έγκριση για συμβασιοποίηση της συμφωνίας και το άλλο μια απλή διαδικαστική ενέργεια! Συνεπάγεται η αποστολή LOR στις Ηνωμένες Πολιτείες την ανάληψη οποιασδήποτε υποχρέωσης από την ελληνική πλευρά; Όχι εξ όσων κατανοούμε εμείς! Σημαίνει απλά την επίσημη διερεύνησης μιας πιθανής συνεργασίας! Για να μη μιλάμε “στον βρόντο”.

Ποιο είναι το επιχείρημα εδώ; Ότι εάν έχει οριστικοποιηθεί ότι η αναβάθμιση πρέπει να προχωρήσει, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να “λιβανίζουμε” τη LOR τόσους μήνες, απασχολώντας το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας (ΓΕΑ)! Εάν δεν είμαστε έτοιμοι να σηκώσουμε το κόστος, πάλι αυτό που κάνουμε δεν έχει κανένα νόημα!

Η απάντηση στη LOR θα καθυστερήσει γύρω στο εξάμηνο να μας έρθει. Οπότε, την όποια καθυστέρηση στο “πράσινο φως” για να προχωρήσει η υπογραφή συμφωνίας για το πρόγραμμα, ας την μεταθέσουμε για τότε! Ας τα έχουμε όλα έτοιμα να προχωρήσουν και ας καθυστερήσουμε την τελική υπογραφή! Ποιος ο λόγος που το πρόγραμμα δεν έρχεται τόσο καιρό στη Βουλή να πάρει την τελική του έγκριση;

Ένα είναι το ερώτημα που οφείλουν άπαντες να απαντήσουν: Αντιλαμβανόμαστε ότι εάν δεν αναβαθμιστούν τα αεροσκάφη (σ.σ. συμπεριλαμβανομένης της δομικής αναβάθμισης) η ημερομηνία της οριστικής απόσυρσής τους από το ελληνικό οπλοστάσιο είναι πολύ κοντά;

Να γράψουμε περισσότερα για το θέμα; Δεν θα ήταν φρόνιμο για ευνόητους λόγους. Αν και πολύ λίγα σήμερα είναι πραγματικά “μυστικά” και “απόρρητα”. Καλό θα ήταν όμως η ερώτηση αυτή να κατατεθεί στον αρχηγό της Αεροπορίας, όταν με το καλό αποφασίσουμε να πάμε το θέμα στη Βουλή. Αυτά.

https://www.defence-point.gr/news/koinovoylio-ta-rafale-ta-f-35-kai-i-anavathmisi-ton-f-16-block-50-ti-kanoyme-lathos

12/1/2021

         ΣXETIKA ΘΕΜΑΤΑ         



 1.
“Ιδεοληψίες, εύκολες λύσεις και η απαξίωση της ΕΑΒ 
με τα C-130 στο Ισραήλ”.

Παρακολουθούμε τον οργασμό των δημοσιεύσεων,που παρουσιάζει ο τύπος και τα ΜΜΕ ως προς το εξοπλιστικό πρόγραμμα των ΕΔ, που ως ένα σημείο δικαιολογείται,αφού η εγκατάλειψη ήταν διαχρονική.Ωστόσο, αν προσεγγίσουμε το όλο θέμα ρεαλιστικά,θα δούμε ότι όλα αυτά που αναφέρονται είναι ευχολόγια ή πληροφορίες και σκέψεις που προέρχονται και  διαρρέουν από το Υπουργείο της Εθνικής Άμυνας.Η αλήθεια  είναι ότι οι πληροφορίες δεν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα,όπως τα αεροσκάφη Rafale που ακόμη εκκρεμούν οι υπογραφές των συμβάσεων και η προμήθεια/ναυπήγηση των κατάλληλων αποτελεσματικών φρεγατών,που θα δώσουν μία νέα δυναμική στην επιχειρησιακή λειτουργία του Πολεμικού Ναυτικού.

Όμως αυτό που με εντυπωσιάζει,και ενώ υπάρχει η πρόθεση για νέο  εξοπλισμό των ΕΔ  με νέα σύγχρονα οπλικά συστήματα,παρατηρούμε ότι αυτά δεν συνδέονται στενά με την εγχώρια αμυντική κρατική και ιδιωτική βιομηχανία.
  • Αντιθέτως, βλέπουμε ότι η λογική της κυβέρνησης συντηρεί (ίσως από ιδεοληψία) ένα κλίμα σταδιακής απαξίωσης της αμυντικής βιομηχανίας.Αφού βλέπω ότι τα νέα προγράμματα στερούνται ισοδύναμων βιομηχανικών επιστροφών,τόσο στον κατασκευαστικό/συντήρησης τομέα, όσο και σε νέα τεχνογνωσία που είναι απαραίτητη για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Αν κρίνω από αυτά που συμβαίνουν στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα ( ΕΑΣ)που αργοπεθαίνουν,αφού η εγκατάλειψη είναι πλήρης,δεδομένου ότι δεν υπάρχουν νέες συμβάσεις,η τεχνογνωσία έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό,ενώ έχει απωλέσει λόγω συνταξιοδότησης έμπειρο τεχνικό προσωπικό,χωρίς να έχει προβλεφθεί η ομαλή αντικατάσταση της εμπειρίας,όπως συμβαίνει σε όλα τις σοβαρές βιομηχανίες.Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα,να έχει χαθεί πλέον ο λογαριασμός του χρέους της εταιρίας.

Θέλετε να πάμε στην ΕΑΒ;

Αφού η κυβέρνηση με τον κ. Σταϊκούρα  την έκανε καταρχήν άνω κάτω λόγω της κατάργησης κάποιων επιδομάτων του τεχνικού προσωπικού,όπως αυτό του επικινδύνου της εργασίας κ.α, που εκ των υστέρων διόρθωσε μέρος του λάθους, στη συνέχεια είχαμε την αποπομπή του Διευθύνοντα Συμβούλου που ο ίδιος είχε διορίσει, και μετά από καθυστέρηση έξι μηνών τοποθέτησε νέο.Αυτό πως θέλετε να το σχολιάσω;Το αφήνω στη κρίση σας.Είναι γεγονός ότι η εταιρεία δεν διαθέτει την απαιτούμενη ρευστότητα και επιπλέον το έμπειρο τεχνικό προσωπικό,λόγω της συνταξιοδότησης ή της παραίτησης κάποιων λόγω των χαμηλών μισθών,αφού οι οικονομικές απολαβές του προσωπικού είναι συνδεδεμένες με το μισθολόγιο του δημοσίου υπαλλήλου,ενώ η υπερωρία δεν υπερβαίνει τα 4 ευρώ την ώρα.Επιπλέον η Διοίκηση της εταιρίας  δεν διαθέτει την ευελιξία των κινήσεων,αφού όλα τα θέματα για να προχωρήσουν πρέπει να πάρουν την έγκριση του κ. Σταϊκούρα.Είναι δυνατόν να σταθεί με τη λογική του  ” κουμπαρά” μία Αεροπορική Βιομηχανία;Έχει μεταβεί ο κ. Σταϊκούρας στην ΕΑΒ να δει το εργοστάσιο και να μιλήσει με τους εργαζόμενους,αφού είναι ουσιαστικά ο φυσικός τους προϊστάμενος; Έχει γνώση πως δουλεύει μία αεροπορική βιομηχανία; Άσπρο του λες μαύρο καταλαβαίνει.Γνωρίζει την λογική και την νοοτροπία γενικά των εργαζομένων; Οι εργαζόμενοι πρέπει να νιώθουν ότι η Πολιτεία είναι αρωγός στα προβλήματά τους,και όχι να στερούν ακόμη και ένα “σάντουιτς” από τον εργαζόμενο που είναι ανεβασμένος στη πτέρυγα του αεροσκάφους. Αυτά δεν τα γνωρίζει ο κ. Σταϊκούρας γιατί λόγω ιδεοληψίας,νομίζει ότι ο μηχανικός είναι λογιστικός αριθμός.Ας πάει να δει ποια είναι η λογική των μεγάλων αεροπορικών εταιρειών στη διαχείριση του τεχνικού προσωπικού.

Υπάρχουν δύο κατασκευαστικά προγράμματα της Lockheed Martin στην ΕΑΒ, που δίνουν περίπου το 50% των κερδών της εταιρίας,μιλάμε για κάποια “apartments” των αεροσκαφών C-130J και των F-16. Ωστόσο,καθυστερούν οι παραδόσεις λόγω έλλειψης τεχνικού προσωπικού,που αν συνεχιστεί αυτή η ιστορία, βλέπω το έργο αυτό να πηγαίνει στην Ινδία σε σύντομο χρονικό διάστημα,αφού η Lockheed Martin ενδιαφέρεται κυρίως για την συνέπεια των παραδόσεων του προϊόντος στον καθορισμένο χρόνο.

Γνωρίζετε ότι ο στόλος των αεροσκαφών των C-130H που αποτελεί την σπονδυλική στήλη της μεταφορικής επιχειρησιακής λειτουργίας των ΕΔ έχει εγκαταλειφθεί με ευθύνη της Πολιτείας τουλάχιστον μία επταετία.Τα περισσότερα αεροσκάφη βρίσκονται παρκαρισμένα πολλά χρόνια εγκαταλελειμμένα στο αεροδρόμιο της Τανάγρας, περιμένοντας να ανοίξουν οι πύλες της ΕΑΒ, να υποστούν την απαιτούμενη εργοστασιακή συντήρηση ( PDM).Που καθυστερεί λόγω έλλειψης των αναγκαίων υλικών και της μη ικανής στελέχωσης του προγράμματος με έμπειρο τεχνικό προσωπικό.Η κυβέρνηση ενάμιση χρόνο,δεν είχε αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος γι’ αυτό δεν δρομολόγησε τις ουσιαστικές ενέργειες που θα έδιναν ζωή στο πρόγραμμα,να τρέξει  με ταχύτερους ρυθμούς.

Τώρα που κατάλαβε το πρόβλημα βρήκε τη λύση, να στείλει ορισμένο αριθμό αεροσκαφών στην Israel Aerospace  Industries ( IAI), η οποία δεν διαθέτει την πιστοποίηση της Lockheed Martin για PDM στα εν λόγω αεροσκάφη.

Αυτή η λύση  είναι ακατανόητη τεχνικά ,κοστοβόρα οικονομικά,επιπλέον απαξιώνει την ΕΑΒ,παρότι διαθέτει αποδεδειγμένα την τεχνογνωσία και την πιστοποίηση της Lockheed Martin για την υλοποίηση του προγράμματος,αφού ήδη στο υπόστεγο της εταιρείας βρίσκονται τρία αεροσκάφη,όπου το πρόγραμμα της εργοστασιακής συντήρησης είναι σε εξέλιξη,με βραδείς όμως ρυθμούς.Αντί η κυβέρνηση να βρει λύση του προβλήματος,που υπάρχει, πολιτική βούληση χρειάζεται ,έχοντας την αποκλειστική ευθύνη για την επικρατούσα κατάσταση,βρήκε την εύκολη λύση. Μία λύση που πιθανό να αποδειχθεί περισσότερο χρονοβόρα,να ξοδεύσει επιπλέον αδικαιολόγητα  χρήματα στα καλά καθούμενα, και παράλληλα να απαξιώνει με αυτή την ενέργεια την μοναδική Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία σε διεθνές επίπεδο.
  • Αυτές οι κινήσεις δείχνουν έλλειψη σοβαρότητας,έχει χαθεί η λογική, και ότι η κυβέρνηση αδυνατεί ή δεν επιθυμεί ουσιαστικά να αναβαθμίσει την εγχώρια αμυντική βιομηχανία,που την χρειαζόμαστε για πολλούς λόγους.
Η αδυναμία της κυβέρνησης να επαναφέρει τα Ελληνικα Αμυντικά Συστήματα ( ΕΑΣ),την μοναδική Αεροπορική Βιομηχανία ( ΕΑΒ) και τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά και της Ελευσίνας σε τροχιά ανάπτυξης,είναι γιατί δεν υφίσταται ένα λειτουργικό εφαρμόσιμο επιχειρησιακό  σχέδιο για την κάθε βιομηχανική μονάδα,σε συνδυασμό με τον αμυντικό εξοπλισμό της χώρας.Επίσης,δεν υπάρχει ένας σοβαρός Συντονιστικός Κυβερνητικός Φορέας,με την ανάλογη οικονομική και σε ανθρώπινο δυναμικό υποδομή ,πλαισιωμένος από σοβαρά άτομα γνώστες του αντικειμένου,που θα συντονίζει,θα παρακολουθεί και θα δίνει λύσεις στα προγράμματα που βρίσκονται σε εξέλιξη.Επίσης,θα έχει το σχεδιασμό των νέων προγραμμάτων, σε συνεργασία με το υπουργείο της Εθνικής Άμυνας,την Κρατική- Ιδιωτική αμυντική βιομηχανία και με την Πανεπιστημιακή κοινότητα.

Γιώργος Σπ. Τσιτσιλιάνος

Από Militaire News -12/01/2021  

2.
Αμερικανικές Φρεγάτες, Arleigh Burke & Πολεμικό Ναυτικό: 
Πικρές αλήθειες

“Σε σχόλιό του στο διαδίκτυο ο Σμχος (ΜΗ) Κ. Ζηκίδης γράφει τα ακόλουθα: “

Εδώ και αρκετά χρόνια συντηρείται στην δημόσια συζήτηση, ιδίως μέσω συγκεκριμένων ιστοσελίδων και αναλυτών, το ενδεχόμενο παραχώρησης δύο έως τεσσάρων αντιτορπιλικών κλάσης Arleigh Burke (ΑΒ) από τις ΗΠΑ, χωρίς να διευκρινίζεται η τιμή ή η ακριβής διαμόρφωση, υπονοώντας όμως ότι υπάρχει πιθανότητα δωρεάν παραχώρησης ή σε συμβολική τιμή και μάλιστα με τα όπλα τους.

Έτσι, έχουν γίνει ατέρμονες συζητήσεις σχετικά με τον αναμφισβήτητα ισχυρό οπλισμό των Arleigh Burke, τους πυραύλους SM2, το σύστημα μάχης Aegis και το ραντάρ SPY-1, ενώ αρκετοί φαντασιώνονται και πυραύλους πλεύσης Tomahawk (παραγνωρίζοντας προφανώς το γεγονός ότι το “μακρύτερο” αμερικανικό κατευθυνόμενο βλήμα που μας έχει αποδεσμευθεί είναι ο Harpoon RGM-84D Block 1C, της δεκαετίας του ‘80).

Δηλαδή, για να το πούμε πιο απλά, συζητάμε την πιθανότητα παραχώρησης δύο πλοίων κόστους περίπου 2 δισ. $ το καθένα, κομπλέ (με τα όπλα τους) και φυσικά άμεσα (what else?). Και αυτό τώρα το συζητάμε σοβαρά…

Όπως είναι φυσικό, δεν ασχολούμαστε με λεπτομέρειες, όπως τα περίπου 340 άτομα προσωπικό που θέλει το κάθε πλοίο, το μεγάλο βύθισμα (σχεδόν 10 μ) το οποίο καθιστά ακατάλληλους τους περισσότερους λιμένες της χώρας ή το τεράστιο κόστος χρήσης, δεδομένων των 4 αεριοστροβίλων κινητήρων που έχει το καθένα, καθώς και το πολύ σημαντικό κόστος γενικής επισκευής που θα απαιτούταν…

Εναλλακτικά, γίνεται συζήτηση για την παραχώρηση δύο καταδρομικών κλάσης Ticonderoga επίσης από τις ΗΠΑ, με την ίδια ασάφεια περί τιμής, διαμόρφωσης και κατάστασης.

Και εδώ, λεπτομέρειες, όπως το γεγονός ότι τα εν λόγω καταδρομικά είναι πολύ παλαιότερα, πολύ μεγαλύτερα, με πιο μεγάλο βύθισμα, πολύ πιο κοστοβόρα και με μεγαλύτερες απαιτήσεις πληρώματος από τα Arleigh Burke, μας αφήνουν παγερά αδιάφορους.

Επειδή όμως δεν είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη και ορισμένα άλλα θεματάκια. Έτσι, οι ΗΠΑ έχουν το ισχυρότερο Ναυτικό στον πλανήτη, μέχρι πρότινος με μεγάλη διαφορά από οποιοδήποτε άλλο κράτος.

Αρκεί να αναφέρουμε ότι είναι η μοναδική χώρα με 10 αεροπλανοφόρα, μετά της ανάλογης συνοδείας βεβαίως-βεβαίως. Όμως, όλα αυτά “μέχρι πρότινος”, καθώς η Κίνα έχει ένα μεγαλεπήβολο πρόγραμμα εν εξελίξει, με αποτέλεσμα να έχει ήδη ξεπεράσει το USN, τουλάχιστον αριθμητικά.

Έτσι, το USN διαθέτει 293 πολεμικά πλοία (αρχές του 2020), ενώ το κινεζικό ναυτικό γύρω στα 350 (εκ των οποίων 130 μεγάλες μονάδες επιφανείας), με αυξητικές τάσεις:

Για το λόγο αυτό, ο αμερικανός Πρόεδρος έχει θέσει εδώ και χρόνια ως στόχο έναν στόλο από 355 πολεμικά πλοία.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι αστείο να συζητάμε για παραχωρήσεις (πόσο μάλλον για δωρεάν παραχωρήσεις) αντιτορπιλικών Arleigh Burke, τα οποία είναι και τα σοβαρότερα πλοία που έχουν οι ΗΠΑ πέραν των αεροπλανοφόρων, ιδίως εάν λάβουμε υπόψη το φιάσκο με τα Zumwalt, που από 32 έμειναν 3…

Να θέσω όμως εκ νέου μερικά ρητορικά ερωτήματα:

Γιατί περιμένουμε να μας παραχωρήσουν πλοία τέτοιου μεγέθους οι ΗΠΑ δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν; Πότε ήταν η τελευταία φορά που μας δώρισαν κάποιο αξιόλογο οπλικό σύστημα;

Απαντώ: στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, ένεκα της συμμετοχής μας στον 1ο πόλεμο του Κόλπου, καθώς και λόγω λήξης του Ψυχρού Πολέμου και συνακόλουθης μείωσης οροφών πολεμικού υλικού.

Έκτοτε, δεν μας έχουν παραχωρήσει κάτι αξιόλογο δωρεάν: ό,τι παραχωρήθηκε είχε κόστος αγοράς (έστω και πολύ χαμηλό σε σχέση με την ονομαστική αξία, όπως π.χ. στα Ε/Π Kiowa και Chinook) ή υπήρχε σημαντικό κόστος μεταφοράς/γενικής επισκευής.

Πέραν τούτου, σε καμία περίπτωση δεν συνιστούσε μείζον οπλικό σύστημα που θα συνεισέφερε αποφασιστικά στη νίκη…

Ανάλογους προβληματισμούς είχα θέσει προ μερικών μηνών.

Επίσης: ποιος είναι ο κύριος αντίπαλός μας; Η Τουρκία. Πότε μας έδωσαν κάτι οι ΗΠΑ, είτε δωρεάν είτε όχι, χωρίς να δώσουν κάτι αντίστοιχο στους απέναντι; Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο.

Αντιθέτως, προέβησαν στην πώληση των πυραύλων πλεύσης SLAM-ER, ως αντιστάθμισμα στην προμήθεια των δικών μας SCALP EG. Γιατί να μας έδιναν λοιπόν κάτι αξιόλογο σήμερα;

Θεωρεί κανείς ότι οι ΗΠΑ θεωρούν την Τουρκία εχθρό; Όσο καλές κι αν είναι οι σχέσεις μας με τις ΗΠΑ (και σήμερα θεωρώ ότι είναι σε εξαιρετικό επίπεδο), η προσμονή για παραχώρηση (πόσο μάλλον για δωρεάν παραχώρηση) ενός οποιουδήποτε σοβαρού οπλικού συστήματος που θα άλλαζε τις ισορροπίες στο Αιγαίο αγγίζει το χώρο του φαντασιακού.

Προσφάτως, ξεκαθάρισε η ατμόσφαιρα με το υποτιθέμενο “όνειρο” των Arleigh Burke.

Για τα Tico υπάρχει πιθανότητα (ή κίνδυνος θα μπορούσε να πει κανείς) παραχώρησης, καθώς είναι πεπαλαιωμένα και η γενική επισκευή τους είναι πλέον ασύμφορη για το USN. Η οποιαδήποτε συζήτηση περί Tico βέβαια αγγίζει τα όρια της φαιδρότητας, όταν εμφανίζονται κόστη εκσυγχρονισμού της τάξης των 400 εκατ. $ ανά πλοίο.

Κατόπιν τούτου, πλέον τίθεται θέμα για την επιμονή συντήρησης της σχετικής συζήτησης περί Arleigh Burke κλπ. Στο πλαίσιο αυτό, δεν μπορώ να αποφύγω να συνδέσω την άσκοπη αυτή συζήτηση με το θέμα της “ενδιάμεσης” λύσης του προγράμματος των Φ/Γ του ΠΝ ή με την τύχη των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά.

Τελικά, το αποτέλεσμα ήταν το χάσιμο χρόνου: ενώ οι ανάγκες του ΠΝ είναι γνωστές και επιτακτικές, δεν έχει ληφθεί καμία απόφαση επί της ουσίας, καθώς για τόσους μήνες ή χρόνια συζητάμε για ένα ενδεχόμενο το οποίο στερείτο βάσης, ενώ διαφαίνεται ότι δεν λαμβάνουμε υπόψη στο βαθμό που θα έπρεπε τις απαιτήσεις του ΠΝ.

Στο πλαίσιο αυτό, επαναλαμβάνω τους στίχους:

“Πέφτουν τα ψέματα βροχή,
μα η αλήθεια σώζει…”

Είμαστε λοιπόν πλέον στο 2021. Δεν είμαστε στην δεκαετία του ‘50 ή του ‘60, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, όπου το ΝΑΤΟ (δηλαδή οι ΗΠΑ και οι πλουσιότερες χώρες) μας παραχωρούσαν δωρεάν οπλικά συστήματα ως NATO surplus, τόσο σε εμάς, όσο και στους απέναντι, με σκοπό την αντιμετώπιση του κινδύνου του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Δεν χαρίζει πλέον κανένας, τίποτα. Ούτε οι ΗΠΑ έχουν πλέον την ισχύ να επιβάλουν τις απαιτήσεις τους στον Έρντο τόσο εύκολα όσο στο παρελθόν, όπως φάνηκε περίτρανα με τους S-400 αλλά και σε άλλες περιστάσεις, όπως π.χ. με τον Πάστορα Μπράνσον, τον οποίον προσπάθησαν πολύ να απελευθερώσουν.

Τέλος, σε καμία περίπτωση δεν διαφαίνεται ότι οι ΗΠΑ έχουν διάθεση να έρθουν σε ρήξη με την Τουρκία για εμάς. Γιατί ακριβώς να το έκαναν αυτό, είπαμε;

Η γείτων εξοπλίζεται και αυτονομείται, αξιοποιώντας την εγχώρια αμυντική της βιομηχανία, οι ΗΠΑ σταδιακά αποσύρονται από το διεθνές γίγνεσθαι και εμείς χάνουμε πολύτιμο χρόνο, ονειρευόμενοι Arleigh Burke και ζητώντας προστασία από συμμάχους που τυγχάνουν και σύμμαχοι των απέναντι (τους οποίους αποδεδειγμένα έχουν σε υψηλότερη εκτίμηση, βλ. ‘74 και ‘96)…

Ελπίζω λοιπόν το 2021 να είναι ένα έτος εθνικής αφύπνισης και συνέγερσης!
Εύχομαι σε όλους Καλή Χρονιά και Καλή Φώτιση!

Σμηνάρχος (ΜΗ) Κωνσταντίνος Ζηκίδης,
 διδάκτορας στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο και στην Σχολή Ικάρων

11/1/2021

 
Παρά τη λεκτική στήριξη που παρείχαν οι ΗΠΑ στη χώρα μας στα ελληνο-τουρκικά, κυρίως δια στόματος του Μάϊκ Πομπέο, η Ουάσιγκτον δεν έχει προσφέρει στην Ελλάδα ούτε μια βίδα δωρεάν ως βοήθεια.

3.
Νέα, πενταετής συμφωνία για τις αμερικανικές βάσεις 
- Ώρα να δώσουν έμπρακτα ανταλλάγματα οι ΗΠΑ.

Ανατρέπεται, ως όλα δείχνουν, το καθεστώς της συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα. Ενώ, εδώ και δεκαετίες η ακολουθούμενη πρακτική ήταν να ανανεώνεται η συμφωνία «αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας - ΗΠΑ» ετησίως, τώρα η Αθήνα σκοπεύει να δώσει στην Ουάσιγκτον αυτό που ζητάει εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Ανανέωση της συμφωνίας σε πενταετή βάση. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με πληροφορίες, είναι πολύ πιθανόν να δοθούν και νέες βάσεις στις ΗΠΑ. Κάτι που επίσης θα ικανοποιήσει την Ουάσιγκτον, η οποία ζητάει επιπρόσθετες στρατιωτικές «διευκολύνσεις» στη Βόρειο Ελλάδα και το Αιγαίο, καθώς και επέκταση των υπαρχουσών αμερικανικών βάσεων.

Εύλογα, βέβαια, γεννάται το ερώτημα γιατί η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη αποφασίσει και προαναγγέλλει ότι θα «ικανοποιήσει» τις μόνιμες απαιτήσεις των ΗΠΑ και θα προσφέρει περαιτέρω «διευκολύνσεις» στην αμερικανική πλευρά.

Πόσο μάλλον, όταν ακόμα δεν έχει αναλάβει η νέα κυβέρνηση στις ΗΠΑ, και, ως εκ τούτου, η Αθήνα ούτε τις προθέσεις Μπάϊντεν γνωρίζει σαφώς, ούτε και έχει διαπραγματευτεί μαζί της για «ανταλλάγματα», τα οποία θα πρέπει να προσφέρει η Ουάσιγκτον έναντι των «εξυπηρετήσεων» που δείχνει αποφασισμένη να δώσει η Ελλάδα.

Δένδιας: «Μακροπρόθεσμη προοπτική»

Τις πληρoφορίες, σύμφωνα με τις οποίες η Αθήνα προσανατολίζεται στην πενταετή ανανέωση της Ελληνο-αμερικανικής συμφωνίας, φαίνεται να επιβεβαιώνει, με δηλώσεις του, ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας.

Χαρακτηριστικά, σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή», ο ίδιος είπε: «Θα προωθήσουμε με τις ΗΠΑ την επικαιροποίηση της συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας.

Σκοπός μας είναι να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις για την προσαρμογή της συμφωνίας αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας ούτως ώστε,

αφενός, να υπάρξει μια ιδιαίτερα μακροπρόθεσμη προοπτική να μη χρειάζεται ανανέωση κάθε χρόνο και,

αφετέρου, να αυξηθεί το αποτύπωμα της αμερικανικής παρουσίας στην Ελλάδα, σε περιοχές που καταδεικνύουν τη στρατηγική σημασία της χώρας μας».

Να σημειωθεί πως η ελληνο-αμερικανική συμφωνία είναι διακρατική και, ως εκ τούτου, την αρμοδιότητα έχει το υπουργείο Εξωτερικών. Ωστόσο, καθοριστικό ρόλο σε αυτήν έχει το υπουργείο Αμυνας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η συμφωνία θα ανανεώνεται ανά πενταετία, και όχι ετησίως, όπως γινόταν έως τώρα τις τρείς τελευταίες δεκαετίες.

Κατά ασφαλείς πληροφορίες, ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, Τζέφρι Πάϊατ, είχε επιμείνει ιδιαίτερα, επανειλημμένως, τα προηγούμενα χρόνια, ζητώντας πενταετία. Αμερικανικοί διπλωματικοί κύκλοι στην Αθήνα, μάλιστα, έκαναν λόγο περί επιθυμίας ακόμα και για δέκα χρόνια.

Σε αυτό φέρεται να είχε επιμείνει έντονα η αμερικανική πλευρά πριν από την επίσκεψη του πρώην πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στην Ουάσιγκτον, προς το τέλος του 2017. Ωστόσο, η τότε ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικων, εφέρετο να συμφωνούσε.

Ενδιαφέρον είναι ότι εκείνη την περίοδο, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Τσίπρα στις ΗΠΑ, η Νέα Δημοκρατία, από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μέσω δηλώσεων αρμοδίων στελεχών της, ζητούσε από την κυβέρνηση να «ικανοποιήσει» το αμερικανικό «αίτημα».

Νέες βάσεις

Κατά πληροφορίες, επίσης, η αμερικανική πλευρά ζητούσε -και εξακολουθεί να θέλει- νέες στρατιωτικές «διευκολύνσεις» στην Ελλάδα. Κατά καιρούς έχουν αναφερθεί άνω των δέκα πέντε περιοχών στη χώρα μας.

Στη Βόρειο Ελλάδα, σε Καβάλα και Αλεξανδρούπολη, στη Θεσσαλονίκη, στο Αιγαίο, στη Σκύρο και την Κάρπαθο, καθώς και σε σειρά άλλων περιοχών της Κεντρικής και Δυτικής Ελλάδας.

Επιπλέον, έχει ζητηθεί η επέκταση υπαρχουσών βάσεων. Κάτι, άλλωστε, που γίνεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση της Σούδας.

Το «επιχείρημα» της αμερικανικής πλευράς για πενταετή επέκταση της ισχύος της συμφωνίας για τις βάσεις ήταν ότι, κατ' αυτό τον τρόπο, το αμερικανικό Πεντάγωνο θα μπορέσει να «αποσπάσει» την έγκριση για περισσότερα χρήματα, προκειμένου να επενδυθούν στις βάσεις, στην Ελλάδα.

Από τη μεριά της, η Αθήνα, τις τελευταίες δεκαετίες, θεωρούσε ως «μοχλό πίεσης» προς την Ουάσιγκτον την ετήσια ισχύ της συμφωνίας, διότι έτσι θα μπορούσε να διαπραγματεύεται σε τακτική βάση «ανταλλάγματα» από τις ΗΠΑ.

Αμερικανικοί στρατηγικοί σχεδιασμοί

Ο Ν.Δένδιας, πάντως, ο οποίος ανέφερε στη συνέντευξή του ότι προσβλέπει στην πρώτη συνάντησή του συνάντηση με τον νέο Αμερικανό ομόλογό του, Αντονυ Μπλίνκεν, υποστήριξε ότι «η αμερικανική παρουσία δεν συνίσταται σε δημιουργία βάσεων ψυχροπολεμικής εποχής και λογικής», αλλά «θα είναι ευέλικτη και προσαρμοσμένη στα σημερινά δεδομένα».

Ο ίδιος, επίσης, δήλωσε πως θεωρεί αναγκαία την περαιτέρω αύξηση της αμερικανικής παρουσίας στην περιοχή μας. «Αυτό που θεωρώ χρήσιμο -είπε- είναι μια έντονη και διαρκής παρουσία των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Τόσο διπλωματική όσο και στρατιωτική».

Να σημειωθεί πως, βάσει των αμερικανικών σχεδιασμών τόσο στην περιοχή μας, όσο και διεθνώς, όπως έχουν διατυπωθεί στα στρατιωτικά Δόγματα των ΗΠΑ, αλλά και στους κόλπους του ΝΑΤΟ, κύριες αντίπαλες δυνάμεις για τις ΗΠΑ, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια, είναι η Ρωσία και η Κίνα.

Στην περιοχή μας, μάλιστα, παρα την επιθετικότητα που εκδηλώνει η «αναθεωρητική» Αγκυρα, στο στόχαστρο των ΗΠΑ, έως τώρα, βρίσκονται μόνο οι ρωσικές αερο-ναυτικές και στρατιωτικές δραστηριότητες, ειδικά στη θαλάσσια περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Και στο Αιγαίο, όμως, δεδομένου ότι τα ρωσικά πλοία διαπλέουν το Πέλαγος για να φτάσουν στη Συρία.

Επιπλέον, η Αλεξανδρούπολη, το λιμάνι της οποίας πιθανότατα περνάει σε αμερικανικά χέρια, δεν θα αποτελέσει μόνο διάδρομο προώθησης του αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Κεντρική Ευρώπη, αλλά και βάση - κρίκο μιας ενιαίας αμερικανικής - ΝΑΤΟϊκής «αλυσσίδας» που ξεκινάει από τη Βαλτική και καταλήγει στην Α.Μεσόγειο. Και σε αυτή την περίπτωση με κυρίως στόχο τη Ρωσία.

Ως γνωστόν, στους διαγωνισμούς για τα λιμάνια της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης έχουν εμφανιστεί δύο σχήματα με αμερικανική συμμετοχή. Το δεδηλωμένο, έως τώρα, ενδιαφέρον των ΗΠΑ, τουλάχιστον για την Αλεξανδρούπολη, είναι να χρησιμοποιηθεί ο λιμένας και ως βάση εξυπηρέτησης του Πολεμικού Ναυτικού τους.

Ανταλλάγματα - «επενδύσεις»

Στις διακρατικές σχέσεις είναι φυσικό κάθε χώρα να ενδιαφέρεται για την ικανοποίηση των συμφερόντων της. Οι ΗΠΑ εξυπηρετούν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα, καταφέρνοντας να αποσπάσουν από την Ελλάδα νέες παραχωρήσεις για στρατιωτικές «διευκολύνσεις».

Εξίσου εύλογο, λοιπόν, είναι να ζητήσει και η Ελλάδα ανταλλάγματα, στο πλαίσιο των «συμμαχικών σχέσεών» της με τις ΗΠΑ.

Ωστόσο, παρά τη λεκτική στήριξη που παρείχαν οι ΗΠΑ στη χώρα μας στα ελληνο-τουρκικά, κυρίως δια στόματος του Μάϊκ Πομπέο, η Ουάσιγκτον δεν έχει προσφέρει στην Ελλάδα ούτε μια βίδα δωρεάν ως βοήθεια.

Ο εκσυγχρονισμός των μαχητικών αεροσκαφών, F-16, έγινε χωρίς κανένα «συμμαχικό σκόντο». Ακόμα και η πολυδιαφημισμένη εξαγορά - «επένδυση» στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά συνδυάστηκε με την «πρόταση» να αγοράσει η Ελλάδα πολεμικό πλοίο από τις ΗΠΑ και όχι από άλλη χώρα.

Και, όταν διεφάνη ότι το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού (ΓΕΝ) διαφωνει με τον τύπο του σκάφους που «πρότειναν» οι ΗΠΑ, εγκαταλείφθηκε κάθε ενδιαφέρον τους για το Ναυπηγείο Σκαραμαγκά. Τουλάχιστον αυτό φάνηκε από την, έως τώρα, ευτελή χρηματική «πρόταση» για την εξαγορά του Ναυπηγείου.

Αλλά και στην περίπτωση του Ναυπηγείου Ελευσίνας, η εξαγορά τους και πάλι συνδέεται με ελληνικό εξοπλιστικό πρόγραμμα. Ως γνωστόν, η εταιρεία ONEX, η οποία έχει εξασφαλίσει χρηματοδότηση από την κρατική αμερικανική αναπτυξιακή τράπεζα, DFC, είναι σε κοινοπραξία με τα ισραηλινά, Israeli Shipyards, για τη ναυπήγηση κορβετών με την κωδική ονομασία «Θεμιστοκλής».

Κοντολογίς, οι «επενδύσεις» δεν είναι τίποτε άλλο παρά σίγουρες δουλειές, αφού οι εταιρείες έχουν κιόλας εξασφαλίσει ή θα πάρουν εξοπλιστικά συμβόλαια από το ελληνικό κράτος. Σίγουρες δουλειές, πληρωμένες από τον Ελληνα φορολογούμενο.

Κατά πληροφορίες, εντός του ερχόμενου τριμήνου, σύμφωνα με τις αισιόδοξες προβλέψεις, το θέμα των Ναυπηγείων Ελευσίνας αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί. Ωστόσο, σύμφωνα με τις δηλώσεις των αρμοδίων κυβερνητικών παραγόντων, έπρεπε να έχει κιόλας τελειώσει ήδη από το Φθινόπωρο. Κάτι, όμως, που δεν έγινε.

Τα Ναυπηγεία δεν είναι οι μοναδικές περιπτώσεις σίγουρων «επενδύσεων». Στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ), όπου εξέχουσα θέση έχει ο αμερικανικός κολοσσός, Lockheed Martin (εκσυγχρονισμός ελληνικών F-16 και Μπαχρέϊν, συντήρηση C-130, κ.λ.π.), τώρα γίνεται λόγος είτε για στρατηγικό επενδυτή, είτε για αξιοποίησή της βάσης συντήρησης και υποστήριξης αεροσκαφών, τόσο από το Ισραήλ όσο και από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ).

Στη δεύτερη περίπτωση, όμως, δεν πρόκειται για «στρατηγικό επενδυτή», αφού ένα τέτοιο σχέδιο δεν απαιτεί επενδυτή.

Και άλλες «επενδύσεις», πάντως, γίνονται ουσιαστικά με τη σιγουριά των πληρωμών από το ελληνικό κράτος και τα εξοπλιστικά προγράμματα των Ενόπλων Δυνάμεων.

Εκτός των ερωτημάτων που μένει να απαντηθούν για το «διεθνές αεροπορικό κέντρο εκπαίδευσης» στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Καλαμάτας, ενδεικτική είναι η περίπτωση της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων (ΕΛΒΟ).

Η εταιρεία πέρασε το 2020 σε σχήμα ισραηλινών συμφερόντων με πολύ χαμηλό τίμημα. Εκεί θα συναρμολογούνται οχήματα για να πωλούνται στη συνέχεια στις ελληνικές ΕΔ.
 
Θανάσης Αργυράκης
Ο Θανάσης Αργυράκης είναι δημοσιογράφος με μακρόχρονη εμπειρία στο διπλωματικό ρεπορτάζ και το ρεπορτάζ άμυνας


11/1/2021



    ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:    













* * *