ΠΝ – ΦΡΕΓΑΤΕΣ: Μια φορά κι έναν καιρό, η πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα… “έπαιζε μπάλα” αλλιώς.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
(1) ΕΛΛΑΔΑ και ΗΠΑ, αδικούν κατάφωρα τη Συμμαχία τους,
με την “υπόθεση MMSC” φρεγατών. (2) Δυσάρεστη “έκπληξη” στην υπόθεση των Μ1117 Guardian.

ΠΝ – ΦΡΕΓΑΤΕΣ: Μια φορά κι έναν καιρό, η πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα… “έπαιζε μπάλα” αλλιώς.

«Verba volant, scripta manent» – “Tα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν”… και η ιστορία διδάσκει για τις νέες φρεγάτες του ΠΝ. Οι καταιγιστικές εξελίξεις στο “πρόγραμμα” προμήθειας τεσσάρων νέων φρεγατών για το Πολεμικό Ναυτικό, που φυσικά “πυροδότησε” η έλευση της απάντησης των ΗΠΑ στο ελληνικό αίτημα (LOR) για την κατάθεση τεχνικών και οικονομικών προσφορών, έφεραν στην επιφάνεια με τον πλέον αποκαλυπτικό και ωμό τρόπο, τη σκληρή πραγματικότητα μπροστά στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα. Την πραγματικότητα που λέει ότι τα (γεωπολιτικά) δεδομένα έχουν ελάχιστα αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν και όπως και αν – επικοινωνιακά – επιθυμούμε να τα διαστρεβλώσουμε, θα τα βρούμε και πάλι μπροστά μας. Ίσχυε πάντα, ισχύει και θα ισχύει. Όσο και αν προσπαθούμε να κρύψουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί, πάντα κάποιος θα σκοντάφτει σε αυτό…

Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη

Στο DP οι θέσεις μας ήταν ξεκάθαρες και σταθερές από τα αρχικά στάδια του απίστευτου πανηγυριού δημιουργίας εντυπώσεων, που ξεκίνησε αμέσως μετά από την ανακοίνωση της ελληνικής κυβέρνησης για τη ματαίωση της παραγγελίας των δύο φρεγατών Bellh@ra HN. Ενός προσαρμοσμένου κατά το δυνατόν στις ανάγκες του ΠΝ πλοίου, για την κάλυψη της επιχειρησιακής ανάγκης Αεράμυνας Περιοχής και όχι μόνο.

Ενός επιχειρησιακού ζητούμενου που υφίσταται επίσημα από τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα και που ακόμα φυσικά δεν έχει ικανοποιηθεί και –όπως όλα δείχνουν– δεν πρόκειται να καλυφθεί ούτε και κατά τη δεκαετία (την τρίτη του 21ου αιώνα πλέον) που ήδη διανύουμε…

Γράφαμε λοιπόν τότε, πριν από ένα περίπου χρόνο, ότι η γαλλική πρόταση, που άλλωστε είχε διαμορφωθεί κατ’ απαίτηση του ΠΝ, δεν μπορούσε να συγκριθεί με την αμερικανική των MMSC. Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικά πλοία με εντελώς διαφορετικών δυνατοτήτων αισθητήρες και – κυρίως – εντελώς διαφορετικών δυνατοτήτων όπλα (SCALP-NAVAL και ASTER 30).

Αποδείχθηκε στο χρόνο που μεσολάβησε από τότε, ότι η γαλλική πρόταση ΔΕΝ ήταν ακριβή, υπό την έννοια ότι όσα περιλάμβανε, έδιναν πρωτοποριακές δυνατότητες στο Πολεμικό Ναυτικό. Δυνατότητες που δεν υπάρχουν σε καμία άλλη από τις προτάσεις που έχουν κατατεθεί… Αυτές τις δυνατότητες άλλωστε είχε αξιολογήσει το ΠΝ επιχειρησιακά για να καταλήξει σε αυτή τη διαμόρφωση της Belhara.

Παράλληλα, παραθέτοντας στοιχεία και δεδομένα, γράψαμε και εξηγήσαμε ΕΞ ΑΡΧΗΣ για ποιους ακριβώς λόγους η MMSC είναι ακατάλληλο πλοίο για το Πολεμικό Ναυτικό. Δεν προσπαθήσαμε να παραπλανήσουμε με “ήξεις – αφήξεις” και “ναι μεν… αλλά”. Πήραμε θέση.

Λίγο – πολύ τις εξελίξεις στο πολύπαθο “πρόγραμμα” των νέων φρεγατών του ΠΝ τις περιμέναμε. Δηλαδή το “the Greek way” σε όλο του το μεγαλείο. Δεν φαίνεται να διαψευδόμαστε. Αυτό που προκαλεί μεγάλη έκπληξη είναι η αλλαγή της στάσης των ΗΠΑ σε σχέση με το παρελθόν. Προς το χειρότερο και μάλιστα σε βαθμό που να προκαλεί πολύ μεγάλα ερωτηματικά και προβληματισμό.

Γνωρίσαμε πριν από πολλά χρόνια ως αναμφισβήτητο δεδομένο και βιώσαμε επανειλημμένα στο πέρασμα του χρόνου, τον επαγγελματισμό των Αμερικανών. Μία ιδιότητα έκδηλη σε κάθε τους δραστηριότητα και συναλλαγή. Είναι αυτός ο επαγγελματισμός του κρατικού μηχανισμού των ΗΠΑ που στήριζε πάντα αποτελεσματικά και με διαχρονική συνέπεια και την προώθηση των αμερικανικών προϊόντων στην ελληνική άμυνα.

Που πήγε αυτός ο επαγγελματισμός στην περίπτωση του “προγράμματος” των φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού; Πώς είναι δυνατόν όταν η αμερικανική πλευρά προβάλλει μετ’ επιτάσεως την τεράστια σημασία και αξία της γεωπολιτικής συνεργασίας με την Ελλάδα, να απαντά στην ελληνική LOR με την προσφορά μίας μόνο εταιρείας (Lockheed Martin), όταν έχει στη διάθεσή της και άλλες εναλλακτικές (Gibbs & Cox);

Πώς είναι δυνατόν η αμερικανική πλευρά να μην διαθέτει δύο τουλάχιστον σκάφη της κλάσης Arleigh Burke στην Ελλάδα αύριο κιόλας, μαζί με τα τέσσερα σκάφη LCS που πρόκειται το ερχόμενο Φθινόπωρο να αποσύρει το USN, ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ; Απλά και μόνο για να “σβήσει” τον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό.

Και φυσικά βάζοντας το ελληνιό Πολεμιό Ναυτικό στη διαδικασία να αξιοποιήσει επιχειρησιακά αυτά τα πλοία. Μόνο κερδισμένοι θα έβγαιναν, από τη διαδικασία να αγοράζουμε από τις ΗΠΑ, όπλα, ανταλλακτικά και υπηρεσίες υποστήριξης, μακροχρόνια. Για να μην πούμε και στο επιχειρησιακό επίπεδο…

Θα μπορούσε το Πολεμικό Ναυτικό να αποσύρει τις τέσσερις παλαιότερες ΤΠΚ που διαθέτει (La Combattante IIIA) λόγου χάρη, με τα πλοία αυτά (τα LCS, υπό την προϋπόθεση βέβαια της επίλυσης του προβλήματος στο σύστημα μετάδοσης της κίνησης που κατά δήλωση της LM είναι δρομολογημένη), ενσωματώνοντας σε αυτά αντιπλοϊκούς πυραύλους AGM-84 Harpoon, ή όχι;

Πού είναι ο μηχανισμός του κράτους των ΗΠΑ ο οποίος μέσω των ενόπλων τους δυνάμεων, ερχόταν ΠΑΝΤΑ με πολλές και σοβαρές εναλλακτικές για τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις; Εναλλακτικές που σε πολλές περιπτώσεις άφηναν πολύ πίσω τον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό στο συσχετισμό κόστους – απόδοσης… Θα πάμε σε ένα ενδεικτικό παράδειγμα για να αντιληφθείτε το τι ακριβώς εννοούμε με όλα αυτά.

Πριν από πολλά χρόνια, την περίοδο 1998-1999, όταν η Πολεμική Αεροπορία είχε σε εξέλιξη διεθνή διαγωνισμό (τον πρώτο και τελευταίο στη μεταπολεμική ιστορία της!) για την προμήθεια νέου μαχητικού αεροσκάφους, συμμετείχαν σε αυτόν δύο αμερικανικά προϊόντα. Το F-15E της Boeing και το F-16C Block 50+/52+ της Lockheed Martin. Παράλληλα, στο πεδίο του ανταγωνισμού του ίδιου προγράμματος, είχαν μπεί και οι δύο παγκόσμιας εμβέλειας κατασκευαστές αεροκινητήρων των ΗΠΑ. Η Pratt & Whitney και η General Electric.

Κάποιοι επιμένουν μέχρι σήμερα, περισσότερο από δύο δεκαετίες μετά, ότι ήταν μεγάλο λάθος η επιλογή του F-16C/D Block 52+ έναντι του F-15E από την ελληνική πλευρά. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική… Το F-15E παραμένει με διαφορά το ικανότερο από πλευράς επιδόσεων και μεταφορικής ικανότητας σε οπλικό φορτίο και καύσιμο, μαχητικό της Δύσης τα τελευταία 40 χρόνια. Δεν συγκρίνεται με οποιοδήποτε άλλο (το F-22 είναι άλλη ιστορία…) σε Ευρώπη και ΗΠΑ και αυτό είναι κάτι που δεν αμφισβητείται από κανέναν.

ΟΜΩΣ το κόστος της εκμετάλλευσής του είναι για οικονομίες πολύ πιο ισχυρές από την ελληνική. Και οπωσδήποτε πολύ μεγαλύτερο του αντίστοιχου του F-16. Κάτι που θεωρούμε πως αποδείξαμε με στοιχεία σε παλαιότερο αφιέρωμα. Το δε F-16 κάλυψε ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΑ τις ανάγκες της Πολεμικής Αεροπορίας από το 2004 και μετά. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι άλλο αυτό στο οποίο θέλουμε να καταλήξουμε.

Την περίοδο της μεγάλης μάχης για την επιλογή του ενός ή του άλλου αμερικανικού τύπου, αλλά και του κινητήρα του, η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα τήρησε ΑΥΣΤΗΡΑ πολιτική ουδετερότητας (ίσων αποστάσεων αν θέλετε…) έναντι των εμπλεκόμενων κατασκευαστών. Χωρίς να δώσει το παραμικρό δικαίωμα αρνητικού σχολιασμού περί εμπλοκής της, υπέρ του ενός ή του άλλου κατασκευαστή.

Βοήθησε στο μέτρο που της επιτρεπόταν τις αμερικανικές εταιρείες, χωρίς, ποτέ μα ποτέ να ταχθεί με κάποια πλευρά. Ενδιαφερόταν -και το είχε διαμηνύσει σε όλους του τόνους- αποκλειστικά και μόνο για την τελική επιλογή αμερικανικού προϊόντος. Όποιο κι αν ήταν αυτό. Η εικόνα σήμερα δείχνει να είναι εντελώς διαφορετική…

Η απουσία της επιλογής ναυπηγήσεων καραβιών της Gibbs & Cox από την αμερικανική απάντηση, αυτό αποδεικνύει τουλάχιστον. Όπως το αποδεικνύει και η απροθυμία – καθολική άρνηση, ΔΩΡΕΑΝ παραχώρησης υλικού ως ενδιάμεση λύση. Τώρα λέγεται ότι αυτό που παραλάβαμε δεν είναι η τελική LOA… Υποτίθεται πως θα αποφασίζαμε άμεσα, διότι ο χρόνος κυλά σε βάρος μας.

Από τη στιγμή τουλάχιστον κατά την οποία έχει συνδεθεί η επιλογή φρεγάτας με την αναβάθμιση των MEKO 200. Εδώ όλα δείχνουν ότι θα πάμε αρκετούς μήνες πίσω. Η απαίτηση για απάντηση στις 60 μέρες στη LOR που καθορίσαμε στους Αμερικανούς ήταν για τα μάτια του κόσμου, ή η… χαλαρή διαδικασία που επιλέξαμε ήταν για να την κάνουμε “λάστιχο” κατά το δοκούν;

Ποιοι στην κυβέρνηση αποφάσισαν για λογαριασμό του Πολεμικού Ναυτικού έχουμε χρόνο; Τουλάχιστον για τις MEKO 200 που για έπρεπε να έχουν αναβαθμιστεί προ δεκαετίας; Για πόσο ακόμα θα παίζουμε στα ζάρια τη… συλλογική μας τύχη; Κι αν έχουν προαποφασίσει ποια είναι η επιλογή, γιατί δεν ξεμπερδεύουμε… Τουλάχιστον να μη δουλευόμαστε μεταξύ μας.

https://www.defence-point.gr/news/pn-fregates-mia-fora-ki-enan-kairo-i-presveia-ton-inomenon-politeion-stin-athina-quot-epaize-mpala-quot-allios

30/5/2021

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

ΕΛΛΑΔΑ και ΗΠΑ, αδικούν κατάφωρα τη Συμμαχία τους,

με την “υπόθεση MMSC” φρεγατών.

Το σήριαλ με τις φρεγάτες λογικά βαίνει προς το τέλος του. Τις επόμενες ημέρες η επιτροπή του Πολεμικού Ναυτικού θα ολοκληρώσει την αξιολόγηση και η μπάλα θα περάσει στο γήπεδο των πολιτικών αποφάσεων. Η διαμόρφωση των προσφορών από τους μνηστήρες του προγράμματος συνεχίστηκε μέχρι και την τελευταία στιγμή με προσπάθειες βελτιώσεων ώστε να ανταποκρίνονται στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό στις απαιτήσεις του ΠΝ.

Του ΛΑΜΠΡΟΥ ΚΑΛΑΡΡΥΤΗ
ΠΗΓΗ: PAGE NEWS

Η πλειονότητα των προτάσεων, κατά τους ειδικούς, είναι αξιόλογες, από πολύ καλές έως κορυφαίες, πλην μίας, της μίας εκ των δύο αμερικανικών, η οποία έχει δημιουργήσει εύλογες απορίες.

Κατά γενική ομολογία πρόκειται για ένα πλοίο παντελώς ακατάλληλο για το ΠΝ, το οποίο εξάλλου αποσύρουν μαζικά οι ίδιοι οι Αμερικανοί λόγω ανυπέρβλητων προβλημάτων. Γι’ αυτό και στον διαγωνισμό για τη νέα φρεγάτα το Αμερικανικό Ναυτικό επέλεξε ιταλική πρόταση, εκδοχή της FREMM, δηλαδή το πλοίο που πάντα ήθελε το ΠΝ και η πολιτική ηγεσία δεν εδέησε να το εισακούσει, με διάφορα προσχήματα.

Έχουμε το οξύμωρο οι Αμερικανοί να επιλέγουν για τους εαυτούς τους το πλοίο που θέλει το Ελληνικό Ναυτικό και σε εμάς να επιχειρούν να πασάρουν αυτό που οι ίδιοι αποσύρουν ως προβληματικό. Προ ημερών αποφασίστηκε η απόσυρση άλλων τεσσάρων LCS από το Αμερικανικό Ναυτικό, διότι η επισκευή τους κρίθηκε ασύμφορη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα πλοία που αποσύρονται είναι νέας ναυπήγησης, δύο εξ αυτών κηρύχθηκαν επιχειρησιακά μόλις το 2016 και το 2017, είναι δηλαδή πλοία τεσσάρων και πέντε ετών. Καταλαβαίνει κάποιος, όσο και άσχετος να είναι με τα τεχνικά θέματα, ότι να πιέζεται η Ελλάδα να πληρώσει πέντε δις για να αποκτήσει πλοία που αποδεικνύονται τόσο προβληματικά που αποσύρονται στην πενταετία, δεν έχει καλοπροαίρετη λογική εξήγηση.

Ακόμα και αυτό το προβληματικό πλοίο το «κατέβασαν» με φτωχή διαμόρφωση και δίχως καν ενδιάμεση λύση. Κακά τα ψέματα, αν οι Αμερικανοί ήθελαν να κερδίσουν τον διαγωνισμό, με δεδομένο ότι έχουν το προβάδισμα στο γεωπολιτικό βάρος (και προτίμηση), θα μπορούσαν να παρουσιάσουν μία σοβαρή, στιβαρή πρόταση και να κερδίσουν ακόμα και δίχως ενδιάμεση λύση.

Το ότι επιμένουν σε μία «γυμνή» και προβληματική πρόταση που αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορεί να προχωρήσει όσο θετική προδιάθεση και να υπάρχει υπέρ τους, διότι δύσκολα θα πάρει κάποιος την ευθύνη να αφήσει τη χώρα χωρίς ναυτικό και να παίξει την ασφάλεια και ακεραιότητά της στα ζάρια, προβληματίζει.

Σε μία περίοδο που οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις γνωρίζουν άνθηση και βρίσκονται στο υψηλότερο σημείο δεκαετιών, κάτι που είναι επιδιωκόμενο και ευκταίο για την ελληνική πλευρά, είναι ακατανόητη η επιμονή σε μία επιλογή η οποία ήδη δηλητηριάζει το κλίμα σε επίπεδο κοινής γνώμης.

Για να το πούμε απλά η καχυποψία ότι οι ΗΠΑ (ή κάποια κέντρα) επιδιώκουν ένα «κοντό» ΠΝ περιορισμένων δυνατοτήτων για να μην διαταραχθεί ο συσχετισμός με την Τουρκία στη θάλασσα (στον αέρα η Ελλάδα ήδη αποκτά υπεροχή), έχει τοξικές επιπτώσεις στην ατμόσφαιρα μεταξύ των δύο χωρών.

Με μία ματιά στη συζήτηση που εξελίσσεται στη δημόσια σφαίρα οποιοσδήποτε αντιλαμβάνεται ότι οι αναθυμιάσεις αυτής του ανθυγιεινού κλίματος έχουν διαχυθεί ευρύτερα, σε μεγάλο τμήμα του κοινού που ούτε τεχνικές γνώσεις έχει, ούτε υπό άλλες συνθήκες ασχολείται στενά με θέματα άμυνας και εξοπλισμών.

Όμως επειδή αφενός η ένταση με την Τουρκία έχει στρέψει την προσοχή σε αυτά, αφετέρου επειδή η πρόταση για τα συγκεκριμένα πλοία είναι τόσο χοντροκομμένα παράλογη που τράβηξε βλέμματα και η συζήτηση έγινε mainstream, ελλοχεύει ο κίνδυνος οπισθοχώρησης σε ό,τι έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα με κόπο και από τις δύο πλευρές.

Και είναι κρίμα, διότι δεν είναι προς το συμφέρον καμίας από τις δύο. Οι ΗΠΑ είναι απαραίτητος, κρίσιμος και επιθυμητός σύμμαχος για την Ελλάδα, αλλά στα μάτια της ελληνικής κοινής γνώμης δεν είναι πάντα αξιόπιστος. Δεν υπάρχει λόγος να συντηρείται η αμφιβολία. Επαναλαμβάνω έχει καταβληθεί μεγάλη προσπάθεια από πολλούς για να αλλάξουν σελίδα οι σχέσεις σε επίπεδο δημόσιας αντίληψης και το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από ικανοποιητικό.

Το παράπλευρο καλό της υπόθεσης αν υποθέσουμε ότι υπάρχει, είναι ότι επιβεβαιώνεται η εθνική ανάγκη η Ελλάδα να διατηρεί πολλαπλές πηγές εξοπλισμού και μάλιστα με χώρες οι οποίες είναι πρόθυμες να αποδεσμεύσουν όπλα και να ανοίξουν πρόσβαση σε οπλοστάσιο και τεχνολογία, που κάποιος άλλος προμηθευτής δεν είναι διατεθειμένος να το κάνει στο όνομα γεωπολιτικών ισορροπιών.

Θα είναι οδυνηρό τη στιγμή που θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε τα όπλα που αγοράσαμε για να υπερασπίσουμε την πατρίδα, να καταστούμε όμηροι αυτών των όπλων ένεκα ισορροπιών και σκοπιμοτήτων.

https://www.defence-point.gr/news/ellada-kai-ipa-adikoyn-katafora-ti-symmachia-toys-me-tin-ypothesi-ton-fregaton

30/5/2021

Δυσάρεστη “έκπληξη” στην υπόθεση των Μ1117 Guardian.

Του Σάββα Δ. Βλάσση

Μια δυσάρεστη “έκπληξη” κρύβει σύμφωνα με πληροφορίες η LOA GR-B-IAO που απέστειλαν οι αμερικανικές Αρχές ως απάντηση στο επιδειχθέν ενδιαφέρον του ΓΕΣ για την παραχώρηση μέχρι 1.200 Τροχοφόρων Τεθωρακισμένων Οχημάτων Αναγνωρίσεως Μ1117 Guardian (4×4). “Έκπληξη” και “δυσάρεστη”, αναλόγως βεβαίως του ποιος είναι ο ενδιαφερόμενος και της αντιλήψεως που επικρατεί στον καθένα για ορισμένα ζητήματα.

Πιο συγκεκριμένα, πληροφορίες αναφέρουν στον ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ ότι η εκδήλωση αρχικού ενδιαφέροντος από ελληνικές εταιρείες της Αμυντικής Βιομηχανίας, για την διερεύνηση αναπτύξεως πιθανών ολοκληρωμένων προτάσεων στον τομέα του οπλισμού (πύργος – αισθητήρες) αποκάλυψε στην LOA ένα εμπόδιο. Συγκεκριμένως, η LOA περιλαμβάνει ρητή απαγόρευση στον αποδέκτη, δηλαδή την ελληνική πλευρά, να προβεί σε οποιασδήποτε μείζονα τροποποιηση στα οχήματα άνευ αδείας του κατασκευαστή! Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι σε περίπτωση που η ελληνική πλευρά ενδιαφερθεί για οποιοδήποτε πρόγραμμα αναβαθμίσεως – τροποποιήσεως των οχημάτων, είναι υποχρεωμένη να αναθέσει την σύμβαση στην κατασκευάστρια Textron.

Πρόκειται περί τυπικής προνοίας του αμερικανικού Δημοσίου για τις περιπτώσεις παραχωρήσεως δωρεάν πλεονάζοντος στρατιωτικού υλικού (EDA) καθώς προτάσσεται η διασφάλιση των επιχειρηματικών και βιομηχανικών συμφερόντων των αμερικανικών εταιρειών παραγωγής αμυντικού υλικού. Έχουμε προσεγγίσει στο πρόσφατο παρελθόν την περίπτωση, σημειώνοντας ότι στις τυπικές διαδικασίες που επιτάσσει η αμερικανική γραφειοκρατία, είναι η κατ’ αρχήν λήψη εγκρίσεως από τον κατασκευαστή, ώστε να διευκρινισθεί ότι η παραχώρηση συγκεκριμένου EDA δεν προκαλεί βλάβη στα επιχειρηματικά του σχέδια. Επί της ουσίας, η αμερικανική πλευρά έχει δημιουργήσει διά του μηχανισμού EDA έναν μηχανισμό εξασφαλίσεως νέου κύκλου εργασιών και εσόδων στους αμερικανούς κατασκευαστές, από συμβάσεις που αναθέτουν οι νέοι χρήστες του αποσυρθέντος υλικού.

Στην περίπτωση των Μ1117, έχουμε διευκρινίσει ότι η LOA GR-B-IAO δεν περιλαμβάνει παραχώρηση οπλισμού και άλλων υποσυστημάτων των οχημάτων, τα οποία παραδίδονται “γυμνά”. Η παραχώρηση του οπλισμού ζητείται με δεύτερη σχετική LOR που υποβλήθηκε από πλευράς ΓΕΣ, χωρίς ακόμη να έχει γίνει γνωστή η τύχη του. Το δεδομένο είναι ότι επειδή ο οπλισμός ενέχει επιπλέον κόστος παραχωρήσεως, θα ήταν φυσιολογικό να αναζητηθούν λύσεις που θα μπορούσε να προσφέρει η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία.

Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ αποκάλυψε προ καιρού ότι στην επαναδιατυπωμένη LOA GR-B-IAO (Restated) που απέστειλαν οι αμερικανικές Αρχές στις 19 Μαρτίου, το κόστος για 900 ή 1.200 οχήματα ανέρχεται σε 85 ως 102 εκατ. $ για εργασίες επιθεωρήσεως, μεταφοράς, ανταλλακτικά κ.λπ. Συνεπώς, αν και χαμηλό, υπάρχει κόστος για την απόκτηση του υλικού, που αυξάνεται σοβαρά εάν προστεθεί το κόστος για πλήρη αποκατάσταση κι ενδεχομένη αναβάθμιση.

Όλα αυτά, όπως σημειώσαμε στην αρχή, αξιολογούνται αναλόγως της θέσεως και αντιλήψεως καθενός. Η στρατιωτική ηγεσία επί παραδείγματι, υπό το πρίσμα αυστηρώς και μόνο του επιχειρησιακού χρήστη, μπορεί να είναι ευτυχής από την εξασφάλιση του υλικού που θα καλύψει “τρύπες”, αδιαφορώντας για τις ευρύτερες συνθήκες και όρους υπό τις οποίες υλοποιείται ένα τέτοιο πρόγραμμα. Σε κυβερνητικό επίπεδο όμως, τι άποψη έχουν οι αρμόδιοι υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί διευθυντές ΓΔΑΕΕ, που υποτίθεται έχουν ευρύτερη ευθύνη και στόχους, μεταξύ άλλων την ενίσχυση και ανάπτυξη της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας (ΕΑΒΙ) και της Εθνικής Οικονομίας;

Τα ανωτέρω σημειώνονται επειδή όπως έχουμε αναλύσει, το δέλεαρ της κατ’ αρχήν παραχωρήσεως πλεονάζοντος αμερικανικού υλικού με χαμηλό κόστος, υποκρύπτει διάφορες μορφές δεσμεύσεως του αποδέκτη, που συχνά τον αναδεικνύουν σε διεθνή περίγελο. Πρόσφατο και πλέον αντιπροσωπευτικό παράδειγμα η περίπτωση της Κροατίας, που για την επιχειρησιακή εκμετάλλευση 76 παραχωρηθέντων M2A2 ODS θα αναθέσει πρόγραμμα αναβαθμίσεως 757 εκατ. $ δηλαδή περί τα 10 εκατ. $ ανά όχημα!

Αυτά σημειώνονται επειδή στην Ελλάδα υπάρχει διαρκές ενδιαφέρον για υλικό EDA. Και αν οι στρατιωτικοί είναι αναρμόδιοι επί πτυχών εθνικής αυτονομίας στους εξοπλισμούς, αναπτύξεως της ΕΑΒΙ, δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, εσόδων στα κρατικά ταμεία κ.λπ. οι κυβερνητικοί αρμόδιοι οφείλουν να έχουν μια πιο σύνθετη τουλάχιστον, προσέγγιση. Διαφορετικά οι παραχωρήσεις EDA λειτουργούν ως “βαρίδια” για την όποια εγχώρια ανάπτυξη και προφανώς, αν αυτό δεν καθίσταται αντιληπτό από τους αρμοδίους, δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

Από την σκοπιά ενός απλού ανήσυχου φορολογουμένου πολίτη που δεν παρακολουθεί απαθώς την σπατάλη των χρημάτων του, θα μπορούσε με την “πτωχή” του αντίληψη και κρίση, να κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις τον παρακάτω απλό συλλογισμό: “με τα Χ εκατομμύρια που θα δαπανηθούν για πλεονάζοντα οχήματα, πόσα οχήματα ελληνικής σχεδιάσεως και παραγωγής θα μπορούσε να αναπτύξει και να παραγγείλει το ΥΠΕΘΑ”; Βεβαίως, για να “σκεφθούν” κάτι τέτοιο οι αρμόδιοι, θα πρέπει προηγουμένως να μην θάβουν σχετικές προτάσεις που έχουν υποβληθεί από ελληνικές εταιρείες και, πολύ περισσότερο, να μην αντιλαμβάνονται την ανάπτυξη της ΕΑΒΙ μόνο διά κάποιας συμμετοχής από αναθέσεις μειζόνων συμβάσεων σε ξένους οίκους.

https://doureios.com/dysaresti-ekplixi-stin-ypothesi-ton-m1117-guardian/

25/5/2021