Ο επιχειρησιακός “ΗΝΙΟΧΟΣ ’21” και τα διδάγματα που αρνούμαστε να αφομοιώσουμε.
Κλείνουμε τις αναφορές μας στον άκρως επιτυχημένο εφετινό, πολυεθνικό, “Ηνίοχο”, με λίγα λόγια στην επιχειρησιακή του διάσταση. Που είναι και η πιο σημαντική βέβαια για τον πολύ απλό λόγο ότι έχει πράγματα να μας πει. Πράγματα που ενώ είναι δεδομένα ως μονόδρομος, φαίνεται ότι αρνούμαστε να υιοθετήσουμε και να εφαρμόσουμε…
Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Οι περισσότερες αναφορές στο πλαίσιο του Ηνίοχου, έγιναν φυσικά στα γαλλικά Rafale. Ακόμη και ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός, κατά την επίσκεψή του στην Ανδραβίδα, για την επικείμενη παραλαβή και αξιοποίηση των πρώτων μαχητικών του τύπου από την Πολεμική Αεροπορία, έκανε λόγο.
Όχι τυχαία βέβαια όλα αυτά και μάλιστα, με δεδομένο το γεγονός ότι τα Rafale C και -Β της Γαλλικής Αεροπορίας (AdlA) και τα -Μ της γαλλικής Ναυτικής Αεροπορίας, στην κυριολεξία “σάρωσαν” τόσο κατά τις εξόδους με σενάρια αέρος – αέρος, όσο και σε αυτές που περιέλαβαν σενάρια αέρος – εδάφους/επιφανείας.
Οι αποστάσεις αποκάλυψης και εγκλωβισμού στόχων στον αέρα, το έδαφος και την επιφάνεια της θάλασσας, ήταν το στοιχείο των Rafale που εντυπωσίασε περισσότερο, όχι μόνο τους Έλληνες ιπτάμενους, αλλά και αυτούς των δυνάμεων των ΗΠΑ και του Ισραήλ… Το γεγονός στο οποίο πρέπει να σταθούμε, είναι το ότι τα γαλλικά μαχητικά επιχείρησαν στα σενάρια του Ηνίοχου, χωρίς ατρακτίδια στοχοποίησης (TGP – Targeting Pods).
Είτε το παλιότερο Damocles, είτε το νέας γενιάς Talios. Κάποια δε από τα Mirage 2000D, έφεραν το πολύ παλιό PDL-CT (Pod de Designation Laser a Camera Thermique” / Laser Designation Pod with Infrared Camera). Όλα αυτά σημαίνουν ότι παθητική στοχοποίηση τα Rafale (χωρίς τη χρήση του ραντάρ τους), στον αέρα, το έδαφος και την επιφάνεια της θάλασσας, εκτέλεσαν αποκλειστικά και μόνο μέσω του συγκροτήματος ηλεκτροοπτικών FSO (Front Sector Optronics, γαλλικά OSF), στο επάνω τμήμα του ρύγχους, μπροστά από το αλεξινέμιο.
Σε ό,τι αφορά στα εκσυγχρονισμένα Mirage 2000D, το ραντάρ Antilope 5 με το οποίο είναι εξοπλισμένα, παρέχει πλήρεις δυνατότητες αυτόματου TF (Terrain Following), πτήσης δηλαδή με “παρακολούθηση” του εδαφικού ανάγλυφου χωρίς καμία επέμβαση από το πλήρωμα, ακόμη και ύψη 200 ποδών! Πρόκειται για εξειδικευμένο σύστημα αέρος -εδάφους της άλλοτε Thomson – CSF (νυν Thales), που επίσης έχει αναβαθμιστεί.
Το ατρακτίδιο PDL-CT περιλαμβάνει ουσιαστικά καταδείκτη λέιζερ, με περιορισμένων δυνατοτήτων (για τα σημερινά δεδομένα) αισθητήρα FLIR. Τα γαλλικά Mirage 2000D βέβαια, μπορούν να χρησιμοποιήσουν και το επόμενης γενιάς ατρακτίδιο Damocles, ενώ είναι πιστοποιημένα και για την αξιοποίηση του AASM (HAMMER).
Με άλλα λόγια μπορούν να πλήξουν στόχους στο έδαφος και την επιφάνεια της θάλασσας με πολύ μεγάλη ακρίβεια από ασφαλείς αποστάσεις και πετώντας χαμηλά (low level strike), ημέρα και νύχτα και υπό άσχημες καιρικές συνθήκες, ακόμη και χωρίς τη χρήση ατρακτιδίων στοχοποίησης.
Γιατί το AASM ως όπλο δεν τα χρειάζεται (παρά μόνο στην έκδοση του με κεφαλή καθοδήγησης λέιζερ…) για τον εντοπισμό, την ταυτοποίηση, τον εγκλωβισμό και την προσβολή του στόχου. Τα Mirage 2000D επομένως, σε ρόλους προσβολής επίγειων και θαλάσσιων στόχων, μπορούν να κάνουν ακριβώς όσα και τα Rafale B/C (Γαλλική Αεροπορία) και -M (Γαλλικό Ναυτικό) διαμόρφωσης F3R.
Σημαντική διαφοροποίηση είναι ότι έχουν μικρότερη μεταφορική ικανότητα σε οπλικό φορτίο, μικρότερη ακτίνα, ενώ δεν είναι πιστοποιημένα για την αξιοποίηση του αερομεταφερόμενου, αντιπλοϊκού AM-39 Exocet. Σε ρόλους δε υποστρατηγικής κρούσης μπορούν να φέρουν ένα (αντί δύο του Rafale), SCALP-EG, στον κεντρικό κοιλιακό αναρτήρα της ατράκτου.
Μία από τα ίδια και από την Ισραηλινή αποστολή…
Όλα τα ισραηλινά μαχητικά που συμμετείχαν στον “Ηνίοχο”, έφεραν ατρακτίδια στοχοποίησης Litening. Το επιχειρησιακό δόγμα, ίδιο με αυτό των Γάλλων… Οι Ισραηλινοί τόσο με τα διθέσια F-16I, όσο και με τα σαφώς μεγαλύτερης μεταφορικής ικανότητας σε οπλικό φορτίο, μεγαλύτερης ακτίνας και κορυφαίων στη Δύση επιδόσεων F-15I (F-15E…),
μπορούν να στοχοποιήσουν με ακρίβεια για προσβολές με βόμβες
κατεύθυνσης λέιζερ (LGB), από μικρές αποστάσεις, μέσω της χρήσης
ατρακτιδίων Litening.
Παράλληλα, μπορούν να λειτουργήσουν και υπό τη νέα επιχειρησιακή φιλοσοφία της αξιοποίησης όπλων ακριβείας, μακρού πλήγματος (stand-off) τα οποία, όπως και το AASM, δεν απαιτούν τη χρήση ατρακτιδίων στοχοποίησης. Αυτά είναι τα όπλα της οικογένειας SPICE, στα οποία έχουμε κατ΄ επανάληψη αναφερθεί. Όχι τυχαία βέβαια γιατί θεωρούμε την προσθήκη τους στο οπλοστάσιο της Πολεμικής Αεροπορίας άκρως αναγκαία. Όπως και των γαλλικών AASM βέβαια για τα Rafale.
Δεν φαίνεται βέβαια να ιδρώνει κανενός το αυτί, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία… Επανερχόμαστε στα του Ηνίοχου. Όπως και οι Γάλλοι έτσι και οι Ισραηλινοί μπορούν να πετάξουν αυτόματα πολύ χαμηλά (TF), ημέρα και νύχτα και με απόλυτη ασφάλεια.
Διαφοροποιούνται ως προς το ότι για το σκοπό αυτό δεν χρησιμοποιούν συγκεκριμένη λειτουργική διαμόρφωση των ραντάρ των μαχητικών τους, αλλά το ατρακτίδιο ναυτιλίας (Navigation Pod) τύπου AN/AAQ-13 του συστήματος LANTIRN.
Το σύνολο των ισραηλινών F-15I και πολλά από τα F-16I που πέταξαν στον Ηνίοχο, ήταν εξοπλισμένα με τέτοια ατρακτίδια. Πράγμα που φανερώνει ότι η αεροπορία του Ισραήλ, παραμένει μαζί με τη δική μας Πολεμική Αεροπορία, μεταξύ των ελάχιστων αεροπορικών δυνάμεων που εξακολουθούν να εκπαιδεύονται σε διεισδύσεις μικρού ύψους για την προσβολή επίγειων στόχων βαθιά εντός της ενδοχώρας του αντιπάλου.
Σημαντική διαφοροποίηση βέβαια των Ισραηλινών σε σχέση με εμάς, αποτελεί το γεγονός ότι έχουν πολύ περισσότερα τέτοια ατρακτίδια διαθέσιμα και μάλιστα πιθανότατα εκσυγχρονισμένα στο επίπεδο του νεότερου LANTIRN ER. Χωρίς να αναφερθούμε στις δυνατότητες αέρος – αέρος, όπου η Πολεμική Αεροπορία εξακολουθεί να βρίσκεται σε ένα πολύ καλό επίπεδο, το οποίο θα αναβαθμιστεί περαιτέρω με την προσθήκη του συνδυασμού Rafale – Meteor, θεωρούμε ότι αυτό που πρέπει να κρατήσουμε από τον πρόσφατο Ηνίοχο, είναι το εξής:
Η Πολεμική Αεροπορία έχοντας κάνει το πρώτο σημαντικό βήμα ομογενοποίησης του στόλου των μαχητικών F-16 που διαθέτει, εκσυγχρονίζοντας 84 μονάδες στο επίπεδο “V”, θα πρέπει το ταχύτερο δυνατόν να κάνει το ίδιο και με τα F-16C/D Block 50 τουλάχιστον.
Έχουν περάσει παραπάνω από έξι μήνες από τότε που γνωστοποιήθηκε η πρόθεση αυτή, σε συνδυασμό με την πρόθεση προμήθειας 30 ατρακτιδίων στοχοποίησης νέας γενιάς SNIPER XR, καθώς και συστημάτων Data Link (Link 16), για το σύνολο των Ενόπλων Δυνάμεων… Φυσικά καμία απόφαση δεν έχει ληφθεί ακόμα! Οπότε ερχόμαστε στο “δια ταύτα”:
> Όταν αεροπορικές δυνάμεις όπως η Γαλλική Αεροπορία (οι Αμερικανοί τώρα εισέρχονται στη φιλοσοφία των stand – off όπλων αέρος – εδάφους μέσω της SDB II – Stormbreaker!) και η Ισραηλινή, εκμεταλλεύονται στο έπακρο και σε μεγάλο βάθος χρόνου παλιά μαχητικά και συστήματα, διατηρώντας το στόλο των μαχητικών τους απόλυτα αξιόμαχο, εμείς δεν μπορούμε να αδρανούμε κατ΄ αυτό τον τρόπο.
> Δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για τα SPICE εδώ και 15 χρόνια και ακόμα να βρισκόμαστε στο … ΘΑ.
Καλές οι στρατηγικές συνεργασίες και συμμαχίες, ακόμα καλύτερες οι
συνεκπαιδεύσεις, αλλά δεν είναι αρκετά. Δεν μπορούμε να μιλάμε για
Rafale (έλεος πια, 18 παραγγείλαμε… όχι 180!) και δυνητικά και για F-35, όταν δεν έχουμε εξασφαλίσει το αξιόμαχο και την επιβιωσιμότητα της ραχοκοκαλιάς της δύναμης μαχητικών της Πολεμικής Αεροπορίας στις σύγχρονες επιχειρήσεις.
Θα ευχηθούμε και εμείς λοιπόν συμπληρώνοντας τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, στον επόμενο “Ηνίοχο” μαζί με τα Rafale, να έχουμε προχωρήσει στον εκσυγχρονισμό των F-16C/D Block 50 τουλάχιστον και στην αγορά ατρακτιδίων στοχοποίησης SNIPER και νέων όπλων (SPICE και ΑΑSM). Παράλληλα δε είναι ανάγκη να αναβαθμιστούν όσο περισσότερα ατρακτίδια ναυτιλίας AAQ-13 είναι δυνατόν, για ευνόητους λόγους…
Δεν μιλάμε για κόστος δισεκατομμυρίων δολαρίων, αλλά για στοχευμένες ενέργειες πραγματικής ουσίας. Από αυτές που απαιτεί η πραγματική αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής έτσι όπως διαμορφώνεται. Απειλής που δεν θα αποτρέψουμε ούτε με κινήσεις εντυπωσιασμού, ούτε με τη νοοτροπία που διακατέχει την ελληνική πολιτική ηγεσία…
23/4/2021