Το κρυφό κόστος της εμπορίας ανθρώπων. Αυτή η παγκόσμια μάστιγα είναι χειρότερη από έγκλημα - είναι μια συστημική απειλή.

  Τα τελευταία 15 χρόνια, ο αριθμός των θυμάτων που εντοπίστηκαν έχει αυξηθεί τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άνδρες. Η συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων δεν εντοπίζεται. Ο ανεπαρκής συντονισμός μεταξύ των αρμόδιων Αρχών, η αδύναμη επιβολή των νόμων, οι περιορισμένες επενδύσεις, και τα ανεπαρκή δεδομένα έχουν υπονομεύσει τις προσπάθειες κατά του trafficking.

Η μητέρα ενός θύματος εμπορίας ανθρώπων κοντά στην Sittwe,
στη Μιανμάρ, τον Μάιο του 2015. Soe Zeya Tun / Reuters

 Το κρυφό κόστος της εμπορίας ανθρώπων.
Αυτή η παγκόσμια μάστιγα είναι χειρότερη από έγκλημα 

- είναι μια συστημική απειλή.

 

Το 2000, χώρες από όλο τον κόσμο υπέγραψαν το Πρωτόκολλο του Παλέρμο για την Πρόληψη, την Καταστολή και την Τιμωρία της Εμπορίας Ανθρώπων (Palermo Protocol to Prevent, Suppress and Punish Trafficking in Persons), μια συμφωνία ορόσημο που καθόρισε το έγκλημα της εμπορίας ανθρώπων και υποχρέωσε τα κράτη να το ποινικοποιήσουν. Την ίδια χρονιά, οι Ηνωμένες Πολιτείες ψήφισαν τον νόμο για την Προστασία των Θυμάτων Εμπορίας Ανθρώπων (Trafficking Victims Protection Act), έναν πρωτοποριακό νόμο που παρείχε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ένα νέο οπλοστάσιο εργαλείων για την αντιμετώπιση της εμπορίας ανθρώπων. Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο ακολούθησαν σύντομα και υιοθέτησαν παρόμοιους νόμους.

Αλλά δύο δεκαετίες αργότερα, η μάστιγα της εμπορίας ανθρώπων συνεχίζεται. Υπολογίζεται ότι 25 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως [1] είναι θύματα καταναγκαστικής εργασίας και καταναγκαστικής σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Η πλειονότητα των θυμάτων είναι γυναίκες και κορίτσια. Η εμπορία ανθρώπων είναι ένα πραγματικά παγκόσμιο φαινόμενο˙ συμβαίνει σχεδόν σε κάθε χώρα, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, που τροφοδοτούμενη από την φτώχεια, την κοινωνική περιθωριοποίηση, και τα αδύναμα συστήματα ποινικής δικαιοσύνης. Η κλίμακα του προβλήματος μόνο αυξάνεται, επιδεινούμενη από τις αναταραχές της μετανάστευσης και των συγκρούσεων και από την οικονομική απελπισία που προκαλείται από την πανδημία COVID-19.


Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής συχνά βλέπουν την εμπορία ανθρώπων ως δευτερεύουσα δίπλα σε άλλες μεγάλες προκλήσεις. Αλλά η εμπορία ανθρώπων είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό έγκλημα. Επιπλέον, δεν είναι απλώς ένα φαινόμενο των σημαντικών παγκόσμιων προβλημάτων, αλλά και μια αιτία: ενισχύει τα καταχρηστικά καθεστώτα και τις εγκληματικές, τις τρομοκρατικές, και τις ένοπλες ομάδες˙ αποδυναμώνει τις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού˙ τροφοδοτεί την διαφθορά˙ και υπονομεύει την χρηστή διακυβέρνηση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να δουν την εμπορία ως την συστημική απειλή που είναι, και να ενεργήσουν ανάλογα.

ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΟΣΤΟΣ ΤΟΥ TRAFFICKING

Η εμπορία ανθρώπων απειλεί την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ με μυριάδες τρόπους. Το trafficking βοηθά στην χρηματοδότηση των δραστηριοτήτων διεθνικών συνδικάτων και εξτρεμιστικών ομάδων. (Για παράδειγμα, το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και την Συρία ή αλλιώς ISIS, και η Boko Haram στην Δυτική Αφρική, χρησιμοποίησαν την εμπορία ανθρώπων όχι μόνο για να κερδίσουν χρήματα και να καρπωθούν καταναγκαστική εργασία, αλλά και ως στρατηγικό εργαλείο για να υποτάξουν τους πολίτες και ακόμη και να τους εξαναγκάσουν να διαπράττουν επιθέσεις αυτοκτονίας). Η πρακτική αποδίδει στους δράστες της περίπου 150 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως [2], καθιστώντας το έγκλημα αυτό ένα από τα πιο επικερδή στον κόσμο. Οι έμποροι ανθρώπων θεωρούν ότι το εμπόριό τους είναι μια επιχείρηση χαμηλού κινδύνου και υψηλού κέρδους, με την φθηνή εργασία και την σεξουαλική εργασία συνεχώς σε ζήτηση και με τις προσπάθειες επιβολής του νόμου σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, ανεπαρκείς. Ορισμένες καταπιεστικές κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την εμπορία ανθρώπων για να παρακάμψουν κυρώσεις [3]˙ το 2019, για παράδειγμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπολόγισαν ότι η κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας κέρδιζε περισσότερα από 500 εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο [4] στέλνοντας σχεδόν 100.000 καταναγκαστικά εργαζόμενους να δουλέψουν στο εξωτερικό, κυρίως στην Κίνα και την Ρωσία -και έτσι υπονομεύοντας τις επιπτώσεις των οικονομικών κυρώσεων επιβλήθηκαν στην Πιονγκγιάνγκ.

Η εμπορία ανθρώπων βλάπτει επίσης την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη με το να υποτιμά την εργασία και να διαβρώνει τα χρηματοπιστωτικά συστήματα ενισχύοντας τις παράνομες και μη ρυθμιζόμενες αγορές. Το 2009, η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας υπολόγισε ότι η παγκόσμια οικονομία έχασε έως και 21 δισεκατομμύρια δολάρια [5] μέσω του καταναγκασμού εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων από 19 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε χαμένο εισόδημα λόγω μη αμειβόμενων μισθών -αριθμοί που δεν περιλαμβάνουν τα θύματα σωματεμπορίας, των οποίων συνήθως τα κέρδη καταληστεύονται. Τα κράτη υποφέρουν επίσης, καθώς δεν μπορούν να εισπράξουν φόρους για μη αμειβόμενη εργασία. Η πρόκληση είναι τεράστια: από το 2020, το Υπουργείο Εργασίας των ΗΠΑ απαρίθμησε 155 προϊόντα [6] από 77 χώρες για τα οποία υποψιαζόταν ότι παρήχθησαν με την χρήση παιδικής ή καταναγκαστικής εργασίας.

Τα κέρδη της εμπορίας ανθρώπων είναι ιδιωτικά, αλλά το κόστος κατανέμεται σε ολόκληρη την κοινωνία: μια μελέτη έδειξε ότι κάθε υπόθεση εμπορίας ανθρώπων στο Ηνωμένο Βασίλειο κοστίζει περίπου 330.000 λίρες (467.000 δολάρια) σε υγειονομική περίθαλψη, επιβολή του νόμου, και άλλα έξοδα. Η διάχυση της εμπορίας ανθρώπων αίρει τα κίνητρα στις επιχειρήσεις για την καταπολέμησή της όταν τόσοι πολλοί από τους αντιπάλους τους αποκτούν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα [7] με το να αγνοούν τα εργασιακά πρότυπα.

Στις χώρες μεσαίου και χαμηλού εισοδήματος, η εμπορία εμποδίζει την αειφόρο ανάπτυξη αποσταθεροποιώντας τις κοινότητες και βλάπτοντας το ανθρώπινο δυναμικό. Το trafficking μπορεί να φτωχύνει τις οικογένειες των θυμάτων του, να επιδεινώσει τον αναλφαβητισμό και την κακή υγεία και την διατροφή και να διαιωνίσει την φτώχεια για γενιές. Ο φόβος του trafficking τροφοδοτεί τις εκτοπίσεις˙ οι μετανάστες από την περιοχή του Βόρειου Τριγώνου της Κεντρικής Αμερικής, για παράδειγμα, έχουν συχνά αναφέρει ότι η βία των συμμοριών [8] -συμπεριλαμβανομένης της βίας που σχετίζεται με την εμπορία ανθρώπων- συνέβαλε στην απόφασή τους να φύγουν. Επιπλέον, οι έμποροι ανθρώπων ενθαρρύνουν την διάβρωση των δημοκρατικών θεσμών [9], ιδίως με το να αγοράζουν την βοήθεια διεφθαρμένων αστυνομικών, τελωνειακών υπαλλήλων, και εισαγγελέων.

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να αρχίσουν να βλέπουν την εμπορία ανθρώπων ως κάτι περισσότερο από ένα έγκλημα εναντίον ενός συγκεκριμένου ατόμου. Στην πραγματικότητα, είναι μια συστημική πρόκληση για τα συμφέροντα της εθνικής ασφάλειας, της οικονομίας, και της ανάπτυξης των ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον πρέπει να βάλει αυτό το ζήτημα ψηλότερα στην διεθνή ατζέντα της και να επιδιώξει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να περιορίσει αυτήν τη μάστιγα μια για πάντα.

ΔΥΟ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ

Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, πολυμερείς θεσμοί και κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο -συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης των ΗΠΑ- έχουν θεσπίσει μια σειρά πολιτικών και προγραμμάτων για την καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων. Αυτά έχουν επικεντρωθεί στο να σταματήσουν τα άτομα και τα δίκτυα που είναι υπεύθυνα για την εμπορία, στην ενίσχυση των ποινικών κυρώσεων, και στην αντιμετώπιση των παραγόντων που καθιστούν τους ανθρώπους ευάλωτους στους traffickers. Σήμερα, σχεδόν κάθε χώρα έχει επικυρώσει το Πρωτόκολλο του Παλέρμο και έχει εγκρίνει νομοθεσία για την καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών [10] αναγνώρισε ότι το trafficking προέρχεται και τροφοδοτεί την σύγκρουση, την αστάθεια, και την τρομοκρατία. Το παγκόσμιο κίνημα για κοινωνικά υπεύθυνη επιχειρηματική συμπεριφορά επέστησε την προσοχή στον ρόλο του ιδιωτικού τομέα για την πρόληψη της εμπορίας ανθρώπων, και οι κυβερνήσεις παγώνουν όλο και περισσότερο τα περιουσιακά στοιχεία των εμπόρων και εξουσιοδοτούν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να αναφέρουν δραστηριότητα που υποδηλώνει trafficking.

Παρά αυτές τις καλές εξελίξεις, η εμπορία ανθρώπων δεν έχει μειωθεί. Μια έκθεση του 2020 από το Γραφείο του ΟΗΕ για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα (UN Office on Drugs and Crime) σημείωσε ότι «τα τελευταία 15 χρόνια, ο αριθμός των θυμάτων που εντοπίστηκαν έχει αυξηθεί τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άνδρες». Η συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων δεν εντοπίζεται. Ο ανεπαρκής συντονισμός μεταξύ των αρμόδιων Αρχών, η αδύναμη επιβολή των νόμων, οι περιορισμένες επενδύσεις, και τα ανεπαρκή δεδομένα έχουν υπονομεύσει τις προσπάθειες κατά του trafficking.

Οι πρωτοβουλίες της αμερικανικής κυβέρνησης έχουν επίσης μειωθεί, καθώς η Ουάσιγκτον συνεχίζει να αντιμετωπίζει αυτό το ζήτημα ως ξεχωριστό από τα ευρύτερα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Οι ανώτεροι υπάλληλοι σε όλους τους τομείς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της εθνικής ασφάλειας, της οικονομίας, της εργασίας, και της ανάπτυξης, μόλις που συντονίζονται Η χρηματοδότηση για την καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων -εκτός από την χρηματοδότηση αυτών των γραφείων που επικεντρώνονται ρητά στην εμπορία ανθρώπων- είναι λιτή. Οι περιοριστικές μεταναστευτικές πολιτικές της κυβέρνησης Trump άφησαν τους μετανάστες πιο ευάλωτους στους εμπόρους ανθρώπων. Η αντι-μεταναστευτική ρητορική και οι πολιτικές του αποθάρρυναν τους διασωθέντες από το να συνεργαστούν με την επιβολή του νόμου για να λογοδοτήσουν οι traffickers.

Οι διεθνείς συμφωνίες και οι εθνικοί νόμοι για την εμπορία ανθρώπων εξουσιοδοτούν τις Αρχές να καταπολεμούν την εμπορία ανθρώπων, αλλά η ατιμωρησία παραμένει ο κανόνας -για μεμονωμένους εμπόρους, εγκληματικά και τρομοκρατικά δίκτυα, καθώς και συνένοχες εταιρείες και κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις το 2019 δίωξαν λιγότερες από 12.000 [11] από συνολικά περίπου 25 εκατομμύρια υποθέσεις εμπορίας ανθρώπων. Μεταξύ αυτών, οι Αρχές είχαν λιγότερες πιθανότητες να προβούν σε διώξεις ή να καταδίκες σε υποθέσεις εμπορίας ανθρώπων παρά σε περιπτώσεις σεξουαλικού trafficking. Ιδιωτικές εταιρείες, όπως πολυεθνικές που παράγουν καταναλωτικά αγαθά, κατάφεραν να αποφύγουν την ευθύνη για τους ρόλους τους στην εμπορία ανθρώπων, υπονομεύοντας τις προσπάθειες να διασφαλιστεί ότι οι αλυσίδες εφοδιασμού είναι απαλλαγμένες από καταναγκαστική εργασία και ότι σέβονται τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Η χρηματοδότηση που διατίθεται σήμερα για τον τερματισμό της εμπορίας ανθρώπων είναι επίσης ανεπαρκής. Η εμπορία ανθρώπων θεωρείται πολύ συχνά ως εξειδικευμένο ζήτημα παρά ως πρόβλημα που συνδέεται ευρύτερα με την οικονομική υγεία, την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων, και τον σεβασμό του κράτους δικαίου. Οι κυβερνήσεις, οι φιλανθρωπίες και ο ιδιωτικός τομέας εξακολουθούν να χρηματοδοτούν προγράμματα καταπολέμησης της εμπορίας ανθρώπων. Μεταξύ 2000 και 2017, οι δωρήτριες χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ) αφιέρωσαν συνολικά κατά μέσο όρο μόνο 12 δολάρια ανά θύμα trafficking κάθε χρόνο [12].

Η έλλειψη δεδομένων για την διάχυση της εμπορίας ανθρώπων, για το τι οδηγεί στην εκμετάλλευση των διακινούμενων εργαζομένων, και για την αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεων, παρεμποδίζει τις προσπάθειες κατά της εμπορίας ανθρώπων. Οι κυβερνήσεις και οι ομάδες της κοινωνίας των πολιτών δεν επενδύουν επαρκώς στην παρακολούθηση της εμπορίας ανθρώπων. Οι περιορισμένες πληροφορίες για τα θύματα και τις υποθέσεις υποβαθμίζουν πάντοτε το πεδίο της κρίσης.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ

Δύο δεκαετίες καλών προθέσεων δεν παρήγαγαν καλά αποτελέσματα. Οι κυβερνήσεις πρέπει να υιοθετήσουν νέα εργαλεία -και συνεργάτες- για την καλύτερη εφαρμογή των παγκόσμιων και εθνικών νόμων κατά της εμπορίας ανθρώπων. Η ιδιωτική βιομηχανία θα πρέπει να λογοδοτεί για να διασφαλίζει ότι οι αλυσίδες εφοδιασμού είναι απαλλαγμένες από την καταναγκαστική εργασία, και ο χρηματοπιστωτικός τομέας θα πρέπει να κάνει περισσότερα για να εντοπίσει και να αναφέρει τις παράνομες συναλλαγές των traffickers. Τα στελέχη στον τομέα της ασφάλειας και της ανάπτυξης πρέπει να αναγνωρίσουν το πώς η εμπορία υπονομεύει την οικονομική ανάπτυξη και τροφοδοτεί την αστάθεια.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα πρέπει να αναλάβει την ηγεσία. Το Κογκρέσο πρέπει να εγκρίνει έναν νόμο που να υποχρεώνει τις εταιρείες να συμφωνήσουν σε ισχυρά πρότυπα δέουσας επιμέλειας (due diligence) για να διατηρήσουν τις αλυσίδες εφοδιασμού απαλλαγμένες από την καταναγκαστική εργασία. Ένας τέτοιος νόμος πρέπει να ευθυγραμμιστεί με άλλα αναδυόμενα καθεστώτα, όπως αυτά στην Ευρώπη, για να αποφευχθεί η σύγχυση των κανονιστικών ρυθμίσεων. Για να εμποδίσει να εισέλθουν στις αγορές των ΗΠΑ τα εμπορεύματα που παράγονται από καταναγκαστική εργασία, το Τελωνείο και η Προστασία των Συνόρων των ΗΠΑ θα πρέπει να ξεκινήσει περισσότερες δικές τους έρευνες και να προσφεύγουν σε υπάρχοντες ισχυρισμούς για να εντοπίζουν και να δημεύουν ύποπτα προϊόντα. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα πρέπει να ενθαρρύνει άλλες χώρες να υιοθετήσουν παρόμοιες διαδικασίες.

Οι μετανάστες εργαζόμενοι αποτελούν το 25% [13] των θυμάτων καταναγκαστικής εργασίας παγκοσμίως. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα πρέπει να ηγηθεί δια του παραδείγματος με το να μεταρρυθμίσει το σύστημα πρόσληψης για εργασία ώστε να αποτρέψει την κατάχρηση και την εμπορία ανθρώπων από τους στρατολογούντες και τους εργοδότες. Για παράδειγμα, θα πρέπει να τροποποιήσει το σύστημα χορηγιών της, έτσι ώστε το νομικό καθεστώς των εργαζομένων να μην συνδέεται με τον εργοδότη τους, κάτι που μπορεί να αναγκάσει τους εργαζόμενους να παραμείνουν σε καταστάσεις εκμετάλλευσης ή να ρισκάρουν να απελαθούν˙ θα πρέπει επίσης να καθιστά τους υπεύθυνους προσλήψεων και τους εργοδότες υπόλογους για καταχρήσεις. Η κυβέρνηση θα πρέπει να απαγορεύσει τις αμοιβές που καταβάλλουν οι εργαζόμενοι για την πρόσληψή τους, κάτι που αυξάνει τον κίνδυνο οι εργαζόμενοι να βρεθούν χρεωμένοι σε αδίστακτους μεσίτες [εργασίας], και να διευρύνει την πρόσβαση σε νομική συνδρομή και πληροφορίες για εκείνους των οποίων η επισφαλής νομική κατάσταση ίσως να τους καταστήσει ευάλωτους στους εργοδότες τους.

Ο περιορισμός της εμπορίας ανθρώπων απαιτεί περαιτέρω επενδύσεις. Το Κογκρέσο πρέπει να διαθέσει 1 δισεκατομμύριο δολάρια [14] για την καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο (σχεδόν 400 εκατομμύρια δολάρια περισσότερα από όσα διατίθενται σήμερα), παρέχοντας πόρους για την αντιμετώπιση των πρόσθετων οικονομικών και υγειονομικών προκλήσεων που αντιμετωπίζουν οι διασωθέντες του trafficking λόγω της COVID- 19 πανδημία. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα πρέπει επίσης να επενδύσει σε καινοτόμα τεχνολογικά εργαλεία -ανίχνευση DNA προϊόντων, τεχνητή νοημοσύνη, και μηχανική μάθηση, για παράδειγμα- για τον εντοπισμό αγαθών που παράγονται χρησιμοποιώντας καταναγκαστική εργασία. Τέλος, η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα πρέπει να ξεκινήσει μια συνεργασία δημόσιου-ιδιωτικού τομέα για καλύτερη επένδυση, συντονισμό, και αξιολόγηση δεδομένων σχετικά με το trafficking.

Η εμπορία ανθρώπων υπονομεύει την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ, την οικονομική ανάπτυξη, και την βιώσιμη ανάπτυξη. Πρέπει να είναι υψηλότερα στην ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αναπτύξουν μια ολοκληρωμένη απάντηση για να αντιμετωπίσουν τα κενά στις υπάρχουσες πολιτικές που αποσκοπούν στην καταπολέμηση αυτής της μάστιγας. Μια τέτοια προσπάθεια θα προωθήσει τα οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ και την ασφάλεια με το να μπλοκάρει τα 150 δισεκατομμύρια δολάρια σε παράνομα κέρδη που προσπορίζονται οι traffickers, με την αποτροπή της απώλειας ανθρώπινου κεφαλαίου, και με το ότι η κυβέρνηση θα εξοικονομήσει το αυξανόμενο κόστος της βοήθειας στα θύματα. Το πιο σημαντικό, θα σώσει ζωές και θα δείξει την δύναμη τόσο της πρακτικής όσο και της ηθικής ηγεσίας των Ηνωμένων Πολιτειών στην παγκόσμια σκηνή.

Σύνδεσμοι:

[1] https://www.ilo.org/global/publications/books/WCMS_575479/lang--en/index...
[2] https://www.ilo.org/global/about-the-ilo/newsroom/news/WCMS_243201/lang-...
[3] https://www.foreignaffairs.com/articles/north-korea/2015-05-28/outsourci...
[4] https://www.reuters.com/article/us-northkorea-sanctions-un-exclusive/rus...
[5] http://ilo.org/wcmsp5/groups/public/---ed_norm/---declaration/documents/...
[6] http://dol.gov/sites/dolgov/files/ILAB/child_labor_reports/tda2019/2020_...
[7] http://ilo.org/wcmsp5/groups/public/---ed_norm/---ipec/documents/publica...
[8] https://www.refworld.org/docid/4bb21fa02.html
[9] https://www.oecd-ilibrary.org/docserver/9789264253728-en.pdf?expires=162...
[10] https://www.un.org/securitycouncil/s/res/2331-%282016%29
[11] https://www.state.gov/reports/2020-trafficking-in-persons-report/
[12] https://www.developingfreedom.org/report/
[13] https://www.ilo.org/global/publications/books/WCMS_575479/lang--en/index...
[14] https://endslaveryandtrafficking.org/appropriations-guide/

Στα αγγλικά:  
https://www.foreignaffairs.com/articles/world/2021-06-08/human-traffickings-hidden-toll

Jamille Bigio και Rachel Vogelstein
 Η JAMILLE BIGIO είναι ανώτερη συνεργάτις για τις Γυναίκες και την Διεθνή Πολιτική στο Council on Foreign Relations.Η RACHEL VOGELSTEIN είναι ανώτερη συνεργάτις στην έδρα Douglas Dillon και διευθύντρια του Προγράμματος για τις Γυναίκες και την Διεθνή Πολιτική στο Council on Foreign RelationsΕίναι οι συν-συγγραφείς της επικείμενης ειδικής έκθεσης του Council on Foreign Relations «Τερματίζοντας την εμπορία ανθρώπων στον 21ο αιώνα» (“Ending Human Trafficking in the Twenty-First Century”).

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:
https://www.foreignaffairs.gr/articles/73279/jamille-bigio-kai-rachel-vogelstein/to-kryfo-kostos-tis-emporias-anthropon?page=show

 13/6/2021