Ρεζίλης κόσμος.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν υπό το βλέμμα του Κεμάλ Ατατούρκ. Φωτογραφία Τουρκική Προεδρία
Ρεζίλης κόσμος.
Δεν αγαπούμε τον Ταγίπ Ερντογαν, δεν μας αρέσει, όμως πάρα ταύτα πρέπει να παραδεχτούμε ότι κατάλαβε τις διεθνείς δυνάμεις καλύτερα από όλους μας. Πρώτα και κύρια τους διεθνείς οργανισμούς με τη μεγαλύτερη επιρροή. Τα Ηνωμένα Έθνη, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κ.λπ. Ο Ερντογάν δεν εκπληρώνει τις διεθνείς δεσμεύσεις της Τουρκίας. Δεν εφαρμόζει τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Μάλιστα, αντιδρά στο να είναι τα πέντε μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, η Βρετανία και η Γαλλία, η ανώτατη αρχή λήψης αποφάσεων στα ΗΕ, και λέει «δεν μπορούν πέντε χώρες να κυριαρχούν πάνω στη μοίρα του κόσμου». Δηλαδή, στρέφει τα βέλη του κατευθείαν στα ΗΕ. Ως απάντηση, τα ΗΕ συμπεριφέρονται πολύ ανεκτικά σε αυτόν. Με πολλή ανοχή. Δεν τον στριμώχνουν. Δεν επιβάλλουν κυρώσεις. Δεν λένε κουβέντα ακόμα και για τις κατοχικές ενέργειές του ή αρκούνται στο να τον καταδικάζουν με ασήμαντες ανακοινώσεις. Δεν του λένε «βγες από την Κύπρο». Δεν λένε «αποσύρσου από τη Συρία». Δεν λένε «άσε ήσυχη τη Λιβύη». Στο δε θέμα της κατάφωρης παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία παραμένουν τελείως σιωπηλά. Ο Ερντογάν δεν φοβάται τα ΗΕ. Τα κατάλαβε. Αντιλαμβάνεται πως ό,τι και αν κάνει, δεν θα πάθει ζημιά απ’ αυτό. Μάλιστα, κάποτε το κάνει βρίζοντάς τους. Γι’ αυτό δεν είναι αθώα τα ΗΕ που δεν τον αγγίζουν και είναι μάταιο να αναμένεται από αυτά να κάνουν βήμα κατά της Τουρκίας.
Ο Ερντογάν κατάλαβε και την Ευρωπαϊκή Ένωση, μην τον ματιάσω. Δεν τη φοβάται καθόλου. Μάλιστα, όταν στεναχωρηθεί, την κατσαδιάζει. Ούτε τη Γερμανία, ούτε τη Γαλλία παρέλειψε να κατηγορήσει για φασισμό. Παραχαϊδεύτηκε ειδικά όταν βρήκε μιαν πολύ πιστή φίλη όπως η Μέρκελ στη Γερμανία. Ό,τι απόφαση και αν λάβει το Ευρωκοινοβούλιο, όσο και αν σκίσει τα ιμάτιά του, κανείς δεν μπορεί να αγγίξει έστω και μια τρίχα του Ερντογάν. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του λέει «άφησε ελεύθερο τον Σελαχαττίν Ντεμιρτάς». Δεν τον αφήνει. Δεν αφήνει και τον Οσμάν Καβάλα, ούτε και κανέναν άλλο πολιτικό κρατούμενο. Ρίχνει στα σκουπίδια τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ. Δεν δίνει καθόλου σημασία και στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Το Συμβούλιο του δίνει ημερομηνία για να αφήσει ελεύθερους τους κρατούμενους. «Η τελευταία προθεσμία», λέει. Δεν δίνει σημασία και σε αυτό. Διότι ξέρει ότι δεν θα μπορέσουν να του κάνουν απολύτως τίποτα. Γιατί έκανε και κάνει τόσο άφοβα βήματα στο κλειστό Βαρώσι; Διότι είναι βέβαιος ότι δεν θα πάθει απολύτως καμία ζημιά από αυτό. Η Ευρώπη τον ενθαρρύνει.
Μήπως δεν ξέρουν ότι ο Ταγίπ Ερντογάν συνεργάζεται με τους τζιχαντιστές τρομοκράτες εδώ και χρόνια; Γίνεται να μην το ξέρουν; Μήπως έμεινε κανείς που δεν το ξέρει, δεν το βλέπει αυτό; Πρέπει να δικαστεί στο Διεθνές Δικαστήριο Εγκλημάτων Πολέμου όπως ο Μιλόσεβιτς, ειδικά λόγω των εγκλημάτων πολέμου που διέπραξε στη Συρία. Όμως, κάνουν τα στραβά μάτια και σε αυτό. Από τη μια λένε «η τρομοκρατία είναι ο κυριότερος μπελάς του κόσμου» και από την άλλη δεν λένε τίποτα για αυτή τη συνεργασία του με τους πιο αιματηρούς τρομοκράτες του κόσμου.
Ο Ερντογάν κατάλαβε και την Αμερική και τη Ρωσία. Έκλεινε το μάτι συνεχώς και στις δυο. Παρά το ότι είναι σύμμαχος της Αμερικής και μέλο του ΝΑΤΟ, δεν δίστασε να αγοράσει πυραύλους S-400 από τη Ρωσία. Πηγαινοήρθε ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις. Στο τέλος, έπιασε η έγνοια την Αμερική και τη Δύση να μην αφήσουν την Τουρκία να την αρπάξει η Ρωσία. Προσπάθησαν να μην τη δυσαρεστήσουν. Δεν έπαθε απολύτως καμία ζημιά μέχρι σήμερα από αυτές τις σχέσεις. Την αγάπησε και ο Πούτιν. Και ο Τραμπ. Ενώ τώρα δεν νοιάζεται καθόλου ο Μπάιντεν, ο οποίος δεν έχει άλλη έγνοια εκτός από τη Ρωσία και την Κίνα.
Ο Ερντογάν είναι δικτάτορας. Ένας φασίστας δικτάτορας. Υπάρχουν ένοπλες δυνάμεις έτοιμες να κινητοποιηθούν αμέσως με ένα νεύμα του. Μπήκε και στη Συρία και στη Λιβύη και στο Ιράκ και στη Σομαλία, έχοντας πίσω του τόσο την Αμερική όσο και τη Ρωσία, και τα ΗΕ και την ΕΕ. Δεν κάνει κανένα απολύτως βήμα για λύση στην Κύπρο, η οποία βρίσκεται κάτω υπό την κατοχή του εδώ και 48 χρόνια. Μάλιστα, επέδειξε μια τέτοια αναίδεια, όπως η απαίτηση για δύο κράτη στο νησί. Έκλεισε τους δρόμους της λύσης. Κατέστησε εντελώς χωρίς νόημα τις διαπραγματεύσεις. Και πάλι κανείς δεν του λέει τίποτα. Αφότου ενθαρρύνθηκε τόσο πολύ, δεν υπάρχει τίποτα που να προκαλεί έκπληξη σε όλα αυτά, έτσι δεν είναι;
Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
ΠΗΓΗ: Πολίτης, Αβρούπα