Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη και από τον EastMed στη Χάγη.

 


Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη και από τον EastMed στη Χάγη.

Μπορεί οι Έλληνες πολιτικοί να μην έχουν πυξίδα, έχουν όμως υπερευαίσθητο βαρόμετρο. Μόλις άλλαξε ο βασικός άνεμος από νοτιοανατολικό σε δυτικό αλλάζουνε και αυτοί τροπάρι.

Πέρυσι παρολίγο να πάμε (τρεις φορές κατά τον Υπουργό Άμυνας) σε αμοιβαίως καταστροφικό πόλεμο με την Τουρκία, εξαιτίας ενός αγωγού που δεν είχε ποτέ καμία πιθανότητα να κατασκευαστεί και ο μόνος λόγος που σχεδιάστηκε, όπως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται πλέον, ήταν για να προκαλέσει την ένταση που προκάλεσε με την Τουρκία. Τον αποφύγαμε τον πόλεμο στο τέλος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των τρίτων, βασικά γιατί το μπαρούτι ήταν βρεγμένο και γιατί, σε αυτό ειδικά το ζήτημα, πρυτάνευσε, έστω και λόγου φόβου, η λογική στον νυν πρωθυπουργό.

Θυμίζουμε: Δεν έχουν βρεθεί κοιτάσματα που να δικαιολογούν το πολύ μεγάλο κόστος του EastMed. Προϋποθέτει κατά πάσα λογική την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν υπήρχε στρατιωτικό backing από το Ισραήλ ή τις ΗΠΑ, το πρώτο μάλιστα, με το που άρχισαν τις απειλές οι Τούρκοι, ξεκαθάρισε με δηλώσεις υπουργών του ότι δεν θα στείλει τον στόλο του στη Μεσόγειο. Και τέλος δεν υπήρχε αποδέκτης του αερίου, αφού η Ιταλία ποτέ δεν συμφώνησε στο σχέδιο.

Τα γράφαμε και πριν από ενάμισυ χρόνο, όταν έβρισκες στο Google 10.000 άρθρα υπέρ του αγωγού και πέντε εναντίον. Τώρα ο EastMed είναι πτώμα που ψάχνει και δεν βρίσκει νεκροθάφτη και οι ων ουκ έστιν αριθμός συνήγοροί του εξαφανίστηκαν με τον ίδιο τρόπο που εμφανίσθηκαν – ασχολούνται τώρα με άλλα αντικείμενα, πάντα βέβαια προς όφελος του έθνους… Μας έμεινε βέβαια η παραίτηση της Ελλάδας, δια της συμφωνίας με την Αίγυπτο που υπέγραψε ο κ. Δένδιας, από όποια επήρεια του Καστελόριζου στην χάραξω θλάσσιων δικαιοδοσιών, καθώς και το τουρκοκιλυβικό μνημόνιο.

Τα αυτά και με τους ψευτο-παλληκαρισμούς της Κύπρου, τις παρά φύσιν και κατά φαντασίαν συμμαχίες με το Ισραήλ, την παραχώρηση πετρελαίων στην Exxon που, χωρίς τον παραμικρό στρατηγικό σχεδιασμό και σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας, αναπόφευκτα κατέληξαν στο σημερινό ναυάγιο, καταλείποντας ένα κράτος εκ των πραγμάτων πολύ περιορισμένης κυριαρχίας και ανεξαρτησίας – αν υποθέσουμε ότι διαθέτει ακόμα τέτοια στοιχεία.

Είδαμε και πάθαμε να γλιτώσουμε, όχι χωρίς συνέπειες, από αυτές την ιστορίες, δεν είμαστε και σίγουροι ότι γλιτώσαμε οριστικά ακόμα, και νά’σου, τσουπ, μας έρχεται η καινούργια ανοησία!

Πρέπει να πάμε, λέει, στη Χάγη να λύσουμε τα ελληνοτουρκικά. Θα πάμε λέει μόνο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

Πώς όμως θα οριοθετήσουμε την υφαλοκρηπίδα χωρίς να ξέρουμε από πού θα αρχίζει; Ή πρέπει να αποσύρει η Τουρκία τις εδαφικές της διεκδικήσεις, όπως και τις διεκδικήσεις για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών ή θα πρέπει να πάμε να ρωτήσουμε τη Χάγη αν, καλώς ή κακώς, οι Οινούσες και το Αγαθονήσι είναι ελληνικά.

Αν οι Έλληνες πολιτικοί θέλουν το δεύτερο, ας το πουν ξεκάθαρα. Αν θέλουν το πρώτο, τότε γιατί δεν το λένε; Έχουν κάνει χίλιες δηλώσεις για τη Χάγη, γιατί δεν κάνουν και μία να ζητούν ξεκάθαρα την άρση των τουρκικών εδαφικών διεκδικήσεων επί του Αρχιπελάγους ως προϋπόθεση για βελτίωση των σχέσεων; Ούτε και ο προσφάτως εμφανιζόμενος ως νέο-εθνικόφρων κ. Δένδιας δεν το έχει πει αυτό.

Όπως θα έπρεπε να έχουν ζητήσει και την αποχώρηση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις (ή έστω με την εγκατάσταση εκεί που βρίσκονται δυνάμεων της Ε.Ε. ή των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ) των τουρκικών δυνάμεων από την Κύπρο, αντί να πηγαίνουν σε εξωφρενικές πενταμερείς διασκέψεις.

Ούτε ακούσατε, ούτε θα ακούσετε όμως τέτοιες δηλώσεις.

Αφήστε που υπάρχουν και άλλα θέματα που συνδέονται ουσιαστικά, αν όχι νομικά, με την οριοθέτηση, όπως η ενεργός απειλή που συνιστά η μεγαλύτερη αποβατική δύναμη του κόσμου στις ακτές της Μικράς Ασίας όπως και, κυρίως, η παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων στη μισή Κύπρο.

Θα απαλλάξουμε δηλαδή την Τουρκία από την διαρκή απειλή επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στο Αιγαίο, θα κλείσουμε τα θέματα του Αιγαίου για να απειλεί πιο άνετα τους Έλληνες στην Κύπρο, κατ’ επέκτασιν και την Ελλάδα;

Ή μήπως θέλουν να μας ξανασερβίρουν την πενταμερή συνταγή της Βικτόρια Νούλαντ για να διαλυθεί το κυπριακό κράτος χωρίς να ερωτηθούν οι κάτοικοί του και να γίνουν οι ίδιοι αρεστοί στην Ουάσιγκτον;

Μακάρι να μπορούσε να βρεθεί τρόπος επίλυσης των ελληνοτουρκικών ζητημάτων, που είναι ενιαία, γιατί η αντιπαράθεση αρχίζει στο Διδυμότειχο και τελειώνει στην Αμμόχωστο, δεν γίνεται να έχουμε ειρήνη στο ένα και πόλεμο στο άλλο θέατρο. Αρκετά έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός τους παραλογισμούς, προϊόν του θανατηφόρου συνδυασμού της ξένης εξάρτησης και του πνευματικού και ηθικού επιπέδου των Ελλήνων πολιτικών και κρατικών παραγόντων.

Αν μπορούν να βρουν μια βιώσιμη και σταθερή λύση, αποδεκτή από τον ελληνικό λαό, οι πολιτικές ηγεσίες ας τη βρουν. Επειδή όμως δεν βλέπουμε να υπάρχουν οι συνθήκες σήμερα, το αντίθετο (και πώς να υπάρχουν όταν η χώρα έχει, με ευθύνη των πολιτικών της και των δήθεν συμμάχων το κακό της το χάλια) και επειδή δεν τις έχουμε αυτές τις ηγεσίες ικανότερες από τις κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου και όλες τις επόμενες που δοκίμασαν και απέτυχαν, ας βάλουν τουλάχιστο τον μόνο ρεαλιστικό στόχο: τη διατήρηση του status quo. Και ας βρουν τον τρόπο να εξηγήσουν και στην Τουρκία ότι αυτό είναι και προς όφελός της.

Καλό θα ήταν επίσης, επιτέλους, να βγάλουν τα ελληνοτουρκικά οι πολιτικοί μας από τις διαμάχες τους για την εξουσία, γιατί δεν θα τους ωφελήσει ούτε και κομματικά – άσε που όπως το πάνε θα χαθεί και η χώρα που τόσο πολύ θέλουν να κυβερνάνε.

Ο κόσμος τούς έχει πάρει χαμπάρι και δεν θα συγκινηθεί. Αν υπάρχει περίπτωση να συγκινηθεί, είναι αν νιώσει ότι ενδιαφέρονται για τα θέματα και όχι για τους εαυτούς τους. Και οι ξένοι στων οποίων την εύνοια τυχόν αποβλέπουν θα τους χρησιμοποιήσουν και μετά θα τους πετάξουν σαν στυμμένες λεμονόκουπες. Υπάρχει άλλωστε υπερπροσφορά προθύμων να τους εξυπηρετήσουν.


Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).

 
 26/06/2021