Πως η Ισπανία παγιδεύεται στο βρώμικο γεωπολιτικό παίγνιο της Τουρκίας.
Πως η Ισπανία παγιδεύεται
Είναι πολλές και κρίσιμες οι ιδιαιτερότητες που αφορούν στο συγκεκριμένο «πακέτο», γι’ αυτό και επιβάλλεται να αναδειχτούν στις πραγματικές διαστάσεις τους, αφού ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια ακόμη και μιας ηθικά απαράδεκτης στρατηγικής συμφωνίας μεταξύ των δύο μερών…
Για την Ισπανική κυβέρνηση…
Η Τουρκία αντιμετωπίζεται ως μια ενδιαφέρουσα χρηματοοικονομική πιάτσα, που εξασφαλίζει σημαντικές ευκαιρίες επέκτασης – μέσω και εξαγορών – του Ισπανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Την ίδια στιγμή, ο όγκος των παραγγελιών που δέχεται η Ισπανική πολεμική βιομηχανία, πιστοποιεί ότι η Τουρκία αναδεικνύεται ΚΑΙ στον εξοπλιστικό τομέα, ως ένας πολύ σημαντικός πελάτης – εταίρος, για όποιον επιχειρήσει να αποτιμήσει αυτήν την σχέση με όρους εμπορικούς. Έτσι, η Ισπανία αδυνατώντας να «δραπετεύσει» από την παραδοσιακή κακοδαιμονία των Ευρωενωσιακών χαρτογιακάδων, εγκλωβίζεται στην λαγνεία των μεγάλων εμπορικών συμφωνιών, με αποτέλεσμα να αποσυνδέει τους οικονομικούς της σχεδιασμούς από την υποτιθέμενα κοινή Ευρωπαϊκή στρατηγική ατζέντα, να προκαλεί σοβαρά ρήγματα στην ενιαία της έκφραση και εν τέλει να μετατρέπεται σε απροκάλυπτο διπλωματικό σύμμαχο (βλέπε μακρύ χέρι) της Άγκυρας, που μαζί με την Γερμανία ακυρώνουν στην ουσία κρίσιμες αποφάσεις της ΕΕ, απέναντι στον Τουρκικό επιθετικό αναθεωρητισμό.
Για την Τουρκική πολιτική ηγεσία…
Οι έξι εξοπλιστικές συμφωνίες που υπεγράφησαν κατά την διάρκεια της επίσκεψης του Ισπανού πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ στην Τουρκία, δεν είναι απλώς μια επιτυχημένη εκδοχή της εξοπλιστικής διπλωματίας στην οποία επιδίδονται συστηματικά οι Τούρκοι επιτελείς. Είναι πρωτίστως μια έξυπνη κίνηση με ευρύτερο γεωπολιτικό αποτύπωμα αφού συνδυάζει την εξυπηρέτηση πολύ συγκεκριμένων εξοπλιστικών αναγκών, με την ταυτόχρονη προώθηση των διαχρονικών νεο-οθωμανικών της επιδιώξεων. Ας γίνουμε συγκεκριμένοι…
Η Τουρκία χρειάζεται εναγωνίως μια πλατφόρμα που θα λειτουργήσει ουσιαστικά ως ένα κέντρο επιχειρήσεων που θα της επιτρέψει να συντονίσει πληρέστερα τις δυνάμεις της στο ευρύ δίκτυο στρατιωτικών εγκαταστάσεων που διατηρεί σε Κατάρ, Σομαλία, Αυλώνα, Κύπρο, Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Σουδάν κλπ στο πλαίσιο της επιδίωξής της να εξασφαλίσει τον έλεγχο του Περσικού, της Μεσογείου, της Μ. Ανατολής, της Αφρικής και φυσικά του Αιγαίου. Το αεροπλανοφόρο – ελικοπτεροφόρο “ANADOLU” είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται δηλαδή και αυτό της το προσφέρει η εξοπλιστική συμφωνία με την Ισπανία.
Η Τουρκία επίσης προσβλέπει να ενσωματώσει στο οπλοστάσιο της τα υπό αντικατάσταση Ισπανικά F-16 (ενδεχομένως και με την σιωπηρή συγκατάθεση των ΗΠΑ) βελτιώνοντας έτσι την αεροναυτική επιχειρησιακή της δυνατότητα.
Η Τουρκία έχοντας προσυπογράψει ένα πακέτο συμφωνιών με παρόντα τον Ισπανό πρωθυπουργό και το μισό Ισπανικό Υπουργικό Συμβούλιο, επιδιώκει τρόπον τινά να εξασφαλίσει την «σοσιαλιστική» νομιμοποίηση της εγκληματικής της δράσης και εμμέσως πλην σαφώς την σιωπηλή συγκατάβαση έως ανοχή της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στους επικίνδυνους γεωπολιτικούς της ακροβατισμούς.
Η Ισπανική Σοσιαλδημοκρατία με την σειρά της, παραμυθιάζεται θεωρώντας ότι η Ισπανοτουρκική συμφωνία μπορεί να σηματοδοτήσει και την γεωστρατηγική αναβάθμιση της Ισπανίας αναφορικά με τα διαδραματιζόμενα στην Μεσόγειο, ενώ ονειρεύεται να πλασαριστεί ως σοβαρό αντιστάθμισμα στην στρατηγική περιφερειακή ενδυνάμωση της Γαλλίας.
Κι εδώ ακριβώς είναι που αρχίζουν τα δύσκολα…
Η Ισπανία παγιδεύεται στο Τουρκικό γεωπολιτικό παίγνιο, οραματιζόμενη γεωπολιτικά και άλλα μεγαλεία, αδυνατώντας όμως να συνειδητοποιήσει τους πραγματικούς κινδύνους που ελλοχεύουν στην επόμενη στροφή. Η Τουρκία με όχημα την Ισπανία…
- Υπονομεύει έτι περαιτέρω την έτσι κι αλλιώς διαρραγείσα Ευρωπαϊκή συνοχή…
- Ναρκοθετεί με τον τρόπο της την Ισπανική Οικονομία με εργαλείο τα Καταριανά κεφάλαια τα οποία, μετά την εκτεταμένη εισβολή που έχουν πραγματοποιήσει στο Ισπανικό ποδόσφαιρο, θεωρείται πάρα πολύ πιθανόν ότι θα αλώσουν και την ισπανική πολεμική βιομηχανία με όχημα την Τουρκική συμμετοχή στις Ισπανοτουρκικές συμπαραγωγές… Και κυρίως…
Η Τουρκία, έχοντας την σταθερή και διακηρυγμένη της επιδίωξη να εξασφαλίσει τον έλεγχο ολόκληρης της Μεσογείου μέχρι και την έξοδο του Γιβραλτάρ, είναι πάρα πολύ πιθανόν να χορογραφήσει (δι’ αντιπροσώπων) την αποσταθεροποίηση της αφελούς Ισπανίας, η οποία ξεχνά ότι στο μαλακό της υπογάστριο, δεν βρίσκεται το Λουξεμβούργο και το Βατικανό αλλά το Μαρόκο και η Αλγερία.
Εννοείται ότι στην αξιολόγηση του συνολικού «πακέτου» των εξελίξεων, θα πρέπει να παραμένουμε ανήσυχοι για την δόλια προσπάθεια με την οποία επιχειρεί η Άγκυρα να επαναπροσεγγίσει το Ισραήλ, αλλά και για την επιρρέπεια που φαίνεται να επιδεικνύει σε αυτές τις επιθέσεις συγκατάβασης η νέα Ισραηλινή κυβέρνηση του κ. Μπένετ.
Ο Δένδιας φαίνεται ότι αντιλαμβάνεται το βρώμικο σκηνικό…
Επομένως, η αντίδραση που επιδεικνύεται από την μεριά του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, είναι κάτι που θα πρέπει να καταγραφεί τα θετικά αυτής της υπόθεσης, στο βαθμό που επιβεβαιώνει ότι ο επικεφαλής της Ελληνικής Διπλωματίας, μπόρεσε να δει το πραγματικό παρασκήνιο πέρα από τις δηλώσεις και τα ταρατατζούμ και αντιδρά με την πρέπουσα σοβαρότητα. Αν και κατά την γνώμη του γράφοντος, θα πρέπει να καταγραφεί το γεγονός ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν έχει ενεργοποιηθεί ήδη στο επίπεδο των ομολόγων του.
Ενθαρρυντική επίσης είναι και η αντίδραση του Πάμπλο Κασάδο από το Λαϊκό κόμμα της Ισπανίας, η οποία αντίδραση, αν μη τι άλλο αποδεικνύει ότι υπάρχουν αντιστάσεις μέσα στην χώρα, από δυνάμεις που δεν αποδέχονται τις προσχηματικές αιτιάσεις των Σοσιαλιστών και κυρίως από δυνάμεις που συνειδητοποιούν το βρώμικο σχέδιο και οι οποίες αντιστάσεις, υπό προϋποθέσεις ενδέχεται να προσλάβουν και διάσταση πανευρωπαϊκή.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η απολογητική έως φοβική αντίδραση του Ισπανού ΥΠΕΞ στην πρόκληση Δένδια, αποδεικνύει ότι το παρασκήνιο είναι πολύ βρώμικο και ότι κανένας απολύτως εφησυχασμός δεν θα πρέπει να υπάρξει.
Τι κάνουμε…
Η Ελλάδα οφείλει να θέσει στο επίκεντρο της διπλωματικοπολιτικής και επιχειρησιακής της διαχείρισης, ένα αδιαπραγμάτευτο τρίπτυχο: Αποφασιστικότητα… Επιθετική στρατηγική… Ισχυρή θέληση.
Η Τουρκική Διπλωματία επιδιώκει να ανακόψει τις περιφερειακές διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη, στο πλαίσιο των οποίων η πατρίδα μας έχει, ή επιχειρεί να αναβαθμίσει περαιτέρω, τον δικό της ιδιαίτερο ρόλο. Η κλιμάκωση των Τουρκικών προσπαθειών, ενεργοποιεί αντιθέσεις, υγιείς αντιδράσεις, ισχυρούς ανταγωνισμούς αλλά και ένα πλήθος καινούριων ευκαιριών τις οποίες η Ελληνογαλλική στρατηγική συμμαχία έχει την δυνατότητα να εργαλειοποιήσει προκειμένου να ακυρωθεί στην πράξη το Τουρκικό αφήγημα.
Η ακύρωση στην πράξη του Τουρκικού αφηγήματος, θα «κλειδώσει» την στιγμή που η Τουρκία και το Βρετανικό δεκανίκι της θα καταγράψουν μια διακριτή ήττα στην περιφερειακή σκακιέρα και αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να σχεδιάσουν οι Έλληνες και οι Γάλλοι επιτελείς.
Αυτή η ήττα εκτός από διακριτή, θα μπορεί υπό προϋποθέσεις για την Τουρκία και το νεο-οθωμανικό της αφήγημα να είναι επιπροσθέτως ΚΑΙ συντριπτική και όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, η διαμόρφωση των κινήτρων που θα βαθύνουν τον στρατηγικό χαρακτήρα των περιφερειακών συνευρέσεων στις οποίες συμμετέχει η χώρα μας, αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ευόδωση αυτού του σχεδιασμού και την εδραίωση μιας διαφορετικής Αρχιτεκτονικής ισχύος και περιφερειακής ασφαλείας.
Εμείς θα επανέλθουμε… Οι επιτελείς οφείλουν να σκεφτούν με όρους που τροποποιούν οριστικά και αμετάκλητα τους κανόνες…
Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών φαίνεται πως αμφισβητούν την εγκυρότητα του αφηγήματος περί της διπλωματικής απομονώσεως της Τουρκίας, που σε συνδυασμό με εκτιμήσεις περί της κλονισμένης υγείας του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τις προβλέψεις περί επικείμενης καταρρεύσεως της τουρκικής οικονομίας δημιούργησαν περίπου την εντύπωση ότι αυτή η χώρα βρίσκεται πλέον στα πρόθυρα της διαλύσεως. Στον μήνα αυτόν συνέβησαν κάποια «μη αναμενόμενα», που ίσως όμως αποδειχθούν σημαντικά στο μέλλον.
Η είδηση περί ενάρξεως συνομιλιών για την αγορά και δεύτερου ισπανικού μικρού αεροπλανοφόρου από την Τουρκία ήταν μία έκπληξη δυσάρεστη για την Αθήνα. Κυρίως διότι μία χώρα-μέλος της Ε.Ε. αγνοεί τις ανησυχίες της ελληνικής πλευράς, που επιχειρεί να συγκροτήσει μέτωπο υποστηρικτικό στο πλαίσιο της Ενώσεως έναντι της Τουρκίας. Η συμφωνία κοινής παραγωγής εξαρτημάτων των αντιαεροπορικών πυραύλων S-400, περί της οποίας ο κ. Ερντογάν δήλωσε προ ολίγων ημερών ότι δεν θα αποκαλύψει λεπτομέρειες, δείχνει ότι παρά τις διακυμάνσεις των σχέσεων Μόσχας – Αγκύρας η συνεργασία συνεχίζεται σε ορισμένους κρίσιμους τομείς.
Πέραν αυτών των πολύ συγκεκριμένων θεμάτων, που αφορούν άμεσα στον συσχετισμό στρατιωτικής ισχύος Ελλάδος και Τουρκίας, υπάρχουν και κινήσεις ενισχύσεως των σχέσεων της Άγκυρας σε περιφερειακό επίπεδο. Κατά την επίσκεψη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου στην Τεχεράνη επιβεβαιώθηκε η επιθυμία των δύο μερών για «εμβάθυνση των σχέσεων στο εμπόριο, στις επενδύσεις και στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας».
Λίγους μήνες πριν, τον Αύγουστο, υπήρξε μία ακόμη έκπληξη, όταν ανώτατος αξιωματούχος των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων –των πλέον στενών συμμάχων της Σαουδικής Αραβίας– συναντήθηκε στην Άγκυρα με τον κ. Ερντογάν, με στόχο, όπως ανακοίνωσε, το ενδεχόμενο «σημαντικών επενδύσεων». Η συμμετοχή του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη σύνοδο των Παρισίων για τη Λιβύη τόνωσε την αυτοπεποίθηση της κυβερνήσεως.
Αλλά ακολούθησε αμέσως δήλωση εξόχως υποστηρικτική υπέρ της Άγκυρας από τον πρόεδρο του Ανωτάτου Συμβουλίου του Κράτους της Λιβύης. Στα ανωτέρω πρέπει να προστεθεί και η τηλεφωνική επικοινωνία του κ. Ερντογάν με τον Ισραηλινό ομόλογό του Ισαάκ Χέρτζογκ, μετά την απελευθέρωση ζεύγους Ισραηλινών τουριστών που είχαν συλληφθεί για κατασκοπεία, και η οποία προκάλεσε επίσης έκπληξη στην Αθήνα. Είναι αλήθεια ότι επί της προεδρίας του κ. Ντόναλντ Τραμπ είχε διαμορφωθεί μία στρατηγική ουσιαστικής προσεγγίσεως αραβικών κρατών με το Ισραήλ, που είχε ως στόχο το Ιράν.
Με την ανάδειξη του κ. Τζο Μπάιντεν στην εξουσία, η πολιτική αυτή ατόνησε. Και η άτακτη αποχώρηση των Αμερικανών από το Αφγανιστάν ενίσχυσε την ανασφάλεια των ηγετών κάποιων αραβικών κρατών. Το γεγονός αυτό επιχειρεί να αξιοποιήσει η Τουρκία, ως δύναμη περιφερειακή. Τα προαναφερθέντα δεν συνθέτουν εικόνα απομονώσεως της Τουρκίας και μάλλον ενισχύουν την αντίληψη πως η διπλωματία στην περιοχή αυτή προσομοιάζει με κινούμενη άμμο, στην οποία η Αγκυρα κινείται με άνεση μεγαλύτερη από ό,τι η Ελλάς, που συναρτά τις κινήσεις της με ό,τι θεωρεί πως συγκροτεί πολιτική της Δύσεως στην περιοχή. Μόνον που κάτι τέτοιο δεν είναι ορατό ακόμη.
ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ
https://www.kathimerini.gr/opinion/561595234/se-kinoymeni-ammo-3/