Κάνε δική σου, αναγνώστη, την κραυγή.
Κάνε δική σου, αναγνώστη, την κραυγή.
Ας μην παριστάνουμε τους αφελείς: Οταν οι Τούρκοι μιλάνε για «γαλάζια πατρίδα», απαιτούν να μοιραστούμε μαζί τους το Αιγαίο. Πήραν την άδεια, το 1922, να ξεκληρίσουν τον Ελληνισμό της Μικρασίας, του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης – βρωμοδουλειά, προκειμένου να εξαλειφθεί, ανεπίστρεπτα, ο εφιάλτης των Δυτικοευρωπαίων («συμμάχων» του Ελληνισμού!): το χλευαστικώς λεγόμενο «Βυζάντιο».
Πνίγηκε στο αίμα η Ιωνία, παραδόθηκε στον ισλαμικό πρωτογονισμό η μήτρα των ελληνικών καταβολών της ανθρώπινης Φιλοσοφίας, Τέχνης, Θεάτρου, Πολιτικής, για να εξαλειφθεί κάθε ενδεχόμενο ιστορικής επιβίωσης του μισητού στη Δύση αυτοκρατορικού Ελληνισμού. Εξασφάλισαν οι Δυτικοευρωπαίοι την άφιξη και μόνιμη εγκατάσταση των Τούρκων στην ανατολική όχθη του Αιγαίου – αντικρίζουν το Αιγαίο οι Τούρκοι, δεν τους ανήκει. Με τη μακάβρια (για τις ευρωπαϊκές της επιπτώσεις) Συνθήκη της Λωζάννης, τους παραχωρήθηκαν, ως κατευναστικό, η Ιμβρος και η Τένεδος, με την υποχρέωση να αντιπαρέχουν αυτοδιοίκηση στον γηγενή εκεί ελληνικό πληθυσμό. Ανάλογη υποχρέωση είχαν αναλάβει και για την πλήθουσα ελληνική κοινωνία της Κωνσταντινούπολης. Στα χαρτιά.
Οι Τούρκοι δεν ξέρουν να σέβονται διεθνείς συνθήκες, να τηρούν διεθνείς δεσμεύσεις, συμφωνημένο ορθολογισμό συμπεριφοράς. Προέχει πανίσχυρος ο πρωτογονισμός της θρησκευτικής, κατά προέκταση και της πολιτικής ειδωλοποιίας: ο θρησκευτικός και ο πολιτικός ηγέτης είναι τα είδωλα της μάζας. Ο Κεμαλισμός αποδείχθηκε βραχύβια παρένθεση εξευρωπαϊσμού, και η επανάκαμψη (ραγδαία και θριαμβική) της θρησκοληψίας θωράκισε το τουρκικό, ιστορικό «παράδοξο». Ποιο «παράδοξο»; Ακόμα και μια απλοϊκή θρησκεία χωρίς μεταφυσική, όταν σώζει τη νοο-τροπία ενός αυτοκρατορικού παρελθόντος, πετυχαίνει να λειτουργεί στη διεθνή σκακιέρα σαν υπερδύναμη. Οποιος δεν το αντιλαμβάνεται ως αυτονόητο, ας μην το ψάχνει, είναι μάταιο.
Να το ξαναπούμε: Η παρένθεση του Κεμαλισμού έδειξε, πόσο εύθραυστη (άχρηστη) φιοριτούρα ήταν για τους Τούρκους ο «εξευρωπαϊσμός» τους. Τώρα, μπορούν πια να μιλάνε απερίφραστα – όχι με προσχήματα ή εκφοβιστικές απειλές. Είναι γι’ αυτούς η ώρα της μεγάλης ευκαιρίας, την ετοίμαζαν χρόνια: Μπορούν πια να προκαλούν ή να εκβιάζουν άνετα τις ΗΠΑ, τις ευρωπαϊκές Δυνάμεις, τη Ρωσία. Κρατάνε εξαρτημένους τους παράγοντες διαμόρφωσης των διεθνών συσχετισμών ισχύος.
Πώς απαντάει η Ελλάδα, πώς αμύνεται; Ο τουρκικός πολεμικός στόλος οργανώνει θεαματικές επιδείξεις υπεροπλίας στην καρδιά του Αιγαίου και στο ελληνικό Κοινοβούλιο η «ηγεσία» της χώρας μαλλιοτραβιέται σε σκυλοκαβγά, για τα ποσοστά της εύνοιας, που κάθε κυβέρνηση χαρίζει στις κτηνωδέστερες εκφάνσεις σεξουαλικών διαστροφών. Ανοίξτε ένα, οποιοδήποτε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι, για δέκα λεπτά: Θα καταλάβετε, γιατί η ελλαδική κοινωνία έχει μετρημένες τις μέρες της, λειτουργεί σε επίπεδο υπανθρώπων και υποκόσμου, παραιτημένη ακόμα και από το τι σημαίνει «ανθρωπιά του ανθρώπου», αξιοπρέπεια, ευπρέπεια, αυτοσεβασμός. Στη βιτρίνα της.
Δεν είναι δυνατό, ούτε λογικά ούτε ιστορικά – πραγματιστικά εφικτό, να επιβιώσει ένα κράτος, όταν εξαρτά την ύπαρξή του και τη συνέχειά του από τη στήριξη που ελπίζει να του προσφέρουν οι σύμμαχοί του. Και μάλιστα, όταν αυτοί οι «σύμμαχοι» είναι εξίσου (ή και επιδεικτικά εγγύτεροι) σύμμαχοι με τον εχθρό, τον επίβουλο της ιστορικής μας ύπαρξης και συνέχειας. Είναι περίπου κωμικό ή και μικρονοϊκά αφελές, να ελπίζει η σημερινή Ελλάδα ότι θα βρει το δίκιο της (προστασία από την ξέφρενη αρπαχτική αυθαιρεσία των Τούρκων) εκλιπαρώντας για «φιλία» τους επιδεικτικά τουρκόφιλους Γερμανούς ή τις εκάστοτε ηγεσίες του αμερικανικού Πενταγώνου. Και είναι εντελώς παρανοϊκό, να περιμένει η σημερινή Ελλάδα ότι θα βρει το δίκιο της στο «Δικαστήριο της Χάγης», στο «Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας» ή στο αντίστοιχο για τα «Ανθρώπινα Δικαιώματα».
«Ελληνες αεί παίδες» – είναι το κουσούρι που μας συνοδεύει σε τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια Ιστορίας. Μετράμε και δεν λογαριάζουμε: Μέσα σε μια μόνο γενιά, πόση προδοσία εισπράξαμε οι σημερινοί Ελληνες από «συμμάχους» μας, πόση ανατριχιαστική αδικία. Πιστέψαμε ότι συγκροτούσαμε μαζί τους κοινό μέτωπο του «ελεύθερου κόσμου»: Με χιλιάδες νεκρούς, πολεμήσαμε οι Ελληνες τον ιταλικό φασισμό, τον γερμανικό ναζισμό, τον σταλινικό εφιάλτη – σπείραμε κορμιά ώς την Κορέα. Τι κερδίσαμε; Η μισή Κύπρος δεν είναι πια ελληνική ούτε η Βόρεια Ηπειρος. Δεν τολμάμε να οριοθετήσουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 Ναυτικά Μίλια, όπως δικαιούμαστε. Δεν διαφεντεύουμε, πολλά χρόνια τώρα, ούτε τον Εναέριο Χώρο των 10 Μιλίων, τον αυτονόητο. Τα στρατηγικότερα λιμάνια της χώρας, όλα τα αεροδρόμια, τα τρένα, το οδικό δίκτυο, οι Τράπεζες, η οργάνωση της Αγοράς έχουν παραχωρηθεί (φυσικά, ερήμην της βούλησης των πολιτών) σε δυνάμεις «συμμαχικές» μεν, αλλά στυγνής κατοχής.
Η μεθοδική υπερχρέωση μιας χώρας και η «αυτονόητη» υπαγωγή της σε καθεστώς ασφυκτικής οικονομικής υποτέλειας («επιτροπείας») από διεθνείς τοκογλύφους, έχει αλλάξει ριζικά το νοηματικό και εμπράγματο περιεχόμενο λέξεων όπως: πολίτης, πολιτεία, πολιτική, ελευθερία, δημοκρατία, αυτοδιαχείριση, αξιοπρέπεια, κοινοβούλιο, εκλογές. Τις αποφάσεις για τις τύχες της κρατικής υπόστασης του Ελληνισμού τις παίρνουν, αυτονοήτως, οι δανειστές μας. Το πόσα νησιά του Αιγαίου θα «παραχωρηθούν», κάποια στιγμή, στην Τουρκία, δεν το ξέρουμε – όπως δεν ξέραμε το πού θα σταματούσε στην Κύπρο ο «Αττίλας». Ο «Αττίλας» παγιώθηκε, όχι χάρη στην τουρκική υπεροπλία, αλλά επειδή οι Ελληνες «θέλουμε να γίνουμε Ευρωπαίοι, για να γίνουμε, επιτέλους, άνθρωποι!» (Καραμανλής), ενώ οι Τούρκοι θέλουν, πριν από όλα, την περηφάνια τους να είναι Τούρκοι.
Η πιο γόνιμη «δικαίωση» αυτής της επιφυλλίδας θα ήταν η λαθραία μετατύπωση, ιδιοποίηση, χωρίς άδεια μετάφρασή της. Παρήγορη κλεψία.
Χρήστος Γιανναράς
7/3/2021